Please! Love me. My boy รักแล้วให้ทำไง......ถอนใจก็ไม่ขึ้น

        เอาแลัวไงไอ้อัลเอ้ยย ทำไงดีไอพี่เอเจนี่มันจำผมได้ แล้วจะทำไงละเนี่ยตัวก็ถึกอย่างกับควายผมผลักแค่ไหนก็ไม่มีท่าทีจะขยับเลยอ่าา
"อ่อยนะ ไอ้โอ้กอิด อ่อยๆๆๆๆ"ผมออกเสียได้ไม่ชัดนัก เพราะไอ้บ้าเอเจนี่มันเอามือปิดปากผมอยู่ ผมก็เลยกัดซะเลย แง่งง
"โอ้ยยย!มึงเป็นหมารึไงวะ กัดซะแรงเลย" มันว่าอย่างโอดครวนเพราะความเจ็บ ไอ้อัลนี่ละโอกาสต้องส่งเสียงให้คนช่วย
"ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย มีไอโรคจิตอยู่ตรงนี้ อุ๊บ 0x0"เสียงผมหายไปอยู่ในปากของไอ้พี่เอเจซะได้ ตอนนี้ปากของผมกับปากของมันประกบกันอยู่ ถอนจูบแล้วก็จูบอีก ทำอย่างนั้นซ้ำๆผมรู้สึกถึงไอร้อนที่ปากของเรา ไม่ช้าก็มีอะไรอุ่นๆที่ผมรู้สึกได้สอดแทรกเข้ามา มันเอาลิ้นเข้ามาหรอเนี่ย! ผมพยายามจะขัดขึนแต่ก็ไม่สำเร็จ มือของมันรวบเอวผมเอาไว้ อีกมือหนึ่งก็จับมือทั้งสองข้างของผมชูขึ้นเหนือหัวแล้วโถมร่างกายเข้ามาประชิดตัวผม ลิ้นร้อนตวัดไปมาในโพรงปากผมแล้วก็วนมาหยอกล้อกับลิ้นของผมทำให้ผมเริ่มเคลิ้ม
"อื้อออออ อออ"ผมครางในลำคอ ไม่ไหวรู้สึกแปลกๆ ทันใดนั้นมือของมันก็เลื่อนมาจับแกนกายของผม ทำให้ผมสะดุ้ง รวบรวมแรงทั้งหมดผลักมันออกทันที มันดูตกใจไม่น้อยที่ผมผลักออก และเห็นผมในสภาพน้ำตาคลออย่างเห็นได้ชัด ผมจึงรีบวิ่งออกมาทันที

"น้องออกมาช้าที่สุดเพราะฉะนั้นต้องถูกทำโทษนะครับ"
"หือ?"ผมถามอย่างงง
"พี่บอกกติกาแล้วว่าคนที่ช้าที่สุดจะต้องถูกทำโทษโดยประธานสีครับ^^"พี่เขาผายมือไปทางประธานสี มีพี่เอเจนั่งยิ้มอยู่ ทำให้ผมเหงื่อแตก ซวยแล้วจะโดนอะไรอีกมั่งก็ไม่รู้TT
"อืม งั้นน้องอัลมอนด์ต้องมาอยู่ใกล้ชิดพี่เป็นเวลา 2เดือน"อะไรนะ!2เดือน! 0_0
"หาาาา! แล้วรูมเมทผมละ?"
"ไม่เป็นไรเรื่องนี้พี่จัดการเอง"
"แต่ว่า......."
"ไม่มีแต่ครับ" เฮือก!มันพูดด้วยเสียงต่ำ แถมยังมองมาแบบประมาณว่าถ้าขัดคำสั่งตาย!อีกอะ ทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายลงคอดัง อึก
"ตกลงมั้ย?"
"ตะ ตกลงครับToT" เวรกรรมมาเยือนแล้ววววว ฮือออออ

แปะๆๆ
"เอาละครับด่านต่อไปก็เป็นเขาวงกดมรณะนะครับ กติกามีอยู่ว่าให้น้องจับฉลากได้หมายเลขเดียวกับใครก็ต้องจับคู่กับคนนั้นเดินเข้าไปเขาวงกดด้วยกันและจะมีกุญแจมือล็อกมือทั้งสองไว้คนละข้างครับ ใครออกมาได้ก่อนถือเป็นผู้ชนะครับโดยพี่สตาฟทั้งหมดจะลงเล่นด้วยครับ"
อันนี้ค่อยเบาใจหน่อย แต่ถ้าจับคู่กับคนไม่ได้เรื่องก็ชิบหายดิ โรงเรียนนี้ยิ่งขึ้นชื่อเรื่องการจัดสวนแบบไม่มีลิมิตอีก ฮือออะไรว่ะ ชีวิตกุTT ผมเดินไปจับฉลากได้หมายเลขที่37ก็ส่งให้พี่สตาฟ
"พี่สตาฟคนไหนได้หมายเลขที่ 37 ออกมาจับคู่ด้วยครับ" ใครหว่าพี่สตาฟผม สักพักก็มาเสียงขานมา เสียงคุ้นมากพอหันไปดูก้ตกใจ นี่มันไอ้พี่เอเจนี่หว่า
"เจอกันอีกแล้วนะ บังเอิญจังเลย//ยิ้มมุมปาก"
"บังเอิญบ้านป้าแกดิ ฮือ คราวซวยของกุแท้ อัลมอนด์ต้อแต้จัง :*"ผมพุดกับตัวเองเบาๆ
"อะไรนะ?"
"เปล่า ไปกันเถอะ" ผมตอบอย่างตัดเพ้อ แล้วก็จูงมือจะเข้าเขาวงกด
"เดี๋ยว จับมือผู้ชายแบบนี้ระวังจะโดนปล้ำนะ"พอผมหันไปดูตามที่มันบอก ผมจับมือมันจริงด้วยเห็นดังนั้นผมจึงรีบปล่อยมือทันที
"เดี๋ยว"
"อะไรอีก!"ผมหันไปอย่างหงุดหงิดเพราะปกติผมจะไม่จับมือใครนอกจากไอเต้
"ลืมอะไรรึเปล่า?!"มันพูดแล้วชี้ไปที่กุญแจมือ ผมเลยรีบหยิบแล้วก็เอามาใส่ให้มันกับผมคนละข้าง
"พร้อมแล้วนะครับ งั้นฟังสัญญาณน้า 3 2 1 ไป!" พอได้ยินสัญญาณผมเลยรีบจับมือพี่เอเจเดินนำไปทันที เพราะผมเป็นพวกไม่ยอมแพ้ใคร ถ้าตัวเองทำได้ก็จะทำให้ถึงที่สุด ผมกับพี่เอเจ(เริ่มเรียกมันดีๆละ--*)เดินไปเรื่อย ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร ง่ายๆโครตเงียบ!มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด

ตุ้บ
"โอ้ย!"ผมดันเผลอสะดุดรากไม้ซะได้ ทำให้พี่เอเจเผลอล้มมาด้วย พอผมเงยหน้าไป ก็ป้ะเข้ากับหน้าพี่เอเจพอดี ริมฝีปากเราอยู่ใกล้กันแค่นิดเดียวเท่านั้น พี่เอเจเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ แต่ก็ต้องชะงักไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ผมเลยหันไปดูตาสายตาที่มองมา ไม่น้ะขาผมถลอกมีเลือดซึมนิดๆด้วยอ่า แงงงง
"ขอโทษนะ"คำนั้นเอ่ยออกมาจากปากพี่เอเจทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผม
"ทำไมละ?" ผมเอียงคอถาม
"ขอโทษที่ทำให้กลัว ขอโทษที่ทำให้เจ็บ ขอโทษหลายๆอย่างเลยที่ทำให้ไม่ชอบ ต่อไปจะไม่ทำอย่างนั้นอีกถ้าอัลไม่เต็มใจ" เขายิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ผม อ่อนโยนงั้นหรอ ใช่ เขายิ้มมาทั้งสายตาและใบหน้ามันแสดงออกถึงความอ่อนโยนไม่ใช่โหดเหี้ยม ไม่ใช่คนเย็นชา เขามีด้านนี้ด้วยหรอเนี่ย นั่นทำให้ผมยิ้มออกมาแล้วเผลอเอามือไปจับแก้มเขาแล้วหยิกเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ เขายิ้มตอบแล้วโน้มหน้าลงมาจูบผมเบาๆ มันเป็นจูบที่อ่อนโยนไม่ใช่จูบที่รุนแรง นานเท่าไหร่แล้วที่ผมเริ่มเปิดใจให้ใครแบบนี้ เพราะผมกลัวที่จะเชื่อใจใครและกลัวตัวเองจะเจ็บแต่เขาคนนี้ผมกลับเปิดใจให้ง่ายในเวลาแค่วันเดียวงั้นหรอ พี่เอเจถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง และช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นแต่ผมก็ดันล้มและรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าซะได้
"ข้อเท้าแพลงหรอ"
"น่าจะนะ"
"ไหนดูหน่อย"เขาเอื้อมมือมาจับที่ข้อเท้าของผม ความเจ็บมันพุ่งปรี๊ด
"อะ โอ้ย เจ็บ" พอผมพูดอย่างนั้นอยู่ๆตัวผมก็ลอยขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง อุ่นจัง พี่เอเจทำเหมือนไม่หนักอะไร ทั้งๆที่ผมออกจะตัวหนักขนาดนั้น
"เดี๋ยว กุจะช่วยอุ้มมึงไปถึงทางออกนะ"
"บ้าหรอนี่มันเขาวงกดนะ ทางเดินมันไกลเดี๋ยวก็เหนื่อยตายพอดี"
"สบายมาก"ว่าแล้วก็อุ้มผมไปจนถึงทางออก
"คู่นี้เป็นคู่ที่ออกมาช้าที่สุด เพราะฉะนั้นต้องถุกทำโทษนะคร้าบบ โดยการทำอาหารจำนวน50คนครับ"
"หาา"ผมอึ้ง วันนี้มันวันไรเนี่ยไมมันเจอแต่เรื่องซวยๆอะ
"วัตถุดิบอยู่ตรงนั้นนะครับ"พี่สตาฟชี้ไปที่วัตถุดิบ
"โอเคครับ แต่ก่อนอื่นผมขอพาน้องเขาไปห้องพยาบาลก่อนนะครับ ตอนเดินหกล้มข้อเท้าแพลง"ว่าแล้วก็พาไปห้องพยายาล พอทำแผลเสร็จก็มาทำอาหารให้ทุกคนกิน ทุกคนบอกว่าอร่อยมาก แน่ละถึงผมจะเป็นลูกคุณหนูแต่ผมก็ทำอาหารเป็นนะ ป้านอมชอบสอนผมทำอาหารจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้^^ ผมตักไปให้พี่เอเจกิน
"อืม อร่อยมาก อร่อยจนอยากกินคนทำจะแย่แล้ว"เขาพูดพร้อมกับเลียริมฝีปาก ทำให้ผมหน้าขึ้นสี ผมรู้สึกร้อนๆที่หน้าแล้วสิ ให้ตายสิยิ้มแบบนั้นคนเค้าก็เขิน พอดีผมจึงรีบหันหน้าหนี พอผมเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกหน้ามืด จนตัวเซผมห็นพี่เอเจมารับตัวผมไว้ ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง สติเริ่มดับวูบ และผมก็ไม่รับรู้อะไรอีก
++++++++++

เข้าตอนที่สองแล้วหวังว่าคงไม่เบื่อนะ^^