Please! Love me. My boy รักแล้วให้ทำไง......ถอนใจก็ไม่ขึ้น

     กริ๊งงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลา 06:00 น. ดังลั่นห้อง ทำให้แสงแดดยามเช้ากระทบหน้าเด็กหนุ่มหน้าใส
"อื้อออออ อออ~"เสียงของเด็กหนุ่มร่างบางดังขึ้น ปรือตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เลยเอื้อมมือไปจับนาฬิกาปลุก
ปัง
เสียงของนาฬิกาปลุกที่บัดนี้ได้แตกละเอียดเป็นเศษเล็กเศษน้อย เป็นกรรมของมันจริงที่ทำให้ร่างบางขัดใจ เมื่อร่างบางคลายความหงุดหงิดก็หลับตาพริ้มพร้อมจะนอนต่อ...

08:30น.
ปัง
"คุณหนู!! นี่มันแปดโมงครึ่งแล้วนะค่ะ วันนี้เป้นวันแรกที่คุณหนูต้องไปมหาลัยนะค่ะ!"เสียงเปิดประตูดังกระทบผนัง พร้อมกับเสียงคนรับใช้ ชื่อป้านอมดังมาทำให้ ร่างบางสดุ้งตื่น แล้วพูดว่า
"จะแปดครึ่งได้ไง นาฬิกาอัลปลุกหกโมงนะป้า นี่ยังไม่ปลุกเลยนะ ดูดิ"พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตั้งของนาฬิกา ปรากฏว่าไม่มีนาฬิกาอยู่ตรงนั้น พอลองหาดู สายตาก็เข้าไปสะดุดกับ เศษนาฬิกา ที่แตกละเอียด เหงื่อก็โชกทันทีพร้อมหันหน้าไปทางป้านอม แล้วยิ้มแหยๆ
"ฮึ่ม! คุณหนู!!!"เสียงป้านอมตะหวาดทำให้ร่างบางสะดุ้ง แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวทันที พอเสร็ดก็ต้องเดินมาโรงเรียนเองเพราะคนขับรถไม่ว่างอีก ร่างบางก็ได้แต่กึ่งเดินกึ่งวิ่งระหว่างเดินก้บ่นไปเรื่อย
"บ้าจิง ไอ้อัลมอนด์วันแรกก็สายแล้วไหนจะต้องทำกิจกรรมรับน้องอีก ไหนจะต้อง ย้ายของเข้าหออีก"อ้อ ผมยังไม่แนะนำตัวเลยผมชื่อ อัลมอนด์ครับ เรียกผมว่าอัลอย่างเดียวก้ได้นะ^^ ตอนนี้ผมขึ้น มหาลัยปีหนึ่งครับ เป็นโรงเรียนชายล้วนครับ แล้วก็ต้องอยู่หอด้วย แล้วทีนี้ผมจะดูแลตัวเองได้มั้ยเนี่ยT.T ก็คงต้องเกาะรูมเมทละนะ5555
บรื้นนน
เสียงมอไซ ไมมันดังจังอะ พอหันไปข้างหลังก็เห็นมอไซคันใหญ่มุ่งมาที่ผมแล้วคนที่ขับมอไซก็เอามือขวามาคว้าเอวผมไว้ทำให้ผมสะดุ้ง นี่กูโดนฉุดหรอเนี่ย!แม่เจ้ากูมีค่าเว้ย แล้วหันไปมองไอคนที่ฉุดผม ก้ต้องตกใจอีก โอป้า ไมมันเท่งี้วะ หล่อสุดๆนี่ขนาดว่าใส่หมวกนะเนี่ย
"เฮ้ย!ไอน้อง นี่ปีหนึ่งปะไม่คุ้นหน้าเลยวะ น่ารักนะเนี่ย" ไอ้หน้าหล่อพูดพร้อมกับเลียริมฝีปาก ทำให้ผมคิดว่าไอนี่มันเป็นโรคจิตแน่ๆ ท่าไม่ดีละ ผมเลยดิ้นๆๆ
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกระวังหน่อยดิ เดี๋ยวก็ตกหรอก"
"ปล่อยกูนะเว่ยมึงเป็นใคร ต้องการอะไร อยู่ดีๆมาฉุดกุ ไอ้โรคจิต ปล่อยกุๆๆๆๆๆๆ><"
"เอ้า ปล่อยก้ปล่อย แหมะ ถึง โรงเรียนพอดี เดินดีๆนะน้องไม่ให้เกรียติรุ่นพี่นี่ท้าทายใช่มะ ได้รับน้องมึงเจอหนักแน่"ว่าแล้วก็ก้มลงมาจุ้บที่แก้มผมทีหนึ่งดังฟอด~
"หอมวะ บายนะครับมึง"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มันหอมแก้มกุงั้นหรอ กุโดนโรคจิตหอมแก้มเหรอเนี่ย-0-ยอมไม่ได้กุต้องเอาคืน
เพี๊ยะ !
ผมตบเข้าที่แก้มมันสุดแรง!(แต่ไมหน้ามันนิ่งจังวะ เหมือนไม่สะทกสะท้อนเลย ควายปะเนี่ยถึกชิป--") ทางบ้านสอนว่าโตขึ้นอย่าชกต่อยมันไม่ดี กุก้เลยตบซะเลย แต่ผมยังเอาคืนไม่จบเลย ว่าแล้วผมเขย่งเอาแขนไปโอบคอมัน พร้อมกับจุ้บที่แก้มมันนหนึ้งที ฟอด~ เหมือนที่มันทำกับผม>0<
"ทีนี้เราก็เจ้ากันแล้วนะ จำไว้นะ ถ้ามึงมาหอมแก้มกุกุจะทำมึงกลับแล้วแต่ว่ามึงจะทำไรกุกุก้จะทำกลับ นั่นคือการเอาคืนของกุ บายละ แบร่~ ชาติหน้าหนใดอย่าได้เจอกันอีกเลย สาธุ"พร้อมกับทำแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้ามันอีก สะใจเว้ยย
เมื่อร่างบางหันหลังกลับแล้วเดินออกไป แล้วหันมาอีกครั้งพร้อมกับชูนิ้วกลางใส่!แล้วหันกลับไป ทำให้หนุ่มหล่อมองอย่างเจ้าเล่ย์ พร้อมกับยิ้มมุมปาก
"หึหึ คนนี้ละโดนใจกุ คอยดูนะ พ่อจะฟาดไม่ยั้ง!!!"
.
.
.
.
.
.
.
ณ Bank center [โรงเรียนที่ผมเรียน^^]
ตอนนี้ผมกำลังนั่งฟังรุ่นพี่สาธยาย เรื่องการย้ายหอ การกิน การนอน การ...บลาๆๆๆ จนเริ่มง่วง พอทำท่าจะหลับไอ้เต้เพื่อนผมดันมาตบหัวผมซะนี่ ไม่รุ้จะลงแรงไรนักหนา-_-*
"เหี้ย! มึงรุ้มั้ยทรงนี้กุจัดมาหล่อเลยนะ มึงทำงี้ได้ไงวะ หล่อหล่อเลย--*"ผมพุดอย่างหงุดหงิด
"มึงจะหล่อเพื่อ? ในเมื่อนี่มันโรงเรียนชายล้วน แถมยังอยู่หออีก "
"ถึงจะไม่มีหญิง แต่ก็ออกไปหาได้นี่"
"มึงก็พูดงี้อะ หาหญิงไปทั่วแต่ไม่เคยมีไรกัน ไหนวะความสุขของมึง?"
คำนั้นทำผมสะอึก ผมคิดว่าทำไมผมถึงไม่มีแฟน ทั้งๆที่หน้าตาไม่ได้น่าเกลียดซักหน่อยนี่ แฟนแต่ละคนจะชอมมาจับแก้มผมแล้วดึงๆ แต่ไม่เคยจูบกันหรือมีอะไรกันเลย พอผมถามเค้าก็ตอบว่า"เพราะ อัลนะ หน้าตาน่ารัก น่าทะนุถนอม เค้าทำไม่ลงหรอ อย่างอัลนะต้องเป็นเคะเท่านั้น^_^" "เคะ?" "อื้อ เพราะฉะนั้นเราเลิกกันเถอะนะ"ผมอึ้งตั้งแต่นั้น พอเราเลิกกันกลับบ้านไปก็ไปเสิด คำว่า"เคะ" พอได้ความหมายก็คือคำว่าฝ่ายรับงั้นหรอ แล้วมังยังไงอะ?แต่ชั่งเหอะ ลืมแนะนำ ไอนี่ไอเต้ เพื่อนผมตั้งแต่เด็กๆไปไหนไปกันตลอด มันเป้นตัวให้คำปรึกษาที่ดีกับผม
"น้องๆ ฟังนะครับ พี่จะแนะนำให้รู้จัก คนนี้ชื่อพี่วอลลุ่ม ดาวมหาลัยอันดับ3 คนนี้ชื่อแทมเป ดาวมหาลัยอันดับ2 แล้วคนนี้ดาวมหาลัยอันดับ1ของเรานั่นคือ พี่เอเจคร้าบบบบบ" เสียงของพี่สตาฟพุดขึ้น พร้อมกับเสียงตรบมือ เดี๋ยวนะ!ไมไอ้คนที่ชื่อเอเจหน้าโคตรคุ้นเลยอะ? มันหันมาทางผม แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เฮ้ย!คุ้นจริงๆ มันหันกลับไปที่ พี่สตาฟแล้วพูดว่า
"เอาละครับ น้องๆ พี่ชื่อเอเจนะครับ พี่เป็นหัวหน้ากิจกรรมรับน้องเพราะฉะนั้นให้น้องๆไปเขียนชื่อใส่ในป้ายนะครับ ด้านขวามือเดินไปแล้วเข้าแถวด้วยนะครับแล้วก็กลับมานั่งที่แนะนำตัวและยืนให้เพื่อนเห็นด้วย"พร้อมกับเหลือบมาทางผมอีก นี่มันไอ้โรคจิตเมื่อเช้านี่หว่า เฮ้ย!ซวยแล้วไอ้อัลทำไงดี! ทำตัวปกติดีกว่า ไม่มีพิรุธ.
++++++++++++++
แนะนำมาเรื่อยก็ถึงชื่อผม "ผมชื่อโอเอดะ เมะกุครับ ชื่อเล่นชื่ออัลมอนด์ เรียกสั้นๆว่าอัลก็ได้ครับ เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นครับ แม่ทำงานเป็นดีไซเนอร์ที่ปารีซ ส่วนพ่อก็เป็นนายทุนการโรงแรมหลายๆแห่งครับ"
ถามว่าไมผมถึงแนะนำตัวหน้าตายไม่กลัวเพื่อนเอาไปนินทาว่าอวดรวยหรอ ผมไม่กลัวครับ เพราะว่า โรงเรียนนี้มีแต่ลูกเศรษฐีทั้งงั้นอะ เชื่อดิ อย่างเช่นไอเต้
"ผมชื่อ ดงวอน แจฮุนครับ ชื่อไทยชื่อเต้ครับ ผมเป็นคนเกาหลีครับ พ่อกับแม่ก็อยู่เกาหลี เป็นเจ้าของบริษัทPorsche Automobil Holding SE จำกัด ครับ" เห็นปะ รวยไทั้งน้านน~
แปะๆๆ
"น้องๆฟังทางนี้ครับ ใครอยู่สีส้มให้ไปที่พี่วอลลุ่ม สีฟ้าไปที่พี่แทมเป สีขาวไปที่พี่เอเจนะครับ 3คนนี้เป็นประธานสีของแต่ละสีครับ"ซวยแล้วผมอยูสีขาวส่วนไอเต้อยู่สีส้ม ทำไงดีไอ้พี่เอเจนั้นจะจำเราได้มั้ยเนี่ยแล้วถ้าเกิดมันแก้แค้นผมละ ผมดันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันอีกอ่าาาTT
"น้องๆสีขาวฟังพี่นะครับด่านแรกของการรับน้องคือ บ้านผีสิงนะครับ" เฮือก!ทำไงดีผมยิ่งไม่ถูกโรคกับผีซะด้วยอะ ทำไงดีไอเต้ก็ไม่อยู่คงต้องจำใจแล้วละ ฮือออออ เมื่อผมเดินมาซึ่งพวกพี่ๆสีขาวให้พวกเราต่อแถวแล้วเดินเข้าไปทีละคน
"กรี๊ดดดดดด! อ้ากกกกกกก! แม่จ๋าาาาา! แม่แก้วช่วยลูกด้วยลูกกลัวฮืออออ!" นั่นคือเสียงของแต่ละคนที่เข้าไปในบ้านผีสิงครับ บางคนถึงกับตุ้ดแตกทำไงดีผมเริ่มกลัวซะแล้วสิ แงงง ม้าอัลอยากกลับบ้านT^T นี่ก็ถึงตาผมแล้วผมจึงค่อยๆขยับขาเข้าไปช้า พอเดินเข้าไปยังไม่ถึงครึ่งก็มีมือปริศนามาจับไหล่ผม ผมสะดุ้งทำท่าจะส่งเสียงร้อง แล้วก็มีมืออีกมือหนึ่งมาปิดปากผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัว พอผมหันไปดูว่าเป็นใครก็ถึงกับอึ้ง เฮ้ย!นี่มันไอ้พี่เอเจนี่หว่า ซวยแล้วไงกุTT^TT

มันเป็นนิยายเรื่องแรกค่ะที่ได้แต่งก็ไมรู้ว่าจะสนุก หรือน่าเบื่อมากมั้ย แต่ก็ยอมรับฟังคำติชมนะค่ะ^^