Please! Love me. My boy รักแล้วให้ทำไง......ถอนใจก็ไม่ขึ้น

     กริ๊งงงงงงเสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลา 06:00 น. ดังลั่นห้อง ทำให้แสงแดดยามเช้ากระทบหน้าเด็กหนุ่มหน้าใส"อื้อออออ อออ~"เสียงของเด็กหนุ่มร่างบางดังขึ้น ปรือตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เลยเอื้อมมือไปจับนาฬิกาปลุก ปังเสียงของนาฬิกาปลุกที่บัดนี้ได้แตกละเอียดเป็นเศษเล็กเศษน้อย เป็นกรรมของมันจริงที่ทำให้ร่างบางขัดใจ เมื่อร่างบางคลายความหงุดหงิดก็หลับตาพริ้มพร้อมจะนอนต่อ...
08:30น. ปัง"คุณหนู!! นี่มันแปดโมงครึ่งแล้วนะค่ะ วันนี้เป้นวันแรกที่คุณหนูต้องไปมหาลัยนะค่ะ!"เสียงเปิดประตูดังกระทบผนัง พร้อมกับเสียงคนรับใช้ ชื่อป้านอมดังมาทำให้ ร่างบางสดุ้งตื่น แล้วพูดว่า"จะแปดครึ่งได้ไง นาฬิกาอัลปลุกหกโมงนะป้า นี่ยังไม่ปลุกเลยนะ ดูดิ"พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ตั้งของนาฬิกา ปรากฏว่าไม่มีนาฬิกาอยู่ตรงนั้น พอลองหาดู สายตาก็เข้าไปสะดุดกับ เศษนาฬิกา ที่แตกละเอียด เหงื่อก็โชกทันทีพร้อมหันหน้าไปทางป้านอม แล้วยิ้มแหยๆ"ฮึ่ม! คุณหนู!!!"เสียงป้านอมตะหวาดทำให้ร่างบางสะดุ้ง แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวทันที พอเสร็ดก็ต้องเดินมาโรงเรียนเองเพราะคนขับรถไม่ว่างอีก ร่างบางก็ได้แต่กึ่งเดินกึ่งวิ่งระหว่างเดินก้บ่นไปเรื่อย"บ้าจิง ไอ้อัลมอนด์วันแรกก็สายแล้วไหนจะต้องทำกิจกรรมรับน้องอีก ไหนจะต้อง ย้ายของเข้าหออีก"อ้อ ผมยังไม่แนะนำตัวเลยผมชื่อ อัลมอนด์ครับ เรียกผมว่าอัลอย่างเดียวก้ได้นะ^^ ตอนนี้ผมขึ้น มหาลัยปีหนึ่งครับ เป็นโรงเรียนชายล้วนครับ แล้วก็ต้องอยู่หอด้วย แล้วทีนี้ผมจะดูแลตัวเองได้มั้ยเนี่ยT.T ก็คงต้องเกาะรูมเมทละนะ5555บรื้นนนเสียงมอไซ ไมมันดังจังอะ พอหันไปข้างหลังก็เห็นมอไซคันใหญ่มุ่งมาที่ผมแล้วคนที่ขับมอไซก็เอามือขวามาคว้าเอวผมไว้ทำให้ผมสะดุ้ง นี่กูโดนฉุดหรอเนี่ย!แม่เจ้ากูมีค่าเว้ย แล้วหันไปมองไอคนที่ฉุดผม ก้ต้องตกใจอีก โอป้า ไมมันเท่งี้วะ หล่อสุดๆนี่ขนาดว่าใส่หมวกนะเนี่ย "เฮ้ย!ไอน้อง นี่ปีหนึ่งปะไม่คุ้นหน้าเลยวะ น่ารักนะเนี่ย" ไอ้หน้าหล่อพูดพร้อมกับเลียริมฝีปาก ทำให้ผมคิดว่าไอนี่มันเป็นโรคจิตแน่ๆ ท่าไม่ดีละ ผมเลยดิ้นๆๆ"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกระวังหน่อยดิ เดี๋ยวก็ตกหรอก""ปล่อยกูนะเว่ยมึงเป็นใคร ต้องการอะไร อยู่ดีๆมาฉุดกุ ไอ้โรคจิต ปล่อยกุๆๆๆๆๆๆ><""เอ้า ปล่อยก้ปล่อย แหมะ ถึง โรงเรียนพอดี เดินดีๆนะน้องไม่ให้เกรียติรุ่นพี่นี่ท้าทายใช่มะ ได้รับน้องมึงเจอหนักแน่"ว่าแล้วก็ก้มลงมาจุ้บที่แก้มผมทีหนึ่งดังฟอด~"หอมวะ บายนะครับมึง"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มันหอมแก้มกุงั้นหรอ กุโดนโรคจิตหอมแก้มเหรอเนี่ย-0-ยอมไม่ได้กุต้องเอาคืน เพี๊ยะ !ผมตบเข้าที่แก้มมันสุดแรง!(แต่ไมหน้ามันนิ่งจังวะ เหมือนไม่สะทกสะท้อนเลย ควายปะเนี่ยถึกชิป--") ทางบ้านสอนว่าโตขึ้นอย่าชกต่อยมันไม่ดี กุก้เลยตบซะเลย แต่ผมยังเอาคืนไม่จบเลย ว่าแล้วผมเขย่งเอาแขนไปโอบคอมัน พร้อมกับจุ้บที่แก้มมันนหนึ้งที ฟอด~ เหมือนที่มันทำกับผม>0< "ทีนี้เราก็เจ้ากันแล้วนะ จำไว้นะ ถ้ามึงมาหอมแก้มกุกุจะทำมึงกลับแล้วแต่ว่ามึงจะทำไรกุกุก้จะทำกลับ นั่นคือการเอาคืนของกุ บายละ แบร่~ ชาติหน้าหนใดอย่าได้เจอกันอีกเลย สาธุ"พร้อมกับทำแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้ามันอีก สะใจเว้ยยเมื่อร่างบางหันหลังกลับแล้วเดินออกไป แล้วหันมาอีกครั้งพร้อมกับชูนิ้วกลางใส่!แล้วหันกลับไป ทำให้หนุ่มหล่อมองอย่างเจ้าเล่ย์ พร้อมกับยิ้มมุมปาก"หึหึ คนนี้ละโดนใจกุ คอยดูนะ พ่อจะฟาดไม่ยั้ง!!!".......ณ Bank center [โรงเรียนที่ผมเรียน^^]ตอนนี้ผมกำลังนั่งฟังรุ่นพี่สาธยาย เรื่องการย้ายหอ การกิน การนอน การ...บลาๆๆๆ จนเริ่มง่วง พอทำท่าจะหลับไอ้เต้เพื่อนผมดันมาตบหัวผมซะนี่ ไม่รุ้จะลงแรงไรนักหนา-_-*"เหี้ย! มึงรุ้มั้ยทรงนี้กุจัดมาหล่อเลยนะ มึงทำงี้ได้ไงวะ หล่อหล่อเลย--*"ผมพุดอย่างหงุดหงิด"มึงจะหล่อเพื่อ? ในเมื่อนี่มันโรงเรียนชายล้วน แถมยังอยู่หออีก ""ถึงจะไม่มีหญิง แต่ก็ออกไปหาได้นี่""มึงก็พูดงี้อะ หาหญิงไปทั่วแต่ไม่เคยมีไรกัน ไหนวะความสุขของมึง?"คำนั้นทำผมสะอึก ผมคิดว่าทำไมผมถึงไม่มีแฟน ทั้งๆที่หน้าตาไม่ได้น่าเกลียดซักหน่อยนี่ แฟนแต่ละคนจะชอมมาจับแก้มผมแล้วดึงๆ แต่ไม่เคยจูบกันหรือมีอะไรกันเลย พอผมถามเค้าก็ตอบว่า"เพราะ อัลนะ หน้าตาน่ารัก น่าทะนุถนอม เค้าทำไม่ลงหรอ อย่างอัลนะต้องเป็นเคะเท่านั้น^_^" "เคะ?" "อื้อ เพราะฉะนั้นเราเลิกกันเถอะนะ"ผมอึ้งตั้งแต่นั้น พอเราเลิกกันกลับบ้านไปก็ไปเสิด คำว่า"เคะ" พอได้ความหมายก็คือคำว่าฝ่ายรับงั้นหรอ แล้วมังยังไงอะ?แต่ชั่งเหอะ ลืมแนะนำ ไอนี่ไอเต้ เพื่อนผมตั้งแต่เด็กๆไปไหนไปกันตลอด มันเป้นตัวให้คำปรึกษาที่ดีกับผม"น้องๆ ฟังนะครับ พี่จะแนะนำให้รู้จัก คนนี้ชื่อพี่วอลลุ่ม ดาวมหาลัยอันดับ3 คนนี้ชื่อแทมเป ดาวมหาลัยอันดับ2 แล้วคนนี้ดาวมหาลัยอันดับ1ของเรานั่นคือ พี่เอเจคร้าบบบบบ" เสียงของพี่สตาฟพุดขึ้น พร้อมกับเสียงตรบมือ เดี๋ยวนะ!ไมไอ้คนที่ชื่อเอเจหน้าโคตรคุ้นเลยอะ? มันหันมาทางผม แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เฮ้ย!คุ้นจริงๆ มันหันกลับไปที่ พี่สตาฟแล้วพูดว่า "เอาละครับ น้องๆ พี่ชื่อเอเจนะครับ พี่เป็นหัวหน้ากิจกรรมรับน้องเพราะฉะนั้นให้น้องๆไปเขียนชื่อใส่ในป้ายนะครับ ด้านขวามือเดินไปแล้วเข้าแถวด้วยนะครับแล้วก็กลับมานั่งที่แนะนำตัวและยืนให้เพื่อนเห็นด้วย"พร้อมกับเหลือบมาทางผมอีก นี่มันไอ้โรคจิตเมื่อเช้านี่หว่า เฮ้ย!ซวยแล้วไอ้อัลทำไงดี! ทำตัวปกติดีกว่า ไม่มีพิรุธ.++++++++++++++แนะนำมาเรื่อยก็ถึงชื่อผม "ผมชื่อโอเอดะ เมะกุครับ ชื่อเล่นชื่ออัลมอนด์ เรียกสั้นๆว่าอัลก็ได้ครับ เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นครับ แม่ทำงานเป็นดีไซเนอร์ที่ปารีซ ส่วนพ่อก็เป็นนายทุนการโรงแรมหลายๆแห่งครับ"ถามว่าไมผมถึงแนะนำตัวหน้าตายไม่กลัวเพื่อนเอาไปนินทาว่าอวดรวยหรอ ผมไม่กลัวครับ เพราะว่า โรงเรียนนี้มีแต่ลูกเศรษฐีทั้งงั้นอะ เชื่อดิ อย่างเช่นไอเต้"ผมชื่อ ดงวอน แจฮุนครับ ชื่อไทยชื่อเต้ครับ ผมเป็นคนเกาหลีครับ พ่อกับแม่ก็อยู่เกาหลี เป็นเจ้าของบริษัทPorsche Automobil Holding SE จำกัด ครับ" เห็นปะ รวยไทั้งน้านน~แปะๆๆ"น้องๆฟังทางนี้ครับ ใครอยู่สีส้มให้ไปที่พี่วอลลุ่ม สีฟ้าไปที่พี่แทมเป สีขาวไปที่พี่เอเจนะครับ 3คนนี้เป็นประธานสีของแต่ละสีครับ"ซวยแล้วผมอยูสีขาวส่วนไอเต้อยู่สีส้ม ทำไงดีไอ้พี่เอเจนั้นจะจำเราได้มั้ยเนี่ยแล้วถ้าเกิดมันแก้แค้นผมละ ผมดันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันอีกอ่าาาTT"น้องๆสีขาวฟังพี่นะครับด่านแรกของการรับน้องคือ บ้านผีสิงนะครับ" เฮือก!ทำไงดีผมยิ่งไม่ถูกโรคกับผีซะด้วยอะ ทำไงดีไอเต้ก็ไม่อยู่คงต้องจำใจแล้วละ ฮือออออ เมื่อผมเดินมาซึ่งพวกพี่ๆสีขาวให้พวกเราต่อแถวแล้วเดินเข้าไปทีละคน "กรี๊ดดดดดด! อ้ากกกกกกก! แม่จ๋าาาาา! แม่แก้วช่วยลูกด้วยลูกกลัวฮืออออ!" นั่นคือเสียงของแต่ละคนที่เข้าไปในบ้านผีสิงครับ บางคนถึงกับตุ้ดแตกทำไงดีผมเริ่มกลัวซะแล้วสิ แงงง ม้าอัลอยากกลับบ้านT^T นี่ก็ถึงตาผมแล้วผมจึงค่อยๆขยับขาเข้าไปช้า พอเดินเข้าไปยังไม่ถึงครึ่งก็มีมือปริศนามาจับไหล่ผม ผมสะดุ้งทำท่าจะส่งเสียงร้อง แล้วก็มีมืออีกมือหนึ่งมาปิดปากผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัว พอผมหันไปดูว่าเป็นใครก็ถึงกับอึ้ง เฮ้ย!นี่มันไอ้พี่เอเจนี่หว่า ซวยแล้วไงกุTT^TT
 
 
มันเป็นนิยายเรื่องแรกค่ะที่ได้แต่งก็ไมรู้ว่าจะสนุก หรือน่าเบื่อมากมั้ย แต่ก็ยอมรับฟังคำติชมนะค่ะ^^