[2'Brother]รักเฮี้ยนๆของนายไร้ร่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทะ..ทำไมนายจับตัวเองได้ล่ะ”แก้วอึ้งเพราะครั้งแรกที่แก้วจะจับตัวโทโมะกลับจับไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ผี ผมคน”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง แล้วตอนนั้นทำไม..”แก้วพูดแล้วชุดคิดภาพตอนที่จะจับตัวโทโมะแล้วทะลุถึงสองครั้ง มันไม่มีอะไรผิดพลาดๆแน่ๆ สองครั้งเลยนะ

 

 

 

 

 

 

“ทำไมอะไรครับ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นผี!”แก้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่ใช่ผี”โทโมะเถียง

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นผี”แก้วเถียง

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่ใช่ผี”โทโมะเถียงกลับ

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นผี!!”แก้วตวาด

 

 

 

 

 

 

“ผมเปล่าเป็นผีนะครับ”โทโมะพูดเสียงอ่อยเพราะโดนตวาด โทโมะเริ่มกลัวแก้วรู้สึกอยากไปจากที่นี่ และความรู้สึกนั้นมันทำให้ร่างกายของโทโมะค่อยๆจางหายไปในสายตาของแก้ว

 

 

 

 

 

 

“O_O!!”แก้วถึงกับตาโตอ้าปากค้างด้วยความลึง

 

 

 

 

 

 

“ผีชัวร์”แก้วยกมือขึ้นมาชี้ตรงที่โทโมะเคยยืนก่อนจะสลบหงายหลังล้มตัวนอนลงไปที่เตียงทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรามาอยู่ที่นี่ได้ไง”โทโมะพูดแล้วมองไปรอบๆ มันเป็นในครัวของบ้านหลังที่แก้วอยู่

 

 

 

 

 

 

“เดินมาตอนไหน”โทโมะเกาหัวงงๆ

 

 

 

 

 

 

“แต่เมื่อกี้เราอยากออกจากตรงนั้น แล้วมาโผล่ตรงนี้”โทโมะพูดแล้วทำท่าคิด

 

 

 

 

 

 

“นี่เราเป็นผีงั้นหรอ”โทโมะอึ้งกับตัวเองก่อนจะนึกอยากไปหาแก้วแล้วไปโผล่ที่ปลายเตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณครับ คุณๆ”โทโมะเดินเข้ามาเขย่าตัวแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ก็เขย่าได้นี่”โทโมะพูดแล้วเขย่าแก้วยกใหญ๋

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ หงึกๆๆๆ จะ จะหยุดได้ยัง”แก้วถึงกับหัวสั่นจากแรงเขย่าจากโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้แล้ว!!”โทโมะเด้งตัวยืนขึ้นแล้วจับคางทำหน้าคิด

 

 

 

 

 

 

“อะไร!”แก้วพูดห้วนๆ

 

 

 

 

 

 

“ผมรู้แล้วผมไม่ใช่ผีแน่ๆ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่นายหายตัวไปต่อหน้าชั้นนะ”แก้วพูดแล้วกอดหมอน

 

 

 

 

 

 

“แต่ผมจับตัวคุณได้นะครับ”โทโมะพูดแก้วนึกถึงตอนที่โทโมะเขย่าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“เออจริง”แก้วพึมพำ

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่ใช่ผีๆแน่ๆ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“นี่นายตายแล้วนายไม่รู้ตัวใช่มั้ยเนี้ย-_-“แก้วพูดแล้วมองหน้าโทโมะตอนนี้ความกลัวมันกลับกลายหายไปหมดแล้ว สามารถคุยกับโทโมะได้เป็นปกติ คุยเหมือนคุยอยู่กับคน คนนึง

 

 

 

 

 

 

“ผมยังไม่ตายสักหน่อยนะครับ”โทโมะพุดแล้วหน้างอ

 

 

 

 

 

 

“นี่นาย แล้วนายชื่ออะไร”แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

“ชื่อผมงั้นหรอ”โทโมะพูดแล้วทำหน้าคิด

 

 

 

 

 

 

“ใช่ชื่ออะไรชั้นจะได้เรียกถูก แล้วอีกอย่างจะได้ตามหาญาตินายด้วย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่มีชื่อ”โทโมะพูดแล้วขมวดคิ้วมาให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

“ห๊ะ คนอะไรไม่มีชื่อนี่นาย บ้ารึเปล่าอย่ามาตลกน่า อยากกลับบ้านมั้ย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ผมไม่รู้จริงๆ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วชั้นจะรู้มั้ยว่านายเป็นใครมาจากไหน”แก้วพูดแล้วทำหน้าคิด

 

 

 

 

 

 

“แล้วคุณล่ะครับ มีชื่อมั้ย”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ชื่อชั้นหรอ มีสิชั้นชื่อแก้ว”แก้วพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

“แก้ว..”โทโมะพูดแล้วมองหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ใช่”แก้วพูดแล้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

 

“ผมอยากมีชื่อบ้างจัง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นตั้งให้เอามั้ย”แก้วเสนอ

 

 

 

 

 

 

“คุณตั้งชื่อเป็นหรอครับ”โทโมะพูดด้วยท่าทางดีใจ

 

 

 

 

 

 

“อ้าวเป็นสิ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“แล้วผมชื่ออะไรครับ”โทโมะพูดแล้วเขย่าแขนแก้ว

 

 

 

 

 

 

“อืม หน้าหวานๆแบบนี้ เรียกหน้าหวานล่ะกัน”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“หน้าหวาน แปลกๆ แต่ชอบครับ ผมชอบชื่อนี้”โทโมะพูดแล้วยิ้มดีใจ

 

 

 

 

 

 

“แหะๆ”แก้วยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะหันไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

“เกิดมาพึ่งจะเคยตั้งชื่อให้ผี-_-“แก้วพูดกับตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

____________________________________________________________________________________

 

 

 

 

ก็เข้าใจนะ 555555 เรื่องนี้โทโมะอาจจะน่ารักแบบใสๆ 555555

 

 

 

เเต่รับรองสนุกแน่ๆ (รึเปล่า55)

 

 

 

สนุกไม่สนุกบอกกันได้น้าาาา