[2'Brother]รักเฮี้ยนๆของนายไร้ร่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แ้ก้วเป็นอะไรของแกดูเหม่อๆแปลกๆ"เขื่อนถามขึ้นเมื่อเห็นแก้วเหม่อ

 

 

 

 

 

 

"ห๊ะ เป็นอะไรไม่ได้เป็น"แก้วพูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

"เห็นเหม่อบ่อยเเล้ว"เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

"เปล่าหรอกคิดอะไรเพลินน่ะ"แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าเนี้ย"ป๊อปปี้พุด

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีหรอก^^"

 

 

 

 

 

 

"เเน่ใจหรอ ฟางว่าแก้วก็ดูแปลกๆนะวันนี้น่ะ"ฟางถามอีก

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีเป็นอะไรหรอก แค่พักน้อยน่ะ"แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

"นี่มาพักผ่อนอย่าบอกนะคิดเรื่องงานเนี้ย ไม่ได้เลยๆ ไม่เอาๆ ไม่คิดสิ มาพักผ่อน มาผ่อนคลายนะ"ฟางร่ายยาว

 

 

 

 

 

 

"ฮ่ะๆ โอเคๆ ไม่คิดก็ได้"แก้วพูดขำๆ

 

 

 

 

 

 

"ฟางนี่น่ารักนะครับ เป็นห่วงเพื่อนด้วย"เขื่อนพูดชมฟาง

 

 

 

 

 

 

"เมียกูไอ้เขื่อน"ป๊อปปี้พูดขัด

 

 

 

 

 

 

"แหม เมียมึงก็เพื่อนกูแหละตอนนี้ ชมกันไม่ได้ไง๊ หึงไม่รู้เรื่องนะมึง"เขื่อนว่า

 

 

 

 

"ก็เมียกูอ่ะ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

"ถ้าแก้วจะกลับก่อนได้มั้ยเนี้ย ง่วงๆเเล้วอ่ะ"แก้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

"รำคาญพวกเราหรอ เอ่อ..ขอโทษนะ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

"เฮ้ยๆ เปล่าๆ ใช่ที่ไหน"แก้วรีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

"แก้วง่วงจริงๆนะ"แก้วพูดอีก

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นเดี๋ยวฟางไปส่งแก้วก่อนก็ได้ พวกนายก็คุยกันไปก่อนนะ"ฟางพุด

 

 

 

 

 

 

"ครับผม"เขื่อนและป๊อปปี้พูด่ก่อนที่แก้วเเละฟางจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่พีกผ่อนเยอะๆนะเข้าใจมั้ยหืมม??"ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

"รู้เเล้วค้าบบบบ"แก้วพูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

"บายนะ"แก้วพูดเเล้วโบกมือให้ฟางก่อนฟางจะขับรถออกไป

 

 

 

 

 

 

ฟรึ่บ

 

 

 

 

 

 

"ว๊าย นี่เธอ"แก้วตกใจเมื่ออยู่ๆมดก็หายตัวมาอยู่ต่อหน้า

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ..โทษทีค่ะลืมไปว่างคุณคงจะไม่ชินแบบนี้"มดพูด

 

 

 

 

 

 

"แบบไหนชั้นก็ไม่ชินทั้งนั้นแหละเธอนี่ มีอะไร"แก้วถามเเล้วมองไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

"อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ ชั้นจะมาถามว่าเรื่องของชั้นเป็นยังไงบ้าง"มดถาม

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษนะยังไม่ไปถึงไหนเลย-_-"แก้วพูดออกไปตรงๆ

 

 

 

 

 

 

"ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เห็นต้อวทำหน้าแบบนั้นเลยนี่ค่ะ"มดพูด

 

 

 

 

 

 

"แฮะๆ ไม่ให้ทำได้ไงอ่ะ เเล้วนอกจากเชือกที่เธอว่านี่ขำอะไรได้บ้างมั้ย"แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

"แน่ใจหรอค่ะว่าจะให้ชั้นนึกน่ะ"มดถามเพราะเมื่อนึกอะไรทีไรเธอจะกรีดร้อเเละทำให้แก้วมีเลือดออกมาทางจมูกและปากเสมอ

 

 

 

 

 

 

"แน่ใจสิถ้าเธอไม่นุชึกแล้วมันจะเจอหรอ ศพน่ะ"แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

"ชั้นว่าไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะค่ะ วันนี้มันดึกมาเเล้ว ว่าแต่นายนั่นไปไหนล่ะค่ะ"มดถาม

 

 

 

 

 

 

"หน้าหวานน่ะหรอ ไม่รู้สิ"แก้วพูดเเล้วยิ้มแห้ง

 

 

 

 

 

 

"อ้าว ปกติเห็นอยู่ด้วยกันนิค่ะ"มดพูด

 

 

 

 

 

 

"ก็วันนี้มันผิดปกติไง"แก้วพูดเเล้วเดินเข้าบ้านไป มดมองเเล้วเกาหัวงงๆ ก่อนจะหายตัวไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายไปไหนนะไอ้บ้า"แก้วเข้ามาในบ้านเเล้วนั่งลงปลายเตียง

 

 

 

 

 

 

"ไปก็ดี ชั้นจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย ชีวิตชั้นจะได้ไม่ต้องมาวุ่ยวายกับวิญญาณบ้าๆแบบนายอีก"แก้วพูดตัดพ้อเเล้วเอนตัวนอนลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ถ้าผมเข้าไปตอนนี้คุณจะไล่ จะผลักไสผมมั้ยนะ"โทโมะที่อยู่หน้าบ้านก็พูด

 

 

 

 

 

 

เขาไม่ได้ไปไหน เขามองดูแก้วอยู่ตลอดๆ มองดูอยู่ห่างๆ กลัวว่าถ้าเข้าไปใกล้แก้วมากกว่านี้แก้วจะไล่ จะผลักไสเขาออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้า กลับมาสักทีสิ!!"แก้วตะโกนจนเสียงเล็ดรอดออกไปข้างนอกโทโมะที่นั่งอยู่ก็ได้ยินเเต่ก็ต้องนิ่ง

 

 

 

 

 

 

"..ไหนว่าจะไม่ปล่อยใฟ้ชั้นอยู่คนเดียวไหนว่าห่วงไง หายไปแบบนี้หมายความว่าไง ไอ้บ้า ไอ้วิญญาณบ้า ไอ้เลว..ฮึก.."แก้วร้องไห้เเล้วต่อยหมอนข้างระบายอารมณ์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นว่าเค้าต้องการนายนะ ไม่เข้าไปล่ะ"มดพูด

 

 

 

 

 

 

"เเล้วถ้าผมเข้าไปเค้าผลักไสผมล่ะ"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

"ก็ดูสิ เค้าต้องการนายนะ"มดพูด

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

"ไหนว่าห่วงไง"

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

"ถ้าห่วงเค้า..ถ้ารักเค้าก็เข้าไปสิ"มดพูดประโยคหลังเเผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

"ผมเป็นห่วงเค้านะครับ ผมจะเข้าไป"Fทโมะพูดเเล้วลุกขึ้นก่อนจะหายตัวเข้าไปข้างในทันที

 

 

 

 

 

 

"จะทำอะไร จะรักจะอะไรรีบทำนะหน้าหวาน"มดพุดทิ้งท้ายเเล้วหายตัวไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้วิญาณบ้าๆๆๆๆๆๆๆ"แก้วพูดเเล้วต่อยหมอนข้างไม่ยั้ง

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่บ้านะครับ ต่อยหมดข้างแบบนั้นเดี๋ยวก็ช้ำพอดี"โทโมะพูดแก้วรีบหันไปมองทันที

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้า!"แก้วรีบลงมาจากเตียงเเล้วผลักอกโทโมะ

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

โทโมะฉุดแก้วเข้ามากอดทันที

 

 

 

 

 

 

"..!!.."

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษนะครับ ผมขอโทษ อย่าร้องไห้นะครับ"โทโมะพูดเเล้วผละออกจากแก้วเเล้วเช็ดน้ำตาให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้า ก็นาย.."

 

 

 

 

 

 

"ผมไม่ได้ไปไหน ผมอยู่กับคุณตลอด แต่คุณแค่ไม่ได้สังเกตุ ผมน่ะไปไหนได้ที่ไหนกันล่ะครับ ผมน่ะอยู่กับคุณตลอดนะ"โทโมะพุดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

"เเล้วทำไม.."

 

 

 

 

 

 

"ที่ผมไม่เข้าไป เพราะผมกลัว"

 

 

 

 

 

 

"..??.."

 

 

 

 

 

 

"กลัวว่าคุณจะไล่ผม"

 

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่ได้ไล่นาย"

 

 

 

 

 

 

"คุณผลักไสผม ขอร้องผมไม่อยากไป อย่าไล่อย่าผบักไสผมนะครับ"โทโมะพูดเเล้วเดินเข้ามาใกล้แก้ว

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเงียบเเล้วเงยหน้ามองโทโมะ โทโมะค่อยๆโน้มหน้ามาใกล้แก้วมากขึ้น

 

 

 

 

 

 

"..นะครับ.."โทโมะพูดทิ้งท้ายก่อนจะเข้าใกล้แก้วมากขึ้น แก้วหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสจากโทโมะ โทโมะประทับริมฝีปากของตัวเองไว้กับริมฝีปากของแก้วอยู่เนิ่นนาน แก้วไม่ปฏิเสธ ไเ้เเต่หลับตาพริ้ม

 

 

 

 

 

 

"อื้อ!!"แก้วครางออกมาโทโมะจึงเว้นช่วงให้หายใจเเล้วจูบแก้วต่อ แก้วได้เเต่ยิ่งนิ่ง โทโมะจูบแก้วเนิ่นนานราวกับว่าไม่อยากปล่อย อยากจะกลืนกินแก้วไปทั้งตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อิอิ ซ่าาาา >< 55555

 

 

 

 

มาอัพเเย้วววว

 

 

 

เป็นยังไง เห็นบอกจะดราม่าเเต่ก็ไม่เชิงหรอกนะค่ะ อิอิ 555 เเต่เสริมหวานให้พอใจอ่ะเปล่าาา ??

 

 

 

เม้นเยอะๆน้าาาาาา