ทาสรักทาสหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 "คงจะเสียใจมากสินะ ที่ต้องจากไอ้เขื่อนสุดที่รักขอเธอมากับชั้นแบบนี้ แต่ก็ดีแล้ว ดพราะไอ้เขื่อนมันมีแต่ตัว มันคงเลี้ยงเธอไม่ไหวหรอก เผลอๆ คงพาไปกัดก้อนเกลือกินรึเปล่าก็ไม่รู้"ป๊อปปี้พูดแขวะฟางระหว่างที่นั่งรถมาด้วยกัน
 
"ใช่เสียใจมากที่ต้องจากคนอย่างเขื่อนไปอยู่กับปิศาจร้ายแบบนาย แต่บอกไว้เลยนะ ถึงเขื่อนจะจน แต่เค้าก็มีน้ำใจ เป็นคนดีไม่เหมือนนาย พอรวยมีฐานะมาหน่อยก็ชอบดูถูกคนอื่นพวกลืมกำพืด"ฟางย้อนกลับ
 
"พอดีชั้นมีบทเรียนอ่ะนะ จากผู้หญิงตลบแตลงแบบเธอ ทำไม พอถึงเวลาตัวเองโดนซะเองกลับรับไม่ได้"ป๊อปปี้รีบว่าทำให้ฟางได้แต่ฮึดฮัดเพราะไม่ว่าจะว่าอะไร ชายหนุ่มก็สวนกลับมาอย่างเผ็ดร้อน
 
 
“ถึงแล้วก็ลงสิ จะนั่งเชิดคอเป็นนางพญาอีกนานมั้ย”ป๊อปปี้ว่าเมื่อลงมาจากรถแต่ฟางกลับไม่ยอมลงตามมา
 
 
 
 
 
“ถึงแล้ว แล้วที่นี่ที่ไหนกัน นี่อย่าบอกนะนายจะเอาชั้นมาฆ่าทิ้งเพื่อล้างแค้น”ฟางพูดแล้วมองไปรอบๆทุ่งหญ้าโล่งๆที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้หนาทึบไกลจากตัวเมืองอย่าไม่ไว้ใจ
 
 
 
 
 
“ถ้าฆ่าเธอมันก็ง่ายไปสิ ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอน่ะ ต้องเจอนรกบนดิน มันถึงจะสาสม”ป๊อปปี้พูดแล้วสักพักเสียง
เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็ค่อยๆลงจอด ฟางตกใจรีบหลบไปยืนอีกทางแต่ถูกป๊อปปี้ล๊อคตัวเอาไว้รอจน
เครื่องลงจอดสนิท
 
 
 
 
 
 
“ยื่นเซ่ออะไรเล่า ขึ้นไปสิ ไม่มีพรมแดงปูนะครับ อย่าชักช้า แค่นี้ก็เสียเวลามากพอแล้ว”ป๊อปปี้ดันหลังฟางขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ก่อนจะขึ้นตามฟางไป สักพักเครื่องก็ขึ้น ฟางเริ่มสั่น เหงื่อออกมือจิกเกร็งเมื่อแอบเหล่มองกระจก
ของเครื่องเฮลิคอปเตอร์ที่ลอยสูงมาเหนือเมฆ
 
 
 
 
 
“อะไรกัน อย่าบอกนะว่าเธอกลัวความสูงน่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะพลางว่าเมื่อเห็นท่าทางของฟาง
 
 
 
 
 
“ไม่ได้กลัว ชั้นแค่ร้อนเฉยๆ”ฟางโกหก
 
 
 
 
 
“อ๋อ หรอ ร้อน ไปนั่งข้างกระจกก็ได้นะ จะได้เย็นๆไง”ป๊อปปี้พูดแล้วเหล่มองฟางที่นั่งข้างๆเหงื่อตกไม่ยอมลุกไปไหน
 
 
 
 
 
 
ครืน
 
 
 
 
 
เสียงเฮลิคอปเตอร์เหมือนตกหลุมอากาศ ฟางร้องเสียงหลง
 
 
 
 
 
 
“นี่น่ะหรอคนที่ไม่กลัว ยัยโกหก”ป๊อปปี้เยาะ ฟางขี้เกียจเถียงด้วยก็หลับตาเพื่อจะได้ไม่ต้องเจอ
หน้าหรือทะเลาะกับป๊อปปี้อีก ป๊อปปี้มองฟางที่หลับก็ส่ายหน้า ดีเหมือนกันที่ยัยนี่หลับเพราะเขาก็ขี้
เกียจทะเลาะด้วยเหมือนกัน เมื่อเครื่องลงจอดที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมป๊อปปี้ก็กระโดดลงแล้วหันไป
มองฟางที่หลับไม่ยอมตื่น
 
 
 
 
 
 
“ยัยบ้า หลับรึตายกันเนี่ย ตื่นได้แล้ว”ป๊อปปี้ว่าฟาง ฟางสะดุ้งตามเสียงตะโกนเรียกก่อนจะกระโดดลงมา
 
 
 
 
“ว้าย”เมื่อกระโดดลงไป โดยลืมดูพื้นด้านล่างถึงความชันทำให้ฟางเผลอสวมกอดป๊อปปี้ที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มชะงักเมื่อทั้งคู่สบตากัน
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
ป๊อปปี้ได้สติปล่อยตัวฟางลงกับพื้นหน้าเกือบคะมำ
 
 
 
 
 
“นี่จะวางแผนอ่อยชั้นเพื่อคิดจะสบายอย่างที่พิชชี่บอกล่ะสิ หึ ฝันไปเถอะ”ป๊อปปี้รีบว่า
 
 
 
 
 
“นี่ ชั้นไม่ได้อ่อยนายนะ อย่ามาหลงตัวเอง ถึงแม้นายจะเปลี่ยนแปลงรึจะรวยล้นฟ้า แต่นายก็ยังคือ
ป๊อปปี้แว่นที่เฉิ่ม เชยแบบนี้ในความทรงจำของชั้นไม่มีเปลี่ยน”ฟางหน้าเจื่อนเมื่อรู้สึกได้จากแววตาและการกระทำว่าป๊อปปี้คนใหม่ไม่ได้หลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอกของเธอเหมือนป๊อปปี้คนเดิมอีกแล้ว
 
 
 
 
 
“หรอ ก็ดี เพราะถ้าเธอคิดจะมาอ่อยชั้นจริงๆล่ะก็ ชั้นคงคลื่นไส้สะอิดสะเอียนกับมารยาของเธอเต็ม
ทน เชอะ ยัยนางฟ้าลวงโลก”ป๊อปปี้ไม่วายว่าฟาง ฟางอ้าปากคิดคำด่าไม่ทันได้แต่เงียบยอมเดิน
ตามป๊อปปี้ลงไปที่ล๊อบบี้ของโรงแรม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้านายคะ วันนี้มีทัวร์จากผู้บริหารทางญี่ปุ่นมาลง เค้าอยากให้เจ้านายไปเทคแคร์ค่ะ”เมื่อป๊อปปี้ลง
มาถึงชั้นล่างก็มีเสียงใสๆของพนักงานที่ล็อบบี้ยื่นแฟ้มเอกสารให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ขอบคุณครับโบว์ งั้นผมฝากคุณดูแลสอนงานพนักงานคนใหม่หน่อยนะครับ เธอชื่อฟางจะมาทำงานเป็นแม่บ้านของที่นี่”ป๊อปปี้แนะนำฟางให้รู้จักกับพนักงานตอนรับที่ชื่อโบว์ โบว์ยิ้มให้กับฟางอย่างเป็นมิตร
 
 
 
 
“อ้อ ช่วยสอนงานนะไม่ใช่ว่าแอบอู้กินแรงเพื่อนพนักงาน ถ้าชั้นรู้เข้าล่ะก็เธอเจอดีแน่”ป๊อปปี้ขู่แล้วเดินออกไป ก่อนที่โบว์จะพาเดินมาบริเวณของพนักงาน
 
 
 
 
 
 
“เชอะ คิดว่าชั้นกลัวตายล่ะ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้เดินไปแล้วแอบเบ้ปากหมั่นไส้
 
 
 
 
“คุณฟางสนิทกับเจ้านายใช่มั้ยคะเนี่ย ดูไม่กลัวเจ้านายเลย”โบว์มองฟางปนตกใจที่เห็นฟางย้อนป๊อปปี้อย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
“ในพจนานุกรมฉบับของฟางไม่มีคำว่ากลัวคนอย่างนายป๊อปปี้นายเฉิ่มนั่นหรอก”ฟางพูด โบว์มอง
ฟางและมองป๊อปปี้ที่เดินไปสลับกันก็แอบหวั่นกับศึกของเจ้านายลูกน้องคู่นี้เหลือเกิน
 
 
 
 
 
“ใครกันน่ะโบว์ เมื่อกี้เห็นลงลิพท์มากับเจ้านาย ได้ยินว่าเป็นลูกหนี้คนใหม่ที่มาทำงานขัดดอกให้เจ้านายจริงดิ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเดินดุ่มๆมาหาโบว์และฟางที่กำลังเดินพาฟางไปเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเมื่อฟางได้ยินคำว่าถูกพาตัวมาทำงานใช้หนี้ขัดดอกก็ชะงัก
 
 
 
 
 
“เค้าชื่อคุณฟาง เป็นดาราไงพี่พิม พี่พิมจำได้มั้ย”โบว์พูดแนะนำฟางให้พิม
 
 
 
 
 
“ดาราไทยหรอ พอดีว่าไม่ได้ติดอ่ะนะ ดูแต่ซีรี่ย์เกาหลี”พิมย้อนฟางทำให้ฟางที่กำลังจะยืดเชิดหน้า
ก็ชะงักมองพิมที่กอดอกพูดอย่างไม่ค่อยชอบ นี่เธอไม่ดังขนาดนั้นเลยหรอ
 
 
 
 
 
 
“โห คุณฟางออกจะดัง ก็เรื่องนั้นไง สุดที่รัก ผมเกลียดคุณน่ะที่เค้าเป็นนางเอก”โบว์รีบพูด
 
 
 
 
“ก็บอกว่าไม่ดูละครไทยๆ เอะ ยัยโบว์นี่น่าจะจับไปอยู่กับป้าสายแม่ครัวจริงๆ บ้าละคร อ่ะๆว่าแต่
ดารามาทำอะไรที่ห้องพนักงานแบบนี้ล่ะแถมใส่ชุดของเราด้วย”พิมถามพลางมองชุดพนักงานที่โบว์เตรียมไว้ให้
 
 
 
 
 
“ชั้นจะมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งของแม่บ้านค่ะ”ฟางพูดเสียงอ่อยๆเพราะยังรับกับตำแหน่งที่ได้ไม่ค่อย
ได้เท่าไหร่ ก็เพราะว่าเคยไปพักโรงแรมหรูแบบนี้แต่ไม่เคยคิดว่าจะต้องลงมาเป็นแม่บ้านแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“แน่ะ ว่าละว่าต้องเป็นลูกหนี้เจ้านาย หน้าตาดี สวยๆแบบนี้น่ะไม่น่าลดตัวมาเป็นพนักงานที่นี่หรอก
นอกซะจากไม่มีสมอง อุ๊ป พูดตรงไป เป็นดาราไทยรับได้นะที่โดนวิจารณ์”พิมพูดเยาะๆฟางได้แต่กำมือไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
“โบว์ จะสอนงานชั้นก็รีบสอนเถอะ มีอะไรต้องทำบ้าง”ฟางพูดแล้วเดินปึงปังไปทำให้พิมและพวกที่
เดินมาอีก2คนแอบหัวเราะ เพราะพิมเห็นฟางที่ไม่กลัวป๊อปปี้ตั้งแต่แรกก็รู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่
แค่ลูกหนี้ธรรมดาๆของป๊อปปี้แน่ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เหนื่อยมั้ยคะคุณฟาง ทานน้ำมั้ยคะ”โบว์พูดแล้วยื่นขวดน้ำให้กับฟางที่กำลังจัดเตียงอยู่
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวทำอีกห้องก็เสร็จหมดแล้ว”ฟางยิ้มตอบโบว์
 
 
 
 
 
 
 
“เก่งเหมือนกันนิ ทำงานตั้งแต่บ่ายยัน4โมงไม่บ่นสักแอะ แถมไม่อู้ด้วย”ป๊อปปี้เดินกลับมาพร้อมกับกั้ง
เลขาคนสนิทและพิมกับพวกอีก2คนก็ว่าฟางทันที
 
 
 
 
 
“ชั้นเคยถ่ายละครยาวยันเช้า อีแค่จัดเตียงแค่นี้ จะจัดยันเช้าชั้นก็ไหว”ฟางพูดอย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
 
“หรอ พิม ไปเช็คสิว่าผ่านรึเปล่า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะให้พิมและพวกไปเช็ก เมื่อพิมและพวกเดินมาถึง
ก็ดึงผ้าปูเตียงและผ้าห่มออกจากเตียงทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“หยุดเดี๋ยวนี้ มันจะมากไปแล้วนะ นี่พวกเธอทำบ้าอะไรกัน”ฟางโวยวายและผลักพิมล้ม ก่อนที่ลูกน้องของพิมจะเข้ามาเอาเรื่อง
 
 
 
 
 
 
“ปูเตียงอะไรของเธอ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ มุมผ้าน่ะมันยังไม่ตรงกับฟูกเลย ไม่ได้เรื่อง ทำใหม่ซะ”พิมว่า
 
 
 
 
 
“เอ ไอ้ที่บอกว่าถ่ายละครยันเช้าเนี่ย ชั้นว่าเธอทำได้ล่ะแต่ไม่มีประสิทธิภาพพอ ไม่งั้นดาราดาวรุ่ง
อย่างเธอคงไม่ต้องมาตกต่ำอย่างที่เห็นๆอยู่ ไปหลอกเสี่ยเอาเงินมาใช้กับพี่และคู่หมั้นผีพนัน เหอะ
นี่เวลาแคสงานละครคงจะใช้เต้า ไต่ให้ได้เป็นนางเอกล่ะสิท่า”ป๊อปปี้ว่าดูถูกฟาง
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
ฟางโมโหจึงง้างมือตบป๊อปปี้จนหน้าหันท่ามกลางความตกใจของลูกน้องป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ว้าย เจ้านาย นี่เธอกล้าดีมากนะยะที่ตบเจ้านายน่ะ อยากไปทำงานตากแดดดำที่ฟาร์มหอยมุกรึยัง
ไงยะ”พิมร้องวี้ดว้ายก่อนจะรีบไปดูป๊อปปี้แล้วหันไปว่าฟาง
 
 
 
 
 
“หรอ ถ้าที่นั่นไม่มีผู้ชายปากเสียคนนี้ ชั้นก็ยอม”ฟางพูดอย่างอวดเก่งถือดีไว้ก่อนเพราะอยากเอาชนะป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“นี่เธอกล้ามากนะที่ตบชั้น คิดว่าว่าเธอเป็นใคร ห้ะ คิดว่ายังเป็นดาราซุปตาร์อยู่รึไง ยัยนางฟ้าลวง
โลก เธอน่ะมันดาราตกกระป๋องแล้ว และชั้นก็คือเจ้าหนี้ของเธอ ชั้นมีสิทธิ์จะว่าจะทำอะไรเธอก็ได้”ป๊อปปี้ว่า ฟางโมโหง้างมือจะตบแต่คราวนี้ป๊อปปี้จับข้อมือ2ข้างฟางไว้ได้
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นนะ อย่ามาจับตัวชั้นนะ ปล่อย”ฟางโวยวายดิ้นไปมา ป๊อปปี้รำคาญจึงปล่อยฟางให้ล้มลง
ไปกองกับพื้นอีกครั้ง พิมและพวกแอบหัวเราะอย่างสะใจที่คนสวยๆอย่างฟางไม่เข้าตาป๊อปปี้แบบนี้
 
 
 
 
 
 
“เหอะ นี่คิดว่าชั้นพิศวาสอยากจับตัวเธอรึยังไง ชั้นไม่ได้รักเธอเหมือนเดิมแล้วจำเอาไว้ ว่ามารยาของเธอไม่ได้ทำให้ชั้นหลงเสน่ห์อีกต่อแล้ว”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟางทันทีทำให้ ทุกคนในห้องอึ้งทันทีเมื่อรู้ว่าอดีตก่อนที่ป๊อปปี้จะแต่งงานกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมแบบจินนี่ ป๊อปปี้เคยรักฟางมาก่อนงั้นหรอ
 
 
 
 
 
 
“เหอะ คิดว่าพอตัวเองดูดี รวยแล้วชั้นจะต้องวิ่งเข้าหาเหมือนคนอื่นงั้นหรอ จน เฉิ่ม เชย ยังไงก็
เหมือนเดิม ต่อจะให้จับเอาไปใส่สูทหรูหรือถูกรางวัลล็อตเตอรี่เท่าไหร่ชั้นก็ไม่มีวันมอง อย่ามาหลงตัวเองแถวนี้หน่อยเลย”ฟางย้อนกลับว่าป๊อปปี้อย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้ถูกล็อตเตอรี่ เหอะ ในเมื่อมีแรงเยอะพอที่จะตบเจ้าหนี้อย่างชั้นได้ งานแม่บ้านที่โรงแรมธรรมดาๆคงจะเบาไปสำหรับเธอ ดี กั้ง พายัยนี่ ไปที่ฟาร์มหอยมุกที่เกาะเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้สั่งแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
“หึ สมน้ำหน้า เป็นคนสวยคิดว่าเจ้านายจะง้องั้นหรอ อยู่ดีไม่ว่าดีเอง”พิมเยาะแล้วเดินตามไป
 
 
 
 
“พี่กั้งคะ ช่วยพูดที พี่ก็รู้ว่างานที่ฟาร์มหอยมุกมันหนักแค่ไหน คุณฟางไม่ไหวแน่ๆ”โบว์หันไปขอกั้ง
 
 
 
 
 
“พี่รู้ว่าผู้หญิงแบบคุณฟางต้องไม่ไหว แต่เจ้านายเล่นสั่งไปแล้วนะ”กั้งพูดแล้วนิ่วหน้าคิดหนัก
 
 
 
 
 
“พี่ช่วยพูดกับเจ้านายทีนะคะ ไปเป็นแม่ครัวก็ได้จะได้ไม่ต้องเจอเจ้านาย”โบว์ช่วยกั้งคิด
 
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกกั้ง โบว์ ชั้นทำได้ อย่าลืมสิ ชั้นเป็นดาราเคยออกกองไปที่ลำบากๆชั้นก็เคยแล้ว กะ
อีกแค่นี้ชั้นทนได้ ไม่ต้องคิดมากหรอก ดีซะด้วยซ้ำจะได้ไม่ต้องเจอหน้าเจ้านายพวกเธอ”ฟางพูด
ยิ้มๆเชิงบอกว่าไม่เป็นไรแต่ในใจของเธอแอบหวั่นกับงานข้างหน้าเหมือนกัน
 
 KOEN PART
 
"อะไร จะให้ไปเต้นเรียกแขก นี่ชั้นแค่มาช่วยแกเล่นดนตรีนะ ทำไม หุ้นส่วนอย่างชั้นต้องมาทำอะไรแบบนั้น"เขื่อนโวยวายเมื่อได้ยินจากเพื่อนที่ทำบาร์โฮสและมีเขาเป็นหุ้นส่วนอยู่ขอร้องให้เขื่อนขึ้นไปโชว์แทนพนักงานที่ป่วย
 
"เขื่อนจ๋าาา เขื่อนเพื่อนรัก ช่วยกันหน่อยสิ น้องพีทดาวเด่นของที่นี่ดันอาหารเป็นพิษ ชั้นเนี่ยก็ต้องเชียร์แขกสาวๆขาประจำ แกเองก็เคยเต้นโคเวอร์มาก่อนแกช่วยเพื่อน ช่วยร้านของเราเหอะน้าาา ไม่รู้ล่ะ อุตส่าห์จัดงานแล้ว ถ้าแกอายมากก็กินไปซักแก้ว2แก้วแก้อายก่อนขึ้นเวทีก็ได้"ปูเป้เพื่อนสาวของเขื่อนขอร้อง จนเขื่อนรำคาณ ตัดปัญหายอมดื่มบรั่นดีเพียวๆ ไป3แก้วเพื่อเรียกความกล้าก่อนที่จะถอดเสื้อขึ้นเต้นโชว์กับลูกน้องคนอื่นทันที
 
"ยินดีกับความโสดแซ่บๆกับแกนะเฟย์ ดีซะอีกที่เลิกกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยแบบนั่นไปได้ เดี๋ยวพวชั้นจะจัดรางงัลฉลองให้แกเอง"อีกด้านหนึ่งกลุ่มสาวๆที่พาเฟย์ที่พึ่งเลิกกับแฟนมาฉลองที่บาร์โฮส ก่อนจะจัดการชนแก้วฉลองให้เฟย์หลายยก พลันสายตาเฟย์หันไปเห็นหนุ่มคนหนึ่งเต้นบนเวทีก็ยิ้มออกมาด้วยความชื่นชม ก่อนที่เพื่อนๆของเธอจะรู้ทัน จัดการ พาเขื่อนมาหาเธอทันที
 
"พวกแก จะปายหนายกันเนี่ยยยย "เฟย์ที่เต้นอยู่กับเขื่อนเเล้วเมาจนเริ่มตั้งสติไม่อยู่ร้องออกมาเมื่อจู่ๆเพื่อนๆของเฟย์ก็ทิ้งเฟย์ไว้อยู่กับเขื่อนหลังบาร์ปิด
 
"คุณพักอยู่ที่ไหนครับเดี๋ยวผมจะไปส่ง"เขื่อนมอง้ย์ที่เมาแล้วซบที่อกเขาก็ถามขึ้น
 
"งั้นพาชั้นไปส่งหน่อยก็แล้วกันค่ะ"เฟย์ยิ้มหวานก่อนที่จะยอมให้เขื่อนประคองขึ้นรถไปด้วยกันทันที