ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

"ชะ ช่วยด้วย"เขื่อนที่เดินกลับเข้ามาในงานตกใจเมื่อเฟย์มีอาการหอบหายใจอย่างแรงเดินมาหาเขา

 

 

"เฟย์ คุณเป็นอะไร ร้อนหรอ เอาน้ำมั้ย"เขื่อนเห็นอาการของเฟย์ก็ตกใจ

 

 

"ไอ้บ้านั่นเอาน้ำให้ชั้นดื่ม ชั้นไม่ไหวแล้วช่วยชั้นเถอะนะ ชั้นต้องการนาย"เมื่อเห็นอาการของเฟย์และคำขอร้องทำให้เขื่อนรู้ทันทีว่าเฟย์โดนมอมยาปลุกเซ็กส์ ชายหนุ่มรีบดึงเฟย์ออกไปจากงานทันที

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะคนดีของแม่ แม่อยู่นี่แล้ว”ทางด้านฟางเช็ดน้ำตาให้ตัวเล็กที่ป๊อปปี้กำลังอุ้มอยู่

 

 

 

 

“ล้วงคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงหน่อยสิ แล้วก็เอาเสียบเปิดห้องให้ด้วย”ป๊อปปี้สั่งฟางที่ตามมากับ

เขาจนถึงห้องพักส่วนตัวชั้นบนโรงแรม ฟางอึกอักแต่เพราะตัวเล็กที่ร้องไห้แยก็ยอมล้วงไปในกางเกงชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

ฟางเปิดประตูเข้าไปและเปิดไฟ พบว่าห้องของป๊อปปี้มีของบางส่วนที่ย้ายไปแล้ว แล้วเหมือนจู่ๆ

ภาพที่ฟางเถียง ทะเลาะกับป๊อปปี้ก็ฉายเข้ามาในหัว

 

 

 

 

“ยืนทำอะไรอยู่ ไปเอากล่องยามาสิ”ป๊อปปี้วางตัวเล็กลงเตียงแล้วพูด ฟางได้สติ

 

 

 

 

 

“เอ่อ กล่องยาอยู่ไหนหรอคะ”ฟางถาม แต่ป๊อปปี้ไม่ทันจะตอบอะไร จู่ๆฟางก็เดินไปเอาเอง

 

 

 

“ฮือๆ หม่าม๊า”ตัวเล็กร้องไห้แยเอามือกุมหัวโนตัวเอง ฟางจึงเอายาทามาทาให้ตัวเล็ก

 

 

 

 

“ไม่เจ็บอีกแล้วนะคะคนเก่งของแม่ ไหน มาให้แม่จุ๊บให้พรเร็วจะได้หายไวๆนะคะ”ฟางทายาให้ตัว

เล็กเสร็จก็จูบที่หัวโนอย่างอ่อนโยน ตัวเหล็กหยุดร้องไห้และยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋า จุ้บ”ตัวเล็กเรียก ป๊อปปี้จึงเดินมานั่งข้างๆตัวเล็กแล้วหอมแก้มอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

“คนดี เจ้าหญิงของพ่อไม่ร้องไห้ขี้แยนะครับ”ป๊อปปี้พูดและลูบผมตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ฟางเห็น

ภาพนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ จึงลุกออกมาหาอะไรอุ่นๆเพื่อให้ตัวเล็กดื่มก่อนนอน

 

 

 

 

 

“คุ้กกี้”ฟางไปที่ครัวแล้วเจอโหลคุ้กกี้ก็พูด ภาพที่ป๊อปปี้ห้ามไม่ให้เธอกินคุ้กกี้ผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

เคร้ง

 

 

 

ฟางเผลอปล่อยโหลคุ้กกี้ไปชนกับแก้วบนเค้าเตอร์ และเซจนต้องจับเค้าเตอร์ไว้

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรไป หน้ามืดหรอ ไปนั่งพักก่อนสิ”ป๊อปปี้ได้ยินเสียงรีบมาหาฟางและรีบถาม

 

 

 

 

“ขอบคุณค่ะ”ฟางถูกป๊อปปี้ประคองมานั่งข้างๆตัวเล็กที่นั่งดูการ์ตูนก่อนจะไปจัดการทุกอย่าง แล้ว

ฟางก็มองไปรอบๆห้องนอน ภาพที่เธอท้องแล้วมีป๊อปปี้ดูแลก็ฉายเข้ามาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ค่อยได้มาที่นี่หรอกตั้งแต่มีบ้านหลังนั้น ถ้าจะเข้ามาก็เวลามาดูงานส่วนของโรงแรม”ป๊อปปี้ชง

โกโก้ร้อนมาให้ฟางและเอานมอุ่นๆมาให้ตัวเล็ก

 

 

 

“ทานนมอุ่นไปก่อนนะครับตัวเล็ก”ป๊อปปี้พูดแล้วค่อยๆป้อนนมให้ตัวเล็ก

 

 

 

 

“ชั้นเคยอยู่ที่นี่กับคุณ”ฟางพูดขึ้นมา ป๊อปปี้เงยหน้ามอง

 

 

 

“ชั้นชอบเถียงคุณ”ฟางพูดต่อ

 

 

 

“นี่เริ่มจำได้อีกแล้วหรอ”ป๊อปปี้นั่งลงข้างๆฟางพยักหน้า

 

 

 

 

“หึ แต่จำได้แล้วไง เมื่อเธอเลือกจะอยู่กับสามีของเธอ จำได้ไปก็เท่านั้น”ป๊อปปี้แค่นหัวเราะ

 

 

 

 

 

“ตอนแรกชั้นก็คิดค่ะว่าชั้นไม่อยากจำอะไรเพื่อไม่ให้พี่หมอเสียใจ แต่ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

ชั้นเจอคุณบ่อยเข้า เจอตัวเล็กชั้นอยากจะจำมัน อยากจำได้ทุกๆอย่าง”ฟางพูด ป๊อปปี้นิ่ง

 

 

 

 

 

 

“หม่าม๊า นอน”ตัวเล็กหาวเมื่อทานนมหมดแก้ว ฟางจึงขยับตัวไปนอนข้างลูกแล้วฮัมเพลงกล่อม

ป๊อปปี้มองภาพที่ฟางนอนข้างๆลูกก็ยิ้มก่อนจะเอาแก้วไปล้าง และไปล้างหน้าล้างตาเพราะตัวเองดื่มเหล้าเมื่อกี้

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า หลับทั้งคู่”ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นฟางและตัวเล็กกอดกันหลับแล้วก็ส่ายหน้าแล้วจะ

เดินไปปลุกฟางเพื่อไปส่งมห้กับไทม์ ชายหนุ่มนิ่งเงียบก่อนจะเปลี่ยนใจเดินมาหยิบมือถือของฟางพบว่านี่มันจะตี1แล้ว แปลก ทำไมไทม์ไม่โทรตามเมียของเขานะ

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่ตามงั้นชั้นก็ไม่กวนล่ะนะ”ป๊อปปี้วางมือถือก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วล้มตัวนอนข้างๆฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราไม่น่าเลย”ไทม์นั่งกุมขมับข้างเตียงในเช้าวันต่อมาที่ห้องพักของโรงแรม

 

 

 

 

“ถ้าคุณกำลังเครียดคุณไม่ต้องเครียดนะ เพราะชั้นจะคิดซะว่าเราเองสนุกด้วยกันทั้งคู่”นกออกมา

จากห้องน้ำเห็นไทม์นั่งเครียดก็เข้าใจ ก่อนจะพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง

 

 

 

“ได้ไง แต่เธอเป็นฝ่ายเสียหายนะนก”ไทม์เงยหน้าขึ้นพูด

 

 

 

 

“แล้วชั้นมีสิทธิเรียกร้องอะไรล่ะคะ คุณน่ะแต่งงานไปแล้ว สิทธิ์ไปเรียกร้องนี่สิทธิ์เมียน้อยงั้นหรอ”นกว่า

 

 

 

 

“ไม่ เธอไม่ใช่เมียน้อย”ไทม์พูดเพราะไม่อยากให้นกดูถูกตัวเอง

 

 

 

 

“เบาใจเถอะ ชั้นจะไม่เรียกร้องอะไรจากคุณเพราะชั้นรู้ว่าชั้นน่ะก็แค่อดีต แถมคุณเองน่ะก็รักภรรยา

คุณมาก เอาล่ะค่ะนี่ก็จะ10โมงละ ไปอาบน้ำเถอะ”นกพูดแล้วยิ้ม แล้วยื่นผ้าเช็ดตัวให้ไทม์

 

 

 

 

 

“แล้วเราจะทำยังไงดี”ไทม์เอาหลังพิงกำแพงห้องน้ำครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ช่างมันเถอะนก เค้ามีเมียแล้ว”นกใส่เสื้อผ้าตัวเองแล้วพูดกับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ม”ฟางบิดขี้เกียดพลิกตัวมาต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้นอนข้างๆตัวเอง ฟางรีบลุกขึ้นแล้วตีป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“โอ้ย ชั้นเจ็บนะ ตื่นมาก็อาละวาดเลยนะ”ป๊อปปี้ร้องแล้วลุกขึ้นตื่น

 

 

 

 

“คุณทำไมไม่ปลุกชั้นเมื่อคืน แล้วพาชั้นไปส่งบ้านล่ะคะ”ฟางโวยวาย

 

 

 

 

“เออ ตายล่ะ ลืม”ป๊อปปี้แกล้งร้องตกใจ

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะ เรื่องมันผ่านไปล่ะ พี่หมอจะโทรมามั้ยเนี่ย”ฟางรีบลุกไปดูมือถือ

 

 

 

 

“ไม่โทรมาหรอก เอาล่ะ ไปอาบน้ำสิ เสื้อผ้าเธอน่าจะมีอยู่ในห้องนี้นะ”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงเดินไปหยิบ

ผ้าเช็ดตัวแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าป๊อปปี้ ซึ่งมันอยู่ในนั้นจริงๆ ฟางจึงไปอาบน้ำ เมื่ออกมาพบว่าตัวเล็กที่ตื่น

แล้วกำลังนั่งดูการ์ตูนแล้วหัวเราะกับป๊อปปี้อยู่

 

 

 

 

 

 

“2พ่อลูกไปอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันค่ะ”ฟางสั่ง ป๊อปปี้รีบอุ้มตัวเล็กไปอาบน้ำ ฟางแอบยิ้มก่อนที่จะเดินไปทำอาหารเช้าให้ตามความเคยชิน

 

 

 

 

"นี่ จะร้องไห้ทำไม ทำอย่าลผมกับคุณเราไม่เคยทำเรื่องแบบนี้"เขื่อนตื่นมาพบว่าเฟย์นั่งร้องไห้ก็พูดขึ้น หลังจากเมื่อคืนที่เขาและเธอผ่านบทรักร้อนแรงมากัน

 

เพี้ยะ

 

"ที่ชั้นร้องเพราะชั้นเจ็บใจต่างหาก ที่ไม่รู้จักห้ามใจ ไปยุ่งกับคนมีลูกมีเมียแล้ว ชั้นนี่มันบ้าๆๆๆ อื้อออ"เฟย์หันขวับไปตบหน้าเขื่อนแล้วพูดโมโหตัวเอง แล้วทึ้งผมตัวเอง อนที่จะถูกชายหนุ่มดึงไปบดจูบอย่างร้อนแรง

 

 

"นี่ถ้าผมไม่พูดคุณก็คงจะเข้าใจผิดแบบนี่ไปตลอดสินะ ผม ยังไม่มีเมีย ป่านไม่ใช่เมียผม"เขื่อนพูดความจริงหลังจากถอนจูบเฟย์ออกมา

 

 

"นี่มันเรื่องอะไรกันชั้นไม่เข้าใจ"เฟย์ว่า

 

 

"คือที่นิต้าเรียกผมว่าพ่อ เพราะพี่ป่านเค้าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมาสมัครงานที่ร้านกาแฟผม ทำให้นิต้าแกมาเล่นกับผมจนเราสนิทกัน นิต้าเลยติดเรียกผมว่าพ่อ แล้วไม่ต้องมาถามว่าทำไมผมไม่ลงเอยกับพี่ป่าน เพราะพี่ป่านเค้าไม่ได้ชอบผู้ชาย ส่วนผมก็ยังไม่ลืม"เขื่อนอธิบาย

 

 

"นี่จะบอกว่าไม่เคยลืมจินนี่อีกแล้วสินะ ชั้นรู้ว่าคุณรักจินนี่มาก ชั้นรู้"ไม่ทันที่เขื่อนจะพูดจบเฟย์ก็รีบตัดพ้อ

 

 

"นี่ หยุดตีโพยตีพายได้แล้ว แล้วฟังให้จบ จินนี่คืออดีตของผม แต่ปัจจุยัน ผมชอบคุณ ชัดพอมั้ย"เขื่อนเชย่าเฟย์เยาๆ แล้วพูดทำให้เฟย์อึ้ง

 

 

 

"แล้วคุณชอบชั้นเมื่อไหร่คุณบอกชั้นตลอดนะว่าผมรักจินนี่ๆ"เฟย์แย้ง

 

 

"ก็นั่นมันเมื่อก่อน พอคุณไปเรียนต่อแล้วไม่ทีคุณมาตามผม มันทำให้ผมรู้ว่าผมโครจคิดถึงคุณเลย ที่ผมย้ายมาอยู่ภูเก็ตส่วนหนึ่งอาจตามเรื่องฟาง แต่จริงๆแล้วผมคิดถึงคุณ"เมื่อเขื่อนพูดความในใจออกมาทำให้เฟย์น้ำตารื้นออกมา โผเข้ากอดเขื่อนแน่น

 

 

"คนบ้าาา ฮือออ ขอบคุณนะที่ชอบชั้น ขอบคุณ"เฟย์กอดเขื่อนไว้แน่นแล้วร้องไห้ทำให้เขื่อนยิ้มและกอดปลอบเธอด้วยความเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมไม่โทรมาหาฟางนะพี่หมอ”ฟางมองมือถือตัวเองอย่างแปลกใจก่อนจะเดินกลับไปที่โต้ะอาหารเช้า

 

 

 

 

“นี่เธอจำได้ด้วยหรอว่าชั้นชอบดื่มกาแฟดำตอนเช้า”ป๊อปปี้ออกมาจากห้องน้ำกับตัวเล็ก พบว่าฟาง

ชงกาแฟดำให้เขาเหมือนที่เคยทำให้เมื่อก่อน ส่วนตัวเล็กก็เป็นแฮมกับน้ำส้มเหมือนกับฟาง

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้สิคะ พอเห็นของพวกนี้มือมันก็ไปเองหมด”ฟางพูด แล้วนั่งทานอาหารเช้า ซึ่งครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกที่ป๊อปปี้ ฟางและตัวเล็กจะพร้อมหน้าพร้อมตาทานข้าวด้วยกันป๊อปปี้ มองฟางที่ยิ้มและป้อนข้าวตัวเล็กทำให้เขาเองก็เผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวชั้นไปส่งเธอที่บ้านด้วยละกัน เพราะบางทีพี่หมอของเธออาจะกลับไปหลับที่บ้านแล้ว”ป๊อปปี้พูดเมื่อทุกคนลงมาจากห้องพักแล้วพูดกันในลิฟท์ฟางพยักหน้าก่อนที่จะเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในลิพท์

 

 

 

 

“พี่หมอ”เมื่อลงจากลิฟท์ ฟางชะงักเมื่อเห็นไทม์และนกเดินออกไปจากโรงแรม

 

 

 

 

 

 

“จะไปหาเลยมั้ยเดี๋ยวชั้นเรียกให้”ป๊อปปี้พูด แต่ฟางไม่ตอบอะไรเดินหันหลังไปทางโซนของพนักงานที่กำลังทำงานอยู่ แล้วภาพเก่าๆในอดีตที่เธอต้องทำงานเป็นแม่บ้านที่นี่ฉายเข้ามาในหัว

 

 

 

 

“นี่ ไหวมั้ยเธอน่ะ กลับบ้านมั้ย”ป๊อปปี้รีบไปประคองฟางเมื่อฟางจะล้มแล้วถาม

 

 

 

 

 

“ไหนๆอยู่ที่นี่แล้วความจำชั้นไหลเข้ามาในหัวเรื่อยๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”ฟางพูดแล้วเดินจูงมือกับตัวเล็กเดินดูทุกคนที่ทำงาน แล้วก็ยิ้มให้

 

 

 

 

 

“นังดารา”2ลูกน้องของพิมพูดขึ้นฟางหันไปมอง

 

 

 

 

“ดารา”ฟางพูดเบาๆ แล้วภาพที่เธอชอบเถียงกับพิมฉายเข้ามาในหัว เพราะพิมชอบเรียกเธอว่าดารา

 

 

 

 

“แกยังไม่ตาย”ลูกน้องคนหนึ่งของพิมพูดแล้ววิ่งไป ฟางชะงัก ยังไม่ตายงั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะเธอน่ะชอบมีเรื่องทะเลาะกับพวกเค้า กับพิมไม่แปลกหรอกที่โดนพูดงั้น”ป๊อปปี้พูดเพราะเข้าใจแบบนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วคนชื่อพิมล่ะคะไปไหนแล้ว”ฟางหันไปถามถึงพิมกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ลาออกไปแล้วล่ะ ชั้นก็ไม่เข้าใจ เป็นถึงหัวหน้าแม่บ้าน ทำงานดีมาตลอด จะลาออกทำไม”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นว่าบางทีถ้าชั้นเจอพิมชั้นอาจจะจำได้ก้ได้นะคะ”ฟางพูดตามตรง

 

 

"เอาเป็นว่า เดี๋ยวชั้นจะชองให้คนของชั้นตามหาพิมให้เธออีกแรงแล้วกัน มานี่สิ"ป๊อปปี้ยิ้มมุมปากแล้วตอบก่อนดึงมือฟางไปหาโบว์

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง”โบว์เมื่อเห็นฟางก็วิ่งไปกอดฟาง แล้วภาพอดีตก็ฉายเข้ามาในหัวอีกครั้ง

 

 

 

“น้องโบว์”ฟางพูดขึ้นโบว์ยิ้มดีใจก่อนจะชวนฟางไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันเพื่อพูดคุยกัน

 

 

 

 

“อ๊าย ป๊อปขา หวายกะอยู่แล้วว่าคุณอยู่ที่นี่”หวายเห็นป๊อปปี้กับตัวเล็กก็รีบไปหา

 

 

 

 

 

“เอ่อ หวาย วันนี้ผมไม่ว่างนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วหันไปอุ้มลูก แล้วฟางและโบว์ก็เดินเข้ามา

 

 

 

 

“ไหนว่าแต่งงานไปแล้ว แล้วมาทำอะไรที่นี่ยะ”หวายว่า ภาพที่ฟางเถียงกับหวายก็ฉายเข้ามา

 

 

 

 

 

“เมื่อคืนนอนเป็นเพื่อนตัวเล็กที่นี่น่ะค่ะเดี๋ยวสักพักก็กลับแล้ว”ฟางตอบ ทำให้หวายแทบกรี้ด

 

 

 

 

“หน้าด้าน มีสามีอยู่แล้วยังจะโร่ไปนอนกับผู้ชายอื่นอีก”หวายว่าฟางแล้วจะง้างตบ

 

 

 

 

 

 

“หวาย ผมขอให้เกีรยติฟางหน่อย ฟางเป็นแขกของผม อย่าพูดแบบนี้อีก”ป๊อปปี้ห้ามแล้วดึงฟางและลูกหนีไปโดยไม่สนใจหวายอีก

 

 

 

 

 

 

“พิชชี่ ชั้นว่าเราต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ”หวายกดโทรศัพท์โทรหาพิชชี่ทันที

 

 

 

 

 

 

หวังว่าตอนนี้ของไทม์นกคงถูกใจทุกคนนะ 555555 ของพระเอกนางเอกเราก็ใช่ย่อย