ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป อะไรเนี่ยอีกกลับมาก็เมาอีกแล้วนะ ลูกเต้านี่เคยคิดจะดูบ้างมั้ยเนี่ย”แก้วที่เดินมาที่บาร์น้ำชั้นล่างของบ้านก็

บ่นทันทีที่เห็นป๊อปปี้กลับมาแล้วก็จมอยู่กับเหล้าตั้งแต่เย็น

 

 

 

 

 

 

“มีความสุข ยินดีให้คู่บ่าวสาวที่กำลังชดเชยความสุขกัน หลังจากถูกปิศาจร้ายปล้นคืนวิวาห์แสน

หวานไป เอ้า ฉลองหน่อยสิ”ป๊อปปี้ที่เมาแล้วยกแก้วเหล้าดื่มเอาๆ หันไปชวนแก้ว

 

 

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

แก้วหยิบถังน้ำแข็งข้างๆ รดหัวป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป แก้วไม่เข้าใจ ตอนที่พี่ป๊อปเสียพี่จินนี่ไป พี่ป๊อปไม่เคยเมาจนคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้ พอมา

เป็นเรื่องของฟาง นี่ฟางมีอิทธิพลกับพี่มากมายแบบนี้ทำไมพี่ถึงไม่พูดจาดีๆกับเค้าล่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เพราะเค้าเลือกหมอไทม์ ไม่ได้เลือกพี่ไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้วเดินขึ้นไป

 

 

 

 

 

 

“แกจะมาเสียดายเค้าทำไมกันนังนก นังโง่”นกที่ได้ยินที่ป๊อปปี้ก็ก็พึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าๆ เบาๆ อะไรเนี่ยห้ามป๊อปไม่กินเหล้าแต่ตัวเองกลับออกมากินนอกบ้านเนี่ยนะ”เฟย์พยายามปรามแก้วที่หนีออกมาแล้วโทรชวนเฟย์มาดื่มเหล้าที่ร้านเหล้าประจำ

 

 

 

 

 

“เบื่อ พี่ป๊อป อะไรก็ไม่รู้งี่เง่า มีอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ ทิฐิใส่กันทำไม”แก้วหงุดหงิดแล้วพูด

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ มีอะไรทำไมไม่พูดดีๆ ทิฐิใส่กันอยู่ได้”เฟย์ที่หันไปเห็นโทโมะที่มาดื่มที่โต๊ะมุมสุดก็ยิ้มขึ้นมา

แล้วพูด ก่อนจะเริ่มมอมเหล้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

“อาราย ยางไม่โหมดหรอ งั้นอาวมาอีกกก”แก้วที่ถูกเฟย์มอมเหล้าก็เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

 

 

 

 

 

“ใช่ๆ ยังไม่หมดแก้วเดี๋ยวพี่เติมให้ แต่แก้วต้องนั่งตรงๆห้ามเลื้อยไปไหนสิพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”เฟย์พูดแล้วชะเง้อหาโทโมะที่ยคงดื่มอยู่ที่โต้ะไม่ไปไหนก็รีบปรี่ไปหาโทโมะทันที

 

 

 

 

 

“ถ้าเมาแล้วทำไมไม่พาแก้วกลับไปล่ะ มาบอกผมทำไม ผมไม่ใช่ป๊อปปี้สักหน่อย”โทโมะรีบพูดเมื่อเฟย์มาขอร้องเขาไปดูแลแก้วถึงที่โต้ะ

 

 

 

"รายนั้นก็เมาแอ๋ที่บ้านน่ะสิ โทโมะช่วยหน่อยสิ พวกเราเป็นแค่ผู้หญิงมากันแค่2คน มันอันตรายนะ"เฟย์รีบอ้อนก่อนจะลากโทโมะมานั่งที่โต้ะเดียวกัน

 

 

"ดูสภาพเมาแอ๋หยั่งกับลูกหมา"โทโมะมองแก้วแล้วส่ายหน้าเบาๆ

 

 

“หา ครายมาว บอกมานะ คราย ไม่มี๊”แก้วโวยวายแล้วจะกินต่อ เฟย์รีบห้ามไว้

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าถ้าบอกป๊อปปี้ไป บ้านก็แตกสิ ไอ้นี่น่ะหวงลูก หวงเมียไม่พอ หวงน้องเป็นที่1นะ ขืนรู้ยัย

แก้วเมาเละแบบนี้ตายๆคงอดมาเที่ยวกันอีกแน่ๆ”เฟย์พูด โทโมะชะงักกับคำพูดของเฟย์ทำให้ชาบหนุ่มจำใจพาแก้วออกมานอนร้านด้วยกัน

 

 

 

 

“อุ้ย ลืมของไว้ที่คลีนิก ตายล่ะโทโมะ ฝากแก้วหน่อยนะเฟย์นี่แย่จังลืมเอกสารสำคัญไว้ได้ยังไง”เมื่อมาที่รถโทโมะเฟย์รีบพูดแล้วรีบเดินหนีทั้งคู่ไปทันที ทิ้งให้โทโมะยืนงงกับท่าทางของเฟย์

 

 

 

 

 

“อื้อ เอาอีกแก้วว เอามาเลย ยัยเฟ๊ย์”แก้วอยู่ในอ้อมกอดโทโมะก็หลับตาโวยวายแบบคนเมา

 

 

 

 

“เอ้า ยังจะกินอีกนะยัยตัวแสบ พอเลยๆ”เมื่อไม่มีทางเลือกโทโมะจึงอุ้มเฟย์ขึ้นรถไป

 

 

 

"ตายล่ะ โกหกเมื่อกี้ ดันของหายจริงๆหรอเนี่ย"เมื่อรถของโทโมะขับออกไปแล้ว เฟย์ที่ออกมาจากที่ซ่อนก็ตกใจเมื่อพบว่าเธอทำกุญแจหล่นหายก็รีบก้มหา แต่เพราะฤทธิ์เหล้าที่กินไปกับแก้วเมื่อกี้ทำให้เฟย์เริ่มเซ

 

 

 

ตุบ ร่างบางเซล้มหงายหลังก็ถูกร่างสูงของเขื่อนมาช้อนรับเอาไว้ทำให้ร่างบางตกอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

 

 

“นี่เล่นแบบนี้ไม่แรงไปหรอ ถ้าแก้วรู้แก้วโกรธเอานะ”เขื่อนพูดเพราะบังเอิญที่เขามาดื่มที่ร้านนี้และเห็นเฟย์พยายามจับคู่แก้วกับโทโมะตั้งแต่ต้น

 

 

"เรื่องของชั้นน่าาา กลับไปหาลูกเมียคุณเลยไป๊"เฟย์ว่า

 

 

"ถ้าผมไป ใครจะดูแลคุณ เมาจนลืมแม้กระทั่งกุญแจรถตัวเองแล้วแบบนี้จะขับรถถึงบ้านมั้ย ดูสิ ล้มจนชุดเปื้อนหมดแล้ว"เขื่อนดุเฟย์ก่อนจะประคองร่างบางมาที่รถของเธอแล้วเอากุญแจรถของเฟย์ที่เขาเก็บได้ เปิดพลางหาน้ำให้เฟย์ล้างหน้าล้างตา

 

 

"ดูแลกันดีแบบนี้ กะจะให้ความหวังกันอีกล่ะสิ รู้มั้ยคนรักข้างดียวมันเจ็บนะ มันลืมไม่ได้สักที"เฟย์เห็นเขื่อนที่ดูแลเธอดีจนทำให้ใจเต้นก็งอแงตัดพ้อออกมา

 

 

 

"ลืทไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมสิ นอนพักเถอะ"เขื่อนส่ายหน้าแล้วพูดพลางดันตัวเฟย์ลงไปนอนพักที่เบาะข้างหล

 

 

หมับ เฟย์ดึงแขนเขื่อยแล้วกอดไว้แน่น

 

 

"ขอกอดแค่วันเดียวเท่านั้น แล้วพรุ่งนี้นายจะกลับไปหาลูกเมียก็ยอม"เฟย์กอดเขื่อนไว้แน่นแล้วพูดขึ้น ทำให้เขื่อนต้องขยับตัวมานั่งข้างเฟย์ ยอมให้เฟย์กอดเขาจนหลับไป

 

 

 

"คิดเองเออเองเอาหมดทั้งนั้น"เขื่อนส่ายหน้าขำกับท่าทางเด็กน้อยของเฟย์แล้วลูบผมเธออย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วยบอกว่าฉันมีสิทธิ์เจ็บถึงเมื่อไหร่และอีกนานไหม ที่ได้ยืนข้างๆเธออ”แก้วที่เมาแล้วร้องเพลงมา

เรื่อยๆ เล่นเอาโทโมะที่อุ้มแก้วมาที่คอนโดตัวเองก็หน้าแดงเพราะมีแต่คนมอง

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ เมาแล้วร้องเพลงตลอดเลยนะยัยตัวแสบ”โทโมะพูดแล้วพลางถอดรองเท้าให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ เฟ๊ย์ ไม่ถอด แต่แก้วจะกินเหล้า”แก้วหลับตาแล้วโวยวาย

 

 

 

 

 

“กินบ้าอะไรเล่า เป็นลำยองรึไง พอเลย”โทโมะดุก่อนจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็บหน้าเช็ดตาล้างเครื่อง

สำอางออกให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะหรอกหรออ กลับไปหาเมียนายโน่นไป๊”แก้วปรือตาเห็นโทโมะก็ไล่

 

 

 

 

 

“ก็มาหานี่ไง นอนไปเลย ยัยแสบ”โทโมะพูดแล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แก้ว

 

 

 

 

 

“ครายเมียย้ะ ชั้นไม่ช่ายนะ เมียนายคือเนยไง ไปเลยยย”แก้วเมาแล้วดิ้น โทโมะจึงดึงแก้วไปกอด

 

 

 

 

 

“หย่ากันแล้ว ฟังหน่อยได้มั้ย ว่าวันนั้นชั้นอธิบายได้นะ”โทโมะคร่อมร่างบางแล้วพูดเพียงกับคนเมา

 

 

 

 

 

“โน้ว ไม่ฟางง คนโกหก หลอกลวง ใจร้าย ไม่เชื่อออ”แก้วดิ้นงอแงไปมา

 

 

 

 

 

“อ๋อ พูดไม่ฟังงั้นขอทำแบบที่เราชอบกันละกันนะ เผื่อแก้วจะได้เชื่อ”โทโมะล๊อคแก้วไม่อยู่ก็พูดแล้ว

ดึงแก้วมาจูบอย่างร้อนแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนโยน แก้วเมื่อรับรสจูบของโทโมะก็โอนอ่อนและเคลิ้มในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้พี่หมอต้องไปดูคนไข้ ยังไงถ้าฟางเบื่อๆก็ออกไปที่สโมสรของหมู่บ้านก็ได้นะคะ เพราะที่

นั่นมีทั้งร้านไอติม มีฟิตเนส มีร้านทำเล็บด้วย”ไทม์พูดบอกฟางที่กำลังล้างจานอยู่

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่หมอเอารถไปเลยนะคะ ฟางไม่ใช้หรอกค่ะ”ฟางยิ้มตอบ

 

 

 

 

 

 

“รักฟางนะคะ”ไทม์เดินมาหอมแก้มฟางก่อนจะไปทำงาน ฟางยิ้มและโบกมือให้ เมื่อฟางออกไปทำงานแล้ว เธอก็ทำงานบ้านต่อจนเสร็จก่อนจะขึ้นไปบนบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ใส่สร้อยเส้นนี้นานละนิ”ฟางทำความสำอาดแล้วเจอกล่องสร้อยรูปดาวที่มีตัวอักษรตัวFติดอยู่

ฟางจึงเอามันมาใส่ แล้วภาพที่ฟางถูกใครคนหนึ่งใส่สร้อยให้ก้ผุดเข้ามาในหัว ฟางค่อยๆนั่งลงที่

เตียง เพื่อนิ่งพยายามนึก แล้วภาพเริ่มเข้าที่จนฟางเห็นชัดว่าคนสวมสร้อยให้คือป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“คุณ...ป๊อปปี้”ฟางจับที่สร้อยเส้นนั้นที่มีภาพป๊อปปี้เข้ามาในหัวก็ซึมลงไป ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอา

จักรยานในบ้านปั่นออกไปที่สโมสรเพื่อไปที่ร้านทำเล็บ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋า แมว”เมื่อฟางจอดจักรยาน เสียงใสๆที่คุ้นหูพูดขึ้นทำให้ฟางหันไปมอง พบว่าตัวเล็กกำลังวิ่งไปหาแมวตัวหนึ่งที่กำลังให้นมลูก ส่วนป๊อปปี้คุ้ยโทรศัพท์อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“ตัวเล็กระวังลูก”ฟางตกใจเมื่อแม่แมวจะกัด ก็วิ่งไปดึงตัวเล็กมากอด ทำให้แมวข่วนเข้าที่แขน

 

 

 

 

 

“หม่าม๊า ฮือ เลือดออก”ตัวเล็กที่ตกใจแล้วเห็นฟางมีเลือดออกก็ร้องไห้

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นลูก เธอ”ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงลูกร้องก็รีบวางโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งมาหาก็ตกใจเมื่อเห็นฟาง

 

 

 

 

“ตัวเล็กไปเล่นแมวที่ให้นมลูกอยู่ แล้วแม่แมวจะข่วนลูก ชั้นเลยรีบดึงลูกมาแล้วไม่ทันมอง”ฟางตอบป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่เจ็บมากมั้ย”ป๊อปปี้เห็นแขนที่เลือดไหลของฟางแต่ไม่ยอมปล่อยลูกก็อ่อนลงแล้วถาม

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปทำแผลก็หาย ว้าย”ฟางตอบแต่ป๊อปปี้กลับดึงฟางมาที่รถกอล์ฟที่วิ่งในหมู่บ้าน

แล้วให้คนขับรถขับไปส่งที่บ้านของเขา

 

 

 

 

 

“เอ่อ ความจริงชั้นไปทำแผลที่บ้านก็ได้ค่ะ ไม่ต้องลำบากแบบนี้หรอก”ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้จะทำแผล

 

 

 

 

 

 

“รู้ว่าสามีใหม่ของเธอน่ะเป็นหมอ แต่เล็บแมวน่ะไปคุ้ยอะไรมาบ้าง สกปรก มานี่เลย”ป๊อปปี้ดึงฟางมานั่งข้างๆแล้วเตรียมราดแอลกอฮอล์ให้ฟาง

 

 

 

 

 

“อ๊า ไม่เอาๆ”ฟางตกใจ หดแขนกลับไม่ยอม

 

 

 

 

“ห้ามหนี มานี่เลย”ป๊อปปี้ดุแล้วดึงฟางมานั่งตักแก้วกอดรัดไว้ ราดแอลกอฮอล์ที่แผล ฟางที่โดน

แอลกอฮอล์ก็ร้องแก้วเอามืออีกข้างกอดคอป๊อปปี้แน่น ป๊อปปี้ชะงักแต่ก็ทำแผลต่อจนเสร็จ

 

 

 

 

 

 

“หม่าม๊า งอแง ฮิฮิ”ตัวเล็กหัวเราะชอบใจที่เห็นฟางร้องเมื่อกี้

 

 

 

 

 

“ตัวเล็ก แม่ไม่ได้งอแงนะคะ แม่แค่ไม่ชอบถูกทำแผล”ฟางหน้ามุ่ยแล้วรียบอกลูก

 

 

 

 

“เหอะ ข้ออ้าง ตัวเล็กอย่าไปฟังนะลูก”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางไปนั่งกับตัวเล็กก็นั่งบ้างแล้วพูด

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋า หม่าม๊า”ตัวเล็กที่เห็นฟางและป๊อปปี้อยู่ด้วยกันก็ยิ้ม ป๊อปปี้และฟางมองหน้ากันแล้วหลบตา

 

 

 

 

 

“พี่หมอของเธอไปไหนซะล่ะ ถึงให้เธอมาอยู่คนเดียว”ป๊อปปี้พูดพลางเก็บกล่องพยาบาล

 

 

 

 

 

“พี่หมอไปโรงพยาบาล ชั้นพึ่งทำงานบ้านเสร็จน่ะค่ะ เลยว่าออกมาข้างนอกหน่อย”ฟางตอบ

 

 

 

 

 

“แม่บ้านของคุณหมอนี่สบายดีเนาะ ทำงานบ้านเสร็จก็มาสโมสรหมู่บ้าน”ป๊อปปี้พูดแล้วอุ้มตัวเล็กไปนอน

 

 

 

 

“ค่ะ สบายเพราะพี่หมอเค้าเป็นคนดี ดูแลชั้นดีค่ะ ว้าย”ฟางเดินตามป๊อปปี้แล้วต้องร้องเมื่อชนกับ

แผ่นหลังป๊อปปี้ ชายหนุ่มตกใจ มือข้างหนึ่งอุ้มตัวเล็ก อีกข้างรีบโอบเอวฟาง

 

 

 

 

 

“อย่าซุ่มซ่ามอีกสิ เพราะชั้นเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดา ไม่ได้ดูแลเธอดีแบบหมอนะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้ว

ค่อยๆปล่อยฟางเพื่อพาตัวเล็กไปที่เปล ฟางมองป๊อปปี้แล้วนิ่งรู้สึกเจ็บที่หัวใจเวลาที่เห็นสายตาที่

เฉยเมยของเขาเหลือเกิน

 

 

 

 

ตอนหน้าหวายมาแน่นอน ส่วนพระเอกนางเอกก็ปากเเข็งเหมือนเดิม