ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หม่าม้า อุ้มๆ”วันต่อมาเมื่อทุกคนกลับมาจากเกาะ ตัวเล็กก็เอาแต่ไปหาฟางและขอฟางอุ้มตลอด

 

 

 

 

“ตัวเล็กมาหาพ่อเถอะลูก”ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินมาจากชั้นบนของเรือ

 

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะ ให้ลูกอยู่กับชั้นเถอะ”ฟางเห็นตัวเล็กไม่ยอมไปก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ทำไม รึว่าหมอไทม์สุดที่รักของเธอเค้ารับได้งั้นล่ะถ้าเธอบอกว่าเธอมีลูกมาก่อนแล้ว”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ พี่หมอเค้าเป็นคนดี พี่หมอไม่เคยรังเกียจชั้น เค้ารับได้ทุกอย่าง”ฟางพูดแล้วหวีผมให้ตัวเล็ก

 

 

 

 

 

“อ๋อ งั้นก็บอกด้วยสิ ว่าที่หายไปน่ะ ไปนอนกับชั้นมา ไปรื้อฟื้นความหลังมา”ป๊อปปี้กระซิบพูดกับฟาง

 

 

 

 

 

“ทุเรศ ไหนเมื่อคืนเราตกลงกันแล้วไงคะว่าจะไม่พูดถึงมันอีก”ฟางพูดแล้วอุ้มตัวเล็กหนีไปนั่งข้างโบว์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรคะคุณแก้ว รึว่าคิดถึงคนมาส่งเราเมื่อวาน”โบว์ถามเมื่อเห็นแก้วนิ่งซึม

 

 

 

 

 

 

“เปล่า ใครคิดถึงใคร ใครอยากจะไปไหนก็เรื่องของเค้า”แก้วสะดุ้ง แล้วรีบพูด พลางมองไปทาง

ทะเลแล้วนึกถึงเมื่อเช้าที่ตื่นมาแล้ว โทโมะก็ขับเรือออกไปทันทีไม่รอพวกเธอเลย

 

 

 

 

 

 

“คุณแก้วครับ ผมว่าคนเราเวลามีปัญหากันควรจะพูดกันนะครับ อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังแบบนี้

เลย มันจะยิ่งแย่ แล้วคนที่เสียใจที่สุดก็คือคนที่ไม่ได้พูดอะไรเลยนะครับ”กั้งพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พูดอะไร ชั้นไม่อยากพูดกับคนผิดสัญญา คนใจร้ายแบบนั้นหรอก”แก้วรีบพูดแล้วคิดถึงตอนที่อยู่

ญี่ปุ่น ที่เธอไปเห็นโทโมะกับเนยนอนด้วยกันที่บ้านของเนย แก้วช๊อคและเลิกกับโทโมะก่อน

อาทิตย์ต่อมาทั้งคู่จะแต่งงานกัน แก้วจึงรีบกลับมาเมืองไทยเพื่อหนีโทโมะ แต่เมื่อเจอกันอีก เขาก็

ทำร้ายข่มเหงเธอ ทำให้เธอเสียใจ และเธอกับเขาก็ไม่เจอกันอีกจนกระทั่งมาเจอกันเมื่อโทโมะมาทำธุรกิจ

ล่องเรือและเปิดเรือยอร์ชให้เช่ากับลูกทัวร์และผูกสัญญากับโรงแรมของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“เห้อ พี่กั้ง ยิ่งเห็นคู่เจ้านาย เห็นคู่คุณแก้วแล้วปวดหัวจัง”โบว์หลบมาคุยกับกั้งข้างหลัง

 

 

 

 

“มันเกิดจากทิฐิทั้ง2คู่นั่นล่ะโบว์ แต่โบว์รับรองได้เลยนะว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้แน่นอน”กั้งเห็นโบว์เครียดแทนเจ้านายก็แอบกระซิบข้างหูเล่นเอาโบว์เขินหน้าแดงทันที

 

 

 

 

 

 

 

เมื่อมาถึงฝั่ง ฟางก็ขอร้องให้กั้งพาตัวมาที่หน้าบ้านพักของไทม์ทันที

 

 

 

 

 

 

“ครับๆ มาแล้วครับ”ไทม์ที่ออกจากโรงพยาบาลมาพักที่บ้านก็เดินมาเปิดประตูแล้วต้องอึ้งเมื่อเจอฟาง

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

ไทม์รีบวิ่งไปเปิดประตูให้ฟางแล้วดึงฟางไปกอดด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

“ดาว ดาวหายไปไหนมาคะ รู้มั้ยพี่เป็นห่วงแทบบ้า ดาวถูกพวกคนร้ายลักพาตัวไปใช่มั้ยคะ นี่ดาว

เป็นอะไรมากมั้ย พวกนั้นทำร้ายอะไรดาวรึเปล่า”ไทม์รีบถามไถ่ฟางด้วยความเป็นห่วง แต่เมื่อฟาง

เห็นแผลที่ไทม์ปิดพลาสเตอร์ที่หัวก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความสงสารเจ้าบ่าวของเธอเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

“พี่หมอ ฮึก ดาวไม่เป็นอะไรค่ะ พี่หมอ”ฟางโผเข้ากอดไทม์แล้วร้องไห้ ป๊อปปี้ที่กลับถึงบ้านแล้ว

แอบปั่นจักรยานมาที่ตามบ้านพักของไทม์แล้วแอบเห็นภาพนั้นก็รู้สึกจุกที่อกก่อนจะปั่นจักรยานกลับไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เจ็บแค่นี้ไกลหัวใจ แต่พี่หมอต้องบ้าตายแน่ๆถ้าฟางเป็นอะไรไปรู้มั้ย”ไทม์พูดอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ดาวถูกคนร้ายจับไปจริงๆ แต่ดาวหนีไปได้ แต่ช่วงที่ดาวหายไป ดาวกับรับรู้ถึงอดีต

ของฟางที่นี่ ดาวเลยอยู่เพื่อรื้อฟื้น และก็โชคดีค่ะที่เจอพวกคุณกั้ง เค้าเลยบอกว่าให้ดาวกลับมาหา

พี่หมอก่อน เพราะพี่หมอน่ะเป็นห่วงดาวมากใช่มั้ยคะ”ฟางโกหกเรื่องเพื่อไม่ให้ไทม์รู้

 

 

 

 

 

“ค่ะพี่ห่วงเรามาก แต่เอ้ะ เราบอกพี่หมอว่าเราไปรื้อฟื้นความจำ ไปทำอะไรที่ไหนคะ บอกพี่หมอมา

เลยนะคะมาๆ เข้าไปในบ้านก่อนนะคะ”ไทม์พูดแล้วพาฟางเข้าไปในบ้าน ซึ่งนกลงรถมาเจอพอดี

 

 

 

 

 

“นี่เจอเมียของคุณแล้วหรอ ดีจังเนาะ”นกที่ทำกับข้าวมาให้ไทม์ก็ชะงักเมื่อเห็นฟาง

 

 

 

 

“ครับ ขอบคุณมากนะที่ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วคุณก็มาดูแลผมแบบนี้ เอ๊ะนั่น”ไทม์พูดและ

ชะเง้อเห็นตรงเยาะด้านหน้ารถมีปิ่นโตข้าวซึ่งปกตินกชอบทำมาให้เขา

 

 

 

 

 

“เอ่อ นี่ถ้าเมียคุณกลับมาคุณก็ให้เมียคุณทำกับข้าวให้สิ เนี่ยก็ดี ชั้นจะได้เอาไปทาน อุ้ยตาย ไปหา

คุณตัวเล็กดีกว่า”นกรีบบังแล้วทำทีเดินไปขับรถ ไทม์จึงพาฟางเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“กับข้าวเราเป็นหมันสิมื้อนี้ ช่างเถอะกินเองก็ได้”นกนั่งในรถมองไทม์ประคองฟางไปในบ้านแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่หมอคะ ต่อไปนี้ให้เรียกดาวว่าฟางนะคะ”เมื่อเข้าไปในบ้านฟางก็พูด

 

 

 

 

“งั้นแสดงว่าที่ทุกคนเรียกเราว่าฟางก็คือทุกคนรู้จักเราจริงๆสิคะ”ไทม์ถาม ฟางจึงพยักหน้า

 

 

 

 

 

“ค่ะ แล้วสิ่งที่ฟางเคยบอกพี่หมอเรื่องลูกมันเป็นความจริงค่ะ ฟางเลยอยากจะถามพี่หมออีกครั้งนะ

คะ ว่าพี่หมอจะรับได้มั้ยคะ เรื่องที่ฟางมีลูกแล้ว”ฟางเงียบก็จะพูดเรื่องลูก

 

 

 

 

“ได้สิคะ พี่หมอเคยบอกแล้วไงว่าพี่รับได้”ไทม์มานั่งข้างฟางแล้วกุมมือฟางไว้แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะพี่หมอ ขอบคุณที่พี่ยังรับทุกเรื่องของฟางได้”ฟางกอดไทม์แน่น

 

 

 

 

 

“งั้นดาว เอ้ย ฟางบอกพี่หน่อยได้มั้ยคะว่าลูกของฟางคือใคร”ไทม์ถามต่อ ฟางนิ่งก่อนจะถอนกอดออกมา

 

 

 

 

 

 

“ตัวเล็กค่ะ ตัวเล็กที่เป็นลูกของคุณป๊อปปี้เจ้าของโรงแรมเครือจิระคุณ”ฟางตอบ ไทม์นิ่ง

 

 

 

 

“แล้วแบบนี้ ฟางคงจะต้องกลับไปหาคุณป๊อปสินะครับ งั้นเดี๋ยวพี่หมอคงต้องหย่าให้นะครับ”ไทม์อึ้ง และ

นิ่งเงียบก่อนจะค่อยๆพูดออกมา และพยายามซ่อนความเจ็บปวดก่อนจะลุกขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

เมื่อไทม์ลุกขึ้นจะไปหยิบกุญแจรถเพื่อออกไป ฟางรีบวิ่งไปกอดไทม์ไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ พี่หมอ ไม่ต้องทำอะไรเพื่อฟางอีกแล้วค่ะ ฮือๆ ให้ฟางทำเพื่อพี่บ้างนะคะ ฟางรู้ว่าพี่รักฟาง

มากมายแค่ไหน ฟางเลือกแล้วว่าจะอยู่กับพี่ พี่หมอไม่ต้องไปหย่าหรอกค่ะ”ฟางกอดไทม์แล้วร้องไห้ ไทม์อึ้ง

 

 

 

 

 

“ขอบคุณครับ ที่เลือกพี่”ไทม์พลิกตัวมากอดฟางไม่คิดว่าฟางจะเลือกเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่งก่อนที่

ไทม์จะช้อนหน้าของฟางขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆดันฟางลงไปที่โซฟาและซุกไซร้ตามตัว

 

 

 

 

 

 

“อย่า”เมื่อฟางหลับตารับสัมผัสนั้น ภาพของป๊อปปี้เต็มหัวเธอไปหมดและภาพที่ฟางถูกป๊อปปี้ข่มเหงวันนั้น

ผุดเข้ามา ฟางรีบผลักไทม์ออกก่อนจะร้องออกมา

 

 

 

 

 

“เอ่อ ฟางไปอาบน้ำดีกว่า”ฟางที่เห็นไทม์เหวอก็รีบพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“เอ่อ ฟางคงจะเหนื่อย พี่ขอโทษครับ งั้นเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้ฟางทานนะครับ”ไทม์พูดแล้วลุกขึ้นไป

จากตัวฟางแล้วไปที่ครัว ฟางมองตามไทม์แล้วหลับตาก่อนจะขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำ

 

 

 

 

 

 

“หึ ป่านนี้คงกำลังมีความสุขชดเชยคืนวิวาห์แสนหวานสิท่า”ป๊อปปี้ที่นั่งมองแก้วเหล้าตัวเองก็พูด

แล้วแค่นหัวเราะสมเพชตัวเอง และกระดกแก้วเหล้าในมือ

 

 

 

 

 

 

“คนใจร้ายปากร้ายอย่างคุณ ทำไมชั้นต้องจำด้วย”ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วไปที่ระเบียงพลาง

มองท้องฟ้าแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

ปากบอกว่าไม่ แต่เอาจริงๆก็นะ พระเอกนางเอก 5555555