ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่า อย่าทำชั้น กรี้ดดดด”ฟางที่เริ่มละเมอออกมากรีดร้องแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับเหงื่อผุดมาเต็มตัว

 

 

 

 

“เป็นอะไรของเธอร้องซะเสียงดังเลย”ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นขึ้นก่อนจะรีบถามทำให้ฟางหันขวับมาหาป๊อปปี้พบว่าหน้าเขาทั้งคู่อยู่ใกล้แค่คืบ ก่อนที่ฟางจะเผลอจูบชายหนุ่ม

 

 

 

“อ๋า”ฟางร้องตกใจรีบผละออกมาทำให้กลิ้งตกเตียงไปทันที ป๊อปปี้เหวอและพยายามกลั้นขำ

 

 

 

 

“ยัยบ้า ลงไปทำอะไรของเธอน่ะ ขึ้นมา”ป๊อปปี้รีบกลั้นขำก่อนจะพูด ฟางจึงค่อยๆลุกขึ้นด้วยความอาย

 

 

 

 

“เอ่อ คุณ ไข้ลดแล้วรึยังคะ ยังปวดตรงไหนรึเปล่า”ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องพูด

 

 

 

“ปวด ชั้นน่ะเป็นคนป่วยแท้ๆแต่กลับต้องมาเป็นหมอนให้เธอน่ะ ใช้ได้ที่ไหน”ป๊อปปี้บ่น

 

 

 

 

“เอ่อ ชั้นขอโทษนะ ที่ทำให้คุณเดือดร้อน ขอโทษนะๆ”ฟางรีบไหว้ขอโทษขอโพยให้ป๊อปปี้

 

 

 

“ช่างเถอะ แต่ก็ขอบใจนะที่ทำแผลให้ชั้นและเฝ้าไข้ชั้นน่ะ”ป๊อปปี้พูดน้ำเสียงอ่อนลงทำให้ฟางอึ้ง

ไม่คิดว่าป๊อปปี้จะพูดกับเธอดีๆ ก็เงยมองหน้าและกระพริบตาปริบๆ จนป๊อปปี้หน้าแดง

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นแต่ชั้นยังไม่ลืมนะที่เธอเป็นสาเหตุให้ชั้นเป็นแบบนี้เธอต้องรับผิดชอบ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“แล้วคุณจะให้ชั้นทำอะไรล่ะคะ ที่มันจะไถ่โทษได้”ฟางพูดเสียงอ่อยๆ

 

 

 

 

“ก็มาเป็นพยาบาลดูแลชั้นจนกว่าจะหายไงล่ะ”ป๊อปปี้ที่นึกถึงครั้งหนึ่งฟางเคยดูแลเขาตอนที่เขา

แกล้งตาบอดก็พูดเสนอขึ้น

 

 

 

“หา อะไรนะคะ”ฟางเหวอกับข้อเสนอ

 

 

“จะหาอะไร รึว่าสะใจที่ชั้นเป็นอย่างงี้ ใช่สินะ เธอนี่มันใจจืดใจดำไม่เปลี่ยนอยู่แล้วนิ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ก็ได้ค่ะก็ได้ ฟางยอมเป็นพยาบาลให้คุณ”ฟางพูด ทำให้ป๊อปปี้แอบยิ้มอย่างพอใจ

 

 

 

 

“ดี งั้นหน้าที่ของพยาบาลที่ดูแลชั้นคือ อาบน้ำให้ชั้น”ป๊อปปี้สั่งทำให้ฟางหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

“อาบน้ำ เอ่อ แต่ว่า คุณน่ะมีแผลอยู่นะ มันไม่ดีหรอกแผลเปียกน้ำ เช็ดตัวก่อนดีกว่านะคะ”ฟางอึกอัก

 

 

 

 

 

“ดี อาบน้ำ ล้างแผลบ่อยๆดีจะตาย จะมาเรื่องมากอะไร ชั้นจะอาบไม่อาบมันสิทธิของชั้น เธอน่ะ

มีหน้าที่ทำตามก็ตาม เร็วๆดิ เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว”ป๊อปปี้แกล้งโวยวาย ฟางจึงถอนหายใจค่อยๆ

พาป๊อปปี้ลุกขึ้นก่อนจะแกะกระดุมชุดนอนป๊อปปี้ออก เผยให้เห็นอกกว้างที่มีผ้าพันแผลพันไปที่ไหล่

ขวา นี่โชคดีที่เธอนอนหนุนแขนของเขาที่แขนซ้าย ไม่งั้นเขาคงโวยวายกว่านี้แน่ๆ

 

 

 

 

 

“แอบมองหุ่นชั้น นี่หวั่นไหวกับเรือนร่างของชั้นล่ะสิ”ป๊อปปี้แกล้งพูดยั่ว

 

 

 

 

“บ้า เอ่อ ส่วนท่อนล่างชั้นให้คุณถอดเองได้มั้ย เพราะทีเมื่อวานตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า ชั้นก็ให้กั้ง

เปลี่ยนให้เลย นะ เดี๋ยวชั้นไปรอในห้องน้ำรอ”ฟางพูดแล้วเดินไปรอในห้องน้ำ

 

 

 

 

“เอ้า แก้ผ้าแล้วไงต่อ เปิดน้ำในอ่างน้ำยัง”ป๊อปปี้แกล้งแก้ผ้าโทงๆเดินเข้าไปหาฟาง

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด คนบ้า เข้ามาทำไม ชั้นน่ะเป็นผู้หญิงนะคะ”ฟางร้องกรี้ดเกือบตกอ่างน้ำที่เธอกำลังผสมอยู่

 

 

 

 

 

“เลิกสะดีดสะดิ้งได้แล้ว ไม่ต้องทำเป็นสาวอ่อนต่อโลกไปหน่อยเลย เร็วๆ สระผมให้ด้วย”ป๊อปปี้พูด

แล้วหย่อยตัวเองลงไปในอ่างน้ำแล้วเอาหัวพิงขอบอ่าง ฟางจึงลืมตาแล้วขยับเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตัว

เล็กเพื่อสระผมให้ป๊อปปี้ ฟางบีบแชมพูดแล้วค่อยๆเกาหัวป๊อปปี้อย่างเบามือ

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณหัวแตกเป็นแผลเป็นที่เย็บไม่สวยเลย”ฟางพูดเมื่อเห็นรอบเย็บที่เธอเย็บให้

 

 

 

 

 

“ช่างชั้นเถอะ เธอเองเคยทำร้ายชั้นไว้เยอะเหมือนกัน แม้มันจะไม่เป็นแผลให้เห็นเหมือนแผลนี้แต่มันก็

เป็นแผลในใจที่เธอกรีดมันซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆทำให้ฟางชะงักหยุดสระผม ป๊อปปี้

จึงลืมตามอง

 

 

 

 

 

“ชั้นขอโทษนะ แต่ชั้นจำไม่ได้จริงๆ ถ้าชั้นเคยทำคุณเจ็บขนาดนั้น ชั้นขอโทษ”ฟางพูดแล้วน้ำตาไหลออกมาด้วยความรู้สึกแย่ ที่ เธอจำไม่ได้สักที

 

 

 

 

“นี่ชั้นหนาว ไม่มีเวลาว่างมากมาฟังเธอร้องไห้พร่ำเพ้ออะไรนะ เร็วๆ”ป๊อปปี้ว่าแล้วรีบหลับตาลง

เพราะไม่อยากเห็นฟางร้องไห้อีก ฟางนิ่งสักพักก่อนจะกลั้นสะอื้นแล้วปาดน้ำตาทิ้งแล้วสระผมให้ป๊อปปี้จนเสร็จ

 

 

 

 

 

“โอ๊ย แสบ เบาๆหน่อยสิ”ป๊อปปี้บ่นเมื่อฟางนั่งทำแผลที่บริเวณบ่าขวาก็กระตุก

 

 

 

 

“คุณก็อดทนหน่อยสิคะ แบบนี้มันจะไปหายได้ยังไง”ฟางดึป๊อปปี้แล้วซับแผลให้ป๊อปปี้ต่อ ป๊อปปี้ลอบมองฟางที่ตั้งใจทำแผลให้ตัวเองอย่างละเอียดก็แอบยิ้ม

 

 

 

 

 

“เสร็จแล้วค่ะ วะ ว้าย จะทำอะไรน่ะ”ฟางพูดเมื่อปิดแผลที่หน้าผากเสร็จต้องร้องเมื่อป๊อปปี้ดันฟางลงไปนอนที่เตียงจากนั้นก็ขึ้นคร่อม พลางมองฟางด้วยสายตาเจ้าชู้

 

 

 

 

“ก็ให้รางวัลเธอไง แม่พยาบาลคนเก่ง”ป๊อปปี้พูดแล้วแกล้งยิ้มแล้วมองไปทั่วตัวของฟาง

 

 

 

 

 

“ไม่เอานะ อย่า”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้ทาบทับลงมาก่อนจะทุบอกป๊อปปี้รัว

 

 

 

 

“โอ๊ย เจ็บนะ นี่ทุบมาไม่ดูแผลเลยนะเธอน่ะ ใจดำชะมัด”ป๊อปปี้บ่นยาวเหยียด

 

 

 

 

 

“ก็คุณอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ชั้นขอล่ะ”ฟางพูดก่อนจะประคองป๊อปปี้ออกมาจากห้องเพื่อหาอะไรให้ทาน

 

 

 

 

“ทำไมไม่กินล่ะคะ”ฟางแปลกใจที่อาหารถูกวางด้านหน้าแล้วป๊อปปี้กลับไม่แตะเลย

 

 

 

 

 

“เจ็บ เลยยกแขนไม่ได้ หวังว่าชั้นคงไม่ต้องนะว่าหน้าที่พยาบาลต้องทำยังไงกับคนไข้”ป๊อปปี้พูดกวนๆ

 

 

 

 

“ค่ะ”ฟางแอบทำหน้ามุ่ยสักพักแล้วตักข้าวป้อนใส่ปากป๊อปปี้ทีละคำๆ

 

 

 

 

 

“ค่อยๆก็ได้ จะเอาน้ำ”ป๊อปปี้แทบสำลักเมื่อฟางไม่กล้าสบตาป๊อปปี้ก็ยัดข้าวเข้าปากป๊อปปี้เอาๆ

 

 

 

 

“ขอโทษนะ”ฟางที่ป้อนข้าวป๊อปปี้เสร็จแล้วก็ล้างจานแต่ก็ไม่วายพูดขอโทษป๊อปปี้

 

 

 

 

“บ่นไรน่ะ ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย เสร็จรึยัง ชั้นจะไปเช็คงานคนงาน”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงประคองป๊อปปี้

ออกมาเช็คงานด้านนอก ฟางที่ตัวเล็กกว่าป๊อปปี้เลยทำให้ทุกคนมองว่าป๊อปปี้กำลังโอบฟาง

 

 

 

 

“เจ้านายครับ ผมว่า เจ้านายแวะกลับไปที่โรงแรมหน่อยดีมั้ยครับ”กั้งรีบวิ่งมาหาป๊อปปี้

 

 

 

 

“อะไรอีกล่ะกั้ง มีปัญหาอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ถามกั้งที่วิ่งมาหาเขา

 

 

 

 

“ก็คุณแก้วน่ะสิครับ พอทราบข่าวว่าเจ้านายถูกอุบัติเหตุเมื่อวันก่อนก็โวยวายจะตาม ตอนนี้โบว์เค้า

โทรมาบอกว่าคุณแก้วกำลังจะไปพาคุณตัวเล็กไปที่เรือ”กั้งรีบพูด

 

 

 

 

 

“โทรไปบอกแก้วสิ ว่าชั้นโอเค เอาตัวเล็กมาโดนลมทะเลแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“ชั้นว่าคุณแก้วเป็นห่วงคุณนะคะ ทำไมคุณไม่ไปหาล่ะคะ”ฟางหันไปพูดกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“เรื่องอะไร ถ้าชั้นไปเธอก็หนีชั้นไปสิ ไม่เอาอ่ะ”ป๊อปปี้โวยวายคล้ายเด็กเอาแต่ใจ จนกั้งแอบขำที่

แม้ป๊อปปี้จะอ่อนลงแต่ก็ยังจะปากแข็งอยู่ดี

 

 

 

 

“เอ่อ ผมว่าไม่ทันแล้วล่ะห้ะ เพราะตอนนี้คุณแก้วลากน้องโบว์มาด้วย อยู่บนเรือแล้ว”หั้งพูดพร้อม

กับโชว์ข้อความที่โบว์ส่งมา ป๊อปปี้เห็นดังนั้นก็รีบดึงมือฟางไปที่กระท่อมของเธอ

 

 

 

 

“นี่คุณชั้นว่าถึงเวลาแล้วล่ะที่คุณต้องบอกความจริงทุกคนว่าคุณลักพาตัวชั้นมา”ฟางพูด

 

 

 

 

“เหอะๆ เรื่องอะไรชั้นจะปล่อยเธอไปมีความสุขทั้งๆที่ชั้นกับลูกเจ็บแบบนี้”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

 

“นี่คุณ ทำไมไม่ยอมรับความจริงซะบ้าง ชั้นรู้แล้วว่าชั้นคือใคร ชั้นเคยทำอะไรให้คุณ แต่ชั้นทิ้งพี่

หมอเค้าไปไม่ได้ เพราะพี่หมอเค้าเป็นคนดี”ฟางพยายามเถียง

 

 

 

 

 

“แล้วตัวเล็กเป็นเลวหรอ เธอถึงทิ้งลูก”ป๊อปปี้นิ่งสักพักก่อนจะพูดออกมา ฟางเองที่ได้ยินคำว่าตัว

เล็ก ก็รู้สึกใจเต้นรัว หวั่นไหวไปทั้งใจ ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

 

 

 

 

“ถ้าจะให้ชั้นกลับไปดูแลลูก ชั้นจะกลับไปดูแลบ่อยๆนะ”ฟางพยายามพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ก็เพราะเธอเจอผู้ชายคนใหม่ ใจเธอมันอยากไปชั้นจะรั้งยังไงเธอก็ไปอยู่ดี

ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ชักแม่น้ำทั้ง5 ชั้นมารยา”ป๊อปปี้ที่เสียใจแต่ต้องซ่อนแล้วเดินหนีแต่ต้องทรุดลงไป

 

 

 

 

 

“อย่าฝืนตัวเอง ใช้ไหล่ข้างที่เจ็บเยอะสิคะ”ฟางที่แม้ปากจะบอกไปหาไทม์แต่เมื่อเห็นป๊อปปี้เจ็บเธอ

ก็อดจะวิ่งไปประคองป๊อปปี้และถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงถ้าแก้วพาตัวเล็กมา เธอก็กลับไปกับแก้วด้วยเลยนะ อ้อ อย่าลืมเรียกตำรวจมา

จับชั้นล่ะ ข้อหาทำร้ายร่างกาย แล้วก็ลักพาตัว อื้ออ”ป๊อปปี้ที่ฟางพามานั่งพักในกระท่อมของเธอก็

พูดจาประชดฟางตลอด จนฟางทนไม่ไหวดึงป๊อปปี้ไปจูบ ป๊อปปี้แม้ตอนแรกจะตกใจแต่ก็ยอมรับสัมผัสนั้น

 

 

 

 

 

 

“อย่าประชดได้มั้ยคะ ชั้นรู้ว่าคุณต้องเจ็บเพราะชั้นมามาก แต่ชั้นก็เจ็บเหมือนกันที่ต้องเป็นคนที่ต้อง

เลือกในสิ่งที่ชั้นไม่อยากให้เป็นเลย ชั้นรู้ว่าชั้นทำร้ายคุณ ชั้นก็อยากจะชดใช้แก้ไขมัน แต่ในเวลา

เดียวกันชั้นทิ้งคนที่ดีคนที่ช่วยชีวิตชั้นแบบนี้ไม่ได้”ฟางระบายความอึดอัดออกมาใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเลือกไม่ได้สักทีก็เรื่องของเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องเลือกชั้น”ป๊อปปี้พูดจบก็ดันฟางลงแคร่แล้วบด

จูบอย่างร้อนแรง ฟางตกใจในต้อนแรก แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้ฟางโอนอ่อนยอมป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

ให้หวานส่งท้าย เดี๋ยวกลับจากเกาะเเล้วอาจจะหมดหวาน เพราะต้องเคลียร์ทุกคู่นะ