ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่โทโมะ ช่วยขับเรือให้มันเร็วๆกว่านี้หน่อยได้มั้ย”แก้วพูดแล้วเดินออกมาจากด้านในเรือแล้วสั่งโทโมะที่เป็นคนขับ

 

 

 

 

 

“รู้แล้วๆ รู้ว่าเป็นห่วงคนรัก แต่ก็ช่วยใจเย็นๆได้มั้ยครับ นี่ถ้าเร่งมากไป เครื่องยนต์ก็พังสิ”โทโมะพูดด้วยน้ำเายงหงุดหงิดเวลาที่แก้วร้อนรนอยากไปหาป๊อปปี้แบบนี้

 

 

 

 

 

“จริงด้วยค่ะคุณแก้ว ใจเย็นๆก่อนนะคะ”โบว์พูดแล้วอุ้มตัวเล็กที่เดินได้และวิ่งเล่นไปมาตามประสาเด็ก

 

 

 

 

“อ่ะๆ ก็ได้ๆ แล้วนี่จะถึงที่เกาะของพี่ป๊อปกี่โมงหรอโทโมะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“อีกชั่วโมงนึงก็ถึงแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าลงไปถึงเกาะแล้วอยากจะกอดจะหอมกันสักเท่าไหร่ก็

เชิญ”โทโมะเหล่มองแก้วที่ร้อนใจตั้งแต่ไปเรียกเขาที่บริษัทก็น้อยใจแก้วก็รีวว่าประชด

 

 

 

 

 

“ได้ ถ้าไปถึงแล้วเดี๋ยวชั้นจะกอดจะหอมต่อหน้านายให้ดู”แก้วที่ประชดโทโมะกลับก็จ้องโทโมะเขม็ง โบว์มองคู่

แก้วและโทโมะอย่างหวั่นใจ

 

 

 

 

“คุณเฟย์ นี่น้า ทำไมไม่มาด้วยเนี่ย”โบว์แอบบ่นเบาๆกับคู่นี้ที่ชอบประชดกันพลาวคิดถึงคนอื่นๆที่ไม่มาด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสร็จแล้วก็รีบๆลุกไปสิคะ”ฟางที่นอนหันหลังให้ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อถูกป๊อปปี้ซุกไซร้ไปตามตัวและจูบลงที่ไหล่มน

 

 

 

 

“หึ นี่น่ะหรอคนที่บอกว่า อยากจะกลับไปหาพี่หมอจนตัวสั่น แล้วมานอนกับชั้นเนี่ยนะ”ป๊อปปี้เยาะ

 

 

 

 

 

“มันคือความผิดพลาดที่ชั้นใจไม่แข็งพอ แต่ชั้นยืนยัน ว่าหลังจากนี้ ชั้นจะไม่ยอมคุณอีกแล้ว”ฟาง

ผลักอกป๊อปปี้ออกห่างก่อนจะลุกขึ้นกุมผ้าห่มแล้วเอาเสื้อผ้ามาใส่ในผ้าห่ม ป๊อปปี้มองฟางนิ่งๆก่อนจะใส่เสื้อผ้า

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ป๊อปปี้ร้อง ทำให้ฟางที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็รีบไปดูอาการของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“เจ็บแผลงั้นหรอ ไหน ตายล่ะ ที่ไหล่ข้างขวามีเลือดซึมออกมา มานี่นะเดี๋ยวชั้นจะทำแผลใหม่

ให้”ฟางตกใจเมื่อเห็นแผลที่ที่ไหล่มีเลือดมีเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผลก็รีบแกะผ้าพันแผลป๊อปปี้

 

 

 

 

“มาสนใจอะไรล่ะ ชั้นน่ะจะเป็นยังไงก็เรื่องของชั้น”ป๊อปปี้แกล้งพูดแล้วจะลุก

 

 

 

 

“อย่านะ แผลยังไม่ให้ดีเลย คุณเป็นแบบนี้ก็เพราะชั้นให้ชั้นทำแผลให้คุณเถอะนะคะ”ฟางยังดื้อไม่

ยอมให้ป๊อปปี้ไปไหนจึงล๊อคตัวแล้วแกะผ้าพันแผล ป๊อปปี้มองฟางที่ทำแผลให้ตัวเองก็แอบยิ้มที่ฟางยังห่วงเขาอยู่

 

 

 

 

 

“เจ้านายครับเจ้านาย”กั้งรีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาที่กระท่อมของฟาง

 

 

 

 

“มีอะไรหรอกั้ง วิ่งมาแบบนี้”ป๊อปปี้ถามกั้งที่รีบวิ่งมา

 

 

 

 

“ก็คนงานเราบอกว่า เรือของคุณแก้วกำลังจะมาถึงภายใน20นาทีนี้แล้ว แล้วฟางล่ะครับเจ้านายจะ

ทำยังไงดีครับ”กั้งรีบนำข่าวมาบอกป๊อปปี้

 

 

 

 

“เอ่อ งั้นเอางี้ กั้ง นายพาฟางไปหลบตรงท้ายเกาะแล้วกัน”ป๊อปปี้ยื่นกุญแจโรงเก็บของทางท้ายเกาะ

ให้กั้ง กั้งรีบพาฟางไปท้ายเกาะทันที ส่วนป๊อปปี้ก็ทำทีรีบไปยืนคุมคนงานหน้าเกาะเพื่อไม่ให้สงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปป”ทันทีที่แก้วลงจากเรือมาที่ท่าแก้วก็รีบเรียกแล้ววิ่งไปหาป๊อปปี้เพื่อดูชายหนุ่มทันที ทำเอาโทโมะที่มองภาพนั้นแล้วจุกที่อกก่อนจะเดินลงมาพร้อมโบว์และตัวเล็ก

 

 

 

 

 

“ออกไปเลยยัยแก้ว ตัวเล็ก พ่อคิดถึงหนูจังเลย”ป๊อปปี้เห็นโทโมะมาด่สยก็รีบถอยห้างแก้วก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องเดินไปหาลูกสาวแต่แก้วรั้งไว้

 

 

 

 

 

“พอเลยพี่ป๊อป มาให้แก้วดูแผลหน่อย โอ้โห เย็บด้วยตายๆ ละนี่ใครเย็นให้เนี่ย ฝีมือนี่เนียน กริบ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ก็คนงานแถวๆนี้ล่ะน่า ยัยแก้วไปได้แล้ว พี่จะไปหาลูก จะไปไหนก็ไปป่ะ”ป๊อปปี้พยายามสลัดแก้วออกจากเขา

 

 

 

 

 

“นี่คุณป๊อป คุณจะสลัดแก้วเค้าทำไม เค้าร้อนใจกระวนกระวายเป็นห่วงคุณแค่ไหนคุณรู้บ้างมั้ยน่ะ

ทำไมถึงทำกับเค้าแบบนี้”โทโมะเห็นป๊อปปี้ผลักแก้วก็โมโหแทนรียโวยวายใส่ทันที

 

 

 

 

 

 

“ก็ผมก็เล่นกับแก้วแบบนี้ตั้งนานแล้วนี่ไม่เห็นจะแปลก”ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะที่หงุดหงิด งงๆ

 

 

 

 

 

“แปลก ทำร้ายคนที่รักคุณแบบนี้ได้ไง ผมไม่ชอบ”โทโมะโวยวายใส่

 

 

 

 

 

“ไม่ชอบก็เรื่องของนาย พี่ป๊อปจะทำอะไรชั้นชั้นเต็มใจ อ้อ ถ้าส่งแล้วก็เชิญกลับเลยก็ได้นะ ชั้นจะ

ไปดูแลพี่ป๊อป”แก้วพูดแล้วรีบคล้องแขนยั่วโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ได้ไง อุตส่าห์มาแล้วไล่กลับ ชั้นขับเรือมาชั้นก็เหนื่อยเป็นนะ อ้อ คุณป๊อปคงจะไม่ไล่ผมอีกคนนะ

ครับ”โทโมะเองก็ไม่ยอมก็รีบไปขอป๊อปปี้ ป๊อปปี้เห็นท่าทางอยากเอาชนะของโทโมะและแก้วก็หัน

ไปมองโบว์ที่กุมขมับกับท่าทางของทั้งคู่

 

 

 

 

 

“เออ นี่แล้วพี่กั้งไปไหนหรอคะ โบว์มาตั้งนานแล้วยังไม่เจอพี่กั้งเลย”โบว์ถามเมื่อเข้ามาในบ้านพัก

 

 

 

 

“ไปทำธุระให้ชั้นท้ายเกาะน่ะเดี๋ยวก็มา”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเล่นกับตัวเล็กในใจแอบหวั่นว่าทุกคนจะเจอฟาง

 

 

 

 

 

 

“งั้นอยู่ที่นี่กันก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอไปดูงานแปปนึง”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไป โบว์จึงกดโทรศัพท์โทร

หากั้ง ส่วนแก้วกับโทโมะก็เถียงกันไปมาเอาชนะกัน ตัวเล็กจึงเดินตามป๊อปปี้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋า”ตัวเล็กเดินมาเรื่อยๆไม่เห็นป๊อปปี้ก็ร้องเรียก ก่อนจะเดินเลาะไปทางป่าละเมาะ

 

 

 

 

 

“อะไรเนี่ยคุณกั้ง แล้วให้เราไปอยู่ท้ายเกาะแล้วก็ลืมเอาไฟฉายไป”ฟางเดินเลาะมาที่กระท่อมตัวเองเพราะกั้งดันลืมเอาไฟฉายไป แถมยังออกไปไหนก็ไม่รู้อีก

 

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋า”เสียงใสๆของตัวเล็กทำให้ฟางหันไปตามต้นเสียงต้องตกใจ

 

 

 

 

 

“ตัวเล็ก ตัวเล็กใช่มั้ยคะ ทำไมหนูมาอยู่คนเดียวที่นี่ตรงนี้คะ”ฟางรีบนั่งยองๆแล้วคุยกับตัวเล็ก

 

 

 

“ป้ะป๋าๆ”ตัวเล็กเมื่อเห็นฟางก็รีบกอดฟางแน่น

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

เหมือนหัวใจของฟางเต้นรัวเมื่อได้กอดกับตัวเล็ก แล้วภาพที่ฟางอุ้มตัวเล็กตอนแบเบาะก็ผุดเข้ามา

ในหัว ภาพที่ฟางกอดและหอมตัวเล็ก

 

 

 

 

 

“ไม่ร้องๆ”ตัวเล็กเห็นน้ำตาไหลแกมาจากตาของฟางอย่างไม่มีสาเหตุก็เอามือเล็กๆเช็ดน้ำตา

 

 

 

 

“ฮือๆ ตัวเล็ก”ฟางดึงตัวเล็กไปกอดแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความรักความคิดถึง

 

 

 

 

“ตัวเล็ก”ป๊อปปี้เดินมาหา เห็นตัวเล็กถูกฟางกอดก็รีบวิ่งมา

 

 

 

 

 

“ป้ะป๋า”ตัวเล็กพูดแล้วผละจากฟางไปกอดป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“นี่แกล้งอะไรตัวเล็กล่ะเนี่ยเธอน่ะ”ป๊อปปี้แกล้งแหย่ฟาง ฟางไม่ตอบได้แต่เช็ดน้ำตา

 

 

 

 

“เอ้า นี่ไม่ไปหาแก้วล่ะ มาหน้าเกาะขนาดนี้แล้วคงจะอยากกลับไปหาพี่หมอสุดที่รักเลยล่ะสิ”ป๊อปปี้

นึกได้ว่าฟางมาที่หน้าเกาะก็อดแขวะไม่ได้

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยากให้ชั้นไป ชั้นกลับท้ายเกาะก็ได้ค่ะ”ฟางพูดเสียงสั่นแล้วเดินไป ป๊อปปี้อุ้มตัวเล็กและรั้งฟางไว้

 

 

 

 

 

 

“จะรีบไปไหนล่ะ ลูกมาแล้วไม่อยากพาลูกไปเล่นน้ำหรอท้ายเกาะมีหาดที่สวยเหมือนกันนะ ไปส่ง

หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอามือข้างหนึ่งอุ้มตัวเล็ก และอีกข้างหนึ่งเดินจูงมือฟางไปที่ท้ายเกาะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตัวเล็กไปไหนเนี่ยลูก มาหาน้าแก้วเร็ว”แก้วเดินตามหาตัวเล็กทั่วบ้าน

 

 

 

 

 

“นี่ก็มัวแต่เถียงกับชั้น เป็นไงล่ะตัวเล็กหายไปเลย”โทโมะบ่นแก้วแต่ก็ยังช่วยแก้วตามหา

 

 

 

 

 

“เอ่อ ทั้งคู่เลิกทะเลาะกันก่อนนะคะตอนนี้เจ้านายส่งข้อความมาบอกพี่กั้งค่ะว่าจะพาตัวเล็กไปเล่น

น้ำตรงท้ายเกาะไม่ต้องห่วงเดี๋ยวสักพักก็มา”โบว์และกั้งรีบมาพูด แก้วและโทโมะจึงเลิกทะเลาะกัน

แล้วนั่งเฉยๆ

 

 

 

 

“หึๆ ท้องร้องแล้วล่ะสิร้องซะดัง”โทโมะที่นั่งข้างแก้วก็ขำเมื่อได้ยินเสียงท้องร้อง

 

 

 

“ก็มันหิวนี่ ไปเลยๆ”แก้วหน้าแดงแกล้งโมโหกลบเกลื่อนแล้วเดินไปที่ครัว

 

 

 

 

 

“เอ้าๆ ทำกับข้าวเป็นหรอน่ะ มานี่เดี๋ยวทำกับข้าวให้รู้ว่าหิว”โทโมะพูดแล้วเดินตามแก้วไป

 

 

 

 

“คู่นี้ก็อีกคู่ บททะเลาะกันก็ทะเลาะจนบ้านแตก พอดีกันก็น่ารักเชียว”กั้งพูดแล้วเอามือโอบไหล่โบว์

 

 

 

 

 

 

“มือน่ะพี่กั้งเห้อ แล้วนึกยังไงนะที่เจ้านายเอาคุณตัวเล็กไปเล่นน้ำท้ายเกาะเนี่ย”โบว์พูดกั้งไม่ตอบได้แต่ยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ ห้ามลงน้ำนะคะ แผลยังไม่หายดีเลย”ฟางที่เห็นป๊อปปี้เจ็บตัวก็อุ้มตัวเล็กแทนก็รีบห้าม

 

 

 

 

“เอ้า ชั้นจะเล่นน้ำกับลูกจะทำไม ชั้นเจ็บ เดี๋ยวเธอก็ทำแผลให้ใหใแค่นี้เอง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ขึ้นมาเลย เล่นกันแค่นี้พอ”ฟางเห็นป๊อปปี้ยังดื้อไม่ฟังตัวเองก็ดุ ทำให้ป๊อปปี้ยอมมานั่งข้างๆฟาง

แล้วนั่งดูตัวเล็กที่นั่งก่อกองทรายโดยที่ฟางลุกไปช่วย

 

 

 

 

 

“ไหน ขอดูปราสาททรายของน้องตัวเล็กหน่อยสิคะ”ฟางยิ้มและลูบผมตัวเล็กอย่างเอ็นดู

 

 

 

 

 

“หม่าม้ะ ให้”ตัวเล็กจับปูเสฉวนในมือได้ก็ยื่นให้กับฟาง เมื่อฟางได้ยินตัวเล็กเรียกก็ใจเต้น

 

 

 

 

 

“ตัวเล็กมาหาพ่อดีกว่าลูก”ป๊อปปี้ได้ยินก็ใจเต้นก็รีบเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วว่า

 

 

 

 

“แต่เค้าเป็นลูกของชั้นนะคะ”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

“อ้าวจำได้แล้วหรอไหนว่าความจำเสื่อมไง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“ค่ะความจำเสื่อม แต่พอชั้นได้กอดตัวเล็ก ภาพในอดีตก็ผุดเข้ามาในหัวเลย”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ทีกับลูกล่ะจำได้แล้วทีกับชั้นล่ะ”ป๊อปปี้บ่นแต่ในใจก็แอบน้อยใจจริง

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ปูๆ”ตัวเล็กที่ถูกป๊อปปี้และฟางโอบก็ก้มไปเล่นกับปู

 

 

 

 

ฟอด

 

 

 

ป๊อปปี้และฟางรีบก้มไปตามทำให้ป๊อปปี้หอมแก้มฟางเต็มๆ ทั้งคู่อึกอักไม่พูดอะไรต่อได้แต่ทำทีไปเล่นกับลูกแทน

 

 

 

 

ตอนหน้าฟางคงต้องเลือกละล่ะ ว่าจะไทม์หรือป๊อปปี้ ตอนหน้ากลับจากเกาะละจ้าา