ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว มาแล้วหรอ”เสียงของหวายพูดแล้วยิ้มพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องที่พิชชี่และพิมจับตัวมาไว้

 

 

 

 

 

“หวาย ไหนป๊อปปี้บอกว่าเธอกลับแคนาดาไปแล้วไง ทำไมถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”ฟางไม่เข้าใจ

 

 

 

 

“ไปน่ะไปแน่ แต่พอดีว่าไฟล์ทมันบิน4ทุ่ม เลยมีเวลาทำอะไรที่นี่สนุกๆ”หวายพูดแล้วเดินมาหาฟาง

 

 

 

 

 

“เธอจะทำอะไรน่ะ อย่านะ”ฟางเริ่มเขยิบตัวหนีหวายไป เพราะตอนนี้หวายน่ากลัวมาก

 

 

 

 

 

“อะไร เมื่อก่อนละ ปากดี โต้ตอบชั้นไม่กลัว เดี๋ยวนี้ทำไมกลับมากลัวหัวหดได้ล่ะ”หวายนั่งยองๆ

แล้วบีบปากฟาง จนฟางรู้สึกเจ็บ หวายมองหน้าฟางอย่างสะใจก่อนจะสะบัดฟางล้มลงไปกองกับพื้น

 

 

 

 

 

“เธอจับชั้นมาจะไปมีประโยชน์อะไร ยังไงตัวเล็กยังอยู่กับป๊อปปี้ ชั้นจะต้องหาทางไปหาลูกของชั้น

เธอน่ะ จับตัวมาก็เหนื่อยแล้วล่ะ”ฟางพูด หวายหันมามองแล้วยิ้มช้าๆ

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

“อยากกลับไปหาลูกรึว่าอยากกลับไปหาป๊อปปี้กันแน่นังหน้าด้าน จำใส่หัวของแกไว้ว่า ป๊อปปี้ต้อง

เป็นของชั้นคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงแบบเธอจะมาแย่งป๊อปปี้ไปจากชั้นไม่ได้”หวายตะคอกและเขย่า

ว่าฟางอย่างน่ากลัว จนพิมและพิชชี่ที่ยืนอยู่ต้องรีบแยกฟางและหวายออกจากกัน

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้วคุณหวาย จะว่ายัยนี่ไปได้อะไร นี่คุณเลิกบ้าสักที”พิมพูด

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

“แม่บ้านกระจอกๆอย่างแก อย่ามาขึ้นเสียงใส่ชั้น อย่าลืมสิ ว่าชั้นรู้ว่าแม่แกเป็นหนี้เค้า จนชั้นต้องยื่น

มือมาช่วย ไม่อยากหลุดออกจากหนี้ชั้นรึไงถึงไปช่วยมัน”หวายว่าทำให้พิมเม้มปาก ปล่อยฟางลง

 

 

 

 

 

 

“นี่ จะมาร้องโวยวายทำไม น่ารำคาญ รีบๆจ่ายเงินค่าจ้างมาเร็วๆ”พิชชี่รำคาญสาวๆทะเลาะกันก็ว่า

 

 

 

 

 

 

“จ่ายน่ะจ่ายแน่ แต่ชั้นมีความคิดอะไรดีๆแล้วล่ะ เพราะเมื่อกี้แกเป็นคนบอกเองนิ ว่าถึงชั้นจะจับแก

แยกไปเท่าไหร่ ยังไงแกก็จะต้องกลับไปหาลูกของแกที่อยู่กับป๊อปปี้ได้อยู่ดี งั้นก็ดี ชั้นก็อยากจะรู้

ว่าถ้าแกอยู่คนละโลกกับลูกของแกแล้ว แกยังจะไปหาลูกได้อยู่มั้ย”หวายหันมายิ้มร้ายๆกับฟาง

แล้วพุ่งเข้ามาจะทำร้าย แต่ฟางพลิกตัวหลบก่อนจะตีเข่าพิชชี่แล้ววิ่งออกไปจากกระท่อมที่หวายพา

มา ฟางที่วิ่งไปตามทางอย่างไม่คิดชีวิต ถูกตามด้วยพิม หวายและพิชชี่ก็วิ่งเข้าป่าละเมาะมาแล้วพุ่ง

ออกไปจนถึงเนินหน้าผาที่เป็นทะเลดูเบื้องล่างที่เป็นสีดำและมีคลื่นกระทบแรงมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ยตาย เลือกที่ตายได้สวยนิ เลือกซะริมทะเล”หวายที่วิ่งตามเข้ามาพร้อมกับพิชชี่และพิมแล้วว่า

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรชั้นเลย เธออยากได้ป๊อปปี้ ก็เอาไปเถอะ ชั้นขอแค่ตัวเล็ก”ฟางไหว้ร้องขอหวาย

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

“โง่ ป๊อปปี้รักตัวเล็กมากแค่ไหน ถ้าแกไปมีหรอป๊อปปี้จะยอมให้แกไป”หวายตบหน้าฟางแล้วว่า

 

 

 

 

 

“อย่างแกน่ะ ต้องไปไกลๆจากป๊อปปี้ ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เช่น ไปตายซะ”หวายยิ้มเยาะแล้ว

เดินเข้าไปใกล้ฟางเรื่อยๆ ฟางที่ถอยจนใกล้กับหน้าผาก็หันกลับมามองด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

“คุณหวาย พิมว่าครั้งนี้เราเล่นกันแรงเกินไปแล้วนะคะ”พิมพยายามตะโกนบอกหวาย

 

 

 

 

“เล่น ใครเล่น ครั้งนี้ชั้นเอาจริง ปล่อยให้นังหน้าด้านนี่ทำชั้นมาเยอะ คราวนี้ขอคิดรวบยอดเลยละกัน

หึ”หวายว่าพิมก่อนจะหันไปว่าฟางมาแล้วมองอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยากทนเห็นหน้าชั้นก็โดนลงไปสิ โดลงไปเลย”หวายพูดยั่วฟาง

 

 

 

 

 

“คุณหวาย พิมว่าเรากลับเถอะนะคะ มืดแล้วด้วย”พิมเริ่มสงสารฟางไม่คิดว่าหวายจะเล่นกันถึงตายก็พูด

 

 

 

 

“หุบปาก ถ้าแกไม่หุบปากชั้นจะสั่งให้แด๊ดดี้ชั้น อุ้มแกแน่”หวายหันไปตวาด ฟางอาศัยจังหวะนั้น

ผลักหวายล้มเพื่อจะวิ่งหนี หวายรีบจิกผมฟางมาได้และตบไป2-3ที

 

 

 

 

 

 

“ฤทธิ์เยอะนักใช่มั้ยแก อย่าอยู่เลย”หวายโมโหแล้วผลักฟางตกหน้าผาไป

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด”ฟางร้องสุดเสียงก่อนจะตกลงไปในทะเลที่มืดมิดโดยมีหวายมองมาจากด้านบนอย่างสะใจ

 

 

 

 

“หมดสักที เสี้ยนหนามอันโตของชั้น”หวายพูดนิ่งแล้วเดินไป พิมและพิชชี่อึ้งไม่คิดว่าผู้หญิงแบบ

หวายจะร้ายได้ถึงขนาดนี้พลางกลืนน้ำลายหนืดลงคอกันยากลำบากเพราะเริ่มกลัวชีวิตตัวเองขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“อ้อ ถ้ามีใครกล้าเอาเรื่องนี้ไปบอกล่ะก็ พวกแกเป็นเหมือนนังฟางแน่”หวายขู่ก่อนจะสั่งให้พิชชี่ขับ

รถไปส่งที่สนามบินอีกครั้งและไปส่งพิมที่โรงแรม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะโบว์ไม่ได้ไปโรงแรมงั้นหรอ อืมๆ ถ้ายัยนั่นไปโรงแรมให้โทรกลับหาชั้นด้วยนะ”ป๊อปปี้คุย

กับโบว์อย่างหัวเสีย ก่อนจะวาง นี่ก็เย็นป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีกหรอถ้ากลับมาล่ะน่าดู

 

 

 

“ตอนนี้ตัวเล็กหลับไปแล้วนะป๊อป แล้วฟางล่ะ”เฟย์ที่ดูแลตัวเล็กให้เสร็จแล้วก็พูดขึ้น

 

 

 

 

“ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย โบว์กับกั้งก็บอกว่าฟางไม่ได้ไปที่โรงแรมด้วย”ป๊อปปี้พูดอย่างกังวลใจ

 

 

 

 

“พี่ป๊อปคะ แก้วเก็บได้ตอนที่มาที่บ้านนี้ มันจ่าหน้าซองถึงพี่”แก้วยื่นจดหมายให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

‘ถึงป๊อปปี้

 

ถ้านายอ่านจดหมายฉบับนี้แสดงว่าชั้นได้ไปจากนายเรียบร้อยแล้วนะ จะว่าชั้นไม่ได้ เรื่องไม่ดูตัวเล็ก

ชั้นคลอดลูกให้แล้ว นายก็เลี้ยงไปสิ อยากได้ไม่ใช่หรอ อ้อ สัญญายังเหมือนเดิม ชั้นกับพิชชี่เราจะ

กลับไปอยู่ด้วยกัน หวังว่านายคงจะเข้าใจ

 

 

 

 

 

จบสิ้นสักที ฟาง’

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอหนีไปกับพิชชี่งั้นหรอฟาง”ป๊อปปี้อ่านจบหมายจบก็แทบขยำจดหมายทิ้งอย่างแค้นเคือง

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนป๊อป ถ้าไปจริงๆ ทำไมฟางถึงไม่เอามือถือไป ทำไมรองเท้าก็ไม่ใส่ไปด้วยล่ะ นายคิดดีๆ

ไหนจะร่องรอยเหมือนมีการต่อสู้ที่บ้านนี้อีก ถ้าฟางเต็มใจหนีตามพิชชี่ไปจริง แล้วทำไมถึงลืม

ล่ะ”เฟย์พยายามพูดให้ป๊อปปี้คิดไปตามสิ่งที่ตัวเองสังเกต

 

 

 

“ยัยนั่นปลดหนี้จากชั้นแล้ว สัญญาครั้งแรกเป็นอันสิ้นสุด นี่คงจะดีใจมากสินะที่พิชชี่มารับ อาจจะรีบ

จนลืมเอามือถือกับรองเท้าไปก็ได้”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างช้ำใจ กำมือแน่น

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเป็นอย่างที่พี่ป๊อปพูดจริงๆ แก้วว่า ฟางเค้าเป็นผู้หยิงที่ใจร้ายมาก ที่ทิ้งได้แม้แต่ลูกที่อายุไม่เดือนแบบนี้”แก้วที่กลับมาเห็นแต่ตัวเล็กในตอนแรกก็พูดตำหนิฟาง

 

 

 

 

“อย่าพึ่งด่วนคิดสิ ชั้นว่าทางที่ดีเราตามหาพิชชี่มั้ย บางทีที่ฟางรีบอาจจะรีบไปตามหาฟิล์มพี่ชายเค้า

ก็ได้นะ ทุกคนอย่าลืมสิ ว่าพิชชี่กับฟิล์มเค้าอยู่ด้วยกัน”จงเบพยายามช่วยพูดให้ใจเย็น

 

 

 

 

“งั้นหรอ รีบจนลูกลูก เห็นผู้ชายอย่างไอ้พิชชี่ดีกว่าลูกในไส้”ป๊อปปี้ตะคอกเสียงดัง

 

"ชั้นว่าน่าจะมีอีกคนที่รู้นะ"เฟย์พูดขึ้น

 

วันต่อมา ที่กรุงเทพ

 

 

"มีอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"เขื่อนที่กำลังเก็บร้านเดินออกมาเจอเฟย์ที่รออยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

"บอกมานะว่าฟางกับไอ้พิชชี่อยู่ไหน"ป๊อปปี้เดือดจัดเห็นหย้าเขื่อนก็พุ่งเข้ามาชกหน้าเอาเรื่อง

 

 

"เห้ย มันจะมากไปแล้วนะอยู่ดีๆมาชกกันแบบนี้"เขื่อนโมโห ง้างหมัดชกกลับแล้วว่า จนเฟย์ต้องรีบมาห้ามทั้งคู่

 

 

"ก็ฟางหนีตามพิชชี่ไปน่ะสิ นี่จดหมายของยัยนั่น"เฟย์พูดพร้อมยื่นจดหมายให้เขื่อนอ่าน

 

 

 

"ไม่จริงน่า ตั้งแต่ฟางไปทำงานกับแก ฟางเกลียดพิชชี่จะตายเพราะหมอนั่นหาเรื่องฟางไม่น่าจะหนีไปด้วยกันได้นะ"เขื่อนไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็น

 

 

"นายเป็นเพื่อนกับยัยฟางนายก็เข้าข้างฟางน่ะสิ นี่ยัยนั่นทิ้งลูกหนีตามผู้ชายไปแบบนั้น คงจะเห็นว่าตัวเองเป็นอิสระจากป๊อปแล้วมากกว่า หึ ชั้นก็อุตส่ามองในแง่ดี ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงใจร้ายเห็นแก่ตัว"เฟย์รีบว่า

 

 

"อย่ามาว่าฟางนะ"เขื่อนฌกรธที่จู่ๆเพื่อนของเขาถูกใส่ร้ายก็รีบว่าเฟย์กลับทำให้ทั้งคู่ทองหน้ากันอย่างไม่พอใจ

 

 

"กลับเถอะเฟย์ ในเมื่อเค้าไม่รู้ก็ช่างเค้า"ป๊อปปี้นิ่งก่อนที่จะเรียกเพื่อนสาวมห้กลับไปด้วยกัน โดยที่เขื่อนมองจดหมายอย่างครุ่นคิด

 

 

 

 

 

 หลายวันต่อมา

 

 

 

“ป๊อปปี้ กลับบ้านเถอะว่ะ อย่าดื่มอีกเลย”เฟย์กับจงเบที่ร้อนใจตามป๊อปปี้ พบว่าเขามานั่งดื่มที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง

 

 

“ทำไมต้องทิ้งลูก ทำไมต้องทิ้งชั้น ทำร้ายชั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า”ป๊อปปี้เริ่มเมาเริ่มเพ้อและตัดพ้อถึงฟาง ตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพ ป๊อปปี้ก็ดื่มเหล้าแทบทุกวัน

 

 

 

 

 

“จงเบ นายหิ้วแขนซ้ายชั้นหิ้วแขนขวานะ”เฟย์พูดแล้วพาป๊อปปี้ออกจากร้านมาส่งที่บ้าน

 

 

 

 

 

“โถ พี่ป๊อป นี่พี่หมดสภาพแบบนี้เลยหรอเนี่ย”แก้วที่รอที่บ้านก็พูดเมื่อป๊อปปี้กลับมาด้วยความสงสาร

 

 

 

 

 

 “ฮัลโหลว่าไงนะป๊า เกาหลีหรอ จงเบ พ่อชั้นตามตัวด่วน นายไปส่งชั้นหน่อย”เฟย์พูดแล้วพาจงเบออกไปกับตนทิ้งให้แก้วอยู่กับป๊อปปี้ตามลำพัง เพราะตัวเล็กหลับไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ทำไมต้องไปด้วย”ป๊อปปี้ที่เมาไม่ได้สติก็เพ้อหา แก้วมองแล้วส่ายหน้าก่อนจะเดินไปเอา

กะละมังใส่น้ำอุ่นและผ้าชุบน้ำเตรียมมาเช็ดหน้าล้างเนื้อล้างตัวให้กับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“นี่ฟางทำให้พี่ป๊อปต้องกลายเป็นแบบนี้ แสดงว่าพี่ลืมพี่จินนี่ไปจากใจแล้วสินะคะ”แก้วมองป๊อปปี้

ที่เอาแต่เพ้อหาฟางก็พูดออกมาถึงจินนี่พี่สาวที่จากไปเป็นปีแล้ว

 

 

 

 

 

 

“พะ พี่ป๊อป”แก้วที่ถอดเสื้อเช็ดไปตามอกกว้างป๊อปปี้ก็ร้องเมื่อป๊อปปี้คว้ามือไว้ได้

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เธอกลับมาแล้ว ชั้นกะแล้วว่าเธอไม่ได้ไปไหน”ป๊อปปี้มองเห็นแก้วเป็นฟางก็รั้งแขนแก้วไว้

ก่อนจะพลิกตัวไปขึ้นคร่อมแก้ว

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป ปล่อยแก้ว นี่แก้วนะไม่ใช่ ฟะ อื้ออ”แก้วพยายามพูดแต่ถูกป๊อปปี้จูบปิดปากซะก่อน แก้วที่

พึ่งเคยอดีตพี่เขยจูบก็ตกใจ แต่จูบที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยคิดถึงที่ป๊อปปี้ แสดงออกมาทำให้แก้ว

หวนคิดถึงตอนที่เคยแอบรักอดีตพี่เขยคนนี้

 

 

 

 

 

ตึง

 

 

 

 

เสียงดังที่ประตูห้องทำให้แก้วที่เอามือโอบป๊อปปี้หันไปมองต้องตกใจ

 

 

 

 

 

“กะแล้ว ที่เธอรีบกลับมาเพราะเธอกลับมาหาป๊อปปี้”โทโมะมองภาพที่ป๊อปปี้กับแก้วจูบกันก็พูด

อย่างช้ำใจ เขาร้อนใจหาไฟล์ทตามแก้วมาที่ไทยและรู้ว่าแก้วอยู่บ้านป๊อปปี้รีบมาหา สุดท้ายเป็น

อย่างที่คิดจริงๆ

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ เดี๋ยว”แก้วตกใจใช้แรงทั้งหมดผลักป๊อปปี้แล้ววิ่งไปตามโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เธออยู่ที่ไหน ชั้นรักเธอ”ป๊อปปี้เอามือไขว่คว้าหาฟางตามอากาศก็เพ้อละเมอออกมา อย่างที่

ไม่มีใครได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

บอกแล้วว่าตัวร้ายเรื่องนี้เค้าเยอะ นางเอกตัวคนเดียวจะสู้อะไรได้

 

 

แต่ฟ้าหลังฝนมักจะดีเสมอ อาจจะสายดราม่า แต่อย่าพึ่งหายไปนะทุกคนนน