ทาสรักทาสหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
"นี่เลิกเดินตามผมสักที นี่คุณว่างมากหรอถึงได้เดินตามแบบนี้"เขื่อนหันกลับไปว่าเฟย์ที่เดินตามเขามา ไม่นับเมื่อคืนที่เธอบุกมาที่ร้านแล้วแสดงความเป็นเจ้าของเขาจนลูกค้าสาวๆที่มาติดพันหายไปกันหมด
 
 
 
"มีแต่พอดีว่ารวยมาก เลยไม่ทำก็ได้อ่ะนะ แล้วนี่จะไปไหนน่ะ"เฟย์ยักคิ้วแล้วตอบอย่างกวนๆก่อนจะรียเดินตามเขื่อนไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา
 
 
"ฟาง/อ๊ะ นี่เธอมาได้ไงเนี่ย"เขื่อนชะงักเมื่อเห็นว่าฟางมารอเขาอยู่หน้าที่พักทำให้เฟย์ตกใจรีบว่า
 
 
"ฟางมากับป๊อบเค้า แค่วันนี้เค้าไปประชุม เขื่อนพาฟางไปที่บ้านหน่อยได้มั้ย"ฟางขอร้องเขื่อน ทำให้เฟย์เห็นฟางจะซ้อนท้ายก็ได้ยอม รีบตามทั้งคู่ไปทันที
 
 
"นี่บ้านมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง แล้วพี่ฟิล์มไปไหน"เมื่อมาถึงหน้าบ้านฟางต้องตกใจเมื่อมีหมายจากธนาคารมายึดบ้านหลังนี้ แล้วพี่ขายเธอล่ะไปไหน
 
 
"นี่ค้างส่งบ้านเลยถูกยึดนิ"เฟย์อ่านเอกสารแล้วตกใจเช่นเดียวกับฟางที่ได้ยิน ร่างบางร้องไห้โฮออกมาเมื่อได้ยิน ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
 
 
 
"กลับบ้าน"ป๊อปปี้ที่รู้เรื่องจากเฟย์และตามมาทันเห็นฟางร้องไห้หน้าบ้านที้ถูกยึด ใช่ เขารู้ส่าบ้านฟางถูกยึดจากธนาคารเพราะพิชชี่โกงเงินฟิล์มจนทำให้เขาถูกยึดบ้าน
 
 
"นี่นายไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ"เขื่อนเห็นหน้าป๊อปปี้ก็ชักสีหน้าแล้วรีบว่า
 
 
"ชั้นจะเป็นไงก็เรื่องของชั้นชั้นมีสิทธิ และยัยนี่คือผู้หญิงของชั้น"ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเดินไปดึงมือฟางขึ้นรถไปกับเขา ทิ้งให้เขื่อนมองตามอย่างขัดใจ
 
 
“เพราะคู่หมั้นเก่าของเธอไม่ยอมส่งบ้านทำให้ธนาคารยึด ส่วนพี่ชายเธอชั้นไม่รู้หรอกนะว่าไปไหนแล้วแต่ยังไงชั้นก็จะให้คนของชั้นตามให้นะ”ป๊อปปี้เห็นฟางร้องไห้สะอึกสะอื้นมาตลอดทางก็พูดขึ้น
 
 
"นี่คือกรรมของชั้นใช่มั้ย ทำให้ชั้นไม่เหลือใครแบบนี้"ฟางพูดเสียงสั่นพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองสะอึกสะอื้น
 
 
"ใครว่าเธอไม่เหลือใครเธอยังมีชั้นไงล่ะเอ่อ แล้วลูก อย่าร้องนะ เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว"ป๊อปปี้พูดแล้วดึงฟางไปกอดฟางที่ได้ยินก็ปล่อยโฮโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
หลายวันต่อมา
 
 
 
“อ๊ะ เอกสารนี่ นายนั่นลืมไว้งั้นหรอ”หลังจากกลับมาจากกรุงเทพ ป๊อปปี้ก็ให้ฟางพักอบู่บนห้องพักไม่ต้องลงไปทำงาน ฟางจึงทำงานบ้านง่ายๆให้กับเขา ขณะฟางเดินผ่านโต๊ะทำงานป๊อปปี้พบว่ามีซองเอกสารบอกว่าสำคัญ
มากตรงจ่าหน้าซองก็รีบปลี่ยนชุดและลงมาชั้นล่างเพื่อเอาซองเอกสารให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ลำพังก็มาแค่ทำงานชั้นของแขกในโรงแรมกับชั้นล่างแล้วตรงไหนคือห้องประชุมล่ะเนี่ย”ฟางบ่น
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟางนี่ พี่ฟางจริงๆด้วย พี่ฟาง พี่ฟางหายไปไหนมาคะ หายไปตั้งหลายอาทิตย์แน่ะ พวกเราเป็น
ห่วงมากเลยนะคะ”โบว์เดินมาเจอฟางพอดีก็รีบเข้าไปพูดถามไถ่ฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“อุ้ย ตาย นี่ยังมีชีวิตอยู่หรอยะนังดารา นึกว่าตายไปแล้วซะอีก”พิมและพวกเดินมาเห็นก็แขวะฟาง
 
 
 
 
 
“พี่พิม พูดอะไรแบบนี้คะ พี่ฟางเค้ากลับมาก็ดีแล้วยี่คะ แล้วนี่พี่ฟางไปไหนมาคะ”โบว์ถามต่อ
 
 
 
 
“จะไปสนใจทำไมล่ะโบว์ ดูก็รู้ว่าคงจะจับเสี่ยรวยๆที่มาเป็นแขกของโรงแรมได้สิ คงจะเลี้ยงดี ผิวพรรณนี่เปล่งปลั่งเชียว”พิมยังไม่เลิกว่าฟาง
 
 
 
 
 
“นี่ การที่ชั้นหายตัวไปเป็นอาทิตย์แล้วมันไปหนักส่วนไหนของเธอล่ะห้ะ”ฟางเริ่มไม่พอใจ
 
 
 
 
 
“ทุกส่วน รู้มั้ยว่าพนักงานคนอื่นเค้าต้องทำงานจนเหนื่อยแค่ไหน นี่อะไร เธอคิดรึไงว่าเธอเป็นลูกหนี้
เจ้านายแล้ว อีแค่มาทำงานโรงแรมใช้หนี้อยากจะหายไปไหนเป็นเวลาแบบนี้นานๆก็ได้น่ะ อย่ามา
กินแรงคนอื่นเค้าแถวนี้”พิมเองก็ว่าฟางกลับเป็นชุด
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้กินแรงใครนะ แต่ชั้นมีเหตุผลของชั้นละกันน่าที่ทำงานโรงแรมไม่ได้แล้ว”ฟางเถียงและไม่กล้าบอกใครว่าเธอกำลังตั้งท้องอยู่ตอนนี้
 
 
 
 
 
 
“เหตุผล เหตุผลอะไรล่ะยะ นอกซะจากจับผู้ชายรวยๆ ดีเลย ชั้นจะฟ้องเจ้านาย”พิมว่า
 
 
 
 
 
“จะว่างั้นหรอ เออ จริงสิ แล้วนี่ป๊อปปี้อยู่ไหนหรอ ชั้นกำลังตามหาพอดี”ฟางพูด
 
 
 
 
“ต๊าย หน้าด้านกล้านะยะที่จะตามหาเจ้านาย”พิมแขวะ
 
 
 
 
 
“พี่พิม อย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ แขกมองกันใหญ่แล้ว วันนี้เจ้านายมีประชุมใหญ่กับหุ้นส่วนโรงแรมที่ห้องรับรองชั้น2ค่ะพี่ฟางจะหาเจ้านายทำไมหรอคะ”โบว์พูด
 
 
 
 
 
“ก็พี่จะเอาเอกสารไปให้นายนั่นน่ะ พอดีหมอนั่นลืมเอาไป ไม่รู้ว่าไปประชุมตรงไหน”ฟางพูดโดยลืม
ไปว่าทุกคนยังไม่รู้ว่าเธออยู่กับป๊อปปี้ด้วยกันมาโดยตลอด
 
 
 
 
 
“อะไรกัน นี่เธอถือเอกสารสำคัญๆของเจ้านายแบบนี้ได้ไง”พิมโวยวาย
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ชั้นไม่มีเวลาว่างมากที่จะมาทะเลาะไร้สาระกับเธออีกแล้วนะ หลีกไป”ฟางถอนหายใจว่าพิ
มก่อนจะเดินหนีเพราะเริ่มรู้สึกได้ว่าเรื่องมันเริ่มวุ่นวาย และเดินขึ้นไปที่บันไดชั้น2เพื่อตามหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนว่าเธอสนิทกับเจ้านายขนาดต้องมาตามเอาเอกสารให้
เจ้านายแบบนี้เลยหรอ บอกมานะยะ เอ๊ะ รึว่าเธอใช้มารยาอ่อยเจ้านายน่ะ ต้องใช้แน่ๆ ดาราจอม
มารยาแบบเธอน่ะต้องเอาตัวเข้าแลกกับหนี้แน่ๆ”พิมเดินไล่หลังว่าฟางเรื่อยๆจนประโยคสุดท้ายของ
พิมที่ทำให้ฟางชะงัก แล้วหันมามองพิมอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่อยากปากแตกมากใช่มั้ย”ฟางพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“เอ๋ รึว่ามันจริงที่ชั้นพูด เธอน่ะยอมเอาตัวเข้าแลกกับหนี้สิน ต๊าย สุดท้ายมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงใจง่าย ก็งี้ล่ะพวกดาราก็งี้คงจะทำบ่อย”พิมเยาะฟาง จนฟางไปอาจทนอีกต่อไปตบหน้าพิมทันที
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
“แก นังฟาง อยากมีเรื่องงั้นหรอ จับมัน”พิมโกรธจัดหันไปสั่งลูกไล่ตัวเองอีก2คนพุ่งไปล๊อคตัวฟาง
ฟางพยายามขัดขืนและกระโดดถีบพิมจนกลิ้งล้ม ก่อนจะเริ่มอาละวาดเพื่อปกป้องตัวเองและลูก ทั้ง
เหยียบเท้า ทั้งศอกใส่ลูกไล่ทั้ง2ของพิม ก่อนจะวิ่งหนีไปรอบๆชั้น2ของโรงแรมและวิ่งมาถึงหน้า
ห้องรับรองที่ป๊อปปี้ประชุมอยู่ และขว้างปาของใส่พิม ก่อนจะขึ้นคร่อมพิม
 
 
 
 
 
 
“นังฟาง นังบ้า ปล่อยชั้นนะ”พิมดิ้นโวยวาย ฟางจึงเอาแซนวิชที่เป็นเบรกยัดปากพิม
 
 
 
 
 
“หยุด อยากจะเป้นเหมือนลูกพี่ตัวเองล่ะก็เข้ามาเลย”ฟางหันขวับไปว่าลูกไล่ทั้ง2 โบว์ที่วิ่งขึ้นมาก็
ตกใจที่ฟางอาละวาดทำร้ายพิม ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องรับรองเพื่อเรียกกั้งและป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรของเธอเนี่ย”ป๊อปปี้ออกจากห้องมาก็ตกใจเมื่อเห็นพิมกำลังถูกฟางขึ้นคร่อมยัดแซนวิชเข้าปาก
 
 
 
 
 
 
“เจ้านาย อ๊อก ช่วพิมด้วย อุ๊”พิมพยายามพ่นแซนวิชใส่หน้าฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“พอเลย ยัยตัวแสบนี่เธอกำลังพังงานชั้นนะ”ป๊อปปี้โมโหหิ้วปีกฟางออกมาจากพิม
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นนะ ยัยนี่มันว่าชั้น ชั้นไม่ได้เป็นแบบยัยนี่ว่านะ”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
 
 
“ก็มันจริง นี่เธอคงจะเป็นอย่างที่เค้าเม้าท์กันในโรงแรมว่าเธอน่ะขายตัวแลกกับหนี้”พิมว่าต่อฟาง
โมโหจะพุ่งเข้าตบพิม แต่ป๊อปปี้กระชากฟางออกห่างพิม
 
 
 
 
 
“เลิกบ้าซักทีได้มั้ยขัดคำสั่งชั้นลงมาไม่พอนี่ยังเป็นอัธพาลไล่อาละวาดไปทั่วอีก หัดอายคนอื่นบ้าง
สิ รึว่าเป็นดาราละหน้าหนาแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้วเลยไม่อายที่กล้าทะเลาะโหวกเหวกโวยวายแบ
บนี้น่ะห้ะ ดีแต่ทำเรื่องไร้สาระ ไม่คิดจะทำเรื่องอะไรที่เป็นประโยชน์เลย”ป๊อปปี้ว่าฟางไม่เลิก จนฟางสะอึกเริ่มรู้สึกสะเทือนกับคำว่าของป๊อปปี้ที่ว่าเธอ จากเมื่อก่อนที่ไม่เคยสนใจแต่มาคราวนี้กลับต้องรู้สึกเจ็บแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“เออ ชั้นมันเป็นพวกมารยา เรื่องแค่นี้ชั้นถนัดอยู่แล้วนิ นายจะไปรับรู้อะไรเล่า ดีแต่ว่าๆชั้นอีกแล้ว
ฮือๆ”ฟางที่รู้สึกสะเทือนใจบวกกับฮอร์โมนเพศแม่เริ่มทำงานเลยร้องไห้อ่อนแอต่อหน้าป๊อปปี้และ
แขกท่านอื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นก่อนจะวิ่งหนีป๊อปปี้ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้านายคะ พี่ฟางก็แค่เอาเอกสารมาให้เจ้านาย”โบว์ยื่นเอกสารของป๊อปปี้ให้เขา
 
 
 
 
 
 
“พิมขอโทษค่ะที่เป็นฝ่ายพูดหาเรื่องยัยนั่นก่อนจนต้องทำเจ้านายเสียงาน เชิญไล่พิมออกเลย
ค่ะ”พิมพูด
 
 
 
 
 
“ช่างเถอะคุณพิม เดี๋ยวคุณกับลูกน้องทำความสะอาดที่ที่มันเลอะตรงนี้ละกัน ส่วนกั้งกับโบว์บอกผู้
ประชุมว่า ชั้นขอพัก ให้ทุกคนไปทานอาหารเที่ยงที่ห้องอาหารโรงแรมเพื่อไม่ให้เสียเวลาเลยละ
กัน”ป๊อปปี้พูดสรุปและเดินออกตามหาฟาง เพราะรู้ดีว่าเมื่อฮอร์โมนเพศแม่เพิ่มขึ้น ฟางจะต้องอา
รมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้ อย่างที่จงเบและเฟย์เคยบอกเขาทำไมเขาไม่จำเลยนะเรื่องนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“หนีมาอยู่นี่นิเอง”ป๊อปปี้เดินมาเจอฟางนั่งร้องไห้ตรงหน้าห้องเก็บของของแม่บ้าน
 
 
 
 
 
“ฮือๆ มาทำไม ไปเลยนะ”ฟางไล่แล้วจะหนีแต่ถูกป๊อปปี้ลากเข้าไปคุยในห้องเก็บของ
 
 
 
 
 
“นี่หยุดร้องได้มั้ย จะได้คุยกันดีๆ”ป๊อปปี้พูดดุ
 
 
 
 
“ฮือๆ ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังชั้นเลยนะ”ฟางร้องไห้โวยวายพลางทุบอกกว้างของป๊อปปี้รัวไม่หยุด
 
 
 
 
 
“อื้ออ”ป๊อปปี้รวบข้อมือเล็กของฟางทั้ง2ข้างไว้แน่นก่อนบดจูบทันที
 
 
 
 
 
“ถ้ายังไม่หยุดร้องชั้นก็จะจูบเธอแบบนี้ล่ะ”ป๊อปปี้พูดขู่ก่อนจะปล่อยฟาง ฟางรีบเช็ดน้ำตาทันที
 
 
 
 
 
“คนบ้า นี่จะมาว่าชั้นอีกแล้วใช่มั้ยห้ะ”ฟางหน้างอแล้วพูดอย่างน้อยใจ
 
 
 
 
 
“เปล่า แต่จะมาขอโทษ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“ไม่จริง นายเนี่ยนะจะมาขอโทษชั้นน่ะ เมื่อกี้ว่าชั้นฉอดๆอยู่เลย”ฟางว่า
 
 
 
 
 
“ก็มันโกรธจริงๆนิที่เธอมาทำงานประชุมชั้นพัง แต่ชั้นก็ว่าเธอแรงไปเหมือนกันล่ะ ชั้นขอโทษนะฟาง
ที่ว่าเธอแรงๆเมื่อกี้แทนที่จะพูดดีๆและก็ไม่ใช้อารมณ์ใส่เธอ”ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อนลงจากเมื่อกี้ทำให้
ฟางอึ้งไม่คิดว่าเมื่อก่อนที่เธอเคยอารมณ์ร้อนใส่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ก็ร้อนกลับ จะต้องมายอมเธอแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเองก็ขอโทษนายเหมือนกันล่ะที่อาละวาดซะงานเสียเลย ชั้นก็แค่โกรธที่ถูกพิมว่า ชั้นผิดเองที่
เอานิสัยเก่ามาใช้ ทั้งๆที่พอเป็นแม่คนต้องปรับปรุงได้แล้วตอนนี้”ฟางพูดเสียงอ่อนลงเหมือนกันและ
สำนึกผิดทำให้ป๊อปปี้มองฟางแล้วถอนหายใจ พอเห็นฟางสำนึกผิด ยอมอ่อนให้เขา ทำให้ป๊อปปี้
เองก็โกรธฟางไม่ลง
 
 
 
 
 
 
“ทีหลังน่ะเธอต้องอดทนและเย็นลงกว่านี้นะ ไม่ใช่เพราะใคร แต่ก็เพื่อเธอเอง และก็เพื่อลูก
ด้วย”ป๊อปปี้พูดแล้วเอื้อมเอามือไปจับที่หน้าท้องของฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
“อื้อ ขอบคุณนะที่นายยอมอ่อนให้ชั้นก่อน”ฟางที่อึ้งกับความอ่อนโยนของป๊อปปี้และพูดออกมา
ทำไมนะ เมื่อก่อนป๊อปปี้แสนดีกับเธอ เธอถึงมองข้ามเขาไปได้นะ
 
 
 
 
 
 
“อื้ม ไม่เป็นไร”ป๊อปปี้ถึงกับอมยิ้มเมื่อฟางขอโทษเขาก่อนที่ป๊อปปี้จะลูบผมคนตัวเล็กและบรรจงจูบ
ที่หน้าผากมนของฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะ ยัยฟางท้องกับเจ้านายงั้นหรอ”พิมที่แอบฟังเรื่องราวทั้งหมดก็อึ้ง
 
 
 
 
กลับมาแล้วจ้าาาาาาา กลับมาอัพแล้วอย่าพึ่งหายกันไปสิๆๆๆๆๆ
 
 
 
เอาเเล้วไง พิมรู้แล้ว บอกเลยว่าวุ่นแน่ๆเรื่องความรักของป๊อปฟาง