ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

"จะไปไหนน่ะ"เฟย์ลืมตาตื่นมาแล้วเห็นเขื่อนกำลังแต่งตัวก็รีบเรียกชายหนุ่มทันที

 

 

"เช้าแล้วหมดหน้าที่แฟนจำเป็นของผทแล้วผทก็ต้องกลับสิ"เขื่อนพูดแล้วถอนหายใจ เฟย์รีบสวมชุดคลุมแล้วรีบเดินมาดักชายหนุ่มไม่ให้ออกไปทันที

 

 

"รีบทำงานเคลียร์งานที่นี่เพื่อจะไปหายัยฟางนั่นล่ะสิ"เฟย์ว่า

 

 

"ผมจะไปหาใครมันก็เรื่องของผม คุณไม่ใช่เมียผมสักหน่อย ไม่ต้องมาห้าม"เขื่อนว่า

 

 

"แต่ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงน้าา เรื่องของเรามันเกินเลยไปกว่ามานั่งจีบกันแล้วด้วยสิ"เฟย์พูดอย่างชอบใจแล้วเดินมาลูบไล้แผงอกของเขื่อน

 

 

"อย่าทำแบบนี้ ผมไม่พร้อมที่จะรักใครในตอนนี้"เขื่อนนิ่งแล้วคิดถึงรอยยิ้มของจินนี่ก็พูดเสียงแข็งก่อนจะรีบเเนหนีออกไปจากคอนโดเฟย์

 

 

"ชั้นชอบนายขนาดนี้ยังจะใจแข็งอีกหรอ หึ ชั้นไม่ยอมแพ้หรอก"เฟย์พูดแล้วยิ้มอย่างมีแผนการ

 

 

 

 

"ทำไมจินนี่ ทำไมคุณต้องด่วนจากไปแบบนี้"เขื่อนที่หลบมาที่วัดแล้วพูดต่อหน้ารูปของจินนี่แล้วเศร้า

 

 

 

 

 

 

 

“อันนี้คือยาหลังอาหาร ทานให้ครบนะจะได้ไม่เวียนหัวอยากอ้วกอีก ส่วนนี่ ยากินก่อนนอนมันจะช่วยให้ฟางผ่อนคลายและหลับง่าย จะได้ไม่เครียดกับงาน”จงเบแจกแจงยาทุกอย่างให้กับฟางหลังจากมาตรวจร่างกายให้เสร็จ

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณจงเบมากเลยนะคะที่ช่วยเหลือฟาง เอ่อ แล้วนี่คุณแก้วไม่มาด้วยหรอคะ”ฟางขอบคุณจงเบพลางสอดสายตามองหาแก้วเพราะตั้งแต่เธออาละวาดเผลอทำร้ายแก้ว เธอก็ไม่เจอแก้วอีกเลย

 

 

 

 

 

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกฟาง ถ้าอยากจะขอบคุณต้องขอบคุณป๊อปปี้นะ เพราะรายนั้นโทรหาผมตั้งแต่เข้าเคสตรวจคนไข้ที่โรงพยาบาลสายแทบไหม้ ส่วนแก้วผมว่าคงต้องให้เวลาเธอสักพักล่ะเพราะแก้วเค้าคงโกรธป๊อปปี้มากแน่ๆถึงได้หนีกลับกรุงเทพไปแบบนี้”จงเบพูดแล้วคิดถึงหลายวันก่อนที่เขาโทรหาแก้วแล้วพบว่าเธอกลับไปกรุงเทพแล้ว

 

 

 

"คุณแก้วคงเกลียดฟางมากสินะคะ"ฟางพูดแล้วแอบซึมลงไป เพราะไม่ทันจะขอโทษแก้ว แก้วก็หายกลับไปแล้ว

 

 

 

"อย่าเครียดสิครับ เดี๋ยวจะส่งผลต่อลูกในท้องนะ ทำใจมห้สบายๆ ไม่เครียดไม่งั้นเดี๋ยวเจ้าป๊อปจะมาอาละวาดเอา"จงเบพูดแล้วนึกถึงป๊อปปี้ที่ลงทุนจ้างเขาพิเศษเพื่อดูแลฟาง

 

 

 

“นายนั่นคงกลัวฟางไปก่อเรื่องป่วนโรงแรมเค้าแล้วเผลอแท้งลูกของเค้าล่ะค่ะ เค้าน่ะอยากมีลูกไว้สืบทายาทดูแลกิจการต่อจะตาย”ฟางพูดถึงป๊อปปี้ที่ทำสัญญากับตัวเอง

 

 

 

 

“แล้วฟางไม่อยากมีลูกหรอ”จงเบถาม

 

 

 

 

“ไม่ใช่ว่าฟางจะใจร้ายใจดำนะคะ แต่ฟางคิดว่า การที่เราจะมีลูกนั้นมันต้องเกิดจากความรักของ

พ่อและแม่ถึงจะมีเด็กที่เกิดมาที่พร้อมสมบูรณ์ได้ แต่นี่ฟางกับเค้าเราไม่ได้รักกัน เค้าน่ะรักจินนี่ ฟางก็เป็นแค่ลูกหนี้แถมยังร้ายกับเค้าตลอดด้วย”ฟางพูดออกมา แล้วรู้สึกจุกอกลึกๆเมื่อถูกย้ำลงไปในหัวใจว่าจริงๆแล้วเธอกับเขาไม่ได้รักกันเลย ป๊อปปี้รักจินนี่ต่างหาก

 

 

 

 

 

 

“ถึงแม้จะไม่รักกัน แต่ที่สำคัญขอให้ฟางรักลูกนะเพราะสายสัมพันธ์ของแม่กับลูกนั้นยิ่งใหญ่มากจริงๆ”จงเบพูดแล้วยิ้มให้ฟางพลางเอาทือมาตับทือเธอเพื่อให้กำลังใจ

 

 

 

"น้อยๆหน่อยเถอะ ถึงชั้นจะให้จงเบมาดูแลก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมามารยาให้ท่าเพื่อนชั้นนะ"ป๊อปปี้ที่แวะเข้ามาดูอาการฟางเห็นภาพนั้นเข้าก็รีบว่า

 

 

 

"นี่สมองคิดแต่เรื่องแค่นี้จริงๆหรอ นี่เพื่อนนายนะ นายจะดูถูกเพื่อนของนายมากไปแล้ว"ฟางรีบว่า

 

 

 

"เอาล่ะๆ ใจเย็นๆก่อนนะทุกคน ป๊อปถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นกลับก่อนนะ ดูแลกันดีๆอย่าทะเลาะกันล่ะ"จงเบพูดแล้วไม่อยากให้เป็นเรื่องอีกก็รีบเดินออกไป ฟางฮึดฮัดก่อนจะเดินหนีกลับไปในห้องนอน ป๊อปปี้ไม่รอช้า รีบเดินเข้าไปก่อนจะเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

 

 

"จะไปไหนหรอ อ๊ะไม่ต้องบอกชั้นหรอกนะ เพราะถามไปงั้นไม่อยากรู้ ไปเลยหลายๆวันนะ ชั้นจะได้สบายหูสบายตา"ฟางพูดแกมไล่ป๊อปปี้ 

 

 

"ใครบอกว่าชั้นจะไปคนเดียว เธอไปด้วยกับชั้น ไปกรุงเทพแค่นี้เอง เอาล่ะสายมากละ เดี๋ยวฮอมารับแล้ว"ป๊อปปี้พบางเก็บเสื้อผ้าฟางใส่กระเป๋าไปรวมกับเขา แล้วดึงฟางมาที่ชั้นดาดฟ้า สักพักเฮลิคอปเตอร์ที่เคยมาส่งเธอกับป๊อปปี้ก็ลงจอดที่ลานจอด

 

"นายไปทำธุระถึงกรุงเทพ นายไปคนเดียวสิ พาชั้นไปด้วยแบบนี้จะเป็นภาระนายนะ"ฟางพูด

 

 

"ก็บอกแล้วกรุงเทพแค่นี้ ชั้นไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาชั้นหรอกยัยตัวแสบ พูดมาก ขึ้นไปได้แล้ว"ป๊อปปี้พูดจบก็ดันตัวฟางขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป ก่อนที่จะจัดแจงใส่เข็มขัดนิรภัยให้เธอดีๆ

 

 

"ขับรถไปก็ได้ ทำไมต้องไปแบบนี้อีกแล้ว"ฟางเหล่มอง เฮลิคอปเตอร์ที่ค่อยๆห่างจากตัวตึกไปแล้วเหงื่อออก พลางหลับตาปี๋ ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กที่รั่งตรงข้ามก็รู้ทันทีว่าเธอกำลังกลัว จึงลุกมานั่งข้างๆฟาง

 

หมับ ป๊อปปี้โอบกอดร่างบางไว้แนบอกพร้อมกับกุมมือฟางไว้ทำให้ฟางใจเต้นรัวกับการกระทำของเขา

 

 

"ถ้ากลัวก็ไม่ต้องไปมอง เดี๋ยวก็ถึงแล้ว"ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นทำให้ฟางเผลอยิ้มแล้วเอาหน้าซบลงที่อกกว้างของเขาโดยไม่รู้เลยว่าป๊อปปี้เองก็แอบยิ้มออกมาเช่นกัน

 

 

 

 

 

“โบชัวร์อะไรเยอะแยะน่ะแก้ว”เฟย์แวะมาหาแก้วที่บ้านของเธอที่กรุงเทพก็ถามแก้วที่นั่งอยู่ที่โซฟากำลังอ่านโบชัวร์

 

 

 

 

 

“เบื่อนิดๆหน่อยๆน่ะ เลยคิดว่าอยากจะไปเที่ยว ช่วงนี้มีที่เที่ยวน่าไปหลายที่พอดี จะได้ไม่คิดมาก”แก้วยิ้มเศร้าๆ

 

 

 

 

“เที่ยวแล้วนี่จะไปกับใคร ไปคนเดียวหรอ ไม่ได้นะ เดี๋ยวพี่โทรหาป๊อปดีกส่าจะได้ไปกับเรา ดูแเราด้วย ”เฟย์ทั้งห่วงน้องสาวคนสนิทก็รีบหมายจะโทรหาป๊อปปี้

 

 

 "ไม่ต้องหรอกค่ะพี่เฟย์ ให้แก้วได้อยู่คนเดียวสักพัก อะไรๆมันคงดีขึ้น เพราะยังไงซะพี่ป๊อปก็คงมาดูแลแก้วไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว"แก้วพูดแล้วฝืนยิ้มให้เฟย์ เพราะหลังจากที่รู้ว่าฟางท้องกับป๊อปปี้ แก้วก็หนีกลับมาอยู่บ้านตัวเองที่กรุงเทพทันที และไม่ยอมรับสายป๊อปปี้ที่พยายามโทรหาเธออีก

 

 

“นี่ยังไม่เลิกคิดมากอีกหรอแก้ว”โทโมะที่แวะมาหาแก้วเห็นแก้วกางโบว์ชัวร์เต็มโต๊ะก็พูดขึ้นมา

 

 

 

 

“ก็มันยังไม่พร้อมจะเจอพี่ป๊อปกับฟางนี่นาโทโมะอยากไปพักสมอง เจอที่ใหม่ๆ”แก้วตอบ

 

 

 

 

“พอดีวันนี้คุณแม่กลับมาจากญี่ปุ่นเลยว่าจะพาท่านไปเที่ยวสักหน่อยน่ะ เพราะเดี๋ยวสิ้นเดือนนี้จะต้องแวะกลับไปญี่ปุ่น ช่วงนี้ซากุระกำลังบานเลยนะ ถ้าอยากไปพักสมองแล้วก็ไม่รังเกียจกัน สนใจไปเที่ยวบ้านโทโมะมั้ยแก้ว”โทโมะพูด

 

 

 

 

“ซากุระ ว้าว โทโมะ นี่ใจดีจังเลยนะ พาไปไหว้แม่ เอ้ย พาไปเที่ยวที่บ้านด้วย แก้วไปเลยสิ ไปเลย”เฟย์ยิ้มออกมาอย่างชอบใจที่โทโมะชวนแก้วก็รีบพูด

 

 

"ใครจะไปญี่ปุ่น"แต่แล้วป๊อปปี้ที่เดินกลับมาในบ้านได้ยินเข้าจึงรีบถาม

 

 

"พี่ป๊อปมาได้ยังไงคะ"แก้วเห็นแล้วตกใจเธอไม่พร้อมจะเจอเขาเลยตอนนี้

 

 

"ก็แก้วไงจะไปเที่ยวบ้านโทโมะที่ญี่ปุ่น ช่วงนี้ซากุระกำลังบานเลย ชั้นยังอยากไปเลย เสีขดาย ถ้าไม่ติดธุระซะก่อนนะคงไปด้วยแก้วแล้ว"เฟย์พูด

 

 

"ไม่ได้พี่ไม่ให้เราไป ไปกับผู้ชาย2ต่อ2ต่างที่อีก พี่ไม่ให้ไป"ป๊อปปี้ไม่อนุญาติก่อนจะสั่งห้ามแก้ว

 

 

"นาย ชั้นไม่ไหวแล้ว แพ้ท้องตลอดเลย ชั้นอยากนอน"ฟางที่เดินเข้ามาหลังจากไปอาเจียนที่ห้องน้ำ พลางสูดยาดม

 

 

"ผู้ชายที่ไว้ใจไม่ได้แก้วน่าจะเป็นพี่นะคะ พี่เอาเวลาไปดูแลเมียที่กำลังท้องของพี่ดีกว่าค่ะไม่ต้องมาสนใจแก้ว"แก้วเห็นป๊อปปี้ที่พาฟางกลับมาด้วยก็รีบว่าก่อนที่จะเดินหนี

 

 

 

"นี่แกจะพายัยนี่มาทำไม ที่ภูเก็ตก็มีจงเบดูแล้วอยู่แล้วนิ"เฟย์รีบว่า

 

 

 

“ไหวมั้ยฟาง ไปนั่งพักก่อนนะ”โทโมะเห็นเพื่อนสาวท่าทางไม่ไหวก็พูดก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วพาเธอมานั่งพัก

 

"หึ ให้มันได้งี้สิพาหนีอีกคนมา ก็เจออีกคน โปรยเสน่ห์ไปทั่ว"ป๊อปปี้เหล่มองฟางกับโทโมะก็รีบว่า

 

 

 

"ใจเย็นๆก่อนนะฟาง อย่ามีเรื่องกันเลย"โทโมะเห็นฟางลุกขึ้นแล้วเตรียมตัวจะเถียงป๊อปปี้ก็รีบห้าม

 

"เงียบไปเลย นายมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย"ป๊อปปี้เอ่ยปากไล่

 

 

"ที่นี่เป็นบ้านของแก้ว ถึงพี่จะเป็นสามีพี่จินนี่มาก่อน พี่ไม่มีสิทธิ์ไล่เพื่อนของแก้วค่ะ และแก้วก็ตัดสินใจแล้ว แก้วจะไปเที่ยวบ้านโทโมะ ไปกันเถอะ แก้วหิวแล้ว"แก้วสงยสติอารมณ์กลับเข้ามาได้ยินก็รีบพูดพร้อมกับรีบดึงมือโทโมะ ออกไปข้างนอกด้วยกันทันที

 

 

“ยัยแก้วจะไปไหน กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”ป๊อปปี้ รีบเดินตามแก้วออกไปทันที

 

"ฮัลโหล วันนี้เขื่อนอยู่ร้านใช่มั้ย อะไรนะ มีผู้หญิงมาเกาะแกงั้นหรอ เดี๋ยวชั้นจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ"เฟย์ที่ติดสินบนพนักงานในร้านของเขื่อนรับโทรศัท์แล้วตกใจเมื่อรู้ว่า มีแขกในร้านมายุ่งกับเขื่อน ฟางเมื่อได้ยิน และเห็นว่าป๊อปปี้ไม่อยู่บ้านก็รีบตามออกไปทันที

 

 

“นี่จะไปหาเขื่อนหรอ ชั้นไปด้วยคนสิ อย่างน้อย เขื่อนก็เป็นเพื่อนชั้นนะ”ฟางรีบวิ่งมาหาเฟย์แล้วขอร้อง

 

 

 

“ไม่ได้ เธอมากับชั้นจะไปหาใครคนอื่นไม่ได้ โดยเฉพาะผู้ชาย"ป๊อปปี้มี่ห้ามแก้วไปกับโทโมะไม่ได้ก็เดินมาสั่งฟาง ก่อนจะให้เฟย์ขับรถออกไปหาเขื่อน ฟางหน้างอ มองป๊อปปี้ค้อนขวับใส่ก่อนจะเดินปึงปังกลับไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อึ๊บๆ”ฟางที่ถูกป๊อปปี้ห้ามไปหาเพื่อนของเธอก็เดินหนีมาที่ครัวและเขย่งจะเอาโหลคุ๊กกี้ที่วางไว้ชั้นบนของตู้

 

 

 

 

 

 

“เห้ย จะทำอะไรน่ะลงมานะ”ป๊อปปี้เข้ามาในห้องก็ตกใจเมื่อเห็นฟางยืนบนเก้าอี้จะล้มก็รีบช้อนฟางลงมา

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มันหิวนิ โน่นก็ไปไหนไม่ได้ นี่ก็ห้ามแถมลากชั้นไปมาๆอีก ขอกินคุ๊กกี้หน่อยละกัน”ฟางพูดแกมหงุดหงิด

 

 

 

 

“ไม่ได้ หวานจะตายอ้วน ถ้าลูกชั้นอ้วนเหมือนเธอ เธอเจอดีแน่”ป๊อปปี้ดุและตีมือฟาง

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นายอย่ามาห้ามชั้นนะ ชั้นหิวนิ และอีกอย่างชั้นเองก็ไม่ได้อ้วนซะขนาดนั้นนะ นายเอาแต่ให้

ห้ามนั่นห้ามนี่ ยันเรื่องกิน นี่ชั้นกินแต่ซุปผัก ทานแต่อะไรก็ไม่รู้ไม่อร่อย นายน่ะจะมาเข้าใจความรู้สึกของชั้นได้ยังไงนิ คิดจะรอ แต่รับเลี้ยงลูกเมื่อคลอดมา ฮึก นายไม่รู้อะไร นายมันไม่เข้าใจชั้น ฮือๆ”ฟางที่ฮอร์โมนเริ่มเปลี่ยน

เพราะท้องก็ร้องไห้โฮออกมาเมื่อถูกพูดกระทบกระทั่ง จนป๊อปปี้ตกใจ นี่สินะ ที่จงเบบอกให้อ่อนโยนกับฟางมากๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ อยากกินชั้นให้กินก็ได้ แต่กินเสร็จแล้วต้องไปว่ายน้ำกับชั้นที่สระในบ้านเพื่อสุขภาพที่ดีของแม่กับลูก

เพราะตรงนั้นน้ำไม่เย็นเหมือนสระข้างนอกเพราะมีระบบน้ำวน เธอจะได้ผ่อนคลาย”ป๊อปปี้พูดถึงสระน้ำวนแบบจากุซซี่ในบ้าน ซึ่งเขาคิดว่าฟางน่าจะชอบ

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะ คุกกี้อร่อยมากเลย นายกินมั้ย”ฟางยิ้มออกมาเมื่อป๊อปปี้พูดอ่อนโยนกับเธอก่อนจะแบ่งโหลคุ้กกี้ให้ป๊อปปี้ทานด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เร็วๆสิ เดินอืดอาดอยู่ได้ นี่ถ้าเธอท้องซัก5-6เดือนจะไม่ว่าสักคำ นี่พึ่ง2เดือนอยู่เลย”ป๊อปปี้เดินนำฟางมาแล้วบ่นเมื่อมาถึงด้านในรีบว่า

 

 

 

 

 

“อย่ามาบ่นให้มากเลยน่า คนอะไรเผด็จการชะมัด”ฟางหน้างอรีบย้อนป๊อปปี

 

 

 

 

 

 

“ลืมไปแล้วหรอว่าชั้นเป็นใคร ชั้นคือเจ้าหนี้และเธอคือของชั้น ชั้นมีสิทธิ์สั่ง”ป๊อปปี้ว่า ทำให้ฟางชะงักแก้มแดงเมื่อได้ยินป๊อปปี้แสดงความเป็นเจ้าของกับเธอ

 

 

 

 

 

“ย่ะ ไม่เถียงแล้วก็ได้ ว้ายๆ”ฟางตั้งสติสะบัดความคิดทิ้งพูดก่อนจะถูกป๊อปปี้ดึงมือมาที่ริมสระและดึงผ้าเช็ดตัวออกก่อนชายหนุ่มจะถอดผ้าคลุมอาบน้ำของตัวเองออกแล้วเดินลงน้ำไปก่อน

 

 

 

 

 

 

“ลงมาสิ ยืดยาดอะไรห้ะ”ป๊อปปี้ดุแต่ก็ยื่นมือให้ฟางจับ ฟางมองหุ่นของป๊อปปี้ที่ดูเฟิร์มขึ้นก็หน้าแดงก่อนจะยื่นมือให้ป๊อปปี้จับแล้วลงบันไดในสระน้ำมาตรงบริเวณระบบน้ำวนของสระ

 

 

 

 

 

“อุ่นจังเลยป๊อปปี้”ฟางที่ยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลายเผลอยิ้มและเรียกชื่อป๊อปปี้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ถ้าชอบเดี๋ยวกลับภูเก็ตไปจะพาไปออกกำลังแล้วกัน เพราะที่โรงแรมก็มีแบบนี้อยู่”ป๊อปปี้มองรอยยิ้มของฟางรีบเมินหน้าหนีและก่อนจะพูดขึ้น แล้วป๊อปปี้ก็จับมือฟางให้ตีขาออกกำลังไปรอบๆสระ

 

 

 

 

 

 

“ระวังนะ ตรงนี้มันลึกนะขาสั้นอย่างเธอ หล่นไปสำลักน้ำตายแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดเมื่อพาฟางมาโซนน้ำลึก

 

 

 

 

 

 

“นายนี่นะ ว้ายๆ”ฟางหงุดหงิดจะเอามือทุบแต่เผลอปล่อยมือทำให้ร่วงลงก้นสระจนหัวมิดน้ำ โชคดี

ที่ป๊อปปี้คว้าเอวบางของฟางมากอดแนบอกไว้ได้

 

 

 

 

 

 

“ยัยบ้า บอกแล้วไงว่าระวังๆ นี่หัดฟังกันบ้างสิไม่ใช่ดื้อแบบนี้”ป๊อปปี้ดุฟางทันที

 

 

 

 

 

“ขอโทษก็ได้ๆ”ฟางหน้างอยอมรับผิดแล้วตกอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้ ทำให้ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน

 

 

ตึกๆ

 

 

 

ท้คู่มองตากันไม่รู้นานเท่าไหร่ แต่ป๊อปปี้เองได้ยินเสียงหัวใจคนตรงหน้าเต้น เช่นเดียวกับฟาง

 

 

 

 

 

“เอ่อ ชั้นว่าเราแช่น้ำนานแล้วนะ พอเถอะ”ฟางพูดก่อนที่ป๊อปปี้และฟางจะแยกกันกลับมาที่ห้องแล้ว

ผลัดกันอาบน้ำโดยที่ป๊อปปี้อาบก่อนเพื่อจะได้ออกมาทำอาหารเย็นให้ฟางทาน

 

 

 

 

 

“อ๊ะ สปาเก็ตตี้”ฟางเดินเช็ดผมออกมาเห็นสปาเก็ตตี้ซอสที่ป๊อปปี้ทำก็ยิ้มแล้วหมายจะกิน

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

ป๊อปปี้หันกลับมาตีมือฟางทันที

 

 

 

“นี่ตัวเองยังจัดการไม่เรียบร้อยยังตะกละอีกนะ”ป๊อปปี้ดุ

 

 

 

“ก็มันหิวนิ นี่นายอยากให้ลูกอดอยากรึไงห้ะ”ฟางรีบว่า

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ อยากกินก็กิน ชั้นแค่เห็นเธอยังเช็ดผมไม่เรียบร้อยแค่นั้นเองล่ะน่า มานั่งนี่เลย ส่วนเธอกินไป”ป๊อปปี้ส่ายหน้ากับฟางก่อนจะเดินไปด้านหลังฟางแล้วเช็ดผมให้ฟางอย่างเบามือ ฟางที่นั่งจะกินสปาเก็ตตี้ก็นิ่งอึ้งหน้าแดงไม่คิดว่าคนร้ายๆที่คอยหาเรื่องทะเลาะกันแทบทุกวันจะมาทำดีให้เธอแบบนี้ จนเธอเผลอคิดไปว่าโชคดีแล้วที่เธอท้องไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีวันได้สัมผัสมุมนี้จากป๊อปปี้แน่ๆ

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอกินได้จริงรึเปล่าเนี่ย ม้วนเส้นแต่ละทีนี่เส้นหล่นหมด”ป๊อปปี้ที่เช็ดผมให้ฟางเสร็จแล้วก็บ่นเมื่อ

เห็นฟางเหม่อแล้วม้วนเส้นไม่ตักเข้าปากสักทีก็อ้อมมานั่งตรงข้ามแล้วม้วนเส้นให้ฟางทันที

 

 

 

 

“อ่ะ ที่ม้วนให้เพราะเห็นเธอไม่กินสักทีหรอกนะ”ป๊อปปี้ยื่นช้อนรอป้อนฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“หรอชั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเหมือนกันล่ะน่า”ฟางหน้าแดงแล้วพูดก่อนจะกินที่ป๊อปปี้ป้อนมา และทั้งคู่ก็

ทานข้าวด้วยกันจนหมดโดยไม่ทะเลาะกันอีก แม้จะมีกัดจิกกันบ้างเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ นายมานอนสิ นั่งอะไรอยู่ล่ะ”ฟางที่จัดที่นอนเสร็จก็เรียกป๊อปปี้ที่สวมแว่นแล้วนั่งทำงานอยู่ให้

ลุกขึ้นจากกองเอกสารแล้วมานอน ป๊อปปี้เก็บของแล้วล้มตัวนอนข้างๆก่อนจะปิดไปที่โคมไฟข้าง

เตียงก่อนทั้งคู่จะหลับไปพร้อมกัน โดยที่ฟางเขยิบตัวเองไปกอดป๊อปปี้และป๊อปปี้ก็กอดตอบฟางเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

วันนี้อัดให้เลยหลายๆตอนเพราะว่าไรเตอร์จะบอกว่า ไรเตอร์จะต้องไปเที่ยวกับครอบครัว และอาจจะไปนานเป็นอาทิตย์ แต่สัญญากลับมาจะรีบมาอัพให้แน่นอน อย่าลืมกันนะๆ

 

ใครที่คิดถึงก็อ่านเรื่องเก่าที่จบแล้วไปก่อนก็ได้นะ