ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊บ”ในวันต่อมา อาการแพ้ท้องของฟางเริ่มปรากฏและทำให้ฟางเริ่มทำงานหรือทำอะไรได้ไม่นาน

ก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำเพื่ออ้วกแพ้ท้องตลอดเวลา

 

 

 

 

 

 

“นี่นังดาราถ้าเมารถ เมาเรือมากน่ะก็ไปกินยาแก้แพ้โน่นละค่อยมาทำงาน แขกมองหมดแล้ว

เนี่ย”พิมเดินมาว่าฟางเมื่อเห็นฟางที่ถือของให้แขกแล้วรีบวางมาอ้วกที่ห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

“ชะ ชั้นขอโทษ ช่วงนี้นอนน้อยน่ะ เธอไปรับรองลูกค้าแทนได้มั้ย ชั้นไปปูเตียงก็ได้”ฟางสูดลม

หายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเซขึ้นไปจัดเตียงแทน

 

 

 

“อะไรของยัยนี่นะ ทำท่าอย่างกับคนแพ้อะไรสักอย่าง”พิมบ่น

 

 

 

 

“พี่ฟาง ทางนี้ค่ะ”โบว์ที่มานั่งทานข้าวเที่ยงกับกั้งก็โบกมือเรียกฟางให้มานั่งกับพวกตัวเอง

 

 

 

 

 

“คุณฟางโอเคนะฮะ หน้าตาซีดจัง”กั้งถามฟางที่นั่งสูดยาดมระหว่างรอข้าวที่โบว์ไปเอา

 

 

 

 

“ค่ะ ฟางแค่นอนน้อยนิดหน่อยเท่านั้นล่ะค่ะ”ฟางยิ้มเจื่อนๆไม่กล้าบอกใครว่าเธอท้องอยู่

 

 

 

 

 

“นี่ มานั่งอี๋อ๋อ กับเลขาเจ้านาย นี่กะฟาดทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเลยสิท่า”พิมเดินมาแขวะ

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าว่างนะ ก็ไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นแล้วน้องตัวเล็กที่เลี้ยงไว้ในปากน่ะต้องเห่าหอน

เอา”ฟางไม่ยอมแพ้ย้อนพิมทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่ อยากมีเรื่องมากใช่มั้ยห้ะ ได้ ก็ดี ตบคนอ้วนเนี่ยก็ดีเหมือนกันดูสิ นี่ทำงานคงจะแอบกินของใน

ครัวล่ะสิ ตัวงี้บวมเชียว”พิมว่าเมื่อมาลองใกล้ๆฟางและสังเกตดีๆว่าฟางมีน้ำมีนวลอวบอิ่มมากขึ้น

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่พิม ช่วงพักเที่ยงของพวกเราก็มีไม่นานนะคะ พี่พิมอย่ามาเที่ยวหาเรื่องพวกเราเลยค่ะ พี่ฟางพี่

กั้งคะ ทานข้าวกัน วันนี้มีผัดเผ็ดด้วยนะคะ น่าทานมากเลย”โบว์วางงอาหารลงบนโต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

“อุ๊บ โบว์ เอามันปห่างๆพี่ที”ทันทีที่ฟางได้กลิ่นก็จะคลื่นไส้เอามือปิดปาก

 

 

 

 

 

 

“กระแดะ ทำไม กินอาหารบ้านๆแค่นี้ไม่ได้รึไงห้ะ นี่ไงๆ กินไปสิ”พิมหมั่นไส้คิดว่าฟางเลือกทานแต่

อาหารดีๆก็เอาจานผัดเผ็ดจ่อใกล้ๆฟางที่เบี่ยงหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

“ไม่ไหวแล้ว อุป อ้วกก”ฟางทนไม่ไหว อ้วกใส่ชุดพิมทันที

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด นังดารา แกแกล้งชั้น”พิมร้องวี้ดว้ายเมื่อถูกฟางอ้วกใส่ ฟางรีบปิดปากแล้ววิ่งออกจากห้อง

อาหารพนักงานทันที เพราะที่นี่กลิ่นแรงมากก่อนจะวิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปขา วันอาทิตย์หวายก็ต้องบินกลับแคนาดาแล้วนะคะ ป๊อป ไม่สนใจไปเที่ยวที่โน่นกับหวาย

จริงๆหรอ”หวายอ้อนป๊อปปี้ที่ไปทานมื้อเที่ยงข้างนอกด้วยกันมา

 

 

 

 

 

“หวาย ผมงานเยอะจริงๆ ดูสิทั้งงานโรงแรม งานที่ฟาร์มหอยมุกอีก”ป๊อปปี้พยายามบ่ายเบี่ยง

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ไปไม่กี่วันเอง ป๊อปเองก็ลดๆบ้างเถอะค่ะ อย่าซีเรียสกับงานสิคะ เนี่ยตั้งแต่จินนี่ตายไปป๊อปก็

ไม่เห็นจะปาร์ตี้ที่ไหนเลย ไปสักอาทิตย์นิดเดียวเอง”หวายพูดทำให้ป๊อปปี้นิ่งเงียบไปเมื่อได้ยินชื่อ

จินนี่

 

 

 

 

 

“อ้วกกกก”เสียงอ้วกดังออกมาระหว่างหวายและป๊อปปี้เดินผ่านห้องน้ำ ก็ชะงัก

 

 

 

 

 

“ใครมาอ้วกอะไรแถวนี้ ไม่ได้ล่ะป๊อปรอหวายตรงนี้นะคะ เดี๋ยวหวายมา”หวายพูดจบก็เดินเข้าไปใน

ห้องน้ำพบว่าฟางกำลังโก่งคออ้วกอยู่

 

 

 

 

 

 

“นี่ไปกินอะไรมายะ นังแม่บ้าน อ้วกเอาๆ เอ้ะ รึว่าเธอแอบออกไปแฮงค์เอาท์ด้านนอกเมื่อคืน

นี้”หวายพูดแขวะกับฟาง ฟางหันมามองหน้าหวายอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“นี่ อย่ามากล่าวหาชั้นนะ หลีกไป ชั้นจะไปทำงาน”ฟางไม่อยากมีเรื่องเพราะไม่อยากให้ป๊อปปี้ต้อง

เอดร้อนพยายามเดินหนีแต่หวายรั้งแขนไว้แล้วดันไปกระแทกผนังอย่างแรง

 

 

 

“ทำ ชั้นพูดแค่นี้รับความจริงไม่ได้หรอ หมั่นไส้จริงจริ๊ง นี่คงจะเรียกร้องความสนใจล่ะสิ”หวายเยาะ

 

 

 

 

“นี่ ฉีดน้ำหอมกลิ่นอะไรเนี่ย เหม็นอยากจะอ้วก”เมื่อหวายมาใกล้ฟางรีบปิดจมมูกและว่า

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด อย่ามาว่าDior limited editionเลยนะยะ นังไร้รสนิยม”หวายพูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

“ก็ชั้นไม่ไหวแล้วน่ะสิ อ้วก”เมื่อหวายเบียดมาใกล้ฟางงก็อ้วกใส่ทันที

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด นังแม่บ้าน แกต้องชุดใช้ นี่ชุดเดรสชั้นน่ะ ราคาแพงกว่าเงินเดือนเธออีกนะ”หวายร้อง

 

 

 

 

“งั้นก็ไปเก็บเงินที่ป๊อปปี้ละกันชั้นติดหนี้เค้าอยู่”ฟางผลักหวายแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้อง ป๊อปปี้

สบตากับฟางที่วิ่งออกมาก็ชะงักแต่ฟางเองไม่ว่างจะมาว่าอะไรกันรีบวิ่งออกไป

 

 

 

 

 

“หวาย มีอะไรรึเปล่าครับ”ป๊อปปี้เห็นฟางออกมาก็คิดว่ามันต้องมีเรื่องแน่ๆรีบไปถามหวาย

 

 

 

 

“ป๊อปขา นังแม่บ้านมันอ้วกใส่ชุดหวาย ฮือๆ อี๋ เหม็นมากเลย หวายจะอ้วก ไม่รู้ยัยบ้านั่นเป็นอะไร

อ้วกเอาๆแบบนี้ นี่ถ้าไปไล่อ้วกใส่แขกที่ในโรงแรม นี่ต้องแย่มากๆเลยนะคะป๊อป ไล่มันออกไปเลย

ค่ะ ไล่มันออก”หวายโวยวายไม่พอใจรีบมาฟ้องป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ผมว่าหวายใจเย็นๆก่อนนะครับยัยนั่นอาจจะไม่สบายมาก เรื่องชุดผมชดใช้ค่าเสียหายให้เอง

นะครับ”ป๊อปปี้พูดจบก็เรียกแม่บ้านแถวนั้นไปเทคแคร์หวายก่อนที่จะรีบตามฟางที่ขึ้นลิฟท์กลับไป

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม ทำไมมันเวียนหัวแบบนี้นะ”ฟางพูดแล้วเอามือเกาะผนังเมื่อเดินมาถึงชั้นยังไม่ทันจะเปิดห้อง

ทุกอย่างเริ่มโงนเงนเริ่มเวียนหัวและหงายหลังจะล้มลงไป

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำบ้าอะไรของเธอน่ะไปไล่อ้วกใส่หวายเค้าทำไม”ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อประคองกอดฟางไม่ให้ล้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ไหว อยากอ้วก”ฟางพูดอย่างอ่อนแรง ป๊อปปี้ถอนหายใจก่อนจะอุ้มฟางขึ้นมาที่เตียงแล้ววาง

ฟางลง

 

 

 

 

 

“งั้นวันนี้ไม่ต้องทำงานต่อละ เดี๋ยวชั้นโทรไปบอกหัวหน้าแม่บ้าน แล้วก็จะโทรหาจงเบ จะได้ช่วยจัด

ยาแก้แพ้ให้เธอ เธอจะได้ไม่ต้องไปไล่อ้วกใส่ใครเค้าอีก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“นึกว่าห่วงที่แท้ก็กลัวเสียลูกค้าโรงแรม”ฟางที่คิดในใจจู่ๆก็พูดออกมาจนป๊อปปี้หันขวับ

 

 

 

 

 

“ทำไม อยากให้ชั้นแคร์เธองั้นหรอ งั้นก็พูดดีๆหวานๆกับชั้นสิ”ป๊อปปี้เยาะ

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน ชั้นไม่มีวันจะพูดดีกับคนที่อยู่ล่างชั้นหรอก”ฟางกอดอกเชิดจนป๊อปปี้แอบเบ้ปาก

 

 

 

 

 

“หรอ แต่ทุกทีเธอก็อยู่ด้านล่างตลอดนิ แถมครางพอใจเสมอเลย”ป๊อปปี้แกล้งแหย่ฟาง

 

 

 

 

 

“อี๋ ไอ้บ้า ไอ้ลามก คิดแต่เรื่องแบบนี้อีกแล้วนะ”ฟางเอาหมอนไล่ฟาดป๊อปปี้ ชายหนุ่มที่ปัดป้องก็

รวบมือมาก่อนจะดึงฟางไปใกล้ตัวเอง ทั้งคู่สบตากันนิ่ง

 

 

 

 

 

“ถ้าจงเบมาแล้วก็อย่าดื้อไปไล่ทำใครหัวแตกอีกล่ะ ชั้นขี้เกียจหาหมอมาดูแลคนใหม่แล้วนะ”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

“รู้แล้วล่ะน่า นายไปทำงานได้แล้ว”ฟางที่รู้สึกว่าป๊อปปี้พูดดีกับเธอก้เปลี่ยนเรื่องแล้วพลิกตัวลงไป

นอน

 

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย”เมื่อป๊อปปี้ออกไปฟางก็เงยหน้ามาแล้วพูดอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

ก็ค่อยๆดูแลกันไปเดี๋ยวก็ดีกันเองล่ะ 55555555