ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาทำอะไรที่นี่ ไหนว่ากลับภูเก็ตไปแล้ว ผมไม่ได้ว่างไปเล่นเป็นแฟนชั่วคราวคุณหรอกนะ"เขื่อนเดินลงมาจากห้องพักแล้วชะงักเมื่อเจอกับเฟย์ยืนรอและยิ้มให้เขาอยู่

 

"กลับไปแล้วแล้วก็กลับมาแล้ว พอดีคิดถึงเลยอยากมาหา"เฟย์ตอบไปตามตรงทำให้เขือนถอนหายใจส่ายหน้าพร้อมกับเดินหนีไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์คู่ใจเฟย์รีบวิ่งตามไปซ้อนท้ายทันที

 

"คุณจะตามผมขึ้นรถมาทำไม ผมจะไปทำธุระ"เขื่อนโวยวายเมื่อเฟย์ควบซ้านรถตัวเองพร้อมกอดเอวไม่ปล่อย

 

"นายไปไหนชั้นไปด้วย อย่าลืมสิชั้นจ่ายไปหนักมากเลยนะเพื่อจ้างนายเป็นแฟนชั่วคราว"เฟย์รีบว่า ทำให้เขื่อนถอนหายใจทำอะไรไม่ได้จำยอมให้เฟย์ซ้อนรถตัวเองจนมาถึงวัดแห่งหนึ่ง หลังจากที่เขื่อนพาเฟย์ขึ้นไปไหว้พระเสร็จแล้วเขาเดินไปที่บริเวณเก็บอัฐิหลังวัด

 

 

 

"วันนี้อากาศดีมากเลยนะจินนี่ เขื่อนเอาดอกลิลลี่สีขาวที่จินนี่ชอบมากฝากด้วยนะ"เขื่อนพูดลงตรงอัฐิของจินนี่พลางเอาดอกไม้วางลงแล้วจัดการเปลี่ยนดอกลิลลี่ที่แห้งเหี่ยวไปแล้วให้กับจินนี่ เฟย์มองภาพนั้นแล้วอึ้งเกิดคำถามมากมายในหัวของเธอ นี่คือจินนี่ภรรยาสาวของป๊อปปี้เพื่อนรักเธอนนี่ แล้วทำไมเขื่อนถึงมาดูแลใส่ใจจินนี่แบบนี้

 

 

"นี่ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ นายรู้จักจินนี่หรอ แล้วทำไมนายถึงไม่ถูกกับป๊อปปี้ หรือว่า นายคิดจะแย่งจินนี่ไปจากป๊อปงั้นสิเลยไม่ถกกับป๊อป"เมื่อออกมาจากวัดเฟย์ไม่รอช้า ยิงคำถามใส่เขื่อนเป็นชุด

 

"ผมไม่เคยคิดแย่งจินนี่ แต่มันมาทีหลัง มันต่างหากที่แย่งจินนี่ไป อ๋อ นี่มาตามติดกันเพราะคุณอยากจะรู้เรื่องพวกนี้สินะ"เขื่อนว่า

 

"ใช่ ชั้นยอมรับว่าชั้นอยากรู้เรื่องของนายกับป๊อป และตอนนี้ชั้นก็รู้แล้ว อ๊ะ อย่าพึ่งเดินหนีสิ นายจะหนีนายจ้างของนายไม่ได้นะ ชั้นอุตส่าห์จ่ายเงินก้อนโตเพื่อให้เพื่อนนายไปจ่ายกับเจ้าของที่เช่านะ นายต้องเทคแคร์ชั้นดีๆสิ"เฟย์รีบว่าเมื่อเขื่อนจะเดินหนีเธออีกครั้ง

 

 

"แล้วคุณต้องการอะไรจากผมอีกคุณเฟย์ ผมมีงานต้องทำนะ ร้านผมก็ต้องดู2ร้านอีก"เขื่อนว่าอย่งหงุดหงิดที่เฟย์ไม่ยอมปล่อยเขาสักที

 

 

"ชั้นอยากรู้จักนาย ถึงแม้เราจะเริ่มต้นทำความรู้จักไม่ดีเท่าไหร่ แต่เราสามารถเริ่มกันได้นิ คุณไม่ชอบป๊อปก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้นิ"เฟย์รีพูดพลางทำหน้าอ้อนขอร้องเขื่อน เขื่อนเมื่อเจอลูกตื๊อของเฟย์ทำให้เขาจำเป็นต้องยอมเฟย์ในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไงบ้างจงเบ”ป๊อปปี้รีบถามจงเบที่ตรวจอาการฟางเมื่อป๊อปปี้ไปเรียกเขามาดูอาการ

 

 

 

 

“นี่ทะเลาะอะไรกันคะพี่ป๊อป ทำไมถึงต้องรุนแรงกันจนฟางเค้าเป็นลมแบบนี้ด้วย”แก้วที่รู้ข่าวก็รีบตามจงเบเข้ามาแล้วถามป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ป๊อป ชั้นรู้นะว่านายเองแค้นฟางเค้ามาก แต่ต่อจากนี้นายช่วยอ่อนโยนกับฟางเค้ามากๆด้วยนะ”จงเบถอนหายใจแล้วพูดขึ้นหลังจากที่แก้วเข้าไปหาฟางข้างในห้อง

 

 

 

 

 

“ทำไม ทำไมต้องอ่อนโยนกับยัยนั่น มีความจำเป็นอะไรด้วย”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

 

 

 

“จำเป็นสิ เพราะฟางกำลังท้องอยู่”จงเบหงุดหงิดที่ป๊อปปี้พูดไม่สนใจเลยโพล่งออกมา

 

 

 

  

 

 

 

“ไม่จริงน่า”ป๊อปปี้อึ้งแทบไม่เชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

“ชั้นเป็นหมอนะ เรื่องพวกนี้มันไม่มีพลาดอยู่แล้ว นายพาฟางมาอยู่ที่นี่ และฟางก็ท้องได้เดือนกว่าแล้ว นายทรมานเธอสารพัดจนนายทำเธอท้อง

นายทำได้ยังไงป๊อปปี้”จงเบรีบว่าเพื่อน

 

 

 

 

 

 

“แล้วยัยนั่นฟื้นรึยัง”ป๊อปปี้ไม่ตอบเพื่อนชายแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

 

 

 

 

 

“คุณฟางอย่าค่ะ”เสียงของแก้วร้องเสียงดังทำให้ทั้งคู่ตกใจเมื่อเข้าไปเห็นแก้วที่กำลังกอดรัดไม่ให้ฟางวิ่งหนี

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้น ชั้นจะไปเอาเด็กออก”ฟางร้องโวยวายไม่ยอม

 

 

 

 

 

“เด็กอะไรกันคะคุณฟาง ใจเย็นก่อนนะคะ”แก้วไม่เข้าใจและพยายามรั้งไม่ให้ฟางไปไหน

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา เด็กนี่ไม่ได้เกิดจากความรัก พ่อกับแม่ได้รักกันเด็กจะเกิดมาทำไม”ฟางโวยวาย สะบัดตัว

เองออกจากแก้วอย่างแรง

 

 

 

 

ตุบ แก้วถูกแรงเหวี่ยงของฟางกระแทกเข้าตู้เสื้อผ้าจนหัวแตก

 

 

 

 

 

 

“เลิกบ้าได้รึยังห้ะ เห็นมั้ยว่าการกระทำของเธอน่ะทำให้คนอื่นต้องเจ็บตัวแบบนี้น่ะ เคยรู้สึกผิดบ้างมั้ยห้ะ”ป๊อปปี้ที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็โกรธมากรีบไปตวาดฟางเสียงดังก่อนที่จะประคองกอดแก้วเอาไว้

 

 

 

 

 

“ก็อยากมาขวางชั้นทำไมล่ะ หลีกไปเลยนะชั้นจะไปเอาเด็กออก”ฟางที่ถูกป๊อปปี้ตวาดแต่ไม่ยอมแพ้จึงว่ากลับเพราะตอนที่จงเบตรวจร่างกายเธอหลังจากที่เธอฟื้นชายหนุ่มก็รีบอกเรื่องนี้กับฟางนั่นทำให้เหมือนสายฟ้าฟาดลงที่กลางอกเธอ

 

 

 

 

 

“นี่หัวใจเธอทำด้วยอะไรห้ะ ถึงได้คิดจะเอาเด็กออก ยัยผู้หญิงใจยักษ์”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“เด็กเกิดจากความผิดพลาดของเรา2คน ชั้นไม่ยอมหรอกนะ นายข่มขืนชั้น ไอ้เลว”ฟางเองก็ว่ากลับก่อนที่น้ำตาแห่งความเจ็บใจจะไหลออกมา

 

 

 

 

 

“โอ๊ย พอกันทั้งคู่นั่นล่ะ บอกให้ใจเย็นๆให้อ่อนโยน ไม่เห็นแก่ใครทั้งนั้ก็สงสารลูกตัวเองในท้อง

เถอะ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็ควรพูดจากันดีๆเพื่อหาทางแก้ไขสิ มานี่แก้ว เดี๋ยวไปทำแผลก่อน”จงเบรำคาญป๊อปปี้และฟางทะเลาะกันก็ระเบิด

อารมณ์ออกมาบ้างก่อนจะหันไปช่วยประคองแก้วออกมาจากห้องนอนเพื่อจะทำแผลให้

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด นี่จะทำอะไรน่ะ ปล่อยชั้นนะ”ฟางที่มองตามอย่างเป็นห่วงปนรู้สึกผิดต้องร้องเมื่อป๊อปปี้อุ้มเธอพาดบ่า

แล้วกลับไปที่เตียงกดเธอไว้ก่อนจะหยิบโซ่ออกมา

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด ปล่อยนะไอ้บ้า จะล่ามโซ่ชั้นเหมือนหมูเหมือนหมาได้ยังไง ไอ้โรคจิต”ฟางดิ้นโวยวายไม่ยอม

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าเธอมันดื้อไม่ฟังอะไรไงล่ะ ถ้ายังเป็นบ้าไม่มีสติก็อย่าหวังชั้นจะปล่อยเธอไปล่ามโซ่มันอยู่แบบนี้ล่ะ”ป๊อปปี้ล่ามฟางไว้กับเตียงเสร็จก็เดินไปหาแก้วที่ทำแผลอยู่นอกห้อง

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด ป๊อปปี้ นายปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ ป๊อปปี้”ฟางกรี๊ดโวยวายไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่ป๊อปทำฟางท้องจริงๆหรอคะ”แก้วพูดเมื่อทำแผลเสร็จแล้วรับรู้เรื่องจากจงเที่บอกเธอ

 

 

 

 

 

“เอ่อ แก้ว พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจมันเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบของพี่เอง”ป๊อปปี้พูดขึ้นมาพลางนั่ลงข้างๆแก้ว

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

แก้วง้างมือตบหน้าป๊อปปี้เต็มแรงและร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“พี่ทรยศแก้วไหนว่าจะรักแค่พี่จินนี่ไงคะ แก้วเกลียดพี่ป๊อปแล้ว”แก้วร้องไห้แล้ววิ่งหนีป๊อปปี้ออกจากห้องไปทันที

 

 

 

 

“แก้วเดี๋ยวก่อนสิแก้ว”ป๊อปปี้ตกใจรีบวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันเมื่อลงลิฟท์ตามแก้วไปพบว่าแก้วได้ออกไปจากบริเวณโรงแรมนี้แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ทำไม ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย ไหนว่าพี่จะรักแค่พี่จินนี่ไง”แก้วนั่งรถสองแถวออกมาจากโรงแรมแล้วเดินมาตามย่านที่เป็นร้านเหล้าของพวกเที่ยวกลางคืนในเมืองพลางกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีกแล้วตัดสินใจกดปิดเครื่องเมื่อเห็นป๊อปปี้โทรหาเธอไม่หยุด

 

 

 

 

 

“พี่ทรยศพี่จินนี่ พี่ทรยศแม้กระทั่งคำสัญญาของแก้ว ฮือๆ”แก้วพูดออกมาแล้วคิดถึงตอนที่ป๊อปปี้

ขอจินนี่แต่งงานที่สนามบิน วันนั้นจินนี่ดีใจมาก แก้วแม้จะรักป๊อปปี้มากแค่ไหน แต่เมื่อเห็นพี่สาวคน

เดียวของเธอมีความสุขแก้วก็พลอยมีความสุขไปด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป แก้วบอกเลยนะ แก้วรักพี่สาวคนนี้ของแก้วมากดังนั้นพี่ป๊อปห้ามทำให้พี่จินนี่ผิดหวังเด็ด

ขาด แก้วยกพี่สาวให้พี่แล้วนะคะ”แก้วพูดเมื่อวันที่ป๊อปปี้มาจินนี่และแก้วมาเลี้ยงฉลองด้วยกัน

 

 

 

 

“ได้เลย พี่สัญญาว่าพี่จะรักและมีแค่จินนี่คนเดียวเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดแล้วจับมือจินนี่

 

 

 

 

 

“จินนี่รักป๊อปปี้มากนะคะ”จินนี่พูดแล้วหอมแก้มป๊อปปี้ท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อนๆที่มาร่วมงาน

แก้วแม้จะช้ำใจ แต่ก็ต้องซ่อนมันไว้ข้างใน

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ พี่จินนี่ แก้วคิดถึงพี่จัง”แก้วเดินเตร็ดเตร่ออกมากลางถนนแล้วร้องไห้โดยไม่ทันมองทาง

 

 

 

 

 

 

 

เอี๊ยด

 

 

 

 

เสียงรถที่พุ่งเข้ามาเบรกแทบไม่ทันเมื่อเห็นแก้ว

 

 

 

 

 

 

“นี่อยากตายมากรึไงห้ะถึงได้มาเดินกลางถนนแบบนี้”ชายที่ขับรถมาว่าแก้วทันทีก่อนจะขับรถออกไปต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ขอโทษค่า”แก้วเห้นรถคันนั้นขับไปแล้วก็ร้องไห้ขอโทษแล้วกอดเข่านั่งตรงฟุตบาธ

 

 

 

 

 

“ที่เก่าเวลาเดิมเป้ะเพียงแต่รอบนี้ไม่ได้เป็นคนขับ”โทโมะจอดรถลงข้างๆแล้วเดินมาหาแก้ว

 

 

 

 

“รอบนี้ก็ไม่เมาแฮะ แล้วทำไมถึงไปยืนกลางถนนล่ะ”โทโมะพูดแล้วมองหน้าแก้ว

 

 

 

 

“ฮือๆ ไม่ตลกเลย”แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ไม่ตลกเลย ร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้เนี่ย เอานี่ ผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าเช็ดตานะ”โทโมะยื่น

ผ้าเช็ดหน้าให้แก้วก่อนจะพูดออกมาอย่างอ่อนโยน แก้วเห็นความอ่อนโยนที่โทโมะมีให้ก็น้ำตาไหล

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ฮือๆ เค้าท้อง พี่ป๊อปทำเค้าท้อง”แก้วร้องไห้กอดโทโมะแน่น

 

 

 

 

 

“ท้อง ป๊อปปี้พี่ของแก้วน่ะหรอ ใคร ป๊อปปี้ทำใครท้อง”โทโมะถามแก้วทันที

 

 

 

 

“พี่ป๊อปทำฟางท้อง ฮือๆ ฟางที่เป็นลูกหนี้พี่ป๊อป”แก้วพูดจบก็กอดโทโมะแน่น ส่วนโทโมะเองก็อึ้งไม่แพ้กัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไป”ทันทีที่ป๊อปปี้กับจงเบเดินกลับเข้ามาด้านใน ฟางที่นั่งขัดสมาธิบนเตียงแล้วเอ่ยปากไล่

 

 

 

 

 

“เธอลืมไปแล้วรึไงที่นี่คือที่ของชั้น”ป๊อปปี้ว่ากลับ

 

 

 

 

 

“อ้อ หรอ งั้นก็ปล่อยชั้นสิ ล่ามโซ่แบบนี้ทำไมเล่า”ฟางโวยวาย

 

 

 

 

“ปล่อย ปล่อยให้โง่น่ะสิ เธอติดหนี้ชั้นอยู่นะ จะหนีไปง่ายๆงั้นหรอ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“นี่จะมาหน้าเลือดอีกนานมั้ย นายก็เห็นๆว่าชั้นท้อง ท้องกับนาย ท้องที่มันไม่สมควรจะเกิดขึ้นเลย

ไม่ได้ล่ะ ชั้นต้องเอาเด็กออก”ฟางว่าป๊อปปี้ ป๊อปปี้โกรธจัดรีบล๊อคตัวฟางที่จะเอาหนังสือปาดใส่เขา

 

 

 

 

 

 

“ยัยใจยักษ์”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“ก็ดีกว่าลูกอยู่กับคนแล้งน้ำใจอย่างนาย”ฟางย้อนกลับมา

 

 

 

 

 

“ก็แล้งน้ำใจด้วยกันทั้งคู่นั่นล่ะพอที ถ้าอยากจะเอาลูกออกนักก็ไป”จงเบรำคาญป๊อปปี้และฟางแล้วเดินหนีทั้งคู่ไปอย่างเหนื่อยหน่าย

 

 

 

 

 

“จงเบยังบอกเลยว่าถ้าเราไม่พร้อมก็เอาเด็กออก นายเองก็ไม่ชอชั้นไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็หาว่าชั้นเอาเด็กในท้องมาจับนายอีก”ฟางว่า

 

 

 

 

 

“ยัยใจยักษ์ เลิกคิดแบบนี้ซะ และก็เก็บเด็กไว้”ป๊อปปี้สั่ง

 

 

 

 

 

 

“ทำไม รึว่าจริงๆแล้วนายหลงรักชั้นหรอ”ฟางแกล้งพูด

 

 

 

 

 

 

“เก็บคำนั้นไปซะ ฟังแล้วขนลุก ขั้นไม่มีวันกลับไปรักเธอยัยนางฟ้าลวงโลก”ป๊อปปี้ว่าแล้วทำให้ฟางสะอึกเม้มปากแน่น

 

 

 

 

 

“เออ ชั้นก็ไม่มีวันรักนาย ปล่อยสิ ปล่อยชั้น ชั้นจะเอาเด็กออก”ฟางว่าแต่ป๊อปปี้กลับขึงฟางไว้ไม่ปล่อยให้หนีไปไหน

 

 

 

 

 

 

“50ล้าน แลกกับการที่เธอเก็บเด็กไว้จนวันคลอดเค้าออกมาเพียงพอมั้ย”ป๊อปปี้พูดฟางชะงัก

 

 

 

 

 

“นี่นายล้อชั้นเล่นใช่มั้ย”ฟางมองป๊อปปี้อย่างไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ล้อเล่น ชั้นอยากให้เธอเก็บเด็กไว้ เพราะชั้นต้องการลูกที่จะสืบทอดทายาทให้ชั้น มันก็

แฟร์ๆ ในเมื่อเมียชั้นตายไปพร้อมกับลูกชั้นในท้อง แล้วตอนนี้ชั้นทำเธอท้องขึ้นมาอีก ถ้าเธอคลอดลูกออกมาให้ชั้นได้ ชั้นก็จะปล่อยตัวเธอแล้วจะไม่

ยุ่งอะไรกับเธออีก หนี้สินทุกอย่างก็ถือว่าได้ชดใช้กันหมด”ป๊อปปี้ยื่นข้อเสนอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ ชั้นตกลง”ฟางรับคำป๊อปปี้

 

 

 

 

 

ท้องแต่บอกเลยว่าพ่อแม่มือใหม่คู่นี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ 5555555