ทาสรักทาสหัวใจ

 

 

 

 

 

 

“อะไรของยัยนั่นเนี่ย มาใช้ให้ซื้อของโน่นนี่ วันก่อนยังไม่พอใจจะเอาเรื่องที่เราไปชกหน้าอยู่เลย”ฟางเดินมา

ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆโรงแรมแล้วซื้อของตามที่ได้ใบรายการจากพิมที่ต้องมาซื้อให้หวาย

 

 

 

 

 

“น้องชื่อฟางใช่มั้ยจ้ะ”เสียงของชายคนหนึ่งเดินมาทักฟางเมื่อออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ต

 

 

 

 

 

“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”ฟางมองชายคนนั้นที่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจก็ถามกลับ

 

 

 

 

 

“เค้าบอกว่า แค่มีเงิน แล้วจะพาน้องไปไหนก็ได้นี่จริงรึเปล่าจ้ะ”ชายคนนั้นพูดยิ้มๆ

 

 

 

 

 

“ไอ้บ้า ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ หลีกไป”ฟางตกใจโกรธมากรีบเดินหนี แต่ชายอีกคนที่ดูอยู่มารั้งแขนฟางไว้

 

 

 

 

 

“เอ้าจะไปไหนล่ะน้อง พวกพี่2คนมีเงินนะ เงินเยอะเลย เห็นเค้าว่าน้องน่ะติดหนี้ไอ้เจ้าของโรงแรมนิ แล้วต้องเอาตัวเข้าแลก มากับพี่ดีกว่ามั้ยจ้ะ ได้เงินกลับไปใช้ด้วย สบายๆ”ชายคนนั้นพูด

 

 

  

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

ฟางตบหน้าชายคนนั้นแล้วปาข้าวของวิ่งหนีออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางวิ่งไม่ทันจะถึงปากทางเข้าโรงแรมก็ดันเท้าพลิกหกล้มกองกับพื้น

 

 

 

 

 

“จะหนีไปทำไมล่ะ ก็เป็นพวกชอบผู้ชายมีเงินไม่ใช่รึไง มาทำอะไรสนุกๆกับพี่ดีกว่า”ชายคนนั้นกระชากฟาง

ขึ้นมาจากพื้นอย่างแรง ส่วนอีกคนก็ขับรถมาจอดแล้วหมายจะพาฟางขึ้นรถไปด้วย

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ตำรวจ”โทโมะที่ขับรถมาที่โรงแรมเห็นเข้าก็ตะโกน ชาย2คนรีบผลักฟางแล้วขึ้นรถหนีไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ”ฟางหันไปมองคนที่มาช่วยตัวเองก็วิ่งไปกอดโทโมะด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วนะฟาง”โทโมะพูดแล้วพาฟางไปทำแผลที่คลินิกใกล้ๆทันที

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะโทโมะที่มาช่วยฟางไว้ได้ทัน ไม่งั้นฟางแย่แน่ๆ”ฟางพูดกับโทโมะบนรถหลังจากทำแผลเสร็จ

 

 

 

 

 

“จ้า ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ฟางน่ะ มาทำอะไรที่ภูเก็ต แถมแต่งชุดแบบนี้”โทโมะมองฟางแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พอดีว่าพี่ฟิล์มกับพิชชี่ติดหนี้เจ้าของโรงแรมที่นี่น่ะ ฟางเลยต้องมาทำงานเป็นตัวประกันเพื่อ

ให้พี่ฟิล์มกับพิชชี่หาเงินเอามาใช้หนี้น่ะ”ฟางพูดแล้วคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแค่3เดือนแต่ทำไมมีเรื่อง

มากมายเกิดกับเธอขนาดนี้ ไหนจะเรื่องของจินนี่ที่ป๊อปปี้ยังคงเก็บความแค้นมาแกล้งเธอต่างๆนาๆ

 

 

 

 

 

 

“ก่อนที่โทโมะจะมาที่ภูเก็ตนะ เหมือนจะเห็นพิชชี่ที่ผับเพื่อนโทโมะเลย แต่แปลกที่ไม่เห็นฟิล์ม”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ โทโมะช่วยฟางหน่อยได้มั้ย ฟางอยากรู้ว่าพี่ฟิล์มเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย ถอดเฝือกแล้วรึ

ยังเพราะโทโมะคือเพื่อนคนเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้ของฟาง”ฟางนึกได้ว่านอกจากเขื่อนยังเหลือโทโมะอีกคนก็รีบขอร้องโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

“ได้สิ เพื่อนยังไงก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว”โทโมะได้ยินคำว่าเพื่อนกันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดนิดๆที่หัวใจที่ยังไม่ลืมฟาง ก่อนจะพาฟางกลับมาที่โรงแรมและพาฟางมาส่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาก็ดีละนังหัวขโมย”หวายว่าฟางเมื่อเห็นฟางถูกโทโมะประคองเข้ามาตรงล๊อบบี้

 

 

 

 

“นึกว่าโดดงานไปไหน ที่แท้ก็ไปหาผู้ชายพวกไม่รู้จักพอ”ป๊อปปี้เห็นโทโมะจับเนื้อต้องตัวฟางก็หงุดหงิดทำให้เฟย์ชะงักเมื่อเห็นท่าทางเดือดร้อนของเพื่อนชายที่หัวเสียกับฟาง

 

 

 

 

“นี่ถ้าไม่รู้อะไรก็เงียบแล้วเชิญไปเทคแคร์แขกคนสำคัญของนายโน่นไป”ฟางไล่ก่อนจะบอกให้โทโมะพาเธอไปจากตรงนั้น

 

 

 

“ก็กำลังทำอยู่นี่ไง รอเอาผิดกับยัยหัวขโมยอย่างเธอ”ป๊อปปี้ว่าแล้วกระชากแขนฟางออกห่างโทโมะ

 

 

 

“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะหัวขโมย อะไรกัน”ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

"นี่คุณ คุณเป็นเจ้านายก็จริงแต่ตอนนี้ฟางเจ็บอยู่นะครับ ช่วยพูดกับฟางดีๆหน่อยสิ"โทโมะช่วยพูดให้ป๊อปปี้ใจเย็น

 

 

"แหม ครั้งก่อนก็เขื่อนครั้งนี้ก็โทโมะเพื่อนน้องแก้วนี่ใจคอจะรู้จักผู้ชายทั้งโลก เลยรึไง"เฟย์เห็นมีแต่ผู้ชายรุมล้อมฟางก็รีบว่าบ้าง

 

 

"อย่างน้อยผู้ชายที่เค้าเป็นเพื่อนชั้นก็นิสัยดีกว่าเพื่อนของคุณแล้วกัน"ฟางรีบว่ากลับใส่เฟย์

 

"เพื่อนกันท้องติดกันล่ะสิไม่ว่า"ป๊อปปี้บ่นอุบ

 

 

"นี่ มันจะมากไปแล้วนะ เป็นบ้าหรอจู่ๆวันนี้ก็กล่าวหาชั้นตั้งหลายเรื่องเนี่ย"ฟางโวยวาย

 

 

“นี่ยังมาตีหน้าซื่ออีก ดูสิป๊อปขา ป๊อปเองอุตส่าห์ใจดีให้โอกาสยัยนี่แล้วมากี่ครั้ง สุดท้ายก็ยังจะเลี้ยงไม่

เชื่อง ขโมยของของหวายอีกถ้าเป็นลูกค้าคนอื่นจะสร้างความเสียหายให้โรงแรมมากแค่ไหน”หวายคล้องแขนป๊อปปี้แล้วว่าฟาง

 

 

 

 

“ใครขโมยอะไร ของใคร พูดให้มันดีๆนะ”ฟางรู้สึกได้ว่าหวายและป๊อปปี้ว่าถึงตัวเองก็รีบว่า

 

 

  

 

 

“นี่นังดารา อย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลย เธอน่ะ ไปเอาเงินไปซื้อของให้คุณหวายยังไงของเธอ กล้ามากนะที่ขโมยสร้อยเพชรของคุณหวายไปน่ะ”เพื่อนพนักงานที่เป็นลูกน้องของพิมรีบพูด

 

 

 

 

 

“จะบ้าหรอ สร้อยเพชรอะไร ชั้นเข้าไปในห้องของยัยนี่ ชั้นก็เอาแค่เงิน เอาตามที่ยัยนี่ฝากไว้ แล้วไปเอาลิสรายการของที่ต้องซื้อที่พิม แค่นี้เท่านั้นล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“แล้วเธอก็บอกมาสิว่าสร้อยเพชรของหวายหายไปไหน”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“จะไปรู้หรอ เผลอๆน่ะ ใส่อยู่แล้วสร้อยร่วงหล่นตอนไหนใครจะไปรู้ล่ะ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่โง่ขนาดนั้นหรอกย่ะ ก็เธอเป็นออกมาจากชั้นคนสุดท้าย กล้องวงจรปิดโรงแรมก็เห็นๆอยู่”หวายว่า

 

 

 

 

 

 

“ออกมาเป็นสุดท้ายแต่ก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องขโมยนะ ถึงชั้นจะมีหนี้สินมากมายแต่ชั้นก้ไม่โง่ไปเป็น

ขโมย ขโมยของของใครหรอก”ฟางว่า หวายไม่พอใจรีบกระชากกระเป๋าฟางมารื้อค้นหาสร้อยแต่ไม่เจอ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีมารยาท เป็นลูกไฮโซก็จริง แต่ทำแบบนี้น่ะ พนักงานที่นี่ยังมีมารยาทดูสูงกว่าเลย”ฟางพูดไม่พอใจ

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

หวายฟังแล้วไม่พอใจตบหน้าฟางหันท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

"นี่คุณมันไม่เกินไปหน่อยหรอมาทำร้ายพนักงานแบบนี้"โทโมะรีบออกโรงปกป้องฟางทำให้ป๊อปปี้หงุดหงิด

 

 

 

“ใครจะไปรู้ล่ะยะ เผื่อเธอขโมยสร้อยเพชรชั้น เอาไปให้ผู้ชายที่มาด้วยก็เป็นได้”หวายว่าแล้วมอง หน้าโทโมะที่มาด้วยฟาง ทำให้ป๊อปปี้มองตามอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“อ้าวโทโมะ มาแล้วหรอ เอ่อ ทุกคนมีเรื่องอะไรกันรึเปล่าคะ”แก้วเดินลงมาทักโทโมะแล้วถามป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“นี่แก้วรู้จักกับผู้ชายคนนนี้ด้วยหรอ”ป๊อปปี้มองหน้าแก้วและโทโมะสลับกัน

 

 

 

 

 

“ก็โทโมะเป็นเพื่อนของแก้วเองค่ะ พอดีว่าเค้ามาเที่ยวที่นี่แก้วเลยอาสานำโทโมะเที่ยวเอง แล้วนี่มีอะไรหรอคะทำไมคนเยอะจัง”แก้วพูดแล้วก่อนจะถามทุกคน

 

 

 "ชั้นลืมบอกแกไปว่า โทโมะนอกจากเป็นเพื่อนยัยนี่ล่ะ เค้าเป็นเพื่อนของน้องแก้วเค้า"เฟย์นึกขึ้นได้รีบกระซิบบอกป๊อปปี้ทันที

 

 

“ก็พอดีเราโทโมะเจอฟางน่ะ นี่ฟางเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยของโทโมะเองแล้วกำลังถูกพวกผู้ชายที่ไหนไม่รู้

หาเรื่องจนต้องเจ็บตัวน่ะก็เลยพาไปหาหมอที่คลีนิกพอพากลับมามีเรื่องเลย”โทโมะพูดทำให้ป๊อบปี้ลอบสังเกตแผลที่แขนและถุงใส่ผ้าพันแผลที่ฟางถืออยู่แล้วนิ่ง

 

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษนะคะคุณหวาย นี่ใช่สร้อยเพชรคุณหวายรึเปล่าคะ”พิมเดินเข้ามาพร้อมสร้อยหวาย

ตกใจหน้าถอดสี เพราะเธอเป็นคนโยนสร้อยออกหน้าต่างห้องพักไปแล้วไปอยู่ที่พิมได้ยังไง

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ทำไมสร้อยไปอยู่ที่พิมได้ล่ะ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีพิมทำความสะอาดแถวสวนแล้วเจอสร้อยเส้นนี้ตกตรงพุ่มไม้แถวบริเวณหน้าต่างห้องคุณ

หวายเลยนะคะ สงสัยผู้ร้ายคงจะโยนสร้อยลงมาทำลายหลักฐานมั้งคะ”พิมพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ หวาย สร้อยเพชรหวายครับ ส่วนเรื่องหัวขโมยเดี๋ยวผมจะให้ทางเจ้าหน้าที่ของโรงแรมช่วยกัน

ตรวจกล้องวงจรปิดอีกทีแล้วกันนะครับจะได้ตามจับตัวให้”ป๊อปปี้พูดเพราะไม่อยากให้โรงแรมตัวเองเสียชื่อเสียง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะ หวายเองก็สร้อยเพชรแล้วงั้นไม่เอาเรื่องแล้วค่ะ ป๊อปขา ไปทานดินเนอร์กับ

หวายนะคะ คุณพ่อไม่อยู่ไปสังสรรค์กับเพื่อนๆอีกแล้ว หวายเหงา”หวายที่กลัวป๊อปปี้จะตรวจรอยนิ้ว

มือจากสร้อยเพชรเพราะในนั้นไม่มีรอยนิ้วมือฟาง จะมีก็แต่ของเธอ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องชวนป๊อปปี้ออกไปทันที

 

 

 

 

 

 "อะไรของยัยนี่ มาถึงก็โวยวายฟ้องป๊อปเรื่องสร้อยตั้งแจ่ยังไม่ถึงห้องตัวเอง พอจับคนร้ายไม่ได้แทนจะแจ้งความ"เฟย์บ่นอุบมองตามหวายและป๊อปปี้ไป

 

 

“ไหนๆก็เลิกงานแล้ว ฟางไม่ติดอะไรใช่มั้ย ไปเที่ยวกันนะ”โทโมะพูดขึ้นเมื่อทุกคนแยกย้ายกันไป

 

 

 

"ไม่ต้องๆ เอ้าโทโมะไหนว่าจะพาแก้วไปดูหนังไงล่ะ"เฟย์ตกใจรีบห้ามไว้เพราะอยากให้แก้วและโทโมะได้สานสัมพันธ์กัน

 

 

 

“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกฟางเกรงใจคุณแก้วเค้าน่ะ”ฟางรู้ว่าแก้วเป็นน้องของจินนี่และป๊อปปี้ก็พูด

 

 

 

 

 

“จะเกรงใจอะไรล่ะคะ ฟางเป็นเพื่อนโทโมะเค้า งั้นก็เป็นเพื่อนแก้วด้วย ไปเที่ยวกันนะคะ”แก้วยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะชวนฟางไปเที่ยวกับเธอกับโทโมะต่อจนค่ำมืดส่วนเฟย์ได้แต่ฮึดฮัดทำอะไรไม่ได้ก็กลับบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ชวนไปเที่ยว บายโทโมะ”ฟางโบกมือลาแก้วกับโทโมะ แล้วเดินกลับเข้ามาใน

โรงแรมกับแก้วแต่แก้วแยกตัวไปหาจงเบที่แวะมาหาที่ล๊อบบี้ทำให้ฟางขึ้นห้องพักไปคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นพิมบอกว่าเธอน่ะไปเที่ยวกับแก้วกับโทโมะหลังเลิกงงาน เดี๋ยวเข้าหาผู้หญิงด้วยรึไงคิดจะหลอกแก้วล่ะสิ”ทันทีที่ฟางเข้ามาในห้องป๊อปปี้ที่นั่งรออยู่แล้วก็เปิดฉากหาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าจะมาหาเรื่องกันน่ะ ก็อาบน้ำแล้วนอนดีกว่านะ”ฟางส่ายหน้าแล้วเดินหนีแต่ป๊อปปี้กระชากฟางมาไว้ได้

 

 

 

 

"โอ๊ย เจ็บ"ฟางร้องออกมาเมื่อแผลในข้อศอกกระแทกเข้ากับตัวป๊อปปี้อย่างแรง 

 

 

“ทำไม ชั้นพูดจี้ใจดำรึไงว่าเธอ หลอกน้องชั้น แล้วยังไปอ่อนไอ้โทโมะอีก”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ทุเรศ ชั้นไม่เคยความคิดต่ำๆแบบนายว่าเลยนะ ปล่อยชั้น”ฟางว่าแล้วพยายามดิ้นในอ้อมกอด

 

 

 

 

 

 

“เป็นแค่ลูกจ้างแล้วเป็นลูกหนี้ชั้น ทำตัวสบายเชิดหน้าชูตา คิดว่าได้อยู่ห้องเดียวกับชั้น แล้วแก้วมาทำดีด้วยเลยจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ ดี งั้นคืนนี้ก็ขอชดเชยต่อละกัน”ป๊อปปี้พูดจบก็ผลักฟางลงเตียงไป

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา นี่เห็นชั้นเป็นอะไร ถ้าอยากทำเรื่องแบบนี้ก็ไปหาคู่ขานายโน่นสิ”ฟางที่ไม่ยอมแล้วเริ่มพาลเรื่องหวายว่าป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นต้องไปหาหวาย เพราะที่นี่มีลูกหนี้ทีเด็ดที่ใช้ระบายอารมณ์ได้อยู่แล้ว จะไปทำไม”ป๊อปปี้พูดแล้วผลักฟางที่ลุกขึ้นมาว่าตัวเองอีกครั้งลงกับเตียงก่อนขึ้นคร่อม

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะ ป๊อปปี้ วันนี้ชั้นไม่พร้อม”ฟางดิ้นเมื่อป๊อปปี้ซุกไซร้ตัวเองเพราะเธอกำลังกลุ้มกับเรื่องประจำ

เดือนตัวเองที่ไม่มาอยู่ก็ดิ้นสุดชี้วิตก่อนทุกอย่างที่เธอมองจะเริ่มหมุนโงนเงน มองทุกอย่างพร่าเลือน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คิดว่าเธอสลบไปแล้วชั้นจะไม่ทำอะไรเธอนะ นี่ฟื้นมาเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางแน่นิ่งไปก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอ ฟื้นสิ ฟาง ฟาง”ป๊อปปี้ลองเขย่าตัวเรียกฟางแต่ไม่มีเสียงหรือปฏิกิริยาใดตอบสนองอะไรเลยก็ตกใจ แล้วรีบโทรหาจงแบทันทีก่อนจะรีบจัดท่านอนให้ฟางดีๆพร้อมกับเรียกโทรตามจงเบทันทั

 

 

 

 

 

ฉับ ฟางเป็นอะไรน่ะ 5555555