รักนะครับ...อยู่ใกล้กันนะครับที่รัก

ไปไหนมา....

Minseok-part

“ลู่หาน ลู่หาน ลู่หาน”เงียบ.....นี้ลู่หานคงหลับสนิจเลยล่ะซิเนี่ยเรียกเท่าไรก็ยังไม่ตื่น นี้ผมก็อาบน้ำเสร็จแล้วคิดว่าออกมาแล้วลู่หานจะตื่นแล้วเสียอีก สงสัยคงเหนื่อยมากแน่ๆเลย ก็ต้องเหนื่อยซิครับก็เหมื่อยคืนเป็นคนห้ามผมขึ้นมาบนห้องถ้าไม่ห่วงว่าแฟนคลับจะเห็นคงอุ้มไปแล้ว แล้วพอเข้ามาในห้องก็ยังจะมาทำบ้าๆ ทะลึ่งไม่เข้าเรื่องนี้ขนาดขาผมเจ็บนะ ยังเล้าโลมผมได้ ถ้ามผมหายดีคงโดนจับกดเป็นแน่ เมื่อคืนนี้เล่นเอาผมเขินไม่ซิเขินมากถึงมากที่สุด ก็เล่นมาจูบหัวเข่าผมอย่างนั้นคนมันก็เขินเป็นนะครับ ลู่หานจะรู้ไหมเนี่ยครับ ว่าการที่เขาทำแบบนั้น มันทำให้ผมใจเต้นอย่างแรงจนมันจะออกมาอยู่นอกอกอยู่แล้ว แล้วสายตาแบบนั้น ดวงตาที่คล้ายกวางขนาดนั้น มันยิ่งทำให้ผมร้อนๆหนาวๆ และตกหลุดรักเขามากขึ้นเลยครับ

วันนี้พี่ผู้จัดการบอกให้ผมออกไปหาหมอกับพี่เมเนเจอร์ แต่ผมบอกไปว่าไม่เป็นอะไรแล้ว มันไม่เจ็บมาก พี่ผู้จัดการเลยบอกให้ผมออกไปซื้อยากับพี่เมเนเจอร์ เพราะพี่เขาไม่ว่างจริง แล้วอีกอย่างวันนี้ช่วงเช้าพวกเราว่างยังคงไม่มีเม็มเบอร์คนไหนตื่นแน่นอน

“มินซอกพี่ว่าเราไปซื้อกาแฟกันก่อนไหม”

“ไม่ดีกว่าครับ ผมว่าเรารีบไปซื้อยาดีกว่าครับจะได้รับกลับ”

“จะรีบกลับไปไหนหรอมินซอก”

“แบตโทรศัพท์ผมหมดนะครับเลยอยากรีบกลับ”

ผมนี้จริงๆเลยลืมชาดแบตโทรศัพท์มาซะงั้น แต่ยังดีนะเนี่ยที่หยิบกระเป๋าตังค์ที่ลู่หานซื้อให้ในวันเกิดมาไม่งั้นได้งอนผมแน่ๆก็ตั้งแต่เขาซื้อให้ผมยังไม่เคยได้ใช้เลยนะซิครับ นี้ขนาดลู่หานเอาตังค์มาใส่ในใบที่เขาซื้อ

มาให้แล้วผมยังไม่อยากใช้มันเลยนิครับ ก็ผมกลัวมันเก่านั้หน่าก็กระเป๋ามันสวยนะครับ เลยอยากเก็บไว้นานๆอีกอย่างลู่หานเป็นคนซื้อให้ด้วยมันทำให้ผมอยากเก็บไว้มากกว่าใช้ซะอีก แต่ลู่หานคงคนละความคิดกับผมนะครับเขาคงอยากให้ผมใช้มัน ถึงขนาดถือมาติดตัวเขาแล้วคอยมายืนให้ผมทีหลัง แฟนใครน่ารักจัง

“มินซอกว่าไง..ไปเดินเที่ยวก่อนไหม”

“ไม่ดีกว่าครับผมว่าเราไปซื้อยาเลยดีกว่าครับ”

“งั้นก็ได้”

ผมกับพี่เมเนเจอร์เดินไปซื้อยาแล้วจะกลับโรงแรมที่พักเลย ต่ทำไหมรายขายยามันอยู่ไกลจังเลย นี้ผมเดินมาไกลมากแล้วนะ ยังไม่ถึงอีกหรอ

“พี่ครับอีกไกลไหมครับ”

“ไม่หรอกอีกนิดเดียวเอง”พี่เมเนเจอร์ชี้มือไปข้างหน้าบ่งบอกว่าร้านขายนั้นอยู่ไม่ไกล

พอมาถึงร้านขายยาผมก็ซื้อยานวด ยาแก้ปวด แล้วก็วิตามินซีไปให้ลู่หานด้วย

“กลับเถอะครับ”

“รีบหรอมินซอกพี่ว่าเราไปเดินเล่นกันก่อนดีกว่าเนอะ” สงสัยพี่เขาคงอยากเที่ยวมั้งครับเห็นชวนผมหลายรอบแล้ว พี่เขาพึ่งเข้ามาทำงานเป็นเมเนเจอร์ใหม่ด้วยมาจีนกลับพวกผมเป็นเป็นครั้งแรก แต่ตอนนี้นะไม่เดินไม่ไหวแล้วล่ะครับ อาการปวดเริ่มกำเริบอีกแล้ว

“กลับดีกว่าครับ อีกอย่างเราไม่ได้บอกใครไว้ด้วยว่าเราออกมา”

“กลับก็กลับ” พี่เขาบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ผมเดินกลับมาที่โรงแรมผมพอจำทางกลับได้ครับแต่มันไกลมากเลย....

“เห้ย!”

ผมโว้ยวายเมื่อพี่เมเนเจอร์เอามือมาโอบผมผมรีบปัดออกทันทีเลยครับ

“รีบเดินเถอะมินซอกแฟนคลับเริ่มตามมาแล้ว”

ผมหันไปมองข้างหลังจริงๆด้วยครับ แฟนคลับเริ่มเดินตามผมแล้ว นี้คงเป็นเหตุผลที่ทำให้พี่เขาโอบผมล่ะมั้งครับ

โรงแรม..

ผมเดินมาถึงโรงแรมแบบเล่งรีบโดยที่มีพี่เมเนเจอร์โอบตลอดทาง ผมจะไม่คิดอะไรมากเลยครับถ้าพีเขาไม่เลื่อนมือลงมาโอบที่เอวผมตอนที่กำลังขึ้นลิฟเนี่ยล่ะครับ เหมือนผมจะไม่ปลอดภัยแล้วล่ะครับ

ชั้นที่19 …20…21 ถึงแล้ว

ผมรีบเดินออกจากลิฟโดยทันทีแล้วตรงไปที่ห้องที่ผมพักอยู่

“เห้ยพี่..ปล่อยผมนะ”

พี่เขาเขามากอดผมซะงั้นแถมยังเอาหน้ามาซุกซอกคอผมอีก เป็นอย่างที่ผมคิดไม่มีผิดเลยว่าพี่คนนี้ต้องอันตราย

“ปล่อยได้ไงล่ะเปาจือ....หอมจัง” พี่เขาพูดไปพร้อมเขาสูดความหอมจากจากซอกคอผม ขยะแขย้งสินดีปล่อยนะ

ลู่หาน...ลู่หานยายอยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ

“ไอ้สัส!”ลู่หานวิ่งตรงเข้ามาซัดพี่เมเนเจอร์จนนอนจมไปกับพื้นแล้วยังตามไปซัดต่ออีกหลายมัก

“ลู่หาน”ผมเรียกเขาอย่างแผ่วเบา ตัวผมสั่นไปหมดแล้ว ผมกลัวถ้าเกิดว่าลู่หานไม่อยู่ห้องจะเกิดอะรึ้นกับผมบ้างผมไม่อยากจะคิด

“มินซอก”เมื่อลู่หานได้ยินเสียงเสียงผมเรียก ก้รีบทิ้งเข้ามากอดผม กอดที่อบอุ่น ปลอดภัย ผมรักกอดนี้จัง

“ฮยอง... เกิดอะไรขึ้นครับ”

เสียงเลย์วิ่งออกมาจากห้องที่นอน ภาพที่พี่เมเนเจอร์ทำให้เลย์ตกใจอยู่ไหมน้อย

“เลย์ เอามันออกไปแล้วโทรบอกผู้จัดการว่ามันลวนลามมินซอก” ลู่หานหันไปบอกเลย์ พร้อมส่งสายตาน่ากลัวไปยังคนที่นอนกองอยู่ที่พื้น

เลย์ไม่พูดอะไร พอได้ยินคำพูของลู่หานก็รีบลากคออกจากห้องทันที

“ไปไหนมา...”

“ขอโทษ” ผมปลุกกวางให้พิโรษแล้วซิครับ

“โทรไปไม่หลับ”

“แบตหมด”

“จะออกไปทำไหมไม่ปลุก”

“ก็เห็นนายหลับอู่นี้หน่า อย่าโกรษเลยนะ”ผมทำหน้าอ้อนใส่ลู่หานก่อนที่จะขเหย่งปลายเท้าขึ้นเอามือโอบคอให้โน้มลงมาหาผมแล้วจูบที่ริมฝีปากของลู่หานเบาๆแล้วค่อยๆถอยห่างออกมา แต่ผมคงช้าเกินไปเมิ่อลู่หานโอบเอวผมให้ใกล้เขามากขึ้น

“อย่าโกรษเขาเลยนะกวางน้อย”

ผมพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนแบบสุดๆ ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปซิ ลงทุนซะขนาดนี้แล้ว

“นายเริ่มก่อนนะ”

รู้แล้วนะว่าเริ่มก่อนจะพูดทำไหมกัน เขินนะเว้ยไอ้กวางบ้า

“อื้ม”ผมตอบเสียงแผ่วเบา

“บ่ายนี้มีงาน ถ้าลุกไม่ขึ้นอย่ามาว่ากันนะ”

“อื้ม” แผ่วเบา ผมตอบไปแบบแผ่วแล้วช้อนสายตามองลู่หานอย่างมีความหมาย

ให้ตายซิครับ...ผมรู้สึงว่ามันมีอะไรบ้างอย่างมันนู่นๆอยู่ตรงกลาง อย่าบอกนะครับ ว่ากวางน้อยของลู่หานตื่นแล้ว ตายครับตายผมเริ่มก่อนซะด้วย ลู่หานคงไม่ปล่อยผมแน่ๆ เอาไงเอากันครับไหนไหนก็เริ่มแล้วก็เริ่มให้มันสุดๆไปเลยแล้วกัน

“อื้ม..นี้หมายความว่าไง” ถามบ้าอะไรเนี่ย

มินซอกใจกล้าหน่อย ในเมื่อเราเป็นคนผิดแล้วยังเริ่มก่อนอีก เป็นไงเป็นกัน

“ก็กวางน้อยมันตื่นแล้วไม่ใช่หรอ” ผมบอกลู่หานพร้อมนำมือไปลูบคล่ำต้องส่วนนั้นของลู่หาน พร้อมกับมอหน้าเขาอย่างบอกความในสุดๆ

“ลุกไม่ไหวแน่”

ลู่หานบอกผมก็ที่จะอุ้มผมไปวางลงบนเตียงอันแสนนุ่ม เช้านี้ผมคงต้องไถ้โทษในสิ่งที่ผทำลงไปแล้วล่ะครั แต่ผมก็มีความสุขดีนะครับที่คนบนร่างของผมเป็นลู่หานไม่ใช่ใครอื่นเขาคือคนที่ผมรัก คนที่ผมยอมทุกอย่างคนที่ผมให้เขาไปแล้วทั้งกายและใจ

-กวางน้อpนะตื่นแล้วหลับอยากนะครับ-

โทษทีที่ลงช้านะครับ ฝันดีนะค่ะผู้อ่าน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ