รักนะครับ...อยู่ใกล้กันนะครับที่รัก

-Luhan past-

ใครกล้ายุ่งของส่วนตัว ใครกล้ายุ่งกล้ายุ่งกับของที่ห่วง ผมไม่เอามันไว้แน่

มันกล้ามากที่ยุ่งกับมินซอกของผม กล้ามากที่ทำให้ตัวเล็กของผมกลัว ถ้าผมไม่เห็นว่ามินซอกกำลังกลัว มันได้ตายคาตีนผมเป็นแน่

เช้านี้มีเรื่องเลวร้าย แต่มันก็ไม่เลวร้ายเสมอไป เมื่อผมมีคนที่ยนอนอยู่ข้างๆผม คอยให้กำลังใจ คอยให้ผมปกป้องแค่นี้มันก็ดีกว่าเป็นไหนๆ

“มินซอก....มินซอกตื่นได้แล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงต้องเดินทางไปที่ทำงานนะ”

หลังจากผ่านกิจกรรมรักตัวเล็กของผมก็หลับเป็นตาย ก็แน่ซิครับก็มินซอกเล่นทุ้มสุดตัวขนาดนั้นใครมันจะไปอดใจไหว แล้วยิ่งผมกับมินซอกห่างหายเรื่องแบบนี้มานานอีกด้วย พอได้มันเลยยาวและรุนแรงไปหน่อย

(แน่ใจนะว่าหน่อย อิอิ)

“ขออีก5นาทีนะ”มินซอกพูดพร้อมกับเอาหน้ามาซุกที่อกผมมากขึ้น แถมยังกอดผมแน่นกว่าเก่าซะด้วย

“ไม่เอา..ตื่นได้แล้ว” ผมจับหน้ามินซอกขึ้นมาให้มองหน้าผม ทำมันมันหน้ารักอย่างนี้เนี่ยโอ็ยไอ้ลู่จะไม่ไหวแล้ว พอ พอ พอ หอมแค่แก้มพอ

“ลู่ฮานอ่ะ ..ตื่นก็ได้” มินซอกพูดออกเสียงงอนๆ แต่ก็ยอมลุกจากผ้าห่มแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่มันจะไม่อะไรหรอกครับ ก็ไอ้ที่ทำให้ผมต้องข่มอารมณ์ตัวเองเพิ่มขึ้นเนี่ยแหละ มินซอกเขาจะรู้สึกตัวไหมเนี่ยว่าที่เดินไปเข้าห้องน้ำ มันไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเขาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ซึ่งมันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องข่มอารมณ์เพิ่มมากขึ้น

“ลู่หานอ่า...เอาผ้าขนหนูมาให้เขาหน่อยสิ เขาลืมเอามา” ไอ้น้ำเสียงอ้อนอย่างนี้นี้มันยังไงเนี่ยห่ะตัวเล็ก

ผมเดินเอาผ้าขนหนูมาให้มินซอกหน้าห้องน้ำ

“เปิดประตูหน่อย”

“ลู่หานอ่า ..........เจ็บ” เฮ้ย!เป็นอาไรนะทำไหมร้องเสียงหลงแบบนั้น

“มินซอกเปิดประตู..เป็นอะไรนะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

ผมระดมทุบประตูอย่างแรง แล้วบอกมินซอกให้เปิดประตูแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบรับ เงียบ เงียบ เงียบ

“มินซอกเปิด”

“ลู่หาน ......เมื่อเช้านายแตกข้างในใส่ไหมอ่ะ.....มันอึดอัดนะไอ้กวางบ้า”

ผมแทบหลุดขำกับคำด่าของมินซอก สงสัยผมจะหนักเกินไปจริงๆแหละ ไม่งั้นตัวเล็กของผมไม่โว้ยวาย ขนาดนี้แน่ๆๆ

“เอาผ้าขนหนูมาเลย”

มินซอกยืนมือออกนอกห้องน้ำแล้วรีบดึงผ้าขนหนูเข้าไปทันที

ตอนนี้พวกเราฝั่งเอ็มกำลังเดินทางไปร่วมงานประกาศผลรางวัลที่พวกเรามีชื่อเข้าชิง

พอพวกเราขึ้นรถได้คริสก็เริ่มเคลียสประเด็นที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพื่อไม่ให้มันค้างคาแล้วเราก็จะได้บอกผู้จัดการถูกด้วย เมื่อพวกเราเคลียสกันจบ คริสเป็นคนสรุปว่าจะให้พี่ผู้จัดการไล่พี่เมเนอร์คนนี้ออกทันที เหตุผลนั้นหรอครับไม่มีอะไรมา ก็ลวนลามมินซอก ส่วนการที่ผมซัดไอ้พี่นั้นไปหลายมัดก็ไม่มีอะไรมากแค่บอกไปว่าผมทำไปเพราะช่วยเหลือเพื่อน

“ลู่หาน.. ง่วง”

มินซอกหันหน้ามันทางผมพร้อมกับทำสีหน้าง่วงอย่างมากมาย และไอ้สีหน้าแบบนี้มันก็หน้ารักซะด้วย

ผมหันไปมองข้างหลังรถว่ามีหมอนรองคอของผมที่ซื้อให้มินซอกหรือเปล่า แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ จนมินซอกพูดขึ้น

“ไม่ต้องหาแล้ว...”

บอกผแล้วหันไปมองข้างทางทันที

“เป็นไรอ่ะงอนหรอ.....” เงียบ

งอนผมแน่ๆเลย

ผมจับหัวมินซอกให้มาหนุนที่ไหล่ของผมพร้อมกับจับมือมาหอมเบาๆ

“แค่นี้ก็จบ ไม่เห็นต้องหาเลยหมอนอ่ะ”

คำพูดของมินซอกทำเอาผมยิ้มน้อนยิ้มใหญ่สงสัยวันนี้ตัวเล็กของผมคงมีอะไรให้อ้อนอีกเยอะแน่ ผมชอบนะครับที่มินซอกขี้อ้อนมันทำให้เขาดูเด็กลงไปอีกยิ่งเขาอ้อนมากเท่าไร ก็ยิ่งขโมยหัวใจผมไปมากเท่านั้น ซึ่งตอนนี้มันจะไม่มีให้ขโมยอยู่แล้ว

“รักลู่หานนะ” มันเบาครับ มันเบา แต่ผมกลับได้ยินชัดเจน คำว่ารักจากปากมินซอกมันทำให้ผมมีกำลังใจ มีความสุข ผมไม่คิดเลยว่าการมีเขาอยู่ในฐานะคนรัก มันดีกว่าคำว่าเพื่อนเป็นไหนๆ ผมสามารถแสดงอาการที่ผมไม่เคยทำได้ ผมสามารถระบาย ผมสามารถหอม จูบ และอะไรอีกหลายอย่าง ซึ่งมันทำให้ผมมีความสุขสุดหัวใจผมสัญญาเลยครับว่าต่อให้โลกสลาย ผมก็จะอยู่กับคนนี้ มินซอก

ขอโทษที่มาลงช้านะค่ะ พอีคนแต่งอยู่ รรประจำ นานๆทีได้กลับบ้าน วังว่าตอนนี้ทุกคนคงชิบนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามและเข้ามาอ่านนะค่ะ ซัยจาโยค่ะ อาจจะสั้นไปหน่อยนะ

สาวก Lumin