รักกำมะลอของนายหน้าหล่อกับนางหน้าสวย

9.6

เขียนโดย BabyBeam

วันที่ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 12.02 น.

  24 ตอน
  351 วิจารณ์
  42.04K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 23.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1) ตอนที่ 1 ฟาง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
ตอนที่ 1
 
 
 
 
"พี่สาวสุดสวย ไปถึงแล้วไลน์มาบอกด้วยนะคะ" เฟย์ น้องสาวของ'เธอ' วัยม.6 มาลาพี่สาวของตัว
เองที่สุวรรณภูมิ
 
 
 
 
"ฉันไปก่อนนะแก ดูแลเฟย์ให้ดีๆด้วยนะ" ฟางบอกกับเพื่อนชายของตัวเอง ที่ยืนนิ่งแต่แววตามีน้ำ
ไหลปริ่มขอบตา
 
 
 
 
"โชคดีนะเว้ย" เขื่อนโบกมือลาฟางที่เดินเข้าไปข้างในแล้ว เขาและเธอเป็นเพื่อนกันมานาน ตั้งแต่
สมัยมัธยม และจริงๆฟางเองก็ไม่ได้เป็นพี่แท้ๆของเฟย์เพราะพ่อและแม่ของเฟย์มีลูกยาก ท่านจึง
ขอลูกที่แม่อธิการแห่งบ้านเด็กกำพร้า  ซึ่งเฟย์และฟางก็รู้ดี แต่เฟย์ก็ยังรักฟางเหมือนพี่จริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
ประเทศอังกฤษ
 
 
 
 
 
“ถึงสักที” เธอพูดกับตัวเอง
 
 
 
          สาวสวยได้เดินทางมาถึงที่ที่ตนเองต้องทำงานเป็น’ไกด์’ เธอเดินทางร่วมทริปมากับคณะ
ทัวร์กรุ๊ใหญ่เพื่อที่จะมาหาประสบการณ์ในการทำงานให้กับตนเอง  แต่เพราะเธอสวย น่ารัก เป็น
กันเองแถมยังฉลาดเฉลียวหัวไวจึงสร้างความไม่พอใจให้กับคนอื่นๆที่ร่วมเดินทางมากับกรุ๊ปทัวร์นี้
ด้วย  พวกเขาจึงหาทางกำจัดเธอ
 
 
 
 
 
“ฟางจ้ะ  เห็นเธอเหนื่อยๆ ดื่มน้ำส้มก่อนนะจ้ะ” ไกด์คนหนึ่งได้คั้นน้ำส้มที่ผสมยานอนหลับให้ฟาง
ดื่ม 
 
 
 
 
“ขอบคุณจ้ะ” ด้วยความที่ฟางเหนื่อยและรู้ไม่เท่าทันจึงหยิบขึ้นมาดื่ม  พอหมดสติไกด์ใจร้ายก็นำ
หล่อนมาทิ้งไว้ที่ที่ปกคลุมด้วยหิมะ ซึ่งหนาวจัดมาก เพื่อให้เธอได้เผชิญกับอากาศที่หนาวสุดขั้ว 
คนพวกนั้นไม่คิดว่าเธอจะมีอันตรายรึเปล่า พวกเขาไม่สนใจ เพราะรู้ว่าหล่อนเป็นแค่เด็กที่เขาเก็บมา
เลี้ยง ไม่รอดก็ตาย มีแค่สองอย่างสำหรับอนาคตที่พวกเขาขีดเส้นไว้ให้
 
 
 
          แต่เธอไม่ยอมตาย จะตายง่ายๆได้อย่างไรในเมื่อยังไม่ตอบแทนบุญคุณของแม่อธิการแห่ง
บ้านเด็กกำพร้าและพ่อแม่ของเฟย์เลย  เธอจะต้องตอบแทนก่อน ไม่อย่างนั้นไม่ยอมตายแน่ๆ
 
 
 
 
 
“อย่ายอมแพ้สิ จะยอมแพ้ง่ายๆไม่ได้นะ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ยังมีแรงก้าวเดินต่อไป ก็ยัง
คงมีหวัง ความหวังอยู่ไม่ไกลถ้าเรายังมีสติและลงมือทำ” เธอบอกกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งๆ
ที่ตอนนี้แข้งขาเริ่มอ่อนระโหยโรยแรง กระหายน้ำและความหนาวจับใจทำให้เธอเริ่มตัวแข็ง 
 
 
 
 
          ....ไม่สิ...ไม่ได้ หล่อนคิดถึงหน้าทุกคน คิดถึงพระเจ้าหวังว่าพระองค์จะประทานเรี่ยวแรง
ให้หล่อนสักครั้ง แต่..ไม่ไหวแล้ว..ร่างบางโงนเงนทรุดฮวบลง ก่อนจะแน่นิ่งบนพื้นหิมะ
 
 
 

 
 //ฉับ  ไรท์ขอตัดก่อนนะ//
[ขอโทษด้วยนะงุ้งงิ้ง สั้นไปนิดนุง]
วันนี้ไรท์ขี้เกียจ แต่จะพยายามอัพนะ