เพียงเงา

 

 

                             บนเส้นทางที่มีแต่ความมืดมน โทโมะยังคงขับรถตามแก้วไปเรื่อยๆ โดยที่แก้วเองก็รู้ตัวว่าโทโมะกำลังตามมา แก้วขับรถอ้อมไปอ้อมมาและขับเร็วขึ้น โทโมะเริ่มเครียมมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะระยะทางระหว่างเราและเธอเริ่มห่างกันมากขึ้น แก้วเลี้ยวเข้าทางลัดที่รถยนต์ผ่านไม่ได้ และขับออกไปอีกทาง โทโมะ ขับตามมาจนถึงทางเข้า แต่ก็เข้าไปไม่ได้ เขาจอดรถและลงมาดูเธออย่างโมโห

 

 

               " เอาตัวรอดเก่งดีหนิ  อย่าพลาดก็แล้วกัน ไม่งั้นชั้ลเล่นเธอตายแน่ " โทโมะมองรถแก้วที่ขับไปไกลลับตา เขาทั้งโกรธทั้งแค้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง โทโมะขึ้นรถและขับออกไป 

 

 

 

                      ผับใหญ่กลางใจเมือง แก้วที่เพิ่งจะมาถึงรีบเข้าไปแต่งตัวทันที ไม่นานก็เดินออกมาในชุดสวย เซ็กซี่ ผิดกันราวกับคนละคน แก้วเดินออกมาในร้าน เธอมองอย่าโจทก์ของคดีไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

               " ไหนพี่ไตรบอกไม่ให้แต่งตัวเซ็กซี่ไง " วีรวิทย์ที่มาถึงตั้งนานแล้ว เขาเฝ้ามองแก้วตั้งแต่ตอนแก้วเดินเข้ามาในร้าน และถึงกับตาค้าง เมื่อเห็นแก้วออกมาในชุดนี้

 

 

 

               " คุณค่ะ เราต้องทำเหมือนไม่รู้จักกันนะ อย่าให้แผนพังซิค่ะ " แก้วพูด แต่หน้านิ่งเหมือนคนไม่ได้กังวลอะไร 

 

 

 

               " ชั้ลรู้ แต่ ช่วยไปเปลี่ยนชุดได้มั้ย ถ้าไอบอมมันชอบเธอขึ้นมาชั้ลจะทำยังไงเนี่ยย " วีรวิทย์ซีเรียสมาก 

 

 

 

              " คุณก็ติดต่อชั้ลให้เค้าซิค่ะ งานจะได้สำเร็จเร็วๆ " แก้วตอบหน้าตาเฉย วีรวิทย์เซ็หนัก 

 

 

 

              " อย่าพูดเล่นแบบนี้ซิแก้ว เธอกำลังเล่นอยู่กับไฟนะ รู้ตัวรึเปล่า " วีรวิทย์ทั้งหวงทั้งห่วง

 

 

 

             " ไม่ต้องเป็นห่วงชั้ลหรอกนะ มีผู้กอง มี 2 หมวด มีคุณอยู่ด้วย ชั้ลรู้ว่าชั้ลน่าจะปลอดภัย เพราะชั้ลมั่นใจว่าชั้ลไม่ถูกทิ้งอย่างโดดเดี่ยวแน่นนอน " แก้วพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะยิ้มหวานให้ และเดินจากไป  วีรวิทย์จะตามไป แต่โทรศัพท์ก็สายเข้า จึงจำต้องรับโทรศัพท์ก่อน 

 

 

 

            " ฮัลโหล " วีรวิทย์พูด 

 

 

            ( โจทก์กำลังเข้าไปในร้าน  ) หมวดก้อง พูดจบก็วางสายทันที วีรวิทย์กลับมานั่งที่เดิม

 

 

 

                   ช่วงเวลาที่บอมเดินเข้ามาในร้านเปนช่วงเวลาเดียวกับที่แก้วขึ้นไปร้องเพลงบนเวที แก้วพยายามเรียกเสน่ห์ในตัวเธออกมาผ่านเสียงเพลง เธอชายตามองบอมอย่างเสน่หา และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่บอมเองก็หันมามองเธอ ทั้งคู่มองกันอย่างไม่ละสายตา  วีรวิทย์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ก็ถึงกับอึ้งในเสียงเพลงของแก้ว เพราะมันทั้งไพเราะ หวาน น่าฟังเป็นอย่างมาก บอมมองแก้วก็ได้พักหนึ่งก็หันกลับมาและเดินไปนั่งกับวีรวิทย์ และไม่หันมองแก้วอีกเลย แก้วร้องเพลงจนจบ 

 

 

 

                " มีอะไร รีบพูดมา " ทันทีที่เพลงจบ บอมก็หันไปถามวีรวิทย์ที่นั่งตาค้างมองแก้วอยู่อีก 

 

 

 

               " อะอ่อ คือ  ทางบริษัทของชั้ล ชนะการประมูลโครงการสร้างบ้านให้ชาวดอย เราต้องการไม้ในจำนวนมาก " วีรวิทย์พูดยังไม่จบ

 

 

 

                " แกจะซื้อไม้จากชั้ลเท่าไหร่ " บอมถาม วีรวิทย์นิ่งคิด 

 

 

 

                " ชั้ลต้องสร้างบ้านไม้ 2 ชั้น  250 หลัง แล้วแกคิดว่าชั้ลต้องใช้ไม้เท่าไหร่ " วีรวิทย์มองหน้าบอม บอมหน้านิ่งแทบจะดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

 

 

 

                " จะเอาเมื่อไหร่ " บอมถาม

 

 

 

                " เร็วที่สุด " วีรวิทย์ตอบ  วีรวิทย์พูดจบบอมก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที วีรวิทย์นั่งเครียดจัด เพราะคืนนี้ เขาไม่ได้ข้อมูลอะไรจากบอมเลย 

 

 

 

                        ในขณะที่บอมจะเดินออกจากประตู โดยมีลูกน้อง 2 คนเดินตามมา อีกคนหนึ่งไปเิดประตู เป็นจังหวะเดี่ยวกันกับที่แก้วจะเดินออกจากประตูเหมือนกัน ทั้งคู่เดินชนกัน ลูกน้อง 2 คน พอเห็นว่าแก้วเดินมาชนบอม ก็ดึงปืนออกมา แก้วหันมองก็ถึงกับอึ้ง บอกยกมือเป็นสัญญาณว่าให้ทั้งหมดเก็บปืน

 

 

 

               " ขอโทษนะ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจ " แก้วมองหน้าบอมก่อนจะพูดอย่างอ้อนๆ มีน้ำเสียงยั่วยวนเล็กน้อย  

 

 

 

               " อย่าเล่นกับไฟ มันอันตรายมาก จำไว้  " บอมโน้มหน้าเข้ามาใกล้แก้ว ก่อนจะกระซิบข้างหู พูดจบก็เดินออกไป แก้วมองตามอย่างนิ่งคิด ทันทีที่รถของบอมขับออกไป ไตรคุณ หมวดปาล์ม หมวดก้อง และวีรวิทย์เดินมาหาแก้ว 

 

 

 

               " มันพูดอะไรกับแก้ว " ไตรคุณถาม  ทั้งหมดรอฟังแก้วตอบ

 

 

 

              " อย่าเล่นกับไฟ " แก้วพูดหน้านิ่ง เพราะยังคิดไม่ตกกับคำพูดของบอม

 

 

 

              " ทำไมมันพูดจาแปลกๆ " หมวดปาล์มถาม เพราะสงสัยไม่แพ้คนอื่นๆ

 

 

 

              " หรือเค้าจะรู้ ว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ " แก้วพูด ทุกคนคิดตาม 

 

 

 

              " มันไม่น่าจะรู้นะ เว้นแต่มันจะรู้จักแก้ว " ไตรคุณพูด

 

 

 

              " แต่แก้วไม่รู้จักเค้านะ " แก้วพูด ทุกคนงง หนัก 

 

 

 

              " คงไม่มีอะไรหรอก พี่ไตร อย่าคิดมากเลย มันคงคิดว่าแก้วเป็นผู้หญิงที่จะหว่านเสน่ใส่มัน แล้วมันกำลังจะบอกว่าถ้าไม่แน่จริง ก็อย่ามาเล่นกับไฟ ก็แค่นั้นแหละ " วีรวิทย์พูด

 

 

 

              " มันก็จริงนะ เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ที่จะเข้าถึงไอบอมได้สักคน หรือพูดง่ายๆ คือ มันไม่ยุ่งกับ ผู้หญิงคนไหนเลย " หมวดก้องพูด ทุกคนคิดตาม แต่แก้วก็ยังสงสัยไม่หาย 

 

 

 

             " แล้วแกได้อะไรมาบ้างไอวี " ไตรคุณถาม

 

 

 

             " ได้อะไรหละพี่ ไม่ใช่แค่ผู้หญิงนะที่เข้าไม่ถึงมัน ผู้ชายอย่างผมก็เข้าไม่ถึงเหมือนกัน ผมดูไม่ออกเลยว่ามันคิดอะไรของมัน เห้ออ " วีรวิทย์บ่นๆ ไตรคุณส่ายหน้าเล็กน้อย 

 

 

 

             " ให้มันได้อย่างนี้สิวะ " ไตรคุณพูด ทุกคนขำ 

 

 

 

              "  เออใช่สิ ผมมันไม่ใช่ตำ.... "วีรวิทย์ยังพูดไม่จบ หมวดปาล์มก็เข้ามาปิดปาก 

 

 

              " ปลาหมอตายเพราะปากจริงๆเลย ลูกพี่หนิ " หมวดปาล์มบ่นๆ วีรวิทย์ยิ้มแหยๆ 

 

 

 

              " เสร็จงานแล้ว แก้วขอตัวกลับก่อนนะค่ะ " แก้วพูด 

 

 

 

             " คุณจะกลับยังไง ผมไปส่งนะ " วีรวิทย์พูด 

 

 

 

              " ไม่ต้องเลยลูกพี่ น้องเค้ามาเองกลับเองได้  เข้าใจนะครับ " หมวดก้องแซว แก้วยิ้มๆ ยกมือไหว้แล้วก็เดินจากไป  แก้วเข้าไปเปลี่ยนชุด ล้างหน้าล้างตา และกลับออกมาในชุดปกติ  เธอเดินไปที่รถ และขับออกไป 

 

 

 

                " อย่าเล่นกับไฟ มันอันตรายมาก จำไว้ " แก้วยังนึกถึงตอนที่บอมพูดกับเธออยู่ตลอด เธอสังหรณ์ใจแปลกๆ เพราะไม่คิดว่ามันเป็นคำขู่ แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นการเตือนมากกว่า แต่จะเตือนเพื่ออะไร ในเมื่อเขาและเธอไม่รู้จักกัน  แก้วขับรถไปเรื่อยๆ และคิดไปเรื่อยๆ เธอมองกระจกรถ และเพิ่งจะสังเกตุเห็นว่ามีคนขับรถตามเธอมาอยู่ แก้วขับรถไปเรื่อยๆ เหมือนคนไม่รู้ตัวเพราะอยากจะดูให้แน่ใจว่าเธอถูกสะกดรอยตามจริงรึปล่าว 

 

 

 

               เอี๊ยดดดดด  โครมมม  แล้วมีนก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด รถตู้คันดังกล่าว  ขับแซงขึ้นมาและปาดหน้ารถเธอ ทำให้แก้วเสียหลัก ล้มลง ร่างเล็กกลิ้งตกลงไปข้างทาง แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก 

 

 

 

                "  ขับรถยังไงวะ !! " แก้วโกรธลุกขึ้นยืนได้ก็โวยทันที แต่พอได้เห็นหน้าคนที่เดินลงมาจากรถตู้  ก็ถึงกลับเดินถอยหลังหนี 

 

 

 

               " แต่นี้ก็กลัวแล้วหรอ " บอม สั่งลูกน้องสองคนไปจับตัวแก้ว แล้วพามาเผชิญหน้ากับเขา  แก้วนิ่งเงียบ มองหน้าอย่างเอาเรื่อง แต่ไมพูดอะไร 

 

 

 

              " เชื่อชั้ลนะ ถอยออกมา ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป " บอมพูดจบก็ขึ้นรถ ลูกน้อง2 คนปล่อยตัวแก้ว แล้วขึ้นรถ ขับออกไป แก้วงงหนักยิ่งกว่าเดิม 

 

 

 

              " นี้มันอะไรกัน " แก้วนิ่งคิด ก่อนจะโทรหาไตรคุณ ไม่นานไตรคุณก็มารับแก้วไป 

 

 

                    

                             ภายในรถ  แก้วนั่งเงียบ คิดถึงคำพูดของบอม จนผิดสังเกต

 

 

              " เป็นอะไรไป แล้วล้มรถได้ยังไง ปกติแก้วไม่เคยประมาทหนิ  " ไตรคุณถาม แก้วยังนิ่งอยู่ 

 

 

 

             " แก้ว พี่ถามว่าล้มรถได้ยังไง  มีอะไรเกิดขึ้นกับแก้วรึปล่าว " ไตรคุณพูดดังขึ้น ทำให้แก้วหลุดจากพะวง 

 

 

 

             " อ่อ แก้วขับรถเร็วไปหน่อยนะค่ะ เลยเสียหลักล้มลง " แก้วพูดแบบปัดๆ ไตรคุณนิ่งคิด และสงสัย แต่ก็ไม่ถามต่อ

 

 

 

            " แล้วนี้จะให้ไปส่งที่ไหน ไปส่งที่บ้านมั้ย " ไตรคุณถาม 

 

 

 

            " ไม่ค่ะ ไม่กลับบ้าน เดี๋ยวคืนนี้แก้วขอนอนที่โรงพักนะค่ะ " แก้วพูด

 

 

 

             " ทะเลาะกับพ่อ อีกแล้วหรอ " ไตรคุณถาม แก้วได้แต่ฝืนยิ้ม ไตรคุณรู้ดี ว่าแก้วผ่านอะไรมาบ้า แต่เขากลับช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ไตรคุณลูบผมแก้วเบาๆ และเลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ เพื่อความสบายใจของแก้ว  

 

 

 

                      

                       ทางด้านโทโมะ ที่กลับมารอแก้วตั้งนานแล้ว  เขามองนาฬิกาและเดินไปหน้าบ้าน เดินมาดูนาฬิกา แล้วเดินไปหน้าบ้าน วนไปวนมา แต่แก้วก็ไม่กลับมาสักที

 

 

 

 

             " ตีสี่  ! ยังไม่กลับมาอีกหรอวะ " โทโมะเงยหน้ามองนาฬิกา  เขาทั้งหงุดหงิด ทั้งโกรธ โทรหาแก้ว ก็โทรไม่ติด โทรศัพท์ ถูกเขวี้ยงลงกับพื้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินดุ้มๆขึ้นไปนอนข้างบน 

 

 

 

                      

                          เช้าตรู่ของวันใหม่ แก้วรีบกลับมาที่บ้านและทำกับข้าวให้โทโมะ ทุกอย่างถูกเตรียมไว้ที่โต๊ะอาหารจนเสร็จ  รอแค่เจ้าของบ้านมากินเท่านั้น แก้วเดินเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ เดินออกมาทุกอย่างก็ยังอยู่เหมือนเดิม 

 

 

 

             " 8 โมงกว่าแล้ว ยังไม่ลงมาอีก หรือว่าออกไปทำงานแล้ว " แก้วบ่นๆแล้วเดินไปดูรถโทโมะที่ลานจอดรถ ก็พบวารถยังจอดอยู่ เธอเริ่มเอะใจ แต่ก็ยังไม่ขึ้นไปดู 

 

 

                       10 โมง โทโมะก็ยังไม่ลงมาอีก แก้ว ตัดสินใจขึ้นไปดูในบ้าน  ร่างเล็กเปิดประตูห้องเินเข้าไป ก็เห็นร่างสูงร่างหลับสนิทอยู่ เธอเดินเข้าไปแตะหน้าผาก เพราะคิดว่าโทโมะไม่สบาย แต่ก็ตัวไม่ร้อน แก้วจะเดินออก 

 

 

 

            "  โอ้ยยย ! " แก้วถูกกระชากเข้าสู้อ้อมกอดของเขา โทโมะพลิกตัวขึ้นมานอนทับแก้ว

 

 

 

            " เมื่อคืนหายไปกับผู้ชายคนไหนมา   "   โทโมะพูด แก้วมองหน้าเอาเรื่อง พยามดิ้นหนีสุดแรง แต่ก็ไม่หลุดพ้น เพราะมือทั้งสองข้างของเธอ ถูกจับกดชูขึ้นเหนือศรีษะ 

 

 

 

            " ชั้ลถามว่าเมื่อคืนไปนอนกลับผู้ชายคนไหนมา ! " โทโมะตะคอดใส่ เพราะยังโกรธอยู่  แก้วเริ่มกลัว   แต่ก็ไม่พูดอะไร เธอดิ้นหนีทั้งแตะทั้งถีบ จนสุดท้าย ขาเธอก็โดนเข้าล็อคเอาไว้ ไม่ให้ดิ้นได้

 

 

 

             " อยู่บนเตียงกับชั้ล นิมีสะดีดสะดิ้งตลอดเลยนะ ทำไม หรือว่าชั้ลไมเด็ดพอ ฮะ ! " โทโมะพูดจบก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอแก้ว แก้วร้องไห้ออกมา ขอความเมตตา แต่โทโมะก็ไม่ฟัง 

 

 

 

             " ปล่อยชั้ลเถอะนะ หน้าทำแบบนี้เลยนะ ฮืออ ฮืออ "  สิ้นคำพูด เสื้อแก้วก็ถูกโทโมะ ฉีกจนขาด เผยให้เห็นเต้าคู่สวยที่ซ้อนตัวอยู่ในบราสีขาว  โทโมะซุกไซร้ซอกคอ และไล่ลิ้นลงมาเรื่อยจนถึงอกคู่สวย เขาพยามดึงมันออก แต่ก็มีมือเล็กที่คอยขัดขวางอย่างสุดแรง

 

 

 

             "  อย่า ! อย่า ! อย่า ! ฮืออ ฮืออ ฮืออ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย " แก้วจับบราของตัวเองไว้แน่น และร้องอย่างสุดเสียง โทโมะถอดเสื้อของตัวเองออก แล้วกลับมาเล่นงานแก้ว อีกครั้ง

 

 

 

             "  ท่านประธาน !!! " เลขาสาว ที่ยืนมองเหตุการณ์อย่างอึ้ง เธอตะโกนเรียกโทโมะ ในสภาพที่ช้อค อึ้ง มึน 

 

 

 

             " เข้ามาได้ยังไง !! " โทโมะ ดึงผามาปิดร่างแก้วไว้ ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นจากเตียงมาหาเลขาสาว แก้วซุกตัวร้องไห้ในผ้าห้มไม่กล้าเงยมองหน้าเลขา 

 

 

 

             " คะคือ โทรศัพท์ท่านประธานโทรไม่ติด ชั้ลก็เลยมาตามที่บ้าน กดออดแล้วแต่ก็ไม่มีใคร ก็เลยเข้ามาในบ้าน ไม่คิดว่าท่นประธานจะ .... " เลขายังพูดไม่จบ 

 

 

 

             " แล้วตกลงมีเรื่องอะไร มันด่วนถึงขนาดที่เธอต้องถ่อสังขารมาถึงนี้เลยหรอ " โทโมะโกรธ

 

 

 

              " ก็สำคัญมากค่ะ ลูกค้าคนสำคัญกำลังรอพบคุณอยู่ " เลขาสาวหน้าเครียดทันที

 

 

 

             " ใคร ! " โทโมะพูด

 

 

 

             " คุณจอร์นสันค่ะ คือ เค้า จะยกเลิกสัญญา " เลขาสาวก้มหน้านิ่ง 

 

 

 

             " ทำไมมันถึยกเลิกสัญญา ! " โทโมะตะคอก 

 

 

 

             " เค้าจะไปเซ็นสัญญากับบริษัท SPS นะค่ะ เค้าบอกว่าทางเรามีปัญหามาก ทำตามที่เค้าต้องการไม่ได้ " เลขาพูด

 

 

 

             " ไอวีรวิทย์อีกแล้วหรอ งั้นกลับไปบอกมันนะ ว่าจะเลิกก็เลิก ชั้ลจะฟ้องเรียกค่าเสียหาย " โทโมะพูด 

 

 

 

              " เค้าจ่ายค่าเสียหายให้เราเรียบร้อยแล้วค่ะ คงไม่ต้องฟ้อง " เลขาสาวบอก โทโมะหน้าขึ้นเลือด ทั้งโรกธทั้งแค้้น 

 

 

 

              "  ออกไปได้แล้ว ออกไป แล้ววันนี้ไม่ต้องมาอีก  ชั้ล ไม่ เขา บริษัท !! ไป  !!!! " โทโมะตะคอก เลขาทั้งตกใจ ทั้งกลัว รีบออกไปทันที ทันทีที่เลขาสาวเดินออกไปจากบ้าน โทโมะรีบเดินเข้ามในห้องและล็อคห้องอย่างเร็ว แก้วที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว จะเดินออกจากห้อง พอเห็นโทโมะเดินเข้ามาก็ถอยหลังกูด

 

 

 

              " เป็นเพราะเธอ ทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้ !! " โทโมะเริ่มพาล

 

 

 

              " แล้วชั้ลไปเกี่ยวอะไรด้วย " แก้ว งง 

 

 

 

              " เธอมันตัวซวย ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ชั้ลเจอแต่เรื่องซวยๆตลอด " คำพูดของโทโมะ มันเหมือนรอยมีดกรีดลงกลางใจแก้ว กรีดลงตรงแพ้เดิมที่เธอเคยถูกกระทำ คำพูดนี้ เธอเคยได้ยินจากปากของคนที่เธอเรียกว่าพ่อ  พ่อด่าเธอว่เธอเป็นตัวซวย ทำให้ธุระกิจของพ่อเธอเองขาดทุน

 

 

 

             " งั้นก็ให้ชั้ลออกจากบ้านหลังนี้ นายจะได้ไม่ต้องมาซวยเพราะชั้ลอีก " แก้วพูดทั้งน้ำตา แต่ไม่ได้เป็นการประชด เธอพูดจริง เพราะตั้งแต่เธอออกมาจากบ้าน ธุรกิจของพ่อดีขึ้น ดีจนขนาดที่พ่อลืมมาพาเธอกลับไปอยู่ด้วยกัน

 

 

 

              " จะให้เธอไปได้ยังไง ไอคนที่เธอเรียกว่าพ่อ มันยังไม่ใช้หนี้ชั้ลเลย แล้วไอคนที่เธเรียกว่าพี่ มันยังไม่ยอมเป็นเมียชั้ลเลย "  โทโมะพูด

 

 

 

               " แล้วพ่อชั้ลเป็นนี้นายเท่าไหร่ ชั้ลจะใช้คืนให้เอง " แก้วพูด 

 

 

 

              " 50 ล้าน เป็นไง ยังอยากจะใช้คืนให้อยูมั้ย" โทโมะมองอย่างเยาะเย้ย 

 

 

 

              " ชั้ลขอผ่อนได้มั้ย " แก้วถาม

 

 

 

              " ใช้อะไรผ่อนหละ ใช้เงิน หรอใช้ร่าง " โทโมะถาม แก้วไม่ตอย ก้มหน้า ร้องไห้ไม่หยุด 

 

 

 

             " แต่เธอคงจะใช้ร่างผ่อนไม่ได้หรอกนะ เพราะไอดิเรกมันยกเธอให้ชั้ลฟรีๆ ไม่คิดตังค์สักบาท  " โทโมะพูด แก้วร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเป็นอย่างมาก 

 

 

 

             " นี่ก็ผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวเอง ชั้ลยังใช้งานเธอไม่คุ้นเลย " โทโมะพูด พร้อมกับเดินเข้าไปหาแก้วเรื่อยๆ แก้วถอยหลังหนีจนชิดฝาผนัง 

 

 

 

             " ช่วยมาระบายความเครียดให้ชั้ลหน่อยแล้วกันนะ " และแล้ว ร่างเล็กก็ถูกพลักลงไปบนเตียง ก่อนที่ร่างสูงจะขึ้นคร่อมบนทันที แก้วร้องไห้หนัก แต่ไม่คิอที่จะขอความเมตตาจากเขา เพราะถึงขอไป เขาก็ไม่เคยรับมันสักครั้ง ในเมื่อพ่อหยิบยื่นนรกให้กับเธอ เธอเองก็ต้องยอมรับมัน 

 

 

 

            " กวางง  อื้อออ  กวางงง อื้อออ  " โทโมะบรรเลงเพลงรักกับแก้ว แต่ก็ยังไม่วายคิดถึงกวาง เขายังคงต้องการกวางอยู่เหมือนเดิม แก้วรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจในชะตากรรม เธอร้องไห้จนสลบไป  

 

 

 

                         บริษัท SPS วีรวิทย์ที่นั่งทำงานอยู่ในห้องทำงาน ไม่นาน เลขาส่วนตัวก็เข้ามาในห้อง 

 

 

 

          " คุณวีค่ะ คุณจอร์นสัน มาขอพบค่ะ " วีรวิทย์พยักหน้ารับ ไม่นานจอร์นสันก็เดินเข้ามา

 

 

 

          " เชิญนั่งครับ " วีรวิทย์พูด

 

 

 

          " ผมยกเลิกสัญญากับบริษัท TT&T แล้วนะครับ " จาอร์สันพูด

 

 

 

          " ทำไมคุณทำแบบนี้ครับ คุณรู้มั้ยว่าเค้าเสียหาย และคุณก็ต้องจ่ายค่าเสียหายให้เค้า " วีรวิทย์หน้าเครียดจัด เพราะกลัวจะมีปัญญหากับโทโมะ 

 

 

 

          " ผมรู้ครับ แต่ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมยอมใช้ค่าเสียหายตอนนี้ ดีกว่าต้องไปใช้ในอนาคต ผมต้องการคนที่ขยันทำงาน และตั้งใจทำงานให้กับผมเหมือนบริษัทของคุณ แต่บริษัทของเขาไปเป็นเช่นนั้น ผมรับไม่ได้จริงๆ " จอร์นสันพูด วีรวิทย์เห็นใจ

 

 

 

          " โอเคครับ ผมจะรับงานนี้ต่อ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังครับ " วีรวิทย์พูด 

 

 

         " ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ " จอร์นสันดีใจใหญ่ วีรวิทย์ยิ้มหล่อให้

 

 

 

           " พี่วีค่ะ " กวางเดินเข้ามา  วีรวิทย์และจอร์นสันหันไป 

 

 

 

            " งั้นผมขอตัวนะครับ ไว้เราคอยคุุยกันใหม่ " จอร์นสันลุกขึ้นเดินมองไป วีรวิทย์มองกวางอย่างเซ็ง

 

 

 

             " พี่บอกแล้วใช่มั้ย เวลาพี่ทำงาน กวางอย่าเข้ามาก้าวก่าย " วีรวิทย์พูด

 

 

              " กวางก็ไม่ได้ก้าวก่ายนิค่ะ แค่กวางไม่รู้ว่าพี่วีคุยงานอยู่ " กวางพูด วีรวิทย์ส่ายหน้าไปมา

 

 

 

               " แล้วนี้กวางมีธุระอะไร " วีรวิทย์พูด

 

 

 

                " กวางมาหาพี่วี กวางต้องมีธุระด้วยหรอค่ะ " กวางพูดจบก็เข้ามาออเสาะวีรวิทย์ ชายหนุ่มแกะมือกวางออกแล้วทำงานต่อ ไม่อยากต่อปากต่อคำด้วย กวางทั้งเซ็งทั้งน้อยใจ แต่ไม่กล้าโวยวายเพราะกลัววีรวิทย์โกรธ

 

 

 

                " เย็นนี้ไอทานข้าวกันนะค่ะ  " กวางพูด วีรวิทย์นิ่งคิด ก่อนจะพยักหน้า กวางยิ้มอย่างดีใจ 

 

 

 

                      ภายใน้องหรู โทโมะยังคงหลับสนิท แก้วที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เสียงสะอื้นของเธอมันทำให้เขาต้อัวเงียตื่นขึ้นมา

 

 

 

                " จะร้องไห้อะไรนักหนาวะ " โทโมะพูดอย่างใส่อารมณ์ แก้วไม่ตอบ 

 

 

 

                 " ออกไปร้องที่อื่นไป รำคาญ " โทโมะยิ่งพูด แก้วก็ยิ่งเจ็บ แก้วหยิบเสื้อผ้า มาสวมใส่จนเสร็จแล้วเดินออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง  ร่างเล็กเดินออกจากคฤหาสน์หรู เธอนั่งรถแท็กซี่มายังสุสานของแม่ 

 

 

 

                 " แม่ค่ะ แก้วไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้มาก่อนเลย แม่บอกแก้วหน่อยได้มั้ยว่าแก้วต้องทำยังไงต่อไป แก้วจะอยู่ยังไง แก้วต้องอยู่ต่อไปเพื่อใครค่ะแม่  " แก้วพูดทั้งน้ำตา เธอแตะรูปถ่ายของแม่ มองด้วยสายตาที่เจ็บปวดจนเกินเยียวยา  มีเพียงสุสานแม่เท่านั้นที่คอยรับฟังเธอ คอยปลอบใจเธอ  แม่คนเดียวเท่านั้น

 

 

 

                               สถานีตำรวจ  

 

 

          " น้องแก้ว มาทำอะไรที่นี่ " หมวดก้องถาม 

 

 

 

          " มานอนค่ะ หมวดเข้าเวรหรอ " แก้วพูด

 

 

 

           " ใช่ พี่เข้าเวร แล้วทำไมไม่กลับไปนอนที่บ้าน " หมวดก้องถาม แก้วไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม หมวดก้องเข้าใจว่าแก้วน่าจะทะเลาะกับพ่อ เลยไม่กล้าถามต่อ

 

 

 

            " ถ้าจะนอนที่นี่จริงๆ แก้วไปนอนที่บ้านพัก หมวดน้ำขิงดีกว่านะ เมื่อวานหมวดเค้าเพิ่งย้ายออกไป นอนนี้ห้องว่างไม่มีใครอยู่ ไม่นอนได้เลยนะ " หมวดก้องพูดจบก็เดินไปทำงานต่อ แก้วพยักหน้ารับ แล้วเดินไปที่ห้องหมวดน้ำขิง

 

 

                 

                            โทโมะที่เพิ่งจะตื่น พอตื่นก็ลงมาหาแก้วทันที เขาตะโกนเรียกอยู่นานแต่แก้วก็ไม่ตอบ กับข้าวที่เตรียมไว้ตั้งแต่เช้ายังอยู่เหมือนเดิม โทโมะเข้าไปในห้องแก้ว ก็ไม่เจอแก้ว

 

 

 

              " ไปร้องไห้ถึงไหนวะ " เขานึกถึงตอนที่ตัวเองไล่แก้วออกจากห้อง แต่ก็ไม่คิดว่าแก้วจะออกไปจากบ้าน โทโมะทานข้าวเสร็จก็นั่งรอแก้วทั้งคืน รอจนหงุดหงิด 

 

 

 

              " เอะอะๆ ก็หนีออกจากบ้าน หรือว่าหนีไปนอนกับผู้ชายที่ไหนอีกวะ  " เขาเริ่มหงุหงิด ควมคิดเริ่มตีกันไปมา  สับสนวุ่นวายไปหมด 

 

 

                   แต่เขาก็เลือกที่จะไม่รอเธอ  โทโมะเดินไปปิดประตูรั่วและปิดบ้าน และขึ้นไปนอน

 

     

            " จะไปไหนก็ไป " ร่างสูงนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ไฟทุกดวงปิดหมด แต่เขายังไงคงนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาตลอด ยันรุ่งสาง