เพียงเงา

 

 

                          2 วันผ่านไป แก้วยังคงไม่กลับบ้าน โดยเธอยังคงอยู่ที่ห้องของหมวดน้ำขิง ใส่เสื้อผ้าของหมวดน้ำขิงไปทำงาน ส่วนโทโมะ ก็โกรธและโมโหแก้ว พลาดหาเรื่องคนในบริษัทไปทั่ว 

 

 

 

            " โทรไปหาคุณดิเรก ให้เค้ามาพบชั้ลที่นี้ " โทโมะออกคำสั่งกับเลขาสาว เลขารีบออกไปทำตามคำสั่งอย่างเร็ว  ไม่เกิน 1 ชั่วโมง ดิเรกก็มาปรากฎตัวอยู่ในห้องโทโมะ 

 

            " ผมต้องการตัวกวาง ! " โทโมะพูดเสียงดังทันทีที่เห็นดิเรกยืนอยู่ตรงหน้า

 

            " ไหนเราตกลงกันแล้วไงครับ ว่าจะให้ผมคุยกับกวางก่อน " ดิเรกพูด

 

 
            " คุณไม่เคยไปเจรจากับลูกสาวของคุณ " โทโมะพูด

 

             " ผมคุยกับกวางตลอด แต่ เค้ายังไม่ยอม ผมไม่อยากฝืนใจเค้า ผมสงสารลูก " ดิเรกพูด

 

             " คุณก็เลยเอาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ มาอุปโลกว่าเป็นลูกสาวอีกคนของคุณ แล้วเอามาให้ผม งั้นหรอ "  โทโมะเริ่มโกรธ

 

             " คุณหมายถึงแก้วใช่มั้ย "ดิเรกพูด 

 

             " เออ ! " โทโมะ จ้องหน้า ดิเรก หน้าเสีย 

 

             " แก้วเป็นลูกสาวของผมจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมสามารถพิสูจน์ได้ " ดิเรกพูด 

 

             " พ่อที่ไหนมันจะทำกับลูกตัวเองแบบนี้ ไม่ต้องพิสูจน์หรอก เพราะยังไงผมก็ไม่เชื่อ และผมยังยืนยันคำเดิม ว่าผมต้องการตัวกวาง มาให้เร็วที่สุด " โทโมะพูด

 

             " คุณเชื่อผมเถอะนะครับ ว่าแก้วเป็นลูกของผมจริงๆ ผมยอมตรวจ ดีเอ็นเอ เป็นการพิสูจน์ ส่วนเรื่องกวาง ผมขอเวลาก่อนนะครับ " ดิเรกยกมือไหว้ 

 

            " ก็ได้ แต่มีข้อแม้ " โทโมะพูด เพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผน

 

            " ได้ครับ คุณต้องการอะไร บอกผมมาได้เลย " ดิเรกดีใจ 

 

            " ไปบังคับให้แก้วมาทำงานกับผม และห้ามเธอขัดใจผมเด็ดขาด " โทโมะพูด 

 

           " ได้ครับๆ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะไปหาแก้วที่บ้านของคุณ " ดิเรกพูด 

 

 
           " เค้าไม่ได้อยู่ที่บ้านของชั้ล ไปตามหาให้เจอ แล้วพากลับมาในวันนี้ ไม่นั้นผมจะฟ้องล้มละลาย " โทโมะยื่นคำขาด ดิเรกเครียด และโกรธแก้วอย่างมาก 

 

 
            " ได้ครับ " ดิเรกรับคำและออกจากห้องไปทันที 

 

 

 

                       ที่บริษัท MMSK ดิเรกเดินมาที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์

 

 
             " ผมมาหา กันณิกา  " ดิเรกพูด 

 

             " น้องแก้วใช่มั้ยค่ะ  " พนักงานพูด ดิเรกพยักหน้า พนักงานกดโทรศัพท์หาแก้ว

 

              " รอสักครู่นะค่ะ เดี๋ยวน้องแก้วจะลงมา " พนักงานพูด ดิเรกพยักหน้ารับ 

 

 

 

                              ไม่เกิน10 นาที แก้วก็เดินลงมา ทันทีที่แก้วเห็นดิเรก ก็น้ำตาไหลด้วยความคิดถึงเป็นอย่างมาก และหลงดีใจว่าดิเรกก็คิดถึงตนเหมือนกัน แก้วยกมือไหว้ดิเรก และยิ้มอย่างมีความสุข ทันที่ที่แก้วเงยหน้าจากการก้มไหว้ ดิเรกตบหน้าแก้วฉาดใหญ่จนเลือดซิบ แก้วน้ำตาไหลไม่หยุด เพราะน้อยใจกับการกระทำของพ่อ แต่เธอกลับนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น

 

 

               " แกกลับไปอยู่กลับไอโทโมะเลยนะ แล้วลาออกจากที่นี้ไปทำงานกับมันด้วย " ดิเรกออกคำสั่ง 

 

 

 

              " แก้วไม่อยากกลับไปอยู่ที่นั้นแล้ว เรื่องหนี้สิน แก้วจะรับผิดชอบเอง แต่แก้วขอนะพ่อ อย่าให้แก้วกลับไปอยู่ทีนั้นอีกเลยนะ " แก้วยกมือไหว้ ร้องไห้อย่างหนัก 

 

 
              " แกไม่มีสิทธิเลือก แกต้องกลับไป แล้วก็กลับไปภายในวันนี้ ถ้าไม่อยากให้พี่สาวที่ต้องมาตกนรกเหมือนที่แกเป็นอยู่ " ดิเรกบีบแขนแก้วอย่างแรง

 

              " พ่อสงสารพี่กวางหรอ " แก้วถามน้ำตาไหลพราก 

 

             " ก็มันเป็นลูกชั้ล ถ้าชั้ลไม่สงสารมัน แล้วจะให้ชั้ลไปสงสารหมาที่ไหน " ดิเรกพูด 

 

             " แล้วพ่อไม่คิดจะสงสารแก้วบางเลยหรอ หรือว่าแก้วไม่ใช่ลูกของพ่อ " แก้วทั้งนออยใจทั้งเสียใจ

 

            " อย่าพร่ามให้มันมากได้มั้ย ยังไงแกก็ต้องฟังคำสั่งชั้ล ถ้าแกไม่ไปก็ไม่ต้องมาเรียกชั้ลว่าพ่อ จำไว้ !!! " ดิเรกพูดจบก็พลักร่างเล็กลงไปกองอยู่กับพื้น แก้วร้องไห้หนัก ก่อนจะหันไปมองพนักงานที่มองมาที่เธออย่างเวทนา  แก้วรีบเช็ดน้ำตา แล้วกลับขึ้นไปบนห้องทันที 

 

 

    

                      

                         หลังเลิกงาน แก้วมาหาผู้กองไตรคุณที่สถานีตำรวจ 

 

 

 

 
                 "  นี่ วันนี้ไม่มีงานต้องทำนะ พี่ให้พักหนึ่งวัน เพราะโจทย์(บอม)ของเราไปต่างประเทศยังไม่กลับ " ผู้กองไตรคุณพูดพลางยกถ้วยกาแฟมาให้แก้ว

 

                 " แก้วไม่ได้มาหาผู้กองเรื่องนั้นสักหน่อย " ก้วหน้านิ่ง แต่แววตาดูเศร้าเป็นอยางมาก 

 

                 " แล้วมาหาพี่มีธุระอะไร " ไตรคุณเข้าไปนั่งใกล้ๆ 

 

                 " ความสุขของพี่ กับความสุขของคนที่พี่รัก พี่จะเลือกอะไร " แก้วถาม ผู้กองไตรคุณนิ่งคิด

 

                " เลือกความสุขของคนที่พี่รักสิ " ผู้กองไตรคุณตอบ

 

                " แล้วความทุกข์ของพี่กับความทุกข์ของคนที่พี่รัก พี่เลือกอะไร " แก้วถามต่อ 

 

               " ความทุกข์ใครหนักกว่ากันหละ " ผู้กองไตรคุณพูด

 

 
               " แล้วถ้าหนักพอๆกันหละ พี่จะเลือกอะไร " แก้วพูด 

 

               " เลือกความทุกข์ทั้งสองอย่างนะ แก้ไขมันไปพร้อมๆกัน  แม้เราจะรักเค้า แต่เราก็ต้องรักตัวเองด้วย เราแก้ปัญหาของเรา เค้าแก้ปัญหาของเค้า เราช่วยเค้าได้แค่ไหนเราก็ช่วย ถามทำไม " ผู้กองไตรคุณพูด

 

               " แก้วแค่อย่างรู้ว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือผิด  " แก้วพูด ผู้กองไตรคุณมองหน้าแก้วนิ่ง 

 

              " พี่เคยรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าบ้างมั้ย " แก้วพูด น้ำตาริน

 

              " ไม่มีใครไม่มีค่านะ เราอาจไม่มีค่าสำหรับใครบางคน แต่เราอาจจะมีค่ามากสำหรับใครอีกคน " ผู้กองพูดอย่างจริงจัง 

 

             " แล้วมีคนที่ไม่มีค่าสำหรับใครเลยรึปล่าว " แก้วร้องไห้ออกมา

 

 

            " ถ้ากำลังพูดถึงตัวเองอยู่ ก็รู้เอาไว้นะ ว่าแก้วมีค่าสำหรับพี่มาก มีค่าสำหรับ ผูหมวดที่กำลังแอบฟังอยู่ข้างนอก 2 คนด้วย " ผู้กองพูด พลางหันหน้าไปมองที่ประตู 2 หมวดเปิดประตูเดินเข้ามาหาแก้ว 

 

 

            " แก้วมีค่าสำหรับพี่นะ " หมวดปาล์มพูด

 

            " แก้วมีค่าสำหรับพี่ด้วยนะ " หมวดก้องพูด 

 

           " เราอยู่กันแบบนี้มาเป็นสิบปีแล้วนะ ไม่รู้สึกบ้างเลยหรอว่าเราผูกพันกันมากแค่ไหน เราไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานกันนะแก้ว เราเหมือนเป็นพี่น้องกัน พี่รักแก้วเหมือนน้องสาวแท้ๆเลยนะ " ผู้กองไตรคุณพูด พลางลูบหัวแก้วอย่างอ่อนโยน  2 ผู้หมวด พยักหน้าให้แก้วที่มองมา

 

            " ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครบอกรักแก้วเลยนะ แม้แต่พ่อกับแม่ตัวเองแท้ๆ ยังไม่เคยได้ยินเลย " แก้วพูด 

 

           " เอาหน๊าา อย่าคิดมาก ยังไงเราก็มีกันและกัน แก้วมีพี่ชาย ตั้งสามคนนะ " หมวดปาล์มพูด 

 

 
           "  เออ ใช่ แถมพี่ชายหล่อๆทั้งนั้น " หมวดก้องพูด ทั้งหมดส่ายหน้าไปมาให้กับความหลงตัวเองของหมวดก้อง แต่ความฮาของหมวดก้องก็ทำให้แก้วยิ้มออก 

 

           " ขอคุณทุกคนมากนะค่ะ ที่ให้กำลังใจแก้ว "

 

 

            "  ว่าแต่เรื่องของโจทย์(บอม) ไปถึงไหนแล้วค่ะ " แก้วพูด ทั้งหมดหน้าเครียด

 

          "  มีคนที่นี้เป็นหนอนบ่อนไส้ แต่เรายังไม่รู้ว่าใคร โจทย์(บอม)ไหวตัวทันตลอด เราไปจับมันทุกครั้งก็พลาดทุกครั้ง " ผู้กองไตรคุณหน้าเครียด

 

          "  แก้วคิดว่าโจทย์ต้องรู้ ว่าเรากำลังล้วงความลับจากเค้าอยู่ " แก้วพูด 

 

 
          " แต่ถ้ารู้ ทำไมมันถึงไม่จัดการกับเราหละ " หมวดปาล์มพูด ทุกคนคิดตาม

 

          " ใช่ เพราะชื่อเสียงของพวกเราเกี่ยวกับการสลายแก๊งค้ายา ค้าไม้เถื่อน ก็ถือว่าเป็นที่หน้ากลับของพวกมันอยู่ไม่น้อยนะ ถ้ามันรู้ มันต้องจัดการกับเราแน่นอน " หมวดก้องพูด 

 

 
          " งั้นเราต้องหาหนอนก่อน " ผู้กองพูด

 

           " หาหนอนมันหายากนะค่ะ เพราะแก้วคิดวาต้องเป็นหนอนตัวใหญ่แน่ๆ เพราะแก๊งใหญ่แบบนี้ ถ้าไม่ใหญ่จริง ไม่มีใครกล้าเสี่ยงแน่นอน " 

 

            " ผมก็คิดยังนั้นนะผู้กอง "  หวดก้องพูด ทั้งหมดเครียดหนัก 

 

 

 

 

                          บริษัท TT&T โทโมะ นั่งกระดิกเท่าทำงานอย่างสบายอารมณ์ หลังจากที่ดิเรกโทรมาบอกว่าทุกย่างเป็นไปตามที่ตนเองต้องกรแล้ว 

 

 

               " พรุ่งนี้ คุณไปทำงานเป็นเลขาของรองประธานนะ เพราะผมมีเลขาใหม่แล้ว " โทโมะพูดหน้าตาเฉย

 

                " ได้ค่ะ ... ว่าแต่เลขาคนใหม่ของท่านประธานนี้เป็นใครหรอค่ะ " เลขาสาววก็ดีใจไม่น้อยที่ได้ไปจากโทโมะ เพราะเบื่อเต็มทนกับนิสัยเจ้าอารมณ์ของเขา แต่ก็แอบเป็นห่วงเลขาคนใหม่ไม่ได้

 

              " ชั้ลจำเป็นต้องรายงานเธอมั้ย " โทโมะมองหน้านิ่ง เลขาสาวก้มหน้าแล้วเดินออกไป 

 

 

 

                     

                                  บริษัท SPS วีรวิทย์หัวเสียทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จาก บริษัท MMSK 

 

 

 

                " แล้วทำไมแก้วถึงลาออก " วีรวิท์ถาม

 

               " เค้ามีปัญหากับคุุณพ่อนะครับ เลยขอลาออก " อิทธิพูด

 

              " ปัญหามันใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือไ ถึงต้องลาออก " วีรวิทย์พูด

 

              " ใช่มากครับ แก้วเป็นคนมีเหตุผลคุณทำงานกับแก้วคุณน่าจะรู้ดี ถ้าไม่ใหญ่จริงๆ แก้วคงไม่ยื่นใบลาออกหรอกครับ " อิทธิพูด

 

              " โอเคๆ เดี๋ยวผมจะลองคุยกับแก้วอีกที " วีรวิทย์พูดจบก็วางสายอย่างหัวเสีย  ก่อนที่จะหยิบกุญแจรถและเดินออกจากบริษัทไปทันที

 

 

 

                     ที่บ้านธนเนศ 

 

 

                "  พี่ไตรคุยกับแก้วบางรึปล่าว " วีรวิทย์โวยวายลั่น ทันทีที่เห็นไตรคุณ

 

                " เพิ่งคุยกันเมื่อกี้นี้ " ผู้กองไตรคุณพูด

 

               " แล้วพี่รู้รึปล่าวว่าแก้วลาออกจากบริษัททำไม " วีรวิทย์โวย

 

 
              " นี่แก้วลาออกจากที่ทำงานหรอ  ทำไม เกิดอะไรขึ้น " ผู้กองไตรคุณหน้าเครียด ถามอย่างสงสัยหนัก 

 

              " เห็นหัวหน้าเคา้บอกว่า เค้ามีปัญหากับพ่อ เลยต้องอกจากที่ทำงาน เพิ่งยื่นใบลาออกกับคุณอิทธิก่อนเลิกานเมื่อกี้นี่เอง " วีรวิทย์หัวเสียสุดๆ ไตรคุณคิดเรื่องที่แก้วถามเมื่อก่อนหน้านี้ก็พอเข้าใจ 

 

             " แล้วทำไมแกต้องอารมณ์เสียขนาดนี้วะ " ผู้กองไตรคุณถามอยางสงสัย 

 

             " ผมอุส่าห์วางแผนให้แก้วมาทำงานกับผม ผมจะได้เห็นหน้าแก้วบ่อยๆ แก้วเลนมาลาออกดื้อๆแบบนี้ ผมก็แย่สิพี่ "วีรวิทย์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา 

 

              " แกคิดอะไรกับแก้ว " ผู้กองไตรคุณถามอย่างตั้งใจ

 

              " ผมไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้ แก้วเหมือนคนนิ่งๆ แต่เวลาผมมองตาแก้วทุกครั้ง แววตาเค้าดูเศร้าๆ แต่พี่รู้มั้ย เวลาแก้วยิ้มแก้วหัวเราะ เวลาที่แก้วมีความสุข แก้วน่ารักมาก ผมชอบมองตาแก้วเวลาที่เค้ามีคามสุข ผมอยากทำให้แก้วมีความสุขในทุกๆวัน " วีรวิทย์พูดอยางจริงจรัง จนผู้กองไตรคุณสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น

 

              " แล้วกวางหละ " ผู้กองไตรคุณถาม 

 

             " ผมเคยคิดว่าผมรักกวาง เพราะก่อนหน้านี้กวางเป็นคนน่ารัก แต่ถ้ามาเปรียบกับแก้ว มันคนละเรื่องกันเลยนะพี่ กวางสวย กวางสดใส แต่เป็นเอาแต่ใจมาก ไม่มีความรับผิดชอบ เที่ยวไปวันๆ ไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิต แต่แก้ว สวย แก้วอ่อนโยนในบางครั้ง แก้วอดทน แก้วแกร่ง แก้วเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ ไม่เอาแต่ใจ มีความรับผิดชอบมาก " วีรวิทย์พูด

 

             " แกรักแก้วรึปล่าว " ผู้กองไตรคุณถาม 

 

            " ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าผมคิดถึง ผมเป็นห่วง ผมหวงเวลาเค้าใกล้ผู้ชาย ผมอยากรู้เรื่องของเค้า ผมรู้สึกแบบนี้ มันเรียกว่ารักได้รึเปล่าพี่ " วีรวิทย์พูด

 

           " แกจะจีบแก้วก็ได้นะ ชั้ลไม่ว่า แต่แกต้องหาทางลงเรื่องกวางให้ดี เพราะถ้าแกพลาด คนที่จะเจ็บที่สุดคือแก้ว ไม่ใช่กวาง  " ผู้กองไตรคุณพูดจบก็เดินไปทันที  วีรวิทย์ฟังแล้ว งง มาก ไม่เข้าใจที่ผู้กองไตรคุณพูด

 

 

 

 

                           บนเส้นทางที่แสนมืดมนกับหญิงสาวรางเล็ก บนรถบิ๊กไบค์คันสีดำ ที่ขับรถไปเรื่อยๆเหมือนคนไร้จุดมุ่งหมาย แต่สุดท้าย เธอก็ต้องขับตามเส้นทางที่พ่อได้กำหนดไว้แล้ว  แก้วขับรถมาจอดที่หน้าบ้านโทโมะ ก่อนจะลงไปเปิดประตูบ้าน แล้วขับรถไปจดข้างใน  แก้วหันมองรถหรูข้างๆที่จอดอยู่ก่อนแล้ว แก้วหันมอง ยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้าน

 

 

                 " สุดท้ายเธอก็กลับมา " โทโมะยืนกอดอก ทันทีที่เห็นหน้าแก้วก็พูดจาเย้ยใส่ 

 

 
                 " นายคงสะใจมากสินะ ที่ทำให้ชั้ลต้องกลับมาอยู่ที่นี้ได้ ตามที่นายต้องการ " แก้วพูดอย่างเย็นชา

 

                " ยิ่งเธอเจ็บมากเท่าไหร่ ช้ลรู้สึกสะใจมากเท่านั้น " โทโมะพูด

 

                " วันนี้นายคงสะใจมากซินะ เพราะวันนี้เป็นวันนี้ชั้ลเจ็บมาก " แก้วน้ำตาคลอ โทโมะหน้าเจื่อนๆ แต่ก็แสร้งทำเป็นหัวเราะเยาะเย้ย

 

                 " ชั้ลไม่เจอหน้าพ่อมาอาทิตย์กว่า ชั้ลคิดถึงพ่อมาก วันนี้พ่อไปหาชั้ลที่บริษัท พนักงานโทรไปหาชั้ลบอกว่ามีคนมาหา ชั้ลไม่คิดวาจะเป็นพ่อ ที่มาหาชั้ล พอช้ลลงมาเห็นหน้าพ่อ ชั้ลดีใจมาก ดีใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เพราะช้ัลคิดว่าพ่อจะมาพาชั้ลกลับบ้าน ชั้ลคิดว่าพ่อคิดถึงชั้ล ชั้ลดีใจจนร้องไห้ออกมา แต่นายรู้มั้ย ชั้ลโดนพ่อตบหน้า " แก้วเล่าเสียงสั่น ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา โทโมะยื่นฟังนิ่ง 

 

 

                  " พ่อตบชั้ล เพราะชั้ลหนีออกจากบ้านของนาย พ่อตบชั้ล เพราะอยากให้ชั้ลกลับไปอยู่กับนาย ชั้ลเจบจนเกินจะบรรยาย เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว  พ่อเป็นห่วงพี่กวาง แต่ไม่เป็นห่วงชั้ล  พ่อไม่ยอมให้พี่กวางมาอยู่กับนาย แต่พ่อปล่อยให้ชั้ลมาอยู่กับนายโดยที่ไม่คิดจะมารับชั้ลกลับบ้าน พ่อกลัวว่าพี่กวางจะถูกข่มเหง แต่พอไม่กลัวว่าชั้ลจะถูกข่มเหง  เป็นไง รู้อย่างนี้แล้ว นายสะใจมกมั้ย นายพอใจแล้วยัง หรือชั้ลต้องเจ็บกว่านี้อีก นายถึงจะพอใจ " แก้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา  โทโมะยืนมองนิ่ง สงสารแก้วจับใจ แต่ไม่พูดอะไรออกมา 

 

                  " ไม่แปลกหรอกนะ ที่นายไม่เชื่อว่าชั้ลเป็นลูกของพ่อจริงรึปล่าว เพราะชั้ลก็เริ่มสงสัยแล้วเหมือนกัน ว่าชั้ลเป็นลูกของพ่อจริงหรือปล่าว " แก้วร้องไห้ไม่หยุด โทโมะยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกๆ เค้าควรจะสะใจที่เห็นน้ำตาของผู้หญิงที่ขัดใจเค้าอย่างเธอ แต่ทำไมหัวใจของเขามันไม่รู้สึกเช่นนั้น 

 

                  " เธอลาออกจากที่ทำงานแล้วใช่มั้ย " โทโมะหันไปทางอื่นไม่อยากมองหน้าแก้วที่เอาแต่ร้องไห้ 

 

 

                  " ชั้ลลาออกแล้ว  นายต้องการอะไรอีก นายบอกชั้ลมาสิ นายต้องการอะไรอีก ฮืออ ฮืออ ฮืออ " แก้วร้องไห้ฟูมฟาย

 

 

 

                  " พรุ่งนี้เธอต้องไปทำงานกับชั้ล " โทโมะพูด ยังไม่กล้ามองหน้าแก้วที่เอาแต่ร้องไห้ 

 

 

 

                  " จะให้ชั้ลไปทำอะไรหละ อ่อ   แต่คนอย่างชั้ลก็คงต้องไปเป็นพนักงานทำความสะอาดสินะ ชั้ลมันมีค่าแค่นั้นหนิ หรือมีตำแหน่ไหนที่มันต่ำกว่านี้อีกมั้ย "  แก้วพูด 

 

 

 

                  " อย่ามาประชดประชันชั้ลหนะ  เธอทำตัวเองทั้งนั้น เธอทำให้ชั้ลโกรธ เธอก็ต้องถูกลงโทษแบบนี้แหละ " โทโมะพูด 

 

 

 

                 " ใช่สินะ ชั้ลลืมไป ชั้ลมันไม่มีสิทธิ ไม่มีสิทธิอะไรทั้งนั้น นายอย่างจะทำอะไรกับชั้ลก็ได้ ชั้ลต้องยอมรับทุกอย่าง มันต้องเป็นแบบนี้ใช่มั้ย " แก้วเดินเข้าไปพูดตรงหน้าโทโมะ  

 

 

 

                 " ใช่ !!! เธอไม่มีสิทธิ " โทโมะพูด 

 

 

 

                 " นายทำให้ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า เหมือนที่พ่อทำกับชั้ล ฮึก ฮึก " แก้วพยามกลั้นน้ำตา

 

 

 

                 " ก็ขนาดคนเป็นพ่อมันยังไม่เคยเป็นเธอมีค่า แล้วชั้ลต้องเห็นเธอมีค่าด้วยหรอ " แก้วช็อคกับคำพูดของโทโมะ เธอยื่นมองหน้าโทโมะนิ่ง ก่อนจะละสายตาแล้วเดินไปทางห้องครัว

โทโมะมองไล่หลังแก้วไป  เพราะตัวเองก็รู้สึกผิดไม่นอนที่พูดออกไปแบบนั้น   แก้วเดินไปหยิบขวดเหล้ากับแก้ว 2 ใบ แล้วเดินออกมา 

 

 

 

                 " งั้นมาดื่มต่อเป็นเพื่อนคนไร้ค่าหน่อยมา  เอ๊ะ หรือคนไร้ค่าอย่างชั้ล มันไม่สมควรจะมีเพื่อน  " แก้ววางแก้วทั้ง 2 ใบ ก่อนจะเปิดขวดเหล้าแล้วยกซดเพรียวๆ 

 

 

 

                " นี่เธอไปเมามาก่อนหน้านี้แล้วใช่มั้ย  " โทโมะเริ่มเอะใจ เพราะปกติแก้วไม่เคยเผยความเจ็บที่ซ่อนอยู่ในใจให้เค้าฟัง

 

 

 

                " ก็แค่นิดหน่อย ตามประสาคนไร้ค่า ที่ไม่มีใครรัก " แกวเมาหนักขึ้น เพราะกระดกเหล้าไปเกือบครึ่งขวด 

 

 

               " พอได้แล้ว เธอเมามากแล้วนะ " โทโมะพูด พยามดึงขวดเหล้าจากมือแก้ว แก้วแก้วไม่ให้

 

 

 

              " เห้ยยยยยย  ไม่ต้องมายุ่งหรอกน๊าาา  ชั้ลไม่เป็นไรหรอก ชั้ลไม่ตายง่ายๆหรอก นายได้สะใจในความเจ็บปวดของชั้ลไปอีกนาน " แก้วเมา พูดไปร้องไห้ไป 

 

 

 

             " ชั้ลบอกให้พอก็พอไง  " โทโมะเริ่มโกรธ แต่แก้วไม่ยอมปล่อยขวดเหล้า กระดกต่อไปแบบไม่ยั้ง 

 

 

 

              " นายเป็นห่วงชั้ลหรอ  ไม่หรอก นายไม่เป็นห่วงชั้ลหรอก เพราะขนาดพ่อ ยังไม่เป็นห่วงชั้ลเลย คนอื่นเค้าจะมาเป็นห่วงชั้ลทำไม " แก้วร้องไห้เสียงสั้น  โทโมะยื่นมองแก้ว ที่นั่งซดเหล้าอยู่ข้างๆ

 

 

 

              " พ่อไม่รักชั้ล พ่อไม่เคยบอกกับใครว่าชั้ลเป็นลูกของพ่อ นายรู้มั้ย ตอนที่พ่อพาชั้ลมาที่บ้านหลังนี้ นั้นเป็นครั้งแรกเลยนะที่ชั้ลได้ออกจากบ้านมาพร้อมกับพ่อ นานรู้มั้ย ตอนนที่พ่อมาบอกกับชั้ลว่าจะพาชั้ลออกข้างนอก ชั้ลดีใจจนแอบไปนั่งร้องไห้  ชั้ลรีบอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ มานั่งรอพ่อที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ชั้ลยิ้มตลอดทางเลยนะตอนนั่งรถ ชั้ลดีใจมากจริงๆ  " แก้วเล่าไปยิ้มไป โทโมะฟังอย่างตั้งใจ

 

 

 

               " แล้วพอมาถึงบ้านของนาย พ่อบอกกลับนายว่าชั้ลเปนลูก นายรู้มั้ย ใจชั้ลเต้นแรง ชั้ลดีใจมากที่สุดในชีวิต เพราะชีวิตนี้ชั้ลไม่เคยคิดว่าพ่อจะบอกคนอื่นแล้ว ว่าชั้ลเป็นลูก แต่สุดท้ายชั้ลก็คิดไปเองคนเดียว  พ่อพาชั้ลมาใช้หนี พ่อยกชั้ลให้กับนายฟรีๆ  ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ขนาดสัตว์ มันยังมีราคาเลย แต่ชั้ลไม่มี ชั้ลเสียใจจนแทบจะขาดใจ ชั้ลไม่คิดว่าพ่อจะทำกับชั้ลแบบนี้ได้ลงคอ " แก้วเริ่มน้ำตาไหลอีกครั้ง โทโมะฟังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะเข้าใจว่าแก้วเล่นละครตบตาเค้ามาตลอด แก้วกระดกเหล้าก่อนแล้วเล่าต่อ

 

 

 

               " แล้วสุดท้าย นายก็พราก สิ่งที่ชั้ลคิดว่ามันมีค่าที่สุดไปจากชั้ลอย่างไม่ใยดี  ชั้ลเหมือนตายทั้งเป็น ฮืออ ฮือออ ฮือออ ทำไมชั้ลถึงได้เจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ฮืออ ฮืออ ฮือออ " โทโมะจุกจนพูดไม่ออก 

 

 

 

              " แล้วหลังจากนี้นายต้องการอะไรอีก ชั้ลเหลือแค่ลมหายใจ นายจะเอาไปเลยมั้ย ชั้ลจะได้หมดเวรหมดกรรมสักที ชั้ลจะได้ไปอยู่กับแม่สักที ฮืออ ฮืออ ฮืออ " โทโมะอึ้งไป 

 

 

 

              " แม่เธอตายแล้วหรอ " โทโมะถาม แก้วพยักหน้า แล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม

 

 

 

              " แม่ตายแล้ว ชั้ลไม่เหลือใครเลย ชั้ลไม่รู้จะพูดกับใคร ชั้ลไม่รู้จะระบายกับใคร ชั้ลได้แต่คุยกับสุสานขอแม่ ชั้ลคิดถึงแม่ ชั้ลอยากจะไปอยู่กับแม่  ชั้ลสภาวะทุกวันให้ชั้ลได้ไปอยู่กับแม่เร็วๆ " แก้วยิ่งพูดก็ยิ่งร้อง โทโมะยิ่งฟังก็ยิ่งจุกจนพูดไม่ออก 

 

 

 

              "  แก้ว  พอได้แล้วนะ ไม่ดื่มแล้วนะ " โทโมะพูดอยางอ่อนโยน ค่อยๆเอาขวดเหล้าออกจากมือแก้ว แก้วร้องไห้หนักจนไม่รู้ว่าขวดเหล้าหายไปจากมือเมื่อไหร่  โทโมะอุ้มแก้วที่นั่งร้องไห้ตัวสั่นขึ้นไปบนห้องชั้ลบนที่อยู่ติดกับห้องของเค้า ก่อนจะวางแก้วลงบนเตียง แก้วได้สติเมื่อตัวเองถูกวางลงบนเตียง แก้วหยุดร้องไห้ ก่อนจะหันมามองหน้าโทโมะ 

 

 

             "  นี่นายจะข่มขืนชั้ลอีกแล้วใช่มั้ย  นายจะทำร้ายชัลอีกแล้วใช่มั้ย  ฮืออ ฮืออ ฮืออ " แก้วเมาหนักอาละวาดใหญ่

 

 

 

            " นี่ ตั้งสติก่อนนะ ชั้ลไม่ได้จะทำอะไรเธอ ชั้ลแค่พาเธอมานอนเฉยๆ " โทโมะพยายามอธิบาย

 

 

 

          "  ชั้ลไม่เชื่อ !! ได้  อยากข่มขืนชั้ลมากใช่มั้ย ดี ! จะทำอะไรก็ทำเลย ชั้ลจะได้เจ็บ ชั้ลจะได้ตายเร็วๆ จะได้ไปสบายๆสักที  " แก้วอาละวาดฉีกเสื้อตัวเองจนขาด แล้วเดินเข้าไปหาโทโมะ 

โทโมะทั้งสงสาร ทั้งเห็นใจ ทั้งรู้สึกผิด ปนเปปกันไปหมด 

 

 

 

          " หยุดเดี๋ยวนี้  ชั้ลบอกให้หยุด !! หยุด !!! "โทโมะเขย่าร่างเล็กให้ได้สติ 

 

 

          " ทำไมไม่ทำ ทำสิ ทำ  !! บอกให้ทำ !! " แก้วอาละวาดไม่เลิก เดินเข้ามาจะถอดเสื้อโทโมะ 

 

 

 

                  เพลี๊ยยย   โทโมะตบแก้วเพื่อเรียกสติเธอให้กลับคืนมา เพราะหากเธอทำอะไรบ้าๆแบบนี้ต่อไป เขาอาจห้ามใจไม่ไหว แต่โทโมะเหมือนจะตบแรงไปหน่อย เพราะแกวล้มไปนอนกองอยู่บเตียงในสภาพที่ไร้สติ 

 

 

 

            "  เห้ยยย !! " โทโมะ รีบเดินเข้าไปดูแก้วที่นอนแน่นิ่งอยู่ พยามปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น โทโมะ จัดร่างเล็กในตอนดีๆ ก่อนจะไปเอาน้ำมาเช็ดหน้าให้ 

 

 

            " ชีวิตของเธอมันเป็นยังไงกันแน่  แก้ว " โทโมะลูบผมแก้วอย่างอ่อนโยน เหมือนที่ไม่เคยทำมาก่อน ก่อนที่ตัวเขาเองจะฟุบหลับลงข้างๆร่างของเธอ