เพียงเงา

                                                            
 
 
 
 
              " ยามที่ฝนตกไหลรินที่หน้าต่าง โมะคิดถึงแกเวบ้างไหมหนอโมะ " บอมร้องเพลงแซวเมื่อเห็นแก้วนั่งซึมอยู่ริมหน้าต่าง 
 
 
 
              "  อา มาเมื่อไหร่คะ "  แก้วหันไปตามเสียง หน้าเธอยังคงเศร้สเหมือนเดิม นี่ก็วันที่สองแล้วสินะ ที่โทโมะไม่มาหาเธอแล้วเธอก้ไม่ไปหาโทโมะ 
 
 
              "  ก้เพิ่งมาเมื่อกี้แหละ  แล้วนี่เป็นอะไร มานั่งเศร้าอยู่ทำไม ไหนบอกว่าจะเริ่มรักใหม่กับไอผู้กองไตรคุณไง " บอมประชม แก้วหน้านิ่งไป
 
 
                "    แก้วก้แค่ประชดเค้าเท่านั้นแหละอา ไม่คิดว่าเค้าจะคิดจริงๆ " แก้วพูด 
 
 
               "   ก้พูดไปซะขนาดนั้น ใครมันจะไปรู้หละ ว่าแค่ประชด  ถ้าอยากให้มันรู้ก้ไปบอกมันสิ " บอมพูด
 
 
               " ไม่ ! เค้าทำร้ายแล้ว เค้าเป็นคนผิด เค้าต้องเป็นฝ่ายมาง้อแก้วสิ " นิสัยกากๆของผู้หญิงเริ่มเกิดขึ้น 
 
               " อ้าว แล้วเธอเป็นคนบอกมันเองนะ ว่าให้มันไปให้พ้นๆ เธอจะเริ่มรักใหม่ แล้วใครหน้าไหนมันจะแบกหน้ามาง้อหละ  " บอมพูด 
 
 
               "  แล้วทำไมแก้วต้องไปง้อเค้าด้วยหละ " แก้วดื้อ 
 
 
               " ก้แล้วแต่นะ ถ้าอยู่แบบนี้แล้วมีความสุข ก้ไม่ต้องไปง้อมัน ปล่อยให้มันอยู่ของมันไปแบบนั้นแหละ ช่างแม่งมันไปเลยนะ " บอมพูดจบก้เดินไปเลย เซ็งกับอารมณ์ขี้ดื้อของแก้ว 
 
 
                     
 
                    หน้าบ้าน บอมกำลังจะขึ้นรถ กาญจน์เดินผ่านมาเห็นพอดีเลยเข้าไปทัก 
 
 
 
               "  ไมวันนี้กลับเร็วจังหละ " กาญจน์เดินไปจับประตูรถเอาไว้  บอมเงยหน้ามอง วันนี้กาญขน์ใส่เสื้อสีขาวบาง เห็นไปถึงชั้นใน บอมจองตาไม่กระพริบ กาญจน์รีบเอามือมาปิด 
 
 
               " ฟู้วววว " บอมเป่าปากอยากแรง เป็นการระบายอารมณ์  ก่อนขะเงยมองหน้ากาญจน์อีกครั้ง 
 
 
               " เซ็ง " บอมตอบสั้นๆ แล้วหันไปมองทางอื่น เพราะถ้ายังมองกาญจน์อยู่ บอมอาจจะไม่ได้มองหน้าของกาญจน์เลย 
 
 
               " เซ็ง  เซ็งอะไร คนอย่างนายมีเรื่องให้เซ็งด้วยหรอ " กาญจน์พลักประตูออกจนสุด แล้วมายืนอยู่ตรงหน้าบอมแทน  บอมตัวเกร็งไปหมด  รวมถึงแกนกลางที่มันเริ่มจะเกร็งๆแล้วด้วย 
 
 
               " เออ อย่าสนใจเถอะ  ออกไปไกลๆไป ชั้ลจะกลับบ้าน  " บอมดึงประตู แต่ก้ปิดไม่ได้ เพราะกาญจน์ยืนคั้นอยู่ 
 
 
               "  นี่นายจะบอกว่านายรำคาญชั้ลใช่มั้ย นี่ชั้ลอุส่าเดินมาถามนายเลยนะ นี่ถ้าชั้ลไม่คิดว่านายเป็นอาของน้องสาวชั้ล ชั่ลไม่มีวันเดินมาถามนายแบบนี้หรอก แล้ว...  " กาญจน์ใส่ไม่ยั้ง  แต่ยังพูดไม่จบ บอมก้เบรคไว้ก่อน 
 
 
               " โอ้ยยยยย ทำไมผู้หญิงมันงี่เง่า ปัญญาอ่อนเหมือนกันหมดเลยวะ  "  บอมเซ็ง ก้เพราะเหตุนี้แหละ ที่เขาไม่อยากมีแฟน 
 
 
               " นี่นายว่าชั้ลหรอ "  กาญจน์ชี้หน้าตัวเอง 
 
 
               " ก้ใช่นะสิ แล้วเธอคิดว่าชั้ลว่าใครหละ ว่าตัวเองงั้นหรอ " บอมย้อน 
 
 
               " ปากเสียแบบนี้นี่เอง ไม่หน้าหละ ถึงได้ไม่มีแฟน " กาญจน์เย้ย บอมขึ้นเลย เพราะคำพูดขิงกาญจน์มันจี้ใจดำ
 
 
               " ชั้ลไม่เอาใครต่างหากหละ  แหม ทำเป็นมาว่าคนอื่น ว่าแต่เธอเหอะ  ชีวิตนี้เคยมีแฟนกับเค้าหรือเปล่า  " บอมพูด พลางแกล้งมองสำรวจร่างกายของเธอ  กาญจน์สะอึ้ง เธอไม่เคยมีแฟนมาเลยสักคนเดียว 
 
 
               " เออ แต่ก้ไม่ต้องหาหรอกนะ  เดี๋ยวชั้ลจีบเองแล้วกัน อึ๋มๆ ใหญ่ๆแบบนี้ ชั้ลชอบบบบ เห็นแล้วมันคึก  " บอมตีที่ต้นของของตัวเอง ตาก้จ้องมองอกอิ่มตรงหน้าอย่างหื่น  กาญจน์รีบหลบหลังประตู
 
 
               " ไอแก่ลามก ไอเฒ่าหัวงู ไอบ้ากาม " ด้วยความที่เป็นสาวสะอาด เธอจึงเริ่มกลัวกับสายตาหื่นๆของบอม กาญจน์ด่าจบก้จะเดินเข้าบ้าน แต่บอมดันลงจากรถมาจับมือกาญจน์ไว้ 
 
 
               " อารายยยย อายอะไร  แหมะ  หน้าแดงเชียว " บอมยิ้มหล่อ กาญจน์มองจนเคลิ้ม 
 
 
               " นี่ ต่อไปอย่าแต่งโป๊แบบนี้อีกนะ ถ้าชั้ลเห็นอีก ชั้ลไม่มองอย่างเดียวหรอกนะ  " บอมพูดหน้านิ่ง
 
 
               " ทำไม นายจะทำอะไร " กาญจน์มองบอมด้วยสายตาซึ้ง  บอมยิ้มเจ้าเล่ห์ 
 
 
               " ชั้ลก้จะจับดูไง ว่ามันเป็นของแท้หรือเปล่า หรือแค่ให้ฟองย้ำดันทรง 5555 " บอมขำกริ้ง รีบเดินขึ้นรถไป  กาญจน์จุกจนพูดไม่ออก 
 
 
 
               " ไอ ไอ ไอบ้าบอม ไอทุเรศ  ไอคนปากเสีย ไอนิสัยไม่ดี " กาญจน์ยืนด่า แต่บอมขับรถออกไปซะก่อนแล้ว
 
 
 
 
 
                     โทโมะมาทำงานตามปกติ แต่เขาทำตัวราวกับคนไร้วิญญาณ หน้านิ่งขรึม ไม่พูดไม่จา ไม่ค่อยกินอะไร บางเวลาก้นั่งเหม่อลอย  
 
 
 
 
               " ท่านประธานคะ คุณวีรวิทย์มาขอพบคะ  " เลขาพูด
 
 
               " ท่านประธานคะ "  เธอย้ำอีกครั้งเมื่อโทโมะไม่ตอบกลับมา แต่ก้ดูเหมือนจะไม่ได้ผล โทโมะยัฃเหม่อลอยอยู่ 
 
 
                " ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง " วีรวิทย์พูด  เลขาพยักหน้า แล้วเดินออกไป 
 
 
 
                                วีรวิทย์และกวางเดินเข้าไปหาโทโมะ  ก่อนจะนั่งลงตรงหน้า  เมื่อทั้งคู่นั่งลง โทโมะถึงจะได้สติ 
 
 
 
                   "   มาตั้งแต่เมื่อไหร่  ชั้ลไม่เห็นรู้เรื่องเลย  "  โทโมะพูด
 
 
                   
               " ก้คงจะรู้เรื่องอยู่หรอกนะ นั่งเหม่อซะขนาดนั้น " วีรวิทย์มองอย่างเห็นใจ 
 
 
               " โทษทีวะ  ชั้ลมีอะไรให้คิดนิดหน่อย " โทโมะพูด
 
 
               " เรื่องแก้วใช่มั้ยคะ  " กวางพูด  โทโมะยิ้มบางๆ กวางเลยพูดต่อ " คือ วันก่อนแก้วเค้าแค่พูดประชดหนะคะ พี่อย่าไปถือสาเลยนะคะ อารมณ์โกรธของผู้หญิงก้แบบนี้แหละคะ พูดไปเพราะต้องการให้อีกฝ่ายเสียใจเหมือนที่เราเสียใจ ที่จริงก้ไม่ได้มีอะไรหรอกคะ " กวางพูด
 
 
               "  ช่างเถอะครับ แก้วเค้าคงตัดสินใจดีแล้วหละ บางทีผมก้อาจจะทำผิดกับเธอเกินไปจริงๆ มันก้ถูกแล้วที่เธอจะไม่ให้อภัย " โทโมะตัดพ้อ 
 
 
 
               " โธ่ ไอโมะ แกให้แก้วงี่เง่าคนเดียวก้พอแล้ว อย่าเป็นไปอีกคน กวางเค้าก้บอกแล้ว ว่าแก้วก้พูดไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดอะไรหรอก  ตอนนี้แก้วก้มีสภาพไม่ต่างจากแกเลยนะ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ นั่งริมหน้าต่างรอแกอยู่ทั้งวัน แกไม่สงสารแก้วหรอวะ " วีรวิทย์พูด 
 
 
               " หรอ ชั้ลนึกว่าเค้าจะดีใจซะอีก ที่ไม่มีชั้ลอยู่ในชีวิตของเค้า " โทโมะพุด 
 
 
               " พี่อย่าเป็นแบบนี้สิคะ  เดี๋ยวก้ได้เลิกกันจริงๆหรอก " กวางพูด 
 
 
               " ก้ดีเหมือนกันนะ เค้าจะได้ไปเจอคนใหม่ คนที่ดีกว่าผม " โทโมะพูด กวาง วีรวิทย์ หนักใจ 
 
 
               " งั้นก้แล้วแต่นะ ถ้าอยู่แบบนี้แล้วมีความสุขก้อยู่ต่อไป ก้ดีเหมือนกัน ถ้าแกไม่อยากกลับไปคืนดีกับแก้วแล้ว ชั้ลจะได้เชียร์ให้พี่ไตรจีบแก้วจริงๆ " วีรวิทย์พูดจบ ก้เดินออกไป กวางทำตัวไม่ถูก จำต้องเดินตามออกไป
 
 
 
                           หน้าบริษัทโทโมะ 
 
 
 
                   " พี่วีไปพูดแบบนั้นได้ยังไงคะ เดี๋ยวพี่โทโมะ ก้เสียใหญ่หนักไปอีก  "  กวางตำหนิ 
 
 
 
                   " ก้ช่างสิ อยากงี่เง่าเองทำไม  ไปขึ้นรถ จะได้ทำแผนต่อไป  " วีรวิทย์เปิดประตู กวางขึ้นไปในรถ 
 
 
                   " แผนอะไรคะพี่วี  " กวางงง 
 
 
                 " แผนเผด็จศึก "