เพียงเงา

                              

 

 

 

 

                              งานศพทรงกรด  แก้ว บอม   ไตรคุณ วีรวิทย์ กาญจน์  โทโมะมารวมงาน  แล้ววันนี้ก้เป็นวันเผา

 

 

 

           "  มึงไม่มาเลือกทางเดินแบบนี้เลย "  บอมมองขึ้นไปบนยอดเมรุ

 

            " สำหรับบางคนเค้าก้ไม่มีทางเลือกมากหรอกคะอา  ทรงกรดเค้าอาจจะมีแค่ทางนี้ทางเดียวก้ได้ "  แก้วซึม จับสร้อยของทรงกรดที่แขวนอยู่ที่คอตัวเองไว้แน่น 

 

 

              "  จ๋า  สร้อยของใครหนะ  ทำไมต้องกุมไว้แน่นขนาดนั้น  " โทโมะมองแก้วอย่างหึงหวง  แก้วไม่พอใจเดินไปอยู่ข้างๆบอม  

 

 

              "  อยากรู้มั้ย ว่าสร้อยใคร "  บอมจะแกล้งโทโมะ  โทโมะพยักหน้ารอคำตอบ

 

 

           " นู้นไง เจ้าของสร้อยขึ้นสวรรค์ไปแล้ว " บอมพูด พลางทำปากจู้ให้โทโมะมองตามไปยังยอดเมรุ  โทโมะซึมไป 

 

             " โอ้ยยยย " บอมร้องเสียงหลก เมื่อถูกกาญจน์หยอกที่แขน 

 

 

              " เป็นเด็กเป็นเล็กหัดรังแกผู้ใหญ่หรอห๊ะ ! " บอมจะมะเหงกใส่ แต่กาญจน์วิ่งไปหลบหลังวีรวิทย์ 

 

 

              " ไหนๆ ก้แก่ด้วยกันแล้วทั้งคู่นะครับ คนอายุน้อยๆอย่างผมก้อยากแนะนำว่า ถ้ารักกันชอบกัน ก้ให้บอกกันตรงๆนะครับ จะได้รีบขอรีบแต่ง รีบปั้ม รีบเกิด รีบเลี้ยง ไว้ให้ทันใช้งาน  " วีรวิทย์แซว 

 

               " นั้นสิอา แก้วเห็นด้วยกับพี่วีนะ  อาน่าจะหาคนดูแลสักคน ไว้คอยอยู่เคียงข้าวอา ในวันที่อาแก่เฒ่า " แก้วเสริม ทั้งหมดหัวเราะคิกคัก เว้นโทโมะ 

 

                " ทะลึ้งแล้ว ไอเด็กพวกนี้เนี่ย  "  บอมเขิล เดินหนีทันที 

 

                " มีแต่คนจับคู่ให้บอม ไม่เห็นมีใครจับคู่ให้พี่บางเลย " นั้นสิ ยังเหลือไตรคุณอีกคนที่ไม่มีคู่ 

 

                " พี่ไตรก้คู่แก้วไง  พี่ก้โสด แก้วก้โสด ลองมาคบกันดูมั้ย " แก้วต้องการจะแกล้งโทโมะ  แก้วมองตาไตรคุณ แล้วขยิบตาเป็นการส่งสัญญาณ ไตรคุณยิ้มมุมปาก

 

 

                 " เห้ยยยย !! " ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน แล้วหันไปมองโทโมะ ที่มองแก้วตาละห้อย  ชายผู้นั้นหาสงสารยิ่งนักในสายตาของทุกคน แต่แก้วไม่คิดเช่นนั้น 

 

                 " มีอะไรน่าตกใจหรอคะ " แก้วทำเป็นซื่อ  ทุกคนยิ้มเจื่อนๆ มองแก้วสลับกับมองโทโมะ 

 

 

                 " เอ่อ  งั้น ที่รักครับ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า " ไตรคุณเดินมาจับมือแก้ว แล้วจะพาเดินไป แต่โทโมะรีบวิ่งมาจับมืออีกข้างหนึ่งไว้ 

 

 

                 " ไม่ทำแบบนี้นะ  เค้าเจ็บ "  โทโมะอ้อนวอน ทุกคนมองโทโมะอย่างเห็นใจ แก้วปล่อยมือจากไตรคุณ แล้วมาดึงมือโทโมะออก แล้วจับมือไตรคุณเดินออกไป  โทโมะมองจามตาละห้อย 

 

 

                 " สู้ๆนะ โทโมะ " ทุกคนแยกย้ายกันกลับ ทิ้งโทโมะให้เคว้งคว้างอยู่คนเดียว 

 

 

 

 

 

                              ในรถ

 

 

 

               " นี่   ไปทำแบบนี้ไม่สงสารแฟนหรอ "  ไตรคุณถาม 

 

 

               " ก้สงสารคะ แต่เค้าทำกับแก้วก่อน แก้วแค่อยากจะลงโทษเค้าบาง คราวหลังจะได้ไม่ทำอีก " แก้วพูด

 

 

 

               " เออ เอาเข้าไป ไม่มีใครยอมใคร เจริญหละทีนี่ " ไตรคุณถอนหายใจ 

 

 

 

               " แล้วนี่จะไปไหนต่อ " ไตรคุณถาม 

 

               " พี่ไตรอยากไปไหนอีกหรือเปล่าคะ " แก้วพูด                

 

               " ไม่รู้สิ กลับบ้านดีกว่า ไอโมะคงจะรอจนเหงือกแห้งแล้วมั้งป่านนี้ " ไตรคุณพูด

 

 

               " แก้วกลับบ้านพ่อนะคะ " แก้วพูด  ไตรคุณเลี้ยวรถ ไปส่งแก้ว ที่บ้านดิเรก 

 

 

 

 

 

                          บ้านดิเรก แก้วเดินเข้าไปในบ้าน ก้ชะงัก เมื่อเห็นรถโทโมะ รถบอม จอดอยู่ 

 

 

 

                    " อามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ " แก้วมึนงง

 

 

                    " ชั้ลก้มารอแกนี่แหละ " บอมลุกไปหาแก้ว 

 

 

                  " แล้วอารุ้ได้ไง ว่าแก้วจะมาที่นี่ " นั้นสิ 

 

 

                "  ปกติของคนฉลาด มั้งจะอ่านเกมส์คนอื่นออกเสมอ " บอมชมตัวเอง 

 

 

               " แหวะ จะอ้วก " กาญจน์ทำท่าจะอ้วก  บอมชี้หน้าจะด่า แก้วเห็นทั้วคู่ ก้รู้สึกเหมือนโลกของคนทั้งคู่เป็นสีชมพูจางๆ แล้วมันอาจจะเข้มขึ้นเรื่อยๆก้เป็นได้

 

 

               " อึ๊มมม " แก้วกระแอม ทั้งคู่หยุดทะเลาะกัน " อาา จะพักที่นี่ก้ได้นะคะ คืนนี้แก้วกะว่าจะค้างที่นี่ " แก้วพูด 

 

 

               " ไม่เอาอะ ไม่อยากนอนรวมชายคากับใครบางคน " บอมพูดพลางเหล่ตาไปมองกาญจน์ 

 

 

               " แล้วถ้านอนร่วมเตียงหละ อยากรึปล่าว " แก้วแซวไม่เลิก  บอมเบิ๊ดกระโหลกแก้วแก้เขิล 

 

 

               " ทะลึ้ง  ! ไป ไปนอนคอนโดกับอา อาไม่อยากไปนอนคนเดียว " บอมลากมือแก้ว ออกไป 

 

 

               " นี่นาย ก้แก้วบอกแล้วไง ว่าอยากจะนอนที่นี่ ทำไมต้องเผด็จการกับน้องชั้ลด้วยเนี่ย " กาญจน์ไปดึงมือแก้วออกจากมือบอม 

 

               " นี่ ! พูดดีๆก้ได้ ไม่เห็นต้องหลอกจับมือชั้ลเลย " บอมยิ้มเขิล 

 

 

               " ใครจับมือนายไม่ทราบ ชั้ลจับมือแก้วต่างหากหยะ " กาญจน์ยั่ว  ทั้งคู่ต่อล้อต่อเถียงกันเรื่อย โทโมะได้จังหวะ รีบดึงแก้วออกมาจากตรงนั้น 

 

 

 

 

 

               " กลับบ้านเราเถอะนะ " โทโมะจับมือทั้งสองข้างของแก้วมสกุมไว้ 

 

               " ชั้ลยังไม่อยากกลับไปตอนนี้ " แก้วแสร้งทำสีหน้าเหมือนคนไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่เลย 

 

 

               " เค้านอนไม่หลับหรอกนะ ถ้าไม่มีจ๋านอนอยู่ข้างๆ  กลับบ้านเถอะนะ " โทโมะเริ่มน้ำตาซึม 

 

 

 

               " บอกว่าไม่ก้คือไม่  แล้วก้เลิกยุ่งกับชั้ลได้แล้ว ชั้ลจะเริ่มต้นใหม่กับพี่ไตร " แก้วแกล้ง  โทโมะน้ำตาไหล  แก้วเบือนหน้าหนีทันที 

 

 

               " อย่าประชดเค้าด้วยวิธีนี่เลย มันเจ็บนะ " โทโมะพูดเสียงสั้น 

 

 

               " แล้วสิ่งที่นายทำ ชั้ลไม่เจ็บหรอ " แก้วโมโห 

 

 

               " แล้วสิ่งที่จ๋าทำ เค้าไม่เจ็บหรอ " โทโมะสวนกลับ 

 

 

               " ชั้ลทำอะไร " แก้วเถียง

 

 

               " ก้ที่อยู่ๆจ๋า ก้หายไป จ๋าไม่รู้หรอ ว่าคนรอมันทรมาน หายไปแบบไม่บอกไม่กล่าว อยู่ๆก้หายไปเฉยๆ  ไม่คิดถึงใจชั้ลบ้างเลย  เธอรู้มั้ยว่าความรู้สึกชั้ลเป้นยังไง  ชั้ลเป็นห่วงเธอ ชั้ลอยากไปหาเธอ แต่ชั้ลไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ไม่รู้จะไปหาที่ไหน มันเคว้วคว้างไปหมด ชั้ลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงหายไป ชั้ลคิดไปต่างๆนานา ว่าเธอจะเกิดอุบัติเหตุหรือปล่าว เธอถูกทำร้ายหรือปล่าว ใครทำอะไรเธอหรือเปล่า  แต่รู้มั้ย ว่าชั้ลไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะไปอยู่กับคนอื่น  แล้วพอชั้ลมาเห็น มารู้ว่าเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น แล้วชั้ลโกรธ ชั้ลหึง ชั้ลเสียใจ ชั้ลผิดหวัง  ชั้ลผิดหรอ ที่ชั้ลรู้สึกแบบนี้ !! " โทโมะระบายมันออกมา  แก้วน้ำตาไหลพลาก บอม กาญจน์รีบวิ่งเข้ามาดู 

 

 

 

                  " แล้วชั้ลผิดหรอ ที่ชั้ลกลัวรายเป็นอันตราย ชั้ลผิดหรอที่ชั้ลต้องเลือกชีวิตนายไว้ ชั้ลผิดหรอที่ชั้ลเป็นห่วงนายมากกว่าชีวิตตัวเอง ชั้ลผิดหรอที่ชั้ลเลือกรักษาชีวิตของนายไว้แทนที่จะรักษาความรักของเรา  ถ้าชั้ลไม่เลือกไปอยู่กับทรงกรด เท่ากับว่าชั้ลเลือกที่จะอยู่กับนาย ชั้ลเลือกความรักของเรา แต่เค้าจะฆ่านาย ซึ่งชั้ลจะให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ ถ้าชั้ลไม่มีนานชั่ลอยู่ไม่ได้ ชั้ลมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ ชั้ลเลยต้องยอมให้นายเข้าใจผิด ให้นายโกรธชั้ลอยู่แบบนี้ไง  ! " แก้วโวยวายทั้งน้ำตา 

 

 

                  " แล้วทำไมไม่บอกความจริง ทำไมไม่บอกว่าเธอจำเป็นต้องทำ " 

 

 

 

                " เพราะชั้ลรู้ไง ว่าถ้านายรู้ นายจะไม่ให้ชั้ลทำ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้แล้ว ชั้ลมาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับแล้ว ชั้ลเข้าไปในเส้นทางของทรงกรดแล้ว ถ้าชั้ลกลับมา นายก้ต้องตาย ชั้ลก้ต้อวตาย เราต้องตายทั้งคู่ "  แก้วพูด 

 

 

                " แต่ชั้ลก้ยอมตาย ถ้าแลกกับการที่เธอจะไม่เสี่ยงอันตรายแบบนั้น " 

 

 

               " แต่ชั้ลยอมไม่ได้ ! ชั้ลเห็นนายตายไม่ได้  " 

 

 

               " แล้วเธอคิดว่าชั้ลทนเห็นเธออยู่กับคนอื่นได้หรอ  ถ้าทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ื ชั้ลไปเสียเธอไปตลอดชีวิตหรอ เธอคิดว่าชั้ลอยู่ได้หรอ ถ้าไม่มีเธอ " 

 

 

               "  แต่ชั้ลก้รอดมาได้หนิ  แล้วอีกอย่าง ชั้ลก้บอกความจริงนายไปแล้ว แต่นายไม่เคยฟัวอะไรเลย "  แก้วเริ่มรู้สึกผิด  แต่ก้ยังมีทิฐิ 

 

 

               "   โอเค ชั้ลผิด ชั้ลขอโทษ ชั้ลขอโอกาสแก้ตัวอีกสักครั้ง ชั้ลจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ชั้ลสัญญา " โทโมะพูดอย่างจริงจัง 

 

 

               " แต่ชั้ลไม่ให้อภัย ชั้ลไม่อยากยุ่งกับนายอีกต่อไปแล้ว กลับไปซะเถอะ  ชั่ลไม่อยากเห็นหน้านายอีก " แก้วพูดไปด้วยทิฐิ  โทโมะช็อค  อึ้ง น้ำตาริน 

 

 

               " อื้ม งั้นขอโทษด้วยนะ ที่รักมากเกินไป ที่หึงมากเกินไป ที่เป็นห่วงมากเกินไป  ขอโทษที่ทำให้เจ็บ ให้เสียใจ ต่อไปจะไม่มีชั้ลคนนี้ที่ทำให้เธอต้องเจ็บ ต้องเสียใจอีกแล้วนะ  โชคดีกับรักครั้งใหม่นะ " พูดจบโทโมะ ก้หันหลังเดินไป แก้วใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใจมันร้องเรียก ไม่ให้โทโมะไป แต่สมองที่เต็มไปด้วยทิฐิกลับสั่งให้เธอปล่อยเขาไป 

 

 

               " เห้ยไอโมะ เห้ย หยุดก่อนสิวะ " บอมสงสารรีบเดินตามไป 

 

 

               " เค้าคงโกรธผมมาก คงจะหมดรักผมแล้ว ผมฝากแก้วด้วยนะครับอา " 

 

 

               " ฝากทำไมวะ ทำไมไม่เอาไปดูแลเอง " บอมพูด  โทโมะ ฝืนยิ้ม แล้วเดินออกไป 

 

 

               " แก้วคิดดีแล้วหรอ ที่ทำแบบนี้ " กาญจน์พูด  แก้วยิ่งร้องไห้หนักไปอีก เธอมองโทโมะที่เดินจากเธอไปเรื่อยๆ อย่างใจหาย