เพียงเงา

 

 

 

 

 

                               เพลี๊ยะ  ! เพลี๊ยะ !  หลังจากที่เมฆาได้รับรายงานเรื่องผู้หญิงที่ทางตำรวจช่วยไปได้ ก็เรียกทรงกรดมาพบด่วน  เมฆาตบหน้าทรงกรดจนเลือดกกปาก ทรงกรดหวาดหวั่นกลัวตัวเองจะไม่มีชีวิตรอดออกไป 

 

 

 

 

                  "  นายครับ  ! "  บอมเรียกตะโกนเรียกเมฆา ที่กำลังเล็งปืนไปที่ขมับของทรงกรด เมฆาและทรงกรดชะงัก ทั้งคู่หันมามองบอม

 

 

 

                  "  ทรงกรดไม่เคยทำงานพลาดนะครับ ครั้งนี้เป็นครั้งอแรก ผมอยากให้นายให้โอกาสมันก่อน "  บอมต้องการซื้อใจเมฆาและทรงกรด 

 

 

 

                  "  แต่สิ่งที่มันพลาดมันเป็นเรื่องมหาศาล ชั้ลต้องเสียลูกค้า เสียเงินไปมากมาย แกยังคิดจะให้โอกาสมันอีกหรอ  "  เมฆาพูด แต่ไม่มองหน้าบอม เขามองหน้าทรงกรดอย่างโกรธแค้น  ทรงกรดก้มหน้านิ่ง

 

 

 

 

                  "  เรายังพอมีเวลาเจรจากับลูกค้าได้นะครับ  เราอาจจะเสนออย่างอื่นไปให้เขาก่อนก็ได้  เราอาจจะได้มากกว่าสิ่งที่เราเสียไป " บอมต้องการที่จะรู้ข้อมูลลูกค้าของทรงกรดให้มากกว่าข้อมูลที่เขาและแก้วแอบไปรู้มา  เมฆานิ่งไป คิดตามในสิ่งที่บอมพูด 

 

 

 

                  "  ก็ดี  งั้นพรุ่งนี้นัดลูกค้ามาประชุม ชั้ลจะเสนอยา อาวุธเถื่อนให้กับเค้า พร้อมส่วนลดอีก 10 %  "  เมฆาพูด  บอมและทรงกรดพยักหน้า

 

 

 

 

                  " ไปจัดการทุกอย่างให้พร้อม  แล้วอย่าให้พลาดอีกเป็นอันขาด '  เมฆาหันหลังให้คนทั้งคู่ ทั้งบอมและทรงกรดน้อมรับคำ แล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                  "  ขอบใจ  "  ทรงกรดพูดห้วนๆ เพราะกลัวเสียฟอร์ม แล้วก็เดินไปย่างเร็ว  บอมยิ้มร้าย  ทุกอย่างเข้าแนที่เขาวางไว้

 

 

 

 

 

 

                           บ้านบอม  ตอนนี้ไตรคุณมาอยู่ที่บ้านของบอม  ไตรคุณไม่สามารถไปไหนมาไหนได้ เพราะทรงกรดให้ลูกน้องดักรออยู่ทุกที  ไตรคุณึงต้องมาหลบอยู่ที่บ้านของบอม

 

 

 

 

 

                     "  ทุกอย่างเป็นไปตามแผน  พรุ่งนี้ผมจะรู้ว่าลูกค้าฝั่งไอทรงกรดมีใครบ้าง รวมทั้งเรื่องนัดส่งของ   "  บอมจิบไวน์พูดกับไตรคุณ

 

 

 

 

                   "  ผมก็เตรียมกำลังพร้อมแล้วเหมือนกัน  ทุกอย่างจะได้จบลงสักที "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

 

                        ครื้นนนนน  ครื้นนนน  โทรศัพท์ไตรคุณสั่น เจ้าตัวีบหยิบมารับสาย

 

 

 

 

                  "  อะไรไอวี  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                        ที่บ้านไตรคุณ  ในห้องโทโมะ หลังจากที่โทโมะฟื้น  เขาไม่ยอมทานข้าวทานยา เอาแต่อาละวาดขว้างปาข้าวห้องในห้องกระจัดกระจายไปหมด

 

 

 

 

                   "  ไอโทโมะมันอาละวาดใหญ่แล้วพี่  ผมจะทำยังไงดี  " วีรวิทย์หนักใจ มองไปบนเตียงนอน ที่กวางนั่งปลอบโทโมะอยู่ แต่โทโมะไม่ฟัง อาละวาดหนักไปอีก 

 

 

 

 

                   (   ก็ให้มันอาละวาดต่อไปแล้วกัน แต่อย่าให้มันหลุดออกมาได้นะ )  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                   " ครับๆ " วีรวิทย์วางสาย

 

 

 

 

                   "  มึงจะจับกูไว้ทำไม  ปล่อยกูไปเดี๋ยวดี  กูจะไปฆ่ามันนนน  " โทโมะเหมือนคนบ้า ไม่ยอมฟังใคร 

 

 

 

 

                  "  นายใจเย็นๆหน่อยสิ  ไม่นานแก้วก็กลับมาหานายแล้วนะ  "  กวางปลอบ  เธอยิ่งรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้โทโมะกับแก้วผิดใจกัน

 

 

 

 

                   " จะกลับไม่กลับก็เรื่องของมัน กูไม่ได้รักมันแล้ว  จะไปตาที่ไหนก็ไป  "  โทโมะโวยวาย  พูดเหมือนไม่แคร์แก้ว แต่หัวใจมันเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา   กวางร้องไห้ตาม ทนดูไม่ได้ต้องเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

                   "  มึงใจเย็นๆก่อนได้มั้ย มันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงคิดนะ  มึงเข้าใจแก้วผิดอยู่  " วีรวิทย์จะอธิบาย  

 

 

 

 

                    "  กูเข้าใจถูกแล้ว  กูเข้าใจทุกอย่างแล้ว  มึงมาปล่อยกูไปเดี๋ยวนี้  มาปล่อยกู  กูบอกให้มาปล่อยกู   "  โทโมะพยามดึกข้ามือข้างหนึ่งที่ถูกวีวิทย์ใส่กุญแจมือติดไว้กับเตียงจนข้อมือช้ำไปหมด 

 

 

 

 

                    "  เออ  งั้นมึงก็เข้าใจตามนั้นไปก่อนแล้วกัน  เดี๋ยวกูค่อยให้แก้วมาอธิบายให้ฟัง " วีรวิทย์สงสารรีบเดินออกจากห้องไป  ทิ้งให้โทโมะบ้าคลั่งอยู่คนเดียว 

 

 

 

 

 

                            บ้านทรงกรด  ทรงกรดหมกมุ่นอยู่แต่ในห้องทำงาน แก้วรู้ว่าทรงกรดอยู่ในห้องทำงาน แต่ก็เข้าไปไม่ได้  เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าทรงกรดหายไปไหน  

 

 

 

 

                    "  คุณทรงกรดยังไม่กลับมาอีกหรอ  นี่ก็ดึกมากแล้วนะ "  แก้วเดินไปหาลูกน้องที่ยืนคุมหน้าบ้านอยู่ 

 

 

 

                    "  นายกลับมาแล้ว"  ลูกน้องตอบสั้นๆ 

 

 

 

                    "  แล้วเค้าอยู่ไหนหละ ชั้ลยังไม่ได้เจอเค้าเลย "  แก้วทำหน้าเป็นห่วง 

 

 

 

 

                  "  คุณไปรอที่ห้องแล้วกัน  เดี๋ยวผมไปตามนายให้  " ลูกน้องพูด แก้วพยักหน้าเชื่อฟัง แล้วเดินขึ้นห้องไป 

 

 

 

 

 

                         ห้องทำงานลับ 

 

 

 

 

                   "  ขอโทษครับนาย  เมื่อกี้คุณแก้วมาถามหานายครับ แต่ผมไม่ได้บอกว่านายอยู่ที่นี่ "  ลูกน้องรายงาน

 

  

 

                  "  ขอบใจ  "  ทรงกรดพูดจบ ก็เงยมองนาฬิกา  เมื่อเห็นว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว เขาเลยลุกไปหาแก้ว

 

 

 

 

 

                        ห้องแก้ว  แก้วเดินไปเดินมา ในห้อง หวังว่าทรงกรดจะมาแล้วเล่าเรื่องให้เธอฟังบ้าง

 

 

 

 

                   "  เธอถามหาชั้ลหรอ  "  แล้วเขาก็มาจริงๆ  ทรงกรดเปิดประตู แล้วเดินเข้ามาหาแก้วในห้อง 

 

 

 

 

                   "  ชั้ลเห็นคุณหายไปนาน ชั้ลหาจนทั่วแล้วแต่ไม่เจอ  ชั้ลเป็นห่วง  "  แก้วพูด เธอทำเหมือนเป็นห่วงทรงกรด

 

 

 

 

                  "  เมื่อกี้ชั้ลทำงานอยู่ ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง  "  ทรงกรดฝืนยิ้ม  แก้วมองเห็นคราบเลือดจางๆที่ข้างมุมปากทั้งสองข้างของเขา 

 

 

 

 

                   "  คุณไปโดนอะไรมา  "  แก้วเดินเข้าไปใกล้ แก้วใช้มือสัมผัสมันอย่าแผ่วเบา ทรงกรดอึ้งไป เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขามาก่อน เขารู้สึกประทับใจ และด้วยคามอ่อนหวานของแก้ว ทำให้เขาลืมเรื่องทุกอย่างที่เคยโกรธเธออยู่จนหมด 

 

 

 

 

                    "  ก็แค่บทลงโทษนิดหน่อย  "  ทรงกรดจับมือแก้วมากุมไว้ 

 

 

 

 

                   "  ให้ชั้ลทำแผลให้นะ "  แก้วพูด ทรงกรดพยักหน้า  แก้วรีบเดินออกจากห้อง  แต่ยังไม่ทันได้ปิดประตูห้อง ก็ต้องวกกลับมาอีกครั้ง

 

 

 

 

                    "  คุณ  แล้วไอ้อุปกรณ์ทำแผล มันอยู่ที่ไหนหรอ  "  เธอวกเข้ามาถามอย่างซื่อๆ ทรงกรดยิ้มขำ

 

 

 

 

                     "  อยู่ในตู้ในห้องครัว ถ้าหาไม่เจอ เรียกไอมืดก็ได้ ให้มันไปหยิบให้ "  ทรงกรดพูด 

 

 

 

                   " โอเค  คุณรอแปบนะ เดี๋ยวชั้ลไปเอาของก่อน "  แก้วพูดแล้วรีบลงไปทันที ทรงกรดดีใจ ยิ้มออกมา   ไม่นานเกินรอ แก้วก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผล 

 

 

 

 

                    " คราวหลังนายมาทำแผลก่อนนะ ก่อนจะไปทำงานอื่นต่อ  "  แก้วบรรจงทำแลให้ทรงกรดอย่างตั้งใจ และเบามือที่สุด ทรงกรดประทับใจในสิ่งที่แก้วทำให้ 

 

 

 

 

                     "  เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ชั้ลอยากกลับไปใช้ชีวิตอย่างคนปกติ  "  อยู่ๆ ทรงกรดกพูดขึ้นมา   แก้วนิ่งไป หันมามองหน้าทรงกรด เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากเขา

 

 

 

 

                    "  แล้วตอนนี้ชีวิตของคุณป็นยังไงหรอ  "  แก้วถามซื่อๆ

 

 

 

                     "  ชีวิตชั้เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย พร้อมจะตายได้ตลอดเวลา  เหมือนอย่างวันนี้  ชั้ลก็เกือบจะไม่ได้กับมาทีนี่อีก  ชั้ลเกือบโดนยิงตาย  แต่โชคดีที่มีคนช่วยไว้ทัน "  ทรงกรดฝืนยิ้ม  แก้วมองอย่างสงสัย

 

 

 

                    "  แล้วใครจะยิงคุณ แล้วใครที่ช่วยคุณไว้ " แก้วถามต่อ

 

 

 

 

                   "  ชั้ลทำงานพลาด ก็เป็นเรื่องปกติที่หัวหน้าจะลงโทษ แต่งานของชั้ล ถ้าพลาด โทษก็คือตายสถานเดียว  แล้วชั้ลก็ทำงานพลาด  แต่โชคดีที่มีเพื่อนรวมงานมาช่วยไว้ทัน  ชั้ลไม่คิดด้วยซ้ำว่ามันจะมาช่วยชั้ล  "  ทรงกรดพูด  แก้วนึกได้ทันทีว่าคนที่ช่วยคือบอม

 

 

 

                  "  อย่าคิดมากเลยนะ คุณทำดีที่สุดแล้ว  " แก้วไม่อยากถามต่อ เพราะกลัวทรงกรดจะสงสัย 

 

 

 

 

                   "  เธอไม่อยากรู้หรอว่า งานของชั้ลมันงานอะไร  " ทรงกรดมองแก้ว แก้วมองตอบ

 

 

 

                 "  คุณอยากจะเล่าให้ชั้ลฟังหรือเปล่าหละ  "  แก้วพูด 

 

 

 

                 "  ชั้ลกับแม่ถูกพ่อทิ้งไปตั้งแต่ชั้ลยังเด็ก ตอนนั้นเราจนมาก ไม่มีข้าวจะกิน ไม่มีเงินสักบาทเดียว แต่สงสารชั้ล ไม่อยากให้ชั้ลอด ไม่อยากเห็นชั้ลร้องไห้  ไม่อยากเห็นชั้ลไม่สบาย แม่เลยไปทำงาน  แม่เริ่มทำงานล้างจาน แต่เค้าก็กดขี่ข่มเหงแม่ของชั้ล  ใหเงินน้อยกว่าที่ตกลงกัน ใช้งานเยอะกว่าที่ตกลงกัน แต่แมก็ต้องทำ แล้วสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ก็คือ แม่โดนเจ้าของร้านและพวกของมันข่มขืน แล้วก็ถูกมันฆ่าตาย ชั้ลเข้าไปช่วยแม่ แต่ก็ช่วยแม่ไม่ได้ ชั้ลถูกซ้อมปางตาย พวกมันเอาร่างของชั้ลไปทิ้งไว้ข้างคูน้ำ  แต่โชคดีที่มีคนมาเจอ เลยพาชั้ลส่งโรงพยาบาล   พอแม่ตายไป ชั้ลก็ไม่เหลือใครอีกเลย  ชั้ลอยู่ตัวคนเดียว ไปทำงานที่ไหนเค้าก็ไม่รับ  ชั้ลเลยเลือกที่จะเป็นเด็กส่งยามาตั้งแต่นั้น  ชั้ลสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาได้ ด้วยเงินที่ได้มาจากการค้ายา  ชั้ลทำอาชีพนี้อยู่หลายปี จนได้มาเจอกับหัวหน้า  เข้าให้ชั้ลส่งยาให้ลูกค้า ตั้งแต่ลูกค้ารายย่อยจนถึงลูกค้ารายใหญ่  หลังจากนั้นก็ให้ส่งไม้เถื่อน อาวุธสงคราม แล้วก็ผู้หญิง   "  ทรงกรดเริ่มจุก ตาแดง เหมือนคนจะร้องไห้  แก้วสงสารทรงกรด 

 

 

 

 

                   "  ชั้ลทรมานมากเลยนะ ที่ต้องฝืนใจพวกผู้หญิงให้เค้ามาค้าบริการ โดยที่เขาไม่ได้เต็มใจเลยแม้แต่น้อย  ชั้ลเคยปฏิเสธที่จะไม่ทำมัน เพราะชั้ลนึกสภาพผู้หญิงพวกนั้นแล้วชั้ลคิดถึงแม่ ชั้ลทนเห็นไม่ได้   แต่เธอรู้มั้ย พอชั้ลปฏิเสธที่จะทำงานนี้  มันเอาผู้หญิงที่ชั้ลรักไปข่มขืน จนเธอต้องฆ่าตัวตาย  ชั้ลเจ็บปวดมาก มันมากเกินกว่าที่ชั้ลจะรับได้ จนชั้ลต้องกลายเป็นคนไม่มีหัวใจ ชั้ลไม่อยากรักใครอีกเลย  "  ทรงงกรดน้ำตาไหล

 

 

 

                  "  แล้วทำไมคุณถึงยังทำต่อหละ ทำไมถึงไม่ออกมาซะ  " แก้วพูด

 

 

 

                "  วงการนี้มันออกไม่ได้หรอก  พอพวกเขารู้ว่าชั้ลกลัว เค้าก็สั่งให้ชั้ลทำ  ถ้าชั้ลไม่ทำ เค้าก็จะฆ่าผู้หญิพวกนั้นต่อหน้าชั้ล  สุดท้ายชั้ลก็ต้องทำ  ชั้ลรู้ว่าถึงพวกเค้าไม่ตาย เค้าก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่ดี  แต่ชัั้ลแค่หวังว่าสักวัน ผู้หญิงพวกนั้นจะมีโอกาสรอดมาได้ เพราะถ้าพวกเธอรอดมาได้ ก็จะมีโอกาสที่จะสร้างชีวิตใหม่  "  ทรงกรดพูด 

 

 

 

 

                 "คุณคิดว่าเธอยังจะมีชีวิตใหม่ได้อยู่อีกหรอ สำหรับผู้หญิง ยอมตายยังดีกว่านะ  "  แก้วพูด  เพราะเธอเองก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน   ทรงกรดนิ่งไป

 

 

 

 

                 "  นอนเถอะ พรุ่งนี้ชั้ลต้องทำงานต่อ "  ทรงกรดลุกเดินออกไปจากห้อง  แก้วมองตามไป  ไม่รู้ว่าทรงกรดคิดอะไรอยู่ 

 

 

 

 

 

                               เช้าวันใหม่  ณ  ห้องประชุมใหญ่ทีทำการของเมฆา  ลูกค้ารายใหญ่ 5 ราย นั่งประจำที่ ทรงกรด บอม และเมฆา นั่งประจำที่ 

 

 

 

 

                  "  ก่อนอื่นผมต้องของโทษด้วยนะครับ ที่ไม่สามารถส่งสินค้าที่คุณต้องการได้ในครั้งนี้  ผมขอรับผิดในเรื่องนี้ทั้งหมด   แต่เพื่อไม่ให้พวกคุณเสียหายจนเกินไป ผมมีข้อเสมอใหม่มาแนะนำครับ " เมฆาพูด ก่อนจะส่งต่อให้บอม

 

 

 

                  "  เราจะจำหน่ายาเสพติดและอาวุธสงครามใหกับพวกคุณเป็นกรณีพิเศษ โดยการมีส่วนลดให้กับพวกคุณถึง 10 %  ผมทราบมาว่า ทางเหนือของประเทศคุณมีความต้องการทางด้านอาวุธสงครามอยู่มาก  แต่ยังไม่มีใครสนองความต้องการของพวกเขาได้ ถ้าคุณเห็นด้วยกับผมคุณจะได้ประโยชน์มหาศาลมากกว่าสินค้าที่คุณต้องการถึงเท่าตัว "  บอมพูด ลูกค้า 5 รายปรึกษากัน

 

 

 

 

                  "  ก็ได้  ผมตกลงตามนี้  แต่ผมขอส่วนลดเพิ่ม 15% "  ลูกค้าต่อรอง  บอมหันมองเมฆา  

 

 

 

 

                  "  ตกลงครับ  "  เมฆาพูด 

 

 

 

 

                  "  ผมจะได้ของวันไหน "  ลูกค้าพูด

 

 

 

 

                  "  อีกสองวันครับ ผมจะจัดส่งของให้ทางทะเล   เส้นทางที่ 42 และ 43 พวกคุณรอรับของได้เลย "  ทรงกรดพูด บอมยิ้มกริ่มรู้แผนการณ์ทุกอย่าง   

 

 

 

 

                 "  ถ้าครั้งนี้พลาด ผมจะไม่ติดต่อกลับมาอีก "  ลูกค้ายื่นคำขาด 

 

 

 

                " ครับ ต้องขออภัยอีกครั้ง และต้องขอขอบคุณที่ให้โอกาสเราแก้ตัว  " เมฆาพูด ลูกค้าพยักหน้า แล้วแยกย้ายกับกลับออกไป 

 

 

 

 

                  "  ไปจัดการเรื่องทุกอย่างให้พร้อม  แล้วอย่าให้พลาดเด็ดขาด  งานนี้ชั้ลจะลงพื้นทีเอง " เมฆาพูดจบก็เดินออกไปทันที 

 

 

 

 

                 "  ขอบใจมาก "ทรงกรดพูดขอบคุณบอมตรงหน้า  บอมยิ้มรับ 

 

 

 

 

 

 

                                 บ้านบอม  หลังจากเสร็จจากการประชุม บอมก็รีบกลับมาบ้านทันที

 

 

 

                "  ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว  อีกสองวันจะส่งของ กำหนดการของผมยังเหมือนเดิม ส่วนของไอทรงกรดมันใช้ทางทะเล เส้นทางที่ 42 และ 43 เมฆาไปด้วย ผมขอกำลังเสริมด้วยนะ สมุนมันคงไปกันตรึม  งานนี้ได้ถอนทั้งรากทั้งโคน  " บอมพูด 

 

 

 

 

                "  ดีเลย  แล้วเรื่องแก้วหละ แก้วจะหนีออกมาได้เมื่อไหร่ "  ไตรคุณพูด บอมนิ่งไป