เพียงเงา

 

 

                             วันส่งของ  

 

 

                          หลังจากที่เตรียมอาวุธสงครามลงเรือตลอดทั้งคืนจนเสร็จ ทรงกรดก็รีบกลับมาที่บ้าน  เขาเข้ามาหาแก้ว  ทรงกรดเปิดประตูอย่างเบามือ แล้วเดินเข้ามาหาแก้วที่นอนอยู่บนเตียง

 

 

 

                  " ชั้ลรักเธอนะ "  ทรงหรดจูบที่หน้าผากของแก้วก่อนที่จะบอกรักเธอ  เขามองแก้วและจำทุกอย่างบนไปหน้าของเธอ ทรงกรดถอดสร้อยคอของเขา แล้วค้องคอแก้วขึ้นมาก่อนจะสวมสร้อยนั้นให้เธอ 

 

 

 

                   "  เก็บรักษามันไว้ให้ดีๆนะ "  ทรงกรดลูบผมแก้วอย่างแผ่วเบา แล้วจูบเธออีกครั้ง  จนแก้วที่แกล้งหลับอยู่เริ่มใจคอไม่ดี  เธอรู้สึกเหมือนมันเป็นการสั่งลา 

 

 

 

 

                  "  คุณจะไปไหน  "  แก้วลุกพรวดขึ้นมาเมื่อเห็นทรงกรดกำลังจะเดินออกจากห้อง

 

 

 

                   "  ชั้ลต้องไปทำงาน  " ทรงกรดพูดแล้วเดินออกไป  แล้วลุกจากเตียงแล้วเดินตามไป 

 

 

 

                 "  ชั้ลไม่อยากให้คุณไป "  แก้วไม่เห็นเงาหัวของทรงกรด  เธอช็อคไป น้ำตาไหลออกมา ทำอะไรไม่ถูก  ทรงกรดไม่ฟังรีบเดินออกไป

 

 

 

 

                 "  อย่าไป  อย่าไป ! " แก้วรีบวิ่งตามไปดักหน้าทรงกรด 

 

 

 

                 "  กลับเข้าไปในบ้าน แล้วห้ามออกไปไหนจนกว่าชั้ลจะกลับมา  " ทรงกรดออกคำสั่ง  แก้วอึกอักไม่ยอมฟัง จนลูกน้องทรงกรดต้องหิ้วปีก กลับเข้าไปในห้อง

 

 

 

                      

                             บ้านบอม บอม และพวกเกือบห้าสิบคน นั่งประชุมกันในบ้าน ทุกคนใส่ชุดดำปิดหน้า จนจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร

 

 

 

 

                  "  ทุกคนแยกย้ายไปตามที่ตกลงกันไว้  ที่เหลือไปสมทบกับกลุ่มของผู้กอง  "  สิ้นคำสั่งของบอม ลูกน้องก็แยกย้ายกันออกไป  บอมและลูกน้อง 10 คน  ไปประจำยังจุดนัดหมาย จุดส่งยาที่ 1   มือขวาของบอมและลูกน้องอีก 9 คน ไปประจำยังจุดส่งยอจุดที่ 2 มือซ้ายและพวกอีกเก้าคนไปประจำยังจุดส่งยาจุดที่ 3   ซึ่งแต่ละจุดห่างกันเกือบ 30 กิโลเมตร 

 

 

 

 

                      ทางด้านเมฆาและทรงกรด คุมการส่งสินค้า ทางทะเลที่ 42 43 ที่เพิ่งเจรจาซื้อขายกันไปเมื่อ 2 วันที่แล้ว  โดยมีลูกน้องมาคุ้มกันเกือบ 20 คน  จุดนี้ไตรคุณเป็นผู้รับผิดชอบ พร้อมด้วยตำรวจอีก 10 นาย 

 

 

 

 

                      ลูกน้องของบอมในส่วนที่เหลือ ไปประจำยังจุดขนส่งอาวุธเถื่อน ที่บอมเป็นผู้รับผิดชอบ 10 คน  พร้อมด้วยตำรวจอีกเกือบ 10   นาย 

 

 

 

 

                        แล้วไม่นานเกินรอ  ลูกค้าทุกรายที่สั่งซื้อของ  มารับของตามเวลาที่นัดหมายไว้ แล้วเปนเวลาเดียวกันทั้งหมด 

 

 

 

 

                   "  ทุกอย่างเรียบร้อยใช่มั้ยครับ "ลูกค้ารายใหญ่เอ่ยถามเมฆา 

 

 

 

                  " ครับ ไม่มีปัญหา " เมฆาพูดอย่างมั่นใจ  ทันทีที่ลูกค้ารายใหญ่ส่งเงินให้เมฆา ผู้กองไตรคุณวอร์ส่งสัญญาณให้ทุกจุดทราบ แล้วลงมือปฏิบัติหน้าที่ 

 

 

 

                         ไตรคุณแสดงตน แล้วกำลังจะเข้าไปจับ แต่เมฆา ทรงกรดและลูกน้อง ต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต  ลูกน้องสละชีวิตเพื่อปกป้องนายใหญ่ของตัวเองจนถูกยิงตายเกลื่อน  ลูกค้ารายใหญ่ถูกพวกของผู้กองไตรคุณจับได  ส่วนเมฆา และ ทรงกรดหนีไป  โดยมีผู้กองไตรคุณและตำรวจ 4 นายตามไปติดๆ 

 

 

 

 

 

                         ทางด้านของบอม เมื่อลูกค้าปรากฏตัว บอมก็ลงมือจับในทันที แต่ลูกค้าไหวตัวทันเลยมีการประทะกัน จนลูกค้ารายนั้นถูกยิงเสียชีวิต

 

 

 

                        จุดส่งยาที่สอง มือขวาของบอม   มีการปะทะกันอย่างหนักหน่วง ลูกค้าตาย ส่วนมือขวาอาการสาหัส 

 

 

 

                         จุดส่งยาที่สาม มือซ้ายของบอม ก็มีการปะทะกัน มือซ้ายและพวกเริ่มรับมือไม่ไหว เพราะคนคุมกันของลูกค้ารายนี้มีมากกว่าพวกของตน  มือซ้ายของบอมเกือบพลาดถ้า แต่โชคดีที่บอมมาช่วยไว้ได้ทัน  บอมจับลูกค้ารายนี้ไว้ได้ทัน  

 

 

 

                        ยาเสพติดทั้งหมดถูกยึดไว้เป็นของกลาง  บอมให้ลูกน้องขับรถที่ขนยาเสพติดไปไว้ที่โรงพัก ส่วนบอมและลูกน้องที่เหลือ ตามไปสมทบไตรคุณ 

 

 

 

                       จุดขนส่งอาวุธเถื่อนที่บอมรับผิดชอบ  ก็มีการปะทะกัน เรือใหญ่ที่บรรทุกอาวุธแล่นออกจากฝั่ง โดยที่ลูกค้าและลูกน้องของบอมติดอยู่ในเรือนั้นด้วย ทั้งหมดต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร  แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  ระเบิดที่บรรจุไว้ในลังสินค้าจำนวนมากเกิดระเบิด เรือใหญ่แตกสลายพร้อมกันเศษร่างของคนบนเรือที่กระจายตามแรงระเบิด 

 

 

 

 

 

                     "  ไอไตรคุณมันรู้ได้ยังไงวะ ! "  เมฆาหัวเสียหนีตะเลิด พร้อมกับทรงกรด ที่คอยคุ้มกันให้อยู่ 

 

 

 

 

                     "  คงจะมีหนอนบ่อนใส่คาบข่าวไปบอกมัน "  ทรงกรดพูด พลางหันมองขางหลัง แล้ววิ่งไปตามริมหาด 

 

 

 

                          ปัง  ! ปัง !   ทรงกรดหันมายิงใส่ไตรคุณ เมื่อเห็นไตรคุณและพวกเข้ามา 

 

 

 

 

                      "  มอบตัวสะเถอะ พวกแกหนีไม่พ้นหรอก " ไตรคุณตะโกน  เมฆาโมโห หันมายิงใส่ไตรคุณ

 

 

 

                       ปัง  !   ปัง !   ไตรคุณกระโดดหลบ  ตำรวจถูกยิง 1 นาย  

 

 

 

 

 

                    " มอบตัวเถอะครับ หนียังไง ก็คงหนีไม่พ้นหรอก "  เมฆายิ้มกริ่มด้วยความสะใจ แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อได้ยินกับเสียงคุ้นหู 

 

 

 

 

                     "  ไอบอม  ! "  ทั้งเมฆาและทรงกรด อุทานพร้อมกัน  เมฆามองบอมตาค้าง ไม่คิดว่าคนที่หักหลังตนจะเป็นบอม 

 

 

 

                   "  ครับผมเอง  " บอมพูด พลางเล็งปืนไปที่เมฆา 

 

 

 

                    "  มึงทำแบบนี้ได้ยังไง  กูอุส่าห์ไว้ใจมึง  "  เมฆาเล็งปืนไปที่บอม  เขารักบมเหมือนลูกคนหนึ่ง เขาไว้ใจบอมที่สุด และมันเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง เมื่อเห็นว่าเป็นบอม ที่เป็นคนหักหลังเขา  ถ้าคนที่ยืนผยองอยู่ตรงหน้าเขา ไม่เป็นบอม เขาไม่ลังเลเลยที่จะยิงมันทิ้ง

 

 

 

 

                    " ผมทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นให้พี่สาวของตัวเอง  "  บอมพูด  แม่ของแก้วตายเพราะเมฆา  เมฆาเป็นคนสั่งให้คนมาฆ่าแม่ของแก้ว ใครที่เป็นหนีพนันแล้วไม่ยอมคืนเงินให้กับเขา เขาจะสั่งฆ่าทุกคน 

 

 

 

 

                     "  มึง ! " เมฆาทั้งแค้นทั้งเสียใจ ยิงปืนใส่บอมไม่ยั้ง แต่บอมหลบทัน   บอมเองก็ไม่กลัวตาย ยิงปืนสู้กับเมฆาอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนกัน บอมออกจากที่ซ่อนแล้วยิงปืนใส่เมฆา   เมฆายิงบอมถูกไหล่  1 นัด  บอมยิงเมฆาเข้าที่หน้าท้อง 2 นัด เมฆาจะยิงบอม แตไตรคุณที่อยู่ด้านหลังยิงเมฆาเพื่อป้องกันชีวิตของบอมไว้ ทั้งไตรคุณและบอมยิงเมฆาจนเมฆาตายคาที่ 

 

 

 

 

                     " มอบตัวซะเถอะ ไอทรงกรด  "  บอมเลงปืนไปที่ทรงกรด ทรงกรดกัดฟันเล็งปืนจะยิงบอม 

 

 

 

 

                      " มึงเป็นสายให้ตำวจมานานเท่าไหร่แล้ว " ทรงกรดถาม 

 

 

 

                    "  ก็ตั้งแต่เข้าไปอยู่กับมัน " บอมพูด ทรงกรดแทบไม่เชื่อหูตัวเอง 

 

 

 

 

                      "  อา  อย่ายิงเค้า  " แก้วที่แอบตามมา รีบวิ่งเข้าไปหาบอม  ทรงกรดมองแก้วที่กำลังวิ่งมา เขาอึ้งไป 

 

 

 

                     "  นี่เธอมาทำอะไรที่นี่  มันอันตราย กลับบ้านไปซะ "  ทรงกรดพยามหลอกตัวเอง เขารับไม่ได้ ถ้าแก้วจะมาหลอกเขา 

 

 

 

 

                     " คุณมอบตัวเถอะนะ "   แก้วพยามอ้อนวอดทรงกรด  เพราะเขาและเธอต่างมีชะตาชีวิตที่คล้ายกัน เธอย่อมเข้าใจความรู้สึกของเขาดี 

 

 

 

                     "  หึ !  เธอเองก็คงจะเป็นสายให้ตำรวจสินะ  ชั้ลรู้แล้ว ที่เธอเข้ามาในชีวิตชั้ล เพราะเธอแค่ต้องการล้วงความลับจากชั้ล เธอต้องการทำลายชั้ลและเมฆา  เธอเก่งมากนะแก้ว ที่ทำให้ชั้ลเชื่อเธอซะสนิทใจเลย  "  เสียงหัวเราะในลำคอของเขา มันล้วนแล้วแต่เป็นความเจ็บปวด และสมเพชตัวเองที่ต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

 

 

                   "  ชั้ลขอโทษ  คุณมอบตัวเถอะนะ  ชั้ลขอร้อง "  แก้วจะเดินเข้าไปหาทรงกรด แต่บอมจับแขนไว้ทัน แล้วกระชากแก้วให้ไปหลบหลังตน 

 

 

 

 

                             ทรงกรดมองหน้าแก้วอย่างผิดหวัง  ในวันที่หัวใจของเขากลับมาใช้งานได้อีกครั้งหลังจากที่มันตายไปนาน ในวันที่เขาเริ่มรักผู้หญิงคนหนึ่ง ในวันที่เขากำลังจะเดินออกมาจากขุมนรกเผื่อมาเริ่มต้นใหม่กับเธอ  แต่มันนี้ เขารู้แล้ว ว่ามันเป็นแค่ความหลอกหลวงจากเธอเท่านั้น ความเสียใจมันกลายเป็นความแค้นที่แล่นเข้าสู่ใจเขาอย่างรวดเร็ว  

 

 

 

                        ทรงกรดเล็งปืนไปปทางบอม เขาลั่นไกและยิงไปทางบอมบอมรีบจับแก้วให้ลบข้างหลังมืออีกข้างก็เล็งปืนไปที่ทรงกรด 

 

 

                    ปัง ! ปัง !  กระสุนทะลุเข้าอกของทรงกรด ทรงกรดยิงสวนกลับมาจนถูกบอม    ทรงกรดเห็นว่ามีจังหวะ  เลยเล็งปืนจะยิงบอมอีกครั้ง แต่แก้วเห็นเลยผลักบอมให้พ้นวิถีกระสุน 

 

 

 

                        ปัง  ! กระสุนปืนเข้าอกออกแก้วอย่างจัง  แก้วล้มลง   

 

 

 

 

                     "  มึง  !   "  บอมยิงไม่ยัง จนร่างทรงกรดแทบพลุน ทรงกรดตายคาที่

 

 

 

 

                     "  เรียกรถพยาบาล !!  "  ไตรคุณตะโกนสั่งลูกน้อง 

 

 

 

                    "  แก้ว ! แก้ว !  "  ไตรคุณพยามปลุกแก้วที่สลบอยุ่ให้ฝืนขึ้นมา แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล เขาเริ่มใจคอไม่ดี 

 

 

 

                           ห้องพยาบาล  แก้ว และ บอมถูกพาเข้าห้องผ่าตัด  บอมถูกยิงที่แขนและกระสุนอีกนัดเฉี่ยวที่หน้าท้องเลยใช้เวลาไม่นาน ก็พ้นขีดอันตราย ส่วนแก้วยังอาการ 50 50

 

 

 

 

                    "  พี่ไตร แก้วเป็นยังไงบ้างคะ  "  กวาง กาญจน์ ดิเรก และวรวิทย์ เริ่มได้รับข่าวจากไตรคุณก็รีบมาโรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

                  "  หมอยังไม่ออกจากมาเลย "  ไตรคุณหน้าเครียด  กวางร้องไห้หนัก เพราะทำกับแก้วไว้เยอะ ดิเดกเองก็มีสภาพไม่ต่างไปจากกวาง

 

 

 

                  "  ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าแก้วจะมาทำงานเสี่ยงอันตรายแบบนี้ " ดิเรกพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

                 "  ก็เพราะคุณไม่เคยสนใจใยดีแก้วเลย   ผมขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ " ไตรคุณพูดจบก็เดินออกไป  ดิเรกยิ่งเสียใจ   วีรวิทย์เดินตามไตรคุณไป 

 

 

 

                "  พี่จะไปไหน " วีรวิทย์เรียกไว้ 

 

 

 

                 " ไปโรงพัก ชั้ลเชื่อว่าแก้วต้องปลอดภัย  " ไตรคุณพูดจบก็เดินไปทันที

 

 

        

 

                          โรงพัก 

 

 

 

 

                     "  ลูกค้ารายอื่นๆ ศาลได้ออกหมายจับหมดแล้วครับ "  หมวดก้องรายงาน ผู้กองไตรคุณพยักหน้า  แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน

 

 

 

 

                    "  ของกลางเอามาหมดแล้วใช่มั้ย   "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

                     " ครับ  " หมวดก้องตอบ 

 

 

 

 

 

                                โรงพยาบาล   

 

 

 

 

                    "  หมอคะ แก้วเป็นยังไงบ้างคะ  "  กวางถลำวิ่งเข้าไปหาหมอ ทันทีที่เห็นหมอเดินออกมาจากห้อง  

 

 

 

                     "  คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ  เธอโชคดีมากนะครับ ที่สวมสร้อยเส้นนี้เอาไว้ "  หมอส่งสร้อยให้กับกวาง กวางรับสร้อยมาดู  กระสุนปืนฝังตัวอยู่ในจี้ของสร้อยเส้นนั้น  

 

 

 

                    "  แก้วรอดมาได้เพราะสร้อยเส้นนี้หรอพ่อ " กวางชูสร้อยใหดิเรกดู 

 

 

 

                  "  ดวงแข็งเหมือนที่พี่ไตรว่าจริงๆ "  วีรวิทย์โล่งอกทันทีที่รู้ว่าแก้วปลอดภัย 

 

 

 

 

                    "  เออพี่วี  เรายังไม่บอกเรื่องนี้กับโทโมะเลยนะ " กวางพูด วีรวิทย์ตกใจ ที่ขังลืมโทโมะ รีบขอตัวกลับบ้านทันที 

 

 

 

 

 

                          บ้านวีรวิทย์   วีรวิทย์รีบไปหยิบกุญแจมาไขกุญแจมือให้กับโทโมะ 

 

 

 

                   "  ตอนนี้แก้วถูกยิงอยู่ที่โรงพยาบาล แต่อาการปลอดภัยแล้ว  นายไปหาแก้วสิ " วีรวิทย์พูด พลางไขกุญแจมือปล่อยตัวโทโมะ   โทโมะหน้านิ่งไม่พูดไม่จา จนวีรวิทย์ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่  ทันทีที่โทโมะเป็นอิสระ  โทโมะก็เดินออกมาจากห้อง และเดินออกจากบ้านวีวิทย์ วีรวิทย์เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง 

 

 

 

 

                  "  ทำไมไม่ตายๆไปซะ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย " โทโมะหายใจถี่ด้วยความ ใจนึงก็รักใจหนึ่งก็เจ็บ อยากจะไปหา อยากเจอหน้าแก้วจนใจจะขาด แตเขายังโกรธแก้วอยู่  ทั้งโกรธทั้งแค้นที่แก้วทำกับเขาแบบนั้น  ( โทโมะยังไม่รู้ความจริง  ) 

 

 

 

                          เขาเดินโซซัดโซเซมาจนถึงบ้านของตัวเอง แล้วก็ต้องจัดเข้าไปอีก เมื่อบ้านมัดไม่เหมือนกับบ้าน บ้านที่ถูกรื้อกระจัดกระจาย  เมื่อโทโมะเห็นสภาพบ้านเป็นแบบนั้น ก็อาวะลาด ทำลายข้าวของหนักขึ้นไปอีก