เพียงเงา

 
 
 
                   หลังจากที่รู้ว่าทรงกรดเป็นคนจับตัวกวางไป ไตรคุณก็เริ่มประสานงานกับตำรวจ และโทรไปหาทรงกรด 
 
 
 
 
              "  กวางถูกจับตัวไป  ชั้ลอยากให้นายช่วยสืบให้หน่อยว่าไอทรงกรดมันเอาตัวกวางไปไว้ที่ไหน  "  พูดจบก็วางสายไป   บอมรีบโทรไปหาลูกน้องทันทีที่วางสายจากไตรคุณ แล้วโทรกลับมาหาไตรคุณอีกครั้ง 
 
 
 
 
                 "  ว่าไงบ้าง  "  ไตรคุณพูด 
 
 
 
                (  มันได้ผู้หญิงมา 1 คน แล้วพาไปขังรวมกับผู้หญิงคนอื่นๆที่จะพาไปขาย ชั้ลคิดว่าผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นกวาง  )  บอมพูด 
 
 
 
 
                " ชั้ลจะไปช่วยกวางคืนนี้เลย แล้วก็จะช่วยผู้หญิงทั้งหมด "  ไตรคุณพูด 
 
 
          
                (  โอเค ชั้ลจะเตรียมคนไปสมทบให้ด้วย  ) บอมพูดจบก็เดินเข้าห้องทำงาน พร้อมออกคำสั่งให้ลูกน้องคนสนิทไปตามพรรคพวกมาให้หมด  ไม่เกิน 10 นาที ชายแปลกหน้านับสิบก็เข้ามาในห้องของบอม 
 
 
 
 
                    "  ตามไปสมทบกับผู้กองไตรคุณ  เราจะช่วยพวกผู้หญิงคืนนี้เลย อย่าให้พวกมันรู้เด็ดขาดว่าเป็นฝีมือใคร " บอมพูด ชายสับสิบพยักหน้ารับคำ แล้วพากับออกไป 
 
 
 
 
                    "  ส่วนแกกับชั้ล ไปหาแก้วที่บ้านไอทรงกรด " บอมพูด ลูกน้องคนสนิทพยักหน้ารับคำ 
 
 
 
 
                          ครึ่งชั่วโมง  ลูกน้องของบอมเข้าประจำจุด โดนเข้ามาทางชายป่า ด้านหลังบ้านพักที่ขังผู้หญิงพวกนั้นไว้ ทุกคนใส่ชุดดำ ใส่หมวกปิดหน้า ใส่ถุงมือ ซุ่มเล็งปืนไปยังลูกน้องทรงกรดที่ยืนเฝ้าอยู่  รอเพียงสัญญาณจากบอม ทุกคนก็จะลงมือ 
 
 
 
                           ทางด้านของไตรคุณ ก็จอดรถตำรวจไว้ปากทาง แล้วเดินลัดเข้ามาตามทางที่บอมบอก แล้วมาเจอกับลูกน้องของบอมที่เข้าประจำจุดอยู่แล้ว
 
 
 
 
                       "  ลูกน้องไอทรงกรด มี 10 คนครับ ผู้กอง ยืนห่างๆกันรอบบ้าน  บ้านไอทรงกรดอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก  เราต้องทำให้เงียบที่สุด " ชายชุดดำพูด ไตรคุณพยักหน้า พร้อมส่งสัญญาณให้ลูกน้องของตัวเองแยกย้ายกันไปตามจุด 
 
                             ส่วนชายชุดดำที่มีอำนาจใหญ่สุดในนั้นก็ออกคำสั่งให้ลูกน้องแยกย้ายกันไปเหมือนกัน 
 
 
 
                           เมื่อลูกน้องทุกคนประจับจุด หัวหน้าชายชุดดำก็ส่งสัญญาณไปยังลูกน้อทุกจุด 
 
 
 
 
                     "  ผมไม่อยากให้ผู้กองมีปัญหา ผมขออนุญาตแล้วกันนะครับ " หัวหน้าชายชุดดำพูด แล้วเป็นคนเปิดสงคราม โดนการปามีดสั้นไปปักเข้าตรหัวใจของลูกน้องทรงกรดคนหนึ่งล้มลงแล้วตายในทันที เมื่อผู้ตายล้มลง มีดพก 10 เล่มก็ถูกปาออกไปอย่างเร็วและเข้าเป่าทุกคน  ลูกน้องทรงกรดถูกเก็บจนหมด 
 
 
 
                     "  โชคดีนะครับผู้กอง  "  หัวหน้าชายชุดดำเอ่ยลา ก่อนจะสั่งชายชุดดำทั้งหมดให้กลับไป ปล่อยให้ผู้กองจัดการต่อไป   ไตรคุณและพวกออกจากที่ซ่อน แล้วตรงไปที่บ้านพักผู้หญิง ไตรคุณทุบกุญแจจนหลุด  เสียงผู้หญิงร้องล่นมาจากข้างในด้วยความหวาดกลัว  
 
 
                       ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ไตรคุณก็ช็อคกับภาพที่เห็น ผู้หญิงทุกคนอยู่ในสภาพโทรม เหมือนคนอดอาหารอดหลับอดนอนมาหลายวัน 
 
 
 
 
                      "  ผมเป็นตำรวจ  ! "  ไตรคุณพูดเสียงดังเพราะต้องการให้ผู้หญิงทุกคนเงียบ 
 
 
 
 
                      " พาไปที่โรงพัก "  ไตรคุณออกคำสั่ง ตำรวจนายหนึ่งเรียกพวกผู้หญิงในเดินตามออกไป ผู้หญิงทุกคนเดินตามออกไป แต่ไม่มีกวาง 
 
 
 
 
                        "  กวางหายไปไหนหละ พี่ไตร  " วีรวิทย์ที่มองผู้หญิงคนแล้วคนเหล่าเดินผ่านไปแต่ก็ไม่เห็นกวาง 
 
 
 
 
                      "  คุณตำรวจคะ ชั้ลเคยได้ยินว่ามีพวกผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในบ้านอีกหลังหนึ่ง ไม่ไกลจากที่นี่มากคะ " หญิงสาวคนหนึ่พูดขึ้น ไตรคุณพยักหน้ารับคำ 
 
 
 
 
 
                      " จ่าพาพวกผู้หญิงไปนะ  หมวด ไปกับผม "  ไตรคุณพูด แล้วรีบออกตามหาบ้านพักอีกหลังหนึ่ง 
 
 
 
 
                          ไตรคุณ วีรวิทย์ และตำรวจอีก 2 นายเดินลัดเลาะตามชายป่า เพื่อหาบ้านอีกหลังหนึ่งแต่ก็ไม่เจอ  แต่แล้วทั้งหมดก็ต้องหลุดกึก เมื่อเห็นแสงไฟจากรถ ที่กำลังวิ่งผ่านมาทางพวกเขา 
 
 
 
                    "  กูบอกให้รีบไปบอกนาย ว่าพวกผู้หญิงหนีไปแล้ว !!! "  ชายคนหนึ่งที่นั่งบนท้ายรถกระบะตะโกนบอกลูกน้องผ่านทางโทรศัพท์ แล้วขับผ่านหน้ากลุ่มของไตรคุณไป 
 
 
 
 
                    "  บ้านหลังนั้นมันต้องอยู่ทางนั้นแน่ๆเย รีบๆตามไปเถอะพี่ "  วีรวิทย์รีบวิ่งตามรถคันนั้นไป พร้อมกับไตรคุณและพวก 
 
 
 
 
 
 
                    "  พี่วี ช่วยกวางด้วย พี่วี  ฮื ฮือ ฮือ  "  กวางนั่งกอดเข่าร้องไห้ ไม่ต่างจากพวกผู้หญิงนับสิบที่อยู่ในอาการหวาดกลัวเช่นเดียกับกวาง 
 
 
 
 
 
                    "  พาพวกมันออกมาให้หมด เร็วๆ "  ชายคนที่ตะโกนผ่านทางโทรศัพท์ ตอนนี้เค้ายืนอยู่หน้าบ้านพักหลังที่กวางอยู่  พร้อมกับตะโกนบอกลูกน้องให้พาพวกผู้หญิงในบ้านออกมา  ลูกน้องรับคำแล้วเปิดประตู  ผู้หญิงนับสิบวิ่งกรู่ออกมา แล้วผลักชายที่เปิดประตู จนล้มลงแล้วรีบวิ่งหนีกระเจิง 
 
 
 
 
                         ปัง !!!  เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อมกับร่างหญิงสาวครหนึ่งที่นอนฟุบลงกับพื้น
 
 
 
 
                      "  ถ้าใครหน้าใครจะหนี  กูจะฆ่าให้หมด " ชายคนถือปืนพูด ผู้หญิงทุกคนหยุดวิ่ง รวมทั้งกวางด้วย 
 
 
 
 
 
                      "  ขึ้นรถ !! "  ชายคนนั้นสั่งอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
                     "  พี่ไตร  กางกำลังจะขึ้นรถไปแล้วพี่  " วีรวิทย์ร้อนใจ จะออกไปช่วยกวาง
 
 
 
 
                     "  กูเห็นแล้ว .... นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ เราล้อมเอาไว้หมดแล้ว วางปืน แล้วมอบตัวซะ   "  ไตรคุณตะโกนพูดเสียงดัง ลูกน้อง สามสี่คน มองหาเสียงของไตรคุณ แต่ก็ไม่เจอ
 
  
 
 
                      "  แน่จริงมึงออกมาสิวะ  กูจะยิ่งแม่งให้ใส่ทะลุเลย  "  ชายคนนั้นพูด พร้อมเล็งปืนกลาดสายตาไปทั่ว 
 
 
 
                         วีรวิทย์ใจร้อน รีบวิ่งออกไปอีกทางเพื่อเข้าไปช่วยกวาที่รถ 
 
 
 
 
                   "  กวาง กระโดดลงมา "  วีรวิทย์ตะโกนเรียกกวาง กวางได้ยินรีบกระโดลงจากรถไปหาวีรวิทย์ที่ยืนแอบอยู่ข้างรถ   วีรวิทย์จับมือกวางแน่น ก่อนจะพาวิ่งเข้าไปในป่า 
 
 
 
 
                            ปัง ปัง ปัง เสียงปืนยิ่งไล่หลังวีรวิทย์ไป พร้อมกับ คนร้ายหนึ่งคนที่วิ่งตามไป
 
 
 
 
                     "  วางปืนลง  "  ไตรคุณและนายตำรวจอีก 2 นายเห็น คนร้ายอีก 2 คนยืนมองวีรวิทย์และพวกผู้หญิงอยู่จึงเดินเข้าไปหา พร้อมกับจี้ปลายกระบอกปืนไปที่แผ่นหลัง 
 
 
 
 
 
                     " กล้ามากนะครับผู้กอง ที่มาบุกถ้ำเสื้อ  " ทรงกรดที่ได้รับรายงานจากลูกน้อง รีบขับรถมาทันที
 
 
 
 
                      "  ไอทรงกรด " ไตรคุณหันไปมองทรงกรด 
 
 
 
                     "  ครับ  ผมเอง "  ทรงกรดพูด พลางดึงปืนออกมาแล้วยิงไปที่ไตรคุณ ไตรคุณรีบหลบทันที 
 
 
 
                        ทรงกรดและลูกน้องนับสิบ ยิงใส่ไตรคุณและตำรวจอีก 2 นาย  จนไตรคุณต้องหลบหนีเข้าไปในป่า ส่วนตำรวจอีก 2 นายถูกยิงตายในที่เกิดเหตุ 
 
 
 
 
                       " ตามไปเก็บมัน  "  ทรงกรดออกคำสั่ง ลูกน้องส่วนหนึ่งวิ่งตามไตรคุณไปติดๆ 
 
 
 
 
 
 
                           เมื่อทรงกรด และลูกน้องที่เฝ้าบ้านอยู่ทั้งหมดออกมาจากบ้าน  แก้วเห็นทางสะดวก เลยออกมาจากห้อง แล้วหาห้องทำงานลับของทรงกรด   แก้วเดินไปที่ห้องครัว แล้วจะเปิดประตูบ้านเดิมที่เธอเคยจะเปิด แต่มีลูกน้องทรงกรดมาเรียกเอาไว้  แต่ก็นึกขึ้นได้ จึงใส่ถุงมือ แล้วจับลูกบิดประตูเปิดเข้าไป 
 
 
                        แล้วมันก็ใช่  มัคอห้องทำงานลับของทรงกรด แก้วรีบค้นหาเอกสารมือก็กวาดหาเอกสาร ตาก็คอยมองที่ประตูสลับกับมองเอกสาร
 
 
 
 
                      "  หาคนเดียวคงไม่ทันหรอกนะ "  บอมเดินเข้ามาพร้อมลูกน้องคนสนิท 1 คน 
 
 
 
 
                      "  อา  "  แก้วยิ้มหวาน  ทั้งหมด เริ่มหาเอกสารกันต่อ ค้นจนหมดทุกตู้ จนมาถึงตู้สุดท้าย
 
 
 
 
                     "  เจอแล้ววววว  "  แก้วรีบเอาเอกสารไปให้บอม บอมอ่านเอกสารและจำรายละเอียดทั้งหมด  แล้วเอาเอกสารกลับที่เดิม 
 
 
 
 
                    "  ดีมาก ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว กลับไปกับอา "  บอมจับมือแก้ว แล้วหันหลังจพาแก้วหนี 
 
 
 
 
                   "   ทุกอย่างว่างอยู่ตำแหน่งเดิมแล้วใช่มั้ย "  ครับนาย 
 
 
 
 
                     " ห้องนี่มีกล้องวงจรปิดหรือเปล่า  " บอมพูด พลางมองจนทั่วห้อง   แล้วมันก็มีจริงๆ 
 
 
 
 
                    "   นาย พวกมันกลับมาแล้ว  " ลูกน้องคนสนิทพูด บอมจับมือแก้วแน่นจะพาแก้วหนี แต่แก้วไม่ไป 
 
 
 
                  "  อาคะ แก้วฝากโทโมะด้วยนะ แก้วยังไปตอนนี้ไม่ได้ แก้วอยากให้มันถูกจับได้จริงๆ  ทรงกรดเป็นคนแผนสูง เค้าอาจจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างก็ได้  แก้วต้องอยู่ต่อไปจนกว่างานมันจะจบ " แก้วพูด บอมคิ้วขมวดไม่พอใจ
 
 
 
                 "  ไอกับอาเดี๋ยวนี้แก้ว "  บอมขูู่ แก้วเบือนหน้าหนีแล้วรีบขึ้นบันไดเข้าไปในห้อง
 
 
 
                "  นายครับ เราต้องไปแล้วครับ " ลูกน้องคนสนิทรีบดึงบอมออกไป 
 
 
 
 
 
 
                  "  ไอไตรคุณรู้ได้ยังไง ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่   "  ทรงกรดหัวเสีย เมื่อจับตัวไตรคุณมาไม่ได้ 
 
 
 
 
                  "  น่าจะเป็นที่บ้านไอโทโมะครับ บ้านมันมีกล้องวงจรปิด " ชายคนหนึ่งพูด 
 
 
 
 
                  "  โธ่เว้ย  แล้วจะเอายังไงวะเนี่ย "  ทรงกรดคิดถึง เพราะเกือบถึงวันที่ต้องส่งตัวผู้หญิงแล้ว อีกอย่าง เมฆาก็ย้ำนักย้ำหนาว่างานนี้อย่าให้พลาด แต่เขาก็พลาดจนได้ 
 
 
 
 
                  "  พาพวกผู้หญิงที่เหลือ ไปเก็บไว้ที่อื่น ถ้าหาที่ไหนไม่ได้ ก็ค่อยเอาพวกผู้หญิงในผับไปแทน  "  ทรงกรดพูด ลูกน้องรับคำ แล้วเดินออกไปนอกบ้าน 
 
 
 
 
                       ทรงกรดเครียดจนเริ่มจะทนไม่ไหว เขาเดินขึ้นบันไดไป แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องแก้ว  
 
 
 
 
                    "  เธอนอนแล้วหรอ "  ทรงกรดเห็นไฟในห้องมืด  เลยถาม
 
 
 
                    "  มีอะไรหรือเปล่าคะ "  แก้วแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร 
 
 
 
 
                     "  ชั้ลขอนอนด้วยนะ "  พูดจบก็เดินมานอนบนเียงข้างแก้ว  แก้วผวาจะกระโดดหนี  แต่ทรงกรดรวบเอวไว้ทัน  แล้วกดร่างบางให้นอนลงข้างๆเขา ก่อนที่เข้าจะใช้สองแขนกอดรัดเธอไว้แน่น
 
 
 
 
                      " ชั้ลสัญญาว่าจะไม่รังแกเธอ ชั้ลแค่อยากพักผ่อน "  ทรงกรดพูด แต่แก้ยังตัวสั่นอยู่  ทรงกรดหลับตาลง แก้วไม่กล้าหันไปมองทรงกรด เพราะกลัวใบหน้าของตัวเองไปชนกับหน้าของเขา แต่เสียงลมหายเข้าออกใจของทรงกรด มันบ่งบอกให้เธอรู้ว่าเขาหลับแล้ว  แล้วฝืนสายตาอยู่นาน เพราะกลัวทรงกรดจะตื่นขึ้นมา แต่ยิ่งดึกมากเท่าไหร่ ตาเธอก็เริ่มปิด จนเธอหลับไปโดยไม่รู้ตัว 
 
 
 
 
 
 
                            เที่ยงวันใหม่  วีรวิทย์ดูแลกวางทั้งคืน เข้าพากวางหนีออกมาได้ ก่อนรุ่งสาง จึงพามาพักที่บ้านของเขา  ทั้งคู่หลับไปทันทีที่ถึงห้อง
 
 
 
 
                       "  เตือนไม่ฟัง แล้วเป็นไง  เกือบได้ไปอยู่ต่างประเทศแล้วมั้ยหละ "   วีรวิทย์โอบกวางที่เพิ่งตื่นขึ้นมา 
 
 
 
 
                      "  กวาง งงไปหมดแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วทรงกรดเป็นใคร "  กวางเรียบเรียงเรื่องราวไม่ถุก วีริทย์เห็นว่าไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้วจึงเล่าให้กวางฟัง
 
 
 
                      "  ไอทรงกรด มันเป็นคนร้าย ทั้งค้ายาบ้า ค้าผู้หญิง ไม้เถื่อน อาวุธสงคราม  แต่มันก็ไม่ใช่คนที่ใหญ่ที่สุด  ยังมีอีกคนที่ใหญ่กว่ามัน แต่ทางตำรวจยังไม่รู้ว่าใคร  "  วีรวิทย์พูดด 
กวางฟังอย่างตั้งใจ
 
 
 
                      "  แล้วแก้วไม่รู้หรอ  หรือว่ารู้แล้ว แต่ยังอยากจะไปคบกับมันอยู่อีก "  กวางพูด 
 
 
 
 
                     "  เพราะแก้วรู้ไง แก้วถึงได้เข้าไปพัวพันกับมัน  "  วีรวิทย์พูด กวาง งง 
 
 
 
                     "  พี่หมายความว่าไงคะ  " กวางลุกขึ้นนั่งฟังอย่างตั้งใจ วีรวิทย์ลุกตาม
 
 
 
 
                     "  แก้วเป็นสายลับมาตั้งแต่เด็กแล้ว  จำได้มั้ย ตอนที่แม่ของแก้วถูกยิงตาย แก้วก็อาสามาเป็นสายลับ เพราะอยากจะจับผู้ร้ายที่ฆ่าแม่ตัวเอง แล้วอยากจะทำร้ายล้างพวกที่ทำผิดกฎหมาย  แก้วทำงานนนี้มาตลอดจนถึงตอนนี้  ที่กวางเคยเห็นแก้วออกไปไหนตอนกวางคืน ก็ออกมากับพวกของพี่ไตรคุณนี่แหละ  แล้วที่กวางเห็นพี่กับแก้วอยู่ที่โรงแรมด้วยกัน ก็เรื่องสายลับที่แหละ เราไม่เคยมีอะไรกันเลย เป็นแค่พี่น้องกัน เป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน "  วีรวิทย์พูด กวางอึ้งไปเข้าใจแก้วผิดมาตลอด 
 
 
 
 
                     "  มันไม่เสี่ยงเกินไปหน่อยหรอคะ "  กวางเริ่มเห็นใจแก้ว 
 
 
 
                    "  เคยมีคนพูดให้แก้วหยุดทำงานนี้หลายคนแล้วนะ  แต่แก้วก็ไม่หยุด  แก้วยอมทำทุกอย่าง ยอมจนบางครั้งเกือบเอาชีวิตไม่รอด พี่ไตรก็ดุไปหลายครั้งแล้ว แต่แก้วก็ไม่ฟัง เพราะอะไรรู้มั้ย แก้วถึงเป็นแบบนั้น "  วีรวิทย์หันมามองหน้ากวาง  กวางนิ่งไปไม่ตอบคำถาม 
 
 
 
                    "  เพราะแก้วเคยบอกว่า ตัวแก้วเองไม่มีค่า ยิ่งแม่มาตายจากไป แก้วก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปเพื่อใคร แก้วบอกว่า ไม่มีใครรอแก้วอยู่หรอก ถึงแก้วจะได้ไป ก็คงไม่มีใครเสียใจ  ไม่เหมือนคนอื่นที่มีครอบครัว มีพี่น้อง ที่รออยู่ "  วีรวิทย์พูด  กวางจุกจนร้องไห้ออกมา 
 
 
 
 
                   " ร้องไห้ทำไม  ไม่โกรดไม่เกลียดแก้วแล้วหรอ "  วีริทย์ลูบผมกวางอย่างเอ็นดู
 
 
 
 
                   "  กวางรู้สึกผิดจังเลย  กวางไม่น่าทำร้ายแก้วเลย  " กวางร้องไห้หนักขึ้นไปอีก เมื่อนึกถึงอดีตที่เธอเคยแกล้งแก้วสารพัด 
 
 
 
 
                    "  เรื่องของอดีตก็ช่างมันเถอะ กวางยังมีโอกาสแก้ตัวนะ "  วีรวิทย์พูด กวางพยักหน้า 
 
 
 
 
                        หน้าบ้าน  ไตรคุณที่เพิ่งหนีออกมาได้ เพิ่งจะได้กลับมาที่บ้าน 
 
 
 
                 "  ไอวีกลับมาแล้วยังครับ " ไตรคุณพูด 
 
 
 
 
                 "  กลับมาแล้วคะ ตอนนี้อยู่ในห้อง นอน  "  ไตรคุณรีบขึ้นไปหาวีรวิทย์ 
 
 
 
 
                "  ปลอดภัยดีใช่มั้ย  "  ไตรคุณถาม เมื่อเห็นทั้งคู่นั่งปลอบกันอยู่บนเตียง
 
 
 
                "  ครับ แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง ผมเพิ่งเข้าบ้าน ก็เกือบ 5 โมงเช้าแล้ว "  วีรวิทย์เข้าไปหาไตรคุณ 
 
 
 
                  "  แกให้กวางอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ แล้วก็ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด ชั้ลจะให้ลูกน้องมาเฝ้าที่นี่ไว้  ดูไอโทโมะด้วย   ชั้ลไปก่อนหละ " ไตรคุณพูด 
 
 
 
                "  พี่จะไปไหน "  วีรวิทย์ถาม
 
 
 
                 " ....  " แต่ไตรคุณไม่ตอบ เขาเดินออกจากบ้านไปทันที