เพียงเงา

 

 

 

 

 

                              หลังจากที่วีรวิทย์เห็นแก้ว ทานข้าวกับทรงกรดที่ร้านอาหารแห่งเดียวกันกับเขา วีรวิทย์เฝ้ามองแก้วอยู่ตลอด จนแก้วและทรงกรดทานอาหารเสร็จ วีรวิทย์ก็สะกดรอยตามไป แต่ด้วยความเหลี่ยมจัดของทรงกรด ที่แอบสับเปลี่ยนรถคันที่เขานั่งกับลูกน้องระหว่างทาง ทำให้วีรวิทย์สับสนและตามรถคันเดิมไป จึงคาดกันกับแก้ว  

 

 

 

                  "  ทำไมต้องเปลี่ยนรถคะ  รถคันเดิมเสียหรอ  "  แก้วถามอย่างสงสัย ตามสัญชาติญาณของความเป็นสายลับ

 

 

 

 

                    "  ปกติชั้ลก็ทำแบบนี้ประจำ  เผื่อว่ามีใครตามมา ชั้ลจะได้ไหวตัวทันนะซิ " ทรงกรดเป็นคนฉลาด และเหลี่ยมจัดไม่เบา แล้วอย่างนี้เธอจะรอดหรือเปล่า

 

 

 

 

                       "  ใครตามมาหรอคะ  แฟนคุณหรือเปล่า  "  แก้วถามต่อ

 

 

 

 

                     "  นี่  ชั้ลยังไม่มีแฟน  แล้วเธอก็ไม่ต้องถามอะไรมาก  ชั้ลไม่ทำให้เธอเป็นอันตรายหรอก  เชื่อชั้ลนะ " ทรงกรดพูด พลางเอื้มมือมาลูบผมแก้วอย่างอ่อนโยน   แก้วยิ้มให้กับเขา แต่ในใจรู้สึกอึดอัดและเป็นกังวลกับแผนการที่วางเอาไว้  เพราะเท่าที่เป็น ยากมากที่จะจับทรงกรดได้

 

 

 

 

                      "  แก้วก็แค่สงสัย  เห็นคุณชอบทำตัวลับๆล่อๆ "  แก้วทำเป็นงอล

 

 

 

 

                     "  ไม่ต้องสงสัยอะไรหรอก เป็นผู้หญิงของชั้ล อย่าขี้สงสัย  "  ทรงกรดพูดเย็นๆ แต่มันมีความหมายที่ใครฟัง ก็รู้สึกผวาตามๆกันไป รวมทั้งแก้วด้วย  

 

 

 

 

 

 

                          บ้านวีรวิทย์  หลังจากที่วีรวิทย์กลับจากสะกดรอยตามแก้วก็รีบกลับมารอไตรคุณที่บ้าน  ถึงเวลาเลิกงาน ไตรคุณก็กลับมา 

 

 

 

 

                  "  พี่ไตร  ทำไมแก้วถึงไปอยู่กับไอทรงกรด "  วีรวิทย์โวยวายทันทีที่เห็นหน้าไตรคุณ  ไตรคุณอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ปั้นหน้านิ่งไม่ให้ วีรวิทย์สงสัย

 

 

 

 

                   "  ใคร คือ ไอทรงกรด  " ไตรคุณพูดพลางถอดเสื้อนอกออก

 

 

 

 

                   "  ผมรู้นะ ว่าพี่รู้ดีกว่าผมว่าหมอนั้นมันเป็นใคร  พี่ตอบผมมาเถอะ ว่าพี่ใช้ให้แก้วไปล่วงความลับอะไรมาอีก  พี่ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นตัวอันตราย  มันค้าผู้หญิงนะพี่  "  วีรวิทย์โวยวายไม่เลิก 

 

 

 

 

                   "  ชั้ลบอกไม่ได้  แต่แกอยู่ห่างๆมันไว้  แล้วกอยู่ห่างๆแก้วไว้ด้วย ไม่นั้นทั้งแกทั้งแก้ว อาจจะตาย  "  ไตรคุณพูด แล้จะเดินขึ้นห้องไป แต่วีรวิทย์เดินมาขวางไว้ 

 

 

 

 

                     "  พี่ไปพาแก้วกลับมาเถอะนะ ผมเป็นห่วงแก้ว  มันเสี่ยงเกินไปที่จะให้แก้วทำงานนี้  "    วีรวิทย์พูดต่อ  

 

 

 

 

                   "  เอาเวลาไปจัดการเรื่องตัวเองดีกว่านะ  เรื่องนี้พี่จัดการเอง  แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับใคร  ถ้าไม่อยากให้แก้วเป็นอันตราย "  ไตรคุณตัดบท รีบขึ้นห้องไปทันที  ปล่อยให้วีรวิทย์ยืนหัวเสียอยู่คนเดียว 

 

 

 

 

                    "  จะเอายังไงวะเนี่ย  เออ  ไอโทโมะ ใช่  มันต้องช่วยแก้วได้แน่ๆ  " วีรวิทย์นึกถึงโทโมะ ก็รีบขับรถออกจากบ้านไปทันที  

 

 

 

 

 

                                 ทางด้านไตรคุณ  เมื่อขึ้นไปบนห้องก็เริ่มคิดหนัก กังวล เป็นห่วงทั้งแก้ว เป็นห่วงทั้งวีรวิทย์ เริ่มกลัวว่าเรื่องมันจะบานปลายไปกันใหญ่  ไตรคุณจึงตัดสินใจโทรปรึกษาบอม

 

 

 

 

                   "  ติดต่อแก้วได้หรือยัง  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

                  (  มันน่าจะเก็บโทรศัพท์ของแก้วเอาไว้ ไม่ให้แก้วติดต่อใคร  )  บอมที่กำลังวางแผนกับลูกน้องอยู่ เบี่ยงตัวออกมาคุยโทรศัพท์กับไตรคุณนอกห้อง

 

 

 

 

                    "  ไอวี มันเห็นทรงกรดกับแก้วที่ร้านอาหาร ชั้ลกลัวว่าเรื่องนี้จะบานปลาย "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

                  (  อย่าให้น้องชายของคุณมาทำให้งานผมเสีย  ทุกอย่างกำลังจะจบลงแล้ว ขอเวลาผมอีกไม่นาน  ) บอมพูด 

 

 

 

 

                   "  ผมจะจัดการกับน้องผมเอง  รอแค่ข้อมูลของไอทรงกรด " ไตรคุณพูด 

 

 

 

                  (  ผมส่งคนไปช่วยแก้วแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง  ตอนนี้แก้วปลอดภัยดี  อีกไม่นานเราคงได้ข้อมูลมา  )  บอมพูด 

 

 

 

 

                   "  อื้ม  "  ไตรคุณเริ่มครายกังวลลงเล็กน้อย เขาถอดกายลงบนเตียง  โดยที่ไม่รู็เลยว่าน้องชายของเขา ตอนนี้ได้ถึงบ้านโทโมะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

 

 

 

 

 

 

                                    วีรวิทย์กดกริ่งหน้าบ้านอย่างกระหน่ำ จนเจ้าของบ้าน เดินโซเซออกมาจากบ้าน  วีรวิทย์มองโทโมะ แล้วยิ่งหนักใจมากขึ้นกว่าเดิม  

 

 

 

 

                "  มาทำอะไร  "  เสียงพูดของโทโมะ ฟังดูไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เพราะตอนนี้เขาเมาจนแทบจะคุมสติตัวเองไม่อยู่ 

 

 

 

 

                 "  นี่นายเมาหรอ  "  วีรวิทย์ดูผิดหวัง  

 

 

 

 

                "  ไม่ได้เมา  "  ไม่เมา แต่ทรงตัวไม่ได้ ต้องยืนจับรั้วบ้าน

 

 

 

 

                   "  ทำไมแก้วถึงได้ไปอยู่กับไอทรงกรด  "  ทำพูดของวีรวิทย์มันทำให้โทโมะ ชะงักไป  นีขนาดเขายังไม่เชื่อว่าแก้วหนีไปกับผู้ชายคนอื่นจริงๆ เขายังแทบมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้  แต่เมื่อเขาได้ยินที่วีรวิทย์พูด มันเหมือนเป็นคำชี้ชัดว่าแก้วไปจากเขาแล้วจริงๆ แล้วเขาจะอยู่ต่อไปยังไง 

 

 

 

 

                   " พะพูดว่าอะไรนะ "  โทโมะ เหมือนคนใจสลาย

 

 

 

 

                  "  นี่นายไม่รู้หรอ ว่าแก้วไปอยู่กับไอทรงกรด "  วีรวิทย์ก็ถามไปอย่างคนไม่รู้

 

 

 

 

                   "  แล้วไอทรงกรดมันเป็นใคร  ชั้ลจะไปฆ่ามัน ฆ่าให้ตายๆกันไปทั้งคู่  จะได้ไปอยู่ด้วยกันในนรก  "  โทโมะโวยวายเหมือนคนบ้า

 

 

 

 

                   "  นี่นาย วางขวดเหล้า แล้วตั้งสติก่อนได้มั้ย  คือ แก้วไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ  แก้วมีความจำเป็นที่เธอต้องทำแบบนั้น....  "   วีรวิทย์อยากจะบอกเหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าแก้วจะเป็นอันตราย

 

 

 

 

                    "  หึ !  ได้กับมันมาแล้วสินะ  ถึงได้มาปกป้องมันขนาดนี้  กี่ครั้งแล้วหละ  อ่อ  หรือว่านับไม่ถ้วนแล้ว  " โทโมะพูดไปทั้งๆที่เสียใจจนแทบจะทรงตัวไม่รู้

 

 

 

 

                   "  โธ่โว้ยย  นี่กูคิดผิดหรือเปล่าวะ ที่มาหามึงเนี่ย  "  วีรวิทย์เซ็ง  

 

 

 

 

                   "  มึงมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยไป  แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก  กูไม่อยากเจอใครหน้าไหนทั้งนั้น  ออกไป๊  !!  "  โทโมะผลักวิรวิทย์ออกจากรั้วบ้าน  แล้วรีบปิดประตูรั้ว

 

 

 

 

                           สภาพภายในบ้านไม่ต่างไปจากกองขยะใต้สะพานลอย  ข้าวของเครื่องใช้ถูกเขวี้ยงกระจายเต็มพื้นบ้าน ทั้งเศษกระเบื้องจากแจกันที่ถูกขว้างลงพื้นจนแตก หมอนอิง หนังสือ วางเกลื่อนกลาดเต็มพื้น   โทโมะเดินเตะข้าวของ ขึ้นไปบนห้อง เขาเดินเข้าไปในห้องนอนขอแก้วที่มีสภาพไม่ต่างไปจากพื้นบ้านชั้นต่าง อาจจะหนักกว่าด้วยซ้ำ เมื่อเสื้อผ้าของแก้วที่ถูกโทโมะฉีกขาด  เกลื่อนเต็มห้องไปหมด  นุ่นที่อยู่ในหมอกหมอน ก็ลอยลิ้วอยู่เต็มห้อง  เขาคงเสียใจมากจริงๆที่เธอจากไป 

 

 

 

 

                   "  ทำแบบนี้กับชั้ลได้ยังไง  เธอทำแบบนี้ได้ยังไง  ฮึก ฮึก  "  โทโมะเดินมาหยุดอยู่ที่รูปถ่ายของแก้วที่วางโดเด่นอยู่บนโต๊ะแป้ง  มีเพียงอย่างเดียวที่เขายังไม่ทำลายมัน  โทโมะหยิบรูปขึ้นมาและพูดกับรูปถ่าย ราวกับพูดกับแก้วที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา  น้ำตาเขาไพลพลางออกมาเป็นทาง  ใบหน้าใสของเขาแดงกล่ำไม่แพ้ดวงตาคม  

 

 

 

 

                   "  ไปอยู่กับมันทำไม  ชั้ลยังรักเธอไม่พออีกหรือไง  "  เขาพูดกับรูปทั้งน้ำตา  ความโกรธแค้นเริ่มทวีคูณขึ้นมาอีกครั้ง  มือหนากำกรอบรูปถ่ายไว้แน่น จนกรอปรูปแทบจะแหลกกระจาย  โทโมะยกกรอปรูปขึ้นเหนือหัวราวกับจะเขวี้ยงมันให้ออกไปจากชีวิตของเขา  แต่ด้วยความรักที่เขามีให้กับเธอ มันทำให้เขาต้องหยุดการกระทำของเขา แล้ววางรูปถ่ายของเธอลงตรงที่เดิม ส่วนเขาก็ทรุดลงนั่งข้างๆโต๊ะแป้ง แล้วหลับไปด้วยริดน้ำเมา 

 

 

 

 

 

                     

                                ทางด้านแก้ว  เมื่อมาถึงที่บ้าน ทรงกรดก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องทำงาน  ครั้งนี้ทรงกรด สั่งลูกน้องของตัวเองให้อยู่แค่เพียงนอกบ้าน ไม่ให้เข้ามาในบ้าน เพราะกลัวว่าแก้วจะอึดอัด  

 

 

                     แก้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้องตัวเอง คิดแผนการณ์ต่างๆนาๆ เผื่อเอาความลับของทรงกรดมาให้ได้  เธอจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องตัวเอง เพื่อไปยังห้องนอนของทรงกรด  แก้วค่อยๆเดินย่องๆ ออกจากห้องตัวเอง เดินไปทางห้องนอนของทรงกรด เธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือจับลูกบิดประตู แล้วเปิดมันเข้าไปอย่างช้าๆ  แก้วมองทอดเข้าไปในห้อง วาดสายตาดูทั่วห้อง  เมื่อไม่เห็นทรงกรด เธอจึงรีบเข้าไปโดนเร็วและปิดประตูห้องอย่างเบาที่สุด 

 

 

 

                   แก้วมองไปทั่วห้อง เผื่อหาเอกสารการค้าต่างๆ เผื่อมันจะมีอะไรสำคัญอยู่ในนี้บ้าง  เธอเริ่มค้นจากโต๊ะทำงานเล็กๆของทรงกรด แต่ก็ไม่มีอะไร มีแต่สมุดเปล่าๆ แต่ปากกาแค่ไม่กี่เล่ม  แก้วเปิดลิ้นชัก   ก็ยังไม่เจออะไร  เธอเริ่มหงุดหงิด  

 

 

 

 

                   "  มันจะไม่มีอะไรเลยหรือไงวะ " แล้วเธอก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาเล็กๆในห้องนอนทรงกรด  เหมือนว่าเธอจะนั่งทับอะไรบ้างอย่าง

 

 

 

 

                     " กุญแจอะไร "  พวกกุญแจ ตกอยู่ที่โซฟา  แก้วหยิบมันขึ้นมาดู  

 

 

 

 

 

                                 ทรงกรด ที่นั่งจดรายละเอียด เรื่องการส่งตัวผู้หญิงออกนอกประเทศ และเรื่องไม้เถื่อนอยู่ในห้องทำงานลับ  ก็มีคนโทรเข้ามา 

 

 

 

 

                    " อื้ม  " ทรงกรดพูด 

 

 

 

                   (  นายครับ ผมให้ ไอเมฆมันไปเอากุญแจห้องใต้ดินจากนายนะครับ ) ลูกน้อง

 

 

 

                   "  อื้ม  " ทรงกรดพูดจบก็ตัดสายทิ้ง  แล้วเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะทำงาน เพื่อเอากุญแจ แต่ในลิ้นชักกลับว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย  ทรงกรดคิ้วขมวด เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง  เขากวาดสายตามองทั่วโต๊ะ แต่ก็ไม่เจอกุญแจ  

 

 

 

                       ทรงกรดออกจากห้องทำงานลับเดินขึ้นบันไดห้องใต้ดิน  ขึ้นมา และกำลังขึ้นไปบนห้องนอน  และแก้วก็ยังหาเอกสารในห้องทำงานของทรงกรด 

 

 

 

                       หน้าห้องนอนทรงกรด  ขณะที่ทรงกรดกำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู

 

 

                       

 

                   " นายครับ ผมมาเอากุญแจ  "  เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น แม้เสียงจะไม่ดังมาก แต่มันก็พอที่จะทำให้คนข้างในได้ยิน  แก้วสะดุ้งโหย่ง หน้าซีดเผือด รีบหลบเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าขงทรงกรด 

 

 

 

 

                    "  กูบอกแล้วใช่มั้ย  ว่าอย่าเข้ามาในบ้าน ให้อยู่แค่ข้างนอก  แล้วนี่มึงเข้ามาทำไม  "  ทรงกรดไม่พอใจ ชายคนนั้นก้มหน้านิ่ง  

 

 

 

 

                   "  เราได้ตัวผู้หญิงมาเพิ่มครับ เกือบสามสิบคน ผมเลยต้องรีบมาเอากุญแจจากนาย เพราะตอนนี้ตำรวจกำลังตามเรื่องนี้กันอยู่  ผมไม่อยากให้นายมีปัญหาครับ  " ชายคนนั้นพูด 

 

 

 

 

                  "  รอตรงนี้แหละ "  ทรงกรดยังคงทำหน้าไม่พอใจอยู่  

 

 

 

 

                           เอี๊ยดดด  เสียงเปิดประตู มันทำให้คนที่แอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าถึงกับผวา  

 

 

 

 

 

                    "  อยู่ไหนวะ  "  ทรงกรด หาพวกกุญแจที่โต๊ะทำงานก็ไม่เจอ เปิดลิ้นชักก็ไม่เจอ  ดูใต้โต๊ะทำงานก็ไม่เจอ  บนพื้นรอบๆห้องก็ไม่เจอ บนโซฟา ก็ไม่มี  บนเตียง ใต้หมอนก็ไม่มี  เดินเข้าไปดูในห้องน้ำ ก็ไม่มี 

 

 

 

 

                    "  ไปเอากุญแจสำรองในห้องทำงานก่อน "  ทรงกรดเดินหัวเสียออกมาจากห้อง แล้วเดินนำลูกน้องไปเอากุญแจที่ห้องทำงาน 

 

 

 

 

                         

                            แล้วกุญแจอยู่ไหน ?????

 

 

 

 

                     ร่างเล็กค่อยๆ เลื่อนตัวออกมาจากตู้เสื้อผ้า เมื่อทรงกรดออกไปจากห้อง มือเล็กที่กำอะไรบางอย่างไว้แน่น ค่อยๆครายมือออกมา 

 

 

 

 

                  "  กุญแจ  ผู้หญิง  หรือว่าจะเป็นกุญแจห้องขังผู้หญิง  "  แก้วดูอึ้งๆ  ถ้าเอาตัวผู้หญิงมาขังไว้แบบนี้  มันต้องไม่ใช่คนเลวธรรดาแน่นอน  มันต้องเลวมากถึงมากที่สุด  

 

 

 

 

                   " แล้วที่บ้านหลังนี้มันมีห้องทำงานด้วยหรอวะ  "  แก้วได้ยินที่ทรงกรดพูด เธอเริ่ม งุนงงกับแปลนของบ้านหลังนี้  มันดูลึกลับซับซ่อนจนน่ากลัว แล้วห้องทำงานที่ว่า มันอยู่ส่วนไหนของบ้านหลังนี้    

 

 

 

 

 

                          ห้องทำงานลับของทรงกรด 

 

 

 

 

                "  จัดการกับผู้หญิงให้เรียบร้อย  เราจะทยอยส่งในอาทิตย์หน้า อย่าให้พลาดเป็นอันขาด "  ทรงกรดพูด ลูกน้องรับคำ แล้วรับพวงกุญแจเดินออกไป 

 

 

 

 

                       ชายคนนั้นเดินมาขึ้นรถและขับออกจากบ้านทรงกรด  ตรงเข้าไปในป่าลึกประมาณ 10 กิโล ก็มีบ้านอีกหลังหนึ่ง เป็นบ้านที่ใหญ่พอสมควร แต่สภาพบ้านแทบจะไม่แตกต่างจากบ้านร้างเท่าไหร่   ชายคนนั้นจอดรถ แล้วเดินไปคุยกับชายอีกคนที่รออยู่ก่อนแล้ว 

 

 

 

 

                 " ไปพามาไดแล้ว  "  ชายทั้งสองแยกย้ายกัน โดยที่คนหนึ่งไปเปิดประตูบ้าน อีกคนไปที่รถตู่กระจกดำ   ประตูบ้านถูกเปิดออก เสียงหญิงสาวนับร้อยดังเจี๊ยวจ๊าว ร้องขอความช่วยเหลือดังสนั่นไปหมด แต่เมื่อชายคนนั้นดึงปืนขึ้นมาขู่ เสียงทั้งหมดก็หายไปอย่างรวดเร็ว 

 

 

 

   

                  "  เข้าไป !!! "  ชายสามคนเดินตามมาพร้อมกับกลุ่มผู้หญิงที่ถูกมัดมือรวมกันเป็นกลุ่มๆ รวมกันเกือบ สามสิบ ถูกผลักเข้าไปในห้องห้าห้อง แยกๆกันไป  สภาพร่างกายของหญิงพวกนั้น ดูอิดโรย ราวกับไม่ได้กินข้าวมาสองสาววัน   สภาพภายในห้อง หน้าต่างถูกตีด้วยได้หนา ปิดกั้นไม่ให้หลบหนีได้ ส่วนประตูหน้าต่างชั้นนอกก็ปิดสนิท แทบจะไม่ได้เห็นเดือดนเห็นตะวันเลย  หญิงสาวที่ถูกพาตัวมาใหม่ ร้องอ้อนวอนให้ปล่อยเธอไป แต่เธอก็หยุดร้องในทันที เมื่อปากกระบอกปืนมันจ่อหัวเธอ

 

 

 

 

                     "  ล็อคประตูให้ดี  แกสองคน เฝ้าไว้ที่นี้  "  ชายคนหนึงออกคำสั่ง ก่อนจะขึ้นรถขับออกไป