เพียงเงา

 
 
 
 
                            ที่ทำการของเมฆา  ทรงกรด  บอม เมฆา อยู่ในห้องประชุมใหญ่เพียง3 คน  เมฆาผู้เป็นหัวหน้าเริ่มเปิดประเด็นทันทีที่ทุกคนเข้ามาพร้อมกันในห้อง
 
 
 
                  "  ทำงานไปถึงไหนกันแล้ว  "  เมฆาพูด  
 
 
 
 
                  "  ผมนัดกับลูกค้าไว้แล้วครับ ทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งสถานทีและคนของเรา รอแค่เวลาอย่างเดียวเท่านั้น  "  ทรงกรดพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ แววตาดูเปร่งประกายกว่าทุกวันที่ผ่านมา  บอม และเมฆาหันมองทรงกรดอย่างสงสัย 
 
 
 
 
                 "  มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับแกหรือปล่าวว "  เมฆาถาม ทรงกรดยิ้ม
 
 
 
 
                  "  มีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตครับ "  ทรงกรดตอบ ก่อนจะยิ้มอย่างเขิลอาย  เมฆาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันไปถามเรื่องงานกับบอม
 
 
 
 
                   "  แล้วแกหละ  งานไปถึงไหนแล้ว  "  เมฆาพูด
 
 
 
 
                    "  ทุกอย่างเรียบร้อยครับนาย  ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง "  บอมพูด เมฆาพยักหน้า
 
 
 
 
                     "  ดี  งั้นไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วมารายงานชั้ลเป็นระยะๆ งานนี้ห้ามพลาดเด็ดขาด ! "  พูดจบก็เดินออกไปจากห้องพอดี 
 
 
 
 
                     " หึ !  มองแบบนี้ มีปัญหาอะไร  "  ทรกรดหันมองบอมที่เอาแต่จ้องตน 
 
 
 
 
                     " ก็แค่อยากจะถาม ว่าจะยิ้มต่อได้อีกกี่วัน  "  บอมพูดจบก็เดินชิ่งออกไปทันที  
 
 
 
 
                   "  ก็รอดูต่อไปแล้วกัน  "  ทรงกรดพร่ำพูดคนเดียว มองถามบอมไปอย่างชังๆ 
 
 
 
 
 
                                  ที่โรงพยาบาล  โทโมะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะมัวแต่รอแก้ว คอยโทรศัพท์หาแก้วตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย  แก้วไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน  มันเกิดอะไรขึ้นกับแก้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับความรักของเรา    ทุกอย่างมันวกไปวนมาอยู่ในสมองของเขาตลอดทั้ังคืน ยันสว่าง  แล้วสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่รอเธอ  เขาจะไปหาเธอเอง
 
 
 
 
 
                        "  เข้าไปบ้านชั้ล แล้วเอาเสื้อผ้ามาให้ชั้ล 1 ชุด "  โทโมะโทรไปสั่งลูกน้อง
 
 
 
 
 
                            ไม่นานเกินรอ ลูกน้อง ก็เอาเสื้อผ้ามาให้กับโทโมะ  โทโมะใช้เวลาในการเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ถึง 5 นาที ก็ออกมาจากห้องน้ำ
 
 
 
 
 
                     "  ท่านประธานจะไปไหนครับ "  ลูกน้องเดินตามโทโมะ ที่กำลังเดินออกจากห้อง
 
 
 
 
                     "  ชั้ลขอยืมรถนายหน่อยนะ  " โทโมะไม่ตอบคำถาม แต่คว้ากุญแจรถในมือของลูกน้องไปทันที
 
 
 
 
                     "  คุณ  คุณ  จะไปไหนค่ะ  คุณค่ะ  "  พยาบาลตะโกนเรียกโทโมะ ที่เดินผ่านหน้าเธอไปอย่างไม่สนใจ  
 
 
 
 
 
 
                             โทโมะรีบลงลิฟต์ วิ่งไปขึ้นรถ อย่างไม่สนใจใคร ไม่สนใจลูกน้อง หรือแม้กระทั้งพยาบาลที่วิ่งตามเขามา  เขาขับรถออกไปอย่างร้อนรน  จิตใจว้าวุ่นจนเกินจะบังคับได้  แต่เขาก็มาถึงที่หมาย  คือ บ้านของเขาอย่างปลอดภัย  
 
 
 
 
 
                      "  จ๋าาาา !!!  จ๋าาาาา !!!   อยู่ที่ไหน  ออกมาหาเค้าหน่อย  จ๋าาาา !!!  "  ร่างสูงรีบลงจากรถ แล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที  บ้านหลังเดิมของเขา บ้านที่เคยอยู่อาศัยกัน 2 คน มีเขา มีเธอ  แต่วันนี้ทำไมมันดูกว้างเกินไป  มันดูเงียบ ดูหว้าเหว่เกินไปสำหรับเขา  ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปอย่างเร็ว เมื่อไม่มีเสียงตอบรับของเธอ นั้นเท่ากับว่าเธอไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว  แล้วเธออยู่ที่ไหน  
 
 
 
 
 
                       "  ไม่ซิ  จ๋าอาจจะนอนอยู่ในห้อง หรือไม่ก็อาบน้ำอยู่  "  เขาได้แต่หลอกตัวเองไปเรื่อยๆ หลอกว่าเธอยังอยู่กับเขา หลอกว่าเธอจะไม่ทิ้งเขาไปไหน  โทโมะ รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน เขาเปิดห้องนอนของเธอ หาตัวเธอ ทั้งในห้องน้ำ ห้องแต่งตัว แม้กระทั้งการเปิดตู้เสื้อผ้า  แต่ก็ไร้วี่แวว  เขารีบออกจากห้องนั้นมา แล้วเปิดเขาไปดูห้องของตัวเองที่อยู่ที่กัน เข้าไปดูในห้องน้ำ ห้องแต่งตัว  รวมทั้งตู้เสื้อผ้า  แต่ก็ไม่เจอ   ร่างสูงรีบวิงลงมาชั้นลองตรงดิ่งไปที่ห้องครัว  หวังว่าเธออาจจะยืนทำอาหารให้เขาอยู่  แต่ห้องกว้างมันกลับว่างเปล่า  เธอไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ 
 
 
 
 
                             เขาสับสนไปหมด แก้วไปอยู่ที่ไหน  ถ้าแก้วไปจากเขา แล้วทำไมเสื้อผ้าของแก้วยังอยู่  ทุกอย่างของแก้วมันยังอยู่ครบ  ยกเว้นตัวของแก้ว  แก้วไปไหน ไปอยู่ที่ไหน โทโมะยืนอยู่กลางบ้านหลังใหญ่ 
 
 
 
 
 
                    "  หรือว่าแก้วจะกลับไปหาพ่อที่บ้าน  "  ทันทีที่คิดออก โทโมะ ก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ และขับออกไปอย่างเร็ว  เขายังมีความหวัง หวังว่าเธอจะอยู่ที่บ้านของเธอ 
 
 
 
 
 
 
                                  หน้าบ้านแก้ว  ประตูรั้วปิดอยู่  โทโมะรีบลงจากรถมากดกริ่งหน้าบ้านรัวๆ 
 
 
 
 
                         กริ๊งง ๆๆๆๆๆๆ   
 
 
 
 
 
                     "  ไปดูซิ ใครมากดกริ่งอยู่ที่หน้าบ้าน  "  กวางที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ เดินลงมาชั้นล่างขอบ้านอย่างหงุดหงิด 
 
 
 
 
                     "  ผู้ายที่เคยมากับคุณแก้วนะคะ  "  แม่บ้านรีบวิ่งไปชะเง้อมอง แล้วกลับมารายงานกวาง   ทันทีที่ได้ยิน กวางแสยะยิ้มอย่างพอใจ
 
 
 
 
                     "  ไปทำงานต่อ  เดี๋ยวชั้ลไปเปิดเอง  "  กวางพูดจบ แม่บ้านก็แยกตัวออกไป กวางเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วเดินออกไปหาโทโมะที่หน้าบ้าน 
 
 
 
 
 
                              หน้าบ้าน
 
 
 
 
 
                  "  แล่นมาถึงที่นี่เลยนะ มีอะไรหรือปล่าวค่ะ  "  กวางแสยะยิ้มให้กลับโทโมะ 
 
 
 
 
                  "  ชั้ลมารับแก้วกลับบ้าน  "  โทโมะพูด พลางมองหาแก้ว 
 
 
 
 
                   "  ความจำเสื่อหรอ  ชั้ลบอกแล้วไง ว่านังนั้นมันไปกับผู้ชายคนอื่นแล้วว "  กวางพูด  โทโมะทั้งโกรธ และไม่พอใจกวาง เขาพลักกวางออกให้พ้นทาง แล้วจ้ำเท้าเข้าไปในบ้านอย่างเร็ว  
 
 
 
 
 
                   "  จ๋าาา !!  จ๋าาาาา !! จ๋าาาาาาาาาาาาาาา  !!! เค้ามารับกลับบ้านแล้วนะ  "  เขาตะโกนเรียกแก้วอย่างคนบ้าคลั่ง ด้วยความร้อนรน ร่างสูงเดินขึ้นขั้นบนของบ้านอย่างถือวิสาสะ เดินไปเปิดประตูห้องทุกห้อง แต่ก็ไม่เจอแก้ว  ดวงใจแกร่งของเขามันหวิวๆ ใจหาย อย่างบอกไม่ถูก มันกลัวไปหมด มันงง สับสน ว้าวุ่น เป็นห่วง  มันปะปนไปหมดจนเขาเริ่มจะทุรนทุราย 
 
 
 
 
 
                   "  ไม่เจอสินะ "  กวางรอซ้ำเตริมอยู่ที่ราวบันไดชั้นล่าง  ทันทีที่เห็นโทโมะ เดินลงมา เธอก็เย้ยอย่างเต็มที  พูดจบก็ยื่นโทรศัพท์ให้โทโมะ 
 
 
 
 
                  " หลังจากที่นายออกจากบ้าน ผู้ชายคนนี้ก็เดินเข้าไปหานังแก้ว  ดูเค้าจะสนิทสนทกันมากนะ " กวางบรรยายประกอบภาพในโทรศัพท์ที่โทโมะกำลังดูอยู่ มันเป็นภาพที่แก้วเดินไปดักหน้าทรงกรด  ระยะห่างมันเพียงน้อยนิด และมันก็ดูเหมือนเธอสนิทกับทรงกรด ตามที่กวางว่าไว้จริงๆ 
 
 
 
 
                   "  ตอนที่มันไปอยู่กับนาย ไม่สังเกตบ้างหรอ ว่าทำไมมันถึงชอบออกจากบ้านตอนดึกๆ  กลับมาในสภาพอย่างกับคนโดนมาหนักๆ  "  กวางพูดเสริม  ใช่ว่าเธอจะใส่ร้ายแก้ว แต่เธอเข้าใจว่าแก้วเป็นแบบนั้นจริงๆ 
 
 
 
 
                  "  พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง  "  โทโมะ สับสนกับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น  มันมืดไปหมด เขาคิดอะไรไม่ออกจริงๆ 
 
 
 
 
                   "  ก็ไม่รู้สิ  ตอนที่มันอยู่ที่บ้าน มันก็ชอบออกไปตอนกลางคืน กลับมาก็เกือบเช้า  สภาพตอนกลับมาก็นะ ช้ำๆ ไร้แรง ดูเหนื่อยๆ  นายคิดไม่ออกหรอ  ผู้หญิงมันจะออกไปทำอะไรตอนกลางคืน  "  กวางพูดต่อ  โทโมะเงียบ  
 
 
 
 
                    " ก็เพราะเหตุนี้แหละมั้ง ทีพ่อส่งมันไปให้นาย  "  กวางพุดต่อ  โทโมะยังเงียบอยู่   ถ้าแก้วเป็นผู้หญิงอย่างว่า มาก่อนที่เธอจะโดนพ่อ ส่งตัวมาให้กับเขา  แล้วทำไมคืนนั้น  เธอถึงมีเลือดออกมา  โทโมะหวนคิดถึงวันที่เขาข่มเหงเธอครั้งแรก 
 
 
 
 
                     "  แล้วนายไม่สงสัยบ้างหรอ  พอนายปลดหนี้ให้กับพ่อ นายขอมันแต่งงาน มันก็ไปจากนายทันที  "  วางพูดต่อ  โทโมะยังเงียบอยู่  ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่กวางพูดไว้จริงๆ หรือว่าเขาโดนหลอก 
 
 
 
 
                     "  ชั้ลว่า นายถูกมันหลอกแล้วหละ   "  กวางพูดทิ้งท้าย แล้วเดินเข้าไปดูผลงานของตัวเองในบ้านทันที  
 
 
 
 
 
 
                                       สภาพของโทโมะตอนนี้เห็นได้ชัดเจนมาก ว่ากวางทำสำเร็จ  ความรักของเขาและแก้วกำลังพังทลาย  เขาดูอ่อนแอ หมดแรง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแสดงถึงความผิดหวัง เสียใจ อย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมเริ่มแดงกล่ำ  ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดฝาด โทโมะเหมือนคนใจสลาย เมื่อรับรู้เรื่องทุกอย่างจากกวาง
 
 
 
 
 
                       "  เธอหลอกชั้ลได้แนบเนียนจริงๆ  หลอกจนชั้ลรักเธอหมดทั้งหัวใจ  " หลังจากที่พยุงร่างสูงของตัวเองมาถึงรถได้  น้ำตาก็ไหลเปราะลงมาอย่างห้ามไม่ได้  ใจมัสลายไปแล้วจริงๆ ความรักมันพังลงแล้ว มันไม่มีอีกแล้วความรักของเรา  
 
 
 
 
 
 
                               ในบ้านทรงกรด  แก้วเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง  ในเฝ้าห่วงหาแต่โทโมะ ไม่รู้ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่  เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า เขาอยู่ยังไง เขาจะคิดถึงเธอหรือเปล่า ทรงกรดยังยุ่งวุ่นวายกับเขาหรือเปล่า  เขาจะเข้าใจเธอหรือเปล่า  ทุกอย่างมันวนเวียนอยู่ในสมอง คำถามมันวนเวียนไปมา และเธอไม่สามารถหาคำตอบได้เอง
 
 
 
 
 
                    "  คิดอะไรอยู่หรอ  "  แล้วแก้วก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งที่มันดังขึ้นข้างๆเธอ  แก้วหันหลังกลับไปมองหาเจ้าของเสียง ก็เจอทรงกรดที่ยืนพิงฝากอดอกมองมาที่เธอยู่
 
 
 
 
                  "  คะคุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ  "  แก้วยิ้มเจื่อนๆให้เขา 
 
 
 
 
                 "  ทำไมคิดถึงไอหมอนั้นอยู่หรอ ถึงได้เหม่อลอยขนาดนี้  " ทรงกรดหึง มองแก้วอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
                 "  ปล่าวสะหน่อย  คือ แก้วหิว  แต่ไม่กล้าลงไปข้างล่าง  ผู้ชายเหอะเกิน เลยเดินคิดๆดูว่าจะเอายังไงกับเรื่องปากเรื่องท้องของตัวเองดี   " แก้วพูดติดตลก ทำให้ทรงกรด ขำไปด้วย
 
 
 
 
                   " ไป  เดี๋ยวชั้ลพาไปหาอะไรกินข้างนอก "  ทรงกรดพูด พลางเดินมาโอบไหล่แก้ว  แก้วจำยอม เพราะอยากจะซื้อใจทรงกรด เมื่อล้วงความลับจากเขา
 
 
 
 
                   "  พาไปข้างนอกหรอ  " แก้วเริ่อมวางแผนที่จะติดต่อกับบอม
 
 
 
 
                   " อือ  "  ทรงกรดตอบปัดๆ  แล้วพาแก้วออกไป  
 
 
 
 
 
 
                                  ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง รถหรูขับมาจอดที่หน้าร้าน  พนักงานชายของร้าน เดินมาเปิดประตูรถให้กับแก้วและทรงกรด 
 
 
                    ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านอาหาร
 
 
 
                   "  มะมาทานข้าว ไม่น่ามีผู้ติดตามมากขนาดนี้เนอะ  "  แก้วยิ้มเจื่อนๆ แล้วหันไปมองลูกน้องของทรงกรดที่ตามมา ถึง 4 คน  
 
 
 
 
                    "  พามาเฝ้าเธอไง  เผื่อว่าเธอจะแอบหนีไปไหน  "  ทรงกรดกระซิบข้างหูแก้ว ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่ง  
 
 
 
 
                     "  แก้วเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ นะ แค่คุณคนเดียวแก้วก็ไปไหนไม่รอดแล้วหละ  "  แก้วเริ่มโปรยเสน่ห์  ทรงกรดยิ้มอย่างพอใจ
 
 
 
 
                     "  พูดแบบนี้  ไม่กลัวว่าชั้ลจะห้ามใจตัวเองไม่ไหวบ้างหรอ "  ทรงกรดพูด  แก้วหน้าซีดลงทันที
 
 
 
 
                     "  งั้นไม่พูดแล้วนะ  "  แก้วรีบก้มหน้าสั่งอาหาร  ทรงกรดมองแก้วอย่างพอใจ มองเธออย่างไม่ละสายตา  และในเวลาเดียวกันนี้ ก็มีผู้ชายอีกคนในร้านแห่งเดียวกันที่มองแก้วอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน
 
 
 
 
                            อีกมุมนึงของร้านอาหาร
 
 
 
 
                  "  คุณวีรวิทย์ มีอะไรหรือเปล่าครับ  "  ผู้ชายที่นั่งตรงหน้าวีรวิทย์เอ่ยถาม เมื่อเห็นวีรวิทย์นั่งมองอะไรบางอย่างอยู่  
 
 
 
 
 
                  "  อ่อ ปล่าวครับ ผมแค่เจอคนรู้จัก ไม่มีอะไรครับ ทานต่อเลยครับ  "  วีรวิทย์พูด แต่ยังหวนกลับไปมองแก้ว ที่นั่งอยู่กับทรงกรด 
 
 
 
 
                      '  แก้วมากับหมอนั้นได้ยัไง  '  วีรวิทย์ได้แต่คิดในใจ  เขาทั้งสงสัยและเป็นห่วงแก้วจับใจ