เพียงเงา

 
 
 
 
                                    หลังจากที่เข้าไปหาโทโมะที่ห้อง แก้วก็เดินออกจากห้องนั้นมาในสภาพของคนสิ้นหวัง  เธอต้องตัดใจจากเขา เพื่อความปลอดภัยของเขา  
 
 
 
 
              "  พี่ไตร  แก้วฝากพี่ดูแลเค้าด้วยนะ  แก้วคงต้องไปจากเค้าแล้วจริงๆ  แก้วทนเห็นเค้าเป็นอะไรไปไม่ได้  ฮึก ฮึก  "  แก้วพยามกลั้นสะอื้น เพื่อคุยกับไตรคุณ  
 
 
 
 
                "  ไม่ต้องห่วงนะ  พี่จะดูแลเค้าให้  "  ไตรคุณตบบ่าแก้วเป็นการปลอบใจ
 
 
 
 
 
                  "  ดูผู้กองจะสนิทกับผู้หญิงคนนี้มากเลยนะครับ  "  ทรงกรดที่เพิ่งเดินเข้ามา เห็นภาพที่ไตรคุณตบบ่าแก้ว ก็รู้สึกหึงหวง     แก้ว ไตรคุณ ชะงัก ก่อนจะหันไปมองทรงกรด 
 
 
 
 
                 "  คุณมาทำอะไรที่นี่หรอครับ  คุณ ทรง กรด "  ไตรคุณพูดอย่างคนไม่กลัวไฟ  ทรงกรดแสยะยิ้ม ก่อนจะดึงแก้วมาโอบบ่าเอาไว้ 
 
 
 
 
                 "  ผมก็มาหาผู้หญิงของผมสิครับ  "  ด้วยมอที่รั้งร่างของเธอไว้แน่นจนเธอรู้สึกอึดอัดและเจ็บปวด  แก้วจึงไม่กล้าที่จะผลักไสอ้อมแขนของเขา  ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
 
 
 
 
                  "  งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ  "  ไตรคุณรีบเดินออกไป เพราะไม่อยากให้ทรงกรดสงสัย เรื่องเขากับแก้วไปมากกว่านี้ 
 
 
 
 
 
                   "  คุณไม่น่าทำกับเขาแบบนี้นะค่ะ "  แก้วทั้งเจ็บทั้งแค้นจนแทบจะฆ่าทรงกรด หากแต่เธอไม่อาจทำได้  เธอได้แต่เก็บมันเอาไว้ในใจ รอโอกาสที่จะคิดบัญชี
 
 
 
 
                  "  ดูเธอจะเป็นห่วงมันมากเลยนะ  "  ทรงกรด มองแก้วอย่างไม่พอใจ 
 
 
 
 
                   "  แก้วแค่ไม่อยากทำร้ายใคร  ถ้าจะจากก็อยากจะจากกันด้วยดี  ไม่ใช่ตายจากกันไป   "  แก้วพูด  มือทั้งสองกำหมัดแน่น 
 
 
 
 
                   "  ถ้าไม่อยากให้มันตาย ก็ไปอยู่กับชั้ลสิ แล้วชั้ลจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอีก  " ทรงกรดพูดอย่างเหนือชั้น  
 
 
 
 
                    "  ชั้ลจะไปอยู่กับคุณ ถ้าคุณไม่ยุ่งกับเค้าอีก  " แก้วพูด 
 
 
 
 
                     "  ชั้ลสัญญา  "  ทรงกรดพูด  เขาดีใจจนเนื้อเต้นที่แก้วยอมตอบตกลงไปอยู่กับเขา  หากแต่เขาเองเป็นคนเก็บอาการ จึงไม่ได้แสดงออกมากนัก
 
 
 
 
                      "  งั้นชั้ลจะไปอยู่กับคุณ  "  แก้วพูด  ในใจเธอรู้สึกใจหายวาบที่ต้องจากโทโมะไป  แต่เธอต้องเลือกความปลอดภัยของเขา  แม้มันจะทำให้เธอและเขาต้องเจ็บปวดใจก้ตาม
 
 
 
 
                      "  งั้นก็ไป แล้วก็ห้ามมาหามันอีก  ไม่นั้น ทั้งเธอทั้งตาย  ได้ไปอยู่ด้วยกันแน่นอน  "  ทรงกรดพูด   แก้วเริ่มหวั่นๆ เริ่มกลัว 
 
 
 
 
 
                      "  ชั้ลจะไม่มาหาเค้าอีก  "  แก้วกลั้นใจพูด  มันเจ็บจนเกินบรรยาย   พูดจบ ทรงกรดก็ยกมือขึ้นเหมือนเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง  ไม่นานผู้ชาย 3 คน ก็เดินออกมาจากมุมต่างๆ ใกล้กับห้องที่โทโมะอยู่  มันทำให้แก้วรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิดที่ไปอยู่กับโทโมะ  เพราะหากยังฝืนต่อไป  โทโมะต้องตายด้วยน้ำมือของทรงกรดอย่างแน่นอน    
 
 
 
 
                             ผู้ชาย 3 คน เดินนำไป ทรงกรด โอบแก้วเดินออกจากโรงพยาบาล ขึ้นรถขับออกไป
 
 
 
 
 
                   "  แกนี้มันร้ายกว่าที่ชั้ลคิดจริงๆ  โทโมะนอนอยู่โรงพยาบาลแท้ๆ  ยังมีหน้าไปกับผู้ชายคนอื่นอีก  "  กวางที่แอบขับรถตามแก้วมา  แอบมองแก้วอยู่ห่างๆ แต่ก็ห่างเกินกว่าที่จะได้ยินถึงบทสนทนาของแก้วและทรงกรด เธอจึงไม่รู้เรื่องอะไรที่มันลึกซึ้งไปกว่าที่เห็น 
 
 
 
 
 
 
                            แก้วถูกพาตัวมาที่บ้านของทรงกรด  ที่ที่เขาเคยพาเธอมาตอนที่จะพิสุจน์ว่าเธอเป็นสายของตำรวจหรือปล่าว  แก้วพยามจำทางที่เข้าไปในบ้าน สายตาเธอมองไปทั่วๆ จนถึงบ้านทรงกรด แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทรงกรดผิดสักเกตุ
 
 
 
 
               "  เธอดูเป็นห่วงมันมากนะ  "  หลักจากที่เงียบกันมาตลอดทาง  ทรงกรดก็เริ่มเปิดประเด็นขึ้นมาอีกครั้ง 
 
 
 
 
               "  เค้าดีกับชั้ล  " แก้วตอบไปสั้นๆ 
 
 
 
 
               " รักมันรึปล่าวว  "  ทรงกรดพูด เขาจ้องหน้าเธอ  แก้วหลบสายตา ไม่ตอบคำถาม 
 
 
 
 
                "  ชั้ลถาม  ไม่ได้ยินหรือไง  "  ทรงกรดเริ่มขึ้นเสียง   แก้วยังนิ่งไม่ตอบคำถาม  เธอเริ่มกลัวกับพฤติกรรมของทรงกรด 
 
 
 
 
                  "  เวลาชั้ลถาม  เธอต้องตอบ  "  ทรงกรดกระชากแขนเล็ก อย่างแรง จนแก้วเซเขาหาทรงกรด 
 
 
 
 
                  "  ชั้ล  ชั้ลไม่ได้รักเค้า  "  เธอฝืนใจตอบคำถามเขาไป  เพราะถ้าตอบไปตามที่ใจรู้สึก โทโมะอาจจะเป็นอันตราย 
 
 
 
 
                   "  หรอ  "  ทรงกรดปล่อยแขนแก้ว  แต่เขาไม่เชื่อในคำตอบของเธอ 
 
 
 
 
                   "  คุณจะพาชั้ลมาอยู่ทีนี่หรอ  "  แก้วถาม  แล้วมองสำรวจบ้านรอบๆ 
 
 
 
 
                    "  ใช่  ที่นี่เป็นบ้านของชั้ลเอง เธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียว ที่จะมาอยู่ที่นี่  "  ทรงกรดพูด กอนจะนั่งลงบนโซฟา  แก้วยิ้มเจื่อนๆ เริ่มกลัวๆ 
 
 
 
 
                    "  ชั้ลควรจะดีใจ หรือ ควรจะกลัวดี  "  แก้วก็พูดไปตรงๆ  ตรงจนทรงกรดหลุดขำออกมา 
 
 
 
 
                    "  เธอดูซื่อๆ  นะ คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น  "  ทรงกรดมองแก้วอย่างพอใจ
 
 
 
 
                    "  ก็มันจริงนิ  ชั้ลไม่ค่อยคุ้น กับการอยู่กับผู้ชาย  "  แก้วพูด พลางมองไปรอบบ้าน หันไปทางไหนก็เจอแต่ผู้ชาย
 
 
 
 
                    "  ไม่คุ้น  ไม่คุ้นได้ยังไง  ก็เธอทำงานนั้นอยู่ไม่ใช่หรอ  " ทรงกรด เอะใจ  แก้วความจำกลับมาทันที
 
 
 
 
                   "  ก็ใช่   แต่ชั้ลทำได้ไม่กี่ครั้ง ชั้ลก็เจอกับผู้ชายคนที่คุณไปจัดการมา แล้วชั้ลก็อยู่กับเค้า ไม่ได้ไปยุ่งกับคนอื่นอีก "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                   " ไม่น่าหละ  มันดูรักเธอมาก " ผุ้ชายย่อมดูกันออก  แม้ว่าเขาจะเคยเจอโทโมะ แค่ครั้งเดียว  แต่แววตาที่โทโมะ การกระทำที่โทโมะ ทำให้แก้ว มันมากเหลือเกิน
 
 
 
 
                  "  หรอ  คุณคิดอย่างนั้นหรอ  "  พอพูดถึงโทโมะ แก้วก็ใจหวิวๆ  จากกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง เธอก็คิดถึงเขาแทบขาดใจ  แต่ทุกอย่างต้องซ่อนอยู่มนใจ 
 
 
 
 
                   " ชั้ลรู้ว่าเธอยังไม่ลืมมัน  แต่ซักวันชั้ลจะทำให้เธอลืมมัน ทั้งตัวทั้งใจ "  ทรงกรดพูด  แก้วได้แต่ยิมเจื่อนๆ   ทรงกรด เดินขึ้นไปข้างบน แล้วเรียกให้แก้วเดินตามไป  เขาเปิดประตูห้องห้องหนึ่ง แล้วเดินเข้าไป  แก้วยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง
 
 
 
 
                   " เข้ามาสิ  "  ทรงกรด โผล่หน้ามาเรียกกแก้ว  แก้วยังยืนนิ่งไม่ยอมเข้าไป ทรงกรดมองอยู่ครู่หนึ่ง เห็นแก้วไม่ยอมเข้าไป จึงเดินออกมาแล้วดึงมือแก้วให้เดินตามเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
                    " คะคุณ จะทำอะไรหรอ "  แก้วพูดเสียงสั้น ทรงกรด ยิ้มหื่นๆ
 
 
 
 
                    "  ก็ทำให้เธอลืมมันนะสิ  "  ทรงกรดเดินเข้ามาหาแก้วช้าๆ มือทั้งสองข้าง ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองทีละเม็ด 
 
 
 
 
                    "  อย่าทำอะไรชั้ลเลยนะ  ชั้ลยังไม่พร้อม  "  แก้วผวา  พูดเสียงสั่น กลัวจนตัวสั่น แต่ทรงกรดยังไม่หยุด เขาต้อนแก้วจนชิดผนังห้อง แล้วจับมือ ขึงแก้วไว้กับฝาฝนัง ทรงกรดยื่นหน้ามาราวกับจะไซร้ขอขาว แก้วหลับตาปี๋ เบือนหน้าหนีอย่างเร็ว
 
 
 
 
                   " เธอนอนห้องนี้นะ  ในตู้มีครบหมดทุกอย่าง ชั้ลเตรียมไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว  แล้วถ้าหิว   ก็มีของกินในครัว  ถ้าเบื่อก็ออกไปเดินเล่นข้างนอกได้  เดี๋ยวชั้ลจะออกไปธุระข้างนอก ไม่นาน   แล้วโทรศัพท์มือถือของเธอ  ชั้ลขอนะ "  พูดจบทรงกรดก็ลวงกระเป๋กางเกงหยิบโทรศัพท์ของแก้วออกมา หลังจากได้โทรศัพท์ ทรงกรดก็ปล่อยให้แก้วเป็นอิสระ 
 
 
 
 
                   "  ชั้ลขอโทรศัพท์คืนได้มั้ย  "  แก้วกลัวว่า บอม หรือ ไตรคุณ จะโทรมาหาตอนที่โทรศัพท์เธออยู่กับทรงกรด ถ้ามันเป็นแบบนั้น  มีหวังตามยกฝูงแน่นอน
 
 
 
 
                    "  นี่ ไม่ต้องห่วงหรอกน๊าา ชั้ลไม่ยุ่งกับโทรศัพท์ของเธอหรอก ชั้ลแค่ยึดไว้ก็เท่านั้นเอง  "  ทรงกรดพูด แล้วเดินอกไป แก้วไม่อยากจะเซ้าซี้มาก เพราะกลัวจะเป็นข้อสงสัย เลยปล่อยไปก่อน  
 
 
 
 
                    "  แล้วจะติดต่อกับอายังไงวะเนี่ยย  "  แ้วบ่นกับตัวเองอย่างคนหัวเสีย  ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด  มันไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิดเอาไว้ 
 
 
 
 
 
                             ช่วงสายของวันใหม่  โทโมะ เริ่มรู้สึกตัว แม้จะยังไมลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ทุกลมหายใจของเขามีแต่เธอ โทโมะ พล่ำเรียกหาแก้ว  จนไตรคุณที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ อยู่ที่โซฟาในห้องเดินมาหาอย่างเป็นห่วง
 
 
 
 
                   "  จ๋าาา  จ๋าาาา  เค้าหิวน้ำ  "  โทโมะ พยามลืมตาขึ้นมา ไตรคุณรีบเทน้ำใส่แก้ว ใส่หยอด ยื่นให้โทโมะ   หลังจากได้ดื่มน้ำไปอึกสองอึก เขาก็ลืมตาขึ้นมา
 
 
 
 
                  "  คุณ  เป็นใคร  "  โทโมะชะงักเมื่อเห็นไตรคุณ
 
 
 
 
                   "  เอ่ออ  คือ  ผมเป็นตำรวจ "  ไตรคุณพูด 
 
 
 
 
                  "  แล้วคุณมาทำอะไรครับ  "  โทโมะถามอย่าง งง 
 
 
 
 
                   "  อ่อ  ผมมาสอบปากคำครับ คุณคงยังไม่พร้อม  เดี๋ยวผมค่อยมาใหม่นะ "  ไตรคุณพูด  แล้วจะเดินออกไป 
 
 
 
 
                   "  เดี๋ยวก่อนครับคุณตำรวจ  คุณเห็นแฟนของผมมั้ยครับ ผู้หญิงผิวขาวๆ ผมประบ่า ......  " โทโมะยังพูดไม่จบ 
 
 
 
 
                   "  ไม่เห็นครับ ขอตัวก่อนนะครับ  "  แล้วไตรคุณก็รีบเดินออกไปทันที  สงสารโทโมะจับใจ
 
 
 
 
 
                           หลังจากที่ไตรคุณเดินออกจากห้องไป  โทโมะก็นอนไม่หลับอีกเลย เพราะเขารอแก้ว  รอให้แก้วมาหาเขา  เขาได้แต่นอนมองประตูห้อง  รอว่าเมื่อไหร่ประตูห้องจะเปิดออกมา  โทรศัพท์ของเขาก็ไม่มี  แก้วหายไปไหน  ทำไมถึงไม่มาหาเขา  ทำไมถึงไม่มาให้เขาเห็นหน้า  แก้วไมเป็นห่วงเขาเลยหรอ  คำถามทุกคำถามมันวกวนอยู่ในสมองของเขา  คำถามที่เขาตอบเองไม่ได้  คำถามที่มันทำให้เขารู้สึกน้อยใจเธอ   แล้วสิ่งที่เค้ารอก็มาถึง  ประตูห้องถูกเปิดออก โทโทะรีบพลิกตัวหันหลังหนี ราวกับงอลหญิงคนรัก 
 
 
 
                         เสียงก๊อกแก๊ก ยังอยู่ในห้อง โดยที่ไม่มีเสียงพูดแม้แต่คำเดียว จนเขารู้สึกผิดสังเกต 
 
 
 
                  "  เค้างอลอยู่นะ  ไม่คิดจะง้อเค้าหน่อยเลยหรอ  "  โทโมะนอนหน้างอ  แต่ยังไม่หันหลังไปมอง  
 
 
 
 
                   " .....  "  ไม่มีเสียงพูด
 
 
 
 
                    "  ไม่คิดจะถามเค้าสักคำหรอ ว่าเค้าเจ็บตรงไหน เจ็บมากหรือเปล่า  "  โทโมะ น้อยใจหนักไปอีก 
 
 
 
 
                  "  .....    "  ผ่านไปเกือบ 5 นาที ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา 
 
 
 
 
 
                   " เค้าเสียใจนะ ที่จ๋าดูเหมือนไม่เป็นห่วงเค้าเลย   "  โทโมะยังไม่หันกลับมา  เขาใจจดใจจ่อที่จะรอฟังคำตอบของเธอ  เวลาที่มันผ่านไป เวลาที่เขารอฟังคำตอบของเธอ ทำไมมันทรมานหัวใจเขาแบบนี้นะ 
 
 
 
 
                    "  ....   "  แล้วมันก็เงียบตามเดิม  
 
 
 
 
                     "  ไม่รักกันแล้วหรอ  "  เขาทนไม่ไหวจนต้องหันกลับไปมอง  แต่ก็ต้องช็อคกับสิ่งที่เห็น  
 
 
 
 
                             คนที่เขามาไม่ใช่แก้ว เธอพยาบาล   เธอไม่ใช่คนรักของเขา
 
 
 
 
                     "  ขะขอโทษนะค่ะ  คือ ดิฉันไม่รู้จะพูดยังไง  "  พยาบาลยิ้มหน้าเจือน  
 
 
 
 
                      "  ไม่เป็นไรครับ  ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมคิดว่าคนที่เข้าาจะเป็นแฟนของผมซะอีก " โทโมะพูดหน้านิ่ง แต่เสียใจมากที่ผู้หญิงคนนี้ไม่เป็นแก้ว
 
 
 
 
                     "  ค่ะ  จะมาเช็ดตัวให้คนไข้นะค่ะ  "  พยาบาลหยิบผ้าเช็ดตัวมา จะเช็ดตัวให้โทโมะ 
 
 
 
 
                     "  ไม่เป็นไรครับ แฟนผมคงใกล้จะมาถึงแล้ว เดี๋ยวให้เค้าทำให้ก็ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ  "  โทโมะพูด   เขายังรอเธอ  
 
 
 
 
                    "  ค่ะ  มีอะไรเรียกได้นะค่ะ  "  พยาบาลพูดจบก็เดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
                             เวลาแห่งการรอคอยก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง  สายตาคมจับจ้องไปยังประตูอย่างไม่ละสายตา  ในใจได้แต่คิดถึงคำถามเดิมๆ  เมื่อไหร่จ๋าจะมา  จ๋าของเค้าหายไปไหน ทำไมไม่มาหา ทำไมไม่มาสักที  คิดมากจนเริ่มเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป 
 
 
 
 
                      "  มีอะไรให้ช่วยค่ะ  "  โทโมะตัดสินใจกดกริ่งเรียกพยาบาล  ไม่เกิน 2 นาที พยาบาลก็วิ่งเข้ามาในห้อง  
 
 
 
 
                     "  ผมอยากใช้โทรศัพท์ครับ  "  โทโมะพูด  พยาบาลไปหยิบโทรศัพท์มาให้  
 
 
 
 
                          โทโมะกดโทรศัพท์ โทรหาแก้วอย่างร้อนใจ  โทรไปเท่าไหร่แก้วก็ไม่รับสาย  โทรไปที่บ้านก็ไม่มีคนรับสาย  กดโทรไปซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันก็เป็นเหมือนเดิม โทรศัพท์มือถือของแก้วที่ทรงกรดยึดไป ตอนนี้อยู่ในตู้แซฟ ทรงกรดซ้อนมันไว้ ไม่ให้แก้วติดต่อกับใคร  แต่เขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอย่างที่เขาได้พูดไว้ 
 
 
 
 
                     "  จ๋า  อย่าทำแบบนี้สิ  เค้าเป็นห่วงไม่รู้หรือไง  "  โทโมะแทบจะขาดใจ  กดโทรต่อไปเรื่อยๆ เหมือนคนคลั่ง  ใจคอไม่ค่อยดี เมื่อเห็นแก้วขาดการติดต่อไปดื้อๆ  โดยที่เขาเองก็ไปหาแก้วไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
                       เอี๊ยดดดด   เสียงประตูห้องโทโมะเปิดออก  โทโมะรีบวางโทรศัพท์แล้วชะเง้อมองทันที  
 
 
 
 
                    "  จ๋า  หายไปไหนมา  ทำไมเพิ่งมา เค้าเป็นห่วงรู้มั้ย ติดต่อก็ม่ได้เลย  "  โทโมะโวยวายลั่น  แม้จะยังไม่เห็นหน้าคนที่เปิดประตูเค้ามาก็ตาม  พยาบาลเดินออกไปดู  เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาก็เดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
                  "  ชั้ลไม่ใช่จ๋าา  "  กวางเดินมาปรากฎตัวหน้าโทโมะ โทโมะอึ้งไปอีกรอบ  
 
 
 
 
                  "  คุณมาที่นี่ได้ยังไง  "
 
 
 
 
                    "  ชั้ลมาเยี่ยม  แล้วก็มีข่าวจะมาบอก "  กวางวางกระเช้าผลไม้ แล้วหันมามองโทโมะ 
 
 
 
                   "  ข่าวอะไร  "  โทโมะเริ่มใจคอไม่ดี 
 
 
 
 
                   "  ข่าวเรื่องแก้วไง  แก้ว น้องสาวตัวดีของชั้ล  ที่เป็นคนรักของนาย  "  กวางยิ้มเยาะ
 
 
 
 
                  "  แก้ว  แก้วทำไม  "  
 
 
 
 
                  "  แก้วมันไปกับผู้ชายคนอื่นแล้ว  "   กวางดูซะใจกับสิ่งที่ตัวเองพูด  ผิดกับอีกคนที่ช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน  แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นก็ตาม  แต่มันก็อดใจหายไม่ได้  ตอนนี้แก้วหายไป  แก้วไม่มาหาเขา  แก้วขาดการติดต่อไปเลย  
 
 
 
                  " ไม่จริง  แก้วไม่ใช่คนแบบนั้น  " โทโมะ แข้นพูดออกมา  มันจุกที่คอ มันแน่น มันเหมือนจะร้องไห้ แต่มันร้องไม่ออก 
 
 
 
 
                   "  หึ !  ชั้ลเหนมากับตา  ถ้านายไม่เชื่อ ก็รีบๆออกจากโรงพยาบาลสิ  เดี๋ยวชั้ลพาไปดู  "  กวางพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที  
 
 
 
 
                    "  ขออย่าให้มันเป็นแบบนั้นเลย  แม่ครับ ช่วยไปบอกเค้าที  บอกให้เค้ากลับมาหาผมหน่อย  "  แม้น้ำตามมันจะไม่ไหลออกมา  แต่เขาเหมือนใจสลาย  สมองมันพร่ำบอกให้เขาไว้ใจเธอ  ให้เชื่อใจเธอ ให้มั่นคงในความรักของเรา  แต่ทำไมหัวใจของเขามันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้  มันเจ็บมากเป็นร้อยเท่าพันเท่า  กับแผลที่เขาถึงรถชนมา