เพียงเงา

 

 

 

 

                             หัวหิน   หลังจากที่ถูกคนรักทำร้ายคนไม่เหลือชิ้นดี  เธอเลิกที่จะเดินออกมาจากชีวิตเขา  กลับมาเพื่อรอวันชำระล้างในสิ่งที่เขาได้ทำกับเธอ และคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องถูกทำร้าย  

 

 

 

                 "  เช็คเอ้าค่ะ  "  ร่างบางเดินมาเดินมาอย่างผยอง  ชีวิตใหม่เริ่มขึ้นแล้ว ณ บัดนนี้

 

 

 

 

                 "  เรียบร้อยแล้วค่ะ "  พนักงานยกมือไหว้ กวางยิ้มให้น้อยๆ แล้วเดินออกมา  

 

 

 

 

 

                   "  กวางง  !!"  วีรวิทย์รีบลงจากรถทันทีที่เห็นกวางเดินออกจากโรงแรมมา  กวางหันไปมองตามเสียง  ภายในใจเธอกลัวเหลือเกินกับเหตุการร์ในครั้งนั้น  เธอคงไม่มีวันลืมมัน  แต่เธอเลือกที่จะอยู่แทนที่จะหนี กวางปั่นหน้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา

 

 

 

 

                  "  คุณรียกชั้ลหรอค่ะ  "  กวางทำเหมือนไม่เคยรู้จักกับวีรวิทย์มาก่อน  สายตาเธอดูเย็นชา บุคลิกเธอดูนิ่งไป ราวกับเป็นคนละคน  ทำเอาวีรวิทย์ถึงกับทำหน้าไปถูก

 

 

 

 

                  "  กวาง  พี่ขอโทษ กวางให้อภัยพี่นะกวาง "  วีรวิทย์ดึงมือกวางมาดึงไว้แน่น  หน้าเขาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกผิดจริงงๆ  อยากแต่ทิฐิในตัวกวางมันมีอยู่สูงเกินไปจนเธอได้มองข้ามสิ่งนั้นไปจนหมด 

 

 

 

 

                   "  ชั้ลยกโทษให้ค่ะ  ที่แล้วมาชั้ลจะถือมาทำทาน  และหลังจากนี้ ขอให้คุณอยู่ห่างจากชั้ล  เราจะไม่เจอกันอีกค่ะ  "  กวางค่อยๆแกะมือวีรวิทย์ที่กุมมือเธอเอาไว้แน่น จนออก วีรวิทย์หน้าเสีย 

 

 

 

 

                   "  กวาง  จะให้พี่ทำอะไรก็ได้ ขอแค่ให้กวางหายโกรธพี่  "  วีรวิทย์มองกวางอย่างอาวร  ผิดกับกวางที่มองตอบอย่างชิงชัง

 

 

 

 

                  "  ช่วยออกไปจากชีวิตชั้ล  "   แล้วเธอก็เดินไป  ทิ้งให้วีรวิทย์นิ่งอึ้ง อยู่ที่เดิม  

 

 

 

 

                   "  ตอนพี่ไล่กวาง  กวางคงจะเจ็บแบบนีสินะ "  เขานึกย้อยถึงช่วงเวลาที่เขารู้สึกเบื่อในตัวกวาง ซึ่งมันเป็นตอนที่เขาหลงแก้วมาก  เขาไล่เธอ เขาหนีเธอ เขาไม่รับโทรศัพท์เธอ เขาไม่เคยรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง  แล้ววันนี้เขารู้แล้ว  

 

 

 

 

                              รถหรูขับปาดหน้าวีรวิทย์ อย่างที่คนขับไม่คิดจะชายตามองเขาแม้แต่น้อย หากแต่เมื่อขับรถผ่านเขาไป เธอทำได้เพียงเหลือบมองเขาจากทางกระจกหลัง  น้ำตาเธอเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง 

 

 

 

 

                   "  ไม่่รักกันแล้วทำไมมาทำกับชั้ลแบบนี้  "  ตอนถูกรังแก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ไร้ความหายสำหรับเขา  เธอรับรู้ในทันทีว่าเขาไม่ได้รักเธอ ถึงได้ทำกับเธอถึงเพียงน้  หากแต่ทำไมวันนี้เขามาขอโทษ มาขอร้อง มาอ้อนวอนให้เธอหายโกรธ  ตกลงเขาต้องการอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              โรงพยาบาล  หลังจากที่แก้วนอนพักรักษาตัวจนหาย ก็ได้รับอนุญาตจากคุณหมอให้กลับบ้านแล้ว  โดยมีเทพบุตรสุดหล่อ ดูแลอยู่ไม่ห่าง    

 

 

 

 

                   " จ๋า ส่งเข้าถึงบ้านแล้วจ๋าไปทำงานก็ได้นะ เค้าดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วง   " โทโมะ พยุงแก้วเข้ามานั่งที่โซฟาในบ้าน 

 

 

 

 

                     "  ไม่เอา เค้าอยากอยู่เป็นเพื่อนน   "  เขานั่งลงใกล้ๆเธอ แล้วทำหน้าอ้อนวอน 

 

 

 

 

                  "  จ๋าไม่ได้เค้าบริษัทมา 3 วันแล้วนะ  งานยุ่งแย่เลย  "  แก้วพูด

 

 

 

 

                    "  เอางานมาทำที่บ้านก็ได้นะ เดี๋ยวเค้าโทรให้ป้านาเอามาให้  "  โทโมะยังตื้อต่อ 

 

 

 

 

                   "  อย่าดื้อซิ  ไปทำงานเถอะนะ เดี๋ยวเค้ารออยู่ที่บ้าน  "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                   "  เอางั้นหรอ  "  เขามองเธอ ส่งสายตาอ้อนๆอีกครั้ง  

 

 

 

                    "  อื้ม  "  แต่สุดท้าย โทดมะก็ต้องยอมไปทำงานตามใจแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

                                  บ้านบอม  บอมเรียกไตรคุณมาคุณที่บ้าน เป็นการลับเพียง 2 คน

 

 

 

 

                     "  งานนี้ใหญ่มาก ชั้ลไม่อยากให้พลาด ถ้าพลาด ชั้ลกับแก้วคงจะไม่รอด "  บอมหน้าเครียด  ไตรคุณเองก็ไม่ต่างกัน

 

 

 

 

                    "  ตกลงจะให้แก้วทำจริงๆใช่มั้ย  "  ไตรคุณถามอย่างจริงจรัง 

 

 

 

 

                     "  เราต้องเสี่ยง  "  บอมหนักใจไม่แพ้กัน 

 

 

 

 

                     "  แล้วจะให้แก้วเข้าไปอยู่กับไอทรงกรดได้ยังไง  " ไตรคุณถาม

 

 

 

 

                      "  ตอบนี้ไอทรงกรด มันตามหาแก้วอยู่  มันคงจะอยากได้จริงๆ ไม่งั้นคงไม่ออกตามหาด้วยตัวเองแบบนี้  เดี๋ยวชั้ลจะให้แก้วออกมาเจอกับมัน  " บอมพูด 

 

 

 

 

                    "  แล้วแกแน่ใจนะว่าแก้วจะไม่อันตราย  "  ไตรคุณหนักใจเริ่มเข้าไปอีก

 

 

 

 

                   "  ชั้ลไม่ปล่อยให้หลานชั้ลเป็นอะไรหรอกน๊า  "  แต่ในใจก็คิดไม่ตก ถึงทรงกรดจะไม่เคยข่มเหงผู้หญิ แต่ยังไงโจรมันก็คือโจรอยู่วันยังค่ำ 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลว่าหาทางแยกแก้วออกจากโทโมะด้วยก็น่าจะดี  เราจะได้ทำงานสะดวกขึ้น แล้วโทโมะก็จะได้ไม่เป็นอันตราย แก้วก็จะได้ไม่ต้องค่อยห่วง  "  ไตรคุณพูด  บอมพยักหน้าเห็นด้วย

 

 

 

 

                     "  ชั้ลก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน  แน่ไม่รู้จะแยกยังไง  เพราะเรื่องที่แก้วเป็นสายลับอยู่ก็บอกอะไรกับเค้าไม่ได้  พอจะรู้วิธีแยกบางมั้ย  "  บอมคิดหนัก  ไตรคุณเองก็เช่นกัน

 

 

 

 

                    "  ไม่รู้ซิ  คนเค้ารักกัน  มันยากที่จะไปแยกเค้าออกจากกัน  "  ไตรคุณทิ้งหัวพิงโซฟา   บอมถอนหายใจยาว  สงสารทั้งคู่จับใจ 

 

 

 

 

 

 

                               ทางด้านทรงกรด ก็เอาแต่สั่งลูกน้องให้ออกตามหาแก้ว ทุกวี่ทุกวัน แต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

 

                  "  ที่โรงพยาบาลหละ เห็นผู้ชายคนนั้นบ้างมั้ย  " ทรกรดถาม  หลังจากวันนั้น ที่เขาเดินตามโทโมะ แล้วก็คลาดกัน เขาก็พยามไปหาแก้วทุกวัน แตก้ไม่เจอ ไม่เจอทั้งแก้วทั้งโทโมะ 

 

 

 

 

                   "  ไม่ครับนาย  หรือว่าเค้าจะออกจากโรงพยาบาลกันแล้วครับ  " ลูกน้องพูด

 

 

 

 

                  "  ชั้ลจะไปรู้ได้ไงวะ  เช็คจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้   อ่อ  งั้นแกไปสืบประวัติของผู้ชายคนนั้นมาให้หน่อย ว่ามันทำงานที่ไหน  บ้านมันอยู่ที่ไหน  "  ทรงกรดพูด  

 

 

 

 

                    "  ได้ครับ  " ลูกน้องรับคำ แล้วเดินออกจากบ้านไปทันที 

 

 

 

 

                   "  เธอต้องเป็นของชั้ล  แก้วว  "  ทรงกรด พูดกับรูปถ่ายแก้ว  ก่อนจะยิ้มกับรูปอย่างพอใจ 

 

 

 

 

 

                        

                               หลังจากที่นอนหลับพักผ่อนอยู่หลายชั่วโมง  ก็มีโทรศัพท์ เข้ามาหาแก้ว  รางบางเงาเงีย ตายังไม่ยอมลืม หากที่มือครานหาโทรศัพท์ที่ยังดังไม่หยุด 

 

 

 

 

 

                       "  ฮัลโหลล  "  แก้วพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่งคุยอย่างจริงจัง เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นบอม 

 

 

 

 

                   (  หายดีแล้วยัง  )  บอมพูด 

 

 

 

 

 

                         "  เกือบจะดี 100 % แล้วค่ะอา  "  แก้วลูบแผลตัวเองเบาๆ

 

 

 

                    (  ดีแล้ว   อีก 2 วัน เริ่มทำงานเลยได้มั้ย  )  บอมพูดเสียงเบา  เห็นใจแก้วมาก แต่ก็จำใจต้องให้แก้วทำงานนี้  เพราะมันเป็นงานใหญ่และงานสุดท้ายที่จะให้แก้วทำ 

 

 

 

 

                            "  พร้อม ค่ะ อา "  แก้วพูดเสียงแผ่ว เหมือนหัวใจหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม 

 

 

 

 

                      (  แก้วรักโทโมะมั้ย  )  บอมถาม  แก้วนิ่งไป 

 

 

 

 

                            "  อา  แก้วไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้นะ  "  แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมา 

 

 

 

                      ( ถ้าไม่อยากให้เค้าได้รับอันตราย  ทำยังไงก็ได้ ให้เค้าไปจากชีวิตของแก้ว  )  บอมคิดหนัก  แต่ก็สุดหนทางแล้วจริงๆ  เขารู้ว่ามันยากมากที่จะทำอย่างนั้น  แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครมาเป็นอันตรายในแผนการของเขา

 

 

 

                          "   แก้วทำไม่ได้   แก้วรักเค้ามาก ฮึก ฮึก ฮือออ  "  เธอเหมือนคนจะขาดใจ  จะทำยังไง แค่เรื่องเมื่อวันก่อน ที่เขาเริ่งสงสัย เขาเมินเฉยเธอแค่นั้น เธอแทบอยากจะบ้าตาย  ให้เขาออกไปจาชีวิตเธอ  แล้วเธอจะรู้ยังไง

 

 

 

                      (  ไอทรงกรดมันไม่ทำอะไรแก้วหรอกนะ  ถ้ามันจะทำมันทำโทโมะ  แก้วอยากเห็นเค้าตายหรอ  )  บอมพูดอย่างหนักใจ   แต่ก็ต้องใจแข็ง  ยิ่งได้ยินเสียงสะื้นไห้ของแก้ว เขายิ่งทรมานใจตัวเอง 

 

 

 

 

                         "  อา  แก้วไม่อยากเสียเค้าไป  ฮืออ ฮืออ ฮือออ  "  แก้วร้องไห้จนตัวสั่น 

 

 

 

                       (  ถ้าเค้ารักเราจริงๆ เค้าต้องเข้าใจเรานะ เค้าจะรอเรากลับมา  แก้วเชื่ออานะ )  บอมพูด 

 

 

 

 

                         "  ถ้าเค้าออกจากชีวิตของแก้ว  เค้าจะปลดภัยใช่มั้ย  "  แก้วพูดเสีงสั่น

 

 

 

                   

                        (  เค้าจะปลอดภัย  )  บอมพูดเสียงแผ่ว  สงสารแก้วจับใจ

 

 

 

 

                         "  แก้วจะทำเพื่อความปลอดภัยของเค้าา  "  แก้วพูดจบ บอมก็วางสายทันที  แก้วปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างหนัก    

 

 

 

 

                        "  ทำไมวันเวลาแห่งความสุขมันผ่านไปเร็วขนาดนี้  "  แก้วร้องไห้ไม่หยุด  เธอกลัวไปหมด  กลัวทุกอย่างที่จะมาถึง  กลัวต้องเสียเขาไป กลัวเขาเป็นอันตราย กลัวทุกสิ่งทุกอย่าง  กลัวจนไม่อยากจะทำงานนี้อีกต่อไปแล้ว 

 

 

 

 

 

                       "   จ๋าาา  จ๋าาาา  เป็นอะไร ใครทำอะไร  บอกเค้าสิ ว่าใครทำอะไร  บอกซิ "  โทโมะที่เพิ่งจะเข้ามาในบ้าน เมื่อเห็นสภาพขอแก้ว  ที่นอนกอดเข่าคู้ตัวร้องไห้อยู่ที่โซฟา ก็รีบวิ่งเข้าไปหา  

 

 

 

 

 

                       "  เค้าขอโทษ  เค้าขอโทษ  ฮือออ ฮือออ ฮือออ  "  เธอขอโทษที่เธอทำตามที่เขาขอไม่ได้  ขอโทษที่เธอไม่สามารถอยู่กับเขาได้  ขอโทษที่เธอจะทำให้เค้าต้องเสียใจ  ขอโทษในทุกสิ่งที่เธอจำเป็นต้องโกหก 

 

 

 

 

                       "  ขอโทษอะไร  ทำไมต้องขอโทษ  แล้วร้องไห้ทำไม "  โทโมะไม่เข้าใจ  แต่เขาเห็นสภาพแก้ว  เขารับไม่ไหวจริงๆ ยิ่งเธอร้องไห้หนักแบบนี้ ใจเขาเหมือนจะสลาย เขาเจ็บไม่ต่าไปจากเธอ 

 

 

 

 

                      " ต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เค้าอยากให้จ๋ารู้ไว้นะ ว่าเค้ารักจ๋า เค้ารักจ๋าคนเดียว  เค้ารักจ๋าคนเดียว  จ๋าเข้าใจใช่มั้ย  เข้าใจใช่มั้ยว่าแก้วรักโทโมะคนเดียว เข้าใจใช่มั้ย  "  มือเล็กทั้งสอง จับใบหน้าของคนรักเอาไว้  เธอมองหน้าเขา รอแววตาที่เศร้าหมอง สองดวงตายังมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด  เธอพร่ำพูดไปในสิ่งที่เธออยากให้เขารู้ 

 

 

 

 

 

                        "  เค้ารู้แล้ว เค้ารู้แล้วว่าจ๋ารักเค้า  ไม่ร้องแล้วนะ ไม่ร้องนะคนดี  "  ใจสุดจะทนที่เห็นน้ำตาคนรัก  ร่างสูงคว้าร่างบางมาปลอบให้หยุดร้องไห้ แต่เธอกลับร้องไห้หนักมากกว่าเดิมเมื่อได้รับอ้อมกอดของเขา

 

 

 

 

                        "  หยุดร้องได้แล้วนะคนดี  ไม่ร้องไห้นะ  หยุดร้องได้แล้ว  เค้ารู้แล้วว่าจ๋ารักเค้า  แล้วเค้าก็รักจ๋ามาก  เค้ารู้แล้วนะ  ไม่ร้องไห้แล้วนะ พอแล้วนะคะ  "  โทโมะกอดแก้วแน่นกว่าเดิม เขาพูดกล่อมเธอให้หยุดร้องไห้ มือข้างหนึ่งคอยลูบหลังให้เธออุ่นใจขึ้น 

 

 

 

 

                        " เค้ารักจ๋าคนเดียวนะ  เค้ารักจ๋าคนเดียวนะ  "  แล้วเธอก็เริ่มนิ่งลง แต่ยังคงสะอื้นให้อยู่  

 

 

 

 

                      "  รู้แล้วคะ ว่ารัก "  โทโมะผละกอดออก แล้วมองหน้าแก้วที่ยังสะอื้นอยู่  เขายื่นหน้าให้หน้าผากของตัวเองชนกับหน้าผากเธอเบา ก่อนจะกระซิบพูดให้ได้ยินกันเพียงแค่เราสองคน

 

 

 

 

                      " สร้อยคอของเค้า แม่เค้าเป็นคนซื้อให้ เค้ารักมากเลยนะ  เค้าอยากให้จ๋า  "  แก้วรีบแกะสร้อยตัวเองออกมา  แล้วใส่ให้กับโทโมะ 

 

 

 

 

                      "  นี่มันสร้อยผู้หญิงนะ " เขาจับสร้อยคอที่แก้วใส่ให้เรียบร้อยๆ 

 

 

 

 

                      "  เก็บไว้เถอะนะ เค้าอยากให้จ๋า  " แก้วมองตาเขาอย่าง้อนวอนให้เขาเก็บเอาไว้ โทโมะยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้า  ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พร้อมหยิบกล่องแดงออกมา 

 

 

 

 

                       "  เหมือนเราจะใจตรงกันเลยนะ  วันนี้เค้าก็มีอะไรมาให้เหมือนกัน  " แล้วมันก็คือแหวนเพชรที่เขาเตรียมมาเผื่อจะขอเธอแต่งงาน 

 

 

 

 

                      "  เค้าาหาโอกาสไปซื้อมาหลายวันแล้ว แล้ววันนี้เค้าก็ไปซื้อมันมา ซท้อมาเผื่อจะขอจ๋าแต่งงาน "  โทโมะส่งสายตาซึ่ง  แก้วปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                      "  เค้ารักจ๋าาาานะ   ฮือออ ฮือออ ฮืออออ  "  เธอโผล่เข้ากอดเข้าไว้แน่น  แน่นมากที่สุด 

 

 

 

 

                        "  เค้าก็รักจ๋าเหมือนกัน  แต่งงานกับเค้านะ "  โทโมะพูด พลางกอดแก้วเอาไว้ 

 

 

 

 

                      "  อื้อออ  " ทันทีที่ได้รับคำตอบ  โทโมะรีบผละกอดออกแก้วบรรจงสวมแหวนให้แก้วอย่างเร็ว  

 

 

 

 

                        "  ดีใจที่สุดในสามโลกเลย  "  โทโมะยิ้มร่า แวตาดูมีความสุขมาก ผิดกับแก้วที่ดวงตาเศร้า

 

 

 

 

 

                        "  เค้ารักจ๋านะ  "  เธอย้ำกับเขาอีกครั้ง อยากให้เขามันใจในรักของเธอ 

 

 

 

 

 

 

                                 ที่บ้านทรงกรด   ลูกน้องคนที่ทรงกรดให้ไปสืบประวัติโทโมะ ได้มารายงานแล้วในเวลานี้ 

 

 

 

 

                    "  มันเป็นประธานบริษัท  TT&T ครับ บ้านมันอยู่ที่ .... ผู้หญิงคนนั้นก็อยู่บ้านเดียวกับมันด้วยครับ "  ลูกน้องพูด 

 

 

 

 

                  "  เป็นถึงประธานบริษัทยักใหญ่  ไม่น่าจะมาพัวพันกับเด็กขายริการ  ชั้ลว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรดี ถึงได้มัดใจคนอยากหมอนั้นได้  "  ทรงกรดพูด

 

 

 

 

                  "  แต่ก็ต้องเสียใจด้วย เพราะผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของชั้ล  "  ทรงกรดพูดอย่างผยอง