เพียงเงา

 

 

 

 

                      "  ไม่ร้องนะ  ไม่ร้อง เค้าแกล้งเฉย  "  โทโมะกอดแก้วที่ร้องไห้อยู่

 

 

 

 

                     "  เค้าไม่เคยนอกใจจ๋านะ เค้ารักจ๋าคนเดียว เค้ารักจ๋าคนเดียว แก้วรักโทโมะคนเดียว ได้ยินมั้ย  "   แก้วรู้ถึงสาเหตุของความเปลี่ยนไป  เธอพยามบอกทุกอย่างตามที่เธอรู้สึก  อยากแต่เขายังไม่เชื่อ เขายังสงสัย 

 

 

 

 

                       "  อื้อ  หยุดร้องได้แล้ว  กินผลไม้สะ  เค้าอุส่าห์ไปซื้อมาให้  "  โทโมะผละกอดออก แล้วยิ้มหวานให้เธอ  เขาเช็ดน้ำตาให้กับเธอ แววตาเขากลับมาเหมอนเดิม  แต่ทุกอย่างมนถูกซ่อนอยู่ในหัวใจ  แก้วมองโทโมะ ที่มีแววตาเหมือนเดิมก็ดีใจที่เขาเข้าใจเธอ 

 

 

 

 

 

 

                        " คลาดกันแค่นิดเดียว  มันก็หายไปเลย  "  ทรงกรดที่เดิมตามโทโมะมาเมื่อครู่  แต่คลาดกันเมื่อชนกับรถเข็นผู้ป่วย พอหันมามองอีกที โทโมะก็หายไปซะแล้ว

 

 

 

 

                         "  มันแปลกๆนะครับนาย  ทำไมต้องย้ายห้อง ทำไมต้องปิดชื่อผู้หญิงคนนั้น " ลูกน้องทรงกรดพูด 

 

 

 

 

                         "  หรือว่ามันรู้เรื่องที่แก้วไปกับชั้ล มันก็เลยกันแก้วออกจากชั้ล  " ทรงกรดพูด 

 

 

 

 

                        "  ก็อาจจะเป็นไปได้นะนาย  " ลูกน้องพูด 

 

 

 

 

                         "  เออ ปล่อยไปก่อน  นายโทรมาตามหลายรอบแล้ว  กลับ  "  ทรงกรดหงุดหงิด แต่ก็อกจากโรงพยาบาลไป  

 

 

 

 

 

                                       

                                          วีรวิทย์ ที่นั่งทำงานอย่างเหม่อลอย วันทั้งวันเอาแต่นั่งจ้องมองโทรศัพท์   ไปหากวางที่บ้าน เธอก็ไม่อยู่  โทรไปหา ก็โทรไม่ติด  แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน 

 

 

 

 

 

                        "  ท่านประธานค่ะ  ผู้กองไตรคุณมาหาค่ะ  "  เลขาเข้ามาหาวีรวิทย์ 

 

 

 

 

                        "  อือ  " สิ้นคำ  ไตรคุณก็เดินเข้ามาในห้อง

 

 

 

 

                        "  ไง ติดต่อกวางได้แล้วยัง  " ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                          "  ยังครับ  "  วีรวิทย์พูดเสียงแผ่ว

 

 

 

 

                        "  ก็ดีแล้วหนิ  ไม่มีกวาง แต่คงมีชีวิตที่ดีขึ้น  " ไตรคุณประชด 

 

 

 

 

                        "  พี่พูดอะไรของพี่เนี่ย  ผมทำให้กวางเสียใจนะ พี่พูดแบบนี้ได้ยังไง  "  วีรวิทย์ขึ้น ตะคอกใส่ไตรคุณ

 

 

 

 

                         "  อ่าว ก็ชั้ลเห็นแก่เบื่อ เวลากวางมาหา เวลากวางโทรมา รำคาญเวลาที่เขาตามแกไปทุกที  ก็นี้ไง วันนี้เค้าไม่โทรมา เค้าไม่มาหา เค้าไม่ตามแก  ไม่มีความสุขหรอ "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                        "  ใช่  ผมต้องมีความสุข  แต่ทำไม  มันไม่เป็นแบบนั้น  "  วีรวิทย์พูดเสียงแผ่ว  

 

 

 

 

                        " แล้วตอนนี้แกรู้สึกยังไง  "  ไตรคุณพูด

 

 

 

 

                      "  คิดถึง  อยากเจอหน้า  อยากขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป อยากให้เค้ามาหา อยากให้เค้าโทรมาตาม  อยากใหเค้าโทรมาจิกๆ ผมเหมือนเมื่อก่อน  "  วีรวิทย์น้ำตาคลอ 

 

 

 

 

                       "  ไม่เป็นไร ปล่อยกวางไปเถอะ เดี๋ยวชั้ลหาผู้หญิงคนอื่นให้  แก้ว  เอามั้ย เดี๋ยวชั้ลคุยให้  "  ไตรคุณพูด

 

 

 

 

                        "  ไม่ครับ แก้วมีคนรักอยู่แล้ว  "  วีรวิทย์พูด 

 

 

 

 

                        "  ถ้าเค้าเลิกกันแล้วหละ  "  ไตรคุณลองใจ

 

 

 

 

                         "  ไม่ครับ ผมไม่ได้รักแก้ว  ผมแค่ปลื้มเธอ  "  วีรวิทย์พูดเสียงเศร้า

 

 

 

 

                         "  แล้วแกรักใคร  "  ไตรคุณพูด 

 

 

 

 

                        "  กวางงง  "  แล้วเขาก็นิ่งไป   "  นี่ผมรักกวางหรอ  ทำไมผมเพิ่งจะรู้ตัว "  วีรวิทย์มึนงง กับตัวเอง ที่เข้าใจว่ารักแก้ว ไม่ได้รักกวาง  แต่เวลาที่ทั้งคู่หายไปจากชีวิตเขา เขากลับคิดถึงกวาง อยากเจอกวาง 

 

 

 

 

                        "  ควายอยู่ตั้งนาน "  ไตรคุณส่ายหน้าไปมา

 

 

 

 

                        "  แต่กวางเค้าจากผมไปแล้ว  เค้าคงจะเกลียดผม เค้าคงไม่ได้รักผม "  วีรวิทย์บั่นทอนตัวเอง

 

 

 

 

                         "  หื้อ  บทจะควายนี่ก็ควายจริงๆเลยนะ   ตอนนี้กวางอยู่หัวหิน ชั้ลใ้คนสืบให้แล้ว  ไปหาเค้าสิ  "  ไตรคุณกึ่งบ่นกึ่งด่า  วีรวิทย์ดีใจจนเนื้อเต้น  

 

 

 

 

 

 

                            "  จริงหรอ  ขอบคุณมากนนะพี่ งั้นผมไปก่อนนะ "  แล้ววีรวิทย์ก็รีบออกไปหากวางทันที