เพียงเงา

 
 
 
 
                              ท่าทางกระวนกระวายใจของใครบางคนในห้องทำงานหรู  มือข้างหนึ่งก็คอยกดโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเหล้า ด้วยท่าทางที่หงุดหงิด ฉุนเฉียนเอาเรื่อง  แล้วสิ่งที่เขารอก็มาถึง
 
 
 
 
                       "  ฮัลโหล   "  โทโมะรับโทรศัพท์อย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ เพราะมันไม่ใช่เบอร์ของแก้ว 
 
 
 
                         (  ผมเป็นตำรวจ ตอนนี้แฟนของคุณอยู่ที่โรงพยาบาล...  )  หลังจากที่บอกกล่าว  ไตรคุณก็รีบวางสายทันที  
 
 
 
 
 
                         "  จ๋าาา  อย่าเป็นอะไรไปนะ  รอเค้าก่อนนะ  "  ใจแทบสลายเมื่อได้ยินข่าวคนรักถูกแทงอาการสาหัสอยู่ที่โรงพยาบาล  น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่ร่างสูงจะรีบวิ่งลงไปที่รถและขับรถออกไปอย่างเร็ว 
 
 
 
 
 
                        "  นี่คุณรู้เรื่องโทโมะได้ยังไง "  ไตรคุณถาม ขณะที่ขับรถออกจากโรงพยาบาล
 
 
 
 
                         "  ไม่มีเรื่องไหนที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับแก้ว  "  บอมพูด 
 
 
 
 
                          "  แล้วคุณจะใหผมไปส่งที่ไหน  "  ไตรคุณ
 
 
 
 
 
                         "  ส่งผมตรงนี้แหละ  "  ทันทีที่ได้ยิน ไตรคุณก็แวะจอดรถข้างทาง บอมเปิดประตูลงจากรถ และเดินจากไป  ไตรคุณก็ขับรถออกไป  
 
 
 
 
 
 
                                  หลังจากที่จอดรถเสร็จแล้ว โทโมะก็วิ่งตรู่เข้าไปในโรงพยาบาล  สอบถามพยาบาล แล้ววิ่งไปหาแก้วที่ห้อง  
 
 
 
 
 
                       "  จ๋าาา  ๆ  ฟื้นสิ จ๋าา  เจ็บตรงไหนบอกเค้าสิ  ตื่นมาคุยกับเค้าก่อนน  "  ชายหนุ่มพยามปลุกร่างแฟนสาวที่ยังนอนหลับสนิท หน้าแก้วซีดเซียว เพราะเสียเลือดไปมาก  
 
 
 
 
                        "  คุณครับๆ  คนไข้ยังไม่ตื่นตอนนี้นะครับ เพราะยังมีริษยาสลบอยู่  แต่ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ  ให้เธอพักผ่อนก่อนนะครับ  "  หมอที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาจากข้างในห้ง รีบเข้ามาดู 
 
 
 
 
                        "  ครับ  ผมขอโทษครับ  "  โทโมะรีบปล่อยแขนร่างบางที่เขาจับไว้แน่น แล้วเดินถอยหลังมานั่ที่โซฟา  
 
 
 
 
 
                        "  ออกไปทุกครั้ง ก็เจ็บตัวกลับมาทุกครั้ง  "  เมื่อเขาเริ่มสงสัย   แล้วโทโมะก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามหมอออกไป 
 
 
 
 
 
                       "  หมอครับ  ใครเป็นคนพาแก้วมาส่งที่นี่ครับ   "  โทโมะวิ่งไปดักหน้าหมอเอาไว้ 
 
 
 
 
                      "  หมอก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ  "  หมอพูด  
 
 
 
 
                      "  แล้วผู้หญิงผู้ชาย หมอทราบมั้ยครับ  "
 
 
 
 
                       "   ผู้ชาย น่าจะมากันสามสี่คนนะ " หมอพูด
 
 
 
 
                      "  แล้วมีใครเป็นตำรวจหรือเปล่าครับ  " โทโมะหน้าเสีย แต่ยังถามต่อ  
 
 
 
 
                       "  ไม่มีนะครับ  ไม่มีใครแสดงตัวว่าเป็นตำรวจเลยสักคน "  หมอพูด 
 
 
 
 
                      "  ขอบคุณมากครับหมอ "  โทโมะหน้าชาไปหมด  เขาเริ่มสับสน เริ่มเรียบเรียงเรื่องราว ตั้งแต่ตอนที่แก้วมาอยู่กับเขาใหม่ๆ  เธอชอบออกไปข้างนอก แล้วกลับมาด้วยรอยแผลทุกครั้ง  แล้วครั้งนี้เธอก็โกหกเขาอีกว่าออกไปกลับเพื่อนผู้หญิง แต่ทำไมถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้  
 
 
 
 
 
                      "  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จ๋าา  "  โทโมะเดินล่องลอย เข้ามาในห้อง แล้วหยุดอยู่ข้างเตียง เขาได้แต่ตั้งคำถาม ที่ยากจะหาคำตอบ 
 
 
 
 
 
                      "  แล้วเค้าเป็นใคร  ทำไมถึงรู้เรื่องของเรา  "  มันก็ไม่แปกที่โทโมะจะสงสัย เพราะนอกจาก ทั้งคู่ ก็มีเพียงครอบครัวของแก้วเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้  แล้วตำรวจคนที่โทรมาบอกโทโมะ เขาเป็นใคร แล้วรู้ได้ยังไงว่าแก้วคือคนรักของเขา  โทโมะถอยมานั่งที่โซฟา มองหน้าแก้วอย่างสงสัย 
 
 
 
 
 
                              ที่ทำการใหญ่ของเมฆา  หลังจากที่ทรงกรดกลับจากโรงพยาบาล เขาก็ไปส่งยาเสพติดล็อตใหญ่ให้กับลูกค้ารายใหญ่ในพื้นที่ และทุกอย่างมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี 
 
 
 
 
 
                     "  ทำได้ดีมาก  " เมฆาพูด 
 
 
 
 
                     "  ขอบคุณครับนาย   นายครับเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้น  ตกลงเธอเป็นแค่ผู้หญิงบริการริงๆครับ ไม่ได้เป็นสายให้ใคร  "  ทรงกรดพูด 
 
 
 
 
                      "  อื้ม  งั้นก็ปล่อยเด็กมันไป  "  เมฆาพูด  ทรงกรดยิ้มอย่างโล่ง บอมมองทรงกรดอย่างชิงชัง
 
 
 
 
                       "  นี่ บอม  เดือนหน้าจะมีอาวุธสงครามเข้ามาอีกครั้งนะ  พร้อมทั้งยาเสพติดจำนวนมหาศาล ไม้เถื่อน แล้วก็ผู้หญิง ชั้ลอยากให้แกกับทรงกรด ช่วยกับทำเรื่องนี้ให้ชั้ลหน่อย  "  เมฆาพูด 
 
 
 
 
                       "  ได้ครับนาย  "  บอม ทรงกรด 
 
 
 
 
                       "  เรื่องอาวุธสงครามกับยาเสพติด แกเป็นคนจัดการ  อย่าให้พลาด "  เมฆาหันมาสั่งบอม  บอมพยักหน้า
 
 
 
 
                       "  ส่วนเรื่องไม้เถื่อน กับ ผู้หญิง  แกเป็นคนจัดการ  อย่าให้พลาด " เมฆาหันมาสั่งทรงกรด ทรงกรดพยักหน้ารับคำ 
 
 
 
 
                        " ส่วนรายละเอียด ชั้ลจะจัดมาคุยอีกที    ออกไปได้  "  พูดจบทั้งคู่ก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกัน   
 
 
 
                        " ท่าทางแกจะดีใจนะ ที่นายมอบงานใหญ่ให้ขนาดนี้  "  บอมเหน็บแนมทรงกรดที่เดินยิมร่าออกจากห้อง
 
 
 
 
                       "  คนละเรื่องหวะ  ชั้ลไม่ได้ดีใจเรื่องนั้น "  ทรงกรดพูด แล้วเดินยิ้มออกไป  บอมมองตามหลังทรงกรดไปอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่  
 
 
 
 
 
 
 
                        "  เรื่องย้ายห้อง  เปลี่ยนชื่อแก้ว  มันเรียบร้อยดีใช่มั้ย  "  บอมโทรหาไตรคุณ  ก่อนที่เขาจะให้ไตรคุณโทรไปหาโทโมะ เขาและไตรคุณได้เปลี่ยนห้องของแก้ว โดยให้แก้วไปนอนพักอีกตึกหนึ่ง และได้เปลี่ยนชื่อของแก้ว
 
 
 
                       (  ครับ ทุกอย่างเรียบร้อย ผมโทรไปเช็คแล้ว  )  ไตรคุณพูด 
 
 
 
 
 
                              ในห้องพักฟื้นคนไข้   แก้วเริ่มหรี่ตาขึ้นเรื่อยๆ เธอมองไปรอบห้องจนเห็นโทโมะที่นั่งเหม่ออยู่ที่โซฟาข้างๆ 
 
 
 
 
                      "  จ๋าา  " เสียงแหบเอ่ยเรียกชายหนุ่ม จนเขาได้สติแล้วเดินเข้าไปหาเธอ 
 
 
 
 
                      "  เป็นยังไงบ้าง เจ็บแผลมั้ย  "  โทโมะถามอย่างเป็นห่วง แต่มันปนไปด้วยความสงสัยในตัวเธอ  จะเป็นห่ง็ห่วงไม่สุดหัวใจ
 
 
 
 
                       "  ยังเจ็บนิดหน่อย  เค้าขอน้ำหน่อย  "  แก้วพยามลุกขึ้น โทโมะพยุงร่างบางให้ลุกพิงหัวเตียง แล้วริบน้ำใส่แก้วเอามาให้
 
 
 
 
                       " ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้หละ  " แล้วเขาก็เริ่มตั้งคำถาม 
 
 
 
 
                        "  เอ่อออ  คือออ   มีคนมากระชากกระเป๋า แล้วมันก็เอามีดมาแทงเค้า "  แก้วพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ  โทโมะมองอย่างจับผิด 
 
 
 
 
                         "  มันกระชาก  แล้วมันเอามีดแทงเลยหรอ  "  โทโมะถามต่อ  ตายังจ้องมองแก้ว 
 
 
 
 
                         "  ใช่ๆ อยู่ๆ มันก็วิ่งเข้ามากระชากกระเป๋า  เค้าจะดึงกลับ แต่มันก็ใช้มีดแทงเค้า  "  แก้วเล่าต่อ 
 
 
 
 
                       "  แล้วมันจับข้อมือจ๋ารึเปล่า  "  โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                      "  ไม่จับนะ  มันจับแต่กระเป๋าา  "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                    "  แล้วมันจับต้นแขนจ๋า รึเปล่า  "  โทโมะถามต่อ หน้าเขาเริ่มถอดสี แววตาดูผิดหวังกับสิ่ที่ได้ยิน 
 
 
 
 
                       " ไม่จับๆ มันจับกระเป๋าอย่างเดียว  "  แก้วพูด โทโมะพยักหน้าแล้วฝืนยิ่มให้กับเธอ
 
 
 
 
                     "  เดี๋ยวเค้าไปซื้อผลไม้แปบนะ เดี๋ยวมา  "  ยังไม่ทันที่แก้วจะตอบ โทโมะก็หันหลัง เดินออกจากห้องไปเลย  แก้วหน้าซีด กลัวว่าโทโมะโกรธ  
 
 
 
 
                      "  เธอโกหกชั้ล  เธอไปทำอะไรมากันแน่  "  ร่างสูงทรุดนั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง แล้วน้ำตาแห่งความผิดหวัง สับสน สงสัย ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  เธอบอกว่าโจรไม่ได้จับข้อมือ  แล้วรอยแดงที่ข้อมมือทั้งสองข้างของเธอมันมาได้ยังไง  มาจากไหน  เธอบอกว่าโจรไม่ได้จับต้นแขนของเธอ  แล้วรอยแดงช้ำที่ต้นแขนของเธอมันมาจากไหน  เธอโกหกเขาทำไม 
 
 
 
 
 
                       "  รอยแดงที่ข้อมือ  เค้าต้องรู้แน่เลยว่าเราโกหก   "  แก้วเองก็เพิ่งจะนึกถึงคำตามจี้ตรงจุดที่โทโมะถามกับเธอ บวกกับสีหน้าแววตาของโทโมะ ที่มองเธอเปลี่ยนไป  แก้วเลยมองดูข้อมือทั้งสองของตนเอง แล้วเปิดเสื้อดูที่ต้นแขน แล้วมันก็มีรอยแดงจริงๆ รอยแดงที่มันเกิดขึ้นตอนที่ต่อสู้กับทรงกรด   แก้วหน้าเสีย  กลัวโทโมะจะโกรธ 
 
 
 
 
 
                             ทรงกรดที่มาเยี่ยมแก้ว แต่พอเข้าไปในห้องก็เจอผู้ป่วยรายอื่น เขาเลยออกมาถามพยาบาล 
 
 
 
 
                     "  ผู้หญิงที่อยู่ห้อง 402 ย้ายไปห้องไหนครับ  "  ทรงกรดพูด 
 
 
 
 
                    "  เอ่อ  ผู้ป่วยกลับบ้านไปแล้วค่ะ  "  เมื่อทุกอย่างถูกปกปิดเป็นความลับ 
 
 
 
 
                    "  จะกลับไปได้ยังไง  เธอเพิ่งเข้ารักษาตัวเมื่อตอนเย็นนี้เอง แล้วนี้ก็ยังไม่ทันข้ามวัน จะกลับบ้านได้ยังไง  "  เมื่อเสียงเริ่มดังขึ้น สร้างความสนใสให้แก่คนรอบข้าง 
 
 
 
 
                    "  คนไข้กลับไปแลวจริงๆค่ะ  "  พยาบาลพูด 
 
 
 
 
                    "  เช็คดูอีกรอบ  !  " ทรงกรดเริ่มโมโห  พยาบาลตกใจรีบกดคีร์ข้อมูลอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอชื่อแก้ว  
 
 
 
 
                   "  กะกลับบ้านแล้วจริงๆค่ะ  "  พยาบาลเสียงสั่น
 
 
 
 
                      "  จะเป็นไปได้ยังไงว่ะ  " ทรงกรดหัวเสีย หันหลังจะเดินออกจากโรงพยาบาล  แต่กลับอังเอิญเจอโทโมะที่เดินถือพุงผลไม้จะขึ้นลิฟต์ 
 
 
 
 
                     "  นั้นมันผู้ชายคนนั้นนิครับนาย  "  ลูกน้องคนติดตามพูดขึ้น  ทรงกรดยิ้มร้าย ก่อนจะเดินตามโทโมะไปห่างๆ 
 
 
 
 
 
                                 ในห้องแก้ว    เมื่อโทโมะหายไปเป็นชั่วโมง  แก้วก็ไม่เป็นอันหลับอันมอง เฝ้ามองไปที่ประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อหร่เข้าจะกลับมา  ใจก็ร้อนรนกลัวเขาจะโกรธ กลัวเขาจะหายไป กลัวเขาไม่เข้าใจ  ใจมันคิดไปต่างๆนานา 
 
 
 
 
                         เอี๊ยดดด   แต่แล้วเขาก็กลับมา  แก้วดีใจมากจนมองไม่ถูก  เธอแทบจะวิ่งไปกระโดดกอดเขาไว้แน่นๆ 
 
 
 
 
 
                      "  ไปไหนมา ทำไมมาช้าจัง ไปซือที่ไหนหรอ ทำไมเพิ่งกลับมา " แก้วถามรัวๆ  โทโมะยิ้มบางๆ แล้วเอาผลไม้ไม่ล้างในห้องน้ำ 
 
 
 
 
                      "  ทำไมไม่พูดกับเค้าหละ  "  ทำไมหัวใจพอมีความรัก มันถึงได้บอบบางขนาดนี้นะ  นี่ขนาดเค้าทำเป็นเมินเฉยเธอนะ เขายังไม่ได้โกรธเธอ  ทำไมเธอถึงกลัวขนาดร้องไห้ออกมา  แล้วต่อไปเธอจะบอบช้ำขนาดไหนกัน 
 
 
 
 
                     "  กินผลไม้นะ  "  โทโมะจะป้อนผลไม้ให้แก้ว  แต่แววตาเค้ายังนิ่ง ไม่มองตาเธแแม้แต่น้อย
 
 
 
 
                        "  ทำไมไม่มองตากันหละ  ทำไมไม่มองตาเค้า  "  แก้วโวยวาย ร้องไห้หนักกว่าเดิม  
 
 
 
 
                      "  กินผลไม้ก่อนนะ "  ดทโมะเบือนหน้าหนี แล้วยืนผลไม้ให้กับแก้ว
 
 
 
 
                       "  อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย  อย่าทำเหมือนไม่อยากมองหน้ากัน ฮึก ฮึก  อย่าทำเหมือนไม่อยากสบตากันแบบนี้  เค้าเจ็บ  ฮืออ ฮืออ ฮือออ "  แก้วปล่อยโฮออกมา  โทโมะหันมองหน้าแก้ว  เขามองหน้าเธอ เขาสบตาเธอ  แต่แววตาที่มองมันไม่เหมือนเดิม  มันมีแต่ความสสัย  มันมีแต่คำถาม 
 
 
 
 
                      "  ไม่ร้องนะ  ไม่ร้อง เค้าแกล้งเฉย"
 
 
""