เพียงเงา

 

 

 

 

                           ความสุขกับการท่องเที่ยวในครั้งนี้ มันทำให้ 2 หัวใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว  ใจของเธอเป็นของชั้ล ใจของชั้ลเป็นของเธอ เรามีหัวใจดวงเดียวกัน  ความรักของคนทั้งสองเติบโตขึ้นรวดเร็วอย่างมหาสาร  ต่างคนต่างขาดหายกับความรักความอบอุ่นแบบนี้มานานหลายปี  แต่ ณ เวลานี้  เค้าทั้งคู่ได้เติบเต็มให้แก่กันอย่างสมบูรณ์  ความรักที่มีมันสร้างขึ้นมาได้ด้วยคนสองคน  แต่มันอาจจะถูกทำลายได้ จากใครอีกหลายคน  เขาทั้ง 2 จะรักษาหัวใจของกันและกันได้นานเท่าไหร่  หากรักนี้ยังไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม  นั้นหมายถึงรักแท้ รักที่ทั้งคู่โหยหามานาน  

 

 

 

 

                            หลักจากท่องเที่ยวมาหนึ่งวันเต็มๆ ทั้งคู่ก็กลับถึงห้องพัก  โทโมะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเร็ว  แก้วที่เดินตามหลังมา มองร่างสูงที่นอนแผ่หราอยู่บนเตียง ก็ถึงกับส่ายหน้าไปมา

 

 

 

 

 

                 "  จ๋าา  ลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนเร็วว วันนี้ไปเที่ยวมาทั้งวันแล้วนะ  ลุกไปอาบน้ำก่อน  "  แก้วพยามดึงแขนร่างสูงให้ลุกขึ้น แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล แถมตัวเธอเองกับถูกเขาดึงล้มลงไปนอนทับร่าของเขาอย่างง่ายดาย  

 

 

 

 

                  "   อาบน้ำให้หน่อยสิค่ะ "  โทโมะอ้อนเสียงหวาน เขาพลิกร่างเล็กให้นอนแนบเตียง ก่อนที่ตัวเองจะเป้นฝ่ายคร่อมอยู่ด่านบน  ร่างสูงให้มือเกี่ยวปอยผมที่ติดอยู่บนใบหน้าอย่างเบามือ เพื่อให้เห็นหน้าสวยๆของคนที่รักอย่างไม่มีสิ่งใดมาขวางกั้น 

 

 

 

 

                   "  ทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วยย  "  ใช่ เธอรับรู้สึกตายตาของเขา ที่มันดูเศร้าหมองผิดปกติ 

 

 

 

 

 

                    "  ไม่อยากกลับไปเลย  อย่างอยู่ที่นี่  อยากอยู่กับจ๋า  อยากมีแค่เราสองคน  เท่านั้น  "  เขาพูดเสียงสั่น  ทำไมเวลามีความสุขมันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน  ทำไมเขาถึงได้โหยหา  หวง ห่วงเธอขนาดนี้  เขารู้สึกเหมือนเธอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา และเป็นส่วนสำคัญที่เขาไม่สามารถขาดไปได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว  และเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเขา

 

 

 

 

                     "  เค้าก็เหมือนกันน  "  แก้วเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน  หากแต่แววตาของเธอเองก็รเศร้าหมองไม่ต่างจากเขา  ต่อไปนี้เธอต้องทำงานสายลับ และมันอันตรายมากกว่าที่ผ่านมา  เธอกลัวไปหมด  กลัวว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่กับเขาอีกไม่นาน  กลัวว่าเขาจะเข้าใจเธอผิด  กลัวว่าเราต้องจากกัน 

 

 

 

 

                      "  สัญญาได้มั้ย ว่าจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป  "  มือเล็กถูดกมือหน้ากุมไว้แน่น ก่อนที่เขาจะเอามันมาแนนที่อกข้างซ้ายของเขา   เธอสัมผัสได้ดึงเสียงหัวใจอันดังก้องของเขา  และมันเต้นแรงมากในเวลานี้ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับจังหวะการเต้นของหัวใจเธอ

 

 

 

 

                       "  แก้วสัญญา  จ๋า สัญญาได้มั้ย ว่าจะเชื่อใจแก้ว จะรักแก้วคนเดียวว  "  แก้วพูดเสียงสั่น  แล้วไม่นานน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา 

 

 

 

 

 

                        "  สัญญา   แล้วเราจะรักกันตลอดไปนะ  "  ร่างสูงพูดจบ ก็จุมพิต ร่างเล็กอย่างแผ่วเบา   บนรักครั้งนี้เริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง  แต่มันเป็นบทเพลงแห่งความรัก ไม่ได้เร้าร้อน เหมือนครั้งก่อนๆมา  มันเป็นบทเพลงรัก ที่มอบให้แค่ความรัก ความทะนุถนอมคนที่รัก ความอบอุ่น ให้กับเธอ มันทำให้ทั้งคู่มีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

 

                      

                                   บ้านธนบดินทร์  กวางนั่งดืมเหล้าอยู่ในบ้าน จนเหล้ามายเหมือนคนไร้สติ เธอร้องไห้ฟูมฟายจนคนเป็นพ่อและพี่สาวหนักใจ

 

 

 

 

 

                    "  กวาง  พอได้แล้ว  นี่แกดื่มมากไปแล้วนะ  "  กาญจน์เข้ามาดึงแก้วออกจากมือของกวาง  

 

 

 

 

                    "  ชั้ลจะกิน  เอามา !!! "  เธอโวยวายลั่น  

 

 

 

 

                    "  กวางเป็นอะไรไปลูก  ใครทำอะไรให้กวางเสียใจ  บอกพ่อมาหน่อยสิลูก "  ดิเรก ไม่เคยเห้นกวางเป็นแบบนี้มาก่อน  เขาเองเมื่อเห็นลูกเสียใจ ก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าลูกเลย

 

 

 

 

 

                    "  พี่วีเค้าจะห่างกับกวาง  เค้าไม่รักกวางแล้วว  ไม่รักแล้ววว  ฮืออ ฮือออ ฮือออ "  กวางร้องไห้เหมือนคนแทบขาดใจ   กาญจน์และดิเรกมองหน้ากัน

 

 

 

 

 

                    "  แกคิดไปเองรึปล่าวว  เค้าจะรักใครถ้าไม่ใช่แก "  กาญจน์พูด

 

 

 

 

 

                     "  เค้ารักแก้ว  รักนังแก้วว ทำไมต้องเป็นมันด้วยยย  ทำไม  !!!  ฮือออ ฮือออ ฮือออ  "  

 

 

 

 

 

                      "  แต่แก้วอยู่กับโทโมะนะ  เค้าจะรักได้ยังไง พี่ได้ยินว่าโทโมะกับคุณวีรวิทย์เค้าก็ไม่ค่อยถูกกันไม่ใช่หรอ  "  กาญจน์พูดอย่างสงสัย  แต่คำพูดของกาญจน์มันทำให้กวางคิดแผนบางอย่างขึ้นมา 

 

 

 

 

                      "  ใช่สิ  ทั้งคู่ไม่ถูกกัน  ถ้าพี่วีรู้ว่าแก้วมันเป็นเมียโทโมะ  อยากรู้จริงๆ ว่ายังจะักแก้วอีกหรือปล่าว  "  กวางแสยะยิ้ม อย่างผู้ชนะ ก่อนจะเดินเซขึ้นไปบนห้อง  กาญจน์หันมามองหน้าดิเรก  ดิเรกส่ายหน้าไปมา เพราะไม่รู้ว่ากวางจะทำอะไร  กาญจน์มองกวางที่เดินขึ้นไปบนห้องอย่างหนักใจ

 

 

 

 

 

           

                             แก้ว- โทโมะ

 

 

 

 

 

 

                     "  ทำไมชั้ลถึงรักเธอได้มากขนาดนี้นะแก้วว  "  โทโมะที่ตื่นขึ้นมาก่อน  เขาโอบกอดหญิงสาวไว้แน่น 

 

 

 

 

                     "  ทำไมชั้ลถึงรักนายได้มากขนาดนี้นะ โทโมะ "  แก้วตื่นขึ้นมาได้ยินโทโมะพูดพอดี  

 

 

 

 

 

                    "  วันนี้เราต้องกลับบ้านแล้วนะ "  ทำไมมันทำให้ทั้งคู่ใจหายขนาดนี้นะ 

 

 

 

 

                   " แต่เราก้อยู่บ้านเดียวกันนะ  "  แก้วพูด แม้ในใจจะรู้สึกไม่ต่างไปกับโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    "  แต่งงานกันมั้ย " คำพูดของโทโมะมันทำให้แก้วช็อคไป  เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

 

 

 

 

                  "  โทโมะ  "  แก้วพลิกตัวหันหน้ามาหาเขาทันที

 

 

 

 

                   "  ชั้ลไม่อยากให้เธออยู่ในฐานะลูกหนี้ชั้ลอีกต่อไปแล้ว  เธอมีค่ามากกว่านั้น  เธอสำคัญมากกว่านั้น  แล้วชั้ลก็รักเธอมากกว่านั้น  "  โทโมะพูดเสียงสั่น  แก้วจุกจนพูดไม่ออก เธอร้องไห้อย่างดีใจ 

 

 

 

 

                  "   นายแน่ใจแล้วหรอ "  แก้วพูดทั้งน้ำตา โทโมะพยักหน้าก่อนจะจูบหน้าผากแก้ว

 

 

 

 

                  "  ชั้ลไม่เคยคิดจะรักผู้หญิงคนไหนเลย แม่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ชั้ลรัก  แต่สุดท้ายแม่ก็ทิ้งชั้ลไป  ชั้ลเลยไม่อยากจะรักใครอีก  แต่พอมาเจอเธอ  ชั้ลก็ห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่  แล้วตอนนี้ชั้ลกลัวเหลือเกิน  กลัวว่าเธอจะทิ้งชั้ลไป  "  โทโมะพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

                  "  โทโมะ  "  แก้วร้อไห้หนัก  เพราะภารกิจของเธอต่อจากนี้ไป อาจจะทำให้เธอกับเขาต้องจากกัน  แต่หัวใจของเธอมันอยู่กับเขา แล้วเธอก็ไม่อาจรักใครได้อีก นอกจากเขาคนเดียว

 

 

 

 

                  "  อย่าทิ้งชั้ลไปนะแก้วว  เธอทำให้ใจของชั้ลกลับมามีชีวิตอีกครั้ง อย่าทำให้มันต้องตายจากชั้ลไปอีกเลยนะ  " เขาร้องไห้อย่างไม่อาย เพราะหัวใจของเขามันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ  แล้วเหมือนใจสลายที่รับรู้สึกควมรู้สึกของคนตรงหน้า เธอรักเขามากก็จริง  แต่ไม่อาจจะรับปากในสสิ่งที่เขาต้องการได้  แต่เธอจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาความรักของเราเอาไว้  แก้วโผล่กอดโทโมะไว้แน่น

 

 

 

 

                   "  ชั้ลอยากให้นายรู้ไว้ ว่าหัวใจและร่างกายของชั้ลเป็นของนาย คนเดียว  ต่อจากนี้ไปขอให้โทโมะเชื่อใจแก้วนะ  แก้วจะรักษาความรักของเราให้ดีที่สุด   "  แก้วพูด  ทั้งคู่กอดกันแน่น จนหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน 

 

 

 

 

 

 

                            ที่ทำการของเมฆา  เมฆา  บอม ทรงกรด อยู่ภายในห้องทำงานด้วยกัน 3 คน  

 

 

 

 

 

                     "  ผมรู้แล้ว ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร  "  ทรงกรดพูด  บอมใจหายวาบ กลัวแก้วจะเป็นอันตราย แต่ก็ปั่นหน้าทำเหมือนไม่มีอะไร 

 

 

 

 

 

                       "  แล้วใคร  "  เมฆาพูดหน้านิ่ง  บอมมองทรงกรด ว่าจะพูดยังไงต่อ 

 

 

 

 

 

                       "  เธอเป็นหญิงบริการที่ผัวผันกับยาเสพติด แต่เธอไม่ใช่คนที่ผมติดต่อให้เสี่ยในคืนนั้น  " ทรงกรดพูด  บอมหนักใจ

 

 

 

 

                       "  แล้วผู้หญิงคนนั้นเข้ามาที่นี้ได้ยังไง  "  เมฆาพูด 

 

 

 

 

                       "  ผมกลัวว่าเธอจะเป็นสายให้ตำรวจ  "  ทรงกรดพูด  บอมแทบจะทรุด แต่ทำเหมือนไม่มีอะไร  เมฆานิ่งคิด  

 

 

 

 

 

                       "  แกคิดว่ายังไง  "  เมฆาหันมาถามบอม

 

 

 

 

 

                       "  ก็คงต้องหาคำตอบกันต่อไป  เพราะเธออาจจะเป็นสายให้ตำรวจหรือไม่ก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่ เราอาจจะให้เธอเข้ามาอยู่ในทีมของเราก็ได้นะครับ  เพราะเท่าที่ผมไปสืบประวัติมา  เธอเป็นคนมีฝีมือไม่เบา  "  บอมพูด    สำหรับเขาที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด  

 

 

 

 

 

                       "  ไปเอาตัวผู้หญิงคนนี้มา "  เมฆาพูด  แต่เขากลับหันไปสั่งทรงกรด ซึ่งมันผิดแผนของบอม  เขาคิดว่าเมฆาจะสั่งเขา แต่มันไม่ใช่  

 

 

 

 

 

                       "  ครับ ! "  ทรงกรดรับคำ แล้วก้มหัวเคารพ และเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

 

                       "  นายครับ  "  บอมอยากทำงานนี้เอง  แต่เมฆายกมือห้ามไม่ให้พูดต่อ

 

 

 

 

                       "  งานเล็กๆ ปล่อยให้ไอทรงกรดมันทำไปเถอะ  ส่วนแก ชั้ลมีงานใหญ่ให้แกทำ "  เมฆาพูด  บอมเป็นห่วงแก้วจับใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                แก้ว - โทโมะ   เช้าของวันใหม่  ันที่ต้องกลับบ้าน

 

 

 

 

              

 

 

                    "  จ๋าาาา  "  แก้วที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ปลุกโทโมะที่ยังนอนลืมตาอยู่บนเตียง 

 

 

 

 

                    "  ยังไม่อยากกลับเลย  อยู่ต่ออีกสักคืนได้มั้ย  "  โทโมะพูดเสียงเศร้า  แก้วมองอย่างเข้าใจในความรู้สึก เพราะเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเขา 

 

 

 

 

                    "  เรายังอยู่ด้วยกัน ในบ้านหลังเดี๋ยวกันนะ  เค้าไม่ได้ไปไหนสักหน่อย  ไปอาบน้ำนะค่ะ "  แก้วเดินที่นั่งที่ขอบเตียง ก่อนจะลูบผมโทโมะอย่างเบามือ 

 

 

 

 

 

                    "  ก่อนกลับบ้าน แวะไปบ้านของแก้วก่อนนะ "  โทโมะพูด  แก้วชะงัก  แต่ก็พยักหน้าตามใจเขา   โทโมะยิ้มเบาๆ  แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ  

 

 

 

 

 

                           หลังจากที่ทั้งคู่เก็บของออกจากห้อง เช็คเอ้า  ก็ขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านของแก้ว  

 

 

 

 

 

                                  บ้านธนบดินทร์  โทโมะมาจอดรถอยู่ที่หน้าบ้าน  แก้วที่นั่งอยู่ในรถไม่กล้าจะเดินลงากรถเท่าไหร่  

 

 

 

 

                       "  มาที่นี่ทำไมหรอ " แก้วพูด  รู้สึกใจคอไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

                     "  ลงมาเถอะ เค้าจะทำใหจ๋าเป็นอิสระ  "  โทโมะพูดจบก็ลงจากรถ แล้วมาเปิดประตูรถให้แก้ว   แก้วไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด  นี่มันอะไรกัน  แล้วมันก็บังเอิญว่า วันนี้เป็นวันที่ครบ 1 เดือนที่เขาต้องมาทนอยู่กับเธอ  หรือเขาจะมาเอาตัวกวางไปแทนเธอ 

 

 

 

 

 

                     " มาทำอะไร จะมาหาพี่กวางใช่มั้ย  "  ทำไมเธอถึงได้กลัวและเสียใจขนาดนี้ 

 

 

 

 

                     "  อื้ม  ก็วันนี้ครบ 1 เดือนพอดีไม่ใช่หรอ  "  โทโมะเห็นแก้วที่เริ่มตาแดงๆ

 

 

 

 

                     "  นายจะทำอะไรของนายกันแน่  "  บอกรักเธอ แต่ทำไมถึงยังอยากได้ตัวกวางงอยู่อีกหละ 

 

 

 

 

                    "  จ๋า  ลงมาก่อน  อย่าคิดไปไกล ลงมาๆ "  โทโมะพูด แล้วลากมือแก้วลงจากรถ  แก้วสับสนไปหมด  โทโมะ พาแก้วเขาไปในบ้าน  และมันเป็นช่วงเวลาที่คนในบ้านกำลัังทานข้าวกันอยู่

 

 

 

 

                     "  แก้วว  โทโม  !!!  "  กาญจน์ที่นั่งหันหน้าไปทางประตูบ้าน เมื่อเห็นแก้วกับโทโมะเดินเข้ามาก็อุทานเสียงดัง  กวางและดิเรกหันไปอย่างเร็ว 

 

 

 

 

                    "  สวัสดีครับ  "  โทโมะพูด  ทั้งหมเ ลุกขึ้นไปหาโทโมะ 

 

 

 

 

                  "  มาที่นี่ทำไม !! "  กวางพูดเสียงดัง

 

 

 

 

                  "  ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ  คุณดิเรก "  โทโมะพูด  ดิเรกเองก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันที่ครบ 1 เดือน แต่ก็ไม่คิดว่าโทโมะจะมา  ดิเรกหนักใจ แต่ก็พาโทโมะเข้าไปคุยในห้องทำงาน แค่ 2 คน 

 

 

 

 

 

                   "  แก้ว  เป็นยังไงบ้างง    "  กาญจน์ถามอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

 

                   "  ไม่เป็นไรค่ะ  แก้วสบายดี  พี่สบายดีนะค่ะ "  แก้วพูด เสียงเศร้า

 

 

 

 

                    "  สบายดีจร๊  "  กาญจน์พูด 

 

 

 

 

                    "  มันมาทำอะไรที่นี่ !!   "  กวางถาม 

 

 

 

 

                  "  แก้วก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  " 

 

 

 

 

                    "  แกคงไม่อยากให้ชั้ลไปตกนรกเหมือนกันแกหรอกนะแก้ว  "  กวางพูด เพราะเริ่มระแวง กลัวว่าโทโมะจะมาเอาตัวเองไป แล้วเอาแก้วมาคืนตามสัญญาที่พ่อได้ตกลงไว้ 

 

 

 

 

 

                     "  พ่อคงไม่ปล่อยให้พี่กวางเป็นแบบแก้วหรอกค่ะ "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                      "  ก็ใช่นะสิ  เพราะพ่อรักชั้ล แต่ไม่ได้รักแก " กวางพูด  แก้วจุกจนพูดไม่ออก กาญจน์มองแก้วอย่างเห็นใจ

 

 

 

 

                        "  กวางง  ขึ้นไปข้างบนกับพี่  "  กาญจน์ดึงน้องให้ขึ้นไปข้างบน  แก้วเห็นว่าโทโมะ ยังไม่ออกมาเลยเดินไปบ้านของตัวเอง  

 

 

 

 

                                      บ้านไม้หลังเล็กเก่าๆ ปลูกอยู่กลางสวน บ้านที่เธอเคยอยู่คนเดียว  นอนคนเดียว  กินข้าวคนเดียว  ทำการบ้าน อ่านหนังสือ นั่งเล่น นั่งดูทีวีอยู่คนเดียว  บ้านที่มีแต่ความเงียบเหงา ว้าเหว่  บ้านหลังนี้  เธอคงจะได้กลับมาอยู่บ้านหลังนี้เหมือนเดิมสินะ 

 

 

 

 

 

                      "  จ๋าา   มาทำอะไรอยู่ตรงนี้  เค้าหาตั้งนาน  "  โทโมะเดินตามหาแก้วอยู่นาน

 

 

 

 

                      "   นายจะกลับแล้วหรอ "  ก้วพูดเสียงเศร้า

 

 

 

 

                      "  ก็ใช่ไง  แล้วบอกแล้วให้เลิกเรียกนายเรียกชั้ลนี้ได้แล้ว  ทำไมพูดไม่รู้เรื่องเนี่ย "  

 

 

 

 

 

                     "   โชคดีนะแก้ว  "  ดิเรกที่เพิ่งเดินตามมา  พูดกับแก้ว  แก้วงง ไม่เข้าใจ

 

 

 

 

                     "  พ่อพูดอะไร  แก้วไม่เข้าใจ "  

 

 

 

 

                       "  โทโมะเข้ามาขอแก้วกับพ่อ  เค้ายอมยกหนี้ให้เราทั้งหมด  แล้วจะขอแก้วแต่งงาน " ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                       "  ก็บอกแลว ว่าจะทำให้เปนอิสระ "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                        "  หลังจากนี้ พ่อจะไม่บังคับแก้วอีก พ่อสัญญา  "  ดิเรกพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป  แก้วเดินได้ก้าวเดียว เพราะอยากจะกอดดิเรกด้วยความดีใจ และคิดถึง  แต่เมื่อเห็นดิเรกเดินเข้าบ้านไปก็หยุด ก่อนจะหันมาคุยกับโทโมะ

 

 

 

 

 

                        "  พ่อเค้าเป็นหนี้จ๋าตั้ง 50 ล้านเลยนะ ทำไมถึงได้ยกให้ง่ายแบบนี้หละ "  แก้วพูดอย่างไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

                       "  ความรักของเค้าที่มีให้จ๋า มันมีค่ามากกว่าเงิน50ล้านนะ  เค้ายอมได้ทุกอย่างเพื่อจ๋าา  "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                        "  ขอบคุณมากนะ  แต่.. " แก้วเกรงใจ และอยากจะใช้หนี้แทน

 

 

 

                         

                        "   ไม่มีคำว่าแต่  ไม่มีคำไหนทั้งนั้น  นอกจากคำว่ารัก  แค่บอกว่าจ๋ารักเค้า ก็พอแล้วสำหรับทุกอย่าง  "

 

 

 

 

                        "  แก้ว รัก โทโมะ มากนะ "  แก้วพูด ทั้งชีวิตและหัวใจ เธอให้เขาไปแล้ว  

 

 

 

                      "  โทโมะก็รักแก้วนะ  "  โทโมะพูด ทั้งคู่โผล่เค้ากอดกันแน่น  

 

 

 

 

 

 

 

                                  ในห้องของกวาง

 

 

 

 

 

                      "   อะไรนะ  นี่มันยกหนี้ให้เรา แลกกับตัวนังแก้วเลยหรอ  "  กวางแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่พ่อเล่าให้ฟัง

 

 

 

 

                       "  เค้าคงจะรักกันมาก "  ดิเรกพูด ในใจดีใจกับแก้วที่ได้เจอผู้ชายอย่างโทโมะ 

 

 

 

 

                      "   แล้วแก้วรักมันหรือเปล่า  "  กวางพูด  ดิเรกพยักหน้า  กวางแสยะยิ่มคิดแผนร้ายทันที

 

 

 

 

                      "  งั้นก็ดีเลย  เราไม่เป็นหนี้ใคร  แล้วมันทั้งคู่ก็รักกัน  สุดท้าย พี่วีก็ต้องเป็นของกวางคนเดียว  " กวางพูด  ดิเรกมองหน้ากวาง แล้วถอนหายใจ เดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

 

 

                          บนท้องถนน ในขณะที่โทโมะ กับแก้ว กำลังกระหนุงกระหนิงกันอยู่ ก็มีคนขับรถตามมา 

 

 

 

 

 

 

                        "   เจอตัวแล้วครับนาย  "  เสีงผู้ชายขี้มอเตอร์ไซ พูดโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่  

 

 

  

               

                         "  ดี   ขับตามไปอย่าให้คลาดสายตา  "  ทรงกรดที่นั่งจิบไวท์อยู่ในบ้าน พูดขึ้น