เพียงเงา

 
 
                               ตั้งแต่จบบทสนทนาสั้นๆนั้นไป ทั้งคู่ก็ดูเมินเฉยใส่กัน โดยที่แก้วนั่งอีกมุมนึงของบ้าน ส่วนโทโมะก็นั่งอีกมุมหนึ่งของบ้าน ช่วงเย็นแก้วจัดโต๊ะเตรียมอาหารให้โทโมะ หมายจะง้องอลขอคืนดีแบบอ้อมๆ แต่ชายหนุุ่มก็เมินเฉย ออกไปทานข้างนอกคนเดียวซะงั้น  กว่าจะกลับมาอีกทีก็เกือบเที่ยงคืน  แก้วรีบวิ่งออกจากห้องนอนทันทีที่เห็นรถโทโมะแล่นเข้ามาจอดในบ้าน 
 
 
 
 
               "  ทำไมกลับช... " แก้วที่วิ่งหน้าตาตื่นออกมาหาโทโมะที่นอกบ้าน แต่ก็ต้องชะงักนิ่งไป เมื่อเห็นเลขาสาวคนเก่าของโทโมะที่เดินเคียงคู่มากับโทโมะ  เลขาสาวโบกมือทักทาย แก้วยกมือขึ้้นตามมารยาท เธอฝืนยิ้มออกมา แต่ไม่มองหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
                "  ขึ้นไปรอข้างบนห้องนะ "  โทโมะถูก หญิงสาพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านและขึ้นไปที่ห้องโทโมะ  แก้วหันหลังจะเดินเข้าบ้านแต่โทโมะเรียกไว้
 
 
 
 
               "  เดี๋ยว !! " โทโมะพูด แก้วหันมามอง แต่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไร หากแต่ดวงตาของเธอกลับดูหม่นหมองชอบกล โทโมะมองหน้าแก้ว อยู่ครู่หนึ่ง 
 
 
 
 
               " ไปปิดประตูรั้ว  " เขาออกคำสั่งก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน แก้วสะอึกไป ใจเธอหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก ภายในใจมันรู้สึกจี๊ดๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ดงตาเธอมันร้อนผ่าวไปหมด  ร่างเล็กค่อยๆเดินไปปิดประตูรั้วบ้านก่อนจะกลับเข้ามา เธอเงยหน้ามองห้องโทโมะ ที่ตอนนี้มีเงาของชายหนุ่มหญิงสาวที่คลอเคลีย นัวเนียกันอยู่ที่หน้าต่าง น้ำใสๆ เริ่มเอ่อเต็มดวงตา แล้วมันก็ไหลออกมาในที่สุด 
 
 
 
 
                " ใครมันจะมารักเธอหละแก้ว อย่าคิดไปเองซิ ขนาดพ่อยังไม่รักเลย จะไปหวังรักกับคนอื่นได้อีกหรอ  " แก้วพร่ำพรื่อเสียงสั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน 
 
 
 
 
 
                            ในห้องนอนโทโมะ 
 
 
 
 
 
              "  ทำไมคุณไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน " เลขาสาวเอ่ยถาม โทโมะนั่งนิ่งเงียบม่ตอบคำถามใดๆ
 
 
 
 
 
               "  ปกติชวนชั้ลมาที่บ้าน เราก็มีอะไรกันตลอด แต่ทำไมวันนี้ เหมือนคุณไม่ต้องการชั้ล " เธอยังเซ้าซี่ไม่เลิก  โทโมะเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
 
 
 
 
               "  ชั้ลก็ไม่รู้เหมือนกัน  เมื่อกี้ชั้ลก็พยามสร้างอารมณ์แล้ว แต่ชั้ลทำไม่ได้ " โทโมะพูด เมื่อคิดถึงเรื่องที่ตน ซุไซร้คอหญิงสาวที่ข้างหน้าต่าง เพื่อให้ตัวเองมีอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ผล
 
 
 
 
               "  แล้วกับคนอื่นหละ คุณมีหรือปล่าว " เลขาสาวกลัวว่าโทโมะจะเ็นเกย์
 
 
 
 
               "  กับผู้หญิงคนอื่นชั้ลก็ไม่มี แค่มองผ่านๆก็เท่านั้นเอง  แต่ ... " โทโมะพูดยังไม่จบก็ชะงักไป เมื่อนึกถึงแก้ว 
 
 
 
 
                " แต่อะไรของคุณ บอกชั้ลหน่อยซิ ชั้ลอยากรู้  " เลขาสาวหน้าตาอยากรู้จริงๆ 
 
 
 
 
                 "  นอนเถอะ ผมง่วงแล้ว " โทโมะพูด ก่อนจะล้มตัวลงนอนนเตียง เลขาหงุดหงิด แต่ก็ยอมนอนตามโทโมะ  ชายหนุ่มหลับไหลไปนานแล้ว แต่มันผิดกับหญิงสาวข้างห้องที่เอาแต่นั่งกอดเข่าฟุบหน้าอยู่ข้างขอบเตียง  ความรู้สึกกระสับกระส่าย หงุดหงิด กังวล อย่างบอกไม่ถูก 
ร่างเล็กยืนขึ้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างแรง เธอพยามปิดตาเพื่อให้หลับแต่ก็ทำไม่ได้ จนเกือบรุ่งสางกว่าจะหลับ 
 
 
 
 
 
 
 
                       7.00  โทโมะ ตื่น รีบล้างหน้าแปรงฟันและลงมาข้างล่าง เขาย่องๆ เข้าไปในห้องครัว แอบชำเลืองมองเข้าไปในห้องครัว เหมือนจะมองหาอะไรอยู่ที่ก็ถอนหายใจยาวราวกับคนผิดหวัง 
 
 
 
 
 
                 " ทำไมยังไม่ตื่นอีกวะ " สิ้นเสียงโทโมะ ร่างเล็กก็เดินผ่านเขาไป อย่งเฉยเมย
 
 
 
              แก้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบ ของสดออกมาเพื่อจะทำอาหาร โทโมะเดินเข้าไปเพื่อจะยั่วอารมณ์ 
 
 
 
 
                " ต้มไข่ให้ชั้ลสักสามสี่ฟองนะ   เมื่อคืนหนักไปหน่อย ต้องเพิ่มพลัง " โทโมะพูด เขาพยามมองหน้าแก้วเพื่อจับพิรุธ  แต่แก้วหน้านิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไร หากแต่ภายในใจ ปวดร้าวกับคำพูดของเขาเหลือเกิน
 
 
 
 
 
                 "  วันนี้เธอไปทำงานเองนะ  ชั้ลต้องไปกับจิ๊บ " โทโมะพูด แก้วนิ่งไม่พูดอะไร เขาเริ่มหงดหงิดกับท่าที่นิ่งเงียบของเธอ 
 
 
 
 
                  "  ไม่มีปากหรือไงวะ ทำไมไม่พูด  อ่อ หรือว่าลืมปากไว้กับชู้  " โทโมะเริ่มโกรธ แก้วเงยมามองหน้าโทโมะอย่างไม่พอใจ แต่ก็ก้มหน้าหันผักต่อ โทโมะเดินเข้าไปยืนข้างๆ
 
 
 
 
                   "  ทำไมไม่พูด !! " โทโมะตะคอก และบีบแขนแก้วอย่างแรง แก้วพยามสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากมือเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ 
 
 
 
 
                   " ชั้ลลืมปากไว้กับชู้  " แก้วพูดอย่างนิ่ง แต่มันกลับทำให้เขาเกิดโทสะอย่างแรง 
 
 
 
 
                  "  ปล่อย  อื้อออ  " ร่างเล็กถูกกระชากเข้าอ้อมกอดแกร่งอย่างแรง ก่อนที่ร่างแร่งจะจูบปากอวบอิ่มของเธอราวกับเป้นการลงโทษ โทโมะบดขยี้ปากอิ่มของแก้วอย่างแรงจนพอใจก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ 
 
 
 
 
                  "  คราวหลังอย่ามาทำปากดีกับชั้ลอีก " โทโมะเมื่อเห็นน้ำตาใสๆของแก้วที่ไหลออกมา ก็เริ่มรู้สึกผิ หกแต่ความโทสะมันมีความกว่า เขาโกรธทั้งเธอ โกรธทั้งตัวเอง ความรู้สึกมันปนเปจนทำให้เขาสับสน จนต้องเดินออกมา 
 
 
 
 
                  " ชั้ลคงเป็นแค่ที่ระบายของนายสินะ " แก้วพูดอย่างน้อยใจ แต่ยังทำกับข้าวต่อไปทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
               
                       ห้องทำงานของโทโมะ แก้วก้มหน้าทำแต่งานโดยไม่มองหน้าโทโมะ ผิดกับโทโมะที่ชำเลืองมองแก้วเป็นระยะๆ 
 
 
 
                   เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น แก้วเดินออกไปคุยข้างนอก โทโมะแอบเดินตามไปติดๆ 
 
 
 
 
                 " ทำไมมันต้องไปที่นั้นหละค่ะ "  แก้วถาม 
 
 
 
 
                 "  ได้ค่ะได้เดี๋ยวแก้วจะคุยกับพี่ไตรอีกที " แก้วพูดต่อ 
 
 
 
                " ไม่ต้องเป้นห่วงหรอกค่ะ แก้วดูแลตัวเองได้ " แก้วพูดก่อนจะวางสาย เธอหันหลังจะเดินกลับเข้าห้องก็เห็นหลังของโทโมะไวๆ
 
 
 
 
                "  แอบฟังชั้ลคุยโทรศัพท์รึปล่าว " แก้วกลัวโทโมะจะรู้เรื่อง 
 
 
 
 
                "  เธอไม่ได้สำคัญขนาดที่ชั้ลต้องรู้ความเป็นไปของเธอทุกเรื่องหรอกนะ " โทโมะที่โกรธแก้วอยู่ เพราะเข้าใจว่าไตรคุณเป็นชู้กับแก้ว
 
 
 
 
 
                "  ทนคนไม่สำคัญอีกหน่อยก็แล้วกันนะ ครบ 1 เดือนเมื่อไหร่ ชั้ลก็จะไปจากนาย  "  แก้วพูดจบก็หยิบกระเป๋าเดินออกไป  โทโมะใจหายวาบ เพราะนี้ก็เหลืออีกแค่ อาทิตย์กว่าๆจะครบเดือนแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์จะเดินตามแก้วออกไป แต่มีพนักงานคนนึงเข้ามาขวางไว้ก่อน
 
 
 
 
 
                "  ท่านประธานค่ะ มีลูกค้ามาขอพบค่ะ " พนักงานพูด โทโมะอึกอักแต่ก็ยอมไปพบลูกค้า แม้ในใจอยากตามแก้วไป ใจแทบขาด
 
 
 
 
 
 
                          ห้องทำงานไตรคุณ 
 
 
 
 
 
 
 
               "  มันะส่งยากันที่โรงแรม แต่จะให้หญิงบริการเป็นคนส่งยา "แก้วพูด ไตรคุณนิ่งคิด 
 
 
 
 
               " โรงแรมอะไร " ไตรคุณพูด 
 
 
 
 
              " KPT ค่ะ " แก้วพูด ไตรคุณคิดหนักทันที
 
 
 
 
              "  ถิ่นของพวกมัน ว่าแล้วทำไมอาแล้วถึงให้เราทำงานนี้  " ไตรคุณพูด
 
 
 
 
                "  แล้วเราจะทำยังไงกันดีค่ะ " แก้วหนักใจ
 
 
 
 
               "  มันรู้จักบุคลากรของเราทุกคน งานนี้ต้องใช้คนนอกเท่านั้นถึงจะเข้าถึงได้ " ไตรคุณพูด ก่อนจะมองหน้าแก้ว 
 
 
 
 
               "  แก้ววหรอค่ะ " แก้วพูด  ไตรคุณพยักหน้า
 
 
 
 
               "  กับ วีรวิทย์ " ไตรคุณพูด แก้วพยักหน้ารับคำ ไตรคุณกดโทรศัพท์หาวีรวิทย์
 
 
 
 
 
                           ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง วีรวิทย์ กวางนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ 
 
 
 
 
              "  พี่วีไปทานข้าวมือเย็นที่บ้านกวางนะค่ะ " กวางพูดก่อนส่งายตาอ้อนวอน วีรวิทย์ยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับคำ 
 
 
 
                  โทรศัพท์วีรวิทย์ดังขึ้น
 
 
 
 
            "  ว่าไงพี่ไตร " วีรวิทย์พูด กวางนั่งฟังอย่างตั้งใจ
 
 
 
 
              "  คื่นนี้หรอ " วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
             " กับแก้วหรอ  ได้เลยพี่  เดี๋ยวเย็นๆ ผมจะเข้าไป " วีรวิทย์พูดจบก็วางสาย กวางทันทีที่ได้ยินชื่อแก้วก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ 
 
 
 
 
            " พี่ยังคุยกับแก้วอีกหรอ ก็มันไม่ได้ทำงานกับพี่แล้วหนิ " กวางพูดเสียงดัง
 
 
 
 
            " แล้วกวางรู้ได้ไง ว่าแก้วไม่ทำงานกับพี่แล้ว " วีรวิทยสงสัย 
 
 
 
 
              "  มันจะทำกับพี่ทำไม มันต้องไปทำกับผัวมันสิ " กวางอาละวาด วีรวิทย์อึ้งไป 
 
 
 
 
              "  กวางเอาอะไรมพูด  แก้วจำเป็นต้องลาออกนะ กวางคงเข้าใจอะไรผิดไป " วีรวิทย์พูด
 
 
 
 
              " จะเข้าใจผิดได้ยังไง ก็กวางเป็นพี่มัน กวางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน " กวางพูด วีรวิทย์อึ้ง 
 
 
 
              "  ไหนกวางเคยบอกว่าแค่คนรู้จักไง   " วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
               "  มันเป็น้องกวาง น้องต่างแม่ แม่มันเป็นเมียน้อยของพ่อกวาง กวางเกลียดมัน แล้วพี่ก็รู้ไว้ด้วยนะ ถ้าพี่ขืนไปยุ่งกับมัน มันเดือดร้อนแน่  " กวางพูด 
 
 
 
 
               "  พี่ว่าเราคุยเรื่องอื่นกันดีกว่า  " วีรวิทย์เริ่มไม่พอใจในกิริยาของกวาง 
 
 
 
 
               "  ทำไมทนฟังไม่ได้หรอ กวางจะบอกให้เอาบุญนะ ว่ามันไม่ได้ดีอย่างที่พี่คิด มันทั้งแรด ทั้งร่าน มันมีผัวแล้ว รู้อย่างนี้พี่ยังไปยุ่งกับมันอีกมั้ย ! " กวางพูด วีรวิทย์โกรธ 
 
 
 
 
               "  ไหนบอกว่าพี่ว่ากวางเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วไง พี่ว่ากวางยังเหมือนเดิมนะ แย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ  แล้วไม่ต้องมาพูดให้แก้วเสียหายนะ เพราะพี่รู้ดีว่าแก้วเป็นคนยังไง  "  วีรวิทย์พูด กวางแทบกรี๊ด 
 
 
 
 
               "  อ่อ แล้วนัดเมื่อกี้นี้ พี่ขอยกเลิกนะ พอดีมีธุระ " วีรวิทย์พูดจบก็เดินออกไป กวางทั้งเจ็บทั้งแค้น ยิ่งเกลียดแก้วมากขึ้นกว่าเดิม 
 
 
 
 
 
 
 
                "  เมียแกมันยุ่งกับคนของชั้ล  " กวางคุยโทรศัพท์กับโทโมะ 
 
 
                (  ผมไม่เข้าใจ )  โทโมะพูด เพราะไม่รู้ว่าปลายสายคือใคร 
 
 
 
                " อีแก้วมันยุ่งกับพี่วีของชั้ล !! " กวางตะหวาดลั่น โทโมะพอได้ยินในสิ่งที่กวางพูดก็เชื่อทันที อารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่ต่างกับกวางเลย
 
 
 
                ( คุณรู้ได้ยังไง ) โทโมะกัดฟันพูด ดวงตาของเขร้อนผ่าวราวกับเปลวไฟ 
 
 
 
               "  มันนัดกับพี่วี  แกต้องไปพามันกลับมา " กวางพูด โทโมะขบกล้ามแน่น ก่อนจะวางสายไป เขาพยามโทรหาแก้วแต่ก็ไม่ติด
 
 
 
 
 
 
                            ช่วงค่ำ  บ้านโทโมะ   แก้วกำลังจะออกจากบ้าน เธอยืนรอวีรวิทย์มารับที่หน้าบาน  รถวีรวิทย์ที่มาจอดรอรับแก้วที่หน้าบ้าน แก้วรีบขึ้นรถไป  โทโมะผ่านมาก็เห็นเข้าพอดี เขาขับตามรถวีรวิทย์ออกไป 
 
 
 
 
 
                (  ไม่ต้องโทรมา ชั้ลกำลังขับตามรถพี่วีอยู่  ) กวางที่เพิ่งรับสายจากโทโมะ เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอย่างเสียอารมณ์ 
 
 
 
 
 
                        ภายในรถวีรวิทย์ 
 
 
 
                " คุณแต่งโป้ไปนะแก้ว  "  วีรวิทยืมองแก้วอย่างไม่พอใจ  กับชุดวาบหวิวของแก้ว
 
 
 
 
                 "  เดี๋ยวพวกมันก็ไม่เชื่อซิ ว่าชั้ลเป็นหญิงขายบริการ " แก้วพูด วีรวิทย์นิ่งไป เพราะตัวเขาเองก็รู้ว่ามันต้องแนบเนียนขนาดไหนถึงจะรอดพ้นถ้ำเสือมาได้อย่างปลอดภัย 
 
 
 
 
                 "  วันนี้เรามากันแค่ 2 คน ผมจะปกป้องคุณเอง " วีรวิทย์พูด แก้วยิ้มรับ ทั้งคู่เดินลงจากรถ 
 
 
 
                  โทโมะ กวาง ขับรถมาติดๆ รีบจอดรถและเดินตาม 2 คนนั้นเข้าไป 
 
 
  
 
                 "  มีห้องว่างมั้ยครับ " วีรวิทย์เดินประคองแก้วมาที่หน้าเคาร์เตอร์โรงแรม แก้วแกล้งทำเป็นออเสาะ ยั่วยวน วีรวิทย์  โทโมะเห็นแก้วก็รุกเป็นไฟ เขาจะเดินเข้าไปหาแก้ว แต่ถูก รปภ ขวางไว้ 
 
 
 
 
                 "  ไหนคู่ของคุณ " รปภถามเสียงเข้ม โทโมะเอาแต่มองแก้วที่เดินขึ้นห้องไปกับวีรวิทย์
 
 
 
 
                 "  ต้องมีคู่ด้วยหรอวะ " โทโมะอารมณ์เสียใส่ 
 
 
 
 
                 "  ใจร้อนจังเลยนะค่ะคุณ " กวางเห็นท่าไม่ดี เลยเข้ามาช่วยโทโมะ  ทั้งคู่แกล้งทำเป็นคู่รักกัน จน รปภ ให้ผ่านเข้าไปได้ 
 
 
 
      
                      ทางด้านแก้วกับวีรวิทย์รีบเดินหาห้องของคนร้ายที่มาส่งยา จนเจอ 
 
 
 
 
             "  เจอห้องแล้ว เอาไงต่อดี " วีรวิทย์สีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด แก้มเองก็เช่นกัน 
 
 
 
                
                  เอี๊ยดดดด  เสียงประตูห้องตรงหน้า แก้วเปิดออก ทั้งคู่สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
 
 
 
 
               "  คู่สวิงกิ้งรึปล่าวค่ะ "  หญิงคนนั้นถาม แก้วกับวีรวิทย์มองหน้ากันว่าจะเอาไงต่อ 
 
 
 
 
               "  ใช่ครับ " วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
               "  งั้นเชิญข้างในเลยค่ะ เราพร้อมแล้ว " แก้วและวีรวิทย์เดินเข้าไป  โทโมะและกวางเดินมาเห็น 
 
 
 
 
               "  เสี่ยอาบน้ำอยู่นะค่ะ รอสักครู่นะค่ะ " หญิงคนนั้นพูดก่อนจะเดินเข้าไปตามเสี่ยในห้องน้ำ  แก้วและวีรวิทย์ด้จังหวะ รีบ หายาเสพติดทันที 
 
 
 
 
               " หาอะไรหรอค่ะ " หญิงคนนั้นพูด 
 
 
 
 
               "  คือ ผมลืมเอาถุงยางมานะครับ เมื่อในห้องน้มันจะมีเหลือ "วีรวิทย์เหงือตก รีบพูดแก้ตัว 
 
 
 
 
              " ไม่ต้องกลัวค่ะ ชั้ลเอามาเผื่อแล้ว " หญิงสาวพูด ก่อนจะเดินไปที่กระเป๋า 
 
 
 
 
 
                        ก๊อก ๆๆๆๆ  เสียงประตูเคาะอย่างแรงและเร็ว จนคนในห้องต้องหันมองหน้ากันไปมา 
 
 
 
 
             "  หรือว่าตำรวจจะมา  " หญิงคนนั้นตกใจ ทำกระเป๋าตกจนยาบ้านกระเด็ดออกมา แก้ว วีรวิทย์มองหน้ากัน 
 
 
 
 
              "  รับหน้าแทนชั้ลด้วยแล้วกันนะ " หญิงสาวรีบหนีไปทางระเบียงก่อนจะรีบไปอีกห้องทันที  แก้วและวีรวิทย์เข้าใจว่าเป็นไตรคุณมาช่วย จึงเดินออกไปเปิดประตู 
 
 
 
 
                    เพลี๊ยย !!  ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก กวางตบหน้าแก้วอย่างแรง วีรวิทย์รีบดึงแก้วไว้ข้างหลังทันที 
 
 
 
 
              "  นังร่าน ร่านเหมือนแม่แกไม่มีผิด " กวางชี้หน้าด่า แก้วร้องไห้ 
 
 
 
 
              " ฟังแก้วก่อนนะ พี่กวาง มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด " แก้วเดินไปจับมือกวาง  
 
 
 
                 เพลี๊ยะะ  แต่กลับโดนตบอีกครั้ง  
 
 
 
 
 
             "  เอะอะโวยวายอะไรกันวะ !! " เสี่ยที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวเดินตามเสียงออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นว่ายาบ้าตกกระจาย ก็นึกว่าตำรวจมาจับ
 
 
 
 
              "  ช่วยด้วย ช่วยด้วย !!!!! " เสี่ยตะโกนเสียงดังลั่นห้อง พร้อมกับกดปุ่มบ้างอย่าง จนเสียงังไปทั่วอาคารโรงแรม 
 
 
 
 
              "  ชิบหายแล้้ว  หนีก่อน !! " วีรวิทย์ลากมือกวางวิ่งทันที เมื่อเห็นชายชุดดำ สามสี่คนวิ่งมาทางที่เขากำลังยืนอยู่
 
 
 
 
               "  หนีก่อน เรื่องอื่นค่อยคุยกัน  " เช่นเดียวกับแก้วที่ลากมือโทโมะ วิ่งหนี 
 
 
 
 
 
              " รถนายอยู่ไหน เอากุญแจมา เร็วๆ " แก้วพูดอย่างเร็ว โทโมะที่เห็นชาย 4 5 คนวิ่งตามมารีบยื่นกุญแจรถให้แก้ว ทั้งคู่เข้าไปในรถและขับออกไปอย่างเร็ว  
 
 
 
 
               "  ตามไป  ฆ่าทิ้งให้หมด " ชายคนหนึ่งออกคำสั่ง ก่อนที่ลูกสมุนจะวิ่งไปเอารถมา 
 
 
 
 
 
              "  พวกมันเป็นใคร " โทโมะมอกระจกหลัง เมื่อเห็นว่ามีคนขับรถตามมาก็ถามแก้วอย่างสงสัย 
 
 
 
              "  ชั้ลไม่รู้  " แก้วทั้งเครียดทั้งกังวล ขับรถปาดไปปาดมาอย่างเร็ว 
 
 
 
 
              "  คงจะเป็นพวกของเมียหลวงไอเสี่ยนั้นสินะ " โทโมะพูด แก้วหันมองหน้าโทโมะนิดนึงก่อนจะหันไปขับรถต่อ 
 
 
 
 
               "  เธอขายตัวหรอแก้ว !! " โทโมะยิ่งโกรธมากขึ้น เมื่อแก้วไม่ตอบคำถาม 
 
 
 
 
               "  เงียบก่อนได้มั้ย ชั้ลต้องการสมาธิ " แก้วพูด พลางเหลือบดูพวกที่ขับรถตามมา 
 
 
 
 
                "  ก็ตอบมาสิ เรื่องมันจะได้จบๆ !! " โทโมะตะคอกใส่แก้ว แก้วทั้งโกรธทั้งน้อยใจ ทั้งๆที่เธอบอกให้เขาเชื่อใจเธอ แต่เขาก็ไม่เคยทำได้เลย
 
 
 
 
 
 
                  เอี๊ยดดดดดดดดดด   แก้วเบรครถกระทันหัน 
 
 
 
               "  เออ !! " แก้วหันมาตอบโทโมะ โทโมะอึ้งไปไม่อย่างเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน 
 
 
 
 
                "  แล้วก็ลงไปจากรถชั้ลได้แล้ว ชั้ลต้องไปต่อ !! " แก้วตะคอกใส่โทโมะ โทโมะอึ้งอีกครั้ง ทั้งเสียใจและน้อยใจ เธอคงไปต่อกับผู้ชายสินะ  โทโมะเดินลงมาจากรถ แก้วรีบขับไปทันที โดยมีรถ 2 คัน ขับตามไป
 
 
 
 
                "  หลักกิโลที่ 48 ช่วยเขาด้วยนะอา  " แก้วคุยโทรศัพทกับบอม ก่อนจะกดวางสาย ที่แท้เธอแค่ไม่อยากให้เขาไปเสี่ยงอันตรายกับเธอก็เท่านั้นเอง  ผิดกับเขาที่ความเชื่อใจของเขาหมดไปตั้งแต่ด้ยินคำตอบของเธอ 
 
 
 
                     
 
 
 
 
                "  กวาง ก้มตัวลงให้ต่ำที่สุดด " วีรวิทย์กดหัวกวางให้ก้มลงต่ำลง กวางร้องไห้ไม่หยุด้วยความกลัว  เสียงปืนที่มาจากรถที่ไล่วีรวิทย์อยู่ ดังอย่างต่อเนื่อง  
 
 
 
 
                         ปัง  ปัง  ปัง  ปัง  เสียงปืนดังกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆ วีรวิทย์มองผ่านระจกหนักเหมือนมีรถ อีกสองคัน มาต่อสู้กับรถที่ไล่ตามเขามา จนรถคันนั้นเสียหลัง 
 
 
 
 
 
                "  ใครกันวะ " วีรวิทย์แปลกใจ กับคนที่มาช่วยเขา
 
 
 
 
               
                          ทางด้านแก้ว แก้วขับรถด้วยความเร็วสูง แต่ยังไง ก็แพ้ความกล้าอยางผู้ชาย รถคันที่ไล่ตามแก้วมา ขับเบียดรถแก้วจนแก้วเสียหลักตกลงข้างทาง ก่อนที่รถของแก้วจะหยุดนิ่ง แก้วรีบลงจากรถทันที เมื่อเห็นคนในรถอีกคันจอดอยู่ห่างจากรถเธอไม่มาก กำลังเดินเข้ามาหาเธอ 
 
 
 
 
                    ปัง ปัง  ปัง !!!  พวกมันยิงแก้ว ที่กำลังวิ่งเข้าไปในป่า  ปัง  ปัง  ปัง !!! เสียงปืนยิงใส่กันอย่งต่อเนื่อง แก้ววิ่งหนีตะเหลิดเข้าไปในป่า 
 
 
 
 
            "  โอ้ย ! "  ร่างเล็กถูกกระชากให้หลบข้างทาง 
 
 
 
             "  เกือบจะมาไม่ทัน เพื่อนแก้วปลดภัยแล้วนะ  " บอมพูด แต่สายตามองคนที่วิ่งตามแก้วมา ก่อนจะใช้ปืนเก็บเสียงยิงไป 
 
 
 
 
             "  วิ่งตรงไป อีก 1 กิโล รถอาจอดอยู่ รีบกลับบ้านนะ " บมยื่นกุญแจให้ แก้วรับมา 
 
 
 
 
              "  ระวังตัวนะอา " แก้วพูด บอมพยักหน้า แก้ววิ่งออกไปทันที 
 
 
 
                บอมกับพวก ต่อสู้กับพวกมันในที่มืด พอรู้ว่าแก้วขับรถออกไปแล้ว ก็ออกคำสั่งให้ลูกน้องถอนตัวกลับ 
 
 
 
 
 
 
             "  ยังกลัวอยู่อีกมั้ย " วีรวิทย์ถามกวางที่เอาแน่นั่งเงียบไม่พูดอะไร กวางไม่ตอบแต่ร้องไห้ออกมา แล้วเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าบ้านไปทันที วีรวิทย์ได้แต่มองตามด้วยความหนักใจ
 
 
 
 
 
 
 
                   บ้านโทโมะ  โทโมะนั่งรอแก้วอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ใจหนึ่งก็เป็นห่วง ใจหนึ่งก็ทั้งโกรธทั้งเกลียดเธอกับสิ่งที่เธอทำกับเขา  แล้วผู้ชายที่มาส่งเขาที่บ้านเป็นอะไรกับแก้ว  ในหัวของโทโมะ มันเต็มไปด้วยคำถาม ที่รอเพียงเธอคนเดียวที่จะมาตอบคำถามนี้ได้ 
 
 
 
              "  นายปลอดภัยดีใช่มั้ย " แก้วที่เดินเข้ามาหาโทโมะอย่างเซๆ หน้าของเธอซีดจนเห็นชัด 
 
 
 
 
               "  ไปเสพสุขกับผู้ชยมากี่คนหละ ถึงได้ไม่มีแรงแบบนี้  " โทโมะลุกขึ้นมายืนประชัดหน้ากับแก้ว  
 
 
 
               "  ชั้ลบอกให้นายเชื่อใจชั้ล " แก้วพูดเสียงเบาเหมือนคนไม่มีแรง
 
 
 
 
                "  เชือใจหรอ  เพราะเชื่อใจไง ถึงได้ตามไปดูให้เห็นกับตา  แล้วเป็นไง เธอไปคั่วกับไอวีที่โรงแรม  ได้กันมากี่ครั้งแล้วหละ ฮะ !!! " ร่างเล็กถูกเขย่าอย่างแรง เธอร้องไห้อย่างน้อยใจ 
 
 
 
 
                 "  ชั้ลไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ ฮึก ฮึก " แก้วพูดเสียงสั่น โทโมะบีบแขนเล็กไว้แน่น 
 
 
 
 
 
                  "  ไหนเมื่อกี้ยังบอกกับชั้ลอยู่เลย ว่าเธอขายตัว ทำไมตอนนี้มาพูดอีกแบบนึกหละ  เธอนี้มันมารยาจริงๆ " โทโมะพูด แก้วร้องไห้หนักกว่าเดิม 
 
 
 
 
                  "  ชั้ลแค่ไม่อยากให้นายไปเสี่ยงอันตราย " แก้วพูดเสียงเบา ทั้งน้ำตา โทโมะยิ่งโมโห เพราะคิดว่าเธอโกหก แต่งเรื่องมาหลอกเขา
 
 
 
 
                  "  ไม่หรอก เธอแค่อยากจะไปต่อกับผู้ชายคนอื่น  ไหนหละ ได้เงินมาเท่าไหร่ ไหน ! ชั้ลดุหน่อยดิ ว่าค่าตัวของเธอมันเท่าไหร่ !!!  " โทโมะคว้ากระเป๋าแก้ว่ารื้อๆ แล้วเปิดกระเป๋าสตางค์ ที่มีเงินอยูแค่ 5 พันบาท  ก่อนจะโยนทุกอย่างทิ้ง
 
 
 
 
                 "  5 พัน  หึ ! มากไปรึปล่าวนะ สำหรับคนอย่างเธอ " โทโมะยิ้มเยาะ แก้วมองเขาอย่างผิดหวังและเสียใจ 
 
 
 
 
                 "  แต่ไหนๆมันก็เป็นอาชีพของเธอ ชั้ลจะให้เธอ 3 หมื่น  แค่ 3 ชั่วโมงก็พอ ชั่วโมงละหมื่น " โทโมะพูด แก้วเจ็บจนเกินจะทนฟังตบหน้าโทโมะจนหน้าหัน  
 
 
 
                  
                    ทันทีที่โทโมะหันหน้ากลับมา เขามองเธออย่างชิงชัง ผิดกับสายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ไม่นานร่างเล็กก็ถูกเหวี้ยงลงไปนอนอยู่บนโซฟาอย่างแรง ก่อนที่ร่างสูงจะขึ้นทับในทันที 
 
 
 
 
                " อย่า ฮือออ ฮือออ อย่าทำชั้ลเลยโทโมะ  ฮืออ ฮือออ  ชั้ลเจ็บบ  ชั้ลเจ็บบบ  ฮือออ ฮืออ ฮือออ " แก้วได้แต่ร้องไห้ แต่ไร้เรี่ยวแรงที่จะดิ้นหนีเขา  โทโมะโมโหจนไม่ฟังแม้แต่เสียงอ้อนวอนของแก้ว  ชุดเดรสรัดรูปสั้น ถูกเขาฉีกกระชากออกอย่างแรง  ร่างเล็กเลื่อยเปล่า เหลือ เพียงชั้นในที่ปกปิดอยู่ 
 
 
 
 
 
                  "  ในสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำแบบนี้  ฮือออ ฮือออ ฮือออ " แก้วร้องไห้เหมือนคนแทบจะขาดใจ แต่โทโมะไม่แม้แต่จะสนใจใยยีเธอเลย  เขาซุกไซร้ซอกคอ บีบเค้นเต้าคู่สวยอย่างป่าเถื่อและรุนแรงกว่าทุกครั้งที่เขาขืนใจเธอ  บลาสีขาวถูกฉีกออกอย่างแรง ก่อนที่มันจะปลิวออกไปตามแรงเหวี่ยงออกเขา โทโมะถอดเสื้อตัวเองออกอย่างแรง ก่อนจะซุกเต้าคู่สวยอย่างป่าเถื่อน 
 
 
 
 
                  " ชั้ล  เกลียด  นาย " สิ้นคำพูด เธอก็แน่นิ่งไป แต่โทโมะยังคงไมรู้ตัว 
 
 
 
 
                   "  ร้องอีกซิ  ร้องอีก ชั้ลบอกให้เธอร้องไง !!! " เขาพูดอย่างบ้าคลั่งด้วยความโกรธ แต่ไม่ได้มองหน้าแก้วที่สลบไปแล้ว เจ้าของเสียงเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับอกของเธอ 
 
 
 
 
                  " ชั้ลบอก.... !! " โทโมะหยุดการกระทำ เงยหน้าขึ้นมาจะด่าว่าแก้ว แต่เมื่อเห็นแก้วสลบไป เขาเองก็ตกใจมากเหมือนกัน ร่างสูง ประคองร่างเล็กที่แน่นิ่งไปขึ้นมา เขาขย่มร่างเล็ก อย่างแรงเพื่อให้เธอด้สติ แต่ก็ไร้ผล  แขนแกร่งโอบหลังร่างบางไว้ เขาโอบเธอขึ้นมาซบอกแกร่ง แต่ก็ถึงกับช็อค เมื่อเห็นเลือดสีข้นเปอะเปื้อนเต็มโซฟา โทโมะ พลิกร่างเล็ก เขาเห็นเลือดไหลออกจากรูเล็กๆที่แผ่นหลังของเธอไม่หยุด 
 
 
 
 
                  "  นี้เธอโดนยิงหรอ  ทำไมไม่บอกชั้ล  แก้วววว !!!! " โทโมะอาลวาดเหมือนคนบ้าน เขาอุ้มร่างเล็กขึ้นรถ ขับไปโรงพยาบาลทันที  
 
 
 
 
                             โรงพยาบาล ร่างไร้สติถูกวางลงบนรถเข็ญ ก่อนที่บุรุษพยาบาลจะพาเข้าไป ในห้อง ไอซียู โทโมะวิ่งตามไปติดๆ
 
 
  
 
                 "  ช่วยเธอด้วย  อย่าให้เธอจากผมไป  ช่วยเธอด้วยนะหมอ " โทโมะพูดกับหหมอที่กำลังจะเข้าห้องไป 
 
 
 
 
                 "  ฉันขอโทษ  "ทำไมเขาถึงด้เจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองได้ขนาดนี้  เธอเจ็บ แต่ทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ 
 
 
 
                       โทโมะทรุดตัวลงนั่งพิงประตูห้อง ไอซียู  ดวงตาคมแดงกล่ำราวกับจะร้องไห้  ทำไมเขาถึงกลัวเธอจากไปได้ขนาดนี้