เพียงเงา

9.5

เขียนโดย sunyo

วันที่ 8 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 02.35 น.

  51 ตอน
  435 วิจารณ์
  79.65K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 23.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

12) วางยา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

                          เช้าของวันใหม่ แสงสว่างจากดวงตะวันสอดส่องเข้ามาผ่านม่านบางๆ ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มทั้งคืนหรี่ตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะพลิกตัวมองชายอีกคนที่กอดเธออยู่ แก้วแกะมือโทโมะที่ยังหลับสนิทอย่างเบามือ ก่อนที่เธอจะลุกออกจากเตียง  แก้วเดินไปหยิบกางเกงในตะกร้าผ้าตัวที่เธอสวมใส่เมื่อวานขึ้นมา ก่อนจะล้วงหาเศษกระดาษที่เปี๊ยกเขียนฝากไว้ให้ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึน

 

 

 

             " พี่ไตรค่ะ ลูกน้องของโจทย์(บอม) นัดส่งของกับลูกค้ารายย้อยในเขตพื้นที่บ้านของเปี๊ยก ใกล้กับป้าช้า นะค่ะ " แก้วพูด

 

 

              ( ดี เดี๋ยวพี่จะให้ หมวดปาล์ม จัดการเรื่องนี้  ส่วนคืนนี้ก็เวลาเดิมตามที่นัดหมาย  )  ไตรคุณพูด  แก้วรับคำ ก่อนจะกดวางสาย  แล้วรีบเดินเข้าครัวไปทำกับข้าวให้โทโมะ 

 

 

 

                บริษัทธนบดิทร์  กวางตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเต็มที่  เธอหวังจะเปลี่ยนตัวเอง เพื่อมัดใจวีรวิทย์ แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอคิด นับแต่ที่เธอมาทำงาน เธอกับวีรวิทย์ก็ไม่เคยเจอหน้ากันเลย อีกทั้งวีรวิทย์ไม่เคยโทรหาเธอ และเธอเองเมื่อโทรไปเขาก็ไม่ค่อยจะรับสาย

 




                "  พี่กาญจน์ ทำไมพี่วีเปลี่ยนไป ไม่เห็นโทรหากวางบ้างเลย  เมื่อกี้โทรไปจะนัดไปทานมื้อค่ำ ก็บอกว่ามีงานๆ " กวางบ่นอย่างน้อยใจ

 

 



                 "  เค้าอาจจะงานยุ่งจริงๆก็ได้ ย่าลืมซิว่าเค้าเป็นเจ้าของบริษัทนะ จะให้ว่างเหมือนพนักงานทั่วไปได้ยังไง   " กาญจน์พูด

 

 



                 "  ก็เข้าใจนะว่างานยุ่ง แต่ยุ่งถึงขนาดไม่มีเวลาโทรหากวางเลยหรอ แค่สัก 2 นาทีก็ยังดี   นี้กวางอุส่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อเค้าเลยนะ " กวางพูด

 

 



                 "  เอ๊าน๊า  อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวเค้าว่างเมื่อไหร่ก็โทรมาเองแหละ ผู้ชายเค้าไม่ชอบผู้หญิงจู้จี้จุกจิกหรอกนะ  "  กาญจน์พูด ก่อนจะลุกไปทำงานต่อ กวางนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็สลัดความน้อยใจทิ้ง ยอมเชื่อในคำของพี่สาว ก่อนจะหันมามุ่งมั่นทำงานต่อ 

 

 

 

                       ผิดกับวีรวิทย์  ที่ตอนนความรักที่เขามีให้กวางลดน้อยลงไปทุกที แต่พื้นที่ในใจของเขา กลับมีแก้วอยู่  วีรวิทย์ไม่เป็นอันจะทำงาน เพราะคิดถึงแก้วตลอดเวลา จนไตรคุณต้องเตือน จึงจะยอมไปทำงานได้  

 

 



                   "  อย่าเอาเรื่องส่วนตัวไปปนกับเรื่องงาน "  คำพูดของไตรคุณ ทำให้วีรวิทย์ที่นั่งเหมอลอยอยู่ในที่ประชุม ได้สติขึ้นมา ก่อนจะเริ่มทำงานต่อไป 

 

 

 

 

                      บริษัท TT & T  โทโมะนั่งคุยงานกับลูกค้ารายใหญ่ในที่ประชุม โดยมีแก้วกับกรรมการบริษัทนั่งร่วมองค์ประชุม 

 

 



                    "  ผมอยากได้อะไรที่มันแปลกใหญ่กว่านี้  "  ลูกค้ารายใหญ่มีสีหน้าไม่พอใจ กับโครงสร้างอาคารที่ทำงาน ซึ่งมันเหมือนเดิมและรูปแบบเดียวกันกับที่เค้าเคยทำในครั้งก่อน

 

 



                    "  แต่มันก็ดีไม่ใช่หรอครับ ดีและได้มาตรฐาน  " โทโมะพูด กรรมการทุกคนนิ่ง เพราะไม่ค่อยเห็นด้วยกับโทโมะแต่ค้านไม่ได้เลยสักครั้ง

 

 



                    "  ใช่ มันดีและได้มาตรฐาน แต่ถ้าคุณเอาแปลนเดิมแบบนี้ไปก่อสร้าง ใครมันจะมาซื้อ มันซ้ำกับของคนอื่นซิคุณ  " ลูกค้าเริ่มโวยวาย 

 

 



                    "  แล้วคุณจะเอายังไง  คุณมาจ้างคนของผมให้ออกแบบให้ เอาแบบเดิม ก็นี้ไง แบบเดิม แล้วคุณจะโวยวายอะไรอีก " โทโมะเองก็เริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่

 

 



                    "  ที่ผมบอกว่าแบบเดิม ผมหมายถึง ให้มันโปร่งๆ ไม่ทึบ ไม่รู้สึกอึดอัดเวลาทำงาน  แต่ไม่ใช่เหมือนเดิมทุกอย่างแบบนี้ ถ้ามจะทำแบบเดิม ผมจะมาจ้างให้บริษัทคุณออกแบบท ทำไม " ลูกค้าพูด 

 

 



                   "  แล้วคุณจะเอายังไง จะฉีกสัญญาเลยมั้ย ผมจะได้เตรียมเงินชดใช้ค่าเสียหายให้เลย  " โทโมะพูด ลูกค้ามองหน้าอย่างเอาเรื่องและผิดหวัง  กรรมการบริษัทที่เข้าประชุมหันหน้ามองกันไปมา อย่างไม่เข้าใจในความคิดของโทโมะ 

 

 



                   "  นายใจเย็นๆก่อนสิ ค่อยๆพูด ใช้สติ อย่าใช้อารมณ์ " แก้วกระซิบข้างหนู โทโมะหันมองตาขวาง 

 

 



                   "  คุณคิดดีแล้วนะ ที่พูดกับผมแบบนี  " ลูกค้าพูด เขาให้เลขาของเขาเก็บเอกสาร เพื่อจะออกจากห้อง

 

 



                    "  ไม่แน่ใจค่ะ " แก้วพูด ทุกคนหันมามองแก้ว โดยเฉพาะโทโมะที่มองมาอย่างเอาเรื่อง แก้วหน้เจื่อยๆไป เพราะเธอเองก็เพิ่งเข้าประชุมบริษัทครั้งแรกเหมือนกัน

 

 



                     " คุณลูกค้าต้องคิดถึงผลได้ผลเียด้วยนะค่ะ ตอนนี้คุณได้ประกาศที่จะขาย ออฟฟิตที่ยังไม่เริ่มก่อสร้าง และทางเราก็รู้มาว่า มีคนมากมายที่มาติดต่อขอซื้อจากคุณ และคุณก็ได้ตกลงขายให้กับเค้าไปแล้ว ถ้าคุณผิดสัญญา คุณอาจจะต้องเสียหายมากกว่าที่เราจะเสียให้คุณ   " แก้วพูด กรรมการทุกคนทึ้ง รวมทั้งโทโมะที่นั่งข้างแก้ว  ลูกค้าหน้าเจื่อยๆไป 

 

 



                    " ก็ไม่เป็นไร ผมก็แค่ไปจ้างบริษัทอื่นให้มาออกแบบใหม่ให้ มันก็แค่นั้นเอง มันจะยากอะไร  " ลูกค้าพูด

 

 



                    "  ออกแบบออฟฟิต มันใช่เวลานานนะค่ะ ไหนจะต้องดูแลเรื่อง ไหนจะวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างอีก ไหนจะก่อสร้าง กว่าจะเสร็จ ชั้ลว่าไม่ทันตามเวลาที่คุณระบุไว้ในสัญญาขายแน่นอน " แก้วพูด  ลูกค้าคิดตาม

 

 



                    "  ก็แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ในเมื่อผมไม่ต้องการแบบเดิม ฝืนทำไป ผมก็มีแต่จะขาดทุน " ลูกค้าพูด

 

 



                   " เดี๋ยวชั้ลบูรณาการให้เองค่ะ ไม่ต้องห่วง วัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่แปลนของอาคารชั้ลจะเปลี่ยนให้มันแปลกใหม่ตามที่คุณลูกค้าต้องการ " แก้วพูด

 



                   " คุณแน่ใจหรอ ว่าคุณทำได้ " ลูกค้ามองแก้วย่างไม่เชื่อ

 

 



                   " ค่ะ ชั้ลแน่ใจ " แก้วพูดอย่างมั่นใจ  กรรมการหันมามองแก้วอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

 

 



                  "  ถ้าคุณยืนยันแบบนี้ ผมก็วางใจ แต่ผมให้เวลาคุณแค่อาทิตย์เดียวนะ ถ้าไม่เสร็จ ผมจะคิดค่าเวลาเพิ่มด้วย " คุณลูกค้าพูดแล้วเดินออกไปทันที โดยไม่มองโทโมะ 

 

 



                  "  ทำบ้าอะไรลงไป  เธอจะทำให้ชั้ลเสียหายมากขึ้นรู้ตัวรึปล่าว  " โทโมะหันมาว่าแก้ว  

 

 



                  "  นายอย่าลืมสิ ว่าชั้ลจบทางด้านนี้มาโดยตรง  แล้วชั้ลก็ทำงานเกี่ยวกับการออกแบบนี้มานานหลายปี  ปัญหาที่หนักกว่านี้ชั้ลยังแก้ได้เลย ทำไมแค่นี้ชั้ลจะแก้ไม่ได้ " แก้วพูด 

 

 



                   "  แต่มันไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไร แบบเดิมมันก็ดีอยู่แล้ว จะไปตามใจมันทำไม " โทโมะยังโวยไม่เลิก 

 

 



                   "  ดีได้ยังไง ก็นี้ดูสิ ยอดขาย กำไร ของคุณตั้งแต่ 5 ปีที่ผ่านมา มันไม่เพิ่มขึ้นเลย มีแต่ลดลง  " แก้วยื่นแฟ้มให้ดู  กรรมการทุกคนหันไปมองหน้ากันยิ้มๆ 

 

 



                  " มันเรื่องของชั้ล  " โทโมะยังดื้อด้าน 

 

 



                   " คุณจะพูดอย่างนี้ได้ ก็ต่อเมื่อคุณถือหุ้นคนเดียว 100 % เต็ม แต่นี้มีกรรมการคนอื่นด้วย คุณไม่เห็นใจพวกเค้าหรอ  " แก้วกระซิบ เพราะไม่อย่างให้โทโมะเสียหน้าไปมากกว่านี้ โทโมะนิ่งไป คิดตามที่แก้วพูด ก่อนจะหันไปมองกรรมการคนอื่น 

 

 



                   " มาเป็นประธานบริาัทแทนชั้ลเลยมั้ย " โทโมะพูด แล้วเดินออกจากห้องไป แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ เป็นความรู้สึกเดียวกันกับกรรมการคนอื่นที่นั่งอยู่ 

 

 



                   "  เพิ่งจะเห็นหนูวันแรกก็วันนี้แหละ หนูนี่กล้ามากนะ ที่ไปขัดท่านประธานแบบนั้น  " กรรมการคนหนึ่งพูด แก้วยิ้มเจื่อยๆ 

 

 



                  "  ถ้าหนูทำได้อย่างที่หนูพูด บริษัทเราคงมีรายได้เพิ่มขึ้นแน่นอน " กรรมการอีกคนเสริม 

 

 



                   " ใช่ๆๆ " ทุกคนในนั้นเห็นด้วย 

 



                  "  หนูจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง " แก้วพูดอย่างจริงจัง  โทโมะที่แอบฟังอยู่หน้าประตู นิ่งไป เมื่อได้ฟังความเห็นของกรรมการคนอื่น เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่เคยฟังใคร นอกจากตัวเอง  แก้วลุกเดินออกมาจากห้องประชุม ก็เจอโทโมะ ที่ยืนอยู่หน้าห้อง โทโมะลากมือแก้ว เข้าห้องทำงาน

 

 



                  "  เธอหักหน้าชั้ล ! " โทโมะพูด แกวส่ายหน้าไปมา 

 

 



                 " ชั้ลไม่ได้หักหน้านาย ชั้ลช่วยนาย " แก้วพูด 

 

 



                  " ชั้ลไม่แปลกใจ ที่ไอวีมันขอตัวเธอไปทำงานกับมัน เพราะเธอเป็นแบบนี้นี่เอง " โทโมะพูด

 

 



                 "  ยังไง ไม่เข้าใจ " แก้วยังงงอยู่ 

 

 



                " เพราะเธอเก่ง ฉลาด มีไหวพริบ " โทโมะเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะก้มกระซิบข้าหู แก้วใจเต้นตุบตับ แล้วรีบก้าวถยหลังออกมา  โทโมะมองแก้วที่เหมือนจะเขิลๆ ก็อมยิ้ม

 

 



              " มานี้ เดี๋ยวชั้ลให้รางวัล  "  โทโมะกวักมือแก้ว  แต่แก้วไม่ยอมเดินไปหา 

 

 



              "  มาเร็วๆสิ ชั้ลจะให้รางวัลเธอนะ " โทโมะพูดอ้อนๆ แก้วคิ้วขมวดมองอย่าง งงๆ

 

 



              " รางวัลอะไรของนาย " แก้วพูด

 

 



               "  เร็วๆๆๆ มาเร็ว "  โทโมะทำท่าทีตื่นเต้น จนแก้วสนใจรีบเดินเข้าไปใกล้ๆ

 

 



               "  หลับตา เร็วๆๆๆๆ " โทโมะรุกใหญ่ แก้วก็ยิ่งสนใจรีบหลับตา โทโมะยื่นมองแก้วที่ยืนหลับตาอยู่ตรงหน้า ก่อนจะโน้มหน้าลงไป และจูบเธออย่างอ่อนโยน 

 

 

 

             จุ๊บ  ! 

 

 



             "  เห้ย !! " แก้วรีบผลักร่างสูงออกอย่างเร็ว โทโมะยอมถอยออกมา 

 

 



            " รางวัลที่ยิ่งใหญ่ มอบให้กับเธอ " โทโมะพูดไปยิ้มไป ไม่รู้ทำไมเขาถึงเขิลอายได้ขนาดนี้  

 

 



             "  รางวัลบ้าอะไรก็ไม่รู้  "  แก้วพูดไปก็อมยิ้มไป แต่ก็พยามเก็บอาการเขิลไปสุดๆ 

 

 


 
              "  เขิลมั้ย !  ^^ " ถามคนอื่นทั้งที่ตัวเองเขิลแทบตาย 

 

 



               "  อะไรของนาย ทำงานๆ " แก้วพูด พยามแมมริมฝีปากไม่ให้ยิ้ม โทโมะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง ได้แต่มองแก้ว แล้วยิ้ม  หัวใจของเขาเริ่มจะรักแก้วมาบ้างงแล้ว และตัวแก้วเองก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน 

 

 

 

 

                      ช่วงเย็นหลังเลิกงาน โทโมะเก็บของและเดินมาหาแก้วก่อนจะออกคำสั่งให่แก้วเก็บของแก้วทำตามอย่างว่าง่าย ทั้งคู่เดินออกไปจากที่ทำงาน

 

 



                " อยากกินก๋วยเตี๋ยวเมื่อวานอีกเนอะ " โทโมะพูดขณะขับรถ วันนี้ทั้งคู่มาทำงานด้วยรถคันเดียวกัน 





                "  ไปมั้ยหละ " แก้วพูด โทโมะพยักหน้า แล้วขับรถเข้าเส้นทางไปร้านก๋วยเตี๋ยวทันที  

 

 

 

                         ขณะ นั่งทานก๋วยเตี๋ยว เสียงโทรศัพท์แก้วดังไม่ขาดสาย หญิงสาวเหลือบมองโทโมะ ก็ไม่กล้รับสาย

 

 



                   "  ทำไมไม่รับ  ! "โทโมะเริ่มดุ แล้วยิ้มเจื่อยๆ แล้วกดรับสาย

 

 



                   "  โอเคค่ะ ค่ะ ค่ะ " แก้วหน้าเครียด ก่อนจะวางสาย โทโมะมองอย่าง ไม่เข้าใจ

 

 



                   "  มีอะไร " โทโมะถาม

 

 



                   "  ป่าว ไม่มีอะไร  กินต่อๆ "  แก้วพูด ทั้งคู่ทานกันจนเสร็จก็กลับบ้าน ตลอดทางไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้น พอถึงบ้าน แก้วก็รีบขึ้นห้องทันที 

 

 

 

 

                       22.30 แก้วเดินย่องออกจากห้องเพราะคิดว่าโทโมะ เข้าห้อง นอนไปแล้ว แต่ผิดคาด 

 

 



                   " จะไปไหน ! " เขาแอบมองหน้าห้องเธออยู่ตลอด เธอเดินออกจากห้อง มีหรอที่เขาจะไม่เห็น 

 

 



                    " เอ่ออออ  ไป ธุระ "  แก้วพูด ไม่กล้ามองหน้าโทโมะ 

 

 



                     "  แต่งตัวบ้าอะไรแบบนี้  " โทโมะพูด ไม่แปลกที่เขาจะสงสัย เพราะแก้วแต่งตัวแปลกจริงๆ ใส่เดฟดำ เสื้อกล้ามขาว เสื้อหนังสีดำ หมวกก็สีดำ แถมยังใส่ถุงมือสีดำอีก 

 

 



                    "  ก็ชั้ลชอบแนวนี้ไง  " แก้วพูด โทโมะมองอย่างผิดสังเกตุ 

 



                    " โกหก " โทโมะพูด แก้วอึดอัด ไม่รู้จะพูดยังไง อีกอย่าง ไตรคุณก็โทรมาไมู่้กี่สายแลว เธอกลัวเสียงานเลยเลือกจะทำร้ายโทโมะ 

 

 



                     "  ขอโทษนะ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจ " แก้วพูดกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้ามาโทโมะแล้วจูบเขา โทโมะนึกว่าแก้วต้องการเขาเลยจูบตอบอย่างเร้ารอน ไม่นานโทโมะก็เริ่มตัวอ่อนและหลับไป  

 

 



                      "  ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน " แก้วพยุงร่างสูงที่หลับสนิทไปนอนบนเตียง แล้วรีบออกจากบ้านไปอย่างเร็ว 

 

 

 

                  

                            ณ  ป่าช้าหลังวัด แก้ว ผู้กงไตรคุณ วีรวิทย์ หมวดก้อง หมวดปาล์ม มาอยู่รวมตัวกันที่หลังพุ่มไม้ โดยมีตำรวจอีกหลายนาย กระจายอยู่รอบๆ 

 

 



                      " ทำไมมันถึงได้เปลี่ยนแผนเร็วแบบนี้ " แก้วถาม เพราะจุดนัดพบที่มันส่งยาจริงๆ คือ ที่ผับ 

 

 



                     " ไอบอมมันเป็นคนฉลาด มันรู้ว่ามีสายตำรวจ มันเลยเปลี่ยนที่โดยไม่ได้นัดหมาย " หมวดก้องพูด

 

 



                     "  แล้วนี้เรารู้ได้ยังไงค่ะ " แก้วพูด

 



                     "  ไอเจ้าเปี๊ยกมันโทรมารายงาน " ผู้กองไตรคุณพูด ก่อนที่จะหันไปมองรถสองคันที่วิ่งเข้ามาจอด และคนที่ลงมาจากรถคือ ไอบอม  กับลูกค้าของมัน

 

 



                     "  เตรียมตัวให้พร้อม  แก้ว อยู่กับพี่อย่าทำอะไรเกินหน้าที่เด็ดขาด " ผู้กองไตรคุณออกคำสั่ง แก้วพยักหน้าก่อนจะใส่ไอโม่ง  

 

 

 

                               ตำรวจทุกนายอยู่ประจำจุด เมื่อมีการส่งยาและเงินกัน ตำรวจก็บุกจับทันที แต่ด้วยแผนการของบอม ที่ให้ลูกน้องอีกกลุ่มหนึ่งคอยตลบหลังตำรวจ อยู่ ก็เกิดการสู้กันอย่างดุเดือด 

 

 



                    " นี่มันให้ลูกน้องมันซุ่มดูเราอยู่ห่างๆหรอวะ " หมวดปาล์มพูดกับหมวดก้อง ตอนนี้ทั้งคู่ถูกล้อมไว้ดวยลูกน้องของบอม ทั้งหมดสู้รบกัน 

 

 



                     " เรียกกำลังเสริม " ผู้กองไตรคุณ ต่อสู้กับลูกน้องอีกกลุ่มหนึ่ง เมื่อความชุลมุนมีมากขึ้น ทำให้ผู้กงกับแก้วแยกออกห่างกันมากขึ้น 

 

 



                      "  แก้วหายไปไหน ! " วีรวิทย์ที่สู้กับคนร้ายอยู่ นึกเป็นห่วงแก้ว พอหันไปมอง แก้วก็หายตัวไปแล้ว ไตรคุณที่ได้ยินเสียงของวีรวิทย์ก็มองหาแก้ว แต่ก็ไม่เจอ 

 

 



                     "  ปัง !  " เสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้น เป็นเหมือนสัญญาณ ที่ให้ลูกน้องถอยออกมา ลูกน้องของบอมถอยออกมาจนหมด บางส่วนวิ่งเข้าไปในป่า บางส่วนขึ้นรถขับออกไปอย่างเร็ว  ทางด้านตำรวจก็ไล่ตามแต่ไม่ทัน จึงมายืนรวมตัวกัน 

 

 



                    "  แยกย้ายกันตามหาแก้ว !!! "  ไตรคุณใจคอไม่ดี ออกคำสั่งให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาออกตามหาแก้ว

 

 

 

                               บ้านพักของบอม  แก้ว ถูกจับตัวมา นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงภายในห้อง โดยที่มีบอมนั่งมองอยู่ข้างเตียง ไม่นานร่างเล็ก ก็รู้สึกตัวขึ้นมา

 

 



                      " ที่นี่ที่ไหน !! " แก้วรีบลุกออกจากเตียงทันทีที่เห็นหน้าบอม เธอไปยืนอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ให้ไกลตัวบอมมากที่สุด 

 

 



                       " บ้าบิ่นถึงขนาดออกมาสู้กับโจร จะไปกลัวอะไรกับการที่อยู่กับชั้ล 2 คน " บอมเดินเข้าไปหาแก้ว แก้วเดินหนี เริ่มใจคอไม่ดี 

 

 



                       " ชั้ลเคยเตือนเธอแล้ว ทำไมไม่ฟัง ! ชั้ลบอกแล้วใช่มั้ยว่ามันอันตราย " บอมพูด แต่เสียงดังและน่ากลัวกว่าเดิม แก้วไม่ตอบได้แตเดินหนี

 

 



                        "  อยู่นิ่งๆ !! " บอมผลักแก้วไปขึงกับฝาผนัง แก้วดิ้นสุดแรง

 

 

 

 

                  พรึบ   !! เสื้อหนังสีดำถูกถอดเขวี้ยงลงกับพื้น 

 

 



                         " อย่า !  กรี๊ดดด  "  แก้วถูกบอมพลิกตัวให้หน้าชกับฝาผนัง ก่อนจะฉีก เสื้อกล้ามขาวออก 

 

 

                   แซกกก   รอยแผลเป็นที่สะบักด้านขวาของแก้ว บอมให้มือลูบรอยแผลนั้น แก้วตัวสั่น ร้องไห้หนัก 

 

 



                         "  ไม่ต้องร้อง ชั้ลไม่ทำร้ายหลานสาวตัวเองหรอก "  บอมปล่อยแก้วให้เป็นอิสระ ก่อนจะหยิบเสื้อมาคลุมร่างให้  แก้วพลิกตัวกลับมามองหน้ามองอย่าง ไม่เข้าใจ แต่ก็ยังไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี

 

 



                         "  รอยแผลเป็นนี้ ยังรักษาไม่หายอีกหรอ " บอมนั่งลงที่ขอบเตียง เอ่ยถามแก้ว 

 

 



                        "  ชั้ลไม่เข้าใจในสิ่งที่นายพูด "

 

 

                       "  รอยแผลเป็นที่มันเกิดขึ้น เพราะถูกใครชั่วฟัน ตอนที่เธอช่วยชีวิตชั้ล " บอมพูด แก้วนิ่งไป ก่อนจะนึกถึงอดีต  ที่เธอเดินเข้าไปหาแม่ที่บ่อนการพนัน แต่แม่ของเธอไม่ยอมกลับมาด้วย  เธอเดินออกมาจากบ่อนได้ไม่นาน ก็เกิดเสียงเอะอะโวยวาย และมีการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นมาในบ่อน ก่อนที่จะมีผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งวิ่งสพบักสะบอมออกมา

 

 

 

                      "  วิ่ง !! " ผู้ชายคนนั้น บอกกับแก้วให้วิ่ง แต่เธอไม่ยอมวิ่งเขาลากมือเธอให้วิ่งตามเขาไป แก้วหันมองด้านหลังก็มีชายอีก 3 คนวิ่งตามมา 

 

 

 

                    "  หลบอยู่ตรงนี้ อย่าออกมา " ผู้ชายคนนั้นผลักแก้วให้เข้าไปแอบที่หลังต้นไม้ ก่อนที่เขาจะวิ่งไปอีกทาง  ผู้ชาย 3 คนที่วิ่งตามมา ได้วิ่งตามเขาไปติดๆ โดยที่ไม่มีใครเอะใจว่าแก้วหลบอยู่ตรงนี้  ไม่นาน เสียงปืนดังขึ้นติดๆกัน แก้วตัดสินใจวิ่งออกไปตามหาชายคนนั้น  แล้วก็เจอ

 

 

                พลั๊วะ !  แก้วใช้ไม้ใหญ่ตีเข้าที่ท้ายถอยของผู้ชายที่ถือปืนจะยิ่งชายที่พาเธอหนีมา 

 

 

 

                    "  ไอเด็กนี้ !! " กระบอกปืนหันมาทางแก้ว ชายคนนั้นโกรธแก้วมาก มันจะยิงแก้ว แต่ก็ถูกชายที่พาแก้วหนีมาใช้ไม้ตีจนกระบอกปืนตก  ทั้งคู่สู้กัน จนชายที่มีปืนสลบไป ก่อนที่อีก 2 คนจะเข้ามารุม 

 

 

 

                    " ระวัง ! " ผู้ชายที่พาแก้วหนีพลาดท่า สู้ไม่ได้ ถูกซ้อมจนล้มลงไปนอนแต่ก็ยังมีสติอยู่ หนึ่งในสองคนนั้น หยิบมีดขึ้นมาหมายจะฟันเขาแต่แก้วก็เอาร่างตัวเองไปบังไว้

 

 

 

                   "  โอ้ยย ! " ไม่นานตำรวจก็เข้ามารวบ 2 คนนี้ไป ก่อนจะเรียกรถพยาบาล

 

 

 

                    "  ทำบ้าอะไรเนี่ย " ชายคนนั้นรับแก้วที่ไม่ค่อยมีสติ มาไว้บนตัก เขาพยามเรียกเธอ เรื่อยๆ จนรถพยาบาลมารับเธอไป 

 

 

 

 

 

 

                     "  ผู้ชายคนนั้น คือ นายเองหรอ " แก้วถาม บอมพยักหน้า 

 

 

 

                     "  เธอช่วยชีวิตชั้ลไว้ " บอมพูด 

 

 

 

                     "  ชั้ลไม่น่าช่วยนายไว้เลย  " แก้วพูด 

 

 

 

                     "  เธคิดไม่ผิดหรอกที่ช่วยชั้ลไว้ " บอมพูด 

 

 

 

                      "  ถ้านายตายไปตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่ต้องมาทำเรื่องเลวๆอย่างวันนี้ " แก้วพูด

 

 

 

                     "  เป็นลูกสาวพี่กานดา ทำไมไม่เห็นเหมือนพี่กานดาเลยนะ " บอมหันมายิ้มให้แก้ว ก่อนจะพูด แก้วมองบอมอย่าง งงๆ 

 

 

 

                     "  นี้นายรู้จักแม่ชั้ลได้ยังไง " แก้วถาม 

 

 

 

 

 

 

 

                   ** นั้นสิ บอมรู้จักแม่แก้วได้ยังไง  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา