เพียงเงา

 

 

                           หลังเลิกงานแก้วเกบเอกสารเข้าลิ้นชัก ก่อนจะหยิบกระเป๋าจะเดินออกจากห้อง  โทโมะเหลือบมองแก้ว

 

 

               " จะไปไหน "  โทโมะพูดห้วนๆ แก้วชะงักก่อนจะหันหลังกลับมามองโทโมะอย่าง งงๆ 

 

 

 

                "  ไปข้างหน้า  ^^ " เธอยิ้มให้กับเขาอย่างกวนตีน ก่อนจะเดินออกไป  โทโมะตกอยู่พะวงแห่งร้อยยิ้มนั้น ตั้งแต่เขาเจอกับแก้ว นี้เป็นครั้งแรกที่แก้วยิ้มให้กับเขา

 

 

                "  ผู้หญิงกวนตีนบางทีก็น่ารักวะ "   โทโมะบ่นกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก็เพิ่งจะนึกได้ว่าแก้วเดินออกไปแล้ว โทโมะรีบลุกขึ้นเดินตามแก้วออกไป  

 

 

 

 

                    แก้วขับบิ๊กไบค์ กินลมชมวิวไปเรื่อยๆ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครอีกคนที่ขับรถตามเธอมา  แก้วขับรถไปยังที่ที่แม่ของเธออยู่ 

 

 

            "  แม่จ๋า  แก้วคิดถึงแม่จังเลย  ไม่นานแก้วจะมีงานใหญ่เข้ามานะแม่ แม่คุ้มครองแก้วด้วยนะ  แต่ถ้าแม่อยากให้แก้วไปอยู่ด้วย แก้วก็พร้อมจะดูแลแม่เสมอนะ แก้วรักแม่มากนะ " แก้วพูดพลางรูปรูปถ่ายของแม่ น้ำตาเธอเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง  โทโมะที่แอบยืนมองแก้วอยู่ สัมผัสได้ถึงความรักและความอ่อนโยนของแก้ว  แต่ก็ไม่วายที่จะสงสัยเรื่องงานใหญ่ที่แก้วพูดถึง

 

 

 

                   แก้วนั่งอยู่หน้าสุสานแม่เกือบ ชั่วโมง ก็ก้มลงกรามลาแม่และลุกขึ้นเดินไปที่รถ 

 

 

 

             "  นึกว่าจะมาไม่ทันเจ้ซะแล้ว  "  เด็กผู้ชายขายพวกมาลัยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแก้ว ก่อนจะกวดคอแก้วย่างสือวิสาสะ แก้วดึงแขนออกก่อนจะผลักศรีษะเด็กคนนั้นเป็นการทำโทษ

โทโมะที่แอบมองอยู่โกรธเป็นฟื้นเป็นไฟ แต่ก็ยังไม่ปรากฎตัวออกไปให้แก้วเห็น

 

             "  เห็นสนิทด้วยแล้ว เอาใหญ่เลยนะเรา   "  แก้วพูด เด็กคนนั้นหัวเราะ

 

 

             "  ผู้หญิงตัวหอมใครเค้าก็อยากรู้ใกล้  "  เด็กชายพูด แก้วผลักหัวอีกครั้งก่อนจะยิ้มหวานออกมา  โทโมะกำหนัดแน่น 

 

 

             " มันนัดส่งยาวันอาทิตย์ กับลูกค้ารายใหญ่ของที่นี้  แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงอะไรรึเปล่า  "  แก้วและเด็กชายเดินมาที่รถ ก่อนที่ทั้งคู่จะใกล้ชิดกันราวกับเป็นคู่รักมานัวเนียกัน แต่แท้จริงแล้วมันเป็นแผนการของสายลับที่จะไม่ให้คนอื่นสงสัย แต่โทโมะหรือจะคิดแบบนั้น ไม่มีทาง

 

 

              "  พอแล้วไอเปี๊ยก ใกล้ไปแล้ว " แก้วผละออกทันทีที่ถูกจมูกของเด็กชายสัมผัสกับซอกคอขาว เด็กชายหัวเราะทะลึ้ง

 

 

               "  โทษทีเจ้  เคลิ้มไปหน่อยทั้งหอม ทั้งขาว  " เด็กคนนั้นพูด  แ้วไม่ค่อยพอใจ มองหน้านิ่ง เด็กคนนั้นรู้ตัวก็หน้าถอดเสีย ยกมือไหว้ขอโทษเป็นการใหญ่  โทโมะที่ยืนรู้ ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เห็น 

 

 

                " สถานที่อยู่ตรงไหน  "  แก้วพูดเสียงเบา  เด็กชายคนนั้นไม่กล้เข้าใกล้แก้ว เพราะกลัวแก้วจะโกรธ เลยหยิบกระดาษในกระเป็ามาเขียนและส่งให้แก้ว  แก้วรับมาอ่านแล้วหยิบใส่กระเป๋าทันที

 

 

                " พรุ่งนี้เจอกันนะ ไปหละ "  แก้วพูด เด็กชายพยักหน้า โทโมะได้ยินก็คิดไปในทางไม่ดี

 

 

                "  เจ้โกรธผมหรือเปล่า  "  เด็กผู้ชายคนนั้นจับมือแก้วไว้ 

 

 

                "  โกรธเรื่องอะไร  "  แก้วพูด

 

 

                "  เรื่องที่ผมแกล้งพี่เมื่อกี้นี้  "  เด็กผู้ชายคนนั้นพูด  ทั้งคู่พูดกับเสียงเบาจนโทโมะต้องชะเง้อหูฟังแต่ไม่ได้ยิน

 

 

               "  ไม่โกรธ แต่ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีก ไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหน เข้าใจมั้ย  " แก้วพูดเสียงเบา

 

 

               "  เข้าใจ ที่หลังผมจะไม่ทำอีก แต่ผมคิดกับพี่แบบพี่สาวจริงๆนะ ผมไม่ได้จะล้วงเกินพี่  " เด็กคนนั้นพูด สีหน้าเขาดูสำนึกผิดจริงๆ แก้วลูบผมอย่างอ่อนโยน  

 

 

               " อื้ม  "  แก้วพูด

 

 

               "  เป็นพี่สาวผมได้มั้ย  ผมเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีญาตที่ไหน  พี่ดีกับผมจนผมอยากจะเป็นน้องของพี่จริงๆ " เด็กคนนั้นพูด

 

 

  
               " ได้สิ พี่เองก็ไม่มีน้องชายเหมือนกัน  "  แก้วพูด ก่อนจะยิ้มให้กับเด็กคนนั้น 

 

 

              " ขอบคุณนะเจ้  งั้นขอกอดหน่อยดิ " เด็กคนนั้นพูด 

 

 

              " กวนตีนแระ ไอเปี๊ยก พรุ่งนี้เจอกันนะ ดูแลตัวเองด้วย พี่เป็นห่วง  " แก้วพูดก่อนจะขึ้นรถและขับออกไป  เปี๊ยกยืนยิ้มมองแก้วที่ขับรถออกไป  โทโมะไม่รอช้ารีบวิ่งออกมจากที่ซ่อนแล้วขับรถตามแก้วไป 

 

 

 

                      ภายในรถ โทโมะทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดที่เห็นแก้วสนิทสนมแนบชิดกับเด็กผู้ชายเมื่อกี้ แม้เค้าจะเป็นเด็ก แต่อายุก็น่าจะย่างเข้า 18 ปีได้แล้ว ยิ่งคิดก็เหมือนไฟที่ยิ่งลามเผาไหม้ตัวเองเข้าไปทุกที 

 

 

              "  ทำไมชอบมั่วกับผู้ชายคนอื่นไปทั่ว  ! " โทโมะมองแก้วที่ขับรถอยู่ข้างหน้าต้น ก่อนจะพูดกับตัวเองอย่างหงุดหงิด  

 

 

                    แก้วเริ่มสังเกตุ โดนการมองกระจก ก็เริ่มสงสัยว่ามีรถตามมา พอมองป้ายทะเบียนรถก็รู้ว่าเป็นโทโมะ เธอเริ่มเร่งเครื่องขับเร็วขึ้นกว่าเดิม โทโมะเร่งเครื่องตาม แก้วขับปาดไปซ้ายทีขวาที โทโมะที่รถคันใหญ่กว่า เริ่มลำบากกับการขับรถตามแก้ว  ระยะร่างเริ่มทิ้งช่วงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังขับตามไป   แก้วล่อให้โทโมะขับตามมาจนถึงหน้าโรงแรมที่เขาเคยตามเธอมาและเจอกับกระเทย  โทโมะจอดรถอยู่หน้าโรงแรมไม่กล้าเข้าไป  โทโมะจอดรถ นั่งคิดว่าจะเข้าไปดี หรือไม่เข้าไปดี   ไม่นานก็มีคนมาเคาะกระจกรถฝั่งคนขับ โทโมะเปิดกระจกรถลง แก้วเปิดหมวกันน๊อคออก 

 

                       

               "  มาหาน้องริสซี่หรอค่ะ " แก้วพูด โทโมะรู้สึกเสียฟอร์มที่แก้วจับได้ว่าตัวเองตามเธอมา

 

 

              "  เออ แล้วทำไม " เขาตอบไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าริสซี่คือกระเทยคนนั้น  แก้วกดโทรศัพท์ทันทีที่ได้รับคำตอบของโทโมะ 

 

 

              " ริสซี่หรอ มาหาพี่หน่อยสิ พี่พาของกินมาฝาก เธอน่าจะชอบ  "  แก้วพูดก่อนจะมองหน้าโทโมะ 

 

 

 
             "  พูดกับใคร  แล้วใครคือริสซี่ "  โทโมะงงหนัก แก้วยิ้มๆ

 

 

            "  ก็คนที่นายเคยเจอในนั้นไง  " แก้วพูดกับโทโมะ ่อนจะชี้ไปที่โรงแรมม่านรูด โทโมะหน้าซีดเผือด 

 

 

            " ถึงกับหน้าซีดเลยหรอ เป็นเอามากนะเนี่ย  งั้นชั้ลไปก่อนนะ   หิว " แก้วมองหน้าโทโมะอย่างขำ ก่อนจะพูดอย่างกวนตีน แล้วขับรถออกไปอย่างเร็ว  โทโมะเหมือนโดนแก้วโยนระเบิดใส่หัว ทั้งโกรธ ทั้โมโห ทั้งอาย แต่ความกลัวมันมีมากกว่า เขารีบขับรถตามแก้วออกไปทันที  

 

 

 

                        รถแก้วมาจอดอยู่หน้าร้านขายก๊วยเตี๋ยวริมทาง ไม่นานรถโทโมะก็มาจอดอยู่ถัดจากรถของแก้ว 

 

 

                "  อ้าว  ตามมาทำไม  ทำไมไม่กลับบ้าน  "  แก้วนั่งลงที่โต๊ะ โทโมะเดินมานั่งตรงข้าม

 

                "  ไอเเด็กผู้ชายคนนั้นมันเป็นชู้เธอหรอ " โทโมะพูด สีหน้าจริงจังและซีเรียส  แก้วไม่ตอบ แต่ตะโกนสั่งก๋วยเต๋ยว

 

 

                "  เส้นเล็ก 2 ค่ะ " แกวพูด 

 

 

               " ชั้ลถามทำไมไม่ตอบ หรือจะต้องให้จูบก่อนถึงจะตอบได้  " โทโมะโวย 

 

 

               "  แล้วตามชั้ลไปทำไม  " แก้วถาม โทโะฮึกฮักไม่ตอบ

 

 

               " ชั้ลถามทำไมไม่ตอบ หรือต้องให้เรียกริสซี่ถึงจะตอบได้  " แก้วล้อเลียนโทโมะ โทโมะหน้าเครียด  มองแก้วตาขวาง แก้วดูท่าไม่ดี เลยบอกไป

 

 

              " น้องเค้ามาใบ้หวยให้หนะ  "  แก้วโกหก เพราะไม่อยากให้โทโมะรู้ว่าเธอและน้องเปี๊ยกเป็นสายลับ

 

 

             " แล้วทำไมต้องไซร้คอกันด้วย ใบ้บ้าบออะไรวะ " โทโมะไม่ค่อยเชื่อ

 

 

             " ไซร้คอบ้าอะไรของนาย น้องเค้ากระซิบข้าหูชั้ล คิดแต่เรื่องแบบนั้นสินะ " แก้วทำเป็นโกรธ

 

 

             " ก็ชั้ลเห็นกับตา มันบอกว่าคเธอทั้งขาว ทั้งหอม แสดงว่ามันดมแล้วมันถึงรู้ว่าหอม " โทโมะดวยไม่เลิก จนโต๊ะข้างๆหันมามอง

 

 

             "  ชั้ลบอกว่าใบ้หวยก็ใบ้หวย ถ้าไม่เชื่อ ก็ไม่ต้องเชื่อ " แก้วโกรธ โทโมะก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี

 

 

             "  ทำไมเธอต้องอ่อยผู้ชายไปทั่ววะ  " เมื่อเธอเริ่มนิ่ง เขายิ่งโกรธหนักขึ้น 

 

 

             "  ทำตัวเหมือนคนไร้ค่า ให้เค้ามาเด็ดมาดมได้ง่ายๆ " โทโมะยังพูดไม่เลิก แก้วทั้งโกรธทั้งน้อยใจ

 

 

             "  แล้วชั้ลมันมีค่าซะที่ไหนนะ   "  แก้วพูด น้ำตาคลอเบ้า  ไม่นานแม่ค้าก็มาเสริฟก๋วยเตี๋ยวที่โต๊ะ   แก้วยกถ้วยก๋วยเตี๋ยวไปนั่งอีกโต๊ะ โทโมะมองอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเดินตามไป 

 

 

             "  ไหนของชั้ลหละ " โทโมะไปนั่ง แก้วก็ไม่พูดอะไร เอาแต่ก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยว อีกถ้วยหนึ่งก็ยึดไว้ พอโทโมะดึงจะเอาไปกิน ก็จับไว้แน่น 

 

 

              " สั่งซิ " แก้วพูดก่อนจะกินต่ออย่างอร่อย 

 

 

               " สั่งยังไง  "  โทโมะพูด เพราะไม่เคยมากินร้านแบบนี้

 

 

               " ชอบเส้นไหนหละ " แก้วถาม

 

               " เอาแบบที่เธอกินก็ได้  " โทโมะพูด แก้วตะโกนสั่งแม่ค้าเพิ่มอีก 2 ถ้วย

 

 

              " ชั้ลกินไม่หมด "  โทโมะพูด

 

 

              " กินก่อนแล้วค่อยพูด ไม่แน่นายอาจจะสั่งเพิ่ม " แก้วพูด ก่อนจะกินต่ออย่างอร่อย โทโมะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เพราะดูแก้วกินแล้วตัวเองเริ่มหิวขึ้นมาทันที ไม่นานแม่ค้าก็มาเสริฟ โทโมะกินคำแรกก็สัมผัสได้ถึงรสชาติที่อร่อย เขากินหมดไป 2 ถ้วย

 

 

               "อร่อยจริงๆ ขออีกได้มั้ย  "  โทโมะพูดก่อนจะหยิบทิชชูมาเช็ดปากตัวเอง

 

 

               "  พอแล้ว เดี๋ยวพาไปกินอย่างอื่นต่อ  "  แก้วพูด ก่อนจะจ่ายตังค์แล้วเดินออจากร้านไป โทโมะเดินตามมา 

 

 

               "  จะไปไหน " โทโมะถาม 

 

 

              "  จะตามไปอีกมั้ย  " แก้วถาม โทโมะมองแก้ว

 

 

              "  ก็จนกว่าเธอจะกลับบ้าน  " เขาก้ตอบไปตรงๆ 

 

 

              "  งั้นก็จอดรถไว้ที่นี้แหละ แล้วไปกลับชั้ล เดี๋ยวค่อยกลับมาเอา " แก้วพูดพลางไปสตาร์จรถรอ โทโมะ ถอดสูทออกก่อนจะขึ้นรถซ้อนท้ายแก้ว  แก้วอออกตัวเร็วจนโทโมะเซไปข้างหลัง เขารีบคว้าเอวบางไว้แน่นเพราะกลัวจะตกลงจากรถ 

 

 

              " ไม่เคยนั่งหรอ " แก้วถาม โทโมะยื่หน้ามาใกล้ๆก่อนจะตอบ

 

 

             " ครั้งแรก " โทโมะพูด ยิ่งหน้าเขาใกล้ชิดกับใบหน้าหวานมากขึ้นเรื่อยๆ ใจของเขาก็เรื่อยเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ ( แก้วไม่สวมหมวกกันน็อค ) 

 

 

             "  แล้วเป็นไง "  แก้วถาม โทโมะม่พูด จมูกของเขาพยามดมกลิ่นหอมจากผมของแก้วอย่างไม่รู้ตัว แก้วสงสัยที่โทโมะเงียบไป  พอมองจากกระจกหลังก็เห็นหน้าโทโมะที่เคลิ้มกับความหอมของเส้นผมเธออยู่ แก้วรีบจดรถทันที โทโมะชะงักรีบถอดจมูกออกจากผมแก้ว แก้วหยิบหมวกกันน็อคมาใส่ 

 

 

             "  ฉวยโอกาสได้ทุกเวลาจริงๆ " แก้วบน่นพรึมพรำ โทโมะได้ยิน ยิ้มๆ แต่ก็แอบเซ็งที่แก้วรู้ทัน  

 

 

 

                       แก้วขับรถมาเข้าซอยมาจนถึงงานวัด ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เธอจอดรถ และพาโทโมะเข้าไปในงาน

 

 

              " เคยมามั้ย  " แก้วถาม เมื่อเห็นโทโมะมองไปรอบๆงานอย่างสงสัย 

 

 

              "  ครั้งแรก " โทโมะพูดพลางมองบรรยากาศของงานวัด ที่เต็มไปด้วยคน ของกิน และเครื่องเล่นต่างๆ 

 

 

              "  เดี๋ยวชั้ลจะพาทัวร์งานวัด " แก้วพูดพลางเดินนำโทโมะ โทโมะเดินตาม  

 

 

              "  ชั้ลกลัวหลง  " โทโมะพูด แก้วหยุดแล้วหันมามอง 

 

 

              " ถ้าหลงก็โทรหากันสิ เดี๋ยวก็เจอกัน ไม่ต้องกลัว ชั้ลไม่ทิ้งนายหรอกน๊า " แก้วพูด

 

 

              "  ชั้ลไม่ได้เอาโทรศัพท์มา  " โทโมะพูด

 

             " ถ้าหลงก็ไปเจอกันที่รถ "  แก้วพูด

 

 

              " ชั้ลว่ามันยากไป  แบบนี้ง่ายกว่าไม่หลงแน่นอน " โทโมะพูดจบก็จับมือแก้วแล้วเดินนำไป  แก้วทั้งมึนทั้ง งง ทำตัวไม่ถูก แต่ก็เดินตามไป 

 

 

               "  แข่งยิ่งปืนกันมั้ย  " โทโมะเดินมาหยุดที่ร้านยิงปืน 

 

               "  แน่ใจนะว่าจะแข่งยิงปืนกับชั้ล  " แก้วผู้เป้นสายลับ ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เะอมั่นใจว่าเกมส์นี้เธอเป็นผู้ชนะแน่นอน 

 

              " ชั้ลมั่นใจว่าชั้ลชนะ " โทโมะพูดอย่างมั่นใจ ก่อนจะไปพูดกับเจ้าของร้าน  เจ้าของร้านยื่นปืนให้ 2 กระบอก โดยโทโมะเป็นฝ่ายยิงก่อน  กระสุนตรงจุดสำคัญเพียงแค่ครึ่งเดียว แต่ก็ถือว่าเขาสอบผ่าน  โทโมะหันมายักคิ้วให้แก้ว อย่างเย้ยหยัน 

 

 

              " ถ้าชั้ลชนะ หละ " แก้วพูดอย่างมั่นใจ โทโมะยื่นหน้าไปกระซิบข้างหู

 

 

              "  ถ้าเธอชนะ เธอจะขออะไรจากชั้ลก็ได้ 1 อย่าง แต่ถ้าเธอแพ้ คงจะรู้ตัวนะ ว่าต้องเจอกับปืนกระบอกใหญ่ของ ชั้ล " โทโมะพูดก่อนจะผละออกมา  แก้วสะหยิวกิ้ว ขนลุกไปทั้งตัว 

 

 

               "  ย่ากระพริบตานะ จะได้ไม่รู้สึกว่าชั้ลโกงนาย " แก้วยิงปืนอย่างมั่นใจ กระสุนทุกนัดตรงจุดสำคัญ อย่างไม่น่าเชื่อ โทโมะตาค้างกับความแม่นยำของแก้ว 

 

 

              " ไปเรียยิงปืนมาหรอ " โทโมะถาม 

 

 

             "  ปล่าวนะ แต่ชั้ลว่า ฟ้าคงไม่อยากให้ชั้ลเจอกับปืนกระบอกใหญ่ของนายหละมั้ง " แก้วพูดลอยหน้าลอยตาก่อนจะเดินต่อ โทโมะมองอย่างขัดใจแล้วเดินตามแก้วไป 

 

 

            "  เจ้ !! มาเที่ยวงานวัดด้วยหรอ " เปี๊ยกเด็กขายพวกมาลัยที่เจอกับแก้วเมื่อตอนเย็น เห็นแก้วก็ตะโกนเรียกแต่ไกล ก่อนจะวิ่งเข้ามาหา โทโมะเห็นก็จำได้ รีบเดินเข้าไปอยู่ข้างๆแก้ว

 

 

           " ใครอะ " เปี๊ยกถาม แก้วหันมองโทโมะก็แทบจะสะดุ้ง เพราะหน้าโทโมะดูดุและมองเปี๊ยกราวกับโกรธเคืองกันมาแต่ชาติปางก่อน 

 

 

           "  แฟน  !! " โทโมะพูด แก้วหันขวับ โทโมะรีบจับมอแก้วไว้แน่น แก้วจะดึงออกแต่ก็ไม่หลุด 

 

           "  ไม่เห็นรู้เลย ไปรักกันตอนไหนวะ "  เปี๊ยกหน้าจ๋อยๆ แก้วหน้าเจื่อยๆ 

 

 
           " เออ แล้วมากับใครหะ " แก้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เปี๊ยกโทโมะมองหน้ากันอย่างดุเดือด 

 

 

           "  นาย ชั้ลหิว ไปหาไรกินกันดีกว่า  " แก้วดูท่าไม่ดี รีบลากโทโมะออกมา โทโมะยอมเดินตามมา

 

 

           "  ไปก่อนนะเปี๊ยก แล้วเจอกัน  "  แก้วหันหลังตะโกนบอก โทโมะรีบดึงให้แก้วหันกลับมา  พอพ้นเปี๊ยก โทโมะก็สบัดมือแก้วจนหลุดแล้วเดินกลับไปที่รถทันที  แก้วเดินตามไปอย่างไม่เข้าใจ  พอถึงรถเขาก็ไม่พูดกับแก้วสักคำ แก้วจำต้องขับรถกลับไปส่งเขาที่รถ แล้วทั้งคู่ก็กลับบ้านกัน  ทันทีที่ถึงบ้าน โทโมะรีบขึ้นห้อง แก้วมองอย่างไม่เข้าใจ จำต้องเดินเข้าห้องตัวเองที่ติดกับห้องโทโมะ  

 

 

 

 

             "  เห้ยย !! เข้ามาได้ยังไง  "  แก้วที่ออกมาจากห้องน้ำ แต่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เมื่อออกมาก็เห็นโทโมะนอนเล่นอยู่บนเตียง

 

 

 
             "  ก็นี้มันบ้านของชั้ล  "  สายตาเขายังดูโกรธเคืองเธออยู่  แก้วกลัวโดนปล้ำ  จะเดินออกไปข้างนอกแต่โทโมะรู้ทัน รีบจะอุ้มแก้วโยนลงบนเตียงก่อนที่ตัวเองจะขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้ทันที

 

 

 

             "  จะทำบ้าอะไร !! " แก้เริ่มกลัว หน้าเริ่มซีด 

 

            " ไอเด็กนั้นมันเป็นอะไรกับเธอ " โทโมะถาม 

 

 

            " น้อง " แก้วพูด เสียงสั่น

 

 

           "  แน่ใจหรอว่าแค่น้อง " โทโมะถามเสียงแข็ง  แก้วพยักหน้า

 

 

 

           "  แต่ชั้ลดูออกว่ามันไม่ได้คิดกับเธอแค่พี่สาว  " โทโมะพูดเสียงแข็ง

 

 

 

           " นั้นชั้ลก็ไม่รู้ แต่เราเป็นพี่น้องกัน " แก้วพูด

 

 

             "  เคยทำอะไรกับมันรึปล่าว " โทโมะพูด มองตาแก้วนิ่งเพื่อจับผิดและหาคำตอบ

 

 

             "  เคย  โอ้ยยย  ชั้ลหมายถึงเคยทำงานรวมกัน แต่ไม่ได้อย่างอื่น  โอ้ยย ชั้ลเจ็บนะ " คำพูดแรกของแก้ว ทำให้โทโมะโกรธจนต้องมาลงกับข้อมือเล็กที่เขาจับชูไว้เหนือหัวแก้ว 

 

 

             "  ทำงานอะไรกัน !! " โทโมะตะคอก  แก้วน้ำตาไหล ด้วยความกลัว 

 

             " ชั้ลบอกไม่ได้  "  แก้วร้องไห้  โทโมะยังกำมือแน่นและแรงขึ้น 

 

 

              "  งานที่ว่า มันงานขายตัวที่เธอทำอยู่บ่อยๆใช่มัย  ไปขายตัวให้มันใช่มั้ย !! "  โทโมะตะคอกเสียงแข็ง  แก้วร้องไห้  สั่นสะท้านไปทั้งตัว ทั้งกลัว ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ

 

 

             " ชั้ลคงจะดูเลวมากในสายตานายสินะ "  แก้วพูดทั้งน้ำตา 

 

 

              " ก็ชั้ลเคยได้มาฟรีๆ แล้วมันแปลกตรงไหนที่ชั้ลกลัวว่าคนอื่นจะได้เธอฟรีๆ " โทโมะพูดเพราะความโกรธ  แก้วกำหมัดแน่น 

 

 

              " เออ !! ชั้ลขายตัว แล้วทำไม  !! "  แก้วตะคอกใส่  

 

 

              " สารเลว " โทโมะพูดจบก็ซุกไซร้คอแก้วด้วยความโกรธ  หญิงสาวดิ้นหนีไม่คิดชีวิต ร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อาย 

 

 

              "  อย่าาาาา  ฮือออ  ฮือออ ฮือออ  อย่าาาาาาา   ฮือออ ฮือออ ฮือออ  ทำไมไม่เชื่อชั้ลบ้าง  ทำไม  ทำไมไม่ไม่เชื่อชั้ลบ้าง  ฮือออ ฮืออ ฮือออ  "  แก้วร้องจนสุดเสียง  โทโมะ ยังไม่หยุด  เขาซุกไซร้คอเธอต่อไป ก่อนจะกระชากเสื้อนอนจนขาด 

 

 

             "  อย่าทำแบบนี้  อย่าทำ  ฮือออ ฮืออ ฮืออ  หยุดซิ  หยุดดดดด   กรี๊ดดดดดด  "  แก้วร้องลั่นเมื่อมือหนาของโทโมะ บีบเค้นเต้าคู่สวยอย่างแรง

 

 

             "   อย่าให้ชั้ลต้องรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลยนะ โทโมะ  ฮืออ ฮืออออ ฮือออ อย่าทำกับชั้ลแบบนี้อีกเลยนะ  "  แก้วน้อยลง ขอร้องอ่อนวอดเขา เสียงอ้อนวอดของแก้วที่มันฟังดูหดหู่และน่าสงสาร มันทำให้เขาหยุดทุกอย่างก่อนจะเงยมามองหน้าแก้วที่ยังนอนร้องไห้อยู่  โทโมะลุกมานั่งข้างเตียง  แก้วรีบลุขึ้นนั่งก่อนจะเอาผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอไว้ 

 

 

             " อย่าพูดประชดชั้ลแบบนี้อีก ชั้ลไม่ชอบ " โทโมะพูดเสียงเบาลง แต่ยังไม่มอหน้าแก้ว

 

 

             "  รู้ว่าชั้ลประชด แล้วทำไมถึงทำกับชั้ลแบบนี้อีก " แก้วพูด   โทโมะนิ่งเงียบ ไม่ตอบ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงโกรธแก้วได้มากขนาดนี้

 

 

             " เธอทำงานอะไรตอนกลางคืนบอกชั้ลได้รึปล่าว  "  โทโมะพูด 

 

 

             "  ชั้ลบอกนายไม่ได้ แต่นายเชื่อใจชั้ลได้ ว่าชั้ลไม่ได้ทำในสิ่งที่มันผิด  " แก้พูด

 

 

 

             " เธอเป็นของชั้ลแล้ว อย่าไปเป็นของคนอื่นตลอดเวลาที่ยังอยู่กับชั้ลได้มั้ย  "  โทโมะพูด 

 

 

 

             " ชั้ลไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ  "  แก้วพูด 

 

 

 

             "  ชั้ลรู้  เพราะถ้าเธอเป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไป  ชั้ลคงไม่ใช่คนแรกของเธอ " โทโมะพูด ก่อนจะหันมองหน้าแก้วที่ยังสะอื้นอยู่  

 

 

 

             " ชั้ลขอโทษ " โทโมะพูด 

 

 

 

              " นายบอกว่าถ้าชั้ลชนะ นายจะให้ชั้ลขออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง "  แก้วพูด

 

 

 

             '' ว่ามาซิ  " โทโมะพูด

 

 

 

             "  อย่าทำแบบนี้กับชั้ลอีก จะได้มั้ย  " แก้วพูดอย่างอ้อนวอด 

 

 

 

             "  ถ้าเธอไม่ยอม ชั้ลจะไม่ทำ " โทโมะพูดอย่าจริงจัง 

 

 

 

             "  ชั้ลเชื่อใจนายได้ใช่มั้ย  "  แก้วพูด โทโมะพยักหน้า 

 

 

 

           " แต่ถ้าเธอยอม ชั้ลก็.... "  โทโมะยังพูดไม่จบ

 

 

 

              " เลอะเทอะแระ  ไปนอนได้แล้ว  " แก้วรีบชิ้งทันที เมื่อหน้าโทโมะเริ่มกลับมาหื่นอีกครั้ง

 

 

              "  หายโกรธชั้ลแล้วหรอ  " โทโมะพูด  แววตามองแก้วอย่างสำนึกผิด 

 

 

 

              "  ก็ยัง  " แก้วพูดก่อนจะก้มหน้าลง

 

 

 

              "  เธอกลัวมากเลยหรอ "  โทโมะถาม

 

 

 

              " มากซิ ก็เหมือนกับตอนที่นายกลัวริสซี่ปล้ำหนะแหละ คงจะไม่ต่างกัน  " โทโมะผวา หน้าซีดทันที

 

 

 

               " เออ  เข้าใจเลย  น่ากลัวมากเลยเนอะ " โทโมะพูด แก้วยิ้มออกมา

 

 

 

               "  แก้ว ชั้ลจะไม่ทำแบบนี้กับแก้วอีกนะ "  โทโมะจับมือแก้ว แล้วพูดอย่างอ่อนโยน แก้วแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็น   

 

 

               "  แต่ คืนนี้ขอนอนด้วยนะ ชั้ลสัญญาจะไม่ทำอะไรนอกจากนอนเฉยๆ "  โทโมะพูด แก้วที่ซึ้งๆอยู่ผงะ รีบดึงมือออกทันที  โทโมะไม่รอช้ารีบล้มตัวลงนอนบนเตียง แก้วถอยหนีลงจากเตียง รีบหยิบเสื้อมาใส่ แล้วเดินออกห่าง

 

              "  นี่เธอไม่เชื่อใจชั้ลหรอ  "  โทโมะพูด  แก้วนิ่งคิด 

 

 

              " คือ .... "  แก้วยังพูดไม่จบ

 

 

 

              "  ถ้าอยากให้ชั้ลเชื่อใจเธอ เธอก็ต้องเชื่อใจชั้ลด้วย  มา มานอน "  โทโมะพูด  แก้วยืนนิ่งคิด  แล้วค่อยๆเดินเข้าไปที่เตียง  ก่นจะนั่งลงข้างเตียง

 

 

 

 

               "  นอนเถอะ  นี่ก็เที่ยงคืนแล้ว เดี่ยวพรุ่งนี้ไปทำงานอีก " โทโมะมองแก้วที่ยังไม่ค่อยจะกล้านั่ง  

 

 

 

               "ชั้ลว่านายกลับไปนอนที่ห้องนายดีกว่านะ  " แก้วยังไม่เชื่อใจ

 

 

 

               " ถ้าไม่นอนดีๆ ชั้ลว่าเราคงต้องออกกำลังกายกันสักรอบแล้วมั้ง  " โทโมะลุกขึ้นมาทำท่าจะถอดเสืื้อ 

 

 

 

               "  โอเคๆ  นอนเลยดีกว่า  เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานอีก แต่นายต้องนอนเฉยๆ นะ "  แก้วชี้หน้าโทโมะพยักหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอน แก้วค่อยๆ นอน แต่ยังหันมามองโทโมะตลอดอย่างไม่ค่อยไว้ใจ โทโมะเมื่มหัวถึงหมอนก็หลับไปทันที  เมื่อแก้วเห็นโทโมะหลับสนิทก็หลับไป 

 

 

 

 

 

 

 

                       ****  รักแท้มักมีอุปสรรคเสมอ