เพียงเงา

 
 
 
 
                                เช้าตรู่ของวันใหม่  แก้วที่เพิ่งกลับจากไปวิ่งออกกำลังกาย  เดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับโทโมะที่ยืนดักรออยู่หน้าบ้านแล้ว
 
 
 
             "  ไปไหนมา     "  โทโมะยืนกอดอกไขว่ห้างพิงขอบประตูบ้าน 
 
 
               "  ไปวิ่งออกกำลังกายมา  "  แก้วก้มหน้าตอบ 
 
 
              "  แล้วทำไมไม่บอก  "  โทโมะพูด  แก้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย
 
 
              "  ชั้ลคิดว่านาย  คงยังไม่ตื่น เลยไม่อยากรบกวน  "  แก้วพูด
 
 
             "  ที่หลังก็เขียนโน๊ตท้งไว้  ชั้ลจะได้รู้ว่าเธอไม่ได้หนีหนี้ชั้ล  "  โทโมะพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน  แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำกับข้าว
 
 
 
 
                          7.30  กับข้าวถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย โดยที่เจ้าของบ้านเองก็นั่งรอรับประทานอาหารอยู่พักใหญ่ ก่อนที่หญิงสาวผู้อาศัยจะลงมาจากชั้ลสองของบ้าน
 
 
                "  นายไม่ทานหรอ  "  แก้วมองอย่าง งง เมื่อเห็นโทโมะ เอามือกอดอก นัั่งนิ่ง ไม่แตะอาหารสักนิดเดียว
 
 
               " เมื่อวานชั้ลบอกแล้วใช่มั้ย ว่าชั้ลไม่ชอบนักกินข้าวคนเดียว แล้วชั้ลก็สั่งให้เธอมานั่งกินข้าวกับชั้ล  "  โทโมะพูดเสียงหนัก  แก้วเดินเข้าไปหยิบจานข้าว 1 ชุดในครัว แล้วมานั่งร่วมโต๊ะกับโทโมะ ทันทีที่แก้วตักข้าวใส่จานตัวเอง โทโมะก็เริ่มกินข้าว 
 
 
 
               '  เป็นอะไร  ???   '  แก้วมองสีหน้าท่าทางของโทโมะที่ทานข้าวมากกวาทุกๆวัน อย่าง งง แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถาม  
 
 
 
 
                              ทันทีที่ทานเสร็จ แก้วเก็บจานไปทำความสะอาด ก่อนจะเดินไปยิบกุญแจรถ แล้วเดินไปหน้าบ้าน  
 
 
                 "  จะไปไหน  " โทโมะถาม
 
 
               " อ้าว ก็นายบอกให้ชั้ลไปทำงานกับนาย  "  แก้วตอบอย่าง งง
 
 
              "  เออ  งั้นก็รีบๆไป   "  โทโมหงุดหงิด รีบขึ้นรถและขับออกไป  แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะขับบิ๊กไบค์ออกไปติดๆ  
 
 
 
 
                        ณ   ลานจอดรถ บริษัท  TT&T    
 
 
              "  นั้นไม่ชอบรอใครนานๆ วันต่อไป มาพร้อมกันชั้ล  " โทโมะที่ยืนรอแก้วก็แค่ 5 นาที พอแก้วมาถึง ลงจากรถ ก็บ่นใส่ทันที  แก้วมองอย่างไม่เข้าใจ เพราะตัวเองก็ขับรถล่หลังโทโมะมาติดๆ จะช้าก็แค่ไม่เกิน 5 นาที แต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม   เดินตามโทโมะไปติดๆ
 
 
 
                        ห้องประธานริษัท  โทโมะเดินนำแก้วเข้าไปในห้อง  แก้วเินตามเข้าไป โดยหันมองไปรอบๆบริษัท ที่มีแต่คนมองมายัตัวเองอย่างหวั่นๆ 
 
 
               "  ทำไมมีแต่คนมองมาที่ชั้ล  "  แก้วถามซื่อๆ  
 
 
               "  อย่าไปสนใจ "  โทโมะพูดห้วนๆ  
 
 
               "  แล้วแผนกแม่บ้านทำความสะอาดอยู่ตรงไหน  "  แก้วถาม
 
 
              "  ถามทำไม  "  โทโมะมองอย่างไม่เข้าใจ  
 
 
               "  ก็จะไปทำงานไง  "  แก้วพูดอย่างเจียมตัว  แต่มันก็ทำให้โทโมะหงุดหงิดในความซื่อของเธอไม่ใช่น้อย
 
 
 
                 "  ชั้ล จะ ให้  เธอ มา เป็น เลขา ชั้ล แล้วนั้นโต๊ะของเธอ  "  โทโมะพูดเสียงหนัก 
 
 
               "  เป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอ  งานนี้ชั้ลไม่ค่อยถนัด  "  แก้วพูด 
 
 
              "  ไม่เป็นก็ได้นะ ชั้ลจะได้บังคับให้พี่สาวเธอมาเป็นแทน  "  โทโมะพูดหน้านิ่ง  แก้วมองอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินไปนั่งที่โต๊ะ ที่อยู่ภายนห้องเดียวกับเค้า
 
 
              " แล้วชั้ลต้องทำงานอะไรบ้าง   "  แก้วถาม
 
 
              "  งานทุกอย่างอยู่ในลิ้นชัก  หยิบออกมาดูเอาเอง  "   โทโมะพูด แต่ไม่ได้มองหน้าแก้ว เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับเอกสาร  แก้วหยิบเอกสารทุกอย่างมาดู
 
 
 
             "  บริษัทของนาย ไม่ได้กำไรมา 5 ปีแล้วหรอ  "  แก้วถาม
 
 
            "  ก็ใช่นะสิ  เพราะไอวีรวิทย์ บริษัทของชัลถึงต้องเป็นแบบนี้  "  โทโมะพูด 
 
 
             "  เพาะคุณนั้นแหละ ไม่ใช่เพราะเค้า  "  แก้วพูด  โทโมะไม่พอใจปาเอกสารลงกับพื้น  
 
 
             "  อยู่กับชั้ล  อย่าไปเข้าข้างคนอื่น  !!!   "  โทโมะพูด  แ้วมองอย่างไม่ชอบใจ แต่ก็ต้องเก็บอาการ  เลือกที่จะไม่พูด กลับมาดูเอกสารต่อ  
 
 
            "  มาเก็บเอกสารให้ชั้ล  "  โทโมะไม่พอใจ ที่แก้วดูไม่สนใจเค้า  แก้วไม่มองหน้า แต่ลุกขึ้นเดินไปเก็บเอกสาร  แล้ววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิม  โทโมะโกรธที่แก้วไม่ยอมสนใจเค้า  
 
 
            "  มาอ่านเอกสารให้ชั้ลฟังเดี๋ยวนี้ !!!   "  โทโมะตะคอก  แก้วมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมทำตาม  แก้วหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาดู แล้วสรุปให้โทโมะฟัง  โทโมะนั่งฟังอย่างพอใจ และทึ้งในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี เพราะถ้าเป็นเลขาคนก่อนๆ ก็มักจะใช้วิธีการอ่านทุกตัวอักษรให้เค้าฟัง  แฟ้มเอกสาร 5  แฟ้ม แต่ละแฟ้มมีเอกสารไม่น้อยกว่า 30 หน้า  แก้วยื่นสรุป อยู่ 3 ชั่วโมง จนเกือบเสร็จ  แต่เริ่มเอะใจในการบริหารงานของโทโมะ
 
 
            "  ทำไมทุกปี มันมีการเสนอขายในรูปแบบเดิมๆ  "  แก้วถามอย่างไม่เข้าใจ
 
 
           "  แล้วจะไปเปลี่ยนมันทำไม ในเมื่อรูปแบบเดิมๆ มันก็ดีอยู่แล้ว  "  โทโมะพูด งานของโทโมะจะเป็นบริษัทที่รับออกแบบภายนอกและภายใน ไม่ว่าจะเป็นการออกแบบสถานที่ทำงาน โรงแรม  หรือบ้าน  และต่างๆอีกมากมาย เช่นเดียวกับบริษัทของวีรวิทย์  แต่สไตส์ในการออกมา มันเหมือนกันในทุกๆครั้ง ผิดกับวีรวิทย์ ที่มีไลฟ์สไตล์ แตกต่างกันไปในทุกๆปี ทำให้ยอดขายของเข้าได้กำไรอย่างล้นหลาย
 
 
              "  แต่ยอดขายของคุณมันลดน้อยลงทุกปี  "  แก้วพูด โทโมะไม่พอใจกับคำวิจารณ์ของแก้ว
 
 
           "  มันเรื่องของชั้ล  เธอมีหน้าที่อานให้ชั้ลฟัง ก็อ่านไป  ไม่ต้องมาวิจารณ์  !! " โทโมะพูดเสียงหนัก  แก้วนิ่งไป แล้วอ่านต่อ 
 
 
 
 
                          ภายในบริษัท  พนักงานแอบมาฟังที่หน้าห้องของโทโมะ ต่างซุบซิบนินทากันใหญ่
 
 
           "  เลขาคนเก่าของท่านประธาน ยังถูกเด้งเลยวะ ขนาดทำงานทั้งในห้องทำงาน ทั้งบนเตียง ยังอยู่ไม่ไหวเลย  แล้วคนนี้จะเป็นยังไงวะแก  "  พนักงานผู้หญิงคนหนึ่งพูด 
 
 
           " ชั้ลว่าไม่น่ารอดวะ  ชี ดูนิ่งๆ ไม่มีพิษไม่มีภัย ชั้ลว่าไม่เกือบอาทิตย์ก็โดนไล่ออกแน่นอน  "  พนักงานอีกคนพูด
 
 
            " ชั้ลก็ว่าอย่างนั้นแหละแก  แต่คิดแล้วสงสารหวะ ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง  แต่ที่แน่ๆ คือโดนเหวี่ยงกระจุยแน่นอน  "  พนักงานอีกคนพูด 
 
 
            "  ไม่รู้วะ  แต่ที่รู้ๆ  สวย น่ารัก หุ่นดี วะ  "  พนักงานผู้ชายพูด พนักงานหญิงสามคนที่ยืนข้างๆถึงกับทำหน้า หยี่ใส่
 
 
             "  ดูสารรูปตัวเองก่อนดีมั้ย ไอหมากระป๋อง  "  พนักงานสาวแยกย้ายกันไปทำงาน ป๋อง พนักงานชายผู้เพ้อฝันถึงกับ เงิบ 
 
 
 
 
                                   ภายในห้องโทโมะ  แก้วยืนอ่านเอกสารจนครบ  โทโมะเซ็นเอกสารจนเสร็จ 
 
 
                  "   เที่ยงแล้ว ชั้ลขอตัวก่อนนะค่ะ    "  แก้วมองดูนาฬีกา แล้วพุดอย่างลุกลี้ลุกลน
โทโมะมองท่าทีอย่างสงสัย
 
 
                  "  จะรีบไปไหน  "  โทโมะพูด
 
 
                  "  ปะไปทานข้าวกลางวัน ชั้ลหิวแล้ว  "  แก้วพูดตะกุกตะกัก  โทโมะสงสัยใหญ่
 
 
                  "  งั้นชั้ลไปด้วย   "  โทโมะพูด มองหน้าอย่างจับผิด  แก้วหน้าซีด 
 
 
                  "  คือ  ชั้ล  ชั้ลนัดเพื่อนเอาไว้นะค่ะ  "  แก้วพูด
 
 
                 "  นัดเพื่อน  แล้วชั้ลไปด้วยไม่ได้หรือไง  หรือเพื่อนที่ว่า มันเป็นผู้ชาย   "  โทโมะพูด  แก้วเริ่มเครียด และอึกอึด
 
 
                 "  เอ่อออ  ชั้ลมีธุระจริงๆ  นะ ชั้ลไปไม่นาน เดี๋ยวจะรีบกลับมานะ  "  แก้วอ้อนวอด โทโมะยิ่งสงสัยมากขึ้น
 
 
                "  เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย   "  โทโมะพูดเสียงหนักขึ้น
 
 
 
 
                        กริ๊งง  กริ๊งงง  เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น  แล้วรีบรับโทรศัพท์ทันที
 
 
               " อื้มๆ จะออกไปแล้ว  เดี๋ยวเจอกันนะแก  "  แก้วแกล้งใช่คำพูดเหมือนคุยกับเพื่อนผู้หญิง  แต่โทโมะไม่เชือ  แก้วหันมองโทโมะอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆเดินออกไป  โทโมะนิ่งเงียบไม่มักท้วงอะไร เพราะคิดที่จะตามแก้วไปอยู่แล้ว  ทันทีที่แก้วเดินออกจากห้อง  แก้วก็รีบวิ่งออกจากบริษัททันที  โทโมะ เดินตามมาติดๆ แต่ก็ไม่ทัน เพราะแก้วนั่งเท็กซี่ออกไปแล้ว  โทโมะรีบวิ่งกลับมาที่รถ ก่อนจะขับออกไป 
 
 
              "  หมวด มารับแก้วหน่อยซิ  มาเลยนะ "  แก้วโทรหาหมวดก้อง ขณะที่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่  แก้วมองไปด้านหลังก็เห็นโทโมะขับตามมาติดๆ 
 
 
             "  ลุง  เข้าไปในซอยนี้เลย  "  แก้วพูด ลุกคนขับพยักหน้า  
 
 
              "  ลุงๆ เลี้ยวขวา  แล้วขับเข้าไปในนั้นเลย  "  แก้วพูด ก่อนจะหันมองโทโมะเป็นระยะ  โทโมะยังคงขับรถตามมา แต่ทิ้งระยะห่างไปเล็กน้อย
 
 
              "  นั้นมันม่านรูดหนิ  จะเข้าไปจริงหรอ  "  ลุกคนขับตกใจ  หันมามองแก้ว แก้วหน้าเหวอไปนิดนึง
 
 
             "  เข้าไปเลยค่ะลุง  เร็วๆค่ะ "  ลุงคนขับ ขับเข้าไปในม่านรูด  โทโมะขับมาจอดอยู่หน้าทางเข้าม่านรูด  ก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้ารีบขับเข้าไปอย่างเร็ว แต่ก็ไม่เจอรถแท็กซี่คันที่แก้วนั่งมา
โทโมะ เดินเปิดม่านดูทุกห้อง โดยมีพนักงานมาห้ามไว้ แต่ก็ไม่ฟัง โทโมะยังเปิดไปเรื่อยๆจนเจอกับรถแท็กซี่คันดังกล่าว  
 
 
 
                   ปั้งง ๆๆๆๆๆ  โทโมะกระหน่ำเคาะประตูอย่างหนัก  จนกระตูแทบจะพัง เล่นเอาคนข้างในถึงกับต้องหยุดกิจกรรมชั่วคราวเพื่อมาเปิดประตูให้กับโทโมะ
 
 
               "  เห้ย  แกเป็นใครวะ  " ลุงแท็กซี่ถาม  โทโมะชกหน้าไปหนึ่งหมัด
 
               "  ก็เป็นผัวผู้หญิงที่แก เอามานอนด้วยไง  "  โทโมะเดินข้ามลุงที่นอนจับหน้าตัวเองอยู่ ก่นจะเดินไปที่เตียงที่มีคนนอนคลุมโปงอยู่  
 
 
              "  เธอที่มันส่ำส่อนจริงๆ !! "  โทโมะตะกายเอาผ้าห่มออก เมื่อเป็นบุคคลในผ้าก็ก็ถึงกับผงะ เดินถอยหลัง 
 
 
             "  แน่ใจหรอค่ะ ว่าเปนผัวชั้ล  " กระเทยที่คล้ายกับผูหญิงพูดเสียงใหญ่ ก่อนจะทำท่ายั่วโทโมะ  โทโมะ รีบเดินไปหาลุง ก่อนจะเอาลุงมาเป็นเกาะกำบัง
 
 
            " ผะผู้หญิงที่มากับลุง ไปไหนแล้วว  "  โทโมะถามเสียงสั่น ก่อนจะมองไปยังกระเทยอย่างระแวง  
 
 
            " น้องเค้าลงจากรถไปนั่งแต่หน้าโรงแรมแล้ว ลุงเจอน้องคนนี้ก็เลยพาเค้ามาต่อที่มานรูด จะร่วมด้วยมั้ยหละ  " ลุงแท็กซี่ถาม  กระเทยส่งสายตามายังโทโมะ โทโมะ ตัวสั่นผลักลุงเข้าไปหากระเทย ก่อนที่ตัวเองจะรีบชิ้งออกมาทันที
 
 
            "  แผนสูงนักนะ !!  อย่าให้ชั้ลเจอตัว ชั้ลจะเล่นงานให้เข็ด   "  โทโมะเซ็งจัด รีบขัดรถกลับไปบริษัท
 
 
             "  นึกยังไง ถึงได้ให้พี่มารับที่หน้าม่านรูดเนี่ย     "  หมวดก้องถามอย่าง งง 
 
 
            "  ไม่มีอะไรค่ะ แก้วแค่อย่างเล่นอะไรสนุกๆ  " แก้วนึกถึงโทโมะก้ขำไม่หยุด 
 
 
              "  นี่แก้วยิ้มหรอ  พี่ไม่เห็นรอยยิ้มแก้วนานแล้วนะ  "  หมวดก้องหันมองแก้วที่กึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะอย่างดีใจ
 
 
               "  แก้วแค่ไปเจอเรื่องตลกมานิดหน่อยนะค่ะ  "  แก้วพูดไปยิ้มไป หมวดก้องก็พลอยยิ้มตามไปด้วย
 
 
 
 
                                    ร้านอาารแห่งหนึ่ง  ผู้กองไตรคุณ  หมวดปาล์ม  และวีริทย์นั่งรออยู่แล้ว  ไม่นานแก้วและหมวดก้องก็เดินเข้าไป 
 
 
                "  สวัสดีค่ะทุกคน  "  แก้วทักทาย ก่อนจะนั่งลงพร้อมกับหมวดก้อง
 
 
                "  มาแปลกแฮะวันนี้  "  หมวดปาล์มแซว  แก้วหุบยิ้มเก็บอาารทันที 
 
 
               "  มีแปลกกว่านั้นอีกไอปล์ม เดี๋ยวชั้ลค่อยเล่าให้ฟัง  "  หมวดก้องกระซิบเบาๆ หมวดปาล์มพยักหน้า 
 
 
               " วันนี้ดูแก้วอารมณ์ดีจัง  "  ผู้กองไตรคุณพูด แก้วยิ้มๆ ก่อนจะทำหน้านิ่งเหมือนปกติ 
 
 
               "  คุยงานกันเลยดีกว่านะค่ะ  " แก้วพูด  วีรวิทย์มองแก้วอย่าน้อยใจที่แก้วไม่ทักทายเค้า  ทุกคนนิ่งมองหน้าวีรวิทย์ที่นั่งเงียบเอาแต่จ้องแก้ว   แก้วมองทุกคนก่อนจะมองวีรวิทย์และก็ชะงักไป เพราะตัวเธอเองก็เพิ่งจะเห็นเค้า
 
 
               " คุณวีรวิทย์  "  แก้วพูดเสียงเบา  
 
 
               " ผมนึกว่าแก้วจะไม่ทักผมซะแล้ว  "  วีรวิทย์พูด
 
 
               "  แก้วขอโทษนะค่ะ " แก้วรู้สึกผิด  วีรวิทย์ยังน้อยใจอยู่
 
 
               "  ไม่เป็นไรหรอกครับ  แต่ผมแค่อยากให้แก้วเห็นผมอยู่ในสายตาบ้าง  "  วีรวิทย์พูดอย่างจริงจัง  จนแก้วหนักใจและอึดอัดกับท่าทีของเขา  ไตรคุณมองแก้วอย่างรู้ทันจึงรีบตัดบทให้
 
 
              " แอ้มๆๆ  เอ่อ  คุยงานๆ จะได้แยกย้ายกันไปทำอย่างอื่นต่อ "  ผู้กองไตรคุณพูด ทุกคนหันมาสนใจผู้กองไตรคุณ
 
 
              " มันจะมีการส่งยากันล็อตใหญ่ ในเร็วๆนี้ แต่สายข่าวยังไม่รู้วันเวลาที่แน่นอน และคนที่ส่ง ก็ยังคงเป็นโจทย์(บอม)ของเราคนเดิม  " ไตรคุณพูด
 
 
              " มันจะใช้วิธีส่ง โดยการแยกพวกกันเป็นสายๆ กระจายไปเป็นส่วนๆ ครั้งนี้ คงยากที่จะจับมันจนครบ  "  หมวดก้องพูด
 
 
            " แล้วถ้าเราแบ่งเป็นกลุ่มละครับ  จะจับมันครบมั้ย  "  วีรวิทย์พูด
 
 
           " ยากนะ เพราะคนของมันมีเยอะ อีกอย่างเราไม่รู้ว่าคนของเราเป็นสายให้กับมันกี่คน  "  ผู้กองตรคุณพูด
 
 
             "  แต่มันต้อมีวันหนึ่งที่มันต้องรับของมารวมกัน ก่อนที่จะกระจายของเป็นกลุ่มๆ " แก้วพูด
 
 
 
            "  ใช่  และเราต้องรู้ให้ได้ วาวันนั้น มันวันไหน และสถานที่ตรงไหนที่มันใช้ในการเก็บของ  "  หมวดปาล์มพูด
 
 
            "  คงต้องไปเอาข้อมูลมาจากโจทย์อีกแล้วใช่มั้ยค่ะ  " แก้วถาม  ทุคนพยักหน้า
 
 
            "  วันนี้ ไอวี  แกต้องไปเจรจาเรื่องไม้กับมัน เสนอวันเวลาให้มันส่งไม้ไปหลายๆวัน เพราะถ้าวันไหนมันไม่ว่าง  วันนั้นอาจจะเป็นวันที่มันต้องรับของหรือส่งของให้กับพวกค้ายา  " ผู้กองไตรคุณพูด
 
 
              "  ส่วนแก้ว คืนพรุ่งนี้ มันมีนัดกับลูกค้ารายย้อยที่ผับ...  ไปรับอาชีพเสริมเหมือนเดิมนะ "   ผู้กองหันไปพูดกับแก้ว  แก้วพยักหน้ารับคำ
 
 
              "  ผมไปด้วยนะพี่  " วีรวิทย์พูด เพราะเป็นห้องแก้ว 
 
             "  ไม่ต้อง  เดี๋ยวมันจะสงสัย " ไตรคุณพูดเสียงเข้ม จนวีรวิทย์ยอมสงบลง
 
 
             "  2 หมวด ไปเป็นลูกค้า กับผม  " ผู้กองไตรคุณหันไปคุยกับสองหมวด 
 
 
 
                   กริ๊งงง  กริ๊งงงง  กริีงงงง  เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น  
 
 
             (  อีก 20 นาที ถ้ามาไม่ถึงบริษัท คืนนี้เธอไม่ได้นอนทั้งคืนแน่  ) โทโมะที่นั่งรอแก้วอยู่ในห้อง รอจนหงุดหงิด หงุดหงิดจนเริ่มดกรธ และสุดท้ายก็ทนไม่ไหวพูดบก็ตัดสายทันที
 
             "  ใครโทรมา ผมได้ยินเหมือนเสียงผู้ชาย  "  วีรวิทย์ถาม  
 
            " อ่อ เจ้านายโทรมานะค่ะ  "  แก้วตอบหน้านิ่ง 
 
            "  เรื่องงานตกลงตามนี้นะ  ใครมีธุระต่อไปทำได้ ใครไม่มีธุระ อยู่ทานข้าวกันต่อ "  ไตรคุณพูด  
 
 
           "  ผมมีประชุม ต้องไปต่อ  "  วีรวิทย์พูด 
 
 
            "  แก้วมีงานค้างอยู่ต้องไปทำต่อ เหมือนกันค่ะ "  แก้วพูด  วีรวิทย์หันมามอง
 
 
            "  อื้ม ไปได้  พรุ่งนี้เจอกันเวลาเดิมนะแก้ว  "  ไตรคุณพูด  แก้วยิ้มพยักหน้ารับ ก่อนจะยกมือไหว้ไตรคุณและสองหมวด   แล้วเินออกไป  วีรวิทย์รีบตามไปทันที
 
 
           " ผมไปส่งนะ  ตอนนี้คุณทำงานที่ไหน  " วีรวิทย์ถาม
 
           "  แก้วกลับเองดีกว่าค่ะ  ถ้าพี่กวางรู้เค้าจะเสียใจนะค่ะ ที่คุณมาดูแลแก้วแบบนี้   "  แก้วพูดอย่างจริงจัง
 
 
           "  ทำไมคุณต้องแคร์กวางนัก  คุณกับเค้าเป็นอะไรกันบอกผมได้มั้ย แก้ว  "  วีรวิทย์มึน งง ไปหมด 
 
 
          "  ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกค่ะ แต่แก้วแค่เข้าใจผู้หญิงด้วยกัน ไม่มีใครชอบหรอกค่ะ ที่แฟนตัวเองไปทำดีกับผู้หญิงคนอื่น  "  แก้วพูด  วีรวิทย์ก้มหน้า
 
 
          "  แต่ผมชอบคุณ   "  วีรวิทย์เงยหน้ามาสบตาแก้ว  ก่นจะพูดออกมา  แก้วอึ้งไปพักนึ่ง
 
 
          "  ชั้ลไม่มีค่าพอที่จะเป็นของรักของใคร หรอกนะค่ะ  "  แก้วพูดจบก็ขึ้นรถแท็กซี่ไป 
 
 
           "  ถ้าคุณไม่มีค่า  ผมจะแคร์คุณได้ถึงขนาดนี้หรอแก้ว   "  วีรวิทย์มองตามแก้วไปอย่างไร้ความหวัง  
 
 
 
                      รถแท็กซี่จอดหน้าบริษัท  แก้วมองดูนาฬิกา เหลืออีกแค่  5  นาทีจะครบ เวลาตามที่โทโมะกำหนด  แก้วรีบวิ่งขึ้นบันได เพราะรอลิฟต์ไม่ไหว จนถึงหน้าห้อง จนในบริษัทมองแก้วอย่างสงสารและเห็นใจ  แก้วรีบเปิดประตูเข้าไป 
 
 
             "  20 นาทีพอดี  ไม่เกิน "  แก้วพูดไปหอบไป  โทโมะมองอย่างขัดใจ ลุกจากเก้าอี้เดินมาหาแก้ว
 
 
           " เธอหลอกชั้ลเข้าม่านรูด  !! "  โทโมะ กระชากร่างเล็กที่ยืนหอบเข้ามาใกล้ตัว
 
 
           "  อ้าว !  นี่นายตามชั้ลไปหรอ  "  แก้วทำเป็นไม่รู้เรื่อง  โทโมะฮึกฮักตอบไม่ถูก  ผลักแก้วออกก่อนจะเดเินไปนั่งที่โต๊ะ 
 
 
           "  ชั้ล แค่จะออกไปข้างนอก ชั้ลเห็นเธอโดนบังเอิญ  "  โทโมะพยามแก้ตัว
 
 
           " หรอ  แต่ชั้ลลงรถที่หน้าโรงแรมนะ ไม่ได้เข้าไป แล้วนายเข้าไปในโรงแรมได้ยังไง " แก้วอมยิ้มได้ที ซักถามใหญ่  โทโมะอ้ำๆอึ้งๆ ไปไม่ค่อยถูก
 
 
 
           "  ชั้ลก็แค่อยากรู้ ว่าเธอจะไปพลอดรักกับผู้ชายในม่านรูดรึปล่าว  "  โทโมะพูด
 
 
           "  แล้วเจอชั้ลพลอดรักกับผู้ชายรึปล่าวหละ  " แก้วถาม    โทโมะคิดถึงกระเทยที่โผล่หน้าออกจากผ้าห่มก็คลื่นไส้ ผะอืดผะอม จนอ้วก
 
 
          "  อี๊วะะะ   อั๊วะะะ  "  โทโมะวิ่งเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ  แก้วขำ หลุดหัวเราะออกมา วิ่งตามโทโมะ เข้าไป   กระเทยคนดังกล่าว เป็นนกต่อที่ใช้ล่อ พวกแก๊งค้ามนุษย์ที่เธอโทรตามให้มาช่วย เพราะตั้งแต่ที่ขึ้นรถมาก็สังเกตได้ว่าลุง เป็นพวกชอบของแปลก แก้วเลยให้ลุงจอดรถ และให้กระเทยคยน้ขึ้นมาในรถแทน ก่อนที่ทั้สองจะพากันไปต่อที่มานรูด และโทโมะเดินเข้าไปเหน
 
 
           "  เป็นอะไรเนี่ยย  "  แก้วพูดไปยิ้มไป 
 
 
           "  เธอนี่มันร้ายจริงๆ   "  โทโมะหงุดหงิด อ้วกจนหมดท้อง บ้วนปาก แล้วเดินออกจากห้องน้ำมาอย่างอารมณ์เสีย  แก้วยังขำไม่หาย เินตามมาติดๆ 
 
 
           " เอานี่ ลูกอม แก้คลื่นไส้  "  แก้วหยิบลูกอมในกระเป๋ามาให้โทโมะ 
 
 
           "  แกะเปลือกออกด้วยซิ จะให้กันกินทั้งเปลือกหรือไง  "  โทโมะบ่น  แก้วแกะแล้วยื่นให้
 
 
         "  อ้า   "   โทโมะอ้าปาก  แก้วมองอย่างไม่เข้าใจวาอ้าทำไม
 
         "  โอ้ยยย  ป้อนหน่อยซิ  มันเหนียว ชั้ลไม่อยากมือเปื้อน  ซื่อบื้อ จริงๆ "  โทโมะคิ้วขววด แต่ยังอ้าปากรอลูกอมอีกครั้ง  แก้วป้อนลูกอมให้  ก่อนจะเดินไปนั่งทำงานต่อ   โทโมะมองแก้วที่ตั้งใจทำงาน มองจนงงกับตัวเอง ว่าทำไมต้องมอง