เพียงเงา

 
 
 
 
                                     หลังจากเดินเลือกซื้ออาหารในร้านค้าอยู่พักใหญ่ โทโมะก็เข้าไปเลือกกซือหนังสือ  แล้วมาหยุดอยู่ที่หนังสือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว  เขายิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนจะหยิบหลังสือเล่มนั้นขึ้นมาดู และตัดสินใจซื้อมัน แล้วกลับขึ้นห้องไปหาแก้ว 
 
 
 
 
 
                 "  นี่  หลับอยู่รึปล่าวว " ทันทีที่โทโมะเปิดประตูห้องเข้ามา ก็เห็นแก้วนอนหันหลังให้อยู่ 
 
 
 
                 " .... " ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก โทโมะเลยเดินไปฝั่งที่แก้วหันหน้าไป 
 
 
 
 
                  "  Zzzzzz  " แล้วเธอก็หลับอยู่จริงๆด้วย  แล้วมุงมองแก้วทำไมโทโมะ มุงคิดอะไรกับแก้วอะป่าว  - - !
 
 
 
 
 
                   โทโมะยกเก้าอี้มาวางข้างเตียงอย่างเบา อย่างไม่มีเสียงก่อนจะนั่งลงอย่างช้าๆ  ในมือของเขาถือกระดาษวาดรูป A3  พร้อมกับดินสอสีดำเข้ม  เขาบรรจงวาดภาพหญิงสาวคนหนึ่งที่นอนหลับสนิทอย่างตั้งใจ  วาดไปก็ยิ้มไป  มุมแนวนี้ของเขาไม่เคยปรากฎมานานเหลือเกิน นับแต่เขาเลือกที่จะเดินออกจากบ้านของเขาเอง มาอยู่เพียงลำพัง  และมันก็ไม่เคยมีอีกเลย จนมาวันนี้ 
ภาพวาดเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง เห็นเป็นรูปหน้าของแก้วไรๆ   แต่.........
 
 
 
 
 
                     " ทำอะไรของนายฮะ "  เธอก็ตื่นขึ้นมาพร้อมความสงสัย  นายยิ้มอะไร 
 
 
 
 
                    "  ตะตื่นตั้งแต่เมื่อไรวะ " เขาพรึมพรำกับตัวเอง พร้อมกับรีบก็บรูปวาดของเขาอย่างเร็ว  แก้วจะเห็นมันไม่ได้เด็ดขาด ไม่นั้นเขาจะเอาหน้าหล่อๆ เก็กๆขรึมๆ ของเขาไปไว้ที่ไหนนน 
 
 
 
 
 
                   " ตื่นตั้งนานแล้วว  ว่าแต่นายเถอะมานั่งจ้องหน้าชั้ลทำไม  ดูมีลับลมคมในนะ  "  สัญชาติญาณนักสืบมาทันที  เว้นๆไว้บ้างก็ได้แก้วว  ลืมๆไปบ้างงง  
 
 
 
 
 
                    "  เห้ยยยย  มองอะไร ไม่ได้มอง  ชั้ลก็มองไปเรื่อยๆ ไม่ได้มองเธอ "  ก็พูดไปป  แต่ทำไมหน้าแดงวะโมะ 
 
 
 
 
 
                     "  หรอ  แต่ชั้ลเห็นนะ  "  ยังไม่เลิกถามอีก 
 
 
 
 
 
                     "  กินข้าวดีกว่า เธอน่าจะหิแล้วว " เปลี่ยนเรื่องทันที  โทโมะรีบลุกจากเก้าอี้ ไปเตรียมอาหารมาให้แก้ว  แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ  ( เป็นอะไรของเค้าา )
 
 
 
 
 
                      "  นี่  แกงจืด  ปลาทอด ผักลวง  ชั้ลเห็นเธอกินบ่อยๆ น่าจะเป็นสิ่งที่เธอชอบนะ "  มีสั่งเกตุด้วยเว้ย  แต่ทำไมไม่มองหน้าแก้ว  หลบตาทำไม  
 
 
 
 
 
                     "  นี่นายจำได้ด้วยหรอ " แก้วพูด  เธอดูอึ้งไปกับสิ่งที่เขาพูด 
 
 
 
 
                    "  ก็เออ  อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน มันก็ต้องจำได้บ้างแหละน๊าา "  
 
 
 
 
 
                    "  ไม่น่าเชื่อ  " 
 
 
 
 
                   "  แต่เชื่อได้นะ "  หยอดด 
 
 
 
 
                  "  อีกทีสิ  " แก้วคงจะเขิล โทโมะทำไม่รู้ไม่ชี้ 
 
 
 
 
                   "  กินๆ อย่าพูดมาก เร็วๆ "  ตักข้าว จะป้อนให้แก้ว 
 
 
 
 
                   "  เดี๋ยวกินเอง ไม่เป็นไร  " แก้วหน้าแดง ไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อน 
 
 
 
 
                   " อย่าเรื่องมากดิ  กินๆไปเถอะ " นี่ก็อยาจะป้อนเหลือเกิน  แก้วตามใจ อ้าปากให้เขาป้อนอย่างว่าง่าย 
 
 
 
 
                   "  หร่อยมั้ย  " โทโมะถาม  แต่ทำหน้านิ่งมาก คือ ใช่ว่าแก้วจะครั้งแรกคนเดียวนะ เขาก็ป้อนข้าวให้คนอื่นครั้งแรกหมือนกัน 
 
 
 
 
                  " ก้ใช่ได้นะ " เขิลจนหน้างี้แดงเชียว 
 
 
 
 
                   "  เออ  งั้นก็กินเยอะๆ จะได้หายไวๆ ได้ไปเที่ยวกัน " โทโมะพูด  แก้วชะงักไป 
 
 
 
 
                   " ไปไหนนะ " แก้วพูด
 
 
 
 
 
                     " ไปเที่ยววว  อยากไปเที่ยววว ไม่ได้ไปนานแล้วว " ไม่หรอก แค่อยากพาเธอไปเที่ยว  แต่พูดไม่ได้ เดี๋ยวเสียฟอร์มม 
 
 
 
 
 
                      "  แล้วนายจะไปที่ไหน ไปกับใคร " 
 
 
 
 
 
                       "  อยากไปปาย  เธอว่างป่าว  ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ " ทำไมต้องอ้อมค้อมม  
 
 
 
 
                      "  คือ ชั้ล....  " แก้วไม่กล้ารับปาก เพราะกลัวจะมีงานสายลับ 
 
 
 
 
                       "  ไปเหอะ  ไม่อยากไปคนเดียวว  " โทโมะตื้อไม่เลิก 
 
 
 
 
                           '  แก้วต้องหยุดงานไปก่อน เดี๋ยวเมฆากับไอทรงกรมมันจะสงสัย  '  ทำพูดของบอม ก็เข้ามาในหัวแก้วทันที 
 
 
 
 
 
                        "  แล้วนายจะไปกี่วัน  " 
 
 
 
 
                       " สัก สามสี่วัน เป็นไง น้อยไปมั้ย หรือไปสักอาทิตย์ดี " โทโมะดีใจใหญ่ 
 
 
 
 
                      "  ไปสี่วันก็พอ  แล้วงานที่บริษัทของนายหละ " แก้วพูด 
 
 
 
 
 
 
                       "  ฝากงานไว้แล้ว ไม่ต้องห่วง   "  โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                        "  แล้วจะไปวันไหน  "  
 
 
 
 
 
                        "  พรุ่งนี้เลยย  พรุ่งแก้วออกจากโรงพยาบาาลก็ไปกันเลย " เร็วไปมั้ยโมะ 
 
 
 
 
                       "  หมอยังไม่บอกเลย จะออกได้ยังไง  " นั้นสิ หมอยังม่ได้ว่าอะไรเลย
 
 
 
 
 
                       "  เมื่อกี้ไปถามหมอมาแล้ว  หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้  " 
 
 
 
 
 
                      "  ไม่เชื่อหรอก ให้หมอมาบอกเอง "  ทำไมเค้ามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง กันเหมือนแฟนเลยวะ
 
 
                                                
 
 
                      "  ก็ได้ งั้นเดี๋ยวหมอมาตรวจถามหมอเลยแล้วกัน  "  โทโมะ แกล้งทำเป็นงอล 
 
 
 
 
 
 
 
                         
                                   ทางด้านวีรวิทย์  ไม่เป็นอันทำการทำงาน เพราะมัวแต่คิดถึงคำพูดของโทโมะ ที่บอกว่าแก้วเป็นภรรยาของเค้า  นี่แก้วรู้จักกับโทโมะ หรอ รู้จักได้ยังไง แล้วเค้าเป็นอะไรกัน มันเป็นคำถามที่เขาตอบไม่ได้ และเขารู้ดีว่าหากถามแก้วไป ยากที่คนอย่างแก้วจะตอบเขา 
 
 
 
 
 
                   "  คิดอะไรอยู่หรอค่ะ  " กวางเดินเข้ามาในห้อง พอเป็นวีรวิทย์ดูเหม่อๆ ก็รีบเอ่ยทักขึ้น
 
 
 
 
                   "  ป่าว ไม่มีอะไร  แล้ววันนี้กวางไม่ทำงานหรอ " วีรวิทย์ถาม
 
 
 
 
                   "  ไม่ค่ะ กวางไม่ทำงานแล้ว " กวางพูด
 
 
 
 
 
                    "  แล้วทำไมไม่ทำ " วีรวิทย์ดุ
 
 
 
 
 
                     "  ก็กวางจะมาเฝ้าพี่ไงค่ะ  พี่จะได้ไม่ไปหมกมุ่นอยู่กับนังไร้ค่านั้นอีก " กวางขึ้นเสียงใส่
 
 
 
 
                    "  ที่พูด หมายถึงใคร  " วีรวิทย์พยายามระงับอารมณ์โกรธ
 
 
 
 
                   "  แล้วใครหละค่ ที่พี่พากันเข้าโรงแรมเมื่อ 3  วันก่อน " กวางโวยวายไม่เลิก ระดับความโมโหของเธอทวีคูณขึ้น เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น 
 
 
 
 
 
                 "  พี่ไปทำงาน "  วีรวิทย์พูด
 
 
 
 
 
                     "  อย่ามาแก้เลยเลย  มันฟังไม่ขึ้น  พี่นอกใจกวาง กวางรู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงไล่ให้กวางไปทำงาน เพราะพี่จะได้มีเวลาไปหานั่งนั้นใช่มั้ย  บอกกวางมาเเดี๋ยวนี้นะ  บอกมา  " กวางทุบอกวีรวิทย์อย่างแรง จนเจ้าตัวก็รีบจับมือหญิงสาวอารมณ์ร้อนอาไว้ 
 
 
 
 
                   "  กวางเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ กลับไปก่อนเถอะไป  ใจเย็นเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับมาคุยกัน " วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
 
                   "  กวางอยากรู้จัง  ว่านังแก้วมันเด็ดขนาดไหน พี่ถึงได้ทิ้งกวางไปหามัน   "  กวางโวยวายทั้งน้ำตา  วีรวิทย์เหลืออดกับคำพูดของเธอ 
 
 
 
 
                   "  ก็ดีกว่ากวาง  " คำพูดของเขาเหมือนมีดคมที่กรีดลงกลางใจของเธอ แม้มันจะเป็นเพียงคำประชดประชันของเขาก็ตาม แต่เธอก็ไม่รู้ 
 
 
 
 
 
                   " นี่พี่มีอะไรกับมันแล้วหรอ  พี่ทำแบบนีกับกวางได้ยังไง  พี่นอกใจกวางทำไมม ฮืออ ฮืออ ฮือออ " กวางทรุดลงนั่งร้องไห้  
 
 
 
 
 
                   "  กวางเงียบบ  "  กวางร้องห้หนักอย่างไม่อายใครจนพนักงานเริ่มแห่กันมาที่หน้าห้องวีรวิทย์ 
 
 
 
 
                  "  ทำไม จะอายอะไร  ไปมั่วกับผู้หญิงคนอื่น ยังมีหน้ามาอายอีกหรอ  ทุรศสิ้นดี " เธอลุกขึ้นมาโวยวายใส่เขา
 
 
 
 
 
                   "  ถ้าไม่เงียบ พี่จะเรียก รปภ มาพาตัวกวางออกไปนะ " วีรวิทย์พูด 
 
 
 
 
                  "  ก็ลองดูสิ  ถ้าพี่กล้าทำ กวางจะแฉทุกอย่างให้หมดเลย กวางจะบอกพนักงานของพี่ว่าพี่พานังแก้ว  อื้ออออ  "  เขาหยุดความปากร้ายของเธอด้วยปากของเขา วีรวิทย์บดขยี้ปากของกวางอย่างร้อนแรง เพื่อเป็นการสั่งสอนความร้ายกาจของเธอ กวางพยามพยักร่างสูงให้ออกห่างแต่ก็ไร้ผล  วีรวิทย์จูบกวางอยู่นาน ก็ถอนจูบออก กวางช็อคไป 
 
 
 
 
 
                  "  พี่เกียจกวาง  พี่ต้องการปกป้องแก้ว  พี่ไม่รักกวางเลย " กวางพูดอย่างแผ่วเบา แต่น้ำตาไหลออกมาราวกับสายธาร เธอเจ็บปวดจริงๆ 
 
 
 
 
 
                  "  กวางง  คือ  พี่ขอโทษ " วีรวิทย์เองก็รู้สึกผิดจริงๆ แต่เธอจะดูเปรี้ยว ชอบแต่งตัวโป๊ไปบ้าง ก็เธอก็ไม่ใช่คนที่ใช้ร่างกายเปลื้อง และที่สำคัญ เขาและเธอไม่เคยลึ้งซึ้งกัน นี้เป็นครั้งแรกที่เขาจูบเธอ และเป็นจูบที่ไม่ให้เกียรติเธอเลย 
 
 
 
 
 
                 "  กวางจะทำให้พี่ กับมัน  เจ็บ มากกว่าที่กวางเจ็บ  " กวางพูดจบก็เดินออกไป วีรวิทย์มองตามอย่างหนักใจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                 โรงพยาบาล ทันทีที่หมอมาตรวจดูอาการแก้ว ทั้งคู่ก็มีกิริยาแปลกๆต่อหน้าหมอ สะกิดกันไปสะกิดกันมา 
 
 
 
 
 
 
                   " มีอะไรจะถามหมอหรือป่าวครับ  " หมอพูด
 
 
 
 
 
                  "  เอ่อออ  แก้วจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ครับ " โทโมะเลือกที่จะถามเอง
 
 
 
 
 
                   " จริงๆ ออกพรุ่งนี้เลยก็ได้นะครับ  ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว เหลือแค่แผลจากที่ถูกยิงอย่างเดี๋ยว  แค่ทำแผลทุกวัน ไม่กี่วันก็หายครับ " หมอพูด โทโมะยิ้มทันที
 
 
 
 
 
                   "  งั้นพรุ่งนี้ออกเลยนะครับ  " โทโมะพูด  
 
 
 
 
                  "  ได้ครับ " หมอพูดจบก็เดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
 
                   "  พรุ่งนี้ได้ไปเที่ยวแล้ววว  " โทโมะดีใจเหมือนเด็ก แก้วมองแล้วก็ยิ้มออกมา 
 
 
 
 
                  "  นายมีมุมแบบนี้ด้วยหรอ ไม่ยักจะรู้ " แก้วพูด 
 
 
 
 
 
                  " มีสิ ชั้ลไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้วนะ ตั้งแต่วันนั้น  " โทโมะพูด สีหน้าเขาเศร้าลงทนที
 
 
 
 
                "  มีอะไรจะเล่าให้ชั้ลฟังรึปล่าว " แก้วเห็นดวงตาคมก็เศร้าๆ และแดงๆ หมือนว่าเขาจะร้องไห้ 
 
 
 
 
 
                  "  แม่ชั้ลตาย ตั้งแต่ชั้ลอายุ 17 ปี  ชั้ลสนิทกับแม่มาก ชั้ลเสียใจมากที่แม่จากไปเร็วขนาดนี้  มันทำใจยากมากเลยนะแก้วที่ต้องอยู่ลำพังอย่างไม่มีใคร แล้วรู้มั้ย ลังจาดแม่ตายไปได้เดือนเดียว  พ่อก็มีเมียใหม่ เอาเมียใหม่ เอาลูกเลี้ยงมาอยู่ที่บ้าน ชั้ลโวยวายจนบ้านแตก  สุดท้าย เป็นชั้ล ที่ต้องเดินออกจากบ้านหลังนั้นมา พร้อมกับเงินก้อนนึง  " โทโมะพูด เขาพยามกลั้นน้ำตาเอาไว้ 
 
 
 
 
                  " แล้วที่นายเคยบอกชั้ล  " แก้วนึกถึงตอนที่โทโมะเรียกให้เธอมาทานข้าวกับเขา แล้วพูดถากถางเธอว่าครอบครัวของเขาอบอุ่น 
 
 
 
 
 
                  " ชั้ลโกหก ชั้ลแค่อยากแกล้งเธอ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
                 " แล้วหลังจากนั้นนายไปอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร  "  แก้วถามอย่างสนใจ 
 
 
 
 
                  "  ชั้ลมาเช่าบ้านอยู่คนเดียว ชั้ลเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดิมจนจบ ม 6 หลังจากนั้นก็สอบเข้ามหาลัยของรัฐ ที่มีค่าเทอมถูกๆ เพราะชั้ลต้องบริหารเงินที่พ่อให้มา  ชั้ลไม่อยากแบกหน้าไปขอเงินเค้าอีก  ชั้ลเริ่มศึกษาเรื่องหุ้นตอน ปี 1 ชั้ลเอาเงินบางส่วนไปเล่นหุ้น จนได้กำไรมามากพอสมควร  พอชั้ลจบ ชั้ลก็สร้างบริษัทเป็นของตัวเอง เอาเงินที่ชั้ลเล่นหุ่นนั้นแหละ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                    "  แล้วนายกลับไปหาพ่อบ้างหรือป่าว  " แก้วถาม
 
 
 
 
                   "  ชั้ลเคยกลับไปครั้งนึง แต่ก็โดนไล่ออกมาเหมือนหมา ชั้ลเลยไม่คิดจะกลับไปอีกเลย ไม่ติดต่อ ไม่อะไรทั้งสิ้น  ชั้ลเลยเหมือนคนมีปัญหา ใจร้อน เจ้าอารมณ์ ชอบหงุดหงิด โวยวาย ด่าคนอื่นไปทั่วแบบนี้นั้นแหละ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                   " ก็ไม่ต่างจากชั้ล ชั้ลก็เหมือนนาย แต่ชั้ลอาจจะแย่กว่านายหน่อยนึง  " แก้วพูด เมื่อคิดถึงรื่องตัวเอง
 
 
 
 
 
                   "  เล่าให้ฟังบ้างสิ " โทโมะเกยหน้าที่ขอบเตียงอย่างอ้อนๆ 
 
 
 
 
                    "  ตอนเด็กๆนะ ตอนชั้ลอยู่อนุบาล ชั้ลอยากให้พ่อไปส่งชั้ลเหมือนที่ไปส่งที่กวาง พี่กาญจน์ แต่พ่อไม่ยอมไปส่ง ทั้งๆที่เราทั้งสามคนอยู่โรงเรียนเดียวชั้ล  ชั้ลเลยต้องนั่งรถสองแถวไปโรงเรียนเองคนเดียว  พอไปถึงหน้าโรงเรียนนะ ชั้ลเห็นเพื่อนๆ มีแต่พ่อแม่ไปส่ง ทุกคน บางคนพ่อกับแม่เดินจูงมือไปถึงหน้าห้องเรียน แต่ชั้ลต้องไปโรงเรียนคนเดียว  แย่มากเลยนะ " แก้วพูด โทโมะฟังอย่างตั้งใจ
 
 
 
 
 
                    "  หลังจากนั้น พอเข้า ป 1 ชั้ลต้องไปสอบเพื่อเข้า ป 1 ชั้ลเลยอยากให้พ่อพาชั้ลไปสอบ เพราะที่สอบมันอยู่ไกลมาก แล้วชั้ลเองก็ไม่เคยไป ชั้ลกลัวหลง กลัวไปอบไม่ทัน กลัวไปหมด  แต่พ่อก็ไม่พาไป  ชั้ลเลยต้องหาทางไปเองจนได้  นายรู้มั้ย พอไปถึงหน้าโรงเรียนนะ ชั้ลลงจากรถเมล์ ก็เห็น พ่อเดินจูงมือพี่กวาง พี่กาญจน์เข้าไปโรงเรียน  ชั้ลนิมึนเลย ทั้งน้อยใจ ทั้งเสียใจ " แก้วพูด แต่ไม่ร้องไห้ 
 
 
 
   
 
               " แล้วกาญจน์กับกวางนี่รุ่นเดียวกับเธอหรอ  "
 
 
 
 
                "  อือ ก็ห่างกันไม่กี่เดือน เลยเข้า เรียนพร้อมกัน "
 
 
 
 
                " เล่าต่อสิ " 
 
 
 
 
 
                "  เราก้เรียนโรงเรียนเดียวกันจนจบ ป 6 แต่ก็ต้องทำเหมือนคนไม่่รู้จักกัน พ่อไปรับพี่ๆทุกวัน  ส่วนชั้ลต้องกลับบ้านเองทุกวัน จน ชั้ลชิน หลังจากนั้นก็สอบเข้า ม 1 ได้ที่เดียวกันอีก แล้วก็เหมือนเดิม คือ ทำตัวไม่รู้จักกัน  แต่จุดเด็ดมันอยู่ที่ตอน ม 3  งานวันพ่อ ชั้ลขอให้พ่อไปงานโรงเรียนให้หน่อย แต่พ่อปฏิเสธ  บอกว่าติดงานไปไม่ได้  แต่รู้มั้ย พอถึงวันงานจริงๆนะ  พ่อกับนั่งอยู่กับพี่กวางพี่กาญจน์  ส่วนชั้ลก็ได้แต่มองลูกๆคนอื่นก้มลงกราบพ่อ ชั้ลกราบเก้าอี้ หึ  " แก้วพูดเสีงสั่น โทโมะมองอย่างเห็นใจรู้สึกสงสารแก้วจับใจ
 
 
 
 
 
                  "  หลังจากนั้น ก็มีงานกีฬาสีของโรงเรียน  ชั้ลเป็นนักวิ่ง  ชั้ลอยากให้พ่อไปเชียร์ชั้ลเหมือนที่พ่อแม่คนอื่นเค้าไป  แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม  พ่อไปอยู่กับพี่กวางพี่กาญจน์หมือนเดิม  หลังจากนั้นชั้ลเลยชอบทำอะไรคนเดียวตลอด ไม่มีใครรอ ไม่มีใครเป็นห่วง ไม่ต้องบอก ไม่ต้องขออนุญาตใคร เกิดมาคนเดียว  ก็ควรจะอยู่คนเดียว แล้วก็ตายคนเดียว " แก้วพูด 
 
 
 
 
 
                   " แก้วววว  อย่าพูดแบบนี้  " โทโมะมองแก้วอย่างสงสารและเห็นใจ 
 
 
 
 
                  "  นี่  ชั้ลไม่ได้พูดประชดนะ ชั้ลพูดเรื่องจริง " แก้วพูด 
 
 
 
 
                   "  แล้วแม่หละ แม่ไปไหน ทำไมไม่ดูแลเธอ " โทโมะพูด
 
 
 
 
                   "  แม่น้อยใจพ่อ ที่ไม่สนใจเราเลยเข้าบ่อนแก้เครียด แต่สุดท้ายก็ติดงอมแงง จนไม่ออกจากบ่อน  ขนาดตอนเสียชีวิต ต้นเหตุยังมาเพราะเรื่องนี้เลย " แก้วพูดหน้าเศร้า
 
 
 
 
 
 
                   "  ต่อไปนี่เธอจะไม่อยู่คนเดียวแล้วนะ  "โทโมะจับมือแก้วมากุมไว้ 
 
 
 
 
 
                    "  นายไม่ต้องสงสารชั้ลหรอกนะ ชั้ลอยู่ได้ ชั้ลชินแล้ว " แก้วพูด 
 
 
 
 
                   "  แต่    ชั้ลอยากอยู่กับเธอ และชั้ลก็อยากให้เธออยู่กับชั้ล  " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                   "  นายชอบพี่กวางไม่ใช่ชั้ล  ครบหนึ่งเดือนชั้ลก็ต้องไปจากนาย พี่กวางจะมาอยู่กับนาย  "  แก้วพูด ทั้งที่ในใจเธอก็รู้สึกไม่ต่างจากเขาเลย 
 
 
 
 
                  "  ชั้ลไม่อยากได้ตัวกวางแล้ว  แต่ชั้ลอยากได้ตัวเธอ แล้วก็ ...  "  โทโมะเงียบไป 
 
 
 
 
 
                  "  แล้วก็อะไร " แก้วถาม 
 
 
 
 
                 "  เธออยากอยู่กับชั้ลหรือป่าว  " โทโมะถาม  แก้วนิ่งไป 
 
 
 
 
                " คือ  ชั้ลลล   "  
 
 
 
 
 
                 " ไม่ต้องตอบก่อน เดี๋ยวค่อยตอบ ตอนไปเที่ยวกัน  " โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
                  "  อื้ม  ก็ดีเหมือนกัน " แก้วยิ้ม  ทั้งคู่ยิ้มให้กัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                        ****   แก้วจะยอมอยู่กับโทโมะรึปล่าวนะ