ความทรงจำของเราสองคน...

              
 
 
              เวลา 1 ทุ่มตรง
 
 
" รอนานไหมคะ " ฟางเดินลงมาก็ทักโทโมะที่ยืนรออยู่แล้วด้านล่างของบ้าน
 
 
 
" ก็ถ้าเรายังไม่ลงมาอีก 5นาทีพี่จะหนีไปก่อนแล้วละ " โทโมะตอบกวนๆๆ 
 
 
 
 
" กล้าทิ้งฟางหรอ ชิส์แค่นี้ก็รอไม่ได้ " ฟางพูดอย่างน้อยใจ พร้อมกับสื่ออะไรบางอย่าง
 
 
 
 
" โอ๋ๆๆ รอได้สิครับ สำหรับเจ้าหญิงเนี่ยรอได้เสมอแหละ ไปกันเถอะเดี๋ยวคุณภาณุกับคุณแก้วเขาจะรอ " โทโมะพูดพร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้า ฟางยิ้มรับแล้ววางมือลงบนมือของร่างหนา แล้วทำท่าทางถอนสายบัวเล่นๆๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ล๊อบบี้...
 
 
 
" ขอโทษน่ะครับที่ให้พวกคุณรอนาน " โทโมะพูดหลังจากที่เดินเขามาก็พบกับแก้วและป๊อปปี้ที่ยืนรออยู่แล้วก็รีบเอ่ยขอโทษทันที
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรหรอกครับ " ป๊อปปี้เอ่ยแล้วยิ้ม มองฟางอย่างอ่อนโยนและหลงใหล 
 
 
 
 
" เอ่อ งั้นเชิญทางนี้เลยคะ " แก้วเห็นว่าพี่ชายดูจะตลึงในความสวยของร่างบางตรงหน้าไปเสยแล้วก็เลยกล่าวแนะนำแทน 
 
 
 
 
" ขอบคุณคะ " ฟางเอ่ยขอบคุณโทโมะที่เลื่อนเก้าอี้ให้แล้วมานั่งข้างเธอ ส่วนป๊อปปี้กับแก้วก็ได้แต่มองอย่างนิ่งๆๆ
 
 
 
 
" หวังว่าพวกคุณคงจะชอบอาหารที่ทางเราได้จัดเตรียมใไว้ให้น่ะคะ " แก้วพุด 
 
 
 
 
" ถูกใจมากเลยครับ มีแต่ของที่ผมชอบ แต่ไม่ได้มีเวลาทานนานแล้วนะครับ " โทโมะพูดแล้วยิ้มอย่างกับเด็กที่ได้เห็นอาหาร 
 
 
 
 
" 555 คะงั้นเชิญตามสบายน่ะคะ เต็มที่เลยคะเชฟที่นี่ทำอาหารอร่อยน่ะคะ " แก้วพูดแล้วตักแกงผักกาดจอให้กับโทโมะ 
 
 
 
 
" ขอบคุณครับ นี่ครับ " โทโมะยิ้มแล้วตักแกงดอกดินให้แก้ว ด้วยเช่นกัน 
 
 
 
 
 
" เอ่อ นี่ครับอร่อยน่ะครับคุณฟาง " ป๊อปปี้เห็นฟางเอาแต่นั่งมองโทโมะแล้วนิ่งก็เลยตักอาหารให้แทน
 
 
 
 
 
" ขอบคุณคะ นี่คะ " ฟางกล่าวขอบคุณป๊อปปี้แล้วยิ้มให้พร้อมกับตักอาหารให้ป๊อปปี้เช่นกัน ทั้งฟางและป๊อปปี้ยิ้มให้กัน จนโทโมะต้องละจากแก้ว มามองสาวร่างบางข้างกายที่มอบรอยยิ้มหวานที่เธอจะมีให้แค่คนในครอบครวัและสนิทเท่านั้นแต่นี่ ผู้ชายตรงหน้าเธอกับเขาเพิ่งเจอกันทำไมถึงได้รอยยิ้มของสาวน้อยไปได้ 
 
 
 
 
  
ครืดดด ครืดดด 
 
 
" ว่าไง " โทโมะรับโทรศัพท์แล้วมองหน้าฟาง 
 
 
 
 
" อืม ไม่ได้เป็นไร อืมอืม เดี๋ยวกูไปรับ " โทโมะพูดเสียงเรียบแล้วเตรียมจะลุกอออก แต่แก้วถามเอาไว้ก่อน 
 
 
 
"  คุณวิศวะจะไปไหนหรอคะ " แก้วถามอย่าสงสัย 
 
 
 
 
" พอดีเพื่อนผมมันโทรให้มารับน่ะคับ เดี่ยวผมมา ฝากน้องสาวเพื่อนผมด้วยน่ะครับ " โทโมะตอบแล้วเดินออกไป แก้วเป็นห่วงเลยรีบเดินตามไป ฟางมองโทโมะอย่างเศร้าๆๆ จนป๊อปปี้สัมผัสได้ 
 
 
 
 
" เอ่อผมทำให้คุณฟางกับคุณวิศวะทะเลาะกันหรือเปล่าครับ " ป๊อปปี้ถามอย่างเกรงใจ เขาก็ต้องการรู้ว่าระหว่างเธอกับชายหนุ่ม ผู้บริหารใหญ่ของธนาคาร อยู่ในสถานะไหนกันแน่ 
 
 
 
 
" ไม่หรอกคะ อย่าคิดมากสิคะ ฟางกับพี่โมะเราเป็น...พี่น้องกันคะ สนิทกันมากสงสัยจะเครียดเรื่องงานมากกว่าน่ะคะ ทานเถอะคะ " ฟางรีบปรับสีหน้าแล้วยิ้มให้กับป๊อปปี้ดังเดิม ป๊อปปี้ยิ้มตอบบางๆๆ แล้วทั้ง สองก็ทานอาหารกันอย่างสนุก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ว๊ายย " แก้วร้องออกมาเมื่อรีบเดินตามร่างสูงออกมาโดยที่แถบบริเวณนั้นไม่ใช่ทางเดินที่จะออกไปทางหน้ารีสอร์ท จึงทำให้รกเอามาก แก้วจึงสะดุดล้มกิ่งไม้ 
 
 
 
 
" คุณแก้ว คุณตามผมมาทำไมแล้วนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ " โทโมะรีบหันหลังวิ่งกลับมาดูร่างบางที่ล้มพับอยู่กับพื้ม พร้อมข้อมมือที่กุมอยู่ที่ข้อเท้าของเธอเอง
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรหรอกคะ แก้วซุ่มซ่ามนิดเดียวเองแค่นี้สบายมาก โอ๊ย!! " แก้วพูดกับโทโมะและพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่กลับล้มพับลงไปอีกแต่ดีที่โทโมะช่วยเอาไว้ ทำให้หน้าของทั้งสองคนใกล้กันมาก 
 
 
 
 
"เอ่อ ขอบคุณคะ ว่าแต่คุณวิศวะมาทำอะไรทางนี้คะ ทางนี้ไม่ใช่ทางออกไปหน้ารีสอร์ทนะคะ " แก้วพูด เมื่อพยายามยืนได้แล้ว แต่ก็ยังมีโทโมะช่วยพยุงอยู่ 
 
 
 
 
" อ๋อ ผมเห็นมันสวยดีนะครับ " โทโมะโกหกออกไปแล้วไม่ได้มองหน้าแก้ว 
 
 
 
 
" โกหกเนียนมากเลยคะ เอาเถอะคะแก้วว่าเราไปกันเถอะคะ เดี๋ยวจะเจอแจ๊คพ๊อตเอา สงสัยแก้วคงต้องให้คนงานมาจัดการกับหญ้าพวกนี้สะแล้ว " แก้วพูดยาวพลางมองไปที่ทุ่งหญ้าที่รกเอามากๆๆ โทโมะมองแก้วแล้วยิ้มให้กับความเอาใจใส่งานของเธอ
 
 
 
 
 
" คุณแก้วนี่เก่งจังเลยน่ะครับ ว่าแต่คุณเรียนจบอะไรมาหรอครับ " โทโมะถามพลางช่วยพยุงแก้วเดินออกมาจากทางนั้น 
 
 
 
 
" อ๋อแก้วเรียนบัญชีคะ แต่ยังไม่จบหรอกคะ เหลืออีกปีหนึ่งนะคะ " แก้วพูดแล้วบึ้งหน้าเพราะความเจ็บจากข้อเท้าแล่นเข้ามา โทโมะมองหน้าของแก้วอย่างขำๆๆ
 
 
 
 
" ขอโทษน่ะครับ " โทโมะเอ่ยจบก็ช้อนตัวแก้วขึ้นมา แล้วมองหน้าร่างโปร่งที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองมีสีหน้าเขินอายอย่างเห็นได้ชัด 
 
 
 
 
"  ว๊ายย คุณวิศวะทำอะไรคะปล่อยฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้ " แก้วพยายามดิ้นให้ลงจากตัว
 
 
 
 
 
"อย่าดิ้นสิคุณเดี๋ยวถ้าตกขึ้นมาผมไใ่รับผิดชอบนะครับ " โทโมะตอบยิ้มกวนๆๆ ให้แก้วแล้วแกล้งทำเป็นจะปล่อยแก้ว จนแก้วเองต้องรีบโอบลำคอแกร่งของโทโมะทันที 
 
 
 
 
" เพิงรู้นะคะว่าคนอย่างคุณขี้แกล้งคนอื่นเขาเป็นด้วย " แก้วพูดแล้วยิ้มมองหน้าโทโมะที่ตอนแรกยิ้มออกมาได้เพราะได้แกล้งเธอแต่พอแก้วพุดจบ โทโมะก็ทำหน้านิ่งเหมือนเดิม 
 
 
 
 
" เราไปกันเถอะครับ เดี่ยวพี่ชายคุณจะรอนาน " โทโมะไม่ตอบแก้วแต่เดินไปกลับโดยที่ยังอุ้มแก้วอยู่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอ่อ พี่โมะคงไม่กลับมาแล้วละคะ งั้นฟางขอตัวกลับบ้านพักก่อนน่ะคะ " ฟางพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินกลับ 
 
 
 
 
"เดี๋ยวผมเดินไปส่งดีกว่านะครับ " ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มๆๆ 
 
 
 
 
" คะ ขอบคุณมากนะคะ คุณป๊อปปี้ " ฟางพูดชื่อเล่นของป๊อปปี้เพราะเธอและเขาเริ่มสนิทกันมากขึ้น 
 
 
 
 
" คุณอีกแล้วน่ะฟาง " ป๊อปปี้พูดแล้วทำหน้างอใส่ฟางจนร่างบางต้องหัวเราะออกมาในมุมเด็กๆๆขี้งอนของเขา 
 
 
 
 
" 55 อ่ะอ่ะคะพี่ป๊อป พอใจไหมคะ " ฟางพูดแล้วยิ้มให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ ยิ้มกลับตอบเขามีความสุขมากเมื่อได้อยุ่กับเธอ 
 
 
 
 
" ไปครับเดี่ยวพี่ไปส่งดีกว่าเนาะ ดึกแล้วเราจะได้พักผ่อน " ป๊อปปี้พูดแล้วเดินมายืนข้างๆฟาง 
 
 
 
 
" คะ อ๊ะ " ฟางพูดพร้อมกับจะก้าเท้าเดินแต่กลับต้องล้มเพราะเธอก้าวผิด แต่ดีที่ป๊อปปี้ประคองเอาไว้ก่อนแล้ว 
 
 
 
 
" ธนันต์ธรณ์ !! " เสียงเรียกปริศนาดังขึ้นแทรกกลางระหว่างป๊อปปี้และฟาง 
 
 
 
 
..................
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
    ฉับฉับ!! ใครหนอกล้ามาขัดจังหวะพี่ป๊อปกับพี่ฟางสวีทเนี่ย ช่างกล้าเดี๋ยวไรเตอร์ตบให้ดีไหไรเตอร์รู้ว่ารีดเดอร์หมันไส้ 55 ขอบคุณมากคะพที่อ่านเม้นน่ะคะ คือแบบ ยอดอ่าน เร็วมาก เม้นยังไม่ถึงร้อยเลยอ่ะ แหะแหะ ไม่เป็นไร ขอบคุณที่อ่านคะ ฝากติดตามนะคะ 
 
 
 
    ถ้มีเวลาว่างไรเตอร์จะรีบอัพใหห้น่ะเพราะว่าถ้าเปิดเทอมไรเตอร์คิดว่าคงจะไม่ได้เขานานเลยเพราะปะป๋าา ต้องยึดแน่เลยคอมอ่ะแหะๆๆ