ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
                                             ตอนที่ 45.....
 
 
" พี่ป๊อป พี่ป๊อป " แก้วเรียกพี่ชาย ที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องของเนย 
 
 
 
 
" มีอะไรละเรา " ป๊อปปี้ถามแก้ว 
 
 
 
 
" คือว่าแก้วจะวานให้พี่ป๊อปช่วยมาดูแลฟางก่อนได้ไหมอ่ะ พอดีพวกเรามีงานด่วนมากลย พี่โมะต้องไปคุยกัยงานกับลูกค้าแล้วคือ พี่โมะม่ยอมให้แก้วอยู่กับฟางอ่ะ ไหนจะธามต้องไปรับคุณพ่อคุณแม่ของเขากับฟางมาอีก ไม่มีใครว่างเลย น่ะเฮียแก้วฝากหน่อยน่ะ " แก้วพูดยาวก่อนจะส่งสายตาอ้อน
 
 
 
 
" จ้างพยาบาลสิ " ป๊อปปี้ยังคงตอบนิ่ง 
 
 
 
 
" นี่เฮียแค่นี้มันไม่ตายหรอกนะ เห็นคนรักอยุ่ตรงหน้าแต่กลับปล่อยไปเฉยๆๆ เออไอ้เราก็อุตส่าห์ช่วย นี้หมดอารมณ์ละนะ พูดเลย " แก้วโวย โทโมะที่แอบดูอยู่กับธามไทและป๊อปปี้หญิงก็รีบออกมาห้าม 
 
 
 
 
" ใจเย็นดิแก้ว " ป๊อปปี้หญิงเดินเข้ามาดึงแขนแก้ว 
 
 
 
 
 
" จะให้เย็นไงละป๊อปไอ้เราก็พยายามทุกทางเพื่อให้ได้คืนดีแต่ตัวเองกัลนิ่งขรึมเหอะ " แก้วโวยวาย 
 
 
 
 
" ถ้าไม่มีอะไรพี่ขอตัวนะ " ป๊อปปี้ชายพูดก่อนจะเดินเข้าห้องไป แต่ธามไทเดินไปขวางเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
" ผมจะบอกอะไรคุณเอาไว้น่ะคุณภาณุ ว่าฟางเขารักคุณ และเราสองคนก็ไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรักที่เธอมีต่อคุณ โดยที่ผมต้องยอมถอยออกมาให้กับความซื่อสัตย์ในความรักของเธอ " ธามไทพูด ก่อนจะเดินไปหาป๊อปปี้หญิงแล้วโอบเอาไว้ 
 
 
 
 
" แล้วก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกันที่ทำให้ผมเจ็ยแต่อย่างน้อยเธอก็ได้พาความสุขมาให้ผมเช่นกัน "  ธามไทพูดกับป๊อปปี้ชายแล้วหันมามอป๊อปปี้หญิงที่ยิ้มหวานให้กัน 
 
 
 
 
 
" หมายความว่า " ป๊อปปี้ชายมองหน้าป๊อปปี้หญิงและธามไทสลับกัน 
 
 
 
 
" คะคุณป๊อป  ตอนแรกป๊อปแอบชอบธามเขาตั้งแต่ที่เราเจอกันที่ภูเก็ตแล้วละคะ ตอนนั้นเราสองคนคุยกันทางไลน์บ้างโทรบ้าง แต่ในทุกๆครั้งเรื่องที่เขาจะปรึกษาป๊อป ก็เป็นเรื่องของคนที่เขารัก ั่ก็คือฟาง จนคุณแม่ของธามเขามาติดต่อป๊อปให้ไปเป้นดีไซน์เนอร์ให้ ก็เลยรุ้และได้เจอกัน สุดท้ายฟางเขาก็บอกว่าให้ธามกลับไปคิดให้ดี เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หัวใจของเธอมันก็คงจะเปลี่ยนไปได้ยาก " ป๊อปปี้หญิงตอบอย่างยิ้ม ๆๆ
 
 
 
 
 
" ทีนี้ก็แล้วแต่นายและล่ะ พวกเราไปกันเถอะ " โทโมะพูดก่อนจะเดินจูงมือแก้วที่อารมณ์เสียออกไป ธามไทเดินไปตบบ่าป๊อปปี้ชาย
 
 
 
 
 
" ผคิดว่าคุณคงฉลาดพอที่จะไม่ปล่อยให้คนที่คุณรักและรักคุณ ต้องอยู่คนเดียวเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเจ็บปวดมามากพอแล้ว " ธามไทพูดก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับป๊อปปี้หญิง ป๊อปปี้ชายนิ่งไปสักพักก่อนจะเดินเข้าห้องไปหาเนย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อป " เนยเรียกเพื่อนชายที่หลังจากเข้ามาในห้องของเธอก็เอาแต่นั่งนิ่ง  
 
 
 
 
" หืม เนยต้องการอะไรหรือเปล่า " ป๊อปปี้สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบพูด 
 
 
 
 
" เปล่าหรอก ป๊อปเนยได้ยินทุกอย่างน่ะถ้าเนยเป็นป๊อป เนยจะไม่ปล่อยให้คนที่เนยรักและรักเนยอยุ่ตามลำพังอย่างโดดเดี่ยว ฟางรอป๊อปอยู่นะ " เนยพูดก่อนจะกุมมือของป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองหน้าเนยอย่างลังเล
 
 
 
 
" ป๊อปแค่กลัว " ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
" กลัวอะไรกันป๊อป นี่เป้นพ่อคนแล้วนะ แค่นี้กลัว ป๊อดอ๋อพ่อเลี้ยง " เนยแหย่เพื่อนชาย ป๊อปปี้เงยหน้ามายิ้มแล้วโยกหัวของร่างบางไปมา
 
 
 
 
 
" ตื่นมาก็ปากดีเลยน่ะเราอ่ะ 55 งั้นเดี๋ยวป๊อปมาน่ะ " ป๊อปปี้พูโ เนยพยักหน้ายิ้ม
 
 
 
 
 
" ขอให้สำเร็จน่ะคะพ่อเลี้ยง " เนยพูดก่อนที่ปีอปปี้จะหันมายิ้มให้แล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  ป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องพักของเนยแลวเดินไปที่หน้าห้องของฟาง แอบมองเธอผ่านกระจกบานน้อยๆๆ  ภาพที่เขาเห็นก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห้นว่าร่างบางกำลังเล่นกับลุกน้อยอยู่ในอ้อมแขน ลูกทีเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เขาคิดอย่างนั้น
 
 
 
 
" อ้าวคุณ " พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินมาจะไปหาฟางแต่เจอป๊อปปี้ยืนอยู่ที่หน้าห้อง ก็ทัก
 
 
 
 
" คุณเป็นญาติของคนไข้หรอคะ " พยาบาลสาวถาม
 
 
 
 
" เอ่อ...เปล่าครับ พอดีน้องสาวผมรู้จักเธอน่ะครับ " ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
" อ๋อคะ เธอน่ารักมากเลยนะคะ ท่าทางจะรักลูกมากเลย แถมยังดูเด็กอยู่เลย 55 หรือว่าดิฉันแก่แล้วคะเนี่ย " นางพยาบาลสาวพูด ก่อนจะหัวเราะ ป๊อปปี้ยิ้ม
 
 
 
 
" คงไม่หรอกครับ เอ่อแล้วนี่เด็กต้องทางนมของแม่ไปประมาณกี่เดือนครับ " ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
" อืมถ้าให้ดี ทางจนกว่าจะเลิกก็ดีน่ะคะ เพราะของจากคุณแ่จะให้เด็กฉลาด แข็งแงมากกว่านมผงคะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ " นางพยาบาลเดินเข้าไปห้อง ป๊อปปี้มองตามสักพักก่อนจะดินตามเข้าไป
 
 
 
 
 
" มารับน้องแล้วคะคุณแม่ " นางพยาบาลพูด ฟางมองตามก่อนจะยิ้มให้ แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นบางคนเดินตามเข้ามา
 
 
 
 
 
 
" ....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     

 
 
 พอก่อนเนอะ แค่นี้แหละ พี่ป๊อปจะง้อพี่ฟางแล้วน้า คือเราแต่งหวานไม่เก่งอ่ะ 55 รออ่านตอนต่อไปน่ะคะ