ความทรงจำของเราสองคน...

 

 

 

 

                                                  ตอนที่ 46....

 

 

" แหว้ แหว้ " เสียงเด็กทารกในอ้อมแขนของนางพยาบาลร้องเสียงดัง ทั้งฟางและป๊อปปี้ต่างมองด้วยความตกใจ 

 

 

 

 

" เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณพยาบาล " ฟางถามพยาบาลด้วยน้ำเสียงตกใจ ปนห่วงลูกน้อย

 

 

 

 

 

"  แกคงยังไม่ชินกับอ้อมกอดของฉันน่ะคะ ท่าทางแกจะติดคุณแม่มากเลยน่ะคะ เอ่องั้น ช่วยรบกวนคุณแม่กล่อนให้แกหลับก่อนแล้วดิฉันจะมารับแกไปน่ะคะ " นางพยาบาลพูดก่อนจะส่งเด็กน้อยที่ร้องเสียงดังเข้าสู่อ้อมอกของผู้เป็นแม่ ก่อนจะหันมายิ้มให้ป๊อปปี้แล้วเดินออกไป ป๊อปปี้มองฟางที่กำลังโอ๋เด็กน้อย อยู่ก็ยิ้ม 

 

 

 

 

 

" โอ๋ๆๆๆ ไม่เอานะครับเด็กดีของแม่ อย่าร้องน่ะลูก " ฟางพูดกับเด็กน้อยที่ยังไม่ลืมตาแต่เสียงร้องของเขาช่างดังก้องไปทั่วห้อง 

 

 

 

 

 

" เอามาให้พี่สิฟาง " ป๊อปปีพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาฟาง ฟางมองหน้าป๊อปปี้ก่อนจะก้มมองเด็กน้อยต่อ

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรคะ ดิฉันดูแลลูกของดิฉันได้  ไม่เอาสิครับภูตะวัน อย่าดื้อกับแม่สิคะ  " ฟางพูดก่อนจะมองเจ้าตัวน้อยที่ร้องออกมาไม่ยอมหยุด ป๊อปปี้ส่ายหน้าในความดื้อดึงของหญิงสาวก่อนจะนั่งลงที่เตียงของร่างบางแล้วอาศัยจังหวะร่างบางเผลอ รีบช้อนตัวน้อยมาอุ้มเอง

 

 

 

 

 

" อ๊ะ คุณเอาลูกฉันมานะ " ฟางพูดพร้อมกับพยายามเอื้อมตัวไปแย่งเด็กน้อยแต่ เนื่อจกเธอเพิ่งฟื้นเลยทำให้เจ็บปวดที่ท้องน้อย

 

 

 

 

 

" อย่าดื้อสิฟาง เห็นไหมลูกเลิกงอแงแล้วแต่กลายเป็นคุณแม่ที่งอแงแทนสะงั้นละ " ป๊อปปี้พูด ก่อนจะมองหน้าร่างบางที่แดงก่ำเพราะโกรธเขา

 

 

 

 

 

" เอาลูกฉันมา แล้วก็เชิญคุณกลับไปได้แล้วคะ " ฟางพูด ป๊อปปี้ส่ายหน้า

 

 

 

 

 

" เด็กคนนี้ก็เป็นลูกของพี่ พี่มีสิทธิ์ พี่จะเอาแกไปอยู่กับพี่ " ป๊อปปี้คิดที่อยากจะแกล้งร่างบาง ก็พูดตีหน้านิ่ง ฟางได้ยิ้นก็โกรธมาก

 

 

 

 

 

" คุณไม่มีสิทธิ์เอาล฿ูกของฉันมาน่ะ " ฟางพยายามจะเข้าไปแย่งเด็กน้อยๆ ทั้งๆที่ตัวเองยังเจ็บอยู่

 

 

 

 

" ฟางอย่าเพิ่งลุกเดี่ยวก็เจ็บมากกว่าเดิมหรอก "ป๊อปปี้รีบเข้าไปหาร่างบางด้วยความเป็นห่วง แต่ฟางกลับช้อนเด็กน้อยกลับมาอุ้มแทน

 

 

 

 

 

" เขาเป็นลูกของฉัน เชิญกลับไปได้ " ฟางตวาดใส่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองหน้าฟางก่อนจะเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

 

" จะทำอะไรอย่าเข้ามานะ " ฟางเริ่มถอยหนีเพราะกลัวว่าเขาจะมาพรากลูกน้อยไปจากเธอ

 

 

 

 

 

" กลับมาอยู่กับพี่น่ะคนดี " ป๊อปปี้เดินเข้าดึงฟางมากอดแต่ไม่แน่นมาก เพราะมีเด็กน้อยอยู่ตรงกลาง

 

 

 

 

 

" คะ คุณพูดเรื่องอะไร ฉันแต่งงานแล้วคะ คุณก็มีครอบครัวของคุณแล้ว เรา ..." ฟางกำลังจะพูแต่ป๊อปปี้พูดแทรกก่อน

 

 

 

 

 

" เลิกโกหกสักที เรากับธามไม่ได้แต่งงานกัน แล้วพี่กับเนยก็ไมได้เป็นอะไรกันด้วย พี่ขอร้อง กลับมาหาพี่ได้ไหมฟาง " ปีอปปี้คลายกอดฟางแล้วมองหน้าร่างบาง ฟางน้ำตาซึม

 

 

 

 

 

" ฟางจะเชื่อพี่ได้ยังไง ฮึกฮืออ ทุกอย่างที่ฟางเห็นฟางได้ยิน มัน ฮืออ " ฟางร้องไห้เมื่อเธอนึกย้อนไปถึงวันนั้นวันที่เธอได้รับรู้การกระทำของเขา กับผู้หญิงคนนั้น

 

 

 

 

 

" พี่จะไม่พูดขอร้องมให้ฟางเชื่อ แต่พี่จะบอกแค่ว่า พี่รักเราและลูกมากที่สุด พี่ไม่เคยลืมเราเลยแม้แต่วินาทีเดียว " ป๊อปปี้พูด ฟางสบตาร่างบางก่อนจะ ร้องไห้หนักกว่าเดิม

 

 

 

 

 

" ฮึกกฮืออ จริงๆๆนะ พี่ไม่หลอกฟางให้เจ็บใช่ไหม ฮึกก พี่จะไม่แก้แค้นฟางที่ฟางเคยทำให้พี่เจ็บใช่ไหม " ป๊อปปี้หัวเราะนิดหน่อย ก่อนจะตอบคนตัวเล็ก 

 

 

 

 

 

 

" พี่จะหลอกลวงหัวใจตัวเองทำไมละหืม " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ร่างบางอย่างเบามือ ฟางยิ้ม 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณคะ ขอบคุณ " ป๊อปปี้ยิ้ม ก่อนที่เด็กน้อยจะหัวเราะออกมา ทั้งป๊อปปี้และฟางมองตัวเล็กอย่างทึ่งๆๆ นี่เพิ่งออกมาสู่โลกภายนอกได้ไม่นานก็รับรู้ขนาดนี้แล้วหรอ 

 

 

 

 

 

 

" ท่าทางจะร้ายเหมือนพี่เลยนะคะ " ฟางพูดขำๆๆเมื่อป๊อปปี้เอาแต่เล่นกับเด็กน้อยในอ้อมแขน อย่างมีความสุข 

 

 

 

 

 

 

" ร้ายเหมือนพี่หรือว่าดื้อเหมือนเราละ " ป๊อปปี้พูด ฟางย่นจมูกก่อนจะยิ้มให้กัน 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง ฟางก็รักอยู่ดีคะ " ฟางพูดพร้อมกับมองเด็กน้อยที่เธอรับมาจากปีอปปปี้ อย่างมีความสุข ป๊อปปี้มองฟางสลับกับเด็กน้อยแลวยิ้มอย่างมีความสุข เขาได้ครอบครัวกลับมาแล้ว 

 

 

 

 

 

 

" พี่ก็รักนะรักทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ ฟอดดด " ป๊อปปี้ชายพูดก่อนจะหอแก้มฟางแล้วหอมลูกชาย 

 

 

 

 

 

 

" นี่ไม่โกรนหนวดเลยนะคะ ดูสิเดี๋ยวแก้มตาหนูก็แดงหรอกคะ " ฟางพูดก่อนจะสำรวจตรงจุดที่ป๊อปปี้หอมแก้มเด็กน้อย 

 

 

 

 

 

" ก็ขขาดคนดูแลนี่นา มีเมีบเมีก็งอนไปตั้ง 9  เดือน ไม่มีใมครดูแลอ่ะ " ป๊อปปี้พูดพลางทำหน้าเศร้า ฟางมองป๊อปปี้อย่างหมั่นไส้ 

 

 

 

 

 

" อ่อหรอคะ งั้นก็งอนต่ออีกสัก ปี 2ปี คงไม่เป็นไหรอกเนาะ " ฟางพูด ป๊อปปี้หันขวับมาอ้อน 

 

 

 

 

 

" โอ๋ๆๆ ไม่เอาแล้วครับ ไม่เอาแล้ว อย่าหนีพี่ไปไหนอีกเลยน่ะ อยู่ด้วยกันนี่ละ " ฟางยิ้ม ก่อนที่ทั้งสองคนจะช่วยกันดูแลภูตะวันเด็กน้อยที่เป็นอันดวงใจของเขาและเธออย่างรักใคร่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" โอ๊ยยกว่าจะจบน่ะ " แก้วที่แอบดูอยู่หน้าห้องกับโทโมะ ก็พูด 

 

 

 

 

 

" ยัง ยังไม่จบ ยังมีอีกเรื่องที่ใหญ่มาก " โทโมะพูดทำน้ำเสียงนิ่งเรียบ 

 

 

 

 

 

" อะไรอีกอ่ะพี่โมะ บอกมาเลยแก้วจะได้เคลียร์ แก้วจะได้ออุ้มหลานอีก " แก้วพูด โทโมะมองหน้าแก้วก่อนจะพูด 

 

 

 

 

 

" ก็..... พี่ยังไม่ได้แต่งงาน พี่อยากมีลูก ...กับเรา " แก้ววมองหน้าโทโมะที่ตอนแรกทำเป็นขรึมเคร่งเครียด แต่พ่อตอนนี้กลับยิ้มแป้นแล้น แก้วทั้งเขินทั้งอาย เพราะตอนที่เขาพูด ดันมีพยาบาลพาคนไข้ผ่านไป 

 

 

 

 

 

" อะ ไอ้ะพี่บ้า ไม่พูดด้วยแล้ว " แก้วเขินก่อนจะเดินเข้าห้องไปหาเนย  โทโมะมองตามแก้วขำๆๆก่อนจะเดินตามแฟนสาวเข้าไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

 จะจบแล้วนะคะ ขอบคุณที่อ่านที่เม้นน่ะคะ จบง่ายไปไหม บอกแล้วเราแต่งหวานไ่ม่เก่งอ่ะ แหะ!!