ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
                                             ตอนที่40.....
 
 
 
 
 " แก้ว ทำไมเราพูดแบบนี้ ขอโทษเนยสะ " ป๊อปปี้ลุกขึ้นมองหน้าน้องสาวอย่างเอาเรื่อง ใช่ว่าแก้วจะกลัว
 
 
 
 
" ไม่มีวัน แก้วไม่ได้ทำอะไรผิด เฮียตั้งหากที่ผิด ทำอะไรกันไม่ต้องเอามาให้คนอื่นเขาดูด้วยก็ได้นะเพราะมันเสียสายตา เห็นแล้วเป็นเสนียท!! " แก้วเน้นคำว่าเสนียทใส่เนย 
 
 
 
 
" ป๊อป ฮืออ " เนยทำเป็นร้องไห้แล้วซบป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองแก้วอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
" พอเถอะแก้ว เราไปกันเถอะ " โทโมะดึงมือแก้ว แก้วมองหน้าโทโมะอย่างไม่เข้าใจก่อนจะบอก
 
 
 
 
" ไม่ปล่อยนะ ทำไมละพี่โมะผู้หญิงคนนี้ทำให้ฟางเจ็บนะ " แก้วตะคอกใส่โทโมะ โทโมะมองหน้าแก้วดุๆๆ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ 
 
 
 
 
" คนที่เราควรจะไปเอาใจใส่ในตอนนี้คอฟางไม่ใช่หรอแก้ว แล้วตอนี้มันก็เย็นมากแล้วนะ เรากลับกันเถอะ ส่วนเรื่องนี้ใครเป้นเป็นคนก่อก็ปล่อยให้เขาจัดการเอง " โทโมะมองหน้าป๊อปปี้และเนยสลับกันก่อนจะดึงมือแก้วอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
" เหอะ !! ก็ได้ " แก้วพูดจบก็เดินออกไป ก่อนที่จะไปสงับอารมณ์ที่ห้องน้ำ โดยที่เนยขอตัวออกตามไป
 
 
 
 
" จะหัวเราะซ้ำเติมหรือจะต่อยชั้นก็ได้นะ " ป๊อปปี้พูดกับโทโมะ
 
 
 
 
"   ผลั๊วะ ผลั๊วะ " โทโมะ ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาต่อยป๊อปปี้ไป สองทีก่อนจะช่วยป๊อปปี้ลุกขึ้น
 
 
 
 
 
" ทำอะไรไว้ก็แก้เองแล้วกัน ฉันพอจะเข้าใจในเรื่องนี้ แต่คราวหน้านายควรควบคุมคนของนายด้วยเพราะมันจะทำให้ร้องสาวของฉันต้องมีน้ำตา อ๋อแล้วฉันก็คงให้เวลานายเพียงแค่ 1 อาทิตย์เท่านั้นเพราะต้นเดือนหน้า ยัยตัวเล็กกับไอ้ธามจะแต่งงานกัน เรื่องนี้จะไม่มีใครยกเลิกได้แม้กระทั่งพวกฉันจะมีได้ก็แค่ ธามไทและฟางเท่านั้น " โทโมะร่ายยาว
 
 
 
 
 
" มันเป็นไปได้ยังไง " ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะอย่างไม่ค่อยเชื่อ
 
 
 
 
 
" เมื่อวาน ฉันได้รับซองเอกสารสำคัญแล้วลองเปิดดูมันเป็นรูปที่นายกับผู้หญิงคนนั้นนอนกอดกันอยู่บนเตียง ไม่พอนะ มันยังมีคลิวิดีโอทีนายกับเธอมีอะไรกันแนบมาด้วย ฉันเลยเอาไปปรึกษาไอ้เขื่อนที่บ้าน พวกเราตกลงกันว่าจะไม่ให้ฟางต้องมีน้ำตาอีกเลยจะเก็บเรื่องนี้เป้นความลับ แต่พ่อกับแม่มาเห้นเข้าเลยเกิดเรื่องใหญ่ ประจวบกับพ่อแม่ของไอ้ธามมันก็จะสู่ขอยัยตัวเล็กตั้งนานแล้ว เรื่งนี้ทำให้ทางผู้ใหญ่ไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากเลย " โทโมะพูดร่ายยาว มองหน้าป๊อปปี้
 
 
 
 
 
" โถ่เว้ย ทำไมวะฉันกับฟางเพิ่งจะได้คืนดีกันทำไมมันต้องมีแต่เรื่องว้ะเนี่ย " ป๊อปปี้ขว้างเอกสารบนโต๊ะทิ้งไปหมด
 
 
 
 
 
" แย่แล้วคะ แย่แล้ว " เกลเลขาสาววิ่งเข้ามาภายในห้องด้วยสีหน้าแตกตื่น
 
 
 
 
" เกิดอะไรขึ้นคุณเกล " ป๊อปปี้ถามพนักงานสาว
 
 
 
 
" บอสคะแย่แล้วคะ น้องแก้วกับคุณเนยมีเรื่องกันที่ห้องน้ำหญิงคะ " เกลพูดทั้งโทโมะและป๊อปปี้รีบวิ่งไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องน้ำ...
 
 
" ว่าไงจร้ะ น้องแก้ว " เนยที่เดินตามแก้วออกมา ก็รีบเข้าปหา
 
 
 
 
 " ถอยไปฉันไม่อยากตบคน " แก้วพูดก่อนจะเดินหนีเพราะเธอเองก็เริ่มเย็นลงมาบ้างแต่ไม่หมด
 
 
 
 
" อุ้ยตาย ไม่กล้าหรอจระ ตบพี่เลยสิ แต่ก็ระวังป๊อปเค้าจะโกรธนะจะที่มาตบลูกกับเมียเขานะ " เนยพูดก่อนจะย้ำว่า ลูกกับเมีย
 
 
 
 
" อ๋อหรอ!! เผอิญว่าเท่าที่ฉันจำได้ พี่ชายฉันยังไม่มีลูกไม่มีเมีย จะมีก็แค่ คู่นอน !! " แก้วพูดกระแทกคำว่าคู่นนอนใส่หน้าของเนย
 
 
 
 
" อร๊ายย ถึงฉันจะเป็นคู่นอน แต่ในท้องของฉันก็มีลูกของเขา ลูกของฉันกับป๊อป แล้วก็เป็นหลานของเธอนะ " เนยพูด ก่อนจะลูกท้องแบนราบแล้วแสยะยิ้ม
 
 
 
 
 
" เหอะ !! ลูกที่ไม่มีใครเอามากกว่าละสิ " แก้วพูดก่อนจะเดินออกไปแต่เนยมาขวางทางเอาไว้ก่อน
 
 
 
 
" นี่แก ฉันเป็นพี่สะใภ้แกนะ " เนยพูด
 
 
 
 
" อ๋อหรอเผอิญว่าพี่สะใภ้ที่ฉันจำได ชื่อฟางอ่ะ ไม่ได้ชื่อเนย!! " แก้วพูด อย่างไม่ใส่ใจ เนยโมโหก็ตบไปที่แก้มเนียนสวยของแก้ว
 
 
 
 
" นี่เธอมันจะมากไปแล้วนะ " แก้วโมโห
 
 
 
 
" อะไรย้ะแค่นี้ยังน้อยไปอ๋อจำใส่กระโหลกกระลาของเธอด้วยน่ะว่าฉันคือพี่สะใภ้ของเธอคนเดียว และเป็นเมียของพี่ชายเธอคนเดียวเท่านั้น " เนยพูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าผากของแก้ว แก้วโมโหมาก
 
 
 
 
" ขอโทษที่ฉันมันไม่เชื่ออะไรง่ายๆๆ " แก้วพูดก่อนจะ เพี๊ยะ
 
 
 
 
 
" แก  เพี๊ยะ " แก้วที่จะโดนเนยตบแต่หลบทันเลยตบเนยคืนก่อนจะเดินออกไป แต่เนยดึงมือของแก้วเอาไว้
 
 
 
 
" ปล่อยฉันนะยัยปลิง " แก้วพูดก่อนจะสบัดมือของเนย แต่เนยไม่ยอม
 
 
 
 
" ว๊ายยย โอ๊ยย " เนยลื่นล้มเพราะใส่ส้นสูงบวกกับ ใช้แรงดึงข้อมือของแก้วมากเกินจนไม่มีแรงจะจะทรงตัว เลยทำให้ลื่นล้ม เป็นจังหวะเดียวกับที่ป๊อปปี้และโทโมะมาพอดี
 
 
 
 
" เนยแก้ว " ป๊อปปี้ที่วิ่งเข้ามาเห็นเนยนั่งอยู่ที่พื้น ดยมีเลือดไหลออกมาที่รัหว่างขาสวย จำนวนมาก็รีบวิ่งเข้าไปช้อนตัวเนยขึ้น แวบหนึงเขามองหน้าน้องสาวอย่างผิดหวัง แก้วน่ำตาคลอ
 
 
 
 
" มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะเฮีย " แก้วพูด ป๊อปปี้ไม่มองอะไร พาเนยเดินออกไปเพื่อที่จะไปส่งที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
" พี่โมะ แก้วไม่ได้ทำนะ ป้าแกลื่นเอง " แก้วพูดกับโทโมะ โทโมะยิ้มพยักหน้า แลวเดินเข้าไปกอดแฟนสาว
 
 
 
 
" ตามไปกันเถอะ พี่เชื่อแก้วน่ะเด็กกดี " แก้วพยักหน้าแล้วทั้งสองคนก็เดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
บ้านเขื่อนฟาง...
 
 
" ฟางกินอะไรเนี่ยทำไมไม่กินข้าว " ธามไทขึ้นมาหาร่างบางก็เห็นฟางเอาแต่ทานของดอง ก็รีบห้าม
 
 
 
" ก็มันน่ากินอ่ะธาม ฟางไม่อยากทานข้าวเลย แล้วไปไหนมาอ่ะทำไมมาช้าจัง " ธามไทส่ายหน้าก่่อนจะเดินไปหยิบแก้วนมจืดมาให้ฟางดื่ม แทนแล้วเก็บของดองออกไป ฟางมองธามไทหน้างอแต่กรับนมอุ่นมาดื่มแทน 
 
 
 
 
" ไปหาพ่อกับแม่มา " ธามไทพูดตามความจริงก่อนจะเดินมานั่งข้างร่างบาง 
 
 
 
 
 
" พ่อกับแม่ ฮึกกฮืออท่าน " ฟางร้องไห้เพราะด้วยอารมณ์แปรปรวนของคนท้องบวกกับความกลัวว่าพ่อแม่จะเกลียดดตัวเอง 
 
 
 
 
" อย่าเพิ่งร้องสิโอ๊ยย ท่าทางธามจะต้องไปเตรียมตัวรับมือกับคุณแม่อารมณ์แปรปรวนอีกแล้วละสิ " ธามไทรีบกอดปลอบฟาง 
 
 
 
 
" อึก แล้วแม่พ่อ อึก ว่าไงบ้าง " ธามไทแค่นหัวเราะ ก่อนจะพูด
 
 
 
 
" ไม่ได้ว่าอะไร แต่....ฟางแต่งงานกับธามน่ะ " ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ฟางคลายกอดแล้วมองะามไท 
 
 
 
 
" ธาม ฟางไม่ได้เป้นผู้หญิงที่คู่ควรกับธามเลย ธามควรจะเจอคนที่ดีกว่าฟางนะ เชื่อฟางเถอะ " ฟางพุดธามไทยิ้ม 
 
 
 
 
" ผู้หญิงตรงหน้าของธามคือคนที่ดีที่สุดและจัเป้นผู้หญิงคนเดียวที่ธามจะรักไปตลอดชีวิต ขอแค่ให้ฟางให้โอกาศให้ผู้ชายคนนี้ได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของฟางบ้าง ธามสัญยาว่าจะดูแลมันอย่างดี " ธามไทกุมมือร่างบางแล้วพูดด้วยความจริงใจ ฟางยิ้ม 
 
 
 
 
" ฮืออ ธามฟางขอบคุณนะ ฮืออ " ฟางโผกอดธามไท 
 
 
 
 
 
" ฮ่าฮ่า แล้วตกลงว่าไงครับแม่หมูจะแต่งไม่แต่งละห้ะ " ธามไทยิ้มแล้วถาม ฟางนิ่งไปพักใหญ่ก่อนที่ภาพ ที่ป๊อปปี้นอนกอดกับเนยอยู่บนเตียงไหนจะคลิบที่เธอแอบไปเอามาดู ไหนจะเหตุการ์ที่เพิ่งผ่านมามันทำให้เธอตอบได้เลย
 
 
 
 
" แต่งดิ ทำตามคำพูดด้วย " ฟางหัวเราะ กับธามไท 
 
 
 
 
" ครับผม จะเป็นแม่คนแล้วน่ะ เดี๋ยวลูกของะามก็หน้าแก่หรอก มีคุณแม่ขี้แยขนาดนี้น่ะ ใช่ไหมลูก " ธามไทคลายกอดฟางก่อนจะนอนหนุนตักร่างบางแล้วพูดกับ ท้องราบ  ฟางน้ำตาไหล ทำไมผู้ชายคนนี้ไม่เป้นคนที่มาอยู่ในหัวใจของเขา ทำไมเขาไม่เป็นพ่อของเด็กในท้องของเธอ ทำไม...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โรงพยาบาล ....
 
 
" หมอครับเพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง " ทันทีที่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็รีบถาม
 
 
 
 
" ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกน่ะครับ แต่คราวหน้าหมอขอสั่งไม่ให้คนไข้ใส่ส้นสูงนะครับ แล้วก็ไม่ให้ใส่ชุดรัดแบบนี้อีก " หมอพูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
" เป็นนยังไไงบ้างว้ะ " โทโมะเดินเข้ามา พร้อมแก้ว
 
 
 
 
" ปลอดภัยแล้ว " ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
" เฮียแก้วไม่ได้ทำนะ " แก้วน้ำตาคลอ
 
 
 
 
" อืมเฮียเชื่อว่าเราไม่ได้ทำ " ป๊อปปี้ยิ้มแล้วมองหน้าแก้ว แก้วยิ้มแล้วโผกอดพี่ชาย
 
 
 
 
" แล้วพี่จะเอาไงต่อ  " แก้วพูด
 
 
 
 
" พี่ไม่รู้เหมือนกันแก้ว พี่มืดไปหมดเลย " ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า แก้วและโทโมะมองป๊อปปปี้ด้วยความสงสาร 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทานอย่าทานเป็นไงละ มีผลต่อตัวเล้กเลย " เสียงของธามไทที่เดินออกมาจากห้องตรวจ ที่อยู่ข้างๆๆของห้องฉุกเฉิน 
 
 
 
 
 
" ก็มันอยากกินนี่นา อย่าบ่นได้ไหมธามแค่นี้ฟางก็โดนคุณหมอดุมากแล้วน้า " ฟางหน้างอ ธามไทยิ้ม 
 
 
 
 
" อ่ะอ่ะ ไม่ดุก็ได้เลิกทำได้แล้วน้างออ่ะเดี๋ยวคุณลูกหน้าเครียดตามคุณแม่หรอก " ธามไทล้อฟาง
 
 
 
 
" โห!! บอกว่าอย่าเรียกแม่ไง เดี๋ยวเหอะ เค้าเป็นแม่ตัวก็พ่ออ่ะแหละ " ทั้งสองคนหัวเราะให้กันก่อนสายตาของฟางจะไปเห็นป๊อปปี้ แก้วและโทโมะ ยืนมองอยู่ 
 
 
 
 
" กลับกันเลไหม " ธามไทพูด 
 
 
 
 
" ฟางอยากไปหาเขา " ฟางพูด ธามไทยิ้มก่อนจะเดินไปด้วยกันทั้งสองคน
 
 
 
 
" มทำอะไรกันหรอคะ " ฟางทัก 
 
 
 
 
" พายัยปลิง เอ้ย เนยมาหาหมอนะฟางแล้วฟางละมาทำไม " แก้วพูด 
 
 
 
 
" กินของไม่ดีเข้าไปอ่ะดิเลยต้องมาหาหมอเนี่ย " ธษมไทพูด ก่อนจะโดนปาดไปทีหนึง
 
 
 
 
 
" เธอไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ " ฟางหันไปถามป๊อปปี้ เมื่อเตียงของเนยถูกเข็นออกมา ใบหน้าสวย ซีดเซียว
 
 
 
 
" ไม่เป็นอะไรมากหรอก ฟาง! " ป๊อปปี้ตอบ ก่อนจะเหมือนพูดอะไรบางอย่าง ฟางจับมือธามไทแน่น
 
 
 
 
" ไอ้ตำไท " ก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดอะไรกับสาวฟาง ก็มีหมอสาวคนสวยเรียกเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
" อ้าวว่าไงยัยเบอะบ๊ะ " โบว์เพื่อนสาวของธามไทที่เป้นหมออยุ่ที่นี่ เดินเข้ามาทักเพื่อนชาย ทั้งหมดหันไปมอง 
 
 
 
 
" โหเรียกฉันสะนะ เออนี่ใช่ฟางหรือเปล่าคะ" โบว์มองไปที่ฟางแล้วถาม ฟางยิ้มแล้วพยักหน้า 
 
 
 
 
" ตาถึงน่ะย้ะ นึกว่าชาตินนี้ฉันจะไม่ได้อุ้มลูกแกสะละ อ๋อยังไงโบว์ก็แสดงความยินดีล่วงหน้านะคะ ส่วนี่รายละเอียด ดูไม่ค่อยตื่นเต้นน่ะย้ะ  " ดบว์พูดกับพฟางและธามไท ทั้งสองยิ้มให้กับโบว์ 
 
 
 
 
" เออ ก็เพื่อเอาไว้ไง อย่าพูดมากได้ป้ะ " ธามไทพุด ก็โดนฟางตีไปที่แขน 
 
 
 
 
" ไปบอกแบบนี้ได้ไงธาม ยังไงฟางก็ขอบคุณพี่โบว์ด้วยน่ะคะ " โบว์ยิ้มขำ 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันว่ะ อ๋อแต่งเดือนหน้าใช่ป้ะ จะได้เคลียร์คิว พอดีอีเว้นท์เยอะว่ะต้องเขา้ใจ " โบว์พูด ฟางและธามไทหัวเราะ
 
 
 
 
" คร๊าบบบ แม่สาวอีเว้นท์ 55 ไปให้ไดแล้วกันเพื่อแกจะได้รับช่อดอกไม้ต่อจากเจ้าสาวฉัน " ธามไทยิ้ม ขำ โบว์ฟาดไปทีหนึ่งก่อนจะเดินออกไป 
 
 
 
 
" หมายความว่าไงตัวเล็ก " โทโมะยิงคำถามใส่สองคนทันที ฟางมองหน้าธามไท ธามไทยิ้ม 
 
 
 
 
" ก็ตามนั้นน่ะเฮีย " ธามไทตอบนิ่ง 
 
 
 
 
" นี่อย่าบอกว่าฟางท้องอ่ะ " แก้วพูดออกมา ฟางและธามไทยิ้ม 
 
 
 
 
" ยังไงก็ดูแลพี่เนยให้ดีดีนะคะ เพราะเขาเป็นภรรยาของคุณไหนจะลูกอีก ยังไงฟางกับธามขอตัวก่อนนะคะ ไปเถอะธามฟางหิว " ฟางอ้อนธามไท ธามไทยิ้ม ก่อนจะลาโทโมะและแก้วออกไป ป๊อปปี้ยืมองทั้งสองคนที่เพิ่งออกไปน้ำตาไหลออกมา
 
 
 
 
 
"  ไปถามให้ชัวร์เลยเฮีย เชื่อแก้วน่ะ " แก้วพูดโทโมะพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวฟาง ขอพี่คุยด้วยก่อนได้ไหม " ป๊อปปี้ วิ่งตานฟางและธามไทออกไป ฟางยิ้มแล้วพยักหน้าให้ธามไท เชิงว่าไม่เป้นไร 
 
 
 
 
" คุณมีอะไรกับฉันหรอคะ " ฟางถามด้วยน้ำเสียงปกติ
 
 
 
 
" ฟางฟังพี่อธิบายก่อนนะ คืนนั้นพี่เมามาก แ้วพี่ก็คิดว่าเนยเป็นเรา พี่เลยทำแบบนั้นลงไป พี่ขอโทษฟาง " ฟางเริ่มน้ำตาไหล
 
 
 
 
 
" เพี๊ยะ คุณไม่ควรทำแบบนั้นน่ะคะ ผู้หญิงทุกคนไม่เหมือนกัน และก็ขอให้เราจบกันเพียงเท่านี้เถอะคะ ฉันกำลังจะเริ่มต้นใหม่กับคนที่เขารักฉัน ไม่ทำให้ฉันเสียใจ เหมือนกับคุณ " ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา ป๊อปปี้จะเดินเข้ามากอด
 
 
 
 
" อย่าเข้ามาคะ ไม่ต้องกลัวน่ะลุก เดี๋ยวปะป๊าก็มาคะ " ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้ะเดินเข้ามากอดเธอ เด็กในท้องดิ้นแรง เธอเลยรีบพูดออกไปเพื่อกลบเกลื่อน ป๊อปปี้มองฟางด้วยความเสียใจ น้ำตาลูกผู้ชายใหลออกมา
 
 
 
 
" ฟางเขาเป็นลูกของพี่ใช่ไหม " ป๊อปปี้พูดทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
" ไม่ใช่คะ เขาเป็นลูกของธาม ลูกของคุณอยู่กับพี่เนยไงคะ ไปหาเธอเถอะคะเดี๋ยวเธอฟื้นมาไม้เห็นคุณเธอจะเสียใจนะคะ คุณหมอบอกว่า อ๊ะ " ฟางยังพูดไม่จบ ป๊อปปี้ก็ดึงฟางเข้าไปกอด ทั้งสองน้ำตาไหลออกมา ฟางนิ่งยอมให้ปีอปปี้กอด
 
 
 
 
" ปล่อยเถอะคะ ฟางกำลังจะแต่งงานนะ ส่วนพี่ก็มีลุกมีเมียแล้ว อย่ายุ่งกันเป็นดีที่สุด ธามมาแล้วฟางขอตัวน่ะคะ " ฟางยิ้มให้กับป๊อปปี้ก่อนจะหันหลับแล้วเดินไปที่รถ ของธามไทที่ไม่ไกล โดยที่มีธามไทยืนเปิดประตูอยู่ ตลอดการเดินไปหาธามไท ฟางร้องไห้ น้ำตาไหลพราก พอพอกับป๊อปปี้ทีเรียกชื่อฟางอยู่เสมอ พร้อมกับน้ำตา 
 
 
 
 
 
" กลับกันเถอะ" ธามไทดึงฟางไปกอด ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้แล้วยิ้ม 
 
 
 
 
 
" พี่รักเรานะตัวเล็กของพี่ " ป๊อปปี้พูดมองตามรถของธามไทที่เคลื่อนตัวออกไป ทั้งน้ำตา.... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
  ขอธามฟางได้ไหม 555 ให้เลือกน่ะธามฟาง หรือว่าป๊อปฟางดี....