ความทรงจำของเราสองคน...

 

 

 

 

                                             ตอนที่40.....

 

 

 

 

 " แก้ว ทำไมเราพูดแบบนี้ ขอโทษเนยสะ " ป๊อปปี้ลุกขึ้นมองหน้าน้องสาวอย่างเอาเรื่อง ใช่ว่าแก้วจะกลัว

 

 

 

 

" ไม่มีวัน แก้วไม่ได้ทำอะไรผิด เฮียตั้งหากที่ผิด ทำอะไรกันไม่ต้องเอามาให้คนอื่นเขาดูด้วยก็ได้นะเพราะมันเสียสายตา เห็นแล้วเป็นเสนียท!! " แก้วเน้นคำว่าเสนียทใส่เนย 

 

 

 

 

" ป๊อป ฮืออ " เนยทำเป็นร้องไห้แล้วซบป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองแก้วอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

" พอเถอะแก้ว เราไปกันเถอะ " โทโมะดึงมือแก้ว แก้วมองหน้าโทโมะอย่างไม่เข้าใจก่อนจะบอก

 

 

 

 

" ไม่ปล่อยนะ ทำไมละพี่โมะผู้หญิงคนนี้ทำให้ฟางเจ็บนะ " แก้วตะคอกใส่โทโมะ โทโมะมองหน้าแก้วดุๆๆ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ 

 

 

 

 

" คนที่เราควรจะไปเอาใจใส่ในตอนนี้คอฟางไม่ใช่หรอแก้ว แล้วตอนี้มันก็เย็นมากแล้วนะ เรากลับกันเถอะ ส่วนเรื่องนี้ใครเป้นเป็นคนก่อก็ปล่อยให้เขาจัดการเอง " โทโมะมองหน้าป๊อปปี้และเนยสลับกันก่อนจะดึงมือแก้วอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

" เหอะ !! ก็ได้ " แก้วพูดจบก็เดินออกไป ก่อนที่จะไปสงับอารมณ์ที่ห้องน้ำ โดยที่เนยขอตัวออกตามไป

 

 

 

 

" จะหัวเราะซ้ำเติมหรือจะต่อยชั้นก็ได้นะ " ป๊อปปี้พูดกับโทโมะ

 

 

 

 

"   ผลั๊วะ ผลั๊วะ " โทโมะ ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาต่อยป๊อปปี้ไป สองทีก่อนจะช่วยป๊อปปี้ลุกขึ้น

 

 

 

 

 

" ทำอะไรไว้ก็แก้เองแล้วกัน ฉันพอจะเข้าใจในเรื่องนี้ แต่คราวหน้านายควรควบคุมคนของนายด้วยเพราะมันจะทำให้ร้องสาวของฉันต้องมีน้ำตา อ๋อแล้วฉันก็คงให้เวลานายเพียงแค่ 1 อาทิตย์เท่านั้นเพราะต้นเดือนหน้า ยัยตัวเล็กกับไอ้ธามจะแต่งงานกัน เรื่องนี้จะไม่มีใครยกเลิกได้แม้กระทั่งพวกฉันจะมีได้ก็แค่ ธามไทและฟางเท่านั้น " โทโมะร่ายยาว

 

 

 

 

 

" มันเป็นไปได้ยังไง " ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะอย่างไม่ค่อยเชื่อ

 

 

 

 

 

" เมื่อวาน ฉันได้รับซองเอกสารสำคัญแล้วลองเปิดดูมันเป็นรูปที่นายกับผู้หญิงคนนั้นนอนกอดกันอยู่บนเตียง ไม่พอนะ มันยังมีคลิวิดีโอทีนายกับเธอมีอะไรกันแนบมาด้วย ฉันเลยเอาไปปรึกษาไอ้เขื่อนที่บ้าน พวกเราตกลงกันว่าจะไม่ให้ฟางต้องมีน้ำตาอีกเลยจะเก็บเรื่องนี้เป้นความลับ แต่พ่อกับแม่มาเห้นเข้าเลยเกิดเรื่องใหญ่ ประจวบกับพ่อแม่ของไอ้ธามมันก็จะสู่ขอยัยตัวเล็กตั้งนานแล้ว เรื่งนี้ทำให้ทางผู้ใหญ่ไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากเลย " โทโมะพูดร่ายยาว มองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

" โถ่เว้ย ทำไมวะฉันกับฟางเพิ่งจะได้คืนดีกันทำไมมันต้องมีแต่เรื่องว้ะเนี่ย " ป๊อปปี้ขว้างเอกสารบนโต๊ะทิ้งไปหมด

 

 

 

 

 

" แย่แล้วคะ แย่แล้ว " เกลเลขาสาววิ่งเข้ามาภายในห้องด้วยสีหน้าแตกตื่น

 

 

 

 

" เกิดอะไรขึ้นคุณเกล " ป๊อปปี้ถามพนักงานสาว

 

 

 

 

" บอสคะแย่แล้วคะ น้องแก้วกับคุณเนยมีเรื่องกันที่ห้องน้ำหญิงคะ " เกลพูดทั้งโทโมะและป๊อปปี้รีบวิ่งไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ห้องน้ำ...

 

 

" ว่าไงจร้ะ น้องแก้ว " เนยที่เดินตามแก้วออกมา ก็รีบเข้าปหา

 

 

 

 

 " ถอยไปฉันไม่อยากตบคน " แก้วพูดก่อนจะเดินหนีเพราะเธอเองก็เริ่มเย็นลงมาบ้างแต่ไม่หมด

 

 

 

 

" อุ้ยตาย ไม่กล้าหรอจระ ตบพี่เลยสิ แต่ก็ระวังป๊อปเค้าจะโกรธนะจะที่มาตบลูกกับเมียเขานะ " เนยพูดก่อนจะย้ำว่า ลูกกับเมีย

 

 

 

 

" อ๋อหรอ!! เผอิญว่าเท่าที่ฉันจำได้ พี่ชายฉันยังไม่มีลูกไม่มีเมีย จะมีก็แค่ คู่นอน !! " แก้วพูดกระแทกคำว่าคู่นนอนใส่หน้าของเนย

 

 

 

 

" อร๊ายย ถึงฉันจะเป็นคู่นอน แต่ในท้องของฉันก็มีลูกของเขา ลูกของฉันกับป๊อป แล้วก็เป็นหลานของเธอนะ " เนยพูด ก่อนจะลูกท้องแบนราบแล้วแสยะยิ้ม

 

 

 

 

 

" เหอะ !! ลูกที่ไม่มีใครเอามากกว่าละสิ " แก้วพูดก่อนจะเดินออกไปแต่เนยมาขวางทางเอาไว้ก่อน

 

 

 

 

" นี่แก ฉันเป็นพี่สะใภ้แกนะ " เนยพูด

 

 

 

 

" อ๋อหรอเผอิญว่าพี่สะใภ้ที่ฉันจำได ชื่อฟางอ่ะ ไม่ได้ชื่อเนย!! " แก้วพูด อย่างไม่ใส่ใจ เนยโมโหก็ตบไปที่แก้มเนียนสวยของแก้ว

 

 

 

 

" นี่เธอมันจะมากไปแล้วนะ " แก้วโมโห

 

 

 

 

" อะไรย้ะแค่นี้ยังน้อยไปอ๋อจำใส่กระโหลกกระลาของเธอด้วยน่ะว่าฉันคือพี่สะใภ้ของเธอคนเดียว และเป็นเมียของพี่ชายเธอคนเดียวเท่านั้น " เนยพูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าผากของแก้ว แก้วโมโหมาก

 

 

 

 

" ขอโทษที่ฉันมันไม่เชื่ออะไรง่ายๆๆ " แก้วพูดก่อนจะ เพี๊ยะ

 

 

 

 

 

" แก  เพี๊ยะ " แก้วที่จะโดนเนยตบแต่หลบทันเลยตบเนยคืนก่อนจะเดินออกไป แต่เนยดึงมือของแก้วเอาไว้

 

 

 

 

" ปล่อยฉันนะยัยปลิง " แก้วพูดก่อนจะสบัดมือของเนย แต่เนยไม่ยอม

 

 

 

 

" ว๊ายยย โอ๊ยย " เนยลื่นล้มเพราะใส่ส้นสูงบวกกับ ใช้แรงดึงข้อมือของแก้วมากเกินจนไม่มีแรงจะจะทรงตัว เลยทำให้ลื่นล้ม เป็นจังหวะเดียวกับที่ป๊อปปี้และโทโมะมาพอดี

 

 

 

 

" เนยแก้ว " ป๊อปปี้ที่วิ่งเข้ามาเห็นเนยนั่งอยู่ที่พื้น ดยมีเลือดไหลออกมาที่รัหว่างขาสวย จำนวนมาก็รีบวิ่งเข้าไปช้อนตัวเนยขึ้น แวบหนึงเขามองหน้าน้องสาวอย่างผิดหวัง แก้วน่ำตาคลอ

 

 

 

 

" มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะเฮีย " แก้วพูด ป๊อปปี้ไม่มองอะไร พาเนยเดินออกไปเพื่อที่จะไปส่งที่โรงพยาบาล

 

 

 

 

" พี่โมะ แก้วไม่ได้ทำนะ ป้าแกลื่นเอง " แก้วพูดกับโทโมะ โทโมะยิ้มพยักหน้า แลวเดินเข้าไปกอดแฟนสาว

 

 

 

 

" ตามไปกันเถอะ พี่เชื่อแก้วน่ะเด็กกดี " แก้วพยักหน้าแล้วทั้งสองคนก็เดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บ้านเขื่อนฟาง...

 

 

" ฟางกินอะไรเนี่ยทำไมไม่กินข้าว " ธามไทขึ้นมาหาร่างบางก็เห็นฟางเอาแต่ทานของดอง ก็รีบห้าม

 

 

 

" ก็มันน่ากินอ่ะธาม ฟางไม่อยากทานข้าวเลย แล้วไปไหนมาอ่ะทำไมมาช้าจัง " ธามไทส่ายหน้าก่่อนจะเดินไปหยิบแก้วนมจืดมาให้ฟางดื่ม แทนแล้วเก็บของดองออกไป ฟางมองธามไทหน้างอแต่กรับนมอุ่นมาดื่มแทน 

 

 

 

 

" ไปหาพ่อกับแม่มา " ธามไทพูดตามความจริงก่อนจะเดินมานั่งข้างร่างบาง 

 

 

 

 

 

" พ่อกับแม่ ฮึกกฮืออท่าน " ฟางร้องไห้เพราะด้วยอารมณ์แปรปรวนของคนท้องบวกกับความกลัวว่าพ่อแม่จะเกลียดดตัวเอง 

 

 

 

 

" อย่าเพิ่งร้องสิโอ๊ยย ท่าทางธามจะต้องไปเตรียมตัวรับมือกับคุณแม่อารมณ์แปรปรวนอีกแล้วละสิ " ธามไทรีบกอดปลอบฟาง 

 

 

 

 

" อึก แล้วแม่พ่อ อึก ว่าไงบ้าง " ธามไทแค่นหัวเราะ ก่อนจะพูด

 

 

 

 

" ไม่ได้ว่าอะไร แต่....ฟางแต่งงานกับธามน่ะ " ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ฟางคลายกอดแล้วมองะามไท 

 

 

 

 

" ธาม ฟางไม่ได้เป้นผู้หญิงที่คู่ควรกับธามเลย ธามควรจะเจอคนที่ดีกว่าฟางนะ เชื่อฟางเถอะ " ฟางพุดธามไทยิ้ม 

 

 

 

 

" ผู้หญิงตรงหน้าของธามคือคนที่ดีที่สุดและจัเป้นผู้หญิงคนเดียวที่ธามจะรักไปตลอดชีวิต ขอแค่ให้ฟางให้โอกาศให้ผู้ชายคนนี้ได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของฟางบ้าง ธามสัญยาว่าจะดูแลมันอย่างดี " ธามไทกุมมือร่างบางแล้วพูดด้วยความจริงใจ ฟางยิ้ม 

 

 

 

 

" ฮืออ ธามฟางขอบคุณนะ ฮืออ " ฟางโผกอดธามไท 

 

 

 

 

 

" ฮ่าฮ่า แล้วตกลงว่าไงครับแม่หมูจะแต่งไม่แต่งละห้ะ " ธามไทยิ้มแล้วถาม ฟางนิ่งไปพักใหญ่ก่อนที่ภาพ ที่ป๊อปปี้นอนกอดกับเนยอยู่บนเตียงไหนจะคลิบที่เธอแอบไปเอามาดู ไหนจะเหตุการ์ที่เพิ่งผ่านมามันทำให้เธอตอบได้เลย

 

 

 

 

" แต่งดิ ทำตามคำพูดด้วย " ฟางหัวเราะ กับธามไท 

 

 

 

 

" ครับผม จะเป็นแม่คนแล้วน่ะ เดี๋ยวลูกของะามก็หน้าแก่หรอก มีคุณแม่ขี้แยขนาดนี้น่ะ ใช่ไหมลูก " ธามไทคลายกอดฟางก่อนจะนอนหนุนตักร่างบางแล้วพูดกับ ท้องราบ  ฟางน้ำตาไหล ทำไมผู้ชายคนนี้ไม่เป้นคนที่มาอยู่ในหัวใจของเขา ทำไมเขาไม่เป็นพ่อของเด็กในท้องของเธอ ทำไม...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงพยาบาล ....

 

 

" หมอครับเพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง " ทันทีที่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็รีบถาม

 

 

 

 

" ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกน่ะครับ แต่คราวหน้าหมอขอสั่งไม่ให้คนไข้ใส่ส้นสูงนะครับ แล้วก็ไม่ให้ใส่ชุดรัดแบบนี้อีก " หมอพูดก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

" เป็นนยังไไงบ้างว้ะ " โทโมะเดินเข้ามา พร้อมแก้ว

 

 

 

 

" ปลอดภัยแล้ว " ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

" เฮียแก้วไม่ได้ทำนะ " แก้วน้ำตาคลอ

 

 

 

 

" อืมเฮียเชื่อว่าเราไม่ได้ทำ " ป๊อปปี้ยิ้มแล้วมองหน้าแก้ว แก้วยิ้มแล้วโผกอดพี่ชาย

 

 

 

 

" แล้วพี่จะเอาไงต่อ  " แก้วพูด

 

 

 

 

" พี่ไม่รู้เหมือนกันแก้ว พี่มืดไปหมดเลย " ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า แก้วและโทโมะมองป๊อปปปี้ด้วยความสงสาร 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทานอย่าทานเป็นไงละ มีผลต่อตัวเล้กเลย " เสียงของธามไทที่เดินออกมาจากห้องตรวจ ที่อยู่ข้างๆๆของห้องฉุกเฉิน 

 

 

 

 

 

" ก็มันอยากกินนี่นา อย่าบ่นได้ไหมธามแค่นี้ฟางก็โดนคุณหมอดุมากแล้วน้า " ฟางหน้างอ ธามไทยิ้ม 

 

 

 

 

" อ่ะอ่ะ ไม่ดุก็ได้เลิกทำได้แล้วน้างออ่ะเดี๋ยวคุณลูกหน้าเครียดตามคุณแม่หรอก " ธามไทล้อฟาง

 

 

 

 

" โห!! บอกว่าอย่าเรียกแม่ไง เดี๋ยวเหอะ เค้าเป็นแม่ตัวก็พ่ออ่ะแหละ " ทั้งสองคนหัวเราะให้กันก่อนสายตาของฟางจะไปเห็นป๊อปปี้ แก้วและโทโมะ ยืนมองอยู่ 

 

 

 

 

" กลับกันเลไหม " ธามไทพูด 

 

 

 

 

" ฟางอยากไปหาเขา " ฟางพูด ธามไทยิ้มก่อนจะเดินไปด้วยกันทั้งสองคน

 

 

 

 

" มทำอะไรกันหรอคะ " ฟางทัก 

 

 

 

 

" พายัยปลิง เอ้ย เนยมาหาหมอนะฟางแล้วฟางละมาทำไม " แก้วพูด 

 

 

 

 

" กินของไม่ดีเข้าไปอ่ะดิเลยต้องมาหาหมอเนี่ย " ธษมไทพูด ก่อนจะโดนปาดไปทีหนึง

 

 

 

 

 

" เธอไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ " ฟางหันไปถามป๊อปปี้ เมื่อเตียงของเนยถูกเข็นออกมา ใบหน้าสวย ซีดเซียว

 

 

 

 

" ไม่เป็นอะไรมากหรอก ฟาง! " ป๊อปปี้ตอบ ก่อนจะเหมือนพูดอะไรบางอย่าง ฟางจับมือธามไทแน่น

 

 

 

 

" ไอ้ตำไท " ก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดอะไรกับสาวฟาง ก็มีหมอสาวคนสวยเรียกเอาไว้ก่อน 

 

 

 

 

" อ้าวว่าไงยัยเบอะบ๊ะ " โบว์เพื่อนสาวของธามไทที่เป้นหมออยุ่ที่นี่ เดินเข้ามาทักเพื่อนชาย ทั้งหมดหันไปมอง 

 

 

 

 

" โหเรียกฉันสะนะ เออนี่ใช่ฟางหรือเปล่าคะ" โบว์มองไปที่ฟางแล้วถาม ฟางยิ้มแล้วพยักหน้า 

 

 

 

 

" ตาถึงน่ะย้ะ นึกว่าชาตินนี้ฉันจะไม่ได้อุ้มลูกแกสะละ อ๋อยังไงโบว์ก็แสดงความยินดีล่วงหน้านะคะ ส่วนี่รายละเอียด ดูไม่ค่อยตื่นเต้นน่ะย้ะ  " ดบว์พูดกับพฟางและธามไท ทั้งสองยิ้มให้กับโบว์ 

 

 

 

 

" เออ ก็เพื่อเอาไว้ไง อย่าพูดมากได้ป้ะ " ธามไทพุด ก็โดนฟางตีไปที่แขน 

 

 

 

 

" ไปบอกแบบนี้ได้ไงธาม ยังไงฟางก็ขอบคุณพี่โบว์ด้วยน่ะคะ " โบว์ยิ้มขำ 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันว่ะ อ๋อแต่งเดือนหน้าใช่ป้ะ จะได้เคลียร์คิว พอดีอีเว้นท์เยอะว่ะต้องเขา้ใจ " โบว์พูด ฟางและธามไทหัวเราะ

 

 

 

 

" คร๊าบบบ แม่สาวอีเว้นท์ 55 ไปให้ไดแล้วกันเพื่อแกจะได้รับช่อดอกไม้ต่อจากเจ้าสาวฉัน " ธามไทยิ้ม ขำ โบว์ฟาดไปทีหนึ่งก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

 

" หมายความว่าไงตัวเล็ก " โทโมะยิงคำถามใส่สองคนทันที ฟางมองหน้าธามไท ธามไทยิ้ม 

 

 

 

 

" ก็ตามนั้นน่ะเฮีย " ธามไทตอบนิ่ง 

 

 

 

 

" นี่อย่าบอกว่าฟางท้องอ่ะ " แก้วพูดออกมา ฟางและธามไทยิ้ม 

 

 

 

 

" ยังไงก็ดูแลพี่เนยให้ดีดีนะคะ เพราะเขาเป็นภรรยาของคุณไหนจะลูกอีก ยังไงฟางกับธามขอตัวก่อนนะคะ ไปเถอะธามฟางหิว " ฟางอ้อนธามไท ธามไทยิ้ม ก่อนจะลาโทโมะและแก้วออกไป ป๊อปปี้ยืมองทั้งสองคนที่เพิ่งออกไปน้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

"  ไปถามให้ชัวร์เลยเฮีย เชื่อแก้วน่ะ " แก้วพูดโทโมะพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวฟาง ขอพี่คุยด้วยก่อนได้ไหม " ป๊อปปี้ วิ่งตานฟางและธามไทออกไป ฟางยิ้มแล้วพยักหน้าให้ธามไท เชิงว่าไม่เป้นไร 

 

 

 

 

" คุณมีอะไรกับฉันหรอคะ " ฟางถามด้วยน้ำเสียงปกติ

 

 

 

 

" ฟางฟังพี่อธิบายก่อนนะ คืนนั้นพี่เมามาก แ้วพี่ก็คิดว่าเนยเป็นเรา พี่เลยทำแบบนั้นลงไป พี่ขอโทษฟาง " ฟางเริ่มน้ำตาไหล

 

 

 

 

 

" เพี๊ยะ คุณไม่ควรทำแบบนั้นน่ะคะ ผู้หญิงทุกคนไม่เหมือนกัน และก็ขอให้เราจบกันเพียงเท่านี้เถอะคะ ฉันกำลังจะเริ่มต้นใหม่กับคนที่เขารักฉัน ไม่ทำให้ฉันเสียใจ เหมือนกับคุณ " ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา ป๊อปปี้จะเดินเข้ามากอด

 

 

 

 

" อย่าเข้ามาคะ ไม่ต้องกลัวน่ะลุก เดี๋ยวปะป๊าก็มาคะ " ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้ะเดินเข้ามากอดเธอ เด็กในท้องดิ้นแรง เธอเลยรีบพูดออกไปเพื่อกลบเกลื่อน ป๊อปปี้มองฟางด้วยความเสียใจ น้ำตาลูกผู้ชายใหลออกมา

 

 

 

 

" ฟางเขาเป็นลูกของพี่ใช่ไหม " ป๊อปปี้พูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

" ไม่ใช่คะ เขาเป็นลูกของธาม ลูกของคุณอยู่กับพี่เนยไงคะ ไปหาเธอเถอะคะเดี๋ยวเธอฟื้นมาไม้เห็นคุณเธอจะเสียใจนะคะ คุณหมอบอกว่า อ๊ะ " ฟางยังพูดไม่จบ ป๊อปปี้ก็ดึงฟางเข้าไปกอด ทั้งสองน้ำตาไหลออกมา ฟางนิ่งยอมให้ปีอปปี้กอด

 

 

 

 

" ปล่อยเถอะคะ ฟางกำลังจะแต่งงานนะ ส่วนพี่ก็มีลุกมีเมียแล้ว อย่ายุ่งกันเป็นดีที่สุด ธามมาแล้วฟางขอตัวน่ะคะ " ฟางยิ้มให้กับป๊อปปี้ก่อนจะหันหลับแล้วเดินไปที่รถ ของธามไทที่ไม่ไกล โดยที่มีธามไทยืนเปิดประตูอยู่ ตลอดการเดินไปหาธามไท ฟางร้องไห้ น้ำตาไหลพราก พอพอกับป๊อปปี้ทีเรียกชื่อฟางอยู่เสมอ พร้อมกับน้ำตา 

 

 

 

 

 

" กลับกันเถอะ" ธามไทดึงฟางไปกอด ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้แล้วยิ้ม 

 

 

 

 

 

" พี่รักเรานะตัวเล็กของพี่ " ป๊อปปี้พูดมองตามรถของธามไทที่เคลื่อนตัวออกไป ทั้งน้ำตา.... 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

  ขอธามฟางได้ไหม 555 ให้เลือกน่ะธามฟาง หรือว่าป๊อปฟางดี....