ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
                                             ตอนที่38.....
 
 
ห้องทำงานเขื่อน....
 
 
 
" มันเป็นไปได้ยังไง " เขื่อนพูด ด้วยน้ำเสียงโกรธ
 
 
 
 
" เลขากูเอามาให้บอกว่ามีคนส่งมาให้กูโยเฉพาะ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
" ถ้าไม่ติดว่าน้องสาวกุรักมันนะ กูฆ่ามันไปนานละ " เขื่อนพูดด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว 
 
 
 
 
" แล้วมึงจะเอาไงต่อ " โทโมะพูด 
 
 
 
 
" กูจะไม่ให้ยัยฟางต้องเจ็บอีก เรื่องนี้จะไม่เป็นความจริง มันจะต้องเป้นความลับ " เขื่อนพูดมองหน้าโทโมะนิ่ง ทั้งสองพยักหน้าให้กันแล้วเก็บเอกสารนี้เอาไว้เพื่อจะเอาไปทิ้ง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับหห้อง 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องนอนของฟาง....
 
 
" หือ! พี่เฟย์ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรอ่ะคะ ทำไมมัน แหวะ " ฟางทักเฟย์เมื่เธอเดินเข้ามาในห้องนอนของฟางเพื่อที่จะมานอนด้วย แต่แล้ว...
 
 
 
 
" เป็นอะไรมกหรือเปล่าฟาง วันนี้พี่ไม่ได้ใส่น้ำหอมเลยนะ " เฟย์พูด ก่อนจะทำท่าเดินเข้าไปหาฟางแต่มันกลับทำให้ฟางยิ่งอาเจียนหนักกว่าเดิม 
 
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าครับพี่เฟย์ " ธามไทท่เดินไปดื่มนำ้ผ่านห้องของฟางได้ยิ้นเสียงร่างบาง ก็ทักขึ้น 
 
 
 
 
" ไม่รู้เหมือนกันธาม เราไปดูหน่อยสิ " ธามไทมองไปที่ห้องน้ำที่มีร่างบางโก่งคออาเจียนอย่างหนัก 
 
 
 
 
" ไปหาหมอไหม หลายครั้งแล้วนะ " ธามไทพยุงฟางมานั่งที่เตียงนอน เฟย์ยืนอยู่ไกลจากเธอมากพอสมควร 
 
 
 
 
" ไปหาหมอเถอะฟาง พี่ไม่ได้ใส่น้ำหอมจริงๆๆนะ เนี่บเพิ่งอาบน้ำก็ใช้ครีมผิวมานิดเดียวเอง " เฟย์พูดก่อนจะทำท่าดมแขนตัวเอง ธามไทหันมามองฟางอย่างสงสัย 
 
 
 
 
" ชั่งมันเถอะคะสงสัยว่าฟางเครียดไปมั้งคะ แหะแหะ แต่เอ่อคืนนี้ฟางขอนอนคนเดียวได้ไหมพี่เฟย์ เอ่อฟาง" เฟย์รีบยกมือห้ามก่อนจะยิ้มออกมา 
 
 
 
 
" ได้งั้นคืนนี้พี่ให้เรานอนคนเดียวแต่ต้องให้ธามไทมานอนเฝ้าเรานะ " เฟย์พูด ฟางรีบแย้ง
 
 
 
 
 
" แต่พี่เฟย์เมื่อคืนธามก็มานอนเฝ้าฟางทั้งคืนเลยนะคะ ปวดหลังแย่เลยไม่เอาหรอก ฟางไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆๆนะ " ฟางพูดกับเฟย์ก่อนจะหันมองทั้งเฟย์และธามไท
 
 
 
 
" ตกลงตามที่พี่เฟย์บอกนั่นแหละดีแล้วฟาง งั้นเดี๋ยวธามไปเอางานมานั่งำแล้วกัน เดี๋ยวจะไปเอานมอุ่นๆๆมาให้ เมื่อเย็นเห็นทานข้าวไปนิดเดียวเองนะ ลดความอ้วนหรือไง " ธามไทพูดก่อนจะลูบผมร่างบางอย่างอ่อนโยน 
 
 
 
 
" อ่ะอ่ะงั้นไม่กวนดีกว่า ฝันดีนะจร๊น้องฟาง ฝันดีน้องชาย " เฟย์พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
" ธามฟางไม่ได้เป็นอไรแล้วจริงๆๆนะ " ฟางพูดกับธามไทอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
" ไม่เชื่อ ...เอาละ เดี๋ยวธามมานะ ไปเอาของก่อน " ธามไทยิ้มแล้วเดินออกไป ฟางมองตามแล้วยิ้ม 
 
 
 
 
" ธามไม่เอาโทรศัพท์ไปละ " ธามไทหยุดแล้วหันมาพูดกับฟาง 
 
 
 
 
" ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวก็มา ถ้ามีใครโทรมาก็รับไปเลยละกัน อย่าแกล้งธามละฟางเข้าใจไหม " ธามไทพูดขู่เธอ เพราะประจำฟางจะชอบแกล้งรับโทรศัพท์แล้วเป็นงานสำคัญ ก็จะไมบอกเขาทำให้เขาวุ่ยวายไปอีกนาน
 
 
 
 กริ้ง กริ้ง
 
 
 
 
 
" หนูดี....ใครกันนะ " ฟางอ่านชื่อเบอร์ที่โชว์มาในหน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงของชายหนุ่ม
 
 
 
 
" สวัสดีคะ " ฟางกดรับสายโทรศัพท์ของธามไท
 
 
 
 
(เอ่อม่ทราบว่านี่เบอร์ของคุณธามไทหรือเปล่าคะ )
 
 
 
 
" อ๋อใช่คะ แต่เขาไม่ว่างรับสายน่ะคะ เอ่อคุณหนูดีมีธุระอะไรจะฝากไว้ก่อนก็ได้นะคะ " ฟางพูดเสียงหวาน 
 
 
 
 
( อ๋อ ไม่เป็นไรคะว่าแต่คุณเอ่อ....)
 
 
 
 
" ฟางคะ ฉันชื่อฟาง " 
 
 
 
 
(อ๋อออ คะคุณฟางอยู่กับคุณธามหรอคะ )
 
 
 
 
" ฟางช่วยธามทำงานนะคะ ว่าแต่ถ้าคุณมีธุระอะไรหรือถ้าด่วนจริงๆๆ เดี่ยวอกีสักพักธามคงจะมาแล้วละคะ จะรอสายไหมคะ " 
 
 
 
 
 
(ไม่เป็นไรดีกว่าคะ ฉันไม่อยากรบกวนพวกคุณ )   ตี๊ดดดดด
 
 
 
 
"อะไรกันนะ อยู่ดีดีก็วางสายไป " ฟางมองโทรศัพท์ใในมืออย่าง งง
 
 
 
 
" ใครโทรมาละฟาง " ธามเดิยเข้ามาพร้อมกับโน้ตบุ๊คและแก้วนมในมือ
 
 
 
 
" ไม่รุ้เหมือนกันธาม ชื่อหนูดี ฟางถามอะไรก็ไม่บอก " ฟางยื่นโทรศัพท์ให้ธามไทก่อนจะรับแก้วนมอุ่นมาดื่ม 
 
 
 
 
" อ๋อหรอ ชั่งเถอะ ดื่มสะนะแล้วจะได้นอน " ธามไทมองโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนจะวางมันลงแล้วไม่สนใ ก่อนจะทำงานต่อ ฟางมองธามไทอย่าง งงเพราะแกติเขาจะเป็นคนที่ถ้ามีคนโทรมาแล้วไม่บอกรายละเอียดอะไร เขาจะโทรกลับไปถามให้รู้เรื่องแต่นี่กลับนิ่งไม่สนใใจ
 
 
 
 
" มีอะไรหรือเปล่าธาม ไม่โทรกลับไปหรอเพื่อเขามีธุระสำคัญจะคุยกับธามที่ฝากฟางไม่ได้นะ " ฟางพูดก่อนจะดื่มนม
 
 
 
 
" ไม่หรอก 55 อื่มยังไงเนี่ยเป็นเด็กไปได้นะเรา " ธามไทพูดก่อนจะเงยหน้าจากจอคอมแล้วมองไปที่ร่างบางมีรอยคราบนมที่มุมปากทั้งสองข้าง ธษมไทลุกไปหยิบกระดาษเช็ดชู่มาเ๙้ดปากให้ร่างบาง
 
 
 
 
 
" เอ่ออ ขอบคุณนะ " ทั้งสองสบตากันก่อนที่ฟางจะรีบผละออกมา ธามไทยิ้มบางๆแล้วลุกเอาไปทิ้งแล้วมานั่งทำงานเหมือนเดิม เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงะ ทั้งสองคน คุยเล่นกัน ปรึกากันบ้าง จน
 
 
 
 
 
" ฟางธามว่าที่ดินตรงนี้มันน่าจะสร้างรีสอร์ทได้ดีเลยนะ " ธามไทพูดก่อนจะต้องเงยหน้ามองเมื่อไร้การตอบกลับ แต่ก็ต้องยิ้มเมื่อเห็นร่างบาง กึ่งนั่งกึ่งนอน หัวพิงที่หัวเตียงโดยที่มือของเธอยังคงถือหนังสือฟิสิกส์ที่เธอเรียนอยู่ 
 
 
 
 
 
" ยัยเด็กไม่รู้จักโต " ธามไทเดินเข้ามาหาร่างบางก่อนจะจัดแจงท่านอนให้เธอก่อนจะลูกบผมอย่างอ่อนโยน 
 
 
 
 
" ธามรักฟางนะ ถึงแม้ว่าในสายตาของฟางจะไม่มีผู้ชายคนนี้อยู่เลย " ธามไทพูดก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมน ของร่างบางเบาๆ แล้วก็เดินออกไปจากห้องไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  วันรุ่งขึ้น....
 
 
" จะไปไหนละฟาง " พ่อของฟางทัก
 
 
 
 
" จะไปหาพี่ป๊อปนะคะ " ฟางตอบด้วยรอยยิ้ม คนเป็นพ่อยิ้มบางๆๆ
 
 
 
 
" งั้นให้ตาธามไปส่งสิหนูฟาง " แม่ของธามไทพูด
 
 
 
 
" ได้คะ งั้นไปกันเถอะธาม " ฟางพูดก่อนจะเดินไปหาธามไทที่นั่งอยู่ข้างแม่ของเขา
 
 
 
 
" งั้นผมลานะครับ พ่อแม่คุณลุงคุณป้า " ธามไทยกมือไหว้ทั้งหมดก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับฟาง วันนี้เขื่อนเฟย์ไม่อยู่ออกไปคุยงานกับลูกค้า ส่วนโทโมะก็ไม่ได้เข้ามาเลย
 
 
 
 
 
"  ธามที่นี่ไม่ใช่ทางไปโรงแรมพี่ป๊อปนิ " ฟางทักธามไทเมื่อเขาเลี้ยวรถเข้ามาที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
" ถ้าอยากไปหาพี่ป๊อป ก็ต้องไปหาหมอก่อน" ธามไทพูดก่อนจะดึงฟางที่หน้าบูด เดินเข้าไป ตรวจ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องตรวจ...
 
 
" แสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณพ่อ คุณแม่ ช่วงนี้คุณพ่อต้องดูแลคุณแม่เป็นพิเศษนะครับ " หมอที่ตรวจฟางพูดกับฟางและธามไท ธามไทและฟางมองหน้ากันอย่างงง
 
 
 
 
" เอ่อหมายความว่าไงครับหมอ " ธามไทถามหมอ
 
 
 
 
" ก็คุณแม่ตั้งครรภ์อ่อนๆๆ นะครับช่วงนี้เป็นช่วงที่อันตรายนะครับมีสิทธ์ที่จะแท้งสูงมาก ยังไงก็ต้องระมัดระวังนะครับ " ฟางและธามไทนิ่ง ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกมาจากห้องตรวจก็ไม่มีใครพูโอะไรเลย 
 
 
 
 
 
" ไหวไหมฟาง " ธามไทถามร่างบางหลังจากที่เดินออกมาจากโรงพยาลาลและขึ้นรถแล้ว
 
 
 
 
" ธาม ฟะฟางกำลังจะมีลูก " ฟางพูดเสียงสั่น ใจหนึงเธอก็ดีใจแต่อีกใจหนึง พ่อแม่พี่ชายของเธอจะว่ายังไง เธอยังเรียนไม่จบ 
 
 
 
 
" อืม ดีใจหรือเสียใจเนี่ยห้ะ " ธามไทมองหน้าฟาง
 
 
 
 
" ดีใจสิ แต่....ฟางกลัวว่าพ่อกับแม่จะเสียใจที่ฟางทำตัวแบบนี้ " ฟางร้องไห้ออกมา 
 
 
 
 
" ไม่เอาน่ะฟางอย่าเครียดเดี๋ยวส่งผลกับตัวเล็กหรอกคุณป้ากับคุณลุงต้องเข้าใจนะ เดี๋ยธามช่วยพูด  แล้วจะเอาไงต่อจะไปบอกพ่อเขาไหม " ธามไทถามฟางอย่างเศร้า 
 
 
 
 
" ไปสิธามฟางอยากไปหาพี่ป๊อป " ธามไทมองหน้าฟางที่ดูจะตื่นเจ้นก็ยิ้มตามแต่ก็อดเศร้าไม่ได้ 
 
 
 
 
" อืม " ธามไทพาฟางไปหาป๊อปปี้ที่โรงแรม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โรงแรมจิระคุณ....
 
 
 
" อ้าวฟางธามมาหาเฮียหรอ " แก้วทักฟางและธามไทที่เดินขเ้ามาภายในบริษัท
 
 
 
 
" แล้วเขาอยู่ไหนละแก้ว " ฟางถามแก้ว
 
 
 
 
" อ๋อเห็นคุณเกลบอกว่ารับแขกอยู่ที่ห้องรับแขกอะแหละ " แก้วพูด 
 
 
 
 
" แล้วนี่จะไปไหนกันอ่ะเฮีย " ธามไทมองแก้วและโทโมะ 
 
 
 
 
 
" ไปเที่ยวดิ วันนี้พี่ว่าง เลยจะพาแก้วไปดูหยังสักหน่อย " โทโมะพูดแล้วเอวแฟนสาว 
 
 
 
 
" โอ๊ยหวานจริ้ง " ธามไทแซว โทโมะยักใหล่ก่อนจะเดินออกปพร้อมแก้ว 
 
 
 
 
" งั้นเดี๋ยวเราไปรอพี่ป๊อปที่ห้งอทำงานแล้วกันเนาะธาม " ธามไทพยักหน้า ฟางเดินนำเขาไป
 
 
 
 
" อ้าวคุณธามไท " เสียงชายคนหนึ่งทักธามไท 
 
 
 
 
" อ้าวคุณเกษียณ สวัสดีครับ " ธามไทและฟางหันไปมองก่อนที่ธามไทจะทักกลับ 
 
 
 
 
" ครับคุณมาเที่ยวหรอครับ " ผู้ชายคนนั้นพูด ธามไทพยักหน้า 
 
 
 
 
" ฟางเดี๋ยวขึ้นไปก่อนนะเดี๋ยวธามขอคุยงานก่อนแล้วจะรีบตามไป " ฟางพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป ธษมไทมองจนลับแผ่นหลังของฟางก่อนจะเดินมาคุยงานกับผู้ชายคนนั้นต่อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  ป๊อปอย่าทิ้งเนยกับลูกนะ "  เสียงของหนุ่มสาวที่กำลังมีปากเสียงกันอยู่ในห้องรับแขก ดังลอดผ่านปะตูที่ปิดไม่สนิทออกมาา ฟางที่เดินผ่านได้ยิ้นก็สงัสยก่อนจะค่อยๆๆเดินไปแง้มฟัง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เค้าเป็นลูกของเรานะป๊อป !!! " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 พี่ป๊อปงานเข้าอีกแล้ว ขอโทษสำหรับเมื่อคืนน่ะคะ วันี้หยุดไม่ได้ไปโรงเรียนเลยมาอัพให้ 55 เอาละเค้าไปอ่านหนังสือก่อนนะ ขอบคุณที่อ่านที่เม้นน่ะ ..... อ๋อ ติดตาม โหวดด้วยน่ะ ขอบคุณมากนะคะ