ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
 
 
 

 
                                             ตอนที่ 3.....
 
                                                            
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ถึงแล้วน่ะครับน้องๆๆ งั้นพี่ขอเป็นตัวแทนของพวกรุ่นพี่ละกันน่ะครับ พวกพี่ขอบคุณน้องๆมากเลยน่ะครับที่ลงชื่อมาเข้าค่ายอาสานี้ไปทำบุญด้วยกัน แล้วหวังว่าเราจะได้พบกันอีกน่ะครับ " รุ่นพี่ผู้ชายพูดขึ้นเมื่อรถจอบที่หน้าคณะแพทย์ศาสตร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"แล้วฉันจะเอายังไงกับชีวิตดีละเนี่ย" ฟางเดินบ่นกับตัวเองพร้อมมองกระเป๋าสะพายข้างไม่ใหญ่มากอย่างวิตกว่าเธอจะเอายังไงต่อไปดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ครืดด ครืดดดด ครืดดดด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮัลโลพี่เขื่อน !! ใช่คะ ฟางอยู่หน้ามอแล้วเนี่ยคะ หืมให้กลับพร้อมเพื่อนพี่ไม่เป็นไรดีกว่าคะงั้นเดี๋ยวฟางกลับเองดีกว่าน่ะ เกรงใจเพื่อนพี่เปล่าๆ " ฟางพูดพลางมองหารถแท๊กซี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องเลยเราอย่าให้พี่เป็นห่วงเลย แล้วก็ไม่ต้องเกรงใจมันอยู่ที่ร้าน Modbakery น่ะกลับพร้อมเพื่อนพี่นั่นแหละเพราะยังไงมันก็ต้องมาหาพี่อยู่แล้วเอาตามนั้นน่ะครับน้องสาว แล้วเจอกันที่บ้านน่ะพี่ไปประชุมก่อน "เขื่อนรีบร่ายยาวใส่น้องสาวคนสวยแล้วยิ้มออกมาอย่างได้ใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อะไรของเขาน่ะ " ฟางพูดก่อนจะเดินไปที่ร้าน เบเกอร์รี่ตามที่พี่ชายสุกรักบอก พอเข้าไปในร้านก็เต็มไปด้วยนักศึกษาและคนธรรมดาที่มานั่งทานขนมเค้กแบบชิวๆๆ เต็มไปหมดจนไม่มีที่นั่งเหลือเลย ร้านนี้เธอเคยได้เข้ามาอยู่ไม่บ่อยมากนักแต่ก็พอรู้ว่าเจ้าของร้ายที่นี่เป็นเพื่อนสาวของพี่ชายเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ว่าแต่คนไหนล่ะเนี่ย พี่เขื่อนน่ะพี่เขื่อนแล้วฟางจะรู้ไหมอ่ะบอกแค่ว่าอยู่ในร้านฮึ่ย..." ฟางบ่นอุบพลางกวาดสายตาไปทั่วร้านเพื่อที่เธอจะเจอเพื่อนของเพื่อนพี่ชายที่เธออาจจะรู้จักก็ได้แต่มันกลับไม่มีสักคน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" สวัสดีครับน้องฟาง...^^ " โทโมะเดินเข้ามาทักร่างบางที่ขาดว่าเธอน่าจะจำเขาไม่ได้ ร่างบางที่กำลังมองหาเพื่อนของพี่ชายก็หันไปมองเจ้าของเสียงที่มีใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงแต่รูปร่างกลับเป็นกล้ามหมัดที่ไม่มากแต่ก็เพอร์เฟคไปทุกสัดส่วน  ' ให้ตายเถอะวันนี้เป็นวันนัดรวมผู้ชายหน้าตาดีหรือยังไงกัน ทำไมมีฉันเจอแต่คนหน้าตาดี '   
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เรารู้จักกันด้วยหรอคะ คือฟางต้องขอโทษน่ะคะที่เสียมารยาทแต่...ฟางจำคุณไม่ได้จริงๆ แห่ๆๆ "ฟางพูดพลางยิ้มแหยๆไปให้โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"55 นี่เราจำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ งั้นเชิญนั่งก่อนครับ เราจำพี่ไม่ได้จริงๆหรือฟาง" โทโมะพูดพลางเดินนำฟางมานั่งที่โต๊ะของเขา แล้วถามร่างบางอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อยลง เล่นเอาให้ฟางเริ่มะหงิดแต่เธอก็จำไม่ได้นี่นา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอโทษจริงๆๆคะ แต่ฟางจำพี่ไม่ได้จริงๆ " ฟางพูดอีกครั้งพลางมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าแล้วพยายามคิดแต่มันไม่ออกอ่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เห้อเอาเถอะ เจ้าหญิงตัวน้อยคงจำเจ้าชายคนไม่ได้หรอก " โทโมะพูดพลางทำหน้างอนๆ ใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เจ้าชาย... พี่โมะ!! พี่โมะใช่ไหมคะ เจ้าชายผู้ใจดี  ^^ " ฟางคิดอยู่สักพักก็พูดขึ้นมาพร้อมยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"555 เรานี่นา กว่าจะจำพี่ได้ เดี๋ยวพี่ก็งอนเลยนิดีไหมเนี่ย " โทโมะพูดพร้อมกับยีหัวของร่างบางที่นั่งข้างกายเล่น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ๋า.. พี่โมะผมฟางเสียทรงหมดแล้วน้าา โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งงอนเจ้าหญิงเลยน่ะคะเจ้าชาย ถ้าจะงอนอ่ะควรจะเป็นฟางมากกว่าน่ะที่จะต้องงอน พี่เขื่อนน่ะพี่เขื่อนไม่ยอมบอกฟางตั้งแต่ตอนแรกว่าเป็นพี่โมะ ปล่อยให้ฟางอายขายหน้าทำตัวไม่น่ารักกับพี่อีกเนี่ย ฮึ่ย คอยดูน่ะฟางกับไปจะกระโดดกอดให้หายแค้นเลย ชิส์ 555 " ฟางพูดออกมาพลางจับมือโทโมะออกจากผมของตัวเองแล้วทำหน้ามู่ให้โทโมะ โดยที่โทโมะเองก็ยิ้มออกมากับการกระทำทุกอย่างของร่างบาง จนคนในร้านต่างก็อมยิ้มกับภาพที่เห็น นักศึกษาบางโต๊ะที่นั่งก็กรี๊ดกร๊าดกันเบาๆๆที่ได้เห็นใบหน้าที่ก่อนร่างบางจะเข้ามานิ่งเรียบ แต่ตอนนี้มันกับเปื้อนรอยยิ้มไปหมดจนแทบจะละลาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" 555 เอาเถอะว่าแต่เราเป็นยังไงมั่งครับ พี่เห็นไอ้เขื่อนมันบอกว่าเราไปค่ายอาสานี่นา " โทโมะพูดพร้อมเลื่อนจากขนมเค้กที่เขาสั่งมาให้ร่างบาง ฟางก้มหน้านิดหนึ่งเป็นเชิงขอบคุณ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอบคุณคะ Wow ...  รสโปรดฟางเลยน่ะ^^ เข้าค่ายก็สนุกดีคะที่นั่นบรรยากาศดีม๊ากก เป็นไปได้ฟางว่าฟางเรียนจบจะจัดการทุกอย่างที่นี่แล้วจะไปอยู่ที่นั่นคะ ฟางว่าฟางคงมีความสุขมากแน่ๆ "ฟางพูดออกมาพร้อมสายตาที่เป็นประกายเวลาพูดถึงที่ที่เธอคิดว่ามันคือความทรงจำที่ดีสำหรับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮ่าฮ่า ขนาดนั้นเลยหรอเรา พี่ว่าเราอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วน่ะ ไอ้เขื่อนมันไม่ยอมให้เราไปอยู่ที่นั่นคนเดียวแน่ละ อืมเอางี้ไหมพี่ดูเราพูดถึงที่นั่นแล้วสายตานี่แวววับเชียวเอาไว้พี่พาไปเที่ยวที่นั่นอีกดีไหมคะ" โทโมะพูดออกมาพลางลูบผมร่างบางอย่างอ่อนโยน เขาไม่คอยชอบใจเท่าไรนักกับคำพูดของร่างบางที่พูดออกมาพร้อมท่าทางที่ดู เธอจะชอบเอามากๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" จริงหรอคะ!! แต่...อย่างเจ้าชายนี่จะมีเวลาให้เจ้าหญิงหรอคะ อืมคงเอาเวลาไปให้องค์หญิงคนอื่นหมดแล้วมั้ง " ฟางพูดแหย่ร่างสูงเล่น พร้อมทำท่าน้อยใจนิดๆๆ โทโมะยิ้มออกมากับท่าทางของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" 55 เรานี่มันจริงๆเลยน่ะ เจ้าชายคนนี้มีเวลาให้เจ้าหญิงแสนสวยเสมอน่ะคร๊าบบบ 55 เอาเถอะทานก่อนแล้วกันน่ะ อร่อยไม่ใช่หรอ เราจะได้กลับบ้านกันป่านนี้ไอ้เขื่อนมันสาปแช่งพี่แย่เแล้วมั้งที่ไม่ยอมไปส่งเจ้าหญิงตัวน้อยของมันสักที 55 " โทโมะพูดออกมาพร้อมกับบีบจมูกของร่างบางที่แสนรั้นอย่างหมันไส้ แล้วก็หัวเราะออกมา ฟางมองโทโมะแล้วยิ้มเธอไม่ได้เจอผู้ชายคนนี้นานแค่ไหนแล้วเธอเองก็เริ่มจะจำไม่ได้ แต่พอมาเจออีกครั้งเขายังเหมือนเดิมทุกอย่างยังเป็นคนที่อบอุ่น อ่อนโยนเสมอสำหรับเธอ.....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
# ทำไมเม้นน้อยจังไม่สนุกหรอ ไงก็ฝากติดตามด้วยน่ะคะ  มีแต่คนบอกว่าโทโมะแอบชอบแก้วอ่า บางทีเรื่องนี้อาจจะพลิกก็ได้น่ะ 555