ความทรงจำของเราสองคน...

9.0

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.32 น.

49 ตอน

577 วิจารณ์

100.46K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2557 00.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

2) 2: รอเธอคนนั้น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 2.....

จังหวัดเชียงใหม่ ณ มหาลัยแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงมีนักศึกษามากมายที่กำลังวุ่นวายเกี่ยวกับการสอบของวันนี้ที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมง ซึ่งแตกต่างกับสาวห้าวคนหนึ่งที่ไม่ได้สนใจกลับมองนักศึกษาคนอื่นที่วุ่นวายแล้วกลับขำสะอีก

" เห้อ ทำไมเวลาสอบทีไรพวกแกก็ต้องมาั่งอ่านก่อนเข้าห้องสอบไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยน่ะแทนทีพอเรียนจบเรื่องก็ทบทวน จะได้ไม่ต้องมาหนักสมองตอนนี้ " แก้วสาวสวยของคณะบัญชีที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ประจำที่เธอกับเพื่อนมักจะนั่งกันประจำและแน่นอนเพ่ื่อนของเธอกำลังตั้งใจในการอ่านอย่าขมักเขม้น

"พวกฉันไม่ได้สมองไบร์ทอย่างแกน่ะยัยแก้ว อย่าเพิ่งบ่นดิมันอุตส่าห์จะเ้าสมองฉันแล้วน่ะ " เพื่อนสาวในกลุ่มของเธอเอ่ยออกมา พอพูดจบก็ก้มหน้าอ่านต่อโดยที่ไม่มีใครสนใจเธอเลย

"สรุปว่าฉันผิดว่างั้น อะไรว้ะเออไม่ยุ่งก็ได้ แล้วอย่ามาง้อละกันน่ะ "แก้วพูดอย่างเสียอารมณ์แล้วเดินออกมาจากเพื่อนของเธอ

"เห้อแล้วจะไปไหนดีละเนี่ย มีเพื่อนเพื่อนก็บ้าหนังสือแต่ละคน เห้อ.... ไปกินเค้กดีกว่าก่อนสอบท้องอิ่มสมองจะได้โลดแล่น555 " แก้วพูดกับตัวเองแล้วเดินไปยังร้านขนมเค้กที่อยู่ไกลจากที่เธอยืนอยู่

"สวัสดีคะรับอะไรดีคะ " พนักงานสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเทอหลังจากที่เธอเดิเข้ามานั่งท่ที่โต๊ะที่เหลือเพียงโต๊ะเดียวแสดงว่าร้านนี้ต้องอร่อยมากแน่แน่

" อืมคะขอเป็น....เค้กใบเตยกับโกโก้ปั่นเพิ่มวิปครีมละกันน่ะคะ "แก้วสั่งจบพนักงานก็ยิ้มให้เธอแล้วเดินออกไป

"เอ่อ ขอโทษน่ะครับผมขอนั่งด้วยคนได้ไหมคับพอดีที่นั่งมันเต็มนะ่ครับ "แก้วเงยหน้าจากโทรศัพท์หันไปตามเสียงก็พบกับเจ้าของเสียงที่เป็นชายหนุ่มหน้าหวานกำลังยืนยิ้มบางๆๆให้เธออยู่

"อ๋อ เชิญเลยคะ " แก้วยิ้มตอบแล้วสักพักขนมเค้กก็วางลงที่โต๊ะพร้อมกับของเขาแต่เป็นเพียงเขานั้นดื่มแค่กาแฟอย่างเดียว

ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดค ครืดดดดดดดดดดด

"ว่าไงละจร๊แม่หนอนหนังสือก่อนสอบ วางได้แล้วหรอถึงโทรมาหาฉันอ่ะ "แก้วหยิบโทรศัพท์ออกมารับพร้อมกรอกสายแสนกวนไปให้เพื่อนของเธอ ชายหนุ่มตรงหน้าของเธอก็อมยิ้มกับการกวนของเธอ

"นี่แก้วแกอย่าเพิ่งงอนฉันดิน้าา แก้วจ๋าาามาช่วยติวเรื่องรวมบัญชีหน่อยดิฉันทำยังไงมันก็ไม่ได้อ่ะ น้าน้า "

" แล้วทำไมต้องเป็นฉันละ อยู่ด้วยกันตั้งหลายคนก็ช่วยกันดิ " แก้วยิ้มออกมาบบางๆๆที่ได้แกล้งเพื่อนสาวของเธอพร้อมกับตักเค้กเข้าปากอย่างสบายใจ

"แก้วเป็นเพื่อนกันป้ะเนี่ย เเออน่ะแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่มาอ่ะมีนงอนจริงนะ "

"โอ๋ ๆๆไม่ต้องมางอนเลยน่ะนี่แก้วงอนพวกมีนอยู่น่ะ พอแก้วไปหาก็ไม่สนใจกันเอาแต่สนใจหนังสือพอแก้วไม่อยู่ละมาสนใจชิส์ "

"แก้ว!!!" เพื่อนสาวของเธอโอดครวญ พร้อมเริ่มโมโห ที่เพื่อเธอเริ่มไร้สาระ

" 5555อ่าอ่าแป๊ปนะ ขอดูก่อนว่าแก้วเอาที่โน้ตไว้มาหรือเปล่า อืม.....อ๊ะเอามาด้วย โอเคร๊าบบบเดี๋ยวแก้วไปละกันน่ะอยู่ที่คณะใช่ไหม " แก้วพูดจบพร้อมมองชีทในมือแล้วยิ้มออกมานิดๆๆ

" Thanks มากเพื่อนรัก รีบมาน่ะ ใกล้สอบแล้ว " มีนเร่งเพื่อนสาว

"ฮ่าฮ่า อ่ะอ่ะงั้นจะรีบเหาะไปเลยละกันน่ะ .... พี่คะเก็บตังค์ด้วยคะ "แก้ววางสายเสร็จก็หันไปตะโกนเรียกพี่พนักงานแต่คนที่เดินออกมากลับเป็นอีกคนแต่สวยกว่าคนเดิมสะอีก

"ทั้งหมด 190 บาทคะ " สาวสวยคนนั้นพูดพร้อมยื่นใบเสร็จให้เธอ

"นี่คะ ไม่ต้องทอนน่ะคะ อ๋อขนมเค้กอร่อยมากเลยคะฝากบอกเจ้าของร้านด้วยน่ะคะ "แก้วพูดพร้อมเก็บกระเป๋าเตรียมจะเดินออกไปแต่ก็หยุดแล้วหักลับมายิ้มให้สาวสวยคนนั้นแล้วพุดขึ้น

"ขอบคุณคะ " สาวสวยคนนั้นยิ้มตอบให้แก้ว โดยทุกๆๆอย่างชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งเงียบขรึมก็ยิ้มตามสาวร่างบางนั้นไปด้วย

"โทโมะ !! นี่มดถามจริงนะที่มาเนี่ยมาเฝ้าแม่นางฟ้าแสนสวยของนายอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังอมยิ้มแล้วมองตามร่างบางที่เดินออกไปก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงแหลม ตะโกนใส่หูของเขา

" แล้วจะถามทำไมในเมื่อเธอก็รู้คำตอบของฉันดีนี่นามด " โทโมะชายหนุ่มหน้าหวานตอบเพื่อนอย่างนิ่งๆๆพลันสายตาของเขาก็มองออกไปทางด้านฝั่งตรงข้ามของร้านซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดัง ที่มีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องคอยติดตามตลอดมา

"โอ๊ยย ฉันก็ไม่เข้าใจนายจริงๆๆเลยน่ะโมะ ชอบน้องเค้าตั้งแต่ ปี1 ตอนนี้ก็ปี3ละ ทำไมไม่ยอมบอกน้องไปสักทีหรือว่ารอน้องเค้าจบแล้วค่อยสารภาพแล้ขอน้องเค้าแต่งงานเลยว่างั้น " มดส่าวเปรี้ยวเพื่อนสาวเจ้าของร้านกาแฟ เอ่ยขึ้นอย่างประชดประชันเพื่อนชาย ที่เอาแต่ยิ้มออกมาอย่างสะใจ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง

"555 เป็นความคิดที่ดีน่ะ มดขอบคุณละฉันจะเก็บไว้พิจารณาเป็นอีกทางเลือกละกันน่ะ " โทโมะพูดจบก็ก้มมองสร้อยที่มีจี้ตัวอักษรบางตัวอยู่ และแน่นอนเจ้าของของมันก็เป็นคนทำให้เขากลายเป็นคนขี้คลาดแบบนี้ซึ่งไม่วิสัยของเขาเลยแม้แต่นิดแต่สำหรับเธอ เธอคือคนแรกที่เขายอม...