ความทรงจำของเราสองคน...

 
 
 
               หลังจากที่ฟางนั่งทรดร้องไห้อยู่ตรงนั้นได้ไม่นาน ก็มีเสีนงโ?รศัพท์ดังขึ้นเธอรีบปาดน้ำตา แล้วกลั้นเสียงสะอื้นให้ไว้มากที่สุดก่อนจะกดรับสาย 
 
 
 
 
" ว่าไงคะพี่โมะ " ฟางพูดพร้อมกับค่อยๆๆลุกขึ้นยืน 
 
 
 
 
 
" เราอยู่ไหนตัวเล็ก พี่บอกว่าให้เราแค่ 30 นาทีนะ แต่นี่มันเลทมา 5นาทีแล้ว " โทโมะพูดเสียงเข้ม
 
 
 
 
" อ่ะเอ่อฟางรออาหารนะคะ คนเยอะมากเลย " ฟางพูดก่อนจะมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินขึ้นรถเพื่อรีบกลับ 
 
 
 
 
 
" พี่ให้เวลาเราอีก 15 นาทีถ้าเรายังไม่ถึงบริษัท พี่จะไปตามเราเอง " โทโมะพูดอย่างโมโหที่ร่างบางผิดเวลากับเขา แก้วมองเศร้าๆๆ 
 
 
 
 
 
" บอสคะไม่ต้องเข้มขนาดนี้ก็ได้นิคะ นี่น้องฟางมาคราวนี้เล่นสะตัวติดหนึบแลย เอหรือว่าจะมีข่าวดีอะไรหรือเปล่าเอ่ย " เสียงพนักงานคนหนึ่งวัย40 ต้นๆๆ เอ่ยแซวโทโมะ ที่ทำหน้าบูดอยู่ในห้องประชุมหลังจากที่สาวน้อยของเขา มาไม่ตรงเวลา ธามไปนั่งมองรุ่นพี่ที่สนิทพร้อมกับคำแซวของพนักงงานก็รีบถาม 
 
 
 
 
 
 
" อะไรกันพี่โมะ นี่มีความรักไม่คิดจะมาแนะนำให้น้องให้นุ่งรู้จักเลยหรอ " ธามไทรีบเอ่ยแซว โทโมะเหล่มองแก้วก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้ธามไท
 
 
 
 
 
ก๊อก ก๊อก 
 
 
" เอ่อคือบอสคะมีคนมาขอพบ แก้วนะคะ " เจนเดินเข้ามาในห้องประชุม ก่อนป๊อปปี้จะเดินเข้ามา โทโมะมองหน้าป๊อปปี้พร้อมกับจะลุกไปหา แต่แก้วรีบวิ่งไปตัดหน้าก่อน 
 
 
 
 
 
 
" เฮียมาได้ไง นี่ไปรอแก้วข้างล่างก่อนนะ เดี่ยวอีกสักพักอ่ะ " แก้วรีบพูดก่อนจะดันป๊อปปี้ออกไปแต่โทโมะพูดดักเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
" จะให้พี่ชายคุณอออกไปทำไมลละคุณจริญญา ก็ให้เขานั่งรอคุณที่นี่ละ ไหนๆๆคุณภาณุก็มาแล้วงั้นช่วยเปป็นที่ปรึกษาให้ผมอีกคนแล้วกันะครับ เออนี่ธามไทนักอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้ครับ ธามนี่คุณภาณุ พี่ชายของแก้ว " โทโมะแนะนำตัวของป๊อปปี้ให้ะธามไท ก่อนทั้งสองจะยิ้มกัน แล้วป๊อปปี้ก็หันมามองโทโมะอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
" อ๋อ เจนนี่ก็จะครบเวลาแล้วเดี๋ยวฉันไปตามตัวเล็กเอง ยังไงพวกคุณก็พักกันก่อนแล้วกัน ส่วนคุณทิพย์ที่คุณถามผมนะว่าทำไมตัวติดกันขนาดนี้ ก็คงเป็นเพราะ.... แถวนี่มันมีแมวขโมยนะสิ หึ " โทโมะพูด พร้อมกับปรายตามองไปทางป๊อปปี้ป๊อปปี้โมโห จะเดินเข้าไปชกโทโมะแต่แก้วดึงแขนเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พีโมะ !! ฟางมาแล้วนี่ฟางมาทันน่ะคะ เหลืออีกตั้ง......." ฟางเดินเข้ามาพร้อมกับถุงอาหารเต้มมือ เมื่อเข้ามาก็ต้องตกใจที่ป๊อปปี้โทโมะยืนมองกันเขม็ง ส่วนธามไทก็หันมามองเธอแล้วยิ้มกว้าง
 
 
 
 
 
 
" อ้าวน้องฟางมาพอดีเลยคะ โหนี่อาหารของพวกเาใช่ไหมคะ งั้นเอ่อเอามานี่ดีกว่านะคะเดี่ยวพี่จัดการเอง " พนังงานคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วรับอาหารจากฟางเดินไปแบ่งให้พนักงานคนอื่นๆๆ ในตอนนี้ในมือของฟางมีเพียงง พายแอปเปิ้ล ที่เธอรีบไปซื้อ มาให้พี่ชาย
 
 
 
 
 
 
 
" งั้นเชิญพวกคุณตามสบายนะ อ๋อส่วนคุณภาณุผมคงต้องขอโทษด้วยนะครับพอดีว่าตัวเล็กเขาไม่ได้เห็นคุณ ก็เลยไม่ได้ัส่งอาหารมาเผื่อ " โทโมะพูด ป๊อปปี้หันกลับมามองฟางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันมาตอบโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
" ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอกครับพอดี น้องสาวผมทำงานท่นี่ ก็เป็นห่วงเลยจะมารับ ไม่ได้ตั้งใจจะมาหรอกครับ " ป๊อปปี้ตอบกลับไปอย่างกวนๆๆ
 
 
 
 
 
 
" เอ่อ งั้นเรามาทานข้าวกันดีกว่านะครับ " ธามไปรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่โทโมะจะเดินมาหาร่างบางที่ยืนแข็งทื่อ พร้อมกับโอบกอด เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ส่วนธามไทก็มองอย่างงง
 
 
 
 
 
 
" ฟางนี่ธามไท รุ่นน้องพี่ที่มหาลัยน่ะ ตนอนนี้เป็นนักอสังหา ที่โด่งดังไปสะละ ธามนี่ฟาง น้องเพื่อนพี่ " โทโมะเอ่ยแนะนำฟางให้กับธามไท ทั้งสองยิ้มหวานให้แก่กัน ป๊อปปี้มองก่อนจะกำช้อนแน่น
 
 
 
 
 
 
" ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณฟางเมื่อกี้ผมต้องขอโทษด้วยที่เดินไม่ระวังชนคุณเข้า " ธามไทเอ่ยขอโทษอย่างสุภาพ 
 
 
 
 
 
 
" ได้ไงคะฟางต่างหากที่ผิด ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ " ฟางพูดก่อนจะยิ้มให้ธามไทแล้วหันไปมองอย่างอื่น ก่อจจะไปสบตากับป๊อปปี้ ร่างบางรีบเบือหนหน้าหนี 
 
 
 
 
 
 
" 555 เออได้ข่าวว่าวันหยุดนี้พี่จะลงใต้หรอ " หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ โทโมะก็ให้พนักงงานกลับบ้านได้ เพราะ งานก็พอจะโอเคมากแล้ว แก้วตอนนี้ก็เก็เอกสารอยู่ โดยที่ป๊อปปี้ช่วยอยู่ด้านข้าง 
 
 
 
 
 
 
 
" อืมตัวเล็กอยากไปหน่ะ ว่างไหมละไปด้วยกันดิว้ะ "โทโมะพูด 
 
 
 
 
 
 
" ว่างอยู่แล้วเฮีย  ยังไงพี่ด้วยคนนะฟาง " ฟางเงยหน้าจากเอกสาร ก่อนจะพยักหน้าให้ธษมไทแล้วยิิ้มหวาน
 
 
 
 
 
 
" ได้สิคะไปหลายๆๆคนสนุกดีออก อีกอย่างฟางไปแค่กับพี่โมะนะ ฟางว่าฟางอดใส่เสื้อผ้าสวยๆๆแน่อ่ะ  " ฟางพูดก่อนจะทำหน้ามุ่ยเดินหอบเอกสารมาหาโทโมะ โดยที่ธามไท รีบมาช่วยฟางถือแทนที่โทโมะจะรับ โทโมะยิ้มก่อนจะมองไปที่ป๊อปปี้ที่ยืนมอง ทั้งธามและฟาง
 
 
 
 
 
 
" 555 ทำไมละฟาง " ธามไทถามสาวน้อยหน้าหวาน 
 
 
 
 
 
 
" ก็พี่โมะไม่ยอมให้ฟางใส่เลยนี่นาธาม นี่นะพี่เขื่อนยังยอมให้ฟางใส่เลย เพราะปกติของผู้หญิง พี่เฟย์น่ะใส่มากกว่าฟางอีกไม่ไปว่าบ้างเอาแต่ว่าเค้า " ฟางได้โอกาศก็รีบฟ้องธามไทธามไท ยิ้มขำ เมือร่างบางมมีใบหน้างอ แล้วหันไปมองพี่ชายที่ยืนเคียงข้าง 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ต้องมามองพี่อย่างนั้นเลยฟาง แกด้วยอีกคนไอ้ธาม นี่ก็ดูชุดเราแต่ละตัวสิ เปิดโน่นเปิดนี่ นี่ถ้าจะใส่อย่างนั้นน่ะ แก้ผ้าเลยดีไหมละ แล้วไม่ต้องเถียงพี่ด้วย ยัยเฟย์นะ มันเป็นปกติอยู่แล้วเราก็อย่าลืมสิว่าเหย์มันเป็นนางแบบนะแล้วอีกอย่่างสาวเปรี้ยวแบบมันก็ปกติไอ้เขื่อนก็ใช่ว่าจะยอมทุกครั้ง ก็มีการเอาคืนบ้าง แต่เรานี่อ่ะ ไม่เหมาะหรอกคะ เข้าใจไหมตัวเล็ก " โทโมะร่ายยาว ฟางยิ้มกอ่นจะวางเอกสารไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินมากอดโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
" คร่าไม่มีแล้วคะ คุณพ่อ 5555 " ฟางพูด พร้อมกับหัวเราะในอ้อมกอดของโทโมะ แก้วและป๊อปปี้มอง น่ิง
 
 
 
 
ตุ๊บ 
 
 
" เดี๋ยวพี่ออกไปรอที่รถนะแก้ว " ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกไป แก้วมองป๊อปปี้แล้วหันมามองฟางโทโมะ ธามไท ก่อนจะรีบเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
" พี่ว่ารเรากลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ส่งเราก่อนนนะคะ แล้วเดี๋ยวพี่จะไปดริ้งกับไอ้ธามสักหน่อย " ฟางพยักหน้าก่อนจะหันไปยิ้มให้ธาม 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
บ้านโทโมะ ......
 
 
" แล้วพี่จะรีบกลับนะคะ ถ้าะี่ไม่กลับก็ล๊อกบ้านดีดีนะ คะอ๋ออย่าลืมล๊อกห้องด้วยละ " โทโมะพูดพร้อมกับโยกหัวร่างบางไปมา ฟางยิ้มก่อนจะตอบรับอย่างแข็งขัน 
 
 
 
 
 
" คร๊าบบบป๋มม 55 ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องขับกลับนะคะเดี๋ยวจะเกิดอันตราย ฝันดีคะ " ฟางพูด โทโมะยิ้มแล้วเดินกลับมาขึ้นรถที่มีธามไท เป็นคนขับอยู่ ก่อนจะออกไป 
 
 
 
 
 
 
" อาบน้ำก่อนแล้วกัน " ฟางล๊อกบ้าน ก่อนจะเดินขึ้นบนบ้านแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองแล้วไปอาบน้ำทันที 
 
 
 
 
 
 
" อ๊ะ " ฟางสะดุ้งตกใจเมื่อมีคนมากอดเธอจากด้านหลัง ในขณะที่เธอกำลังอาบน้ำอย่างสบายใจ 
 
 
 
 
 
 
" อื้อออ " ฟางรีบหันกลับมา ก็ต้องตกใจ จะรีบเดินหนี แต่ก็โดนร่างสูงดึงเข้าไปจูบอย่างร้อนแรงก่อนจะดันฟางไปชิดกำแพง เอามือขยำสะโพกร่างบางเพื่อกระตุ้นอารมณ์ 
 
 
 
 
 
" ปะปล่อยนะ " ฟางดิ้นไปมาเมื่อป๊อปปี้เลื่อนปากมาวนเวียนที่ซอกคอขาวของเธอพร้อมกับทำรอยเอาไว้ 
 
 
 
 
 
" อย่ามาทำเป็นไม่เคย หึคืนนี้ไหนๆก็ไม่มีใครมาสนองเธอนิ ฉันขอใช้บริการแล้วกัน " ป๊อปปี้พุดจบก็ก้มลงดูดเม้นทรวงอกคู่งาม อย่างเมามันส์ ฟางพยายามจะดันร่างสูงออกไป แต่ทั้งอารมณ์ที่ร่างสูงกระตุ้นมัน ไหนจะแรงที่เธอมีน้อยเพียงนิด ก็ทำให้เธอต้องอ่อนทำตามร่างสูงวไป 
 
 
 
 
 
 
" ยะ อย่าา ขอร้อง ฮึกก " ป๊อปปี้อุ้มฟางมาที่เตียงพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วทาบร่างบางก่อนจะดูดเม้ม ทรวงอก อย่างกับเด็กทารกดูดนมแม่บังเกิด เกล้า แต่นี่กลับไม่ใช่ มันรุนแรง จนทำให้เธอเจ็บไปหมด 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมละ เห็นหว่านเสน่ห์ไปทั่วนิ นึกว่าอยาก ก็เลยมาจัดให้ไง " ป๊อปปี้พูดจบก็สอกแกนกลางใส่ไปที่ช่องรักของฟาง จนร่างบางร้องออกมา ด้วยความเจ็ย 
 
 
 
 
 
 
 
" ฮึกกฮือออ " ตลอดการกระทำของป๊อปปี้มีเพียงเสียงร้องไห้สะอึก สะอื้นของร่างบางป๊อปปี้โมโหที่ร่างบางเอาแต่ร้องไห้ แต่กลับไม่มีเสียงครางออกมาให้เขาชื่อนใจเลยสักครั้ง  ป๊อปปี้ถอดแกนกายออกมาจากฟาง แล้วจดการกระตุ้นอารมณ์ที่เธอยังค้างอยู่ ให้มันเพิ่มมากขึ้นจนเธอต้องร้องขอเขา 
 
 
 
 
 
 
 
" พะ พี่ป๊อป ฟะฟาง ไม่ไหวแล้ว อย่าทรมานกันเลย ฮืออ " ฟางพูดออกมา ป๊อปปี้เงยหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะทำตามที่ร่าวบลางขอ 
 
 
 
 
 
 
 
" อ๊ะ อ่าส์อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ " ฟางครางออกมาเมื่อป๊อปปี้ขยับสะโพกแรงขึ้น ๆ จนเธอแทยจะรับไม่ไหว 
 
 
 
 
 
 
" อืมอ่าส์ ฟะฟาง พี่รักเรานะ อ่าส์ " ป๊อปปี้ครางออกมา ฟางฟังแล้วน้ำตาไหล พราก
 
 
 
 
 
 
" อ่าส์ " ทั้งสองคนไปถึงฝั่งฝันพร้อมกันก่อนที่ป๊อปปี้จะเริ่มทำกินกรรมอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมา นาน ตลอดเวลา ฟางที่เป็นฝ่ายโดนกระทำ ร้องไห้ออกมาตลอดและเขาก็มักจะใช้ วิธีต่างๆๆๆเพื่อให้เธอครางออกมา และตลอดเวลา ที่ทำกิจกกรรม เขามักจะบอกว่าเขารักเธอ ซึ่งคงเป็นเพราะเรื่องบนเตียงสินะ เขาถึงจะรักเธอ....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 เช้าวันรุ่งขึ้น.....
 
 
 
" ทำไมไม่ล๊อกประตูบ้านนะ " โทโมะเดินเข้าบ้านมา ก่อนจะเแปลกใจที่ร่างบางไม่ล๊อกประตูก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน พร้อมกับเปิดประตูเข้าไปในห้องของร่างบาง 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟาง " โทโมะเอดินเข้ามาภายในห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่กระจายไปทั่วห้อง ไหนจะภาพที่หนุ่มสาวสองคน ที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงโดยที่ร่างบาง นอนหันหลังให้ร่างสูงที่กระฉับกอดแน่น ร่างบางที่ดูสั่นๆๆ โทโมะ น้ำตาซึมนี่ที่บ้านของเขามันยังหล้ามาทำกับดวงใจของเขาขนาดนี้เลยหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
" พะ พี่โมะ ฮึกกก ฮือออ พี่โมะ ฮีกกก " ฟางเห็นโทโมะก็ร้องไห้ตัวสั่นเรียก แต่โทโมะ โทโมะกระชากป๊อปปี้ที่นอนกอดฟางอยู่ออก แล้วชกไปไม่ยั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
" มึงกล้าดียังไงมาทำกับฟางแบบนี้ " โทโฒะพูดพร้อมกับชกไปที่ป๊อปปี้ไม่ยั้ง ฟางก็เอาแต่นั่งร้องไห้ 
 
 
 
 
 
 
" นี่นายพอแล้ว พอได้แล้ว " แก้วที่จะตามหาพี่ชาย ก่อนจะนึกได้ว่า ลองมาหาที่ย้านของโทโมะเพื่อว่าพี่ของเขาจะมาที่นี่แล้วก็เป้นจริง แถมยังมีเรื่องออีกมาก 
 
 
 
 
 
 
 
" พอหรอ แล้วที่มันทำกับฟางละ " โทโมะยังไม่ยอมหยุด 
 
 
 
 
เพี๊ยะ 
 
 
 
" พอได้แล้วมีสติหน่อยสิ คุณเป็นรักคนของคุณฉันก็รักพี่ชายของฉัน ปล่อยยนะ " แก้วตะคอกใส่โทโมะ ก่อนจะดึงป๊อปปี้ออกมา โทโมะ มองแก้วอย่างโมโห แต่ไม่อยากทอะไรมาก มันก็จริงอย่างที่แก้วพูดก่อนที่เขาจะหันมามองร่างเล็กที่นั่งสั่นร้องไห้อยู่ที่เตียง 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรแล้วนะฟาง ไม่เอาไม่ร้องนะเด็กดี " ฟางโผกอดโทโมะแน่น ตอนนี้เธอทั้งอาย ทั้งเจ็บ เธอไม่อยากอยู่ที่นี่เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาเธอไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้อีกแล้วทุกอย่างทำไมมันเป้นแบบนี้ ...
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฮียต้องรับผิดชอบ " แก้วพดกับป๊อปปี้ที่มองฟางร้องไห้กอดโทโมะ แน่น อย่างหาที่ผึ่งก็อดงสารไม่ได้ ที่พี่ชายของเธอทำกับร่างเล็ก ถึงขนาดนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการ ออกไป ฉันบอกให้ออกไป๊ " ฟางหันมาตวาดใส่ทั้งแก้วแล้วก็ป๊อปปี้ป๊อปปี้ ทำท่าจะเดินเข้ามาหาฟาง 
 
 
 
 
 
 
" พี่โมะ ฮืกกก ฮืออ ออกไปน่ะอย่าเข้ามา ฉันเกลียดคุณ ออกไป ออกไป๊ " ฟางไล่ป๊อปปี้พร้อมกับโผกอดโทโมะแน่น ป๊อปปี้น้ำตาซึม เขาทำเธอแรงเกินไปใช่ไหม แก้วเดินมาแตะใหล่พี่ชายให้ออกไปก่อนแต่พี่ชาบเขากลับไม่ยอมเดินเข้าไปใกล้ร่างบางอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่าน่ะ อย่าเข้ามา ฮึกก ออกไป ออกไปได้ไหม ฮือออถ้าคุณไม่เห้นแก่ฉันก็เห็นแก่เราเคยรู้จักกัน ฮือออ ขอได้ไหมออกไป อย่าเจอกันอีกเลย " ฟางพุดพร้อมกับถดกายหนีป๊อปปี้ไปจนสุดเตียง 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางพี่ขอโทษ " ป๊อปปี้เอ่ยออกมาน้ำตาไหล ก่อนจะเดินเข้าไปหาฟางอกีครั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ออกไปสะ คุณภาณุที่นี่ไม่มีผู้หญิงที่คุณรักแล้วเขาก็รักคุณ เพราะเธอตายไปด้วยน้ำมือของคุณไปแล้ว ออกไปก่อนที่ผมจะหมดความอดทน " โทโมเดินเข้ามาขวางป๊อปปี้แทน พร้อมกับพลั่ก ป๊อปปี้ออกไปห่างจากฟางแก้วรีบเดินเข้ามาดึงพี่ชายออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่โมะ ฮือออ ฟางไม่อยากอยู่ที่นี่ ฟางเกลียดทุกอย่างที่นี่ ฟางไม่อยากรับรู้ ฟางฮึกกก ฟางเกลียดเขา " หลังจากที่ป๊อปปี้และแก้วเดินออกไป โทโมะก็เดินเข้ามาโอบกอดน้องสาวไม่แท้ที่เขารักดั่งดวงใจ 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่รักเรานะตัวเล็ก พี่ขอโทษที่ดูแลเราไม่ดี พี่จะพาเราไปเอง แต่พี่จะต้องทำให้มันเจ็บปวดเหมือนกับที่เราได้รับเช่นกัน " โทโมะพูดก่อนจะกอดปลอบสาวน้อย ที่เอาแต่ร้องไห้ ออกมาด้วยความกลัว ความเจ็บปวดที่มันคนนั้นมอบให้เธอ .... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 บ้านแก้วป๊อปปี้ 
 
 
 
" ทำไมเฮียทำแบบนี้ " แก้วเริ่มเปิดประเด็น 
 
 
 
 
" เฮียก็แค่...." ป๊อปปี้พยายามหาจ้อแก้ตัว 
 
 
 
 
 
" เฮียทำแบบนี้กับคนที่เฮียรักได้ยังไง หรือว่าเฮียไม่รักฟาง เลยทำแบบนี้ เหมือนกับที่เฮียทำกับผู้หยิงคนอื่น " แก้วพูด 
 
 
 
 
 
" เฮียรักเขา ถึงทำแบบนี้ไง เฮียขอตัว " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินขึ้นห้องไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องป๊อปปี้ 
 
 
" พี่รักเราแต่พี่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ต้องทำกับเราขนาดนี้ฟาง.... " ป๊อปปี้พูดทั้งน้ำตาก่อนจะกอดผ้าพันคอที่ร่างบางถักมาให้ นอนหลับไป ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
ไอ้พี่ป๊อปบ้าเอาอีกแล้ว รอบนี้พี่ฟางไม่ยอมแล้ว ฮึ เดี๋ยวจะต้องเสียใจ พี่โมะอย่าทำไรใรน่ะ