ความทรงจำของเราสองคน...

 

 

 

 

                 เวลาผ่านไปหลายวัน โทโมะไม่ยอมปล่อยให้ฟางไปที่ไหนคนเดียวเลย แล้วเค้าก็มักจะชอบแกล้งสาวห้าวแอบหวานอย่างแก้วอยู่เป็นประจำเขามีความสุขที่ได้แกล้งเธอได้มีเธอมาอยู่ข้างๆๆ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขามันทำให้แก้วเองก็คิดเกินไปไกลมาก ถึงแม้ว่าฟางจะมาบอกกับเธอเสมอว่าทั้งเขาและเธอเป็นพี่น้องกันเท่านั้นแต่การกระทำช่างหวานเสียนั่น จะให้เธอคิดไปเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร 

 

 

 

 

" นี่คุณผมต้องการงานวันนี้ไม่ได้ชาติหน้ามัวแต่เหม่อลอยอยู่ได้ " โทโมะตำหนิแก้วที่เอาแต่เหม่อลอย หลายวันมานี้แก้วเอาแต่เหม่อลอย เงียบไปมาห จนเขาเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้แต่ ก็ทำไงได้อยากปากแข็งไม่ยอมรับเขาเอง เขาก็จะแกล้งจนกว่าเธอจะยอม

 

 

 

 

 

 

" ฉันก็รีบอยู่นี่ไง อย่าบ่นมากได้ไหมคุณ ชาติที่แล้วเกิดเป็นหมาหรือไงเห่าอยู่ได้ " แก้วพูด โทโมะมองหน้าแก้วอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับจะเดินเข้าไปหา แต่ฟางรีบห้ามก่อน 

 

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวคะใจเย็นๆๆสินี่ฟางถามจริงๆๆนะ ทั้งสองคนเลยไม่เบื่อบ้างหรอ ฟางเห็นทะเลาะกันตั้งแต่ฟางเข้ามาแล้วอ่ะ นี่ลองสมานสามัคคีกันนะคะ นี่แบบนี้ อ๊ะอย่านะ " ฟางพูดพร้อมกับดึงมือของโทโมะกับแก้วมาวางซ้อนกัน แก้วกับโทโมะเตรียมเอามือออกแต่ฟางห้ามก่อน 

 

 

 

 

 

 

" ฟาง!! แก้วจะได้ทำงาน ให้แก้วปล่อยเหอะเดี๋ยวต้องเอาแอลกอฮอล์ฉุบหรือเปล่าก็ไม่รู้ " แก้วพูดกับฟางแล้วพูดประโยคหลังลอยๆๆ โทโมะหันขวับมองหน้าแก้ว 

 

 

 

 

 

 

" นี่คุณผม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้นสักหน่อย ไม่งั้นคืนนั้นคุณคง...อื้อ อ่อย " โทโมะพูดเพื่อจะแกล้งร่างบางแก้วรีบปิดปากโทโมะทันที ฟางมองหน้าทั้ง2 คนสลับกันไปมา ก่อนที่โทโมะจะเอามือออกจากฟางแล้วมดึงมือแก้วออก

 

 

 

 

 

 

" อยากแต๋ะอั๋งผมหรอครับ คุณจริญญา " โทโมะพูด พร้อมกับจับมือแก้วแน่น 

 

 

 

 

 

 

" ไอ้บ้าใครเขาอยากแต๋ะอั๋งนายกัน แค่เข้าใกล้ก็ปวดหัวแล้ว " แก้วพูดเขินๆๆก่อนจะเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะ โทโมะยิ้มมองตาม แก้วก่อนจะหันมาหาฟางที่ทำหน้าเจ้าเหล่ใส่เขจนต้องรีบหลบไปทำงานตอ 

 

 

 

 

 

 

   เวลา 21.30 น.

 

 

 

" ฮ้ะจะมารับแก้ว อ่ะเออไม่มีอะไรหรอกเฮีย ไม่เป็นไรดีกว่านะเดี๋ยวแก้วกลับเอง " แก้วออกมารับโทรศัพท์พี่ชายที่โทรมา บอกว่ามันดึกแล้วจะมารับ 

 

 

 

 

(ไมีอะไรหรือเปล่าถึงไม่อยากให้เฮียไป ไอ้โมะมันทำอะไรเรา ) ป๊อปปี้ถามแก้วอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

 

 

 

" เค้าไม่ได้ทำอะไรแก้วหรอกเฮีย เค้าจะทำได้ไงในเมื่อ... เออช่างเหอะ จะมารับก็มาละ กันแค่นี้นะคะ " แก้วพูดจบก็ววางสายอย่างเว้งๆๆ  ' เค้าจะมาทำอะไรแก้วได้ละในเมื่อตอนนี้ในสายตาของเขามีแต่คนาำคัญ ' 

 

 

 

 

 

 

   ในห้องประชุม ....

 

 

 

" โอเค เดี๋ยวเราพักก่อนแล้วกัน 15 นาทีนะ ยังไงผมก็ขอโทษพวกคุณด้วยที่ใช้งานดึกขนาดนี้ งั้นเดี๋ยวผมสั่งอาหารมาให้ทานแล้วกัน " โทโมะพูดเอ่ยขอโทษลูกน้อง ที่เขานัดช่วยกันเคลียร์งาน จนดึก

 

 

 

 

 

" เดี๋ยวฟางไปซื้อให้ไหมคะ " ฟางพูโกับโทโมะ ที่ก้มอ่านเอกสารอยู่ โทโมะเงยหน้ามองน้องสาว รวมไปถึงทุกคนที่นั่งทำงานอยู่ เพราะถึงจะพัก ทุกคนก็ไม่ได้ลุกไปไหนมาก นอกจากจะเดินเล่นอยู่ในห้องประชุม 

 

 

 

 

 

" เราจะไปได้ไงพี่ยังทำงานอยู่น่ะตัวเล็ก " โทโมะพูด มองหน้าฟาง ฟางหน้ามุ่ยเดินไปหโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

" พี่โมะฟางไม่ได้เป็นเด็กอายุ 2 ขวบน้าที่ดูแลตัวเองไม่ได้อะ เดี๋ยวฟางไปคนเดียวก็ได้คะ พี่จะได้ทำงานไง แล้วจะรีบกลับ " ฟางพูด 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ให้ไป เดี๋ยวพี่ให้เจนเขาจัดการ เราไม่ต้องเลย ไปโน่น ไปแปลเอกสารให้พี่หรือยังคะ " โทโมะพูดก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารต่อฟางไม่ยอมเดินเข้าไปอ้อนโทโมะต่อ พนักงานคนอื่นๆๆๆอมยิ้มกับเจ้านายและสาวน้อยคนนี้ที่ออดออ้อนกันน่ารักเกินคำว่าพี่น้อง แล้วพวกเขาก็ชอบเสียด้วย 

 

 

 

 

 

 

" น้าน้าพี่โมะ นี่เดี๋ยวฟางแวะซื้อพายแอปเปิ้ลมาให้ นะคะ " ฟางพูดพร้อมกับนั่งย่อตัวให้เท่ากับโทโมะที่นั่งเก้าอี้ พร้อมกับเอาแขนของโทโมะมาวางไว้บริเวณแก้มของตัวเอง โทโมะยิ้ม แล้วเอามือยีผมร่างบางก่อนจะพูด 

 

 

 

 

 

 

" 555 ครับครับ งั้นเดี๋ยวเราเอารถพี่ไปน่ะ แล้วให้เวลาไ่เกิน 30 นาที ถ้าไม่ทันก็กลับมาแล้วให้เค้ามาส่งทีนี่ ถ้าเกินละก็ วันหยุดนี้อดเที่ยว ... " โทโมะพูดฟางยิ้มแก้มแทบปริ แล้วเดินไปออกไป แก้วมองตาม แล้วหันมามองโทโมะที่ส่ายหน้าายิ้มมองตามฟางออกไปก็เริ่มร้อนที่หน้า ก่อนจะขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ โทโมะเห็นแก้วออกไปก็เป็นห่วงเลย เดินออกตามไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     หน้าบริษัท

 

 

 

"  อุ้ย" ฟางรีบวิ่งออกมาจากบริษัทเพราะกลัวว่าจะไม่ทันทีพี่ชายสุดหล่อกำหนดเวลาเอาไว้ แต่ก็วิ่งไม่ได้ดูทางก็ไปชนกับ ใครคนหนึ่ง 

 

 

 

 

 

" เป็นอะไรหรือเปล่าครับ " ผู้ชายคนนั้นส่งมือมาช่วยฟางลุกขึ้น ฟางเงยหน้ามายิ้มให้พร้อมกับส่งมือให้ช่วย ชายหนุ่มมองรอยยิ้มของสาวน้อยคนนี้ก็หลงใหลอยากทำความรู้จักกับเธอมากขึ้น 

 

 

 

 

 

 

"  ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า " ธามไท ผู้บริหารอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังเป็นที่โด่งดังในเวลานี้ เขามาที่นี่เพื่อที่จะมาหารุ่นพี่ที่รู้จักซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใคร โทโมะนั่นเอง 

 

 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรคะ ฟางซุ่มซ่ามเอง ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ เออ ฟางขอตัวก่อนนะคะ " ฟางพูดจบก็รีบวิ่งไปขึ้นรถของโทโมะพร้อมกับออกไปเลย ธามไทยืนยิ้ม ตามแล้วส่ายหน้าให้กับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปที่บริษัท โดยการกระทำที่เกิดขึ้น ได้อยู่ในสายตาของใครบางคนซึ่งมันก็ทำให้เขาโมโหมิใช่น้อย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ร้านอาหาร....

 

 

"  อาหารที่สั่งไว้คะ  วิศวะคะ " ฟางเดินเข้ามาในร้านเพื่อที่จะมารับอาหาร เพราะเธอได้โทรสั่งเอาไว้ก่อนแล้วร้านนี้เป็นร้าานโปรดของเธอ เธอมักจะมากับเขาคนนั้นอยู่บ่อยครั้ง 

 

 

 

 

 

 

" ลืมสักทีฟาง ลืมมันไปสักที ต่อไปนี้เธอต้องเริ่มใหม่ " ฟางพุดกับตัวเองเยาๆๆเมื่อหันไปมองที่โต๊ะประจำของเธอและเขา ภาพเก่า ภาพต่างๆๆใหลเข้ามาในสมอง จนน้ำตาเริ่มทำหน้าที่ของมันเธอรีบปาดน้ำตาออก ก่อนจะรับ ถุงอาหาร เป็น10 กว่าถุงมาไว้ในมือ ก่อนจะคิดเงินแล้วเดินออกไปที่รถ เพื่อจะไปที่ร้านเบเกอร์รี่ร้านประจำของพี่ชายสุดหล่อ 

 

 

 

 

 

 

 

" ตายๆๆ ยัยฟางเหลืออีก 10 นาที พี่โมะเอาแกตายแน่เลย " ฟางพูดพร้อมกับดูนาฬิกาข้อมือแล้วรีบวิ่งอ้อมไปเพื่อที่จะไปขึ้นฝั่งคนขับแต่แถวนั้นเป็นช่วงมืด 

 

 

ฟึ่บบ กรี๊ดดด 

 

 

 

" อือ อ่อยอั้นอ่ะ อ่อย อ่อย " ฟางดิ้นไปมาในออ้อมอกอดของร่างสูงใหญ่ที่เธอพอจะจำได้ว่าเขาคือคนที่ทำร้ายเธอทั้งจิตใจ ทั้งร่างกาย แต่รูปร่างของเขา ดูบึกบึน มีก้ามมากขึ้น แถนหน้าตาก็ดูมีหนวดเคราขึ้นเช่นกัน 

 

 

 

 

 

" โอ๊ยย!! " ป๊อปปี้ร้องออกมาพร้อมกับรีบปล่อยฟางให้เป็นอิสระ ฟางใช้จังหวะนั้นรีบวิ่งขึ้นรถ แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ยอมลดละ วิ่งามแล้วดันตัวเองเข้าไปในรถพร้อมกับช้อนัวร่างบางมาอยู่ในตักของเขาก่อนจะ ล๊อกรถทั้งหมด 

 

 

 

 

 

 

" นี่ปล่อยนะคุณภาณุ ปล่อยฉัน " ฟางโวยวายดิ้นไปมาจนปีอปปี้ รำคาญ 

 

 

 

 

 

 

" อื้อออฮึกก " ปีอปปี้ดึงฟางเข้ามาจูยบพร้อมกับลูบไล้ไปทั่วส่วนเว้าส่วนโค้งของร่าบาง อย่างโหยหา ฟางมีเสียงอยู่แค่ในลำคอเพราะร่างสูงเอาเปรียบเธอทุกทาง ทั้งปากทั้งมือ เขาความหาความหวานจนพอใจก่อนจะปล่อยเธอเป็นอิสระ 

 

 

 

 

 

 

" พอใจแล้วก็ลงไปสะ " ฟางพูดเย็นชาก่อนจะเปิดประตูรถเตรียมจะก้าวออกแต่ป๊อปปี้กอดเอวเธอเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

" ทำไมทำเป็นเย็นชา ทั้งที่ในใจดี้ด้าละสิ อย่ามามารยาหน่อยเลย เรื่องแค่นี้น่าจะจิ๊บๆๆสำหรับเธอนะ ฟาง เมื่อกี้ก็ไปหาเหยื่อมาหนิ เหอะมีฉันกับไอ้โมะเป็นผัวแค่นี้ยังไม่พออีกหรอ ยังจะร่านไปหาของใหม่ทำไมไม่บอกฉันละถ้ามันอยากมากนักน่ะ " ป๊อปปี้พูดอย่างเจ็บแค้นให้ฟาง ฟางตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนคำพูดที่ทำร้านจิตใจของเธอมากขนาดนี้ 

 

 

 

 

 

"........." 

 

 

 

 

 

 

" เงียบแสดงว่าฉันพูดถูกละสิ อยากมากนักหรือไง คืนนี้ฉันก็ว่างอยู่น่ะเหงาพอดี ไปกันเลยไหม " ป๊อปปี้พุดอย่างรุนแรง ฟางหันมาสบตาเข้าโดยที่มีน้ำตาหนองหน้าสวย ป๊อปปี้เห็นน้ำตาของร่างบางก็รู้สึกผิดไปแวบนึงก่อนจะกลับมาสู้ปกติ 

 

 

 

 

 

 

 

" ฉันจะร่าน จะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยฉันได้แล้วคะ สามีของฉันรอทานข้าวอยู่ " ฟางพูดนิ่ง พร้อมกับรีบลุกออกจากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

" หึเธอนี่มัน..... เหอะแต่ก็ดีนะ ไอ้โมะมันคงชอบของเหลือเดน จากฉันถือสะว่าเป็นของขวัญแล้วกันหึ " ป๊อปปี้พูดจบก็เดินกลับไปที่รถ ปล่อยให้ฟางทรุดตัวลงแล้วปล่อยโฮ ทันที

 

 

 

 

 

 

 

" ฮึกกฮืออออ พี่ป๊อป พี่ป๊อปคนเดิมหายไปไหน ฮึกกก ทำไมพี่ทำกับฟางแบบนี้ ฮึอออ " ฟางร้องไห้กอดตัวเองแน่น ป๊อปปี้ที่ขับรถออกมก่อนจะ จอดที่ข้างทางแล้วทุบพวงมาลัยอย่างโมโห

 

 

 

' ฉันจะร่านจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยฉันดได้แล้วคะ สามีฉันรอทานข้าวอยู่ ' 

 

 

 

" โถ่เว้ย...." ป๊อปปี้ โมโหพอนึกถึงคำพูดของร่างบาง ที่เขาว่าเธอเธอกลับนิ่งเธอไม่ปฏิเสธคงจะเป็นเรื่องจริงสินะ หึ ผู้หญิงหลายใจ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 บริษัท...

 

 

" ไปไหน " โทโมะเดินตามแก้วออกมาเห็นแก้วเดินไปที่ระเบียงของบริษัทไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำก็เดินตามออกไป 

 

 

 

 

 

" วันนี้ดาวสวยจัง  พระจันทร์ก็ต้องคู่กับดวงดาวสิเนาะ ก้อนเมฆก็คงต้องหายไป " แก้วเงยหน้ามองดวงจันทร์น้ำใสไหลออกจากดวงตาคูา่สววยเธอรีบปาดมันทิ้งก่อนที่จะมีใครมาเห้น แล้วยืนกอดตัวเอง

 

 

 

 

 

" มายืนทำอะไรตรงนี้ " โทโมะพูด แก้วหันไปมองก่อนจะเดินหนี 

 

 

 

 

 

 

" จะไปไหน อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิ " โทโมพูดเสียงอ่อน แก้วเลยยอมมายืนด้วย โทโมะเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่คู่กับดวงดาวส่อสกาวอยู่บนท้องฟ้า นานแล้วที่เขาไม่ได้มาดูดาวกับเธอ 

 

 

 

 

 

 

" คืนนี้ดาวสวยนะว่าไหม " โทโมะพูด แก้วไม่ตอบ 

 

 

 

 

 

 

" ฉันจะกลับไปทำงาน " แก้วพูดก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

" จะไม่ให้อภัยฉันจริงหรอแก้ว... " โทโมะพดามหลัง แก้วยืนหยุดนิ่ง 

 

 

 

 

 

" พอเถอะ พอสักทีนะ " แก้วพูดเสียงสั่นก่อนจะรีบเดินออกไปโทโมะมองตามอย่างเป้ฯห่วงจะรีบเดินตามไปตแ่แล้ว

 

 

 

 

 

 

" เฮ้ พี่โมะ " เสียงของหนุ่มฮ้อต เดินเข้ามาทักโทโมะก่อนที่เขาจะตามแก้วไปทัน 

 

 

 

 

 

" อ้าวว่าไงไอ้ธามมาไงเนี่ยเรา " โทโมะจะต้องหันกลับมาทัรุ่นนน้องคนสิท 

 

 

 

 

 

" มาดูงานที่นี่หน่อยอ่ะเฮียเลยแวะมาหา แล้วนี่อันแน่ตามสาวไหนเนี่ย " ธามไท แอยแซวโทโมะ แต่โทโมะกลับนิ่ง 

 

 

 

 

 

" เอาเถอะเฮียประชุมอยู่วะ " โ?โมะพูโ 

 

 

 

 

 

" ไม่เป้นไรเฮียย เดี๋ยวผมรอเออ เฮียรู้จักสาวหน้าหวานคนหนึวงไหมอ่ะ คนตัวเล็กหน้าหวาน ตัวขาวๆๆ ผมไม่ยาวมากอ่ะเฮีย " ธามรีบถามเพื่อพี่ชายของเขาจะรู้จักเธอ 

 

 

 

 

 

" หน้าหวานตัวเล็ก อ๋อ... ว่าแต่แกถามไหมอ่ะ " ธามไทยิ้ม แล้วเดินกอดคอพี่ชายเข้าไปนห้องประชุมทันที...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

  พี่ป๊อปมาโหดนะคะช่วงนี้ เราไปนอนแล้วน้าเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายย บายๆๆๆ แล้วจะรีบมาอัพอีกน้าา