ความทรงจำของเราสองคน...

              
 
 
 
 
               หลังจากนั้น แก้วก็รีบปั่นจักรยานกลับมาที่โรมแรม เพื่อนสาวของเธอก็โทรมานัดเธอมาทีมหาลัยเพราะว่ามีเรื่องด่วน จึงทำให้เธอยังไม่ทันจะได้เข้าไปหาพี่ชายก็เดินทางไปที่มหาลัยก่อน โดยที่โทโมะเองก็ตามเธอมาเช่นกันแต่เธอไม่รู้ตัว 
                
 
 
               ณ มหาลัยเชียงใหม่ 
 
" ยัยแก้วฉันอยากฆ่าแก " เสียงมีนที่วิ่งมาเหมือนจะกอดแก้วที่ลงจากรถมา วันนี้พวกเธอมีนัดกับอาจารย์ประจำคณะเพื่อที่จะมาดูกันว่าใครจะได้ไปฝึกงานที่ไหน 
 
 
 
" อะไรของแกห้ะยัยมีน ฉันไปทำอะไรให้ย้ะ ถึงได้จะมาฆ่ากันแบบนี้อ่ะ " แก้วพูดพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบมีน 
 
 
 
" โห่.. ก็แกอ่ะ "มีนกำลังจะพูดแต่มีเสียงแทรกก่อน 
 
 
 
"" ยัยแก้วว ฉันอิจฉาแกโครตอ่ะ มาเปลี่ยนกันเหอะแก ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อน " เสียงสาวเทียมประจำกลุ่ม วิ่งเข้มาพร้อมกับเขย่าแขนของร่างบางจนเจ็บไปหมด 
 
 
 
 
" เดี๋ยว พวกแกช่วยบอกก่อนได้ไหมว่าพวกแกหมายความว่ายังไง " แก้วพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาห้ามเพื่อนสาวของเธอทั้งสองคน 
 
 
 
 
" คืองี้แกฟังฉันน่ะ แกได้ไปฝึกงานที่ธนาคารไทยานนท์อ่ะแก อร๊ายยยฉันอยากไปว๊ากก ธนาคารที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย แถมมีผู้บริหารหล๊อหล่ออ่ะแก " สาวเทียมเอ่ยออกมาพร้อมกับทำท่าทางเคลิ้มชวนฝัน 
 
 
 
 
" ธนาคารไทยานนท์งั้นหรอ ... ฉัน " แก้วพยายามนึก ก็พอนึกขึ้นได้ว่าเป็นที่ทำงานของชายหนุ่มที่เธอไม่อยากเห็นหน้าที่สุดในตอนนี้ 
 
 
 
 
" แกอยากเปลี่ยนกับฉันใช่ไหม มาเปลี่ยนกันก็ได้น่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปคุยกับอาจารย์ให้ ฉันไม่อยากทำทีนั่น " แก้วพูดกับสาวเทียมคนเดิม จนทั้งมีนและแฟบสาวเทียมคนนั้นก็ต้องสงสัยเพราะตอนแรกเพื่อนสาวของเธออยากไปฝึกงานที่นี่มาก
 
 
 
 
" ทำไมแกให้ฉันง่ายๆๆว้ะเมื่อก่อนเห็นแกอยากไปนักไปหนานี่นา " แก้วเบี่ยงสายตาจับผิดของเพื่อน ก่อนจะเดินเข้าไปหาอาจารย์ที่ห้อง แต่ก็ต้องพบกับ....
 
 
 
 
" อ้าวจริญญามาพอดี นี่คุณวิศวะผู้บริหารธนาคารไทยานนท์เขามาขอตัวเธอไปฝึกงานโดยเฉพาะเลยน่ะ ครูเห็นว่าเธอก็การเรียนดี ก็เลยตกลงโอเคไป เธอคงไม่มีปัญหานะ " อาจารย์ประจำคณะการบัญชี เอ่ยกับแก้วที่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู 
 
 
 
 
" แก้วไม่โอเคคะอาจารย์ แก้วขอแลกกับสมชายคะ " แก้วเดินเข้ามานั่งลงข้างวิศวะก่อนจะพูดกับอาจารย์ 
 
 
 
 
" นี่จริญญาทำเธอพูดอย่างนี้ละ ธนาคารนี้ใช่ว่าจะเข้าไปฝึกงานง่ายๆน่ะ แล้วนี่คุณวิศวะเขามาขอเธอโดยเฉพาะทำไมทำอย่างนี้ละ " อาจารย์วัยกลางคนเอ่ยกับแก้วอย่างดุๆ
 
 
 
 
" แก้วไม่สวกจริงๆๆคะ ขอโทษคุณวิศวะด้วยน่ะคะแต่แก้วไม่ต้องการกลับไปที่เดิม เอาเป็นว่าแก้วขอตัวนะคะอาจารย์ลาละคะ " แก้วพูดจบก็ยกมือไหว้อาจารย์ ก่อนจะเดินออกไป 
 
 
 
 
" เอ่อ.... ." อาจารย์สาวอึ้งในการกระทำของลูกศิษย์ ก่อนจขอกล่าวคำขอโทษ 
 
 
 
 
" ไม่เป้นไรครับอาจารย์วันทนีเดี่ยวผมคุยกับเธอเอง เอาเป็นว่าตกลงตามเดิมน่ะครับ ผมขอตัว " โทโมะพูดก่อนจะเดนตามร่างบางออกมา 
 
 
 
" เดี่ยวทำไมไม่ยอมไปฝึกงานกับผม " โทโมะเดินตามร่างบางออกมา ก็รีบไปดักก่อนที่เธอจะขึ้นรถ 
 
 
 
" ฉันบอกคุณแล้วไงคะ ฉันไม่อยากกลับไปที่เดิม " แก้วพูดย้ำอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูรถ 
 
 
 
 
" แสดงว่าคุณไม่มีความกล้าพอ ที่จะกลับไปที่เดิม " โทโมะพูดพร้อมกับยันประตูไม่ให้ร่างบางเปิดออกได้ 
 
 
 
 
" ฉันกล้าพอแต่ไม่อยากทำ " แก้วพูดอย่างอารมณ์เสีย 
 
 
 
 
" เหอะ คุณไม่กล้าหรอกถ้าาคุณกล้าคุณคงตกลงไปแล้ว ว่าไงละจริญญา " โทโมะทำเป็นเยาะเย้ยร่างบางจนแก้วโมโห ออกมา 
 
 
 
 
" ก็ได้ฉันตกลง พอใจคุณแล้วใช่ไหม " แก้วโมโหก็ตบปากรับคำ ไปด้วยความโมโห 
 
 
 
 
" หึ แล้วเจอกันน่ะจริญญา ฟอด " โทโมะพูดจบก็ก้มลงห้อมแก้วแก้วแล้วรีบเดินออกไป ปล่อยให้แก้วมองตามอย่างอาฆาต 
 
 
 
 
" พี่จะมาไม้ไหนกันแน่ พี่โมะ " แก้วพูดเบาๆๆพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของโทโมะที่เดินออกไปเรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะเดินทางกลับไปที่บ้านพักของตัวเองเพื่อเริ่มเตรียมตัวในการเริ่มฝึกงานในอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โรงแรมจิระคุณ......
 
 
" พี่ฟาง !! " เสียงเรียกชื่อร่างบางที่สลบลงไปโดยท่ป๊อปปี้กำลังเดินออกไป เมื่อได้ยินเสียงก็หยุดเดินแต่ไม่หันกลับมามอง 
 
 
 
" ตายแล้วคุณฟางเป็นอะไรไอ้ดำ " คนงานที่เป็นแม่ของเด็กน้อยคนนั้น วิ่งเข้ามาดูอาการแฟนของเจา้นาย 
 
 
 
" ไม่รู้เหมือนกันแม่ อยู่ดีดีพี่ฟางก็ล้มลงไปเลย " ดำพูดกับแม่ของตัวเองก่อนจะหันไปมองป๊อปปี้ที่ยืนนิ่งไม่ยอมหันกลับมาดู 
 
 
 
 
" พี่ป๊อปครับ พี่ฟางเป็นอะไรไม่รู้มาดูหน่อยสิครับ " เด็กน้อยเรียกป๊อปปปี้ 
 
 
 
 
" พี่ไม่ว่างหน่ะ เดี๋ยวให้พนักงานมาพาเธอไปพักด้านในละกันน่ะ " ป๊อปปี้หันมาพูดพร้อมกับมองหน้าของร่างบางที่ซีดเซียว พร้อมกับที่มีแดดสาดส่องทำให้เธอกลับขาวซีดมกกว่าเดิม 
 
 
 
" พะ พี่ป๊อป แต่นี่ " เด็กน้อยคนนั้นจะพูดแต่แม่ของเขาห้ามเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
" Hi  Mr.poppy " กวินนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันเดินเข้ามาทักทายป๊อปปี้ เพราะเขาทั้งสองคนเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกันที่อเมริกาตอนที่ป๊อปปี้ไปเรียนต่อ 
 
 
 
" ว่าไงกวินนายไปไหนมาละ " ป๊อปปี้ไม่สนใจฟางแต่กลับไปตอบเพื่อนแทน 
 
 
 
 
" ก็ไป...เฮ้นี่สาวน้อยคนนี้เธอเป็นอะไรไป " กวินกำลังจะตอบป๊อปปี้แต่เดินเข้ามาก็เห็นฟางนอนอยู่
 
 
 
 
" เธอคงเป็นลมธรรมดา อย่าสนเลยเดี๋ยว I ให้คนมาพาเข้าไปด้านในเองแหละเราไปกันเถอะ " ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินนำกวินไป กวินมองตามป๊อปปี้ แล้วหนักลับมามองฟางอีกครั้ง 
 
 
 
 
" เดี๋ยว i พาเธอไปเอง " กวินพูดก่อนจะเดินเข้ามาช้อนตัวร่างบางแล้วเดินนำป๊อปปี้ที่หยุดมองนิ่ง 
 
 
 
 
               ในโรงแรม...
 
 
 
" อ้าวคุณกวิน คุณฟาง!! " เกลเห็นกวินก็กำลังจะเดินเข้ามาทักแต่เห็นกวินอุ้มฟางที่หน้าซีดมาก็ตกใจ พร้อมกับมองไปเห็นป๊อปปี้ที่เดินตามมาอย่างนิ่ง 
 
 
 
" อืมเกลเดี๋ยวคุณช่วยไปเอาพวกยาดมมาให้ผมหน่อยน่ะ " กวินพูดก่อนจะอุ้มฟางไปที่ับรองแขก โดยที่มีป๊อปปี้ตามมาติดๆๆ
 
 
 
" เอ่อ คะ " เกลมองหน้าป๊อปปี้ก่อนจะตบคำแล้วเดินอออกไปเอาของตามที่กวินสั่ง 
 
 
 
 
" เธฮเป็นใครกันน่ะแล้วทำไมไปสลบตรงนั้น ดูสิมีแต่น้ำตา " กวินพูดพร้อมกับค่อยๆๆบรรจงเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มเนียนของฟาง ป๊อปปี้มองนิ่ง กำมือแน่น 
 
 
 
" I ว่าเราไปกันเถอะะกวิน เดี๋ยวไอ้ทีเจจะรอเรานาน ปล่อยเธอไว้นี่แหละ เดี่ยวให้เกลดูแลเอง " ป๊อปปี้พูด 
 
 
 
" นายไปก่อนเถอะป๊อปปี้ I จะอยู่จนกว่าสาวน้อยคนนี้จะฟื้ดีกว่า I ไม่ไว้ใจเพื่อเธอเป็นอะไรขึ้นมา "กวินพูดพร้อมกับปัดปอยผมของฟางอย่างเบามือเพื่อให้เขาได้เห็นหน้าเนียนของร่างบางได้ัดเจน 
 
 
 
 
" ตามใจ งั้นฉันขอตัว " ป๊อปปี้พูดเสียงเข้ม นิ่งเรียบจนทให้กวินรู้สึกแปลกใจกับคำพูดของปีอปปี้ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร 
 
 
 
 
" มารยาทั้งนั้น " ป๊อปปี้พูดพร้อมกับกำมือแน่นเมื่อเห็นภาพที่กวินเอาแต่มองใบหน้าขาวเนียนของฟางแล้วยิ้มออกมา 
 
 
 
 
" อ้าวคุณป๊อป เอ่อ" เกลเจอป๊อปปี้ที่หน้าห้อง ก่อนจะพูดอะไรป๊อปปี้ก็เดินออกไปทันที
 
 
 
 
" นี่คะคุณกวิน " เกลเดินเข้าไปแล้วส่งยาดมให้กวินชายหน่่มรับมาแล้วรีบให้ร่างบางที่สลบได้สูดดม เข้าไปทันที 
 
 
 
 
" อือ " สักพัก เสียงหวานก็เปล่งออกมา 
 
 
 
 
" คุณ ที่นี่ที่ไหนคะ คุณเกล " ฟางตื่นขึ้นมาเห็นชายหนุ่มลูกครึ่งกำลังยิ้มให้เธออยู่ก็ถาม พอหันไปมองด้านข้างก็เจอกับเกลยืนยิ้มให้อยู่ แล้วเขาละหายไปไหน 
 
 
 
 
" U เป็นไงบ้าง I ชื่อกวินน่ะ " กวินแนะนำตัวฟาง 
 
 
 
 
" เอ่อคุณกวินเป้นคนช่วยฟางมาหรอคะ " กวินยิ้มออกมา 
 
 
 
" เออ ขอบคุณนะคะที่ช่วยฟางแล้ว... " ฟางหันไปยิ้มขอบคุณกวินก่อนจะหันไปมองเกล 
 
 
 
 
" บอสออกไปเมื่อกี้นี้เองฟาง ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่าอ่ะ " เกลถามฟาง อย่างสนิทสนม 
 
 
 
 
" เดี๋ยวน่ะ นี่คุณรู้จักกับไอ้ป๊อปด้วยหรอครับ " กวินงงกับบทสนทนาของสองสาวก็ถามขึ้นมา
 
 
 
 
" เราไม่รู้จักกัน !! " ยังไม่ทันที่ฟางหรือเกลจะตอบอะไร ป๊อปปี้ก็เดินเข้ามา สายตาเย็นชามองมาที่ร่างบาง จนฟางเริ่มน้ำตาคลอ
 
 
 
 
" อ้าวไหนแกบอกว่าไปแล้วไงว้ะไอ้ป๊อป " กวินถาม 
 
 
 
 
" ก็ไอ้ทีเจบอกกับกูว่าถ้ามึงไม่ไปพร้อมกูก็ไม่ต้องให้กูไป ไปได้แล้ว เธอก็ฝื้นแล้วหนิ " ป๊อปปี้พูดกับกวิน ก่อนจะหันมามองฟางด้วยสายตาว่างเปล่า 
 
 
 
 
" พี่ป๊อป..." ฟางเรียกป๊อปปี้อย่างแผ่วเบาแต่คนที่อยู่ใกล้อย่างกวินนั้นรับรู้ได้และหันมามองหน้าร่างบางที่มีน้ำตาคลอสายตาของเธอเศร้าสร้อยมองมที่เพื่อนรักของเขา 
 
 
 
 
" คุณเกลผมฝากดูแลเธอด้วย ไปไอ้กวิน " ป๊อปปี้พูดกับเกลแล้วเดินเข้ามาลากกวินเดินตามเขาไป กวินหันมามองร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะเดินตมเพื่อชานเขาไปด้วยดี 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรน่ะฟาง " พอป๊อปปี้เดินออกไปเกลก็เดินเข้ามาปลอบฟาง 
 
 
 
 
" เขาไม่ฟังฟางเลยเกล ฮือออ เขาไม่ฟังฟางเลย " ฟางร้องไห้ออกมา 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวบอสก็เย็นลง เชื่อนฉันน่ะ ตอนนี้เธอมาทานอาหารก่อนน่ะ " เกลพูดก่อนจะเดินไปยกชามข้าวต้มมาให้ฟาง 
 
 
 
 
" อ่ะทานนี่ก่อนน่ะ เนี่ยฟางชอบไม่ใช่หรอ " เกลพูดพร้อมับยื่นข้าวต้มหมูสับไม่ใส่ผักชี ให้ฟาง
 
 
 
 
" เกลรู้ได้ไงอ่ะว่าฟางชอบทาน แล้วแถมยังไม่ใส่ผักอีก " เกลทำหน้าตื่นๆๆ เมื่อได้ยินคำถาม
 
 
 
 
" เอ่อ ฟางเกลมีงานที่บอสสั่งเอาไว้อ่ะ เกลขอตัวก่อนน่ะ " เกลพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที 
 
 
 
 
" เกลรู้ได้ยังไง " ฟางยังคงสงสัย ก่อนจะเขี่ยข้าวต้นไปมา เพราะเธอกินไม่ลงจริงๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  ฮัลโลเกล มาทำให้ผู้หญิงคนนั้นทานข้าวสะ แล้วพาเธอกลับไปส่งที่บ้าน ถ้าเธอไม่ยอมทาน ผมคงต้องพิจารณาโบนัสคุณใหม่ แล้วไม่ต้องบอกน่ะว่าเป็นผม " ป๊อปปปี้ที่นั่งอยู่ในห้องทำงาน เปิดกล้องวงจรปิดเพื่อดูทุกิริยาของร่างบาง ต้องโมโหที่ร่างบางไม่ยอมทาน พร้อกับเอาแต่นั่งเขี่ยเล่นแล้วเหม่อลอย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ๊ดดดดดดดดดดด
 
" ฟางทำไมไม่ทานละ " เกลเดินเข้ามาให้ห้องก็พบกับฟางที่เอาแต่นั่งเขี่ยข้าวต้ม แล้วเหม่อลอย 
 
 
 
" ฟางไม่หิวหน่ะ เกลบอกฟางได้ไหมว่าเกลรู้ได้ยังไงว่าฟางชอบทานข้วต้นหมูสับไม่ใส่ผักชี " ฟางถามเกลอย่างมีความหวัง หวังว่าเขาจะเป้นคนสั่งมาให้เธอ 
 
 
 
" เอ่อเกลโทรถามคุณเขื่อนหน่ะ เออ เดี่ยวคุณเขื่อนจะมารับฟางน่ะ " เกลพูโจบประตูห้องก็เปิดออก 
 
 
 
 
" ฟางเป็นไงบ้าง พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เราทานข้าวก่อน " เขื่อนวิ่งเข้ามากอดน้องสาวอย่างห่วงใย ตอนแรกที่เกลโทรไปบอกเขา ก็ตกใจแทบแย่ 
 
 
 
" ฟางไม่ได้เป็นอะไรแล้วคะ ต้องขอบคุณคุณกวิน ที่ช่วยพาฟางเข้ามาพัก " ฟางพูดถึงกวินอย่างเศร้าๆๆ ทำไมคนที่พาเธอมาไม่เป็นเขา 
 
 
 
 
" อืมช่างเถอะนี่ ข้าวต้นที่เราชอบนี่นา ทานเถอะเดี๋ยวพี่พาเรากลับเอง พี่ไม่อยากให้เราขับรถกลับเองยิ่งเพลียๆๆอยู่ " เขื่อนพูดอย่างเป็นห่วงพร้อมกับตักข้าวต้มเพื่อให้ร่างบางทาน 
 
 
 
 
" ขอบคุณคะ " ฟางยิ้มบางๆให้กับเขื่อน ก่อนจะทานข้าวต้มที่เขื่อนป้อนจนเกือยหมด 
 
 
 
 
" ไปกลับกันเถอะ " เขื่อนพูดพร้อมกับค่อยๆๆพยุงร่างบางลุก อีกข้างก็เป็นเฟย์ 
 
 
 
 
" เกล พรุ่งนี้พี่ป๊อปเข้าที่นี่ใช่ไหม " ฟางถามเกล 
 
 
 
 
" อ๋ออ ใช่จร๊ " เกลยิ้มตอบก่อนที่ฟางจะยิ้มก่อนจะเดินออกไปพร้อมเขื่อน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กว่าจะยอมทานน่ะ " เสียงพึมพำในห้องทำงาน ของป๊อปปี้ ชายหนุ่มที่นั่งเผ้าจนเธอทานอาหารหมด ทุกอย่างเขาเป็นคนสั่งให้เกลทำไปให้เธอ ตอนแรกเขาก็จะออกไปพร้อมกับกวินแต่ ทำไมใจของเขามันกลับวุ่นวาย ทำให้ออกไปไม่ได้ เลยต้องโกหกเพื่อนว่ามีงาน แล้วจะตามไปทีหลัง งานที่ว่าก้คงเป็นงานเผ้าสาวเจ้าเสียมากกว่า ....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 พี่ป๊อปบ้าเนอะเป็นห่วงเขาแต่ไม่ยอมไปบอกเขาตรงๆๆ เออให้มันได้อย่างนี้ด เดี๋ยวยุพี่กวินจีบดีไหมคะรีดเดอร์ 555 ส่วนพี่โมะ เดี๋ยวเจอ....
 
 
 เ เม้นด้วยน้าาาาา